Ράγες των τραίνων σε αχρηστία...

Ταξίδεψε και  φωτο-αποτύπωσε ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Μελιγαλάς: Σιδηροδρομικός σταθμός σε ομίχλη αποσάθρωσης

Ταξίδεψε και φωτο-αποτύπωσε ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Βουβός και ο σιδηροδρομικός σταθμός Καλό Νερό Τριφυλίας

Ταξίδεψε και φωτο-αποτύπωσε ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Σ. Σ. Κάτω Αχαγιάς - νεκροταφείο τρένων ανεπίστρεπτων

Ταξίδεψε και φωτο-αποτύπωσε ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Σταθμός ΝΕΜΕΑ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ: Όλα χορταριαμένα και αμίλητα...

Μεσημέρι 28ης Ιουνίου 2012 διαβαίνουμε από τον πάλαι ποτέ σιδηροδρομικό σταθμό ΝΕΜΕΑ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ. Όλα πια χορταριασμένα και αμίλητα, κάτω από τον αδυσώπητο καύσωνα του Ιουνίου ετούτου... Μια παράδοξη αταραξία...

Έχω την κρυφή πεποίθηση ότι τα τραίνα μας, μαζί με ό,τι αυτά σήμαιναν, άρχισαν -συν τοις άλλοις- να μαραίνονται και να εκπίπτουν, όταν έχασαν το άλφα γιώτα τους και, στη νεότερη γραμματική μας, γράφονται με έψιλον. Σκέψου το: Λες ή γράφεις "τραίνο" και σού ανοίγονται βουές ακατάσχετες, πλημμυρίδα νοσταλγιών, θωπείες αναμονών. Λες ή γράφεις "τρένο" και όλα εξαίφνης χορταριάζουν... 

Φωτογραφίες - επεξεργασία, σχόλιο: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Σιδηροδρομικοί Σταθμοί [γ. Καλαμάτα]

Μετά τον Μελιγαλά κατεβαίνουμε πλέον Καλαμάτα. Καθ' όλη την διαδρομή χαιρόμαστε τη φύση, τα διάσπαρτα χωριά του Μεσσηνιακού Κάμπου, τις κορυφογραμμές εκατέρωθεν, τις ήρεμες εκπλήξεις του πράσινου! Περισσότερο χαιρόμαστε, ότι μάς προσφέρεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναζήσουμε νοσταλγίες ή και (γιατί όχι;) να δημιουργήσουμε καινούργιες!...

Στον ζωντανό ακόμη Σταθμό των Καλαμών, όλα παρόμοια με τους άλλους Σταθμούς: Άνθρωποι σ' ένα διαρκές πηγαινέλα, προσμονές, αδημονίες, ανέκφραστα πρόσωπα σχεδόν παγωμένα και άλλα χαραγμένα απ' την πολλή εγκαρτέρηση, σύντομες χαιρετούρες κάποιων γνωστών... Και ο κρωγμός των τρένων που ολοένα καταφθάνουν με σκοπό ν' αναχωρήσουν για όπου-όπου...

Χαίρετε!...

Σταθμοί Σιδηροδρόμων [β. Μελιγαλάς]

Με τον Σταθμό του Μελιγαλά έχω προηγούμενα. Όχι, δεν θα πω ότι ο τόπος αυτός του μεσσηνιακού κάμπου υπήρξε το σύμβολο του εκατέρωθεν μίσους και του διχασμού των συνΕλλήνων μετά τον Εμφύλιο, αλλά ότι εδώ, πριν από 27 ακριβώς χρόνια, κατέβαινα (άγνωστος μεταξύ αγνώστων και σχεδόν παιδί, νομίζοντας κατά βάσιν ότι πρόκειται γι' αστείο) για να συναντήσω το έτερον ήμισυ, σ' ένα διπλανό, ταπεινό χωριουδάκι!




Κι εδώ ο Σταθμός αποπνέει έντονα συναισθήματα παρελθόντος. Εξυπηρετεί ακόμη τους ολίγους Επιμένοντες σιδηροδρομικώς, ενώ τα σφυρίγματα των τρένων που πηγαινοέρχονται νυχθημερόν μοιάζουν ολοένα με κρωγμούς του Παρελθόντος, ενόψει του άδηλου και κρύφιου Μέλλοντος ή κλάματα παιδιού χαστουκισμένου.

Δεν μπορώ να λησμονήσω, ότι από εδώ κατάγεται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς μου, της λεγόμενης "γενιάς του ιδιωτικού οράματος", ο Βαγγέλης Τασιόπουλος, με τον οποίον ήπιαμε έναν φιλικότατο καφέ στο καφενείο του Σταθμού (βλ. φωτό παραπάνω) πριν μερικά χρόνια. Ο Βαγγέλης, που ζει και δημιουργεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, έχει γράψει ένα πολύ εύγλωττο ποίημα για τη γενέτειρά του, όπου υπάρχουν κατατεθειμένες όλες οι γλυκές και πικρές Μνήμες του Χθες, υπό το βάρος και τη θλίψη μιας Ιστορίας Θολής... Το αντιγράφω, ώστε να μεταλάβετε λυγμών:

Βαγγέλης Τασιόπουλος
Μελιγαλάς

Χρόνια
περιφερόταν μ' ένα καλάθι σαρπηδόνες
καθώς κοιτούσε νωχελικά κι αδιάφορα το δρόμο
ύφαινε το μαντίλι με τις δώδεκα λεπρές
που ανηφόριζαν τα μεσημέρια το τετράζι.

κατά δω, ψιθύρισε
ο θηβαίος στρατηγός ενώ γυρνούσε το μαγκάνι
η Μαρία.
πέρασαν γύπες με το γέρο ανάμεσά τους
σαν άλλοτε που φύτευαν ελιές κι ατένιζαν
τον κάμπο.

μίκρυνε η γη κι ο κερασφόρος δεκανεύς
κρατάει ακόμη το σκοινί για τις θυσίες

- έτσι μεγάλωσες εσύ
σε αίματα και φρίκη περπατώντας διάστικτος
από άρπαγες και ευφυείς αλλοδαπούς
γονυπετείς ικέτες και τιτλούχους.

Ακόμη και τώρα
ιεροφάντες παραπέουν στα περάσματα, νυχθημερόν ασκούμενοι
για κάθε ενδεχόμενο.
υπήκοοι της μνήμης:
η απόσβεση
το κρώξιμο των πελαργών που δεν θα επιστρέψουν
τα ερείπια, μια πιθαμή απ' το θάνατο, βήχουν
την ηδυπάθεια της ιστορίας
ώσπου οι κύκλοι του νερού να εκτοπίσουν
την ορφανή μητέρα που σφαδάζει δι' ευχών
τα κόλλυβα του μίσους
και τον ιδρώτα του μακάριου.

-έτσι μεγάλωσες εσύ
σε νουνεχείς που υστέρησαν στα όπλα.
κι όπως τρυπάει η υγρασία το κορμί
αφήνει το εκχύλισμά του στη λυκία:

νύχτα ο βασιλιάς κοίτα πώς λάμπει

οι λάμιες του θολού βυθού
η ασβεστωμένη περιουσία...

λίγος ήταν ο ύπνος εκεί
σαν τη διάρκεια του χθόνιου νότου.

[ Το ποίημα προέρχεται από το βιβλίο του: Οι λάμιες του θολού βυθού, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2000, σ. 20 εξ.

Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος γεννήθηκε στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας το 1959. Σπούδασε Παιδαγωγικά στην Αλεξανδρούπολη και Ειδική Αγωγή. Εργάζεται στην εκπαίδευση. Ζει εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη.

Έχουν κυκλοφορήσει οι ακόλουθες ποιητικές του συλλογές: Η εποχή της Άνοιξης (1983), Το νέον της οδού (1987), Το δάκρυ του Πολύφημου, (1992), Η μνήμη της σιωπής, (1995), Ποιήματα 1979-1995 (2000), Οι λάμιες του θολού βυθού (2000), Γράνα (2007).

Ασχολείται όμως και με το παιδικό βιβλίο. Έχουν εκδοθεί τα εξής έργα του: Δρακοντομυστικό (έμμετρο παραμύθι, 1997), Κόσμο λένε την αυλή μας (ποίηση για παιδιά, 2000), Χίλιοι μύθοι ένα μαρούλι (ποίηση για παιδιά, 2000), Ο καλικάντζαρος που έχασε το δρόμο (παραμύθι, 2000), Μύθοι από τους μύθους του Λαφοντέν (2001), Ο Τούφας στο Μεγάλο Δάσος (παραμύθι, σε συνεργασία με τον Στάνισλαβ Μαριάνοβιτς, 2003), Η συμμορία του ΠΟΥΡ-ΠΑΣ (νουβέλα για παιδιά, 2006).

Μικρό ανθολόγημα ποιημάτων του, μπορείτε να διαβάσετε στα παραΘέματα λόγου, εδώ. ]

Σταθμοί Σιδηροδρόμων [α. Ζαχάρω - Ζευγολατιό]

Τα ταξίδια με τρένο πάντα είχαν κάτι το αναπάντεχο. Τώρα πλέον η υποψία μόνο του Αναπάντεχου μάς απόμεινε, μια και όλα ρέπουν στη φθορά τους, ενώ ήδη και η λέξη "τρένο" απώλεσε το άλφα γιώτα της (αι), καθώς γράφεται με έψιλον (ε).

Ελάχιστοι κυκλοφορούν με αυτό το μέσο, δε σφύζουν από συναισθήματα οι σταθμοί, αλλά πάσχουν προ πολλού από εγκατάλειψη... Κάποιοι ελάχιστοι ταξιδιώτες επιβεβαιώνουν με την περαστική τους παρουσία το μέγεθος και την ένταση της Μοναχικότητας.

Ταξιδεύουμε εικονικά προς Καλαμάτα. Πρώτος μας σταθμός η Ζαχάρω, σε σημείο απομονωμένο... Ευκάλυπτοι επιμένοντες, το γραφικό κτίριο θεόκλειστο, οι ράγες ολόμονες, αναμένοντας το ένα κάποιο τρένο που κάποια στιγμή θα διαβεί. Τα γκράφιτι του βαγονιού επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε στο σήμερα. Τριγύρω θανατερή πανησυχία. Όλα παραδομένα στη σιωπή και τη ραστώνη του θερινού μεσημεριού...

Στρίβουμε από Καλό Νερό και οι υπερμεγέθεις γέφυρες των σιδηροδρόμων κυριαρχούν στο τοπίο, προκαλώντας δέος. Υποδειγματική αρχιτεκτονική, που αντέχει αγέρωχη στον Χρόνο.

Νάμαστε στο Ζευγολατιό. Εδώ παρηγορούμαστε κάπως!... Ο Σταθμός, γραφικότατος ως συνήθως, βρίσκεται μέσα στο μεγαλοχώρι ετούτο και, λόγω κάποιων παρακείμενων καφενείων, κινούνται κάποιοι εδώ κι εκεί στα πέριξ. Ράγες παντού, το κόκκινο τρένο που έρχεται, ο θεόρατος πλάτανος και η σκιά του, το βαγόνι στη γωνιά, τα χρώματα της αναμονής γύρω απ' τα παράθυρα...

Επόμενος σταθμός μας: Μελιγαλάς!

Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Γενεύης / Genève, Gare de Cornavin

Ο Σταθμός των Τρένων στη Γενεύη (Gare de Cornavin), στο κέντρο της όμορφης αυτής ελβετικής πόλης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ανθρώπινου πηγαινέλα, μαζί με τις πραμάτειες και τα όνειρα. Πάνω από εκατό αφίξεις και αναχωρήσεις αμαξοστοιχιών την ημέρα δημιουργούν ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Στέκομαι παρατηρώντας τριγύρω, αναμένοντας το τρένο μας. Όλες αυτές οι πολύχρωμες διάφορες-αδιάφορες φυσιογνωμίες έχουν πρόσωπο, ιστορία, υπόβαθρο, καταγωγή και προορισμό, λέω... Αποτυπώνω ό,τι μπορώ με τη φωτομηχανή. Και σάς κάνω κοινωνούς, φίλοι μου. Καλά ταξίδια, για οπουδήποτε!...