Καλλιτέχνες της Ζακύνθου στην "Καμένη Έκθεση"

Από τις 18 έως τις 24 Οκτωβρίου 2008 πραγματοποιείται και στη Ζάκυνθο, στο απλόχωρο σε νεοτερικές εκφράσεις Τέχνης Μεταβυζαντινό Μουσείο, η περιοδεύουσα Έκθεση "Αυτή τη φορά να μην ξεχάσουμε (μια καμένη έκθεση)", με διοργανώτρια την Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου. Πρόκειται για μια κίνηση ευαισθητοποίησης των συνΕλλήνων έναντι της οικολογικής Καταστροφής, η οποία προέκυψε από τις Πυρκαγιές του 2007.

Περισσότερα για την όλη αυτή προσπάθεια, δείτε στο NaturaZante, κάνοντας κλικ εδώ.

Η παρούσα ανάρτηση σκοπό έχει να επισημάνει και αναδείξει την καίρια ζακυνθινή συμμετοχή στην αξιολογότατη απ' όλες τις απόψεις αυτή Έκθεση.

Συμμετέχουν πράγματι επτά Καλλιτέχνες της Ζακύνθου, όλοι τους εκπαιδευτικοί. Χαρείτε παρακάτω την εξαιρετική ποιότητα των έργων (όσο βέβαια μπορούν να την αποδώσουν οι ερασιτεχνικές μας φωτογραφίες) και κλάψτε πάλι και πάλι για το εθνικό περσινό μας Ολοκαύτωμα, τις συνέπειες του οποίου δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει σε όλες του τις διαστάσεις:

Ελένη Γούναρη

Διονύσης Ματαράγκας

Αθηναΐς Ξένου

Θάλεια Ξένου Ξενάκη

Κώστας Πλέσσας

Μίκα Συμβουλίδου

Έφη Χασάπη

Το χειρότερο είναι η λησμονιά

[Ο Μανώλης Δημελλάς, καμεραμάν της τηλεόρασης του Mega, εκτός από καλός φίλος, εξελίσσεται σε γενναίο χορηγό αυτού εδώ του Ιστολογίου. Τώρα μάς απέστειλε μιαν αγκαλιά φωτογραφίες θύμησης από τις περσινές, καταστροφικότατες και θανατηφόρες Πυρκαγιές της Πελοποννήσου.

Ο Μανώλης ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή. Αποτύπωσε φωτογραφικά την τραγικότητα των ημερών και την πνοή του θανάτου να περιΐπταται στη Λίμνη του Καϊάφα, στη μαρτυρική Μάκιστο και στην δύσμοιρη Ζαχάρω.

Ακολουθούν σε σλάιτ οι πολλά ομιλούσες αυτές φωτογραφίες και το σχετικό, επεξηγηματικό γράμμα Δημελλά, τον οποίον ευχαριστούμε ξανά από καρδιάς.

π. Π.Κ.]

Αγαπημένε φίλε σε χαιρετώ,
σκαλίζοντας στα αρχεία μου για μιαν άσχετη φωτογραφία, θυμήθηκα που πέρυσι το φθινόπωρο έκανα αυτές τις φωτο. Θέλησα να της μοιραστώ μαζί σου. Το χειρότερο είναι η λησμονιά.
Μα θέλω να μοιραστώ και ένα ποίημα που διάβασα και μου άρεσε πολύ.

Οδοιπορικά

του Π. Μ. Σωτήρχου

Σ' ένα κόσμο γεμάτον πτώματα
λυγίζουν ακόμα και λουλούδια
για να κλάψουν τον επιτάφιο..

Ανάμεσα σε αγκάθια και αγριόχορτα
οι σπόνδυλοι της αγάπης πεταμένοι
και ο τόπος της γης παντέρημος.

Σώπασαν οι φωνές των οικτιρμών
και όρνεα ξιφίζουν τον ορίζοντα
προπομποί φρικιαστικοί της κολάσεως.

Μέσα στους δρόμους κουβαλώ
την αθανασία των ονείρων μου
άτρωτη απ' τα θνητά πράγματα.

Μου έπαιρναν μια μια τις μέρες
για να φοβηθώ και να προσκυνήσω,
δεν ήξεραν όμως για το άλλο φως.

Μέσα στον χειμώνα κρατήθηκα
με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς
και το καλοκαίρι με τα στρουθία.

Αυτός ο "νόμος εν τοις μέλεσί" μου
με λιώνει καθημερινά ωσάν λαμπάδα
και εγώ παλεύω, να κρατηθώ σαν φλόγα.

Περπατώ σε μυστικά τοπία
όπου ο χρόνος δεν μπορεί να περάσει
κι εκεί κερδίζω τα χαμένα.

Αυτό το φως δεν έρχεται από τον ήλιο
κι ούτε γεννιέται από ανθρώπου τα χέρια
δωρεάν με πλησιάζει κι ύστερα χάνεται.

Από τη Sugartown στη Firetown

Η Ζαχάρω (αγγλιστί Sugartown) διαρκώς στην επικαιρότητα, κατά τρόπον όμως από σουρεαλιστικό έως αποτρόπαιο...

Θυμάστε την περυσινή ταινία του Κίμωνα Τσακίρη "Sugartown Οι γαμπροί"; Αντιγράφω για εσάς το στόρυ (πραγματικό) της ταινίας:

Το Νοέμβριο του 2002, η μικρή κωμόπολη της Ζαχάρως, κατέκτησε τα τηλεοπτικά παράθυρα, χάρη στη δέσμευση του δημάρχου, αν κερδίσει, να βρει νύφες στους άντρες τής υπό παρακμή επαρχίας του. Το Sugartown, είναι η καταγραφή της υλοποίησης της δέσμευσης.

Εμπνευσμένος απ’ αυτήν την αλλόκοτη ανακοίνωση για σαφάρι γυναικών, ο Κίμων Τσακίρης ταξίδεψε ως τη μικρή πόλη πλάι στην αρχαία Ολυμπία, και με μια κάμερα στον ώμο, κατέγραψε την περιπέτεια αυτών των ανθρώπων, και το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων τους. Αυτό που προέκυψε, είναι ένα ντοκουμέντο πολλαπλών αναγνώσεων: από το ποιοι και πώς κυβερνάνε σε τούτον τον τόπο, και την ερήμωση της ελληνικής επαρχίας, μέχρι το σε πόσους διαφορετικούς πλανήτες κατοικούν οι άνθρωποι της χώρας μας και πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί κανείς τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, ή να ξεκινήσει αλισβερίσι λευκής σάρκας συνειδητά, ή ασυναίσθητα, φορώντας του ένα φαινομενικά αφελές προσωπείο.

Περισσότερα για την ταινία, όπου και σχετικό τρέιλερ από τη Sugartown, δείτε εδώ.

Αυτά κατά το σωτήριον έτος 2006. Φέτος, Αύγουστο του 2007, τι συνέβη στην κατάφυτη και γλυκύτατη (κατά τα άλλα) Ζαχάρω; Τα γεγονότα γνωστά. Το φτερούγισμα του Θανάτου την μετέτρεψε στο άψε-σβήσε (κυριολεκτικά) από Sugartown σε Firetown. Ο ίδιος πάντοτε Δήμαρχος γυροφέρνει τα κατακαμένα σπίτια και τα ψαλιδισμένα όνειρα των συντοπιτών του, ξαναπροσπαθώντας -σαν άλλοτε- για την... αποκατάστασή τους.

Δείτε (για του λόγου το αληθές) δύο από τα πολλά τρέιλερ της Firetown, τα αλλιώς -αλίμονο- πραγματικά:

Μήνυμα ευαισθησίας από τη μακρινή Αυστραλία

Έλαβα το ακόλουθο ηλεκτρονικό μήνυμα από μια Ζακυνθινή, που ζει και δραστηριοποιείται με την οικογένειά της στη μακρινή Αυστραλία, την Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, μια καλή διηγηματογράφο και φίλη εκλεκτή.

Το παραθέτω, λόγω της έντονης συγκίνησης και της λεπτής ευαισθησίας που αποπνέει, έναντι του Μεγάλου Κακού το οποίο υπέστη η πατρίδα μας τις τελευταίες μέρες, το αποτρόπαιο Κάψιμο του Μοριά εννοώ:

"(...) Η ψυχή μας έχει γεμίσει οδύνη, οργή, αγανάκτηση....
Μέσω καλωδιακής δορυφορικής τηλεόρασης και ραδιοφώνου, παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα την απίστευτη τραγωδία.... Ο νους δυσκολεύεται, αρνείται να δεχτεί αυτό που έγινε..., νομίζουμε ότι βλέπουμε εφιάλτη...
Έχουμε ήδη αρχίσει τους εράνους και προγραμματίζουμε και ερανικές εκδηλώσεις σε μια προσπάθεια να βάλουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι στην ανακούφιση των συνανθρώπων μας.
Οι περισσότεροι εδώ, πάτερ μου, είναι συνταξιούχοι, χωρίς μεγάλη οικονομική ευχέρεια, κι όμως, είναι συγκινητικό ν΄ ακούς τις προσφορές που κάνουν, στην κυριολεξία από το υστέρημά τους.

Μιαν ευχή κάνουμε όλοι, ό,τι συγκεντρωθεί να πάει εκεί που υπάρχουν ανάγκες, κι όχι, ως συνήθως, στους επιτήδειους (...)" .

Ανίκανοι, ανέτοιμοι, ασυγχώρητοι...

Προσυπογράφουμε επαυξάνοντας...

Το αποτρόπαιο θρόϊσμα του Θανάτου

Η Πελοπόννησος στις φλόγες. Εικόνα σημερινή από δορυφόρο.

ΠΕΝΘΟΥΜΕ...

Σε κατάσταση έκτακτου Χάους και διαρκούς Πένθους...

Καθώς όλοι τα έχουμε χαμένα σήμερα, σε κατάσταση ολοσχερούς Χάους λόγω των εκτεταμένων Πυρκαγιών και πένθους διαρκούς και βαρύτατου λόγω των καρβουνιασμένων ανθρώπων, ως πράξη αντί-δρασης μπροστά στον Χαμό, ανασύρω απ' το παλιό σχολικό μας Αναγνωστικό ένα στιγμιότυπο ανέμελο, από τότε, που η Ευτυχία πρώτη σέρνει το χορό γύρω απ' το ευθαλές το πεύκο, τραγουδώντας:

"Χαίρεται ο πεύκος το βουνό

και η ρεματιά τη λεύκα,

με το λευκό της το κορμί

και τα ασημένια φύλλα".

Ποιο πεύκο, ποιο βουνό, ποια ρεματιά, ποια λεύκα;

Πανεθνική αγωνία, μια Ελλάδα πυροτέχνημα, πένθος...

Φωτό από το www.ethnos.gr