Συρματοπλέγματα Νταχάου | Stacheldraht in Dachau

 

Μουσικές σε ναούς του Μονάχου [3. Karmel Heilig Blut, Dahau]

Στην τρίτη περιδιάβασή μας σε μουσικές ναών του Μονάχου, εκδράμουμε 16 χιλιόμετρα από τη μεγαλούπολη αυτήν και πάμε στο Dahau. Πίσω ακριβώς από το Κολαστήριο των Ναζιστών, στα βόρεια του στρατοπέδου συγκέντρωσης, εκτείνεται ένα γυναικείο ρωμαιοκαθολικό μοναστήρι.

Είναι το Μοναστήρι των Καρμελιτών Καλογραιών (Karmel Heilig Blut).

 

Κτίστηκε το 1969 σ' ενα οικόπεδο 8 στρεμμάτων. Τα κτήρια της Μονής σχηματίζουν σχήμα σταυρού, με κύριο άξονα τον δρόμο του μαρτυρίου του στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Βρεθήκαμε εκεί το πρωί της 1ης Ιουλίου 2010. Ο κεντρικός ναός με παράδοξη, γερμανοπρεπή, αρχιτεκτονική κι αισθητική.

Είναι ακριβώς 11.30 π.μ. και, όπως πληροφορούμαστε, οι Μοναχές μαζεύονται στο ναό για τη προμεσημβρινή προσευχή τους. Καθόμαστε σε μια γωνιά, παρακολουθούμε και αποτυπώνουμε για Εσάς:

Στο κολαστήριο του Dachau (γ΄ μέρος) / Crematorium

Homo homini lupus, έγραψε ως σχόλιο μια φίλη αναγνώστριά μας, σε προηγούμενη ανάρτηση για τη σκληρότητα, που εκφράστηκε τόσο φρικιαστικά στο Νταχάου. Δηλαδή, ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, λύκος... 

Στη σημερινή δημοσίευση φθάνουμε στα Χειρότερα: Μόλις οι κρατούμενοι Εβραίοι περνούσαν τον φράκτη της 1ης φωτογραφίας μας και το ποταμάκι, δεν ξαναγύριζαν πίσω...

... επειδή εδώ βρίσκονταν στον τόπο του Κρεματορίου. Εδώ παιζόταν η φρικιαστικότερη πράξη του Δράματος...

Καθώς πλησιάζουμε, αισθανόμαστε την δυσοσμία καμένου κρέατος, νοιώθουμε τον ανθρώπινο καπνό από την καμινάδα...

Απόλυτη ψυχική συντριβή στο κατώφλι του Κρεματορίου.

Οι φούρνοι της Απανθρωπιάς, τώρα πλέον (ευτυχώς) μουσειακό έκθεμα.

Τραγικοί άνθρωποι ψήθηκαν εδώ...

Προηγήθηκε το υποτιθέμενο μπάνιο, δια του οποίου όμως το γκαζ τούς δηλητηρίαζε έως θανάτου... Δείτε το παρακάτω βίντεο.

Εδώ μόνο σιωπή....

Ευτυχώς, δίπλα μας κυκλοφορεί το κλάμα ενός βρέφους, που μάλιστα έχει αποτυπωθεί και στο πρώτο βίντεο (παραπάνω), κάτι που μπορεί να (δια)δηλώσει ότι επιβίωσε τουλάχιστον η Ελπίδα, η οποία μπορεί να ξαναστοιχειωθεί σε νέα Ζωή, ακόμη και μες από τα κάθε είδους Κρεματόρια στήνονται εναντίον τής αυθεντικής ανθρωπότητάς μας!...

Στο κολαστήριο του Dachau (β΄ μέρος) / Dachau concentration camp

Τώρα βρισκόμαστε στα παραπήγματα των Κρατουμένων του Νταχάου ή τουλάχιστον σε ένα από αυτά, το οποίο σώζεται για λόγους μνήμης και μουσειακούς.

Θεωρώ ότι τα λόγια είναι όχι απλώς αδύναμα, αλλά εντελώς αφοπλισμένα, ενώπιον του Εγκλήματος, που συντελέστηκε εδώ... Γι' αυτό προσπαθώ ν' αποτυπώσω εν πλήρει σιωπή, οργή και κατανύξει όσα περισσότερα μπορώ, είτε σε φωτογραφίες, είτε σε βιντεάκια: Τα ομαδικά κρεβάτια (ας τα πούμε έτσι...), τα είδη υγιεινής (τι τραγικότης...), την περιρρέουσα θλίψη, καθώς ο γερμανικός ήλιος έχει ήδη βγάλει επάνω μας (παράδοξο κι αυτό!) όλη του την πυρά.

Τα χειρότερα έπονται...

Στο κολαστήριο του Dachau (α΄ μέρος)

Με κομμένη την ανάσα και συγκρατημένη διάθεση, την 1η Ιουλίου 2010, φθάνουμε  στη μικρή πόλη του Νταχάου, πολύ κοντά στο Μόναχο, όπου -ως γνωστόν- δοκιμάσθηκε στη δεκαετία του '40 η Ανθρωπιά και βρέθηκε, όχι απλώς λειψή, αλλά και ανύπαρκτη.

Εδώ καταφθάνουν κάθε μέρα εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, επισκεπτών, ώστε να οσμησθούν την Ιστορία στην πιο κακή της ώρα.

Η καρδιά μας κτυπά δυνατά, καθώς επιβιβαζόμαστε στα λεωφορεία, που φέρνουν τους προσκυνητές / τουρίστες στον τόπο του φρικτού Μαρτυρίου.

Μπροστά στην κεντρική θύρα του στρατοπέδου, αποτάσσεσαι τα τωρινά και καθημερινά σου, επειδή νοιώθεις την απούσα παρουσία μυριάδων Αδικοθανατισμένων, οι οποίοι διάβηκαν πριν από εμάς τη μοιραία αυτή πύλη. 

Η σιδερένια επιγραφή "Arbeit macht Frei", δηλαδή "Η εργασία σε κάνει ελεύθερο" (ως τραγική ειρωνεία) μάς υποδέχεται, όπως Εκείνους Τότε...

Αυτούς που ήδη αποτυπώνει πέρα στο ξάγναντο ο φωτοφακός μου, είναι τουρίστες ωσάν εμένα ή μήπως οι ψυχές των Κακοθανατισμένων, "εν ετέρα μορφή";;;

Οι υπεύθυνοι του χώρου έχουν φροντίσει, ώστε ν' αντικρύζει ο επισκέπτης Μορφές αδιέξοδες από Τότε παντού στον χώρο. Ούτως ή άλλως, είχαν όνομα, επώνυμο και προσωπικότητα, παρότι τούς υποβίβασαν σε απλούς αριθμούς... Έτσι, φωτογραφισμένοι ανάμεσά μας, νοιώθεις ότι ξαναζούν, ξαναϋπάρχουν, στοιβάζονται τριγύρω μας, ζητάνε λύτρωση...

Το αυστηρότατο μνημείο των Οστών, μπροστά από το Μουσείο, στο οποίο ήδη βρισκόμαστε, σιωπηρά ομιλητικό και βουβά κραυγαλέο.

Το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου (γερμ. Konzentrationslager Dachau) δημιουργήθηκε από την Γκεστάπο, μετά την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ, το 1933.

Στο στρατόπεδο αυτό οι Ναζιστές συγκέντρωναν και βασάνιζαν, αρχικά τους αντιστασιακούς Γερμανούς και αργότερα αιχμαλώτους κάθε ηλικίας, κυρίως Εβραίους και διάφορες άλλες πληθυσμιακές ομάδες ή μειονότητες από τις χώρες που καταλάμβαναν.

Ανάμεσα σ' εκείνους, που πέρασαν από το φριχτό αυτό στρατόπεδο ή θανατώθηκαν εδώ, συγκαταλέγονται και πολλοί Έλληνες αγωνιστές. Ανάμεσα στους κρατούμενους υπήρξε και ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Γράφει σχετικά σ' ένα του ποίημα ο Γιάννης Ρίτσος: 

 Ήρθες απ' του Νταχάου τα συρματοπλέγματα

ήρθες απ' τη δεκάχρονη σκλαβιά

όπως έρχεται ο ήλιος απ' την πόρτα της νύχτας.

Ήρθες μ' ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο

απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς

εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα

μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελο σου ανίσκιωτο

σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας

μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον

σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας.

Το Νταχάου λειτούργησε μέχρι τη συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας, το 1945.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου

με το καθημερνό της φόρεμα

κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,

του Νταχάου κοπέλες,

μην είδατε την αγάπη μου;

[Ιάκωβος Καμπανέλλης]

Εφόσον αφήσεις τα δάκρυά σου ελεύθερα εδώ, νοιώθεις ύστερα ότι αποφοίτησες από ένα δύσκολο σχολείο...

Ο Πόνος έχει εδώ την κοιτίδα του...

...η θλίψη έχει στήσει εδώ τη σκηνή της.

Ωστόσο το φως του ήλιου φθάνει περίεργα πλέον εδώ μέσα, προσπαθώντας να φωτίσει (έστω και πλάγια) τις στερημένες καθημερινές στιγμές όσων έζησαν (πώς έζησαν, είναι άλλη κουβέντα) σε αυτούς τους αδιέξοδους χώρους της έσχατης Απανθρωπιάς.