Μια ολόκληρη μέρα στο Quito, την πρωτεύουσα του Εκουαδόρ

Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ

Όπως όλα στη ζωή έχουν και ένα τέλος, αρχίζει να τελειώνει το ταξίδι μας αυτό. Είμαστε ήδη στην διαδικασία της επιστροφής. Φθάνουμε στο Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, αρκετά κουρασμένοι!  Έχουμε στη διάθεση μας μια ολόκληρη μέρα να δούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης πολύ γρήγορα, για να προλάβουμε να  επισκεφτούμε το σημείο μηδέν, το σημείο εκείνο δηλαδή που μηδενίζεται ο χρόνος, το Equatorial line, τη γραμμή του Ισημερινού και το Otavalo. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει μηδέν ώρα, μηδέν πρώτα λεπτά, μηδέν δεύτερα.

Το πρωινό στο Κίτο δεν είχαμε τον καιρό σύμμαχο. Μια δυνατή βροχή μας ανάγκασε να δούμε κυριολεκτικά με κινηματογραφική ταχύτητα το ιστορικό κέντρο της πόλης.

Πάντα είχα την εντύπωση ότι ο Ισημερινός προφανώς θα ήταν μια νοητή γραμμή που χωρίζει το Βόρειο από το Νότιο Ημισφαίριο. Στο Κίτο τελικά έμαθα ότι υπάρχει μια κίτρινη γραμμή που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια. Το 1936 κατασκευάστηκε ένα μνημείο στη γραμμή αυτή, η οποία, σύμφωνα με τους υπολογισμούς  μιας ομάδας Γάλλων επιστημόνων του 18ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1736, με αρχηγό κάποιον Gharles-Marie de La Comdamine, απέδειξαν ότι ο πλανήτης μας, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, έχει γεωγραφικό πλάτος μηδέν μοίρες, είναι δηλαδή Ισημερινός. Ονομάζεται και μέσο της γης, μέσο του κόσμου. Το σημείο αυτό στα ισπανικά το ονομάζουν: Mitad del Mundo. Άλλωστε, η επίσημη ονομασία της χώρας είναι «Δημοκρατία του Ισημερινού» που σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα: Ισημερινός=Equator. Παρά το γεγονός ότι ο Ισημερινός διατρέχει πάρα πολλές χώρες σε όλο τον κύκλο του, πάμπολλοι τουρίστες επισκέπτονται το συγκεκριμένο σημείο και φωτογραφίζονται με το ένα πόδι στο βόρειο και το άλλο στο νότιο ημισφαίριο.

[Λόγω... μπλοκαρίματος της φωτογραφικής μηχανής μας, δανειζόμαστε εδώ μια φώτο από το διαδίκτυο.]

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι πράγματι αυτό το σημείο μηδέν; Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, πολύ νεότερη αυτής του 18ου αιώνα. Βόρεια του Κίτο, στην κορυφή ενός βουνού με το όνομα Κατεκίγια, ανακαλύφθηκαν τυχαία κάποια φαινομενικά αδιάφορα ερείπια ενός ημικυκλικού τείχους. Με τη βοήθεια της σύγχρονης δορυφορικής τεχνολογίας, ήτοι του Παγκοσμίου Συστήματος Εντοπισμού Θέσης, του γνωστού πλέον σε όλους μας GPS, διαφάνηκε ότι η μία άκρη αυτού του τείχους βρισκόταν ακριβώς πάνω στον Ισημερινό. Για περισσότερα, μάλλον, θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο. Ομολογώ ότι, γωνίες κλίσης του άξονα της γης, με ηλιοστάσια Δεκεμβρίου και Ιουνίου, θεοδόλιχους, με νοητές ακτίνες 23,5 μοιρών κλπ. δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω, ως εκ τούτου, μάλλον σταματώ εδώ. Κατά τα λεγόμενα του ξεναγού μας πάντως, το Κατεκίγια κατέχει πιο προνομιακή θέση.

Συνεχίζουμε βιαστικοί να επισκεφτούμε ένα χωριό, που τώρα πια είναι πόλη και που απέχει περίπου δύο ώρες από το Κίτο. Έτσι έχουμε την δυνατότητα να δούμε και την ύπαιθρο. Ταξιδεύουμε κατά μήκος των Άνδεων. Πολλές κορυφές είναι, είτε εν υπνώσει ηφαίστεια ή κάποια, ευτυχώς λίγα, καπνίζοντα. Μικρά χωριουδάκια, άναρχα κτισμένα. Πλούσια βλάστηση, καταπράσινα τα πάντα και παντού να τρέχουν στους δρόμους νερά από τα γύρω  βουνά. Πάμπολλα πολύχρωμα λεωφορεία σκορπίζουν  λατινοαμερικάνικο χρώμα, κινούνται από και προς το Κίτο με τη δική τους χαρακτηριστική μουσική των Άνδεων σε υψηλά ντεσιμπέλ. Νομίζεις ότι τα λεωφορεία αυτά κινούνται μόνα τους, δεν βλέπεις οδηγό μέσα, είναι κρυμμένος από τα πάσης φύσεως χαϊμαλιά που στολίζουν το παρμπρίζ. 

Κάποια στιγμή ο έμπειρος ξεναγός μάς έδειξε ένα ηφαίστειο που άρχιζε να καπνίζει. Κάναμε το σταυρό μας, ελπίζοντας να μην ξεράσει τον όποιο θυμό του εκείνη την ώρα!

Φθάνουμε επιτέλους στο Otavalo, που απλώνεται ανάμεσα σε δύο ηφαίστεια. Το Otavalo, γράφουν τα ταξιδιωτικά κιτάπια, είναι το μεγαλύτερο και κατ’ άλλους το καλύτερο παζάρι στο Εκουαδόρ. Πραγματικό παζάρι! Κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά και πουλούν τα πάντα, ακόμη και ζώα, είναι και ζωοπάζαρο δηλαδή. Έλα όμως που είναι Δευτέρα και ειδικά σήμερα δεν υπάρχει παζάρι, γιατί ο Δήμος καθαρίζει και ασβεστώνει τους χώρους. Δεν αφήσαμε την απογοήτευση να μας παρασύρει σε άλλες ατραπούς. Αποφασίσαμε να πεζοπορήσουμε, να δούμε το χωριό. Πραγματικά, όμορφο χωριό! 

Περιπλανηθήκαμε στην αγορά του, εκεί που οι ντόπιοι  κινούνται, ψωνίζουν, τρώνε, ακόμη και χαζεύουν ή με πολλή υπομονή περιμένουν το λεωφορείο τους για να γυρίσουν στο χωριό τους. Δεν τους αρέσει να τους φωτογραφίζεις, έτσι όσες φωτογραφίες πήραμε, τις πήραμε μόνο με την άδειά τους.

Για μένα είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το μέρος αυτό. Η προηγούμενη ήταν πριν τέσσερα χρόνια και για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα. Το χωριό έχασε την παραδοσιακή ομορφιά του, ήδη είναι εμφανή τα καταστήματα με τα κινέζικα προϊόντα, με όλη την, κυριολεκτικά και μεταφορικά, φθήνια τους.

Μετά από κάποιες ώρες σουλάτσο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο γυρισμός αρκετά κουραστικός και πολύωρος. Άναρχη η κυκλοφορία, ένα χάος, δεν θα αποπειραθώ καν να κάνω περιγραφή… Φθάσαμε κάπως αργά στο Κίτο, στο μικρό μας ξενοδοχείο. Αφήσαμε φωτογραφικές, ρίξαμε λίγο νερό να ανασάνουμε και πάλι έξω για να βρούμε κάπου να φάμε στα γρήγορα.

Έγερση την επομένη στις 03.00 τα χαράματα, στις 05.00 πετάμε από Κίτο και μέσω Λίμας, με τέσσερις ώρες για να αλλάξουμε αεροπλάνο και 5.30 ώρες πτήσης, να καταλήξουμε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Φθάσαμε στις 18.00 το απόγευμα. Θα μου πείτε, είκοσι ώρες τι είναι μπροστά στην αιωνιότητα; Ευτυχώς, που κλείσαμε ξενοδοχείο μέσα στο πάρκο του αεροδρομίου, γιατί τη κυκλοφορία στο Σάο Πάολο είναι απίστευτη.

Ξεκουραστήκαμε και την άλλη μέρα, με ανανεωμένες τις δυνάμεις, πετάξαμε για να επιστρέψουμε και πάλι στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Ολοζώντανες οι αναμνήσεις, δεν τελειώνει ένα ταξίδι, επειδή επιστρέφεις στον τόπο σου. Πώς να ξεχάσω εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι την πρώτη νύχτα στον Ειρηνικό, την αλεπού εκείνη που πόζαρε με άνεση στο Ελ Τάτιο, τον μικρό Μάνκε στην Ατακάμα, τη νεογέννητη φώκια που βύζαινε χωρίς να την ενοχλεί η παρουσία μας εκεί. Σε ένα ταξίδι οξύνονται οι αισθήσεις, η κάθε μια προς τον δικό της χώρο. Τα μάτια κρατούν πεισματικά σαν λάφυρα εικόνες από το ταξίδι, απίστευτα ηλιοβασιλέματα στην έρημο σε μεγάλα υψόμετρα, εκεί που ο ήλιος δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα ή να κάνει μακροβούτια στα γαλάζια νερά του, έστω και κατ' ευφημισμόν, Ειρηνικού. Τα αφτιά έχουν καταγράψει στο σκληρό τους δίσκο τους ήχους της φύσης, τις μουσικές νότες των ορεσίβιων των Άνδεων, η όσφρηση, μυρουδιές της ερήμου και του Ειρηνικού, γεύσεις και μπαχάρια και η αφή, αυτή που επιλεκτικά επεξεργάζεται τα πάντα, έχει αγγίξει το ξύλο και τα υφαντά που οι άνθρωποι, ακόμη και σήμερα, μονολογούν ή τραγουδούν, όταν σκαλίζουν ή υφαίνουν τις αγωνίες και τους πόνους τους. Ειλικρινά δεν θυμάμαι που φάγαμε και τι φάγαμε, πού και πότε, δεν θυμάμαι τις πτήσεις και τα αεροπλάνα, δεν θυμάμαι πώς βρεθήκαμε στο μέσο του κόσμου, σε μια κίτρινη γραμμή που χωρίζει τη γη μας. Θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντήσαμε και μας βοήθησαν στο ταξίδι μας αυτό, με την καλοσύνη τους και  με τις γνώσεις τους.

Πέρασαν δεκαοκτώ μέρες ταξιδιού. Επισκεφτήκαμε τρία κράτη, πετάξαμε με τέσσερις διαφορετικές εταιρείες, αλλά καταφέραμε και βγάλαμε με επιτυχία δώδεκα απογειώσεις και προσγειώσεις, με μικρά και μεγάλα αεροπλάνα. Ταξιδέψαμε τέσσερα  ολόκληρα ημερόνυχτα μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό, άλλοτε με καταγάλανο ουρανό, άλλοτε με συννεφιασμένο και σκεφτικό και περάσαμε ένα βράδυ εφιαλτικό, όταν  δεν έπλεε το καράβι, αλλά πηδούσε από το ένα κύμα στο άλλο.

Ακραία όλα σε αυτό το ταξίδι. Ξεκινήσαμε για την απόλυτη έρημο και καταλήξαμε καταμεσής του Ειρηνικού. Οι αναμνήσεις ανήκουν στο μέλλον. Θα ανοίξω τον χάρτη, να ονειρευτώ το επόμενο!

Στον παράδεισο των νησιών Γκαλαπάγκος / Galápagos Islands / Islas Galápagos

Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ

Από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο

Σήμερα πετάμε από Calama για Santiago και, μετά από τέσσερις ώρες αναμονή, για Quito. Αφήνουμε τη Χιλή και πετάμε για το Εκουαδόρ, μια άλλη νοτιοαμερικανική χώρα, φτωχή μεν, αλλά πανέμορφη. Η δεύτερη πιο μικρή χώρα, μετά την Ουρουγουάη. Φθάνουμε στο Κίτο -κάπως έτσι πρέπει να γράφεται στα ελληνικά-, στις 7.00 το απόγευμα κι από εκεί, στο ξενοδοχείο, μέσα στην πόλη, αλλά αρκετά μακριά από το αεροδρόμιο. Το κέντρο της πόλης σφύζει από ζωή, εμείς όμως είμαστε τελειωμένοι, μόνον ύπνο βλέπουμε μπροστά μας. Check in, φαγητό στα γρήγορα και στα δωμάτια για ύπνο. Την επομένη προβλέπεται εγερτήριο στις 3.30 τα χαράματα και στις 4.30 αναχώρηση για το  αεροδρόμιο του Quito, όπου, via Guayaquil, στο νησί Baltra στα Γκαλαπάγκος. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω, όσο και αν φαίνεται παράξενο, όσο κι αν τα Γκαλαπάγκος είναι ένας δημοφιλής προορισμός, δεν με ενθουσιάζουν ως ταξίδι. Η έρημος Ατακάμα με κάλυψε, είναι ίσως ένας από τους ελάχιστους προορισμούς στον πλανήτη μας, ένας ξεχωριστός τόπος. Τα Γκαλαπάγκος είναι η επιθυμία του Νίκου, του καλού φίλου μου. Έτσι, συμβιβαστήκαμε!...

          Πετάμε για τα περίφημα νησιά. Μέσα στο αεροπλάνο διαβάζω από το βιβλίο του Νίκου σχετικά με την περιοχή και αρχίζει να μου κινεί την περιέργεια. Τι θα δούμε και τι θα συναντήσουμε εκεί; Ας είναι, σε λιγότερο από δύο ώρες θα πατάμε στα, καταμεσής του ειρηνικού, νησιά, γνωστά άλλωστε και από τον περίφημο Δαρβίνο και τη θεωρία του περί της εξελίξεως.

          Προσγειωνόμαστε στο νησί Baltra. Εκεί γινόμαστε γκρουπ με άλλους δεκαεπτά από διάφορα μέρη του κόσμου. Δύο Νορβηγούς, δύο Τσέχους, δύο  Αμερικάνους, τέσσερις Άγγλους, μία Καναδή, δύο Ινδούς, δύο Αυστραλούς.  Μας περίμενε ο αντιπρόσωπος της εταιρείας για την τετραήμερη κρουαζιέρα  σε πέντε, από τα συνολικά δεκαέξι νησιά. Μέχρι το λιμάνι, ο καιρός καλός. Μόλις όμως φθάσαμε στο λιμάνι και ήρθαν τα φουσκωτά να μας πάρουν για να μπούμε στο πλοίο μας, άνοιξε ο ουρανός... Μας εφοδιάσανε με μαύρες σακούλες σκουπιδιών, για να βάλουμε μέσα τις τσάντες μας και φυσικά, όσοι είχαμε προβλέψει ένα αδιάβροχο, το ανασύραμε από τη βαλίτσα. Με τα σακίδια αγκαλιά - σ´ αυτές τις περιπτώσεις όλοι κοιτάζουν να προστατέψουν τις φωτογραφικές  μηχανές και τα πάσης φύσεως ηλεκτρονικά - υπό δυνατή βροχή  και σε μια θάλασσα που ακούει στο όνομα Ειρηνικός Ωκεανός, φύγαμε για το πλοίο.

Με τη βοήθεια του προσωπικού επιβιβαστήκαμε στο πλοίο μας, που θα είναι, για τις επόμενες σε τέσσερις ημέρες, ο κοιτώνας μας. Το προσωπικό ντόπιο, πολύ εξυπηρετικό και φιλικό, το πλοίο καθαρό, το φαγητό τους πολύ προσεγμένο και οι ξεναγοί πάρα πολύ καλοί στη δουλειά τους. Επισκεφθήκαμε πέντε από τα δεκαέξι νησιά: Baltra, Santa Fe, Lovos, San Christobal και Santa Loucia.

Για τα Γκαλαπάγκος δεν θα πω πολλά, έχουν γραφεί τόσα και έχουν κυκλοφορήσει πάμπολλα ντοκιμαντέρ, είτε από το National Geographic, είτε από άλλα κανάλια που ειδικεύονται στη φύση, στα πουλιά, στα ζώα, στα ψάρια … και επειδή μου αρέσουν, όποτε μου το επιτρέπουν  οι υποχρεώσεις, αν και αλλεργικός με την τηλεόραση, τα παρακολουθώ. Έτσι, νόμιζα ότι θα έβλεπα εικόνες που θα μου ήταν μάλλον γνωστές και ως αυτό το σημείο, μάλλον φαινόταν τα πράγματα κάπως έτσι. Όμως, από την πρώτη μας εξόρμηση, κατάλαβα ότι ήμουν λάθος στις εκτιμήσεις  μου.

Τελικά είχαμε τον καιρό συνοδό και σύμμαχο σε όλο το ταξίδι μας. Αφού τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες και μετά τις  απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με το ταξίδι, επιβιβαστήκαμε και πάλι στα φουσκωτά. Η βροχή είχε καταλαγιάσει, μέχρι να βγούμε είχε σταματήσει και ο ουρανός άρχισε να προμηνύει τις καλές τους διαθέσεις.

Πρώτη επίσκεψη, λοιπόν, στο εθνικό Πάρκο του νησιού και αρχίζει η ξενάγηση. Περπατώντας βρίσκουμε μπροστά μας τέσσερις μεγάλες χελώνες μεγάλης ηλικίας, απίστευτων ετών. Κάποια από αυτές, στα 75 της. Εκεί συνειδητοποίησα ότι άλλο να τη βλέπεις μπροστά σου, να ακούς τη βαριά αναπνοή της, να σε κοιτάει εξίσου περίεργα, όπως και εσύ άλλωστε, και μετά  να σε αγνοεί και να συνεχίζει το βραδινό της φαγητό. Πού και πού να σου ρίχνει και μια υποψιασμένη ματιά στα γρήγορα και ενώ εσύ συνεχίζεις να την παρακολουθείς, εκείνη, θέλοντας να σου δείξει ότι έχει και άλλες ικανότητες, να προχωράει αργά και να μπαίνει στην παρακείμενη λιμνούλα της. Μόνο η καμπούρα της εξέχει πια. Κάπου εδώ αρχίζουν να πετούν κάποια από τα πολλά πουλιά. Είναι ήδη απόγευμα και αρχίζουν και αυτά να μαζεύονται στα δέντρα τους, αφού προηγουμένως περάσουν από το νερό. Μερικά από αυτά σταματούν και κάθονται επάνω στην καμπούρα της χελώνας.

Κάθε μέρα, λοιπόν, είχαμε διαφορετικές δραστηριότητες στα διάφορα νησιά, πολύωρες οδοιπορίες στη φύση ανάμεσα σε Ιγκουάνα και χελώνες, σε πουλιά, θαλασσοπούλια και φώκιες. Κολύμπι με φώκιες και άλλα ψάρια, στέγνωμα στον ήλιο στην παραλία, με τις φώκιες δίπλα σου, ενώ κάποιοι καρχαρίες, τις απογευματινές ώρες, να έρχονται δειλά δειλά, μήπως και ξεμοναχιάσουν καμιά μικρή φώκια. 

Επειδή πάντα συμβαίνουν και τα φαιδρά, μία κυρία, Αμερικανίς πρέπει να ήταν, αν κρίνουμε από την προφορά της, σε μία παραλία που ανήκει αποκλειστικά στις φώκιες με δικαίωμα χρησικτησίας από αρχαιοτάτων ετών -εμείς  ήμασταν οι παρείσακτοι εκεί– αποφάσισε, όπως σχεδόν όλοι μας, να πάρει το μπάνιο της και θεώρησε ως δεδομένο και αυτονόητο, αυτό που ισχύει σε κάθε ευνομούμενη παραλία, δηλαδή να απλώσει την πετσέτα της με τα όποια υπάρχοντά της, να κάνει το μπανάκι της και μετά να ξαπλώσει στην πετσέτα για ηλιοθεραπεία. Προφανώς, δεν ήξερε ότι σε αυτή τη ζωή τίποτε δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Ενώ, λοιπόν, εκείνη κολυμπούσε, μία φώκια αποφάσισε να βγει για λίγο ήλιο ή επιτέλους να ξεκουραστεί, να κάνει ηλιοθεραπεία. Προχώρησε με το γνωστό βηματισμό της, είδε την πετσέτα της κυρίας, προφανώς θα ενέκρινε και το χρώμα της ή θα την εντυπωσίασε το μπλε με τα δελφίνια που είχε πάνω και πήγε κατευθείαν εκεί. Αδιαφόρησε παντελώς για όλα τ' άλλα πράγματα πάνω στην πετσέτα, όπως το αντηλιακό με τον υψηλό δείκτη προστασίας και απλώθηκε για την απαραίτητη ηλιοθεραπεία της. Αντιλαμβάνεστε το γέλιο που έπεσε από τους υπόλοιπους παρευρισκομένους!

Λοιπόν και για να μην μακρολογούμε, τα νησιά Γκαλαπάγκος είναι μοναδικά, αρκεί να  τα επισκεφθεί κανείς, όχι σαν έναν τόπο που βρίσκεται ψηλά στους τουριστικούς οδηγούς, αλλά σαν έναν προορισμό που θα έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις τη φύση, να αφουγκραστείς το κλάμα της μικρής φώκιας που περιμένει κλαψουρίζοντας τη μάνα της να επιστρέψει από τη βαθιά θάλασσα και που μόλις βγει από το νερό, να την ακολουθήσει γκρινιάζοντας, μέχρι να της δώσει την ευκαιρία να βυζάξει και μετά η μάνα να βάλει το μικρό μέσα στα ρηχά, να παίξει μαζί του, ταυτόχρονα όμως να παραδώσει μαθήματα επιβίωσης  στον πάντοτε ανήσυχο και κατ’ ευφημισμόν Ειρηνικό Ωκεανό. 

Να μπορείς να δεις το Friegatebird, ένα μεγαλόσωμο, πανέμορφο -ειδικά το αρσενικό- με έναν κόκκινο λοβό στο στήθος, πουλί, να κυνηγάει ένα άλλο, μικρόσωμο θαλασσοπούλι, που έχει μόλις βγάλει από ένα μακροβούτι ένα μικρό ψαράκι. Το μικρό πουλί αναγκάζεται να αφήσει το ψαράκι στη θάλασσα και να το καταβροχθίσει ο ωραίος και δυνατός!

Για να μπορέσεις να τα δεις αυτά, πρέπει να έχεις στραμμένες τις κεραίες σου στη φύση. Να μην σε κυριεύει το τηλέφωνο και το iPad  ή να είσαι με το iPod στ' αυτιά και ν' ακούς μουσική. Η φύση έχει τους δικούς της ρυθμούς, τις δικές της μουσικές  νότες: πουλιά, ζώα, ψάρια. Συμβάλλουν και ο αέρας και η βροχή. Ακομπανιάρουν σαν τους καλύτερους ισοκράτες, ενώ ιδιαίτερα τα χρώματα του ήλιου, κυρίως στο δειλινό ή στην Ανατολή, σκηνοθετούν μια μυστική μουσική πανδαισία. Μη μιλάς, μόνο άκου, μη σκοτώνεις τη σιωπή, κάνε την δική σου, κατάκτησέ την. Αν δεν αφουγκραστείς τη φύση, δε θα αγαπήσεις τη ζωή.

Τα Γκαλαπάγκος μού έδωσαν και μιαν ακόμη ευκαιρία. Σε μια τρίωρη πορεία μας σε ένα από τα νησιά, σ' έναν κάκτο από κάτω (πάντα οι κάκτοι μου έδιναν την εντύπωση ότι είναι φοβερά κυκλοθυμικά φυτά ή δέντρα, αν είναι δέντρα, το σουλούπι τους με κάνει να τα βλέπω σαν  να είναι έτσι, πολύ εγωιστικά κλεισμένα στον εαυτό τους, άλλωστε μου επιβεβαιώνει τις θέσεις μου αυτές το γεγονός ότι τελικά προτάσσουν και τα αγκάθια τους σε όποιον θα ήθελε να τα πλησιάσει) κάτω λοιπόν από τον όποιο ίσκιο μπορεί να προσφέρει ένας κάκτος, ξεκουράζονταν μια χελώνα, τρία-τέσσερα Ιγκουάνα, μια μεγαλούτσικη φώκια και κάποια πουλιά, που μοιάζουν με τους δικούς μας γλάρους. Όλα μαζί, σε μια παραδείσια γαλήνη και ειρήνη. Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν και στον παράδεισο, όλα μαζί, αδελφωμένα.

Συνεχίζεται...