Γιατί ΔΕΝ πρέπει να ξεχάσουμε | Οι Καμπάνες χτυπούσαν μόνες τους

Αναθυμάται και γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας. Στην εποχή μας, όλα τρέχουν. Τρέχουν τόσο γρήγορα, όπου το χθες γίνεται ήδη μακρινό πριν καλά ξημερώσει η καινούρια μέρα. Ο άνθρωπος, ζει σε μια κοινωνία φοβερής βιασύνης και άγχους. Πριν καλά πει Καλημέρα, βράδιασε κιόλας.

Δεν είναι σίγουρο ότι αυτές οι απότομες αλλαγές στον Πλανήτη, κλιματικές, κοινωνικές, επαγγελματικές τρόπου ζωής και ό,τι άλλο, ωφέλησαν όντως τον άνθρωπο.

Είναι η εποχή της αφθονίας! Εποχή, όπου ο άνθρωπος τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα, αγνοώντας όχι μόνο το υλικό αλλά  προ παντός το ηθικό τίμημα!

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΙΣΜΟΠΥΡΚΑΓΙΑΣ ΤΟΥ 1953 ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ. Οι παλιοί διηγήθηκαν και οι νεότεροι θυμήθηκαν

[Η δημοσιευόμενη σήμερα έρευνα της τακτικής συνεργάτιδός μας ΔΙΟΝΥΣΙΑΣ ΜΟΥΣΟΥΡΑ, η οποία ζει μόνιμα στη Μελβούρνη και εξ αγάπης πολλής για την γενέτειρά της ερανίσθηκε μαρτυρίες για τη φρικτή σεισμοπυρκαγιά του 1953 στα νησιά του Ιονίου, μάλιστα δε στη Ζάκυνθο, πρωτοδημοσιεύτηκε στο "Νυχθημερόν" σε δύο φάσεις: τον Αύγουστο του 2019 (εδώ) και τον Αύγουστο του 2021 (εδώ), προκαλώντας συγκίνηση στους πολυπληθείς αναγνώστες τους. 

        Τις ίδιες εκείνες ημέρες (2019 και 2021) δημοσιεύτηκαν για 2η φορά στο πολιτιστικό ένθετο του πολυπεριοδικού μας, δηλαδή "Στον ίσκιο του Ήσκιου" (εδώ κι εδώ). 

        Η 3η δημοσίευσή τους έγινε στα "Παραθέματα Λόγου", την ψηφιακή βιβλιοθήκη μας, το 2019 και 2022, αντίστοιχα εδώ κι εδώ.

        Σήμερα, 12.8.2022, σε 4η διαδικτυακή δημοσίευση, συγκεντρώνονται όλες μαζί ακολούθως, ως οφειλετική συμβολή εμάς των νεότερων στην συμπλήρωση 69 ετών από τις αποφράδες εκείνες ημέρες του 1953.

π. Π. Κ.]

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΙΣΜΟΠΥΡΚΑΓΙΑΣ ΤΟΥ 1953 ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ (Μέρος Β΄). Οι παλιοί διηγήθηκαν και οι νεότεροι θυμήθηκαν

Έρευνα: ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ 

Εφέτος συμπληρώνονται 68 χρόνια από τους φονικούς σεισμούς που κατέστρεψαν τρία από τα Επτάνησα, Κεφαλονιά, Ιθάκη και την Ζάκυνθο. Ένα, από τα ωραιότερα Νησιά της Ελλάδας. Η πυρκαγιά που ακολούθησε στη χώρα Ζακύνθου, αποτελείωσε ό,τι λίγο απόμεινε από τους σεισμούς, καταδικάζοντας σε φριχτό θάνατο όλους αυτούς που εγκλωβισμένοι μέσα στα ερείπια, δεν κατέστη δυνατή η διάσωση τους! Ουδείς μπορεί να πει με ακρίβεια πόσοι και ποιοι ήταν, δυστυχώς. Πολλοί, πήγαν με τα μπάζα που μάζεψαν οι μπουλντόζες πολύ αργότερα. Δεν μας επιτρέπεται, λοιπόν, να παραβλέψουμε τη μαύρη Επέτειο, ανεξάρτητα πόσα χρόνια πέρασαν από τότε, ιδιαίτερα, εμείς όσοι μείναμε, που βιώσαμε από πρώτο χέρι την καταστροφή!

Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχάσουμε! Δυστυχώς, οι αυτόπτες μάρτυρες εκείνων των Ημερών που τις «έτρεμε ο λογισμός», όλο και λιγοστεύουμε. Αν εμείς, δεν καταγράψουμε όσα περισσότερα βιώσαμε και ασφαλώς θυμόμαστε, οι νεότεροι και οι μεταγενέστεροι δε θα μπορέσουν να μπουν «στο πετσί» εκείνων των ημερών από αυθεντικές μαρτυρίες απλών ανθρώπων!

Μια μαρτυρία για τη Ζάκυνθο και την Κεφαλονιά μετά τους Σεισμούς του '53

Η μικρή και γραφικότατη ψαροταβέρνα που δείχνει η φωτογραφία βρίσκεται στο κέντρο του χωριού Κερκίνη, στην όχθη της ομώνυμης Λίμνης στη Μακεδονία. Εκεί βρεθήκαμε πριν από δυο περίπου μήνες, στις 28 Ιουνίου.

Ιδιοκτήτης της ψαροταβέρνας αυτής είναι ένας γλυκύτατος και αξιοθαύμαστος άνθρωπος, ο κ. Χαρίσης Φραγκόπουλος, ανηψιός του μεγάλου κωμικού Κώστα Χατζηχρήστου και πατέρας του γνωστού ανταποκριτή της ΕΡΤ στα Σκόπια Νίκου Φραγκόπουλου. Ο κ. Χαρίσης είναι όλος ένα χαμόγελο και μπόλικο χιούμορ. Αεικίνητος κι εξαιρετικά περιποιητικός, παρά την προχωρημένη του ηλικία.

Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα που μάς διηγήθηκε, μάς ανέφερε, ότι αμέσως μετά τους Σεισμούς του 1953 στα Επτάνησα βρέθηκε ως φαντάρος στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλονιά, στο πλαίσιο της ανοικοδόμησης.

Πολύ ευχαρίστως δέχτηκε ν' αποτυπώσουμε σε βίντεο τη μαρτυρία του, για τις ανάγκες του "Ίσκιου" μας. Η οποιαδήποτε μαρτυρία, που αφορά στην δίσεκτη εκείνη περίοδο, έχει την δική της αξία. Μακάρι οι επαΐοντες του τόπου μας να είχαν φροντίσει ν' αποτυπώσουν μαγνητοσκοπικά όσες περισσότερες παρόμοιες (ίσως και πολύ σημαντικότερες) μαρτυρίες.
Κατά την διάρκεια της ερασιτεχνικής μας βιντεοσκόπησης στην ψαροταβέρνα της Κερκίνης, ο θόρυβος των... αδίστακτων ψαροφάγων τριγύρω μας ήταν έντονος και ο κ. Χαρίσης δεν ακούγεται όσο καθαρά χρειάζεται. Δείτε τη σύντομη διήγησή του και αμέσως μετά επιχειρούμε μια μεταγραφή όσων λέει:

"Υπηρέτησα φαντάρος στην Κεφαλονιά και Ζάκυνθο δεκαοχτώ μήνες. Κι εφτιάχναμε σπίτια, οικοδομές, διότι είχαν πέσει όλα από τους Σεισμούς.
Εγώ ήμουν οικοδόμος εκεί και απολύθηκα μετά από τους δεκαοχτώ μήνες από εκεί που υπερέτησα.
Όμως οι Κεφαλονίτες εμάς μάς έβλεπαν για φράγκα, όχι γι' ανθρώπους. (Μετά από μια παύση, επαναλαμβάνει μ' έμφαση:) Οι Κεφαλονίται μάς έβλεπαν για φράγκα, όχι γι' ανθρώπους.
Αυτά."

Μια άγνωστη μαρτυρία από τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου

[Δημοσιεύοντας την ανάρτηση με τίτλο Όραμα και Αίμα. Μικρή αναφορά στη θυσία του Πολυτεχνείου, δεν περίμενα, ότι θα λειτουργούσε τόσο άμεσα και καταλυτικά. Η Ζακυνθινή Φίλη μας (με φι κεφαλαίο) Mareld, που ζει στη Σουηδία και μάς πλουτίζει διαρκώς με την αγάπη και τις όλο ποίηση και φως δημοσιεύσεις στα blogs της, έκαμε εκεί ένα σχόλιο που με καθήλωσε, κόβοντάς μου την ανάσα. Μίλησε από καρδιάς για τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως πέρασαν, αιμοστάζοντα, απ' το πετσί πολύ κοντινών και αγαπημένων της ανθρώπων. Μάλιστα παραπέμπει και σε μια σχετική φωτογραφία από το blog της, τη Δροσοσταλίδα.

Αξίζει -θεωρώ- και το σχόλιο και η φωτό (που την δανειζόμαστε από το παραπάνω blog) της Mareld, ν' αποτελέσουν μιαν ειδική ανάρτηση, ως πολύτιμη μαρτυρία, προς γνώσιν όλων μας, μια και συχνά-πυκνά πέφτουμε στην καλοστημένη παγίδα του Αυτονόητου.

Mareld, εκ μέρους όλης της διαδικτυακής μας παρέας, σε αγκαλιάζω από ψυχής!

Π.Κ.]

(...) πολύ το σκέφτηκα από χτες το βράδυ.. αλλά για την αλήθεια.. Σαν χθες το βράδυ την Παρασκευή 16 Νοέμβρη του 73.. έξω από το Πολυτεχνείο 5 φοιτητές κατά τις 10 η ώρα το βράδυ αποφασίζουν να πάνε πιο κάτω να στήσουν οδόφραγμα. Κατά τη διάρκεια που στήνουν το οδόφραγμα εμφανίζεται και ένας ακόμη που βοηθάει.

Στη συνέχεια φεύγει, κατεβαίνει μερικά σκαλάκια σε μια είσοδο που οδηγούσε σε υπόγειο, στέκεται σε κατάλληλη θέση, βγάζει το αυτόματο και αρχίζει να πυροβολεί τους φοιτητές.

Οι 3 από τους 5 δέχονται σφαίρες στα πόδια.

Οι δυο γονατίζουν και οι επόμενες σφαίρες τους βρίσκουν στο στήθος.

Το αίμα τους δεν πότισε μόνο το δρόμο αλλά τη ψυχή μας και τη μνήμη μας.

Ο τρίτος νιώθει τα γόνατά του να έχουν κοπεί αλλά δεν γονατίζει, αιμορραγεί ακατάσχετα αλλά καταφέρνει να κρατηθεί όρθιος.

Στη συνέχεια έτυχε να γλυτώσει.

Η σφαίρα που πέρασε από το ένα του γόνατο το έκανε 7 κομμάτια. Στο άλλο γόνατο δεν έκανε ζημιά απλά άνοιξε πληγή και αιμορραγούσε.

Με αυτό το παιδί έζησα 25 χρόνια. Είναι ο πατέρας των παιδιών μου.

Το παιδί που είναι επικεφαλής της πορείας των οικοδόμων στη δροσοσταλίδα, είναι ο λατρεμένος μου κουνιάδος.

Στο μικρό μου γιο έδωσα το όνομά του για να τον τιμήσω.

Τώρα δεν είναι στη ζωή.. έφυγε ενωρίς..

Όταν ήρθε κάποτε στη Ζάκυνθο και καθόμαστε σε μια ταβέρνα, οι νεολαίοι από τα απέναντι τραπέζια το αναγνώρισαν από τις φωτογραφίες που είχαν δει από τα γεγονότα. Ήρθαν και τον αγκάλιασαν.

Εύχομαι ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά όλου του κόσμου..

35 χρόνια μετά, στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης του Σχολείου μας, μαθητές τραγουδούν τη "Γειτονιά".