Αφήνοντας πίσω μας το Κιλκίς και όσα συνέβησαν εκεί, προχωρημένο πρωί της Κυριακής 28 του περασμένου Ιουνίου, με ολοφώτεινο καλοκαιριάτικο ήλιο κι έντονη συννεφιά (όλα συνυπάρχουν στον ελληνικό ουρανό, τα ξέρετε αυτά!!!), αλλά και τις λυγερές ανεμογενήτριες κατά μήκος της εθνικής οδού και ανηφορίζουμε τον χάρτη προς τη Λίμνη Δοϊράνη, στα σύνορα Ελλάδας και πρώην Γιουγκοσλαβίας, 75 χιλιόμετρα βόρεια της Θεσσαλονίκης και 140 χιλιόμετρα νότια των Σκοπίων.
Ο τόπος μικρός, αλλά και φιλόξενος καθ' όλα του. Μιλώ ως φύση και τοπίο. Οδηγώ προς τον Τελωνειακό Σταθμό, για να αισθανθούμε ταξιδιώτες του κόσμου, όμως δεν περνάμε τα σύνορα...
Παρατηρούμε τα οχήματα να πηγαινοέρχονται στη FYROM, είτε για βόλτα κυριακάτικη, είτε για ψώνια. Τούτο γίνεται συχνά εδώ, σε πείσμα των "σοφών" πολιτικών μας αμφοτέρων των μερών, οι οποίοι, με τις απίστευτες διαχρονικές μηχανορραφίες και τις πλοκές τους συντηρούν όπως-όπως τις διαμάχες και τις διχόνοιες μεταξύ των γειτονικών λαών.
Περιοριζόμαστε στην περιδιάβαση του μικρού αυτού χωριού, δίπλα στην δελεαστική Λίμνη. Ταπεινά -όχι υπερφίαλα εννοώ- ψαρομάγαζα, κόσμος αρκετός έχει εκδράμει για κυριακάτικη βόλτα, βλάστηση παντού, ενώ απέναντι (βλ. παρακάτω φωτογραφίες) βολιδοσκοπούμε τα χωριά των Σκοπιανών!
Σύμφωνα με μιαν εξειδικευμένη ιστοσελίδα, η Λίμνη αυτή αποτελεί κατάλοιπο της μεγαλύτερης άλλοτε, Παιονίας Λίμνης που καταλάμβανε 13000 ha και σχηματίσθηκε στην Προπαγετώδη Γεωλογική Περίοδο, ύστερα από έντονες σεισμικές διεργασίες. Σήμερα, η λίμνη εκτείνεται σε 39,9 τετραγωνικά χιλιόμετρα.Ο υγρότοπος, με την πολυμορφία της βλάστησης και τον πλούτο της πανίδας, συνδυάζεται με τα στοιχεία της πρόσφατης ιστορίας της περιοχής, για να συνθέσουν ένα ιδιαίτερο λιμναίο τοπίο. Στον διπλανό, ομώνυμο οικισμό Δοϊράνη, τα εγκαταλελειμμένα, δίπλα στην όχθη, βαγόνια του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού θυμίζουν καιρούς αλλοτινούς, ενώ το νεκροταφείο των Βρετανών στρατιωτών, στον λόφο πίσω από τον οικισμό, ξυπνά μνήμες από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι εκτεταμένες καλλιέργειες δημητριακών και οι χερσότοποι με θάμνους και φρύγανα, που χρησιμοποιούνται ως βοσκοτόπια, καταγράφουν τον έντονο γεωργικό χαρακτήρα της περιοχής, αλλά και την ενασχόληση των κατοίκων με την κτηνοτροφία. Οι παλιές βάρκες απομένουν στις όχθες, για να σκιαγραφούν στον νου τη γνώριμη εικόνα του ψαρά, εικόνα σπάνια σήμερα, αφού η μείωση της ιχθυοπαραγωγής δεν επιτρέπει πλέον στη λίμνη να θρέψει τους κατοίκους της περιοχής.
Η λίμνη είναι μάλλον ρηχή, με βάθος 3-4 μέτρα, σε αντίθεση με το βάθος των 10 μέτρων που είχε η λίμνη παλαιότερα.
