
Οι πρόσφατες αναρτήσεις πανό στην Ακρόπολη των Αθηνών με το τετράγλωσσο σύνθημα "ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ", αλλά και η επέμβαση σιωπηρών διαδηλωτών στο στούντιο της κρατικής ελληνικής Τηλεόρασης, οι οποίοι σε απευθείας μετάδοση είπαν με τον τρόπο τους ''ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΤΕ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ", είναι μερικές μονάχα στιγμές ή φάσεις, αναμενόμενες πάντως, από το λαϊκό / κοινωνικό ξέσπασμα που σοβούσε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και στον κόσμο.
Ο σύγχρονος άνθρωπος κυκλοφορεί (αν κυκλοφορεί πια) αβέβαιος, φοβισμένος ή και συνθλιβόμενος μέσα στην ίδια του την πόλη. Περιστοιχίζεται ολοένα από εχθρικές (έτσι τις νιώθει) αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, διαισθάνεται διάχυτη αντιπαλότητα τριγύρω του, είναι μάλιστα αναγκασμένος να δηλητηριάζεται ως το μεδούλι της ψυχής με τα παντοειδή δακρυγόνα της σύγκρουσης / απόκρουσης. Ο κοινωνικός εν Ελλάδι (και όχι μόνον) ιστός αποσυντίθεται όντας προ πολλού σαπρός, ο δε πολίτης αισθάνεται ήδη ξένος και απόξενος.
Η δολοφονία ενός εφήβου, του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το μοιραίο εκείνο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 -όλοι το αναγνωρίζουν πια- ήταν μόνον η σπίθα στο φυτίλι, η απαρχή των δεινών και "μείζω τούτων όψει"...
Ο δυτικός πολιτισμός, στην πράξη, μόνον ουμανιστικός δεν αποδείχτηκε. Διότι εντέλει, υπό το πρόσχημα των δημοκρατικών κατακτήσεων και γαλαντομιών, προσέβλεψε κυρίως στην οικονομική ευρωστία των κοινωνιών, στηριζόμενος όμως σε απολυταρχικές ή ολιγαρχικές νοοτροπίες του παρελθόντος, τις οποίες ουδέποτε στην πράξη απέταξε. Όλοι γνωρίζουμε την ισχύ και τον άθλιο ρόλο της λεγόμενης διαπλοκής στην καθημερινότητα του αβίωτου βίου μας. Όλοι κάποια στιγμή (τώρα πια συχνότερα) αισθανόμαστε παρείσακτοι ή και προδομένοι εντός του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι, κάποτε μάλιστα ξένοι και από αυτή την ίδια την εσωτερικότητά μας.

Όλα τούτα και όχι μόνον αυτά, οδηγούν στο σημερινό ξέσπασμα των πολιτών, το οποίο -ομολογουμένως- προξενεί μια κατάσταση χαοτική, ένα μπάχαλο, κατά το κοινώς λεγόμενο... Ίσως όμως (και μάς συμφέρει όλους να το πιστέψουμε αυτό, προσωπικά πάντως είμαι βέβαιος) εγκυμονείται κάτι νέο και ανθρωπινότερο, αποτελώντας τις απαρχές της αποκοπής των καρκινωμάτων, καθώς ή όλη δακρυγόνος κατάσταση μάλλον οιωνίζεται την υγεία. Που σημαίνει ότι η παραπαίουσα μέχρι πρότινος κοινωνικότητά μας και ο αυτοεγκλωβισμός μας στον μικρόκοσμο του Εγώ, ίσως τώρα, με την επιστροφή των κοινωνικών μονάδων στους δρόμους και τις πρόσωπο με πρόσωπο συγκρούσεις με την αμαρτωλή εξουσία... ίσως τώρα, με την αναπάντεχη συνάντηση με τον Διπλανό και τον Άλλον, τον Άγνωστο, τον Ξένο ή τον Συνομήλικο στη Θλίψη, ίσως λέω... να οδηγηθούμε σε κάτι Καλό, κατά το ηρακλείτειο "πόλεμος πάντων πατήρ" ή το λαϊκό "αν δεν σπάσεις αυγά δεν φτιάχνεις ομελέτα"...
Άλλωστε, η πείρα της Ιστορίας διδάσκει, ότι μες από τις φλόγες των παντοειδών επαναστάσεων προήλθαν ανέκαθεν οι αναστάσεις με κάθε έννοια.
Μακάρι έτσι να συμβεί!... Διότι και η "πείρα της Ιστορίας" δεν είναι πάντα θέσφατο. Κατά τον Ελύτη στα "Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας":
"Μόνο που υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή: μη με πιστεύετε
όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω
η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο".
π. Π.Κ.
[Φωτογραφίες: 1η και 2η από το Διαδίκτυο, 3η και 4η του Μανώλη Δημελλά]