Φωτο-λήψεις εγκατάλειψης

Φωτογραφίες: π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, 22.2.22

Των Απόντων κατοικία

Φωτογραφίες: π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Μοναχικότητες Μονάχου

Ταξίδεψε και φωτο-αποτύπωσε ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, 2010

Παραλίμνια μοναχικότητα στην Καστοριά

Ταξίδεψε και φωτο-αποτύπωσε ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Τρεις (α)συμ-πτωματικές μοναχικότητες

Περιδιάβηκε και φωτο-αποτύπωσε ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Νέα Μοναχή Ζακύνθου [31η φωτογραφία ταυτότητας]

Κόσμου απόταξη εν Ζακύνθω

Μοναχικότητες Ψυχοσαββάτου

Η αγαπημένη μου Άννα με γύρισε πίσω σήμερα. Όχι πως δεν ήμουν όλες τις μέρες μου εκεί... Αλλά, όταν έχεις παρέα, το μαχαίρι φτάνει ευκολότερα στο κόκαλο...

Ενόψει του χτεσινού Ψυχοσαββάτου (ως μουσική παραγωγός εκείνη) είπε να συμμετάσχει στην κατήφεια και στο μοβ της ημέρας μ' ένα ολόκληρο μουσικό cd, με τη σύναξη των τραγουδιών, τα οποία πριν από λίγους μήνες, ψιθυρίζαμε από κοινού στους διαδρόμους των πιο πάνω φωτογραφιών, εκεί στα κάτεργα του σώματος...

Μοναχικότητες [ιδ΄ μέρος: Στο Νοσοκομείο]

Όλοι ένας-ένας.

Αχ, αίμα τεθλασμένο

μάθε μας πότε.

...

Στέρνα του Άδη

νερά ως την ψυχή μου.

Τ' άλλα παρήλθαν.

...

Νύχτα στη νύχτα

τον περιαύλιο φόβο

πες τον Αγάπη.

[Από το ποίημα "Δούρειος έρως" της ποιητικής συλλογής Π.Κ. "Ενύπνιο μετά τρούλλου", 1999]

Η γοητεία της Μοναχικότητας [β΄]

Σε προγενέστερη ανάρτηση σάς έλεγα, τι όμορφα εντέλει είναι αυτό τον καιρό στις αμμουδιές της Ζακύνθου, καθώς είμαστε ακόμη μόνοι μας! Όμως ολοένα επελαύνουν οι τουρίστες... Από την Πρωτομαγιά θα πήξουμε πάλι... Όλοι και όλα ετοιμάζονται για τις "σωτήριες" αφίξεις... Οι παρακάτω φωτογραφίες, τραβηγμένες την προηγούμενη εβδομάδα, είναι οι αψευδείς μας μάρτυρες:

α) Ήδη αποκαλύπτονται οι εγγλέζικου τύπου τηλεφωνικοί θάλαμοι. Τι, στο καλό, "αποικία" των Άγγλων είμαστε;

β) Τα κιτσάτα και θεόρατα κτίρια, αλά Τσαϊνατάουν, σε πλήρη ανάπτυξη και αναδιάταξη,

γ) Ένας μοναχικός σκύλος παίζει στην αμμουδιά με μια παλιά πλαστική καρέκλα, γευόμενος τη χειμωνιάτικη ερημιά, που χάνει οσονούπω,

δ) Μια "παραδείσια" tavern και sunbeds επί του κύματος αυτοδιαφημίζονται,

ε) Ένα τεράστιο λάστιχο, που το ξέβρασε η θάλασσα, αναμένει απομάκρυνση, διότι εκεί θα ξαπλώνουν οι από παντού Χάριτες, ρουφώντας φιλήδονα ήλιο τον Έλληνα,

στ) Κάποιοι επιμένουν, για όσο ακόμη έχουν καιρό, ν' απολαμβάνουν την απογευματινή τους οδοιπορία στην ανοιχτή αμμουδιά,

ζ) Νεότερα κτίρια ξεφυτρώνουν ολοένα μες απ' την άμμο κι επείγονται να υψωθούν, διότι -είπαμε- καταφθάνουν...,

η) Υπάρχουν όμως και οι ειδυλλιακές στιγμές: Άνθη ανοιξιάτικα πάνω απ' το λιμανάκι,

θ) Ένα ικανοποιητικό ματσάκι άγριων σπαραγγιών πλάι στη βαρδιόλα μάς αποζημιώνει,

ι) Ενώ κάποιοι εργάτες σωρεύουν με το καρότσι τ' άχρηστα των οικοδομών/προετοιμασιών στη... θάλασσα!!!...

Η γοητεία της Μοναχικότητας

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στις μοναχικότητες της ζωής μας, μες από σχετικό φωτογραφικό υλικό, το οποίο σχεδόν πάντα αποδίδει τη στυφή πραγματικότητα, τού να βιώνει κανείς Μοναξιά, συχνά μάλιστα αναπόδραστα.

Κάποτε όμως είναι και λυτρωτική αυτή η Μοναξιά ή και άκρως γοητευτική. Τούτο ακριβώς επιθυμούμε να καταδειχθεί στη σημερινή ανάρτηση.

Βρισκόμαστε στη ζακυνθινή πλαζ του Τσιλιβή, αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου. Ήδη μια πρώτη σειρά φωτογραφιών εκείνης της εξόρμησής μας έχει παρουσιασθεί στο εδώ Ιστολόγιό, υπό τον τίτλο Μοναχικότητες... [θ΄ μέρος]. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού περιπατητές, ζώα παιχνιδιάρικα, έρημες καλοκαιριάτικες καλύβες, κλειστές παράγκες...

Μη στενοχωριέστε με όλ' αυτά, Φίλοι μου! Εντός ολίγου, δηλαδή από την Πρωτομαγιά και μέχρι το τέρμα Οκτωβρίου, αυτό το χώμα είναι δικό τους, όχι δικό μας... Μπορεί ο "πάσα ένας" να μάς το πάρει... Οι νεότεροι Αποικιοκράτες θα επελάσουν αποξαρχής στην κτήση τους, που λέγεται Zanteraki (εκ του: Φαληράκι, θυμάστε!...), παντού η κάθε δυσομίας βρομιά τους θα επιπλέει κυριαρχικά, ενώ ημείς οι ιθαγενείς οσφυοκάμπτες, θα κοπτόμαστε να μην τούς λείψει τίποτα, ως και του... πουλιού το γάλα!!!...

Οποία κατάντια... Γι' αυτό μιλώ για γοητεία της Μοναχικότητας. Γιατί αυτό που λέμε Τουρισμός στη Ζάκυνθο, δεν πρόκειται πια για τον καλώς εννοούμενο Τουρισμό, αλλά για μιαν ακόμη μορφή ξετσιπωσιάς και αμοραλισμού...

Ενόψη, λοιπόν, τών επερχόμενων Ορδών, ας χαρούμε ορισμένες ακόμη εικόνες της μακάριας Μοναξιάς του Χειμώνα μας, που απέρχεται... Κλαψ...

Μοναχικότητες... [ιγ΄ μέρος: Το σπίτι των Απόντων]

Έρχεται η ώρα, που τα σπίτια αδειάζουν εντελώς και οριστικά. Ορισμένα μάλιστα ποτέ πια δε θα δεχτούν ανθρώπινη παρουσία... Στο εξής και μέχρι οριστικής κατεδάφισης, μόνον ο Άνεμος, η Σκόνη, τα Τρωκτικά, τα έρμα Πράγματα και οι Σκιές οπωσδήποτε...

Τα είδα όλα: Τις αφημένες κρεμάστρες, το μπουφέ με τα πιατοπότηρα τραγικά ορθάνοιχτο, τον κλειστό διακόπτη του ηλεκτρικού, το παλιό συρτάρι ψαγμένο από επίδοξους κλέφτες και τέλος (ναι, τέλος) το κρεβάτι και τα στρώματα τής μόλις Φευγάτης, πεταμένα μακριά και ξορκισμένα...

Έχουν και τα σπίτια τις μοναχικότητές τους... Τόσο, μα τόσο ηχηρές, αλίμονο...

Γιάννη Ρίτσου

Η ίδια απορία

Αναρριχητικά φυτά τυλίξανε το σπίτι, κλείσαν τα παράθυρα˙

βλέπεις μονάχα προς τα μέσα – ένα τετράγωνο τραπέζι,

μια δαχτυλήθρα, ένα σταχτοδοχείο. Ασώματες ώρες

κυκλοφορούν κάτω απ’ τα έπιπλα. Πότε πότε θυμάσαι

τις γριούλες μπαμπακιές που σφίγγουν στα ξερά τους δάχτυλα

εκείνο τ’ άσπρο το βαθύ που τους απόμεινε απ’ τα χίλια βάσανά τους,

και, κάποτε, βαθιά μες στο άγνωστο, ακούγεται βροντόφωνο

το «αχ» του βουνού. Κι αναρωτιέσαι πάλι

τι τάχατε να μηχανεύονται για σένα οι επερχόμενες νύχτες.

[Από το «Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα», εκδ. Κέδρος 1991, σ. 50]

Μοναχικότητες... [ιβ΄ μέρος: Τα ετερόκλητα]

ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΕΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΕΣ θα μπορούσε να είναι ο κύριος τίτλος του σημερινού κεφαλαίου της σχετικής Σειράς. Διότι Μοναξιές μπορούμε να ξεδιακρίνουμε παντού: 1) Στο μακρύ ταξίδι μέσα σ' ένα αεροπλάνο στην απεραντοσύνη των αιθέρων, 2) στην έρημη παλιά πολυθρόνα του παππού, 3) πάνω από τον ταπεινό χείμαρρο, με τα προσωρινά νερά του, που νομίζει για λίγο πως είναι Ποτάμι, 4) στο ταπεινό εκκλησάκι του βράχου, 5) δίπλα στον φανοστάτη και στην παλιά βαρκούλα και 6) στην κλειστή τροχήλατη καντίνα, που, κατάντικρυ στο αχανές του πελάγους, αναμένει Καλοκαίρι για να υπάρξει...

Μοναχικότητες... [ια΄ μέρος: Τα μεταφορικά μέσα]

Κάποτε κάποτε (ή και πολύ συχνά) είναι τέτοια η πολυκοσμία των Απόντων, που μένουμε άναυδοι... Δεν έχουμε πού να κάτσουμε, πού να περπατήσουμε, πού ν' απιθώσουμε τις αποσκευές του βίου... Ο τόπος υπερπλήρης!...

Εξ ου και οι παρακάτω πολύβουες φωτομοναχικότητές μας, για τις οποίες επιλέξαμε αρμόδιο σχολιασμό από έναν επιτηδειότατο τις απογραφές Απόντων: Τον Γιάννη Ρίτσο, μ' ένα μικρό του ποίημα από το «Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα», [εκδ. Κέδρος 1991, σ. 33]

Γιάννη Ρίτσου
Ο τρελός

Τι ψέματα εφευρίσκει ο άνθρωπος για να κρατήσει
μια μικρή θέση σε τούτη τη γη. Τις νύχτες
αποχωρούν οι τροχονόμοι, τα καταστήματα κλείνουν,
τ’ άστρα ενθαρρύνονται στα δυτικά. Κι αργότερα
ακούγεται ο τρελός της γειτονιάς με τον κόκκινο σκούφο
να τραγουδάει στον λασπωμένο δρόμο ένα τραγούδι λυπημένο,
ένα παιδιάστικο τραγούδι με πολλές πολλές ρυτίδες.