«Ο Πόρος έχει κάτι από τη Βενετία: Κανάλι, επικοινωνία ανάμεσα στα σπίτια με βάρκες, χλιδή, νωχέλεια, αισθησιακός πειρασμός, τόπος για διακεκριμένους διεθνείς ερωμένους...» (Γ. Σεφέρης)
Φθάνοντας με το πλοίο στον Πόρο. Χάρμα οφθαλμών! Αποκάλυψη μιας έκτακτης ωραιότητας! Αχ, Ελλάδα, κατακα(η)μένη!
Μόνοι στο ταβερνάκι του λιμανιού με θέα την Ομορφιά! Όλοι οι τουρίστες φύγανε. Οι διακοπές (και λόγω εκλογών) τελειώσανε. Τα κεφάλια μέσα.
Εδώ, όλο ανεβαίνεις, μόνο ανεβαίνεις. Να, και οι σκάλες προς το Ρολόι. Να ζεις εδώ και τίποτε άλλο! Με αντίκρυ σου τη θάλασσα και τα γλαροπούλια!
Εκτός από τις έξοχες μυρωδιές και τις πολλές μπουκαμβίλιες, έχει και ο Πόρος τον Γερμανό του!
Για δες, τι εκπληκτικά πράγματα. Είχε δίκιο ο Σεφέρης! Βρισκόμαστε ήδη στο πλεούμενο ταξί, αλά Βενέτσια, αναμένοντας την αναχώρηση για την απέναντι όχθη, τον Γαλατά. Μια γλάστρα με βασιλικό μάς υποδέχεται!
Χαιρετάμε τον Πόρο από τη βάρκα-ταξί. Αναθυμάμαι, ότι ο Πλάτωνας είχε ορίσει τον Έρωτα ως γιο του Πόρου και της Πενίας. Σκέπτομαι, ότι, έχοντας βιώσει τον Πόρο, επιστρέφουμε στην Πενία!...