Ιδρύθηκε ελληνικό σχολείο στην Τάμπα της Φλόριδας

Ελληνική σημαία με γραμμένα τα ονόματα των δασκάλων και μαθητών του νεοϊδρυθέντος ελληνικού σχολείου στην Τάμπα, προσφέρθηκε στον χορηγό, Μιχάλη Χαλικουτάκη. Από αριστερά, οι: Ευγενία Βομβορίδη, Γιάννης Γιαβάρας, Μιχάλης Χαλικουτάκης, χορηγός, Χρύσα Καπνογιάννη Καπνογιάννη και Κατερίνα Νάκου. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ Γ. ΓΙΑΒΑΡΑ

Του Σταύρου Μαρμαρινού, ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, 4.11.2022, ΤΑΜΠΑ. ΦΛΟΡΙΔΑ. 

Οι ομογενείς της Τάμπα, έχουν τώρα, το δικό τους ελληνικό σχολείο.

Δύο κολάζ για την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και τους Δίδυμους Πύργους

δια χειρός π. Παναγιώτη Καποδίστρια. 

Εποιήθησαν λίγο μετά την Καταστροφή, που άλλαξε τη ροή της Ιστορίας.

ΗΠΑ: Πέθανε ο εικαστικός Τσακ Κλόους, μορφή του υπερρεαλισμού

Ο αμερικανός ζωγράφος και φωτογράφος Τσακ Κλόους, μορφή του υπερρεαλισμού, γνωστός κυρίως για τα γιγαντιαία πορτρέτα που φιλοτεχνούσε, πέθανε χθες Πέμπτη σε ηλικία 81 ετών, μεταδίδουν αμερικανικά ΜΜΕ.

Ο δικηγόρος του, ο Τζον Σίλμπερμαν, επιβεβαίωσε τον θάνατό του στην εφημερίδα The New York Times.

22 φωτοστάσεις στην Έκθεση: "Andy Warhol - From A to B and Back Again" του Ινστιτούτου Τέχνης Σικάγου

Φωτο-περιήγηση: ΝΙΚΟΣ Π. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, 25.10.2019

This major retrospective—the first to be organized by a US institution in 30 years—builds on the wealth of new research, scholarship, and perspectives that has emerged since Andy Warhol’s early death at age 58 in 1987. More than 400 works offer a new view of the beloved and iconic American Pop artist, not only illuminating the breadth, depth, and interconnectedness of Warhol’s production across the entirety of his career but also highlighting the ways that he anticipated the issues, effects, and pace of our current digital age.

Warhol gained fame in the 1960s for his Pop masterpieces, widely known and reproduced works that often eclipse his equally significant late work as well as his crucial beginnings in the commercial art world. This exhibition brings together all aspects and periods of his varied and prolific career and includes paintings, sculpture, drawings, prints, videos, archival and printed material, installation, films, and media works. By showcasing the full continuum of Warhol’s work, rather than focusing on a certain period, this presentation demonstrates that the artist didn’t slow down after surviving the assassination attempt that nearly took his life in 1968 but entered into a period of intense experimentation.

Warhol, with obvious self-deprecation, described his philosophy as spanning from A to B. As this exhibition decidedly proves, his thinking and artistic production ranged well beyond that, but his true genius lies in his ability to identify cultural patterns and to use repetition, distortion, and recycled images in a way that challenges our faith in images and questions the meaning of our cultural icons.

This exhibition was organized by the Whitney Museum of American Art, New York.

Για τη σημασία της κεντρικής ομιλίας Ομπάμα στην Αθήνα [+video]

Γράφει ο Γιάννης Γιγουρτσής από την Κωνσταντινούπολη 

Ο Μπαράκ Ομπάμα επέλεξε να κάνει μία από τις τελευταίες ομιλίες του ως Πρόεδρος στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στην σκιά της Ακρόπολης. Η επιλογή του χρόνου και του τόπου δεν είναι φυσικά τυχαία. 

Ως προς το χρόνο γίνεται στο τέλος της θητείας Ομπάμα και έχει τη μορφή παρακαταθήκης για το μέλλον και ένα είδος διαθήκης για τους επιγόνους του.

Αν ήταν στην αρχή της θητείας του θα ήταν μια επανάσταση ή έστω μία υπόσχεση για επανάσταση, αλλά τότε το σύστημα δεν θα τον ανεχόταν για πολύ... Παρ' όλα αυτά η ομιλία έχει τη σημασία της καθώς ο Πρόεδρος Ομπάμα είναι ακόμα εν ενεργεία και ο λόγος του εκφράζει, όχι βέβαια το σύνολο, αλλά πάντως ένα μεγάλο μέρος, μια από τις πιο ισχυρές συνιστώσες της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, συνιστώτα η οποία μπορεί να μην είναι η τάση που νίκησε στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές, πλην υφίσταται, παραμένει ισχυρή και υπόσχεται για το μέλλον.

Ο τόπος επίσης δεν είναι τυχαίος. Το σκηνικό ήταν το καλύτερο , αν όχι το μόνο κατάλληλο για μια τέτοια συγκυρία. Η Ελλάδα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, θεωρείται ακόμα στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου η πατρίδα της δημοκρατίας και το λίκνο των αξιών του δυτικού πολιτισμού. Αυτό ήρθε να πει και να επιβεβαιώσει συμβολικά ο κ. Ομπάμα. Μπορεί κάποιοι να διαφωνούν με αυτή την θέση κάποια να την αμφισβητούν ή και να την πολεμούν, πλην όταν εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πολιτική αντίληψη του Προέδρου των ΗΠΑ δεν μπορεί κανείς να μένει αδιάφορος.

Κατά τα άλλα ο κ. Ομπάμα έκανε τις απαραίτητες κινήσεις πολιτικής ευγένειας προς την ελληνική πλευρά και επέδωσε τα εύσημα στον ελληνικό λαό κυρίως, και στην κυβέρνηση επίσης. Ο κ. Τσίπρας πιστώθηκε, κυρίως επικοινωνιακά, ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο καθώς αποτελεί έναν από τους ελάχιστους Έλληνες πρωθυπουργούς της ιστορίας που αξιώθηκαν να υποδεχτούν έναν Αμερικανό Πρόεδρο. Τώρα αν εκτός από τύχη ο κ. Τσίπρας θα έχει και την ικανότητα να διαχειριστεί αυτή τη συγκυρία ή κατά πόσο οι προσδοκώμενη βοήθεια μέσω του κ. Ομπάμα για το χρέος θα είναι αποτελεσματική μένει να το δούμε.

Κατά τα άλλα οι απαραίτητες διαδηλώσεις των γνωστών καθολικώς διαμαρτυρομένων και οι εκδηλώσεις αντιαμερικανισμού έλαβαν χώρα κανονικά, πήραν την προβολή που τους αναλογούσε στα διεθνή μέσα , αλλά δεν επηρέασαν το κλίμα. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ που σε άλλες περιπτώσεις θα πρωτοστατούσε στις διαμαρτυρίες τώρα ήταν οικοδεσπότης, ενώ η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει επιτέλους να περιορίζει τον στείρο αντιαμερικανισμό της μεταπολιτευτκής περιόδου. Σιγά, αργά, αλλά σταθερά, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας συνειδητοποιούν πως υπάρχει ένας και μοναδικός πολιτικός προσανατολισμός που πρέπει να έχει η Ελλάδα, αν θέλει να επιβιώσει. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον είπε ρητά πριν από 40 χρόνια.

Τελειώνω με την εντυπωσιακή κατακλείδα του Προέδρου Ομπάμα στον καλοδουλεμένο, κυρίως θεωρητικό, αλλά πάντως επικοινωνιακά πολύ καλό, λόγο του. Χαιρετώντας το κοινό του, και μαζί όλον τον κόσμο, αναφώνησε ελληνικότατα "Ζήτω η Ελλάς". 

Μια ολόκληρη μέρα στο Quito, την πρωτεύουσα του Εκουαδόρ

Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ

Όπως όλα στη ζωή έχουν και ένα τέλος, αρχίζει να τελειώνει το ταξίδι μας αυτό. Είμαστε ήδη στην διαδικασία της επιστροφής. Φθάνουμε στο Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, αρκετά κουρασμένοι!  Έχουμε στη διάθεση μας μια ολόκληρη μέρα να δούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης πολύ γρήγορα, για να προλάβουμε να  επισκεφτούμε το σημείο μηδέν, το σημείο εκείνο δηλαδή που μηδενίζεται ο χρόνος, το Equatorial line, τη γραμμή του Ισημερινού και το Otavalo. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει μηδέν ώρα, μηδέν πρώτα λεπτά, μηδέν δεύτερα.

Το πρωινό στο Κίτο δεν είχαμε τον καιρό σύμμαχο. Μια δυνατή βροχή μας ανάγκασε να δούμε κυριολεκτικά με κινηματογραφική ταχύτητα το ιστορικό κέντρο της πόλης.

Πάντα είχα την εντύπωση ότι ο Ισημερινός προφανώς θα ήταν μια νοητή γραμμή που χωρίζει το Βόρειο από το Νότιο Ημισφαίριο. Στο Κίτο τελικά έμαθα ότι υπάρχει μια κίτρινη γραμμή που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια. Το 1936 κατασκευάστηκε ένα μνημείο στη γραμμή αυτή, η οποία, σύμφωνα με τους υπολογισμούς  μιας ομάδας Γάλλων επιστημόνων του 18ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1736, με αρχηγό κάποιον Gharles-Marie de La Comdamine, απέδειξαν ότι ο πλανήτης μας, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, έχει γεωγραφικό πλάτος μηδέν μοίρες, είναι δηλαδή Ισημερινός. Ονομάζεται και μέσο της γης, μέσο του κόσμου. Το σημείο αυτό στα ισπανικά το ονομάζουν: Mitad del Mundo. Άλλωστε, η επίσημη ονομασία της χώρας είναι «Δημοκρατία του Ισημερινού» που σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα: Ισημερινός=Equator. Παρά το γεγονός ότι ο Ισημερινός διατρέχει πάρα πολλές χώρες σε όλο τον κύκλο του, πάμπολλοι τουρίστες επισκέπτονται το συγκεκριμένο σημείο και φωτογραφίζονται με το ένα πόδι στο βόρειο και το άλλο στο νότιο ημισφαίριο.

[Λόγω... μπλοκαρίματος της φωτογραφικής μηχανής μας, δανειζόμαστε εδώ μια φώτο από το διαδίκτυο.]

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι πράγματι αυτό το σημείο μηδέν; Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, πολύ νεότερη αυτής του 18ου αιώνα. Βόρεια του Κίτο, στην κορυφή ενός βουνού με το όνομα Κατεκίγια, ανακαλύφθηκαν τυχαία κάποια φαινομενικά αδιάφορα ερείπια ενός ημικυκλικού τείχους. Με τη βοήθεια της σύγχρονης δορυφορικής τεχνολογίας, ήτοι του Παγκοσμίου Συστήματος Εντοπισμού Θέσης, του γνωστού πλέον σε όλους μας GPS, διαφάνηκε ότι η μία άκρη αυτού του τείχους βρισκόταν ακριβώς πάνω στον Ισημερινό. Για περισσότερα, μάλλον, θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο. Ομολογώ ότι, γωνίες κλίσης του άξονα της γης, με ηλιοστάσια Δεκεμβρίου και Ιουνίου, θεοδόλιχους, με νοητές ακτίνες 23,5 μοιρών κλπ. δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω, ως εκ τούτου, μάλλον σταματώ εδώ. Κατά τα λεγόμενα του ξεναγού μας πάντως, το Κατεκίγια κατέχει πιο προνομιακή θέση.

Συνεχίζουμε βιαστικοί να επισκεφτούμε ένα χωριό, που τώρα πια είναι πόλη και που απέχει περίπου δύο ώρες από το Κίτο. Έτσι έχουμε την δυνατότητα να δούμε και την ύπαιθρο. Ταξιδεύουμε κατά μήκος των Άνδεων. Πολλές κορυφές είναι, είτε εν υπνώσει ηφαίστεια ή κάποια, ευτυχώς λίγα, καπνίζοντα. Μικρά χωριουδάκια, άναρχα κτισμένα. Πλούσια βλάστηση, καταπράσινα τα πάντα και παντού να τρέχουν στους δρόμους νερά από τα γύρω  βουνά. Πάμπολλα πολύχρωμα λεωφορεία σκορπίζουν  λατινοαμερικάνικο χρώμα, κινούνται από και προς το Κίτο με τη δική τους χαρακτηριστική μουσική των Άνδεων σε υψηλά ντεσιμπέλ. Νομίζεις ότι τα λεωφορεία αυτά κινούνται μόνα τους, δεν βλέπεις οδηγό μέσα, είναι κρυμμένος από τα πάσης φύσεως χαϊμαλιά που στολίζουν το παρμπρίζ. 

Κάποια στιγμή ο έμπειρος ξεναγός μάς έδειξε ένα ηφαίστειο που άρχιζε να καπνίζει. Κάναμε το σταυρό μας, ελπίζοντας να μην ξεράσει τον όποιο θυμό του εκείνη την ώρα!

Φθάνουμε επιτέλους στο Otavalo, που απλώνεται ανάμεσα σε δύο ηφαίστεια. Το Otavalo, γράφουν τα ταξιδιωτικά κιτάπια, είναι το μεγαλύτερο και κατ’ άλλους το καλύτερο παζάρι στο Εκουαδόρ. Πραγματικό παζάρι! Κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά και πουλούν τα πάντα, ακόμη και ζώα, είναι και ζωοπάζαρο δηλαδή. Έλα όμως που είναι Δευτέρα και ειδικά σήμερα δεν υπάρχει παζάρι, γιατί ο Δήμος καθαρίζει και ασβεστώνει τους χώρους. Δεν αφήσαμε την απογοήτευση να μας παρασύρει σε άλλες ατραπούς. Αποφασίσαμε να πεζοπορήσουμε, να δούμε το χωριό. Πραγματικά, όμορφο χωριό! 

Περιπλανηθήκαμε στην αγορά του, εκεί που οι ντόπιοι  κινούνται, ψωνίζουν, τρώνε, ακόμη και χαζεύουν ή με πολλή υπομονή περιμένουν το λεωφορείο τους για να γυρίσουν στο χωριό τους. Δεν τους αρέσει να τους φωτογραφίζεις, έτσι όσες φωτογραφίες πήραμε, τις πήραμε μόνο με την άδειά τους.

Για μένα είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το μέρος αυτό. Η προηγούμενη ήταν πριν τέσσερα χρόνια και για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα. Το χωριό έχασε την παραδοσιακή ομορφιά του, ήδη είναι εμφανή τα καταστήματα με τα κινέζικα προϊόντα, με όλη την, κυριολεκτικά και μεταφορικά, φθήνια τους.

Μετά από κάποιες ώρες σουλάτσο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο γυρισμός αρκετά κουραστικός και πολύωρος. Άναρχη η κυκλοφορία, ένα χάος, δεν θα αποπειραθώ καν να κάνω περιγραφή… Φθάσαμε κάπως αργά στο Κίτο, στο μικρό μας ξενοδοχείο. Αφήσαμε φωτογραφικές, ρίξαμε λίγο νερό να ανασάνουμε και πάλι έξω για να βρούμε κάπου να φάμε στα γρήγορα.

Έγερση την επομένη στις 03.00 τα χαράματα, στις 05.00 πετάμε από Κίτο και μέσω Λίμας, με τέσσερις ώρες για να αλλάξουμε αεροπλάνο και 5.30 ώρες πτήσης, να καταλήξουμε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Φθάσαμε στις 18.00 το απόγευμα. Θα μου πείτε, είκοσι ώρες τι είναι μπροστά στην αιωνιότητα; Ευτυχώς, που κλείσαμε ξενοδοχείο μέσα στο πάρκο του αεροδρομίου, γιατί τη κυκλοφορία στο Σάο Πάολο είναι απίστευτη.

Ξεκουραστήκαμε και την άλλη μέρα, με ανανεωμένες τις δυνάμεις, πετάξαμε για να επιστρέψουμε και πάλι στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Ολοζώντανες οι αναμνήσεις, δεν τελειώνει ένα ταξίδι, επειδή επιστρέφεις στον τόπο σου. Πώς να ξεχάσω εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι την πρώτη νύχτα στον Ειρηνικό, την αλεπού εκείνη που πόζαρε με άνεση στο Ελ Τάτιο, τον μικρό Μάνκε στην Ατακάμα, τη νεογέννητη φώκια που βύζαινε χωρίς να την ενοχλεί η παρουσία μας εκεί. Σε ένα ταξίδι οξύνονται οι αισθήσεις, η κάθε μια προς τον δικό της χώρο. Τα μάτια κρατούν πεισματικά σαν λάφυρα εικόνες από το ταξίδι, απίστευτα ηλιοβασιλέματα στην έρημο σε μεγάλα υψόμετρα, εκεί που ο ήλιος δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα ή να κάνει μακροβούτια στα γαλάζια νερά του, έστω και κατ' ευφημισμόν, Ειρηνικού. Τα αφτιά έχουν καταγράψει στο σκληρό τους δίσκο τους ήχους της φύσης, τις μουσικές νότες των ορεσίβιων των Άνδεων, η όσφρηση, μυρουδιές της ερήμου και του Ειρηνικού, γεύσεις και μπαχάρια και η αφή, αυτή που επιλεκτικά επεξεργάζεται τα πάντα, έχει αγγίξει το ξύλο και τα υφαντά που οι άνθρωποι, ακόμη και σήμερα, μονολογούν ή τραγουδούν, όταν σκαλίζουν ή υφαίνουν τις αγωνίες και τους πόνους τους. Ειλικρινά δεν θυμάμαι που φάγαμε και τι φάγαμε, πού και πότε, δεν θυμάμαι τις πτήσεις και τα αεροπλάνα, δεν θυμάμαι πώς βρεθήκαμε στο μέσο του κόσμου, σε μια κίτρινη γραμμή που χωρίζει τη γη μας. Θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντήσαμε και μας βοήθησαν στο ταξίδι μας αυτό, με την καλοσύνη τους και  με τις γνώσεις τους.

Πέρασαν δεκαοκτώ μέρες ταξιδιού. Επισκεφτήκαμε τρία κράτη, πετάξαμε με τέσσερις διαφορετικές εταιρείες, αλλά καταφέραμε και βγάλαμε με επιτυχία δώδεκα απογειώσεις και προσγειώσεις, με μικρά και μεγάλα αεροπλάνα. Ταξιδέψαμε τέσσερα  ολόκληρα ημερόνυχτα μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό, άλλοτε με καταγάλανο ουρανό, άλλοτε με συννεφιασμένο και σκεφτικό και περάσαμε ένα βράδυ εφιαλτικό, όταν  δεν έπλεε το καράβι, αλλά πηδούσε από το ένα κύμα στο άλλο.

Ακραία όλα σε αυτό το ταξίδι. Ξεκινήσαμε για την απόλυτη έρημο και καταλήξαμε καταμεσής του Ειρηνικού. Οι αναμνήσεις ανήκουν στο μέλλον. Θα ανοίξω τον χάρτη, να ονειρευτώ το επόμενο!

Στα χείλη της Χιλής {6ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

6 του Μάη 2014

Τελευταία ημέρα στην Ατακάμα. Η έμπειρη ξεναγός μας άφησε για το τέλος το  Highlight της ερήμου, το μοναδικό και ανεπανάληπτο El Tatio. Το θαύμα της Ερήμου Ατακάμα. “Tatio”, στην παλιά γλώσσα των ορεσίβιων  αυτοχθόνων κατοίκων, η οποία δυστυχώς ξεχάστηκε -σ' αυτό βέβαια βοήθησαν οι Ισπανοί, με την εκπολιτιστική τους κατάκτηση της Νότιας Αμερικής- σημαίνει παππούς. Η ημέρα φαινόταν μάλλον πολύ δύσκολη, αφού μας ζητήθηκε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση στις 5.00 το ξημέρωμα, που φυσικά σημαίνει αφύπνιση στις 4.00. Βάρβαρη ώρα!  Αρματωμένοι με μπουφάν, σκούφους και όλα τα σχετικά, με γεμισμένες τις μπαταρίες στις φωτογραφικές και στα iPads, πήραμε και ανηφορίζαμε, για να φθάσουμε μετά από 2,5-3 ώρες στο El Tatio.

Είναι πλέον  08.00, η θερμοκρασία έξω -9 βαθμοί  Κελσίου. Καθ' οδόν, όταν άρχισε να χαράζει, είδαμε κάποια Vicounia. Είναι ένα είδος lama, αλλά αυτό παραμένει άγριο, δεν κατάφεραν να το εξημερώσουν. Φθάνοντας στο σημείο που είναι οι θερμοπίδακες, μάς καλωσόρισε μια αλεπού των Άνδεων. Μοιάζει πολύ με τη δική μας. Φαίνεται ότι θα είχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στο βραδινό της κυνήγι και ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Ποζάριζε κανονικά!

Δεκάδες θερμοπίδακες. Θεωρείται το τρίτο μεγαλύτερο site στον κόσμο. Οι ατμοί φυσικά, μέσα σε αυτό το κρύο, υψώνονται αρκετά  μέτρα πάνω από τη γη. Το θέαμα μαγικό, συναρπαστικό! Ο κάθε μεγάλος ή μικρός θερμοπίδακας βρυχάται. Ως πόσα μέτρα μέσα στη γη να εκσφενδονίζει το νερό με τέτοια μανία και να το ανεβάζει και 4.500 μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης; Βρυχώνται λοιπόν όλοι τους, μικροί και μεγάλοι και όλοι μαζί δίνουν μια, θα έλεγα σκληρή και μελαγχολική μουσική. 

Ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες της ημέρας εκεί και είχαμε το προνόμιο να το απολαύσουμε πραγματικά μέσα στην ησυχία. Βγάλαμε φωτογραφίες που σας παραθέτω, χωρίς να μας ενοχλούν βάναυσα άλλοι. Η ξεναγός μας είχε και πάλι προβλέψει  ένα ξεχωριστό πρωινό. Με τη βοήθεια του οδηγού μας, έστησε το συναρμολογούμενο τραπέζι και να τα θερμός για τσάι και καφέ, χωριάτικο ζυμωτό ψωμί, κατσικίσιο τυρί, ξηροί καρποί, σταφύλι και μήλα, μια μαρμελάδα ντόπια που δεν κατάλαβα από ποια φρούτα είναι φτιαγμένη, αλλά, γευστικότατη! Πώς να ξεχάσω το τσάι από ξερά φύλλα κόκας! Πάρα πολύ συνηθισμένο και απαραίτητο, στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων.  Στο τραπέζι είδα μια στιγμή να κυκλοφορούν και κάποια αυγά. Ρώτησα πού κρύφτηκαν. Σκασμένη στα γέλια η ξεναγός μάς είπε ότι μας επιφυλάσσει μια μικρή έκπληξη, σε ένα δεύτερο πρωινό, λίγο αργότερα. 

Φαίνεται ότι τελικά  συνηθίσαμε  τις υψομετρικές διαφορές,  σήμερα δεν μας έπιασε. Εκεί που τελειώναμε το απίθανο πρωινό μας, άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα αυτοκίνητα με τους τουρίστες. Εμείς ευτυχώς είχαμε πάρει τις φωτογραφίες μας, είχαμε τελειώσει το φαγητό μας - βέβαια θα πρέπει να ομολογήσω ότι φάγαμε και το κρύο της αρκούδας, κατά το κοινώς λεγόμενο, μαζί με το πρωινό μας. Τα γκρουπς έρχονται, φωτογραφίζουν πολύ γρήγορα και φεύγουν, έτσι ώστε να χάνουν τη μαγεία του τόπου.

Συνεχίσαμε την οδοιπορία μας και φθάσαμε σε έναν άλλο θερμοπίδακα, τελείως απομονωμένο  από τους άλλους, σαν ένα γέρικο ξεχασμένο πεύκο. Πλησιάσαμε αρκετά στο μεγάλο πίδακα βλέποντάς τον να βράζει, άλλοτε μουρμουρώντας  ή ροχαλίζοντας και άλλοτε βγάζοντας μέσα από τα σπλάχνα του  το θειαφένιο νερό  που έβραζε, σκορπώντας μια άσχημη μυρουδιά. Ήταν ο μόνος θερμοπίδακας που ήταν οριοθετημένος σε αρκετά μεγάλη διάμετρο. Με τα χρόνια που βρυχάται, έχει φάει όλη τη γη, μια φλούδα πολύ λεπτή έχει απομείνει και ως εκ τούτου, είναι φοβερά επικίνδυνος. Το νερό, λοιπόν, που βγάζει, έχει πάρει μια πορεία  και μαζεύεται σε μια μικρή λιμνούλα, όπου με την παρέμβαση των ανθρώπων εκεί, την έκλεισαν με πέτρες, για να συγκρατήσουν το νερό, δημιουργώντας μια μικρή πισίνα στη διάθεση όποιου έχει την τόλμη να κάνει το μπανάκι του στα 4.500 μέτρα. Πριν να το αποφασίσουμε, η ξεναγός με τον οδηγό μας άρχισαν και πάλι την προετοιμασία για ένα μικρό snack. 

Με ένα ξύλινο μεγάλο κουτάλι και ακριβώς εκεί που πέφτει το νερό στην πισίνα,  με πολλή προσοχή έβαλαν τα αυγά που είχαν εξαφανιστεί από το πρωινό τραπέζι, να βράσουν, ενώ εμείς τελικά κάναμε ένα μπάνιο, χωρίς βέβαια να μπορούμε να πλησιάσουμε εκεί που ρέει  το νερό, σε θερμοκρασία πάνω από τους 45° Κελσίου. Μια φετούλα ψωμί κι ένα αυγό, λόγω του υψομέτρου, ήταν απαραίτητο. Γι’ αυτό πρέπει  κανείς τον ξεναγό να τον κάνει, από την πρώτη στιγμή, φίλο. Να σε αντιμετωπίζει φιλικά και όχι επαγγελματικά, να μην κοιτάει το ρολόι του. 

Χωρίς καλά-καλά  να το καταλάβουμε, το ρολόι έδειχνε 12 και κάτι. Ήμασταν πολλές ώρες σε μεγάλο υψόμετρο και μάλλον θα έπρεπε να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε, αν μη τι άλλο, να προσγειωθούμε στο χώρο μας και στα μέτρα μας.

Η κατάβαση ήταν ονειρική! Μικρές λιμνούλες με πάμπολλα πουλιά των Άνδεων: φλαμίνγκος, Ανδεινοί πελεκάνοι και κάποια νεροπούλια, αλεπούδες, vicounias, λάμα, κατέβηκαν από τους τόπους τους  και από τα ριζιμιά τους να ξεδιψάσουν. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο για φωτογραφίες και περπάτημα, αλλά πιο πολύ για να χαρούμε από κοντά το τοπίο και αυτά τα πανέμορφα πουλιά.

Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε σε ένα μικρό χωριουδάκι, που κατοικούν περίπου 20 ορεσίβιοι, οι πιο πολλοί γέροντες, που κάθονται εκεί γιατί είναι ο τόπος τους. Εκεί έφτιαξαν τις οικογένειές τους, σφυρηλάτησαν το καμίνι της ζωής τους και τώρα, με τα οργωμένα από τις ρυτίδες πρόσωπά τους, ζουν όπως πάντα, σε όλη τους τη ζωή, με τα λίγα υπάρχοντά τους, με τις αναμνήσεις, αλλά και τις ελπίδες για τη ζωή. Το πέρασμα των τουριστών τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Μια ηλικιωμένη κυριούλα, από το παράθυρο της κουζίνας του μικρού της σπιτιού, πουλάει μόνο epanandas (μια τυρόπιτα με χειροποίητο φύλο που φτιάχνει εκείνη τη στιγμή και το βάζει στο τηγάνι, χρόνος παράδοσης 10 λεπτά της ώρας).

Παραγγείλαμε, για να τη βοηθήσουμε. Είχε βοηθό το 15χρονο παιδί της. Ζητήσαμε την άδειά της να τους φωτογραφίσουμε, μας το αρνήθηκε, πολύ περισσότερο για το παιδί της, να μη μάθει  στα σκουπίδια της τουριστικής βιομηχανίας. Και τα λίγα ρέστα που έπρεπε να μας δώσει πίσω, όταν της κάναμε νόημα να τα κρατήσει, με απίστευτη αξιοπρέπεια αρνήθηκε. Λίγο πριν φύγουμε, μια γριούλα που τελικά ήταν η μητέρα της, βγήκε και μας πήρε στο μικρό της σπιτάκι, εκεί που μεγάλωσε πέντε παιδιά. Όλα μέσα φτωχά και ταπεινά, αλλά  η γυναίκα  χαρούμενη και γελαστή.  Είθε να μείνει για  πάντα και στο υπόλοιπο της ζωής της, αυτό το  Ανδεινό χαμόγελο. 

Καθ' οδόν για το ξενοδοχείο μάς πήρε και πάλι ο ύπνος. Η καρδιά άρχισε και πάλι να ηρεμεί μετά από την ταλαιπωρία που της δώσαμε.

Το βράδυ καλέσαμε την ξεναγό μας με τον άνδρα της και το 2χρονο γιο τους για φαγητό, για ένα «ευχαριστώ». Βέβαια, παρά την κούραση της ημέρας και παρά το ότι την άλλη μέρα θα έπρεπε να είμαστε στις 6.30 το πρωί στο αεροδρόμιο, ο μικρός Manke κατάφερε να μας κρατήσει μέχρι τις 11.00. Όπως πάντα όμως η πραγματικότητα μάς προσγειώνει. Χαιρετώντας τον μικρό, καταλάβαμε ότι η Ατακάμα τελείωνε.  Εμπειρίες και μνήμες θα την κρατούν πάντα ζωντανή στην μνήμη μας.

Συνεχίζεται...