Σκιαγράφηση ενός «Δοξάστε με!» δημοσιογράφου, υβριστή Διονυσίου Σολωμού

Γράφει η Τατιάνα Ε-Γ. Καρύδη

Κοινωνική Λειτουργός, Προϊσταμένη Κοινωνικής Υπηρεσίας Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας

Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος -αναρωτήθηκα- και προσπάθησα, εν μέσω αυτής της σοκαριστικής του πιρουέτας και χορευτικού παραληρηματικού στροβιλίσματος, να θυμηθώ... Μα, ποιος είναι τέλος πάντων;

Τι γνώμη έχω σχηματίσει γι' αυτό τον άνθρωπο, που του έχουν δώσει ένα βήμα να μιλάει σ' εμένα, που πληρώνω ήδη αρκετά και πληρώνω κι αυτόν για να είναι εκεί; Κι επειδή πληρώνω κανονικά τις εισφορές μου όλες, δικαιούμαι και να κρίνω αυτό που πληρώνω, και να μη θέλω αυτό το ευτελές προϊόν. Επίσης δεν επιτρέπω να μου θίγουνε τα Ιερά και Όσια. Χωρίς θεατές, υπάρχει κανάλι;

Ένας πολύ μέτριος, «επαΐων και ειδήμων» επί παντός επιστητού, που δεν λέει τίποτα λέγοντας πάρα πολλά λόγια, ντυμένος μια εικόνα πνιγμένη από ένα ύφος μπλαζέ και περισπούδαστο. Κάποια άλλη φορά προσπάθησα να δώ την εκπομπή του και θυμάμαι εξοργισμένη να γυρίζω κανάλι, επειδή ανάμεσα σε «νιοραντιές» (συχωρέστε μου τον κερκυραϊσμό, αλλά είναι η καταλληλότερη λέξη), δεν ήταν σε θέση να διευθύνει μια συζήτηση. Ενώ είχε καλέσει συνομιλητές, μιλούσε μόνος του... αυτοθαυμαζόμενος, με αμφιβόλου ποιότητας ευφυολογήματα, ερωτώντας και απαντώντας μόνος του, μ' ένα μανιακό ρυθμό, τόσο που… κουράστηκα. Αυτό, λοιπόν, είναι το πιο έντονο που θυμάμαι. Ότι αλλάζω πάντα αντανακλαστικά κανάλι.

Έλεγα πως δεν αξίζει ν' ασχοληθεί πλέον κανείς με αυτό το μέγεθος ανθρώπου και ούτε να τον κρατήσουμε πια αυτόν τον αδαή στην αιωνιότητα, και στην επικαιρότητα που τόσο απελπισμένα εκλιπαρεί, αν δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα η περίπτωση ως προς την παθολογία του προσώπου. Είναι εντυπωσιακό το πόση θλίψη κρύβεται πίσω από αυτό το αυτάρεσκο ύφος, και πόση αλήθεια μοναξιά, όταν θα βρεθεί χωρίς μάρτυρες απέναντι στο γυμνό εαυτό που είναι τόσο αξιοθρήνητα λίγος. Πονάει η αληθινή εικόνα.

Όλα ξεκινάνε από την άγνοια του εαυτού και από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες.

Μπροστά μας ένας γελωτοποιός, μια καρικατούρα, με μιαν άνεση να σκύβει, να χειρονομεί μιλώντας σ' έναν αόρατο βουβό συνομιλητή, και να θυμίζει κάτι από εκείνον τον τυφλό επηρμένο Φαρισαίο, που δεν ήταν «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων» και που κυρίως έλεγε «Είμαι σπουδαίος! Δοξάστε με!». Μια άνεση παραπάνω απ' ό,τι θα ήταν αβίαστη και φυσιολογική. Είναι πνιγμένη άνεση μέσα σε μια γραβάτα αυταρέσκειας που δηλώνει ακριβώς ως υπεραναπλήρωση το έλλειμμα που αγωνιά να κρύψει.

Υπάρχει εδώ και παντού μια μαγική λέξη: «Τα Όρια». Τα Όρια είναι πολύ σπουδαία για να υπάρχουν στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού από πολύ τρυφερή ηλικία, κι αν αυτά δεν υπάρχουν ο μικρός τυραννίσκος των τριών ετών -του εγωκεντρισμού, παραμένει αιωνίως τριών… ετών!

Αναρωτιέται κανείς, ποιοι γονείς ήταν οι γονείς που έθρεψαν αυτό τον τιτανομέγιστο εγωτισμό, αυτή την γελοιώδη τυφλότητα. Το παιδί των τριών ετών δικαιούται να νομίζει ότι αγγίζει το σύμπαν, αγγίζει τη φωτιά χωρίς να καεί, ανεβαίνει στην ταράτσα και δεν υπάρχει όριο στο να πετάξει. Το τρίχρονο εγωκεντρικό ανθρωπάκι δοκιμάζει τη δύναμή του και εδώ, λοιπόν, οφείλει να μπει το Όριο από το γονιό, που αυτό το Όριο υπάρχει μόνο όταν τηρείται. Το Όριο δυσαρεστεί, αλλά όντως ανακουφίζει το παιδί και γεννιέται επίσης τότε ο Σεβασμός. Το κύρος του γονιού προκύπτει από την έμπνευση που το προκαλεί και μια σειρά από Αξίες κτίζονται τότε. Αλλιώς, πέφτει ο γονιός στα γόνατα και γίνεται υποζύγιο, θρέφει ένα τυραννίσκο, που ανεβαίνει στη ράχη και δεν υπάρχει όριο σε αυτά που απαιτεί και που θα ικανοποιηθούν. Αλλιώς, αυτό το τρίχρονο θα κλωτσήσει τη ράχη που το κουβαλά κι αυτό θα γίνει ανεκτό και επίσης αξίωμα και παράσημο. Ώστε αυτό το παιδί θα στερηθεί την ψυχοσυναισθηματική ωριμότητά του. Θα μεγαλώνει μόνο το σώμα και ο ναρκισσισμός. Θα συνθλίβει ότι μπορεί στο διάβα του για ν' ανέβει όλο και πιο ψηλά. Ψηλά όμως υπάρχουν οι Αληθινές Αξίες. Ψηλά θέλει να βρίσκεται μόνος αυτός ο μικροσκοπικός εαυτός που, όσο πιο μικρός, τόσο φουσκώνει. Πρέπει να καταλάβει το σύμπαν. Πρέπει να είναι αυτοθεός. Αυτός ο ναρκισσισμός, ο χωρίς όριο, έριξε τον Εωσφόρο από πολύ Ψηλά.

Ο Εγωτισμός είναι Τυφλότητα και είναι επίσης παραμόρφωση της εικόνας εαυτού. Έχει ανάγκη να δει τον εαυτό του φαντασιωσικά μεγάλο. Να μην υπάρχει τίποτα και κανείς πιο μεγάλος. Θα έχει φλερτάρει με την ιδέα ότι, υπό άλλες συνθήκες και εποχές, γιατί να μην ήταν αυτός ο Ποιητής! Κάτι που δεν φτάνει, είναι κάτι που επιθυμεί να βεβηλώσει, γιατί ακριβώς είναι Ψηλά. Κι έτσι να δείξει την εικόνα της «ισοτιμίας», της «οικειότητας». Και τι λέει; Αυτά που βλέπει αυτός, αφού μόνον αυτά μπορεί να δει. Και τώρα απέκτησε ένα τίτλο κάτω από τη σκιά του Ποιητή, ως... «κριτικός» όχι της Ποίησης, άρα «ανώτερος» από τον κρινόμενο... Αν δεν έχεις τίποτα δικό σου, ψάχνεις να βρεις στόχους να χτυπήσεις, κι όσο πιο Υψηλούς, τόσο «μπορεί και να ψηλώνεις..» Απελπισμένη ανάγκη... κι ευτελισμός του προσώπου, που δεν μπορεί να βρει τον εαυτό του στον καθρέφτη... Και τελικά είναι αξιολύπητη αυτή η εικόνα, καθώς «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Ακούει κανείς και νοιώθει έναν απίστευτο αποτροπιασμό από τις ομοβροντίες ημιμάθειας, ανακατεμένες με «μαγειρική» κατάλληλη των γεύσεων που αυτός καταλαβαίνει, για μια πραγματικότητα που είναι η μόνη που βλέπει, και είναι αυτή η ίδια που γνωρίζει από τον εαυτό του κρίνοντας. Η χαμέρπεια είναι δικό του υλικό και συστατικό στοιχείο, και γι' αυτό, αυτή την «ποιότητα» οφείλει να έχει ο κόσμος όλος. Με αυτό το υλικό έρχεται αυτός ο άνθρωπος και με αυτά τα αχρεία χέρια πάει ν' αγγίξει το Μέγα και το Υψηλό, για ν' «αποδείξει» ότι το Μέγα και το Υψηλό είναι εκεί κάτω στο μπόι του, κι ο ίδιος είναι εκεί πάνω. Και πώς να μπει κανείς να ψάξει αυτό το εσωτερικό σκοτάδι και την απόγνωση που κρύβεται πίσω από το κραυγαλέο;

Είναι φανερό ότι επιχειρεί μια «οικειότητα», για να ευθυγραμμιστεί μ Εκείνον, ως να είχε τη συνάφεια, τη συγγένεια και τη σχέση. Όλη αυτή η εξυπναδίστικη ευτράπελη παιγνιώδης ελαφράδα ήταν σκηνή ηθοποιίας εντελώς μέτρια, που απροσδόκητα του έδωσε ένα νόημα ζωής. Μεμιάς έγινε «σπουδαίος!» Μα αυτό ακριβώς ήθελε απελπισμένα: Μια κάποια δημοσιότητα, αφού στο χώρο που κινείται είναι ουραγός και υπάρχουν -δυστυχώς γι' αυτόν- και κάποιοι που είναι όντως δημοσιογράφοι.

Αναρωτιέται κανείς, ακούγοντας τα ανήκουστα αυτά αμετροεπή φορτία που αδειάζει αυτό το στόμα, αναρωτιέται κανείς το «γιατί» επέλεξε τον Ποιητή. Μα, γιατί θα ήθελε να φαντασιωθεί πως είναι ποιητής! Για να μιλήσεις για τον ΠΟΙΗΤΗ πρέπει να είσαι τουλάχιστον ποιητής. Γι' αυτόν τον ποιητή του ψεύδους που τόλμησε να επιχειρήσει ν αγγίξει με χέρια άγαρμπα εκείνο το Φως που δεν μπορούσε να πιάσει μένει μόνο η αξιολύπητη όσο και κραυγαλέα εικόνα της ματαιοδοξίας που δεν κατανοεί το γελοίον του πράγματος... Αφού η Αξία δεν αγγίζεται και δε χωρά στον πνιγμένο αυτάρεσκο λαιμό της επηρμένης μεταξωτής αμάθειας.

Ακούει αυτό τον τοξικό παραληρηματικό λόγο και δεν σκέφτεται καθόλου τον Ποιητή, αφού ο Ποιητής είναι εκεί στον Παρνασσό του Μεγάλος. Δεν σκέφτεται κανείς τον Διονύσιο Σολωμό, τον δικό μας, τον Εθνικό Σολωμό, τον πανανθρώπινο. Αναρωτιέται για το περίεργο ανθρωπάκι που είναι κουρδισμένο και μιλάει ανερμάτιστα, με αμετροέπεια, άγνοια, αναρωτιέται ΓΙΑΤΙ μιλάει; Επειδή ο Ποιητής δεν είναι εδώ να τον σβήσει από το χάρτη μ' ένα Λόγο. Μα ο Ποιητής ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Και είπε μια φορά - ό,τι κι αν είπε είναι επίκαιρα πάντα: «Νέοι συμμαθητάδες! Μάθετε την επιστήμη και την αρετή δίχως να υπερηφανεύεσθε -και δεν θα υπερηφανευθείτε, αν αληθινά μάθετε την επιστήμη και την αρετή. Αλλά μη παραχαμηλώσετε ποτέ την κεφαλή, διότι θα βρεθούν πολλά άτιμα και αχρεία χέρια έτοιμα να σας την πλακώσουν» (Διον. Σολωμός, Πανεπιστήμιο Παβίας 1816)

Καθιστική διαμαρτυρία ποδοσφαιριστριών για τις ειρωνείες Μπογδάνου κατά Σολωμού [video]

Πηγή βίντεο: zantemats.gr 

Κατά τον ποδοσφαιρικό αγώνα γυναικών Δόξας Πηγαδακίων Ζακύνθου με τον Απόλλωνα Ερέτριας, της Κυριακής, 14ης Φεβρουαρίου 2016, οι Ζακυνθινές παίκτριες, άμα τη ενάρξει του αγώνα προέβησαν σε καθιστική διαμαρτυρία ενός λεπτού, για τη στάση του γνωστού (και εξαιρετέου) δημοσιογράφου Μπογδάνου κατά του Ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Το ίδιο έκαναν και οι φιλοξενούμενες, συμπαραστεκόμενες στις Ζακυνθινές συμπαίκτριες!

Εθνικός εμφύλιος από τα υβριστικά σχόλια για τον Δ. Σολωμό

Δευτέρα 15/2/2016 Συντάκτης: Εφημερίδα Ημέρα τση Ζάκυθος ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Σε εθνικό εμφύλιο έχει οδηγήσει η διαμάχη τηλεπαρουσιαστή με το δήμαρχο του νησιού με αφορμή τα υβριστικά σχόλια που διατυπώθηκαν από τηλεοράσεως για τον Διονύσιο Σολωμό, από τον πρώτο, επικαλούμενος το λαογράφο Ηλία Πετρόπουλο. Από την περασμένη Τρίτη μαίνεται ένας «πόλεμος» ανακοινώσεων και από τις δύο πλευρές, με ανακοινώσεις τόσο στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όσο και με επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις στα ΜΜΕ. «Στο χορό» έχουν μπει και πολλοί πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών αλλά και συμπολίτες μας, οι οποίοι με τις θέσεις και τα δικά τους σχόλια παίρνουν θέση απέναντι στο θέμα, κυρίως υπερασπιζόμενοι τις θέσεις του δημάρχου και επιτιθέμενοι κατά του δημοσιογράφου του αθηναϊκού καναλιού. Δεν είναι ωστόσο λίγοι όσοι κρίνουν πως ο δήμαρχος έπεσε στην παγίδα μίας μη παραγωγικής διαμάχης που σε τελευταία ανάλυση οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο δηλώσεων οι οποίες αφήνουν να εννοηθεί πως δίδεται περισσότερη σημασία στους ίδιους τους χαρακτηρισμούς παρά στην πέρα από κάθε αμφισβήτηση αξία του Ποιητή και της πανανθρώπινης λάμψης του πνεύματός του.

Η “μομφή” στον εθνικό ποιητή

Όλα ξεκίνησαν την περασμένη Τρίτη όταν με αφορμή την επέτειο για τα 159 χρόνια από τη γέννηση του Εθνικού Ποιητή, ο κ. Μπογδάνος, στη διάρκεια εκπομπής του στο ΣΚΑΪ, μετέφερε τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδει ο συγγραφέας και λαογράφος Ηλίας Πετρόπουλος, ως «Εβραίου, ομοφυλόφιλου, Ελευθεροτέκτονα και αλκοολικού». Το επίμαχο απόσπασμα αναπαρήχθη από πολλούς συμπολίτες μας στο Facebook και κάποια στιγμή έφτασε στα αυτιά του δημάρχου. Εξέδωσε τότε ανακοίνωση στην οποία, μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για κήρυξη του κ. Μπογδάνου ως persona non grata στο νησί και μάλιστα προεξοφλώντας πως αυτό θα γίνει με απόφαση που θα ληφθεί σε προσεχή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου όταν το θέμα τεθεί εκτάκτως προς συζήτηση. Η ανακοίνωση του δημάρχου που δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook αναφέρει: «Με μεγάλη μας λύπη ενημερωθήκαμε για τις απαράδεκτες και προκλητικές δηλώσεις του δημοσιογράφου του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, κ. Μπογδάνου, για τον εθνικό μας ποιητή, Διονύσιο Σολωμό. Τα δυσμενή και απρεπή του σχόλια δεν προσβάλλουν μόνο τους Ζακυνθινούς και τον εθνικό ποιητή, αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος. Καλούμε τον Διευθυντή του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού να επιληφθεί του σοβαρού αυτού θέματος και να μεριμνήσει για τα περαιτέρω. Επίσης, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), είναι απαραίτητο να επιβάλλει τις προβλεπόμενες κυρώσεις. Ο κ. Μπογδάνος με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου θα κηρυχθεί ανεπιθύμητο πρόσωπο για τη Ζάκυνθο. Δεν θα δείξουμε καμία ανοχή σε τέτοιες εμετικές συμπεριφορές».

Διαστάσεις

Η διαμάχη γρήγορα έφυγε από τα σύνορα του νησιού και οι εκατέρωθεν δηλώσεις δημοσιεύτηκαν σε ηλεκτρονικές σελίδες πανελλήνια εμβέλειας και μεγάλης επισκεψιμότητας. Για το θέμα τοποθετήθηκαν συγγραφείς, λόγιοι, επιστήμονες και απλός κόσμος, παίρνοντας διάφορες θέσεις τοποθετώντας τη Ζάκυνθο για μία ακόμη φορά στο κέντρο της επικαιρότητας.

Σκληρή απάντηση

Όπως ήταν αναμενόμενο, την ανακοίνωση του δημάρχου ακολούθησε απάντηση του δημοσιογράφου στην οποία αναφέρεται με σκληρούς χαρακτηρισμούς στον κ. Κολοκοτσά, τον οποίο αποκαλεί «λαϊκιστή» και «αμόρφωτο». Στην ανακοίνωση του ο κ. Μπογδάνος αναφέρει, μεταξύ άλλων: «[…]Στην ουσία του ζητήματος, ο μέγιστος και εθνικός μας ποιητής ήταν όντως αλκοολικός, όπως και ελευθεροτέκτων. Αυτά τεκμαίρονται. Επίσης, πολλές είναι οι πηγές, που αποδίδουν το ‘Σολωμός’ σε παραφθορά του ‘Σολομών’. Δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου, ούτε θα μπω σε φιλολογική συζήτηση με αμοιβάδες. Όσο περί ομοφυλοφιλίας, αποδίδεται στον κορυφαίο λαογράφο Ηλία Πετρόπουλο. Δεν μπορώ να το γνωρίζω, πράγμα που ξεκαθάρισα. Άβολη, επίσης, αλήθεια, είναι ότι η πρώτη γλώσσα του Σολωμού ήταν τα ιταλικά. Το «χαίρε, ώ χαίρε, λευτεριά» γράφτηκε πρώτα ως ‘salve, salve liberta’, στα ιταλικά, όπως και η διαθήκη του ποιητή. Αυτά τα ολίγα, διότι τα τομάρια που παριστάνουν τις θιγμένες κορασίδες δεν θα πλησιάσουν ποτέ τους το Σολωμό που έχω διαβάσει, αγαπήσει και μελετήσει. Διότι είναι αγράμματοι γκασμάδες, ανίκανοι να συγκινηθούν από την τέχνη, παρεκτός κι άμα την υποβιβάσουν σε σύνθημα. […] Ο Σολωμός στριφογυρνάει στον τάφο του ακριβώς με τους αλήτες και τους οπαδούς αυτών, που κρίνουν το έργο ενός ποιητή από τα στοιχεία της ταυτότητάς του, τις επιλογές και τα πάθη του. Ο ποιητής του ύμνου εις την ελευθερίαν θα τους έφτυνε, με τον τρόπο που το έκανε αρνούμενος να συγχρωτισθεί τους κοτζαμπάσηδες και τους κατσαπλιάδες που ανέλαβαν τα αξιώματα του νέου ελληνικού κρατιδίου».

Η ανακοίνωση καταλήγει ως εξής: «ΥΓ – Ίσως, αν ο Δήμαρχος Ζακύνθου διάβαζε τη ‘Γυναίκα της Ζάκυνθος’ – μάλλον, το πιο επίκαιρο έργο του Σολωμού, λόγω προσφυγικού – να συναντούσε κάποιον ανάλγητο πρόγονό του, που ανάγκασε τον μεγάλο Ζακυνθινό να μετοικήσει στην ευρωπαϊκότερη Κέρκυρα. Ας τον φωτίσει το κόσμημα της νήσου του, ο άγιος Διονύσιος, ενετικής καταγωγής και αυτός, γνωστός και ως ‘άγιος της συγγνώμης’.

Στην Κέρκυρα…

Στην Κέρκυρα δεν έχει δοθεί καν διάσταση στο θέμα, όπως μας δήλωσε ο Έφορος της Αναγνωστικής Εταιρείας Δημήτρης Ζυμαρης ο οποίος αφού διερωτήθηκε θα πρέπει να αντιδράσουν πρόσθεσε «Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τη θέση του κ. Κολοκοτσά αντιλαμβάνομαι ωστόσο ότι είναι δικαιολογημένη η οργή του και των Ζακυνθίων. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποιος λέει τι. Δίνουμε αξία σε αυτό τον άνθρωπο (σ.σ. τον κ. Μπογδάνο), ασχολούμενοι μαζί του. Είναι ένα άτομο που αναζητά δημοσιότητα και ό,τι λέει το λέει για να προκαλέσει και όχι για να δημιουργήσει διάλογο ή να ενημερώσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Παίζει το παιχνίδι των σύγχρονων ΜΜΕ. Είναι φανερό ότι είναι άσχετος από Σολωμό. Ο Ποιητής είναι πολύ ψηλά για να έχει ανάγκη τέτοιες αντιπαραθέσεις. Θα έπρεπε πάντως να υπάρχει μια αντίδραση -αν ο δήμαρχος της Ζακύνθου δεν αντιδρούσε, θα σχολιαζόταν αρνητικά. Η θέση του είναι δύσκολη διότι εκπροσωπεί ένα θεσμό και θα έπρεπε να τοποθετηθεί επί του θέματος».

ΔΗΛΩΣΑΝ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΣΑΣ

ΔΗΜΑΡΧΟΣ

«Ο κ. Μπογδάνος έχει καταδικαστεί για τις απόψεις του από όλη την Ελλάδα. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλά για το σύμβολο του ελληνικού έθνους. Δεν με ενδιαφέρουν οι χαρακτηρισμοί που τού αποδίδει, με ενδιαφέρει ότι είναι ο Εθνικός Ποιητής. Εγώ ορκίζομαι στον Εθνικό Υμνο. Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο μαζί του. Εχει ήδη διαψευστεί από καθηγητές και ιστορικούς και όσους γνωρίζουν ιστορία, όπως κι εγώ που έχω διαβάσει Σολωμό».

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΜΕΤΗ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

«Θεωρώ ότι ο δήμαρχος, εκφράζοντας όλους τους Ζακυνθινούς, τοποθετήθηκε πάρα πολύ σωστά, ακόμη και ως προς την ευθύτητα της έκφρασης ότι ο κ. Μπογδάνος είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο στο νησί. Με εκφράζει απόλυτα η τοποθέτησή του. Τον συγχαίρω που πήρε αυτή την απόλυτη και τελεσίδικη θέση. Δεν μπορεί κανείς να προσβάλλει το Δ. Σολωμό, χάριν τηλεθέασης. Κάποιες προσωπικότητες και την προσφορά τους σε αυτό τον τόπο, πρέπει να τις σεβόμαστε. Ο δήμαρχος ύψωσε το ανάστημά του και είπε κανείς να μην υβρίζει τον Εθνικό Ποιητή, τον οποίο έχουν μελετήσει πολύ σπουδαίοι λόγιοι. Δεν υπήρχε λόγος ο κ. Μπογδάνος να υιοθετήσει τη θέση του Ηλία Πετρόπουλου και να αναφέρεται στο Σολωμό ως ‘ο Διονυσάκης’. Απλά, χρησιμοποίησε το Μέσο που είχε διαθέσιμο, δηλαδή το κανάλι του ΣΚΑΪ, προκειμένου να αποκαθηλώσει τα είδωλά μας».

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΗΣ

Δρ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«Το ζήτημα των χαρακτηρισμών είναι παλαιό και το έχει ανακινήσει ο Ηλίας Πετρόπουλος, στον οποίο είχαμε απαντήσει και μέσω του Συνεδρίου που είχε διεξαχθεί για το Δ. Σολωμό. Ο κ. Μπογδάνος ανέσυρε το ζήτημα για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει. Αυτό που δεν έπρεπε να γίνει είναι η απάντηση του δημάρχου Ζακυνθίων. Δεν έπρεπε να δώσει έκταση στο θέμα γιατί μόνο διαφήμιση κάνουμε στον «κύριο» Μπογδάνο. Οι χαρακτηρισμοί είναι ‘ομοφυλόφιλος’, ‘αλκοολικός’ και ‘Εβραίος’. Και λοιπόν; Παύει ο Σολωμός να είναι αυτό το φωτεινό μυαλό που έγραψε τους ‘Ελεύθερους Πολιορκημένους’ και τον ‘Υμνο εις την Ελευθερίαν’; Το Εργο κρίνει τον άνθρωπο και το δημιουργό, όχι οι όποιες αποδιδόμενες ιδιότητες. Ξέρουμε ότι ο Σολωμός δεν ήταν ομοφυλόφιλος αλλά και να ήταν, ποιο το πρόβλημα; Επινε αλκοόλ; Και λοιπόν; Ολοι έπιναν τότε ενώ δεν αποτελεί και αξιόπιστη πληροφορία καθώς προέρχεται από πολύ γηραιό συγγενή. Οσο για το χαρακτηρισμό Εβραίος, ποιο είναι το όνειδος; Και ο Χριστός και η μητέρα του και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, Εβραίοι ήταν. Κι εγώ μισός Εβραίος είμαι, αφού έχω διαβάσει και την Παλαιά Διαθήκη. Και λοιπόν; Λένε ότι ήταν και Ελευθεροτέκτονας. Και τι έγινε; Ο δήμαρχος ανακατεύτηκε χωρίς λόγο. Δεν είναι ο ρόλος του αυτός. Η ιστορία θυμίζει το περί ‘όνου σκιάς’. Ο Δ. Σολωμός θα παραμείνει πάντα το μεγάλο και φωτεινό μυαλό ενώ ο κ. Μπογδάνος είναι κάποιος που έχει τις δικές του απόψεις τις οποίες, απλώς και μόνο επειδή διαθέτει ένα μικρόφωνο στο Μέσο, τον ακούν περισσότεροι».

ΦΩΤΟ: Γ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Με αφορμή τον ιταμό και υπερφίαλο υφολογικό λόγο και τρόπο «τηλεοπτικού σταρ» για τον Δ. Σολωμό

Παρέμβαση της Καθηγήτριας Νικολίτσας Γεωργοπούλου Λιαντίνη 

Επειδή τις τελευταίες μέρες πολλά ακούσαμε και διαβάσαμε για το Διονύσιο Σολωμό με αφορμή τον ιταμό και υπερφίαλο υφολογικό λόγο και τρόπο «τηλεοπτικού σταρ» για τον ποιητή, παραθέτω ως απάντηση ένα απόσπασμα του Λιαντίνη από τη μελέτη του για το Σολωμό.

«Όταν ο κούφιος σοφός ερωτάει το Σολωμό καταφρονητικά:

γνωρίζεις τα ελληνικά κύριε;

ο ποιητής με κυριαρχημένη οργή απαντάει αντιρωτώντας:

γνωρίζεις τους Έλληνες, κύριε;

Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ερωτήσεις είναι η διαφορά ανάμεσα στο βαφτίσι και στο μνημόσυνο. Ο ποιητής βλέπει τη γλώσσα στο ζωντανό σώμα του παιδιού, το αποθεμένο στο μυστήριο της αύξησης. Ο κούφιος σπουδάζει τη γλώσσα κολυμπώντας στη φορμόλη και καμακίζοντας πτώματα».

Ο Μπογδάνος απαντά στον Δήμαρχο Ζακύνθου, μέσω ΣΚΑΙ, για τον Σολωμό [video]

Ο γνώριμος τοις πάσι κ. Κωνσταντίνος Μπογδάνος, μετά την πρώτη αναφορά του περί Διονυσίου Σολωμού, με τις γνωστές παρενέργειες (με κορυφαία την διάθεση του Δημάρχου Ζακύνθου να κηρύξει τον δημοσιογράφο ανεπιθύμητο στη Ζάκυνθο), απάντησε με το γνωστό και πάλιν ύφος του, από την καθέδρα της εκπομπής του στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 2016. Δείτε, ακούστε και συμπεράνατε μόνοι Σας: 

"Ο τοίχος είχε τη δική του υστερία" για την διαμάχη Μπογδάνου - Ζακύνθου περί Σολωμού

No comments...

Οι μεταφράσεις του Ύμνου

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΜΕΤΗΣ 

Εισαγωγή

“Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, και κόκαλα τσακίζει”, όταν μάλιστα διαθέτει μικροφωνική συσκευή και τηλεπαράθυρο, και παράλληλα διακρίνεται από αμετροέπεια, ε, τότε έρχονται τα πάνω κάτω...

Με αφορμή τις πρόσφατες μειωτικές αναφορές για το Διονύσιο Σολωμό, από κάποιον..., που αναμάσησε τα γραφόμενα ενός αιρετικού..., ανατρέχοντας σε παλαιότερο δημοσίευμά μου σχετικό με τον Εθνικό Ύμνο της πατρίδας μας και από 18.11.1966 της Κυπριακής Δημοκρατίας, αγαπητέ π. Παναγιώτη Καποδίστρια, και πιστεύοντας ότι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια, πρέπει να αναζητάται και να λέγεται, σου κοινοποιώ το σχετικό κείμενο, ενδεικτικό του ενδιαφέροντος για τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν,της Παγκόσμιας Κοινότητας.

Οι μεταφράσεις του Ύμνου

Όπως είναι γνωστό, ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν”, γράφτηκε τον Μάιο του 1823, στη Νεοελληνική γλώσσα, στη Ζάκυνθο, από τον 25χρονο Διονύσιο Σολωμό, όπου σύμφωνα με την παράδοση παραθέριζε στο σπίτι του φίλου του Λουδοβίκου Στράνη, στον ομώνυμο λόφο, ακούγοντας τις ομοβροντίες των κανονιών κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου.

Δύο χρόνια, αφότου ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε τον Ύμνο, τον Οκτώβρη του 1825, πραγματοποιήθηκε, με τη μεσολάβηση του Αδαμάντιου Κοραή, η έκδοσή του στα γαλλικά στο Παρίσι.

Συμπεριλήφθηκε στο τέλος του Β΄ τόμου των “Chants populaires de la Crece moderne recueillis et publies...” του C. Fauriel, με πρόλογο του εκδότη F. Didot, σε πεζή μετάφραση, στη γαλλική γλώσσα, από τον St. Julien, παράλληλα με το ελληνικό κείμενο.

Την έκδοση του Φωριέλ, ακολούθησε η έκδοση ολοκλήρου επίσης του Ύμνου, στην αγγλική, με στίχους ομοιοκατάληκτους, το ίδιο έτος, υπό του Ch, Br. Sheridan στο Λονδίνο.

Ακολούθησε μια ακόμα έκδοση, που έγινε επίσης το 1825, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, από το τυπογραφείο του Δ. Μεσθενέως.

Η έκδοση του Μεσολογγίου, περιλαμβάνει το ελληνικό κείμενο και ιταλική μετάφραση σε πεζό, από τον φίλο του ποιητή, γιατρό και λόγιο, καθηγητή των ιταλικών και λατινικών γραμμάτων της Ιονίου Ακαδημίας, C. Crassetti, και ενδεχόμενα έγινε υπό την εποπτεία του ίδιου του Σολωμού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με επιθυμία του ποιητή ορισμένα αντίτυπα της έκδοσης αυτής, μοιράστηκαν δωρεά, ενώ κάποια άλλα πουλήθηκαν στη τιμή των “100 παράδων”, για να δοθούν τα χρήματα ως ενίσχυση, στο πρώτο Νοσοκομείο του Ναυπλίου.

Η διάδοση του Ύμνου, εμψύχωσε στα πεδία των μαχών τα αγωνιζόμενα παλληκάρια και ενίσχυσε την αγωνιστική συνείδηση του μαχόμενου Έθνους.

Με την έκδοση όμως του Ύμνου στις ευρωπαϊκές γλώσσες, που προαναφέραμε, έγινε αισθητή η Νεοελληνική Φιλολογία και προβλήθηκε ο αγώνας των Ελλήνων και εκτός των ορίων της πατρίδας μας ενισχύοντας το φιλελληνικό κίνημα.

Παράλληλα ο Ύμνος, διαδόθηκε έτι περαιτέρω, αφότου πραγματοποιήθηκε η μελοποίηση του, από το Νικόλαο Χαλικιόπουλο-Μάντζαρο στην Κέρκυρα.

Ορισμένα τμήματα του Ύμνου, όμως, τραγουδούσαν ήδη στις ρούγες και τις πλατείες, λαϊκοί τραγουδιστές στο νησί της Ζακύνθου.

Μετά τη μελοποίηση του, με τη μουσική του Μάντζαρου, τμήματα του Ύμνου άρχισαν να παίζονται σε μουσικές συναυλίες της βασιλικής Αυλής του Όθωνα, και σε διάφορες χοροεσπερίδες στην Αθήνα.

Ακολούθησαν, στη συνέχεια, μια σειρά από εκδόσεις του ποιήματος, εκτός των τριών που προαναφέραμε, και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, είτε ολόκληρου του ποιήματος, είτε μέρους του, σε πεζή γραφή ή έμμετρο στίχο.

Σε έρευνα του καθηγητή Γεωργίου Ν. Παπανικολάου, που στηρίζεται σε αναφορές παλαιοτέρων ερευνητών, και περιλαμβάνεται στο δίτομο έργο του, με τίτλο “Διονυσίου Σολωμού – Άπαντα”, Αθήναι 1970, αναγράφεται ότι μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο (1970), είχαν εντοπιστεί σειρά μεταφράσεων ολόκληρου του Ύμνου, ή τμημάτων του, σε πεζό ή έμμετρο λόγο, που είχαν εκδοθεί αυτοτελώς ή περιλαμβάνονταν σε ποιητικές συλλογές στις παρακάτω γλώσσες: 14 εκδόσεις σε ιταλική μετάφραση, 10 εκδόσεις σε γαλλική, 7 σε αγγλική, 5 σε γερμανική, 1 σε ρωσική και 1 σε ολλανδική. Αναφέρει λοιπόν 38 εκδόσεις, σε 6 ευρωπαϊκές γλώσσες.

Οι περισσότερες μεταφράσεις έγιναν από ξένους λογίους, αλλά και ορισμένες από Έλληνες λογίους γνώστες των ξένων γλωσσών.

Όπως θα δούμε παρακάτω, η έρευνα του Παπανικολάου δεν είναι απόλυτα ακριβής.

Στην επετειακή έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, για τα Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Διονυσίου Σολωμού, Αθήνα, Μάρτιος 1999, σε επιμέλεια Κατερίνας Τικτοπούλου, η επιμελήτρια σημειώνει:

“Οι γνωστές σήμερα μεταφράσεις του (Ύμνου) υπερβαίνουν τις 80, προέρχονται από 16 συνολικά γλώσσες και καλύπτουν περίπου δυο αιώνες, από την ολόπρωτη, αποσπασματική, αγγλική μετάφραση του 1824 έως την πλέον πρόσφατη, γαλλική του 1998”.

Αναφορικά δε για τους μεταφραστές, συνεχίζει: “Είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους ξένοι κλασικοθρεμμένοι φιλέλληνες, λόγιοι, ιστορικοί, νομικοί, διπλωμάτες και ποιητές, αλλά, κυρίως, καθηγητές που διδάσκουν αρχαία και νέα ελληνική γραμματεία σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της υφηλίου”.

Στην ίδια έκδοση περιλαμβάνονται πίνακες, που έχουν συνταχθεί βάσει της μελέτης του Ντίνου Χριστιανόπουλου: “Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν και 79 μεταφράσεις του σε 16 γλώσσες (1824-1998)”, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 1998. Είναι δε οι ακόλουθες: Ιταλικές μεταφράσεις 21, Αγγλικές μεταφράσεις 18, Γαλλικές 13, Γερμανικές 12, Ολλανδικά 1, Πολωνικά 2, Δανικά 1, Καταλανικά 1, Ουγγρικά 2, Ρουμανικά 2, Κορεατικά 1, Ιαπωνικά 1, Βουλγαρικά 1, Ρωσικά 1, Ισπανικά 1, Αλβανικά 1.

Νεώτερες έρευνες κατά προφορική πληροφορία, σήμερα της κας Τικτοπούλου, μας οδηγούνε στο συμπέρασμα ότι λανθάνουν και άλλες άγνωστες μέχρι τώρα παλαιές εκδόσεις – μεταφράσεις του Ύμνου, αλλά έχουν εντοπισθεί και καινούργιες.

Στο περιοδικό Κερκυραϊκά Χρονικά, περίοδος Β΄, τόμος Ε΄, Κέρκυρα 2010, όπου δημοσιεύονται τα Πρακτικά του Επιστημονικού Συνεδρίου “ΣΟΛΩΜΟΣ – ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ – ΠΟΛΥΛΑΣ”, 10-12 Νοεμβρίου 2006, που οργανώθηκε στην Κέρκυρα, δημοσιεύεται και εργασία του Κώστα Ζερβόπουλου, όπου αναφέρονται δύο νέες εκδόσεις του Ύμνου στα Γερμανικά.

Η μία του Hans Peter Droge Mueler, με τίτλο Freiheil del Criechen und Ihres Dionysios Solomos, πραγματοποιήθηκε στην Κολωνία από τις εκδόσεις “Romiosini” το έτος 1999, και η άλλη του Hans Ubrich Gunther, έχει ενσωματωθεί σε ένα τόμο με τον τίτλο Dionysios Solomosq: WerKe, που πραγματοποιήθηκε στη Στουτγάρδη από τις εκδόσεις “Franz Steiner”το έτος 2000.

Μια ακόμα άγνωστη μελοποιημένη μετάφραση στα γερμανικά του Ύμνου, σύμφωνα με τον Ζερβόπουλο, έγινε από τον Ιωσήφ Μίνδλερ στην Αθήνα, το έτος 1844 και εντοπίστηκε από το μουσικολόγο Γιώργο Λεωτσάκο στα αρχεία του Μουσείου Μπενάκη το έτος 1987.

Η μετάφραση αυτή ίσως να έχει σχέση με τη μουσική σύνθεση του Ύμνου, που απέστειλε στον Όθωνα, ο Μάντζαρος όπως θα δούμε πάρα κάτω.

Στο Διεθνές Συνέδριο Διονυσίου Σολωμού, που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών για τα “Διακόσια Χρόνια από η Γέννηση του Ποιητή” Αθήνα 7-10 Οκτωβρίου 1998, η Μαρία Μενεγάκη παρουσιάζει μια ακόμα, άγνωστη Γαλλική μετάφραση του Ύμνου, που περιλαμβάνει 18 τετράστιχες στροφές με πλεχτή ομοιοκαταληξία, έργο του Iean Manettas γιού του Κερκυραίου εμπόρου Γεωργίου Μανέττα που έγινε στα έτη 1866-1867.

Το γεγονός αυτό αποτελεί απόδειξη του ξεχωριστού ενδιαφέροντος, που συνεχίζει να παρουσιάζει ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, στους ανά τον κόσμον, πνευματικούς και λογοτεχνικούς κύκλους.

Σημειώνεται επίσης ότι ευρέως ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, έγινε γνωστός, αφότου καθιερώθηκε ως Εθνικός μας 'Ύμνος.

Πρέπει να αναφερθεί ότι τόσο κατά την Επανάσταση του 1821, όσο και μετά την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους και στα χρόνια του Κυβερνήτη, δεν υπήρχε εθνικός ύμνος.

Σε ορισμένες περιπτώσεις οι Έλληνες τραγουδούσαν ως εθνικό ύμνο, στίχους από το θούριο του Ρήγα.

Έτσι υπό τους ήχους της μουσικής του θούριου του Ρήγα, υψωνόταν η ελληνική σημαία, ενώ άλλες φορές τραγουδούσαν στίχους από δημοτικά τραγούδια.

Στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα ως εθνικός και βασιλικός ύμνος χρησιμοποιήθηκε μια μετάφραση του βαυαρικού ύμνου, που ήτανε απομίμηση του αγγλικού και έλεγε: “Τον βασιλέα μας Όθωνα τον πρώτον σώσον, Θεέ, αύξησον, κράτυνον την βασιλείαν του, τον βασιλέα μας σώσον, Θεέ”.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στις 5 Δεκεμβρίου 1844, ο Μάντζαρος είχε στείλει στον Όθωνα αντίγραφο με τη μουσική τού υπό έκδοση Ύμνου του Σολωμού, τον οποίο θα του αφιέρωνε μόλις αυτός θα τυπωνόταν. Ο Όθωνας έστειλε το αντίγραφο σε Γερμανούς κορυφαίους μουσικοδιδασκάλους της εποχής, και έλαβε την απάντηση: “ότι είναι μέγας, υψηλός και άξιος της Αυτού Μεγαλειότητος”.

Η ικανοποίηση και ευαρέσκεια του Όθωνα προς τους Σολωμό και Μάντζαρο, εκφράστηκε με την απονομή του Χρυσού Σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος και του Αργυρού Σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος, αντίστοιχα στον ποιητή και το μουσουργό.

Μετά τον ερχομό του Γεωργίου Α΄, καθιερώθηκε από το 1865, όταν ήταν υπουργός των Ναυτικών ο Δ. Μπουντούρης ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν” του Σολωμού, τα δύο πρώτα τετράστιχα, ως Ύμνος του Έθνους και του βασιλέως.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ήδη, με προηγούμενο διάταγμα του υπουργού Μπουντούρη, η μελωδία του Ύμνου: “θέλει παιανίζεται κατά πάσας τας ναυτικάς παρατάξεις, ήτοι ανύψωσιν και χαιρετισμόν σημαίας κ.τλ. θεωρούμενος ως επίσημον εθνικόν άσμα”.

Στις 16 Αυγούστου 1960 η μεγαλόνησος της Κύπρου ανακηρύχτηκε ως κυρίαρχη και ανεξάρτητη δημοκρατία.

Από 18 Νοεμβρίου 1966 με την υπ' αρ. 6133 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, καθιερώθηκε να παιανίζετε ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος, ως Εθνικός Ύμνος της Κύπρου.

Προηγουμένως και για μια μόνο φορά είχε ακουστεί σε επίσημη εκδήλωση, ως εθνικός ύμνος της Κύπρου, σχετικός ύμνος, που είχε παραγγελθεί από τον Μακάριο, στο Σόλωνα Μιχαηλίδη.

Ο Διονύσιος Σολωμός γράφοντας τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, αναγνωρίζει και εξάρει την Ελευθερία, χαιρετίζει την καταγωγή της και καταγράφει τους αγώνες των Ελλήνων στη στεριά και τη θάλασσα.

Υψώνει τη φωνή του και κάνει έκκληση προς τους Έλληνες για ομόνοια και στους Ευρωπαίους για βοήθεια.

Γίνεται ο εθνικός βάρδος και η συνισταμένη της αγωνιστικής δυναμικής του λαού.

Πάνω απ' όλα βαθύς γνώστης της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα, νουθετεί και προφητεύει:

“Πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,

πάντα εσάς θ' ακολουθή”.

Αλλά το πιο σημαντικό και άξιο προσοχής θεωρείται ότι ο ποιητής, με το έργο του γενικότερα, έχει κατορθώσει να εξακολουθεί και σήμερα να ευαισθητοποιεί και να συγκινεί.

[Δημοσιεύτηκε στην Ημέρα τση Ζάκυθος, Πέμπτη 16.5.2013, φ. 4499]

La navicella Greca ή απρόσμενα Σολωμικά

Σχολιάζει ο Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου

«Του Καιρού η χλαλοή» τον κυνηγάει. Κατά πόδας.

Από την «αποσπασματικότητα του έργου του» και το «εκδοτικό πρόβλημα», φθάσαμε τώρα αλλού. Σ’ άλλα μπάλαλα.

Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Η οδύνη, ο χλευασμός κεντρίσαν πάλιν και πολλάκις τη ζωή του: απόδειξη το έργο του, δες πώς αστράφτει. Αναστάσιμη εικόνα.

Εθνικός ποιητής; Ναι, χωρίς αυτόν, το μικρό Ελληνικό Καραβάκι χάνει το σκαρί του, ψηλώνει ο νους του προτού συναντήσει τον Βύθιον δράκοντα. Ο Σολωμός διηγείται με τον τρόπο του, τον ανεπανάληπτο, τον ασκούριαστο, αφήγηση που βάζει νεύρα και αίμα και ψυχή στη navicella. Και πλέει και πορευόμαστε και ζούμε.

Γιατί δεν τον διαβάζουμε; Τα λέγει όλα:

« Εἶναι δύο φλόγες, διδάσκαλε, μία στο νοῦ, ἄλλη στὴν καρδία, ἀναμμένες ἀπὸ τὴ φύσι εἰς κάποιους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἰς διάφορες ἐποχὲς διαφορετικὰ μέσα μεταχειρίζονται γιὰ ν᾿ ἀπολαύσουν τὰ ἴδια ἀποτελέσματα· καὶ ἀπὸ τὴ γῆ πετιοῦνται στον οὐρανό, καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πετιοῦνται στον Ἅδη, καὶ ζωγραφίζουν εἰκόνες καὶ πάθη, παρόμοια μ᾿ ἐκεῖνα, ὁποῦ εἶναι σπαρμένα ἀπὸ τὴ φύσι στον κόσμο· καὶ ἀγαποῦν καὶ σέβονται, καὶ λατρεύουν τὴν τέχνη τους, ὡσὰν τὸ πλέον ἀκριβὸ πρᾶγμα τῆς ζωῆς, καὶ ὁμοιώνονται μὲ τὰ συμβεβηκότα, ῾ποὺ περιγράφουν, καὶ κάνουν τοὺς ἄλλους καὶ γελοῦν, καὶ κλαίουν, καὶ ἐλπίζουν, καὶ φοβοῦνται, καὶ δειλιάζουν, καὶ ἀνατριχιάζουν, καὶ δὲν ἀφίνουν ἀναίσθητες παρὰ τὲς πέτρες καὶ σε».

Διονύσιος Σολωμός. «Αποκαθήλωση» από Κωνσταντίνο Μπογδάνο

Γράφει η Δρ ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ

Είναι ασεβής, ανόητος, αμήχανος, αγράμματος, απαράδεκτος, απληροφόρητος, βέβηλος, βάρβαρος, διαστρεβλωτής, παραπληροφορητής, σκανδαλοθήρας, αναιδής και ό,τι άλλο ταιριάζει σε κάποιον που παίζει ένα ανήθικο παιχνίδι εύκολης επικοινωνίας με το κοινό του καναλιού του, για να κινήσει τον εγκέφαλο αυτών που τους αρέσει το πικάντικο, χρησιμοποιώντας το σημαντικότερο πρόσωπο της ελληνικής πνευματικής μας ιστορίας, έναν ποιητή θρύλο, τον Εθνικό μας ποιητή, Διονύσιο Σολωμό. Το ασεβές αλαζονικό ανόητο μειράκιο θυμήθηκε κάτι που βεβαίως δεν το θυμήθηκε μόνο του. Και δεν το θυμήθηκε διότι ως μαθητής θα πρέπει να ήταν ανύπαρκτος στην τάξη του, τουλάχιστον στο μάθημα της Λογοτεχνίας.

Η αμηχανία του, η νευρικότητά του, η υπερκινητικότητά του, η όλη ανόητη συμπεριφορά του, ο κομπιασμένος λόγος του, όλα έδειχναν ότι δεν ένοιωθε άνετα μπροστά στην κάμερα με όσα ανόητα και ανελλήνιστα εκστόμιζε, επειδή θυμήθηκε, δήθεν, την ημέρα που «κοιμήθηκε» ο ποιητής. Βεβήλωσε τα ιερά και τα όσια με την αγραμματοσύνη του αλλά και με το ύφος που είπε όσα είπε. Και δεν ντράπηκε, κυρίως δεν ντράπηκε.

Δεν ήξερε πόσες είναι οι στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν και ποιες από αυτές αποτελούν τον Εθνικό Ύμνο μας: «η τελευταία στροφή είναι η 16 δεν θυμάμαι ποια είναι η πρώτη και πολλές άλλες ανάμεσα. Απλά βρήκανε δύο, κλακ, τις ενώσανε τις μελοποίησε μετά ο Μάντζαρος», έτσι είπε ο αγράμματος. Ο Εθνικός Ύμνος, κύριε, είναι οι δύο πρώτες στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν και το σύνολο είναι 158 στροφές. Και συνεχίζει: «Στη φωτογραφία που είδαμε ήταν ο μικρός Διονυσάκης…». Αποκαλεί τον Εθνικό Ποιητή «Διονυσάκη» λες και είναι το γειτονόπουλό του. Ο Σολωμός «στιχούργησε» τον εθνικό ύμνο. Του διαφεύγει ότι για τον Εθνικό Ύμνο, όπως και για κάθε μεγάλο ποιητικό έργο, το αρμόζον ρήμα είναι το «συνέθεσε» και όχι το «στιχούργησε».

«Εκτός από τα άλλα πολλά που τον έκαναν αντιπαθητικό ήταν και Εβραίος στην καταγωγή, με συγχωρείτε… Μαθαίνει ότι η μαμά του … Τον στέλνουν στην Ιταλία αυτό του είναι εύκολο διότι η μητρική του γλώσσα ουσιαστικά είναι τα Ιταλικά… ». Διαστρεβλωμένες πληροφορίες για να κάνει εντύπωση, φύρδην μίγδην. Ένα σχολικό βιβλίο να άνοιγε θα έβρισκε δύο έντιμα λόγια να πει για να τιμήσει ή απλώς να θυμίσει τι έγινε «σαν σήμερα», 9 Φεβρουαρίου του 1857. Εκείνος όμως μοναδική βιβλιογραφία έχει τον Πετρόπουλο στου οποίου τους λογοτεχνικούς «υπονόμους» άγρευσε τις πληροφορίες του. Η γυναίκα της Ζάκυθος είναι το έργο και όχι «Ζάκυνθος», όπως βιαστικά αντέγραψε από τα χαρτιά του. Ο Σολωμός ήταν «Σολομών», άρα είναι «Εβραίος», ακόμη είναι «ομοφυλόφιλος» και «αλκοολικός» γιατί έτσι λέει ο «τεράστιος συγγραφέας» Πετρόπουλος που έχει γράψει τα Καλιαρντά και τους Υπονόμους του Παρισιού. Κατά τον άσχετο δημοσιογράφο ο συγκεκριμένος συγγραφέας που έχει ασχοληθεί με υπονόμους είναι σε θέση να μιλήσει για τον Εθνικό Ποιητή. Μήπως συνάντησε εκεί και τον Βίκτορα Ουγκώ και τον ενημέρωσε; «Για το ομοφυλόφιλος δεν έχω απτές αποδείξεις», λέει. Και, δηλαδή, πώς θα είχε «απτές αποδείξεις» αφού ο ίδιος δεν ξέρει τίποτα και ό,τι λέει προέρχεται από τον Πετρόπουλο; Ο Σολωμός έπινε, λέει. Και ο Μότσαρτ (μακρινό παράδειγμα) και ο Παπαδιαμάντης (κοντινό) και πάρα πολλοί άλλοι είχαν το κρασί συντροφιά και παρέα στο γράψιμο, αυτό δεν σημαίνει πως αυτός έχει το δικαίωμα έτσι ξεδιάντροπα να παρουσιάζει μια συνήθεια τόσο κοινή. Είχε δίκιο ο Ελύτης, όταν έγραφε

Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν .

Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.

Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι και ερεβομανείς

κοπροκρατούν το μέλλον.

Όμως λέει και το άλλο:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,

όπου και να θολώνει ο νους σας,

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ..

«Μάζευε δημοτικά τραγούδια από τις γριές». Ναι, διέσωζε την ελληνική παράδοση και τις ελληνικές λέξεις για να μη χαθούν. Τις αγόραζε από τις γυναίκες του λαού, όχι από τις «γριές». Θυμίζω την ανάλογη σκηνή στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Μια αιωνιότητα και μια μέρα. Αγόραζε λέξεις για να μάθει τα ελληνικά και να γράψει στα Ελληνικά. Ο δημοσιογράφος δεν αγοράζει τίποτα… πουλάει εξυπνάδες, χυδαιότητες και ό,τι του επιτρέπει το μικρόφωνο που του δίνει εξουσία.

«Δεν πάτησε στην Ελλάδα γιατί οι Έλληνες… ήταν υπόδουλοι στην εσωτερική Τουρκιά», λέει, ερμηνεύοντας αυτός ο αδαής το γιατί ο Ποιητής δεν ήρθε στην επαναστατημένη Ελλάδα. Του διαφεύγει όμως ότι ο Σπυρίδων Τρικούπης έκανε την αντίθετη διαδρομή, ήρθε εκείνος από την Ελλάδα να τον βρει για να του ζητήσει να γίνει ο Δάντης της Ελλάδας.

Ο Διονύσιος Σολωμός είναι «ένας από τους πέντε ή δέκα μεγαλύτερους ποιητές σ’ όλο τον κόσμο και σ’ όλους τους αιώνες» λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, πράγμα που ο πτωχός τω πνεύματι δημοσιογράφος αγνοεί. Και το ότι αγνοεί δεν είναι προς θάνατον. Αυτά όμως που είπε και έτσι όπως τα είπε είναι προς θάνατον. Και, αφού ήθελε να μνημονεύσει τον Ποιητή γιατί δεν άνοιγε ένα βιβλίο από τον μακρύ κατάλογο των ειδικών μελετητών από τον Ιάκωβο Πολυλά μέχρι τον Στυλιανό Αλεξίου; Θυμήθηκε, πράγματι τον Σολωμό ή ήθελε να προβάλει τον Πετρόπουλο ή μήπως, λέω, μήπως, του άρεσε ο ρόλος εκείνου του Σιδώνιου νέου του Καβάφη; Εκείνου του «μπαγάσα» που λέει ο Σεφέρης; Εκείνος, όμως, ήταν τουλάχιστον φανατικός για γράμματα. Τούτος δω τι είναι; 

Πτυχές του γενεαλογικού δένδρου του Δ. Σολωμού που δεν αναφέρονται από τον κ. Μπογδάνο

Σχόλιο του Νικολάου Καλκάνη - Δικηγόρου

ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ

Η οικογένεια Σαλαμόν ήταν εβραϊκή οικογένεια της Κρήτης. Εκχριστιανίσθηκε και εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο κατά τη διάρκεια του Βενετοτουρκικού πολέμου που έληξε με την Άλωση του Χάνδακα το 1669. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του προπάππου του Διονυσίου Σολωμού από την Κρήτη στη Ζάκυνθο, το πλοίο δέχθηκε επίθεση από Αλγερινούς πειρατές. 

Ο νεαρός Σολωμός αναγκάσθηκε να δουλεύει σκληρά στο μαγγανοπήγαδο του πλοιάρχου, γαλλικής καταγωγής αρνησίθρησκου, προσχωρήσαντος στο Ισλάμ, μέχρις ότου διαπιστώθηκε η ευγενική καταγωγή του. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας, ο νεαρός καθολικός γιος πρόσφατα βαπτισθέντος Εβραίου, ερωτεύθηκε παράφορα μια νεαρή συναιχμάλωτή του, κόρη Ελληνορθόδοξου ιερέως, επίσης αιχμαλωτισθέντος. Ο νεαρός ζήτησε τη σύζυγό του σε γάμο και ο πεθερός ιερέας απεδέχθη υπό τον όρο της αποδοχής του ορθόδοξου δόγματος από το μέλλοντα γαμπρό του. Ο νεαρός δέχθηκε και μια ωραία νύχτα ο παπάς βάπτισε το γαμπρό του και πάντρεψε το ζευγάρι μέσα στον στάβλο που χρησιμοποιούσαν ως κατοικία. 

Όταν διαπιστώθηκε η ευγενική καταγωγή του αιχμαλώτου, ο πλοίαρχος ζήτησε να οδηγηθεί μπροστά του ο νεαρός ευγενής και του ζήτησε να επισκεφθεί τη Βενετία μαζί με τους άνδρες του και αν φέρει τα λύτρα για να αφεθεί ελεύθερος. Ο νεαρός ζήτησε να απελευθερωθεί και η γυναίκα του και ο πεθερός του και κατά τη διάρκεια της απουσίας να επιτραπεί να μην δουλεύει σκληρά η γυναίκα του, διότι ήταν έγκυος. Ο κουρσάρος δεν γνώριζε για το γάμο στον στάβλο και ζήτησε εξηγήσεις. Όταν πληροφορήθηκε τα καθέκαστα και ενθυμούμενος τον πρώτο του έρωτα στη Ν. Γαλλία, απήλλαξε από τη βαριά εργασία την εγκυμονούσα και έστειλε το νεαρό ευγενή με ένα πλοίο του και κάποιους άνδρες στη Βενετία. 

Ο νεαρός ευγενής επέστρεψε με τα λύτρα το βράδυ των Χριστουγέννων και ζήτησε από τον κουρσάρο να τον οδηγήσει στη γυναίκα του. Οι δυο άνδρες, με τον επιστάτη του κτήματος του κουρσάρου έφθασαν μόλις γέννησε η νεαρή αιχμάλωτη. Μόλις τους είδε ο γέροντας ιερέας, παραλλήλισε το σκηνικό με τη Γέννηση του Χριστού και την Προσκύνηση των Μάγων και άρχισε να ψάλλει το Απολυτίκιο των Χριστουγέννων: 

Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν

ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως

ἐν αυτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες

ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο

Σὲ προσκυνεῖν τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης

καὶ Σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν

Κύριε δόξα Σοι.

Το πρωινό άφησε την τελευταία του πνοή. 

Κάποιες πτυχές του γενεαλογικού δένδρου του Δ. Σολωμού που δεν αναφέρονται από τον κ. Μπογδάνο.

* * * Βιβλιογραφικά δείτε τα παραρτήματα του: Ο Θρήνος της Κάντιας του κόντε Διονυσίου Ρώμα.

Μπογδανιών συνέχεια! Απαντά ο Καθηγητής Γ. Κεντρωτής

Ο Γιώργος Κεντρωτής, Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου, απαντά σε κείμενο του Κωνσταντίνου Μπογδάνου περί Διονυσίου Σολωμού

Μπογδανιών συνέχεια! 

Αντί να κρυφτεί σε κανένα λαγούμι, ο οιηματίας μπογδάνος απάντησε στον Δήμαρχο Ζακύνθου, όχι μόνο γράφοντας ασυναρτησίες, αλλά και εξαπολύοντας απειλές. Θρασύδειλος ων, πετάει τα σάλια του δεξιά-αριστερά...

Και για να καλαμπουρίσουμε λιγάκι στις μαύρες μέρες που περνάμε: Ας πάει να μάθει τί σημαίνει "τεκμαίρεται". Και ας μάθει, ο αγράμματος τυπάκος ότι το "βαθέος" γράφεται με όμικρον. Για να μείνουμε προς το παρόν μόνο σε αυτά. Ο Ελύτης τον μάρανε...

Γράφει ο Μπογδάνος:

"Στην ουσία του ζητήματος, ο μέγιστος και εθνικός μας ποιητής ήταν όντως αλκοολικός, όπως και ελευθεροτέκτων. Αυτά τεκμαίρονται. Επίσης, πολλές είναι οι πηγές, που αποδίδουν το «Σολωμός» σε παραφθορά του «Σολομών». Δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου, ούτε θα μπω σε φιλολογική συζήτηση με αμοιβάδες. Όσο περί ομοφυλοφιλίας, αποδίδεται στον κορυφαίο λαογράφο Ηλία Πετρόπουλο. Δεν μπορώ να το γνωρίζω, πράγμα που ξεκαθάρισα. Άβολη, επίσης, αλήθεια, είναι ότι η πρώτη γλώσσα του Σολωμού ήταν τα ιταλικά. Το «χαίρε, ώ χαίρε, λευτεριά» γράφτηκε πρώτα ως “salve, salve liberta”, στα ιταλικά, όπως και η διαθήκη του ποιητή."

Έχουμε και λέμε:

1. Το "όντως" δεν ταιριάζει με το "τεκμαίρεται". Το "όντως" σημαίνει πλήρη και ακράδαντη απόδειξη. Το "τεκμαίρεται" σημαίνει "κάτι σαν απόδειξη". Δεν είναι το ίδιο. Αλλά η μαζική αγραμματοσύνη, που δέρνει τον δίαυλό του, βοά εν προκειμένω!

2. Ποια η πηγή του Μπογδάνου ότι ο Σολωμός ήταν "αλκοολικός"; Γραμματολογικά στοιχεία, παρακαλώ!

3. Ποια η πηγή του Μπογδάνου ότι ο Σολωμός ήταν "ελευθεροτέκτων"; Την πηγή να μας πει, όχι τη γνώμη ή την εικασία τού οποιουδήποτε.

4. Το οικόσημο των Σολωμών το έχει δει ο Μπογδάνος; Το "Σολωμός" δεν είναι παραφθορά του "Σολομών", αλλά του "Σάλαμον". Δεν είναι το ίδιο πράγμα! 

5. Ναι, δεν τα έβγαλε από το κεφάλι του όσα είπε - σωστά το λέει. Τα πήρε από τα βγαλσίματα άλλων κεφαλιών και τα επανέλαβε. Άρα; Αφού δεν τα "ήλεγξε" καθόλου, τα αποδέχεται. Ας αφήσει τα σοφίσματα!

6. Α, ο Ηλίας Πετρόπουλος έβγαλε ομοφυλόφιλο, κοινώς πούστη, τον Σολωμό. Και ο Μπογδάνος τί κάνει; Επικαλείται τον -όπως γράφει- "κορυφαίο λαογράφο" για να χαρακτηρίσει τον Σολωμό. Ο απλός λαός αυτό το λέει διαχρονικώς "πουστιά" (τούτο δεν έχει να κάνει τίποτα με τη ομοφυλοφυλία).

7. Ποιόν θίγει το ότι ο Σολωμός, είναι ιταλόφωνος; Κανέναν κανονικό άνθρωπο! Μέγα μέρος (και μάλιστα όλο το πρώτο μέρος) του έργου του είναι γραμμένο στα ιταλικά, στη γλώσσα που μιλούσαν στη Ζάκυνθο και στα Επτάνησα στα χρόνια του Σολωμού.

8. Δεν γράφει "λευτεριά" ο Σολωμός. Γράφει "ελευθεριά"! Μικρό το κακό του λάθους, θα μου πείτε, αλλά ο Μπογδάνος διατείνεται ότι τον έχει "μελετήσει" (και τον έχει "αγαπήσει") τον ποιητή. Αλλού να πάει να τα πει αυτά! 

9. Το να είσαι «ομοφυλόφιλος», «εβραίος», «ελευθεροτέκτων» ή/και «αλκοολικός» από μόνα τους δεν είναι επιλήψιμα. Μόνο φασίστες τα θεωρούν πάθη και εγκλήματα. 

Αυτά!

Κάποια ασημαντότητα έβρισε τον Ποιητή

Σχόλιο του ΔΙΟΝΥΣΗ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΥ

Δεν μπορώ ν’ αρνηθώ πως όλη αυτή η πρόσφατη ιστορία με την υπόθεση κάποιου Μπογδάνου (αλήθεια, παρά τα όσα έγιναν, δεν έμαθα ακόμα το μικρό του όνομα κι ούτε και μ’ ενδιαφέρει να το μάθω) μ’ ενόχλησε φοβερά και μ’ απογοήτευσε!!!

Σαν Ζακυνθινός πρώτα, που από τ’ άγουρά μου χρόνια συμβιώνω ποικιλότροπα με τον Διονύσιο Σολωμό, ακούγοντας από τα χείλη των δικών μου ή τους τροβαδούρους της ρούγας τους στίχους του ή πατώντας τα χώματα, που κι ο ίδιος πάτησε, αγανάκτησα και προπάντων πληγώθηκα. Ύστερα, σαν φτωχός κι εγώ τεχνίτης της γραφής, προσπαθώντας κάτι να σκαρώσω από τα νεανικά μου χρόνια και γνωρίζοντας καλά πόσο δύσκολη είναι η μεστότητα της γραφής και πόσα πρόσφερε κατακτώντας την ο κορυφαίος αυτός δημιουργός του λόγου, σκέφτηκα πως η πνευματική μας κρίση είναι πιο σοβαρή από την υλική ή ίσως και η πρώτη, αιτία της δεύτερης.

Τώρα όμως, μετά από λίγο αναμφίβολα χρόνο, παρηγορώ την αγανάκτηση και την πικρία μου, αναπολώντας μια παλιά ιστορία, αλήθεια ή μύθευμα δεν γνωρίζω, την οποία πολλές φορές έχω ακούσει κι αφορά τον Γεώργιο Παπανδρέου τον πρεσβύτερο.

Λέγεται, λοιπόν, πως σαν κάποτε ο Γέρος της Δημοκρατίας μιλούσε σε μια βαρυσήμαντη συγκέντρωση, άκουσε από κάτω κάποιον να λέει με αυθάδεια: «Διαφωνώ κύριε Πρόεδρε». Αυτός άφησε τα χειρόγραφά του και κοίταξε προς το πλήθος. «Ποιος διαφωνεί;», ρώτησε και από κάποιον πήρε την απάντηση: «Εγώ». «Α, καλά», είπε τότε και συνέχισε την ομιλία του!!!

Κάτι παρόμοιο έγινε και τώρα. Κάποια ασημαντότητα έβρισε τον Ποιητή κι αυτός από το βάθρο του κάτι άκουσε, θορυβήθηκε λίγο, προσπάθησε να μάθει το τι έγινε και σαν το έμαθε, αδιάφορος γι’ αυτά που ειπώθηκαν και προ πάντων για τον συκοφάντη, συνέχισε ν’ ασχολείται με την μαγεία των λέξεων και την αιωνιότητα της ποίησης, λυτρώνοντας τους δικούς του κι επαναλαμβάνοντας το σοφό εκείνο: «Α, καλά»!!!

Ευτυχώς, που ο χρόνος είναι Κρόνος, αλλά και συγχρόνως ο σοφότερος δημοκράτης!!!

Δήμαρχος Ζακύνθου: "Ο κ. Μπογδάνος (...) θα κηρυχθεί ανεπιθύμητο πρόσωπο για τη Ζάκυνθο"

Σχόλιο του ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΣΑ, Δημάρχου Ζακύνθου [από facebook]

Με μεγάλη μας λύπη ενημερωθήκαμε για τις απαράδεκτες και προκλητικές δηλώσεις του δημοσιογράφου του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, κ. Μπογδάνου, για τον εθνικό μας ποιητή, Διονύσιο Σολωμό.

Τα δυσμενή και απρεπή του σχόλια δεν προσβάλλουν μόνο τους Ζακυνθινούς και τον εθνικό ποιητή, αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος.

Καλούμε τον Διευθυντή του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού να επιληφθεί του σοβαρού αυτού θέματος και να μεριμνήσει για τα περαιτέρω.

Επίσης, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), είναι απαραίτητο να επιβάλλει τις προβλεπόμενες κυρώσεις.

Ο κ. Μπογδάνος με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου θα κηρυχθεί ανεπιθύμητο πρόσωπο για τη Ζάκυνθο. Δεν θα δείξουμε καμία ανοχή σε τέτοιες εμετικές συμπεριφορές.