© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Εικόνες από τον Πόρο, τον μικρό Βόσπορο του Αργοσαρωνικού

«Ο Πόρος έχει κάτι από τη Βενετία: Κανάλι, επικοινωνία ανάμεσα στα σπίτια με βάρκες, χλιδή, νωχέλεια, αισθησιακός πειρασμός, τόπος για διακεκριμένους διεθνείς ερωμένους...» (Γ. Σεφέρης)


Φθάνοντας με το πλοίο στον Πόρο. Χάρμα οφθαλμών! Αποκάλυψη μιας έκτακτης ωραιότητας! Αχ, Ελλάδα, κατακα(η)μένη!


Μόνοι στο ταβερνάκι του λιμανιού με θέα την Ομορφιά! Όλοι οι τουρίστες φύγανε. Οι διακοπές (και λόγω εκλογών) τελειώσανε. Τα κεφάλια μέσα.


Εδώ, όλο ανεβαίνεις, μόνο ανεβαίνεις. Να, και οι σκάλες προς το Ρολόι. Να ζεις εδώ και τίποτε άλλο! Με αντίκρυ σου τη θάλασσα και τα γλαροπούλια!


Εκτός από τις έξοχες μυρωδιές και τις πολλές μπουκαμβίλιες, έχει και ο Πόρος τον Γερμανό του!


Για δες, τι εκπληκτικά πράγματα. Είχε δίκιο ο Σεφέρης! Βρισκόμαστε ήδη στο πλεούμενο ταξί, αλά Βενέτσια, αναμένοντας την αναχώρηση για την απέναντι όχθη, τον Γαλατά. Μια γλάστρα με βασιλικό μάς υποδέχεται!


Χαιρετάμε τον Πόρο από τη βάρκα-ταξί. Αναθυμάμαι, ότι ο Πλάτωνας είχε ορίσει τον Έρωτα ως γιο του Πόρου και της Πενίας. Σκέπτομαι, ότι, έχοντας βιώσει τον Πόρο, επιστρέφουμε στην Πενία!...

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Αποχαιρετώντας τον Σωκράτη Καψάσκη

Η θέα του ζακυνθινού Κάμπου από το σπίτι του Σ. Καψάσκη

Όσα πιο σεμνά και διακριτικά μπορούσε να γίνει, συνοδεύσαμε χθες το απόγευμα στην ύστατη κατοικία του τον αγαπημένο μας φίλο ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΨΑΣΚΗ (1928-2007).

Δεν είμασταν πολλοί. Λίγοι και καλοί, ως συνήθως μάς ήθελε ο ίδιος. Δίχως πολλά λόγια, δίχως πολλά δάκρυα, μα με σφιγμένα τα χείλη, αποχαιρετώντας τον για ένα ακόμη από τα πολλά του πηγαινέλα, πλήν όμως -φευ!- το τελευταίο...


Στην Εκκλησία και στο Κοιμητήρι του Πισινώντα, του γενέθλιου χωριού του, καθώς ο ήλιος έγερνε πίσω από τον αγαπημένο του Βραχιώνα, στα ριζά του οποίου κείται το φιλόξενο πέτρινο σπίτι της Οικογένειας του Σωκράτη, η αγάπη και η φιλία μας για εκείνον πλημμύρισε. Τα παιδιά του, ο Αλέξανδρος και η Αντρέα, με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα, μάς ευχαριστούσαν από καρδιάς για τη συμμετοχή.

Μα, πώς ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς; Πώς να μήν παρασταθούμε στην εξόδιο στιγμή του, την παμμέγιστη; Εκείνος πρώτος μας είχε καταδεχθεί, μας είχε τιμήσει με τη φιλία και τον ιδιότυπο αυθορμητισμό του!

Παρόντες με τον δικό τους τρόπο, δυο αγαπημένοι του (μας) Απόντες: Ο καρδιακός του φίλος ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος, ο οποίος ανήμπορος απ' τα δικά του προβλήματα υγείας, έστειλε ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα και κάπου τριγύρω πρώτη και καλύτερη (αθέατη μολοντούτο), η κ. Βίκυ η γλυκύτατη σύζυγός του, που έναν ακριβώς χρόνο νωρίτερα (επειδή όλα ανέκαθεν τα διευθετούσε υπέροχα εκείνη) είπε να προηγηθεί στη "Σκάλα", ώστε να προετοιμάσει για τον Σωκράτη ειδικές συναντήσεις με τον Τζόυς, τον Σολωμό, τον Κάλβο, μήπως και τού λυθούν επιτέλους ορισμένες ζωτικές απορίες για τη χάρη τους, για τις οποίες ποτέ δεν έβγαλε άκρη, εδώ κάτω στον θόρυβο του ενταύθα...

-Δείτε επίκαιρο σχόλιο του Βασίλη ΚΑΛΑΜΑΡΑ για την εκδημία του Σ. Καψάσκη από τη σημερινή Ελευθεροτυπία, με τίτλο Το «πέταγμα» ενός πιονέρου.
-Copyright φωτογραφιών π. Π. Κ.
-Ποιήματα του Σ. Καψάσκη, βλ. εδώ.

Μια ταπεινή προσκυνήτρια του Aγίου Διονυσίου Ζακύνθου

No comments

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Μήνυμα ευαισθησίας από τη μακρινή Αυστραλία



Έλαβα το ακόλουθο ηλεκτρονικό μήνυμα από μια Ζακυνθινή, που ζει και δραστηριοποιείται με την οικογένειά της στη μακρινή Αυστραλία, την Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, μια καλή διηγηματογράφο και φίλη εκλεκτή.
Το παραθέτω, λόγω της έντονης συγκίνησης και της λεπτής ευαισθησίας που αποπνέει, έναντι του Μεγάλου Κακού το οποίο υπέστη η πατρίδα μας τις τελευταίες μέρες, το αποτρόπαιο Κάψιμο του Μοριά εννοώ:

"(...) Η ψυχή μας έχει γεμίσει οδύνη, οργή, αγανάκτηση....
Μέσω καλωδιακής δορυφορικής τηλεόρασης και ραδιοφώνου, παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα την απίστευτη τραγωδία.... Ο νους δυσκολεύεται, αρνείται να δεχτεί αυτό που έγινε..., νομίζουμε ότι βλέπουμε εφιάλτη...
Έχουμε ήδη αρχίσει τους εράνους και προγραμματίζουμε και ερανικές εκδηλώσεις σε μια προσπάθεια να βάλουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι στην ανακούφιση των συνανθρώπων μας.
Οι περισσότεροι εδώ, πάτερ μου, είναι συνταξιούχοι, χωρίς μεγάλη οικονομική ευχέρεια, κι όμως, είναι συγκινητικό ν΄ ακούς τις προσφορές που κάνουν, στην κυριολεξία από το υστέρημά τους.
Μιαν ευχή κάνουμε όλοι, ό,τι συγκεντρωθεί να πάει εκεί που υπάρχουν ανάγκες, κι όχι, ως συνήθως, στους επιτήδειους (...)" .

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Στην Αιωνιότητα ο σκηνοθέτης, ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής Σωκράτης Καψάσκης

Πέθανε σήμερα, μετά από πολλές περιπέτειες με την υγεία του κι έναν χρόνο μετά την εκδημία της αγαπημένης του συζύγου Βίκυς, ο εξέχων Ζακυνθινός ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ, ένας καλός μας φίλος και πνευματικός συνοδίτης.

Ο Σ. Καψάσκης, με τη ζωή και την πολιτεία του, νοηματοδότησε την πνευματική Ζάκυνθο κατά το δεύτερο μισό του Εικοστού αιώνα μέχρι σήμερα και όχι μόνον. Λειτουργώντας και δραστηριοποιούμενος σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα, κατέλαβε περίοπτο τόπο α) στον χώρο του Ελληνικού Κινηματογράφου, β) στη σύγχρονη Ζακυνθινή Ποίηση, γ) στις νεότερες σολωμικές σπουδές και δ) στη μετάφραση του "Οδυσσέα" του Τζαίημς Τζόυς, έργο της ζωής του.

Όλοι οι φίλοι του θα τον συνοδέψουμε στην τελευταία του κατοικία, στο χωριό του τον Πισινώντα Ζακύνθου, αύριο το απόγευμα. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε, το ανήσυχο πνεύμα του να βρει αιώνια ανάπαυση.

Από αυτή τη θέση τον αποχαιρετούμε με μερικούς δικούς του στίχους, από τα "Έντεκα μικρά ποιήματα", Περιοδικό Η λέξη, τεύχ. 41, Γενάρης 1985 [αναδημοσιεύτηκαν οριστικά στα ποιητικά Άπαντά του, υπό τον τίτλο "Διαδρομή", εκδ. Επτανησιακά Φύλλα, Ζάκυνθος 2002, σ. 96 εξ. και 99]:

VI
Ο πρωινός άνεμος ρυτίδωσε το βλέμμα μου.

Οι ελιές με κοίταξαν κατάφατσα
καθώς μέσα στο εκτυφλωτικό φως
τα πρόσωπα του ονείρου μου
έστριψαν τις ράχες τους και χάθηκαν
πίσω από τα λιόδεντρα.

Το σώμα σου άρχισε να ανεβαίνει με το φως
βουίζοντας σαν ένα μελίσσι
αφήνοντάς με μόνο εδώ
πλάι στο άδειο φλυτζάνι του καφέ.

VII
Κι είπα μη βιάζεσαι
θαρθεί ο καιρός
θα κλείσει ο κύκλος κάποτε
μέσα απ' το σώμα σου πληθαίνουνε τα σήματα.

Γιατί το σώμα μας ξερόκλαδο είναι της φωτιάς
μα πρώτα πρέπει να στεγνώσουν οι χυμοί
σιγά-σιγά.

Μην το ξεχνάς λοιπόν
μετά το μπάνιο εδώ στου πεύκου τη σκιά
καθώς το σώμα σου δροσίζει ο θαλασσινός αέρας
μην το ξεχνάς
αυτός ο δροσερός αέρας σε ξεραίνει
σε ετοιμάζει για τη φωτιά.

IX
Κάθε μέρα το σώμα μου υφίσταται
τις συνέπειες των πράξεων της αριθμητικής
αφαιρείται
προστίθεται
διαιρείται
πολλαπλασιάζεται
μέχρι τη μέρα που θα μηδενιστεί.

Τόσο δύσκολο να φροντίζω αυτό το υπόλοιπο
κάθε μέρα πιο άχρηστο και βαρύτερο.

* * *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΨΑΣΚΗ

Γεννήθηκε στην πόλη της Ζακύνθου το 1928. Στα χρόνια 1954-1956 σπούδασε κινηματογραφία στο Παρίσι (στην IDHEC) και επιστρέφοντας εργάστηκε στον ελληνικό κινηματογράφο. Το 1967 ίδρυσε στην Αθήνα την κινηματογραφική αίθουσα Τέχνης "STUDIO", την οποία διεύθυνε ως το 1985. Στα γράμματα παρουσιάστηκε μεταπολεμικά (λίγο πριν το 1950) δημοσιεύοντας ποιήματά του στο περιοδικό της πρωτεύουσας Ο Αιώνας μας. Βιβλία του: 1) Εφημερίδα (ποίηση, 1955), 3) Το καλοκαίρι του σώματος (ποίηση, Κέδρος 1978), 4) Πίσω απ' το χαμόγελο (μυθιστόρημα, Νεφέλη 1985), 5) Παντοκράτορας, Χωρίο τση Ζάκυθος (μυθιστόρημα, Νεφέλη 1988), 6) Η Σκάλα (ποίηση Κείμενα 1988), 7) Η Ταφή (σχεδίασμα μυθιστορήματος, Ύψιλον 1989), 8) Τζαίημς Τζόυς, Οδυσσέας (μετάφραση, Κέδρος 1990, για την οποία κέρδισε το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 1992), 9) Η ιδεολογική και πολιτική διαμόρφωση του Διονυσίου Σολωμού (1818-1838), (μελέτη, Κέδρος 1991), 10) Μοναχικοί μαυροντυμένοι περιπατητές της Κέρκυρας. Διονύσιος Σολωμός - Ανδρέας Κάλβος (μελέτη, Τυπωθήτω -Γιώργος Δαρδανός, 1998), 11) Στοιχεία βιογραφίας του Διονυσίου Σολωμού (μελέτη Τυπωθήτω -Γιώργος Δαρδανός, 1998). Ανέκδοτη παραμένει η μετάφραση από τον Σ. Καψάσκη της μελέτης του Γάλλου σολωμιστή Louis Coutelle, Formation Poetique de Solomos (1815 - 1833) [Η ποιητική διαμόρφωση του Σολωμού (1815 -1833)].
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διέμενε μόνιμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Ζάκυνθο, στο χωριό Πισινώντας.

[Copyright φωτογραφιών: π. Π.Κ.]

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Ανίκανοι, ανέτοιμοι, ασυγχώρητοι...


Προσυπογράφουμε επαυξάνοντας...

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Το αποτρόπαιο θρόϊσμα του Θανάτου

Η Πελοπόννησος στις φλόγες. Εικόνα σημερινή από δορυφόρο.

ΠΕΝΘΟΥΜΕ...

Σάββατο 25 Αυγούστου 2007

Σε κατάσταση έκτακτου Χάους και διαρκούς Πένθους...

Καθώς όλοι τα έχουμε χαμένα σήμερα, σε κατάσταση ολοσχερούς Χάους λόγω των εκτεταμένων Πυρκαγιών και πένθους διαρκούς και βαρύτατου λόγω των καρβουνιασμένων ανθρώπων, ως πράξη αντί-δρασης μπροστά στον Χαμό, ανασύρω απ' το παλιό σχολικό μας Αναγνωστικό ένα στιγμιότυπο ανέμελο, από τότε, που η Ευτυχία πρώτη σέρνει το χορό γύρω απ' το ευθαλές το πεύκο, τραγουδώντας:
"Χαίρεται ο πεύκος το βουνό
και η ρεματιά τη λεύκα,
με το λευκό της το κορμί
και τα ασημένια φύλλα".
Ποιο πεύκο, ποιο βουνό, ποια ρεματιά, ποια λεύκα;

Πανεθνική αγωνία, μια Ελλάδα πυροτέχνημα, πένθος...

Φωτό από το www.ethnos.gr

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Φωτοστιγμιότυπα από την αποψινή Λιτανεία του Αγίου Διονυσίου

Κατανυκτικότατες και ιδιαίτερα φορτισμένες στιγμές τιμής και προσκύνησης προς τον προστάτη και πολιούχο της Ζακύνθου Άγιο Διονύσιο βιώσαμε απόψε όλοι μας.
Η Λιτανεία του αλώβητου από τον χρόνο Λειψάνου Του πραγματοποιήθηκε με κάθε επισημότητα στις 7.30 το απόγευμα και ολοκληρώθηκε πριν από λίγο με πυροτεχνήματα που φώτισαν την καυτή αυγουστιάτικη νύχτα.
Οι (κλειδωμένες) φωτογραφίες που ακολουθούν προήλθαν από την οπτική του Ιωάννη-Πορφύριου Καποδίστρια.




Δροσερές εικόνες από την Παλιά Επίδαυρο







Οι παραπάνω δροσερές εικόνες προέρχονται από την Παλιά ή Αρχαία Επίδαυρο, ένα μεγάλο και αξιόλογο αργολικό χωριό 1700 περίπου μόνιμων κατοίκων, με σωστή και μετρημένη τουριστική ανάπτυξη, πολύ κοντά στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου.

Οι ομορφιές του τοπίου είναι καταφανέστατες. Δεν είναι τυχαίο, το ότι οι Αρχαίοι Έλληνες επέλεξαν αυτήν ακριβώς τη γη για να ιδρύσουν το Ασκληπιείο, θεραπευτικό κέντρο της αρχαιότητας αφιερωμένο στον θεό Ασκληπιό, αλλά και το σημαντικότερο και ωραιότερο θέατρο, στο οποίο εμπεδώθηκε το αρχαίο δράμα, συνεχίζοντας να πρωταγωνιστεί στα δρώμενα του καιρού και του τόπου μας. Εδώ, εξάλλου, πραγματοποιήθηκε η σύσταση του πρώτου Ελληνικού κράτους και θεσπίστηκαν οι πρώτοι νόμοι της χώρας. Εδώ, τον Δεκέμβριο του 1821, πραγματοποιήθηκε η πρώτη Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων, κατά τη διάρκεια της οποίας ορίστηκε και το γαλανόλευκο ως το χρώμα της Ελληνικής σημαίας και συντάχθηκε το Σύνταγμα της Επιδαύρου, το οποίο υπήρξε ένα από τα πιο προοδευτικά της εποχής του. [Περισσότερα ιστορικά στοιχεία, βλ. εδώ].

Βρεθήκαμε εκεί το περασμένο Σαββατοκύριακο, όπου γευτήκαμε την αβραμιαία φιλοξενία της συγγενικής μας οικογένειας Νίκου και Βάσως Κατσουρίνη (με την ευκαιρία ευτυχέστατου γεγονότος) και της οικογένειας του π. Γεωργίου Λεονάρδου, παλαιού συμφοιτητή και διαρκούς φίλου. Όπως καταλαβαίνετε και ως Ιστολόγος που σέβεται τον εαυτό του, βρήκα τις καίριες στιγμές, ώστε να ταμιεύσω για εσάς μερικές εικόνες από το γραφικό (αν και κοσμοπολίτικο τελευταία) αυτό χωριό, που το γλείφει τριγύρω η θάλασσα και το αγκαλιάζουν με περιπάθεια ευωδιαστοί κήποι με κάθε λογής λουλούδια και απέραντοι πορτοκαλεώνες.

Αξίζει να πάτε!!!

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Μοναχικότητες... [α΄ μέρος: Τα έρημα του Μοριά]






Πάμπολλες φορές βρισκόμαστε μόνοι και ολόμονοι, ξένοι και απόξενοι, έστω κι αν κόσμος βουερός έως βιαιότατος περιφέρεται, συμπνίγοντας ως μάζα τη φτωχή μονάδα... Όμως ετούτη η μοναχικότητα διασώζει εντέλει πράγματα και μυστικές δυνάμεις!... Και θυμάμαι, το γνωστό τραγούδι: "Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου..."
Έχετε ποτέ υπολογίσει την εγκλωβισμένη ενέργεια, την οποίαν αποπνέουν μικρές, πολύ μικρές στιγμές, ήσυχες κατά τα άλλα, στιγμές της καθημερινότητάς μας;

Είδατε, λοιπόν, παραπάνω:
α) Ένα ταπεινό καντηλάκι δρόμου εκλιπαρώντας φλογίτσα ελέους ή προσευχή αγαπητική...
β) Έναν πρωινό ψαρά στην άκρη του Παντός αλιεύοντας θάλασσα ξανά και ξανά. «Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα», έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης...
γ) Οι κολόνες μιας εθνικής οδού, που -ως Άτλαντες- νυχθημερόν στηρίζουν και πάντα υποστηρίζουν, δίχως ποτέ να βλέπουν τους βιαστικούς περαστικούς...
δ) Τα πανέρημα τραπεζάκια που απώλεσαν πια τους θαμώνες αναμένοντας βροχές, αέρηδες και τα τοιαύτα...
ε) Ένα λεωφορείο, πολυτραυματία εγκαταλελειμμένον, δίχως καμιάν αξιοπιστία πια...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Εσπερινές εικόνες από το Ναύπλιο, την πόλη πρωτεύουσα [α΄ μέρος]

Το Παλαμήδι, αυστηρό και μεγαλοπρεπές, στέφει αγαπητικά το Ανάπλι, περικλείοντας φωνές και δρώμενα καιρών και ανθρώπων αλλοτινών. Ο ήλιος το αποχαιρετά ναζιάρικα, δίνοντας τόπο νυχτερινό στους Ήσκιους...

Ο τελευταίος ήλιος της μέρας θωπεύει τα χαρακτηριστικά κτίρια του αιγιαλού, αποχαιρετώντας έργα και ανθρώπους... Η νέα πόλη τώρα ξυπνά σε ρυθμούς κοσμοπολίτικους, άκρως νεανικούς!

Κτίρια παλαιά - μάρτυρες αυτόπτες προπερασμένων ονείρων, κραυγών, σιωπών, εορτών, θανάτων, ερώτων, στάσεων, επαναστάσεων...

Η περίκλειστη πλατεία του κεντρικού Αναπλιού σφύζει από ζωή, σαν άλλοτε, μεταξύ φρέντο, καπουτσίνο, σουβλακίων, μπύρας και νεοτερικής μουσικής.

Μια από τις εκατοντάδες γραφικές βιτρίνες της πόλης. Κομπολόγια πλείστα όσα. Παραπέρα το Μουσείο του Κομπολογιού!

Περιπλέοντας το Μπούρτζι, καθώς ο ήλιος ήδη έχει βυθιστεί στα ρόζ του πέρα ορίζοντα. Το νησάκι-κάστρο σκιώδες, σκοτεινό αντιμάχεται την Ιστορία του... Καληνύχτα!

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Διασχίζοντας από άκρη σε άκρη την Πελοπόννησο [α΄]








Ένα πέρασμα από άκρη σε άκρη της Πελοποννήσου επιφυλάσσει μυριάδες εικόνες ομορφιάς γοητευτικότατες. Ωραίος τόπος, ο τόπος μας! Αν μάλιστα δεν εμπλέκονταν οι λεγόμενοι πολιτικοί και οι εκλογές τους θα ήταν ωραιότερος.
Δεν θα πω λόγια στη σημερινή ανάρτηση. Ας μιλήσουν οι πάμπολλες εικόνες που αλίευσα για τους φίλους του Ιστολογίου μας:

Φωτό 1-4: Πάνω από τη γέφυρα του Ερύμανθου ποταμού. Έντονο πράσινο και λιγοστά νερά, λόγω αναβροχιάς. Ζωογόνα ένωση του πράσινου με τα νερά και τις γάργαρες φωνές τους.
Φωτό 5: Έλατα, πηγή ζωής κι ευφροσύνης, προς Βυτίνα. Μακάρι ν' αντέξουν στη λαίλαπα των εγκληματιών.
Φωτό 6: Λίγη ξεκούραση στο γραφικό χωριό Λεβίδι. Τα γκαρσόνια ετοιμάζονται να μάς σερβίρουν τη σπεσιαλιτέ της περιοχής (και όχι μόνον), τη "γουρνοπούλα".
Φωτό 7: Πέρασμα απ' το Άργος. Ζέστη πολλή και ατμόσφαιρα πληκτική.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Με την ευκαιρία του Δεκαπενταύγουστου

Δεκαπενταύγουστος και, εκτός από τις λατρευτικές-λειτουργικές συνάξεις αυτών των ημερών, ο νους μας πηγαίνει στην υπέροχη ομότιτλη ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ο οποίος έχει καταγράψει τις σκέψεις του ως εξής για το δημιούργημά του:
Ο 'Δεκαπενταύγουστος' είναι μια μαγική ταινία δρόμου μέσα στο θερμό καλοκαιρινό τοπίο της Ελλάδας.
Ο κόσμος φεύγει για τις τελευταίες διακοπές.
Μια απόδραση.
Μαζική.
Γιορτάζοντας την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Καιρός για τάματα.
Καιρός θαυμάτων και αναγέννησης.
Και η στιγμή που οι διαρρήκτες κάνουν θραύση.
Άδεια διαμερίσματα και σπίτια λεηλατούνται.
Αυτό το Σαββατοκύριακο εκατοντάδες αφήνουν βαρύ φόρο αίματος στους δρόμους. Βαρύς ο φόρος.
Δεκαπενταύγουστος. Τελειώνει το καλοκαίρι. Καλό χειμώνα πια. Κρυπτοσκάει μύτη η θανάσιμη ρουτίνα του χειμώνα. Για μια ακόμη φορά προσπαθείς να αλλάξεις τη ζωή σου. Φέτος το καλοκαίρι θα γυρίσεις αλλιώς.
Οι χαρακτήρες της ταινίας, οι ένοικοι μιας τριώροφης πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας, μας μιλάνε για την αγάπη. Για την έλλειψη αγάπης. Εκεί που η αγάπη καταρρέει. Μας λένε για την ανάγκη που νιώθουν να αρχίσουν πάλι από το μηδέν. Από την αρχή. Για θαύματα που προσεύχονται να γίνουν. Μας μιλάνε για καθημερινά πράγματα και πόθους καθημερινούς. Και μέσα από τα μάτια του νεαρού διαρρήκτη... μαθαίνουμε επίσης την πιο σκοτεινή πλευρά. Τις άλλες επιθυμίες. Τις αντιφατικές. Παραβιάζει τα μυστικά τους και μια αλλαγή συντελείται στη ζωή εκείνων και στη δική του. Και στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού, τα όνειρα και οι επιθυμίες τους γίνονται πραγματικότητα.
Το χαρακτηριστικό τραγούδι της ταινίας ερμηνεύει εξαιρετικά η Γλυκερία.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2007

Μεταμόρφωση στο Πυργομονάστηρο των Στροφάδων




Έχουμε και άλλες φορές ασχοληθεί με το Πυργομονάστηρο και τον "ναό της φύσης" των Στροφάδων Νήσων, έχουμε μάλιστα παρουσιάσει την δίχως μοναξιά μοναχικότητα του αφιερωμένου αναχωρητή που εγκαταβιοί εκεί, του παπα Γρηγόρη.
Οι σημερινές εικόνες από τον παραδείσιο εκείνο τόπο είναι ξεχωριστές, διότι παρουσιάζουν στιγμές λατρείας του Θείου και μάλιστα σε μιαν εξέχουσα γιορτή της Ορθοδοξίας, αυτήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα, στις 6 Αυγούστου.
Οι αναγνώστες του Ιστολογίου μας πρέπει εκ προοιμίου να λάβουν υπ' όψιν, ότι κατά τους Ιερούς Κανόνες, εάν ένας ιερέας βρεθεί εντελώς μόνος, δεν έχει το δικαίωμα να τελέσει τη Θεία Λειτουργία, παρά μόνον τις άλλες ακολουθίες, π.χ. Εσπερινό, Όρθρο, Απόδειπνο κλπ. Η Λειτουργία όμως (ως έργο για τον λαό, όπως μαρτυρά η ετυμολογία της λέξης) προαπαιτεί την παρουσία κόσμου, έστω κι ενός.
Ο παπα Γρηγόρης, λοιπόν, στα Στροφάδια είναι συνήθως (και κατά προτίμησιν) μόνος... Μόνος προς Μόνον. Οπότε, δεν έχει το δικαίωμα να τελέσει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο ενυπάρχει στη Θ. Λειτουργία.
Φέτος όμως, τα πράγματα ήταν βολικότερα. Αυτό τον καιρό βρίσκονται περιοδικά κάτω εκεί στα ολόμονα νησάκια μας, εκτός από τον Μητροπολίτη μας και τον Διάκονο Σεραφείμ, μια ομάδα από Καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών, οι οποίοι πραγματοποιούν την αποτύπωση και μελέτη για την αποκατάσταση του Πύργου των Παλαιολόγων, μήπως και σωθεί το ιστορικό εκείνο Μνημείο. Να σημειώσουμε επίσης, ότι στις 6 Αυγούστου πανηγυρίζει η Μονή.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα μια επισημότατη στην άκρα της απλότητα Εορτή. Αποβραδίς τελέστηκε ο Εσπερινός της Μεταμορφώσεως και πολύ νωρίς της κυριώνυμης ημέρας, πολύ πριν ο ήλιος παντεπόπτης αναδυθεί απ' τα νερά του, ο παπα Γρηγόρης, ο Διάκονος Σεραφείμ και οι Φοιτητές μαζεύτηκαν στο μικρό ναΐδριο του Τάφου του Αγίου Διονυσίου, όπου "ο εν τω όρει τω Θαβώρ μεταμορφωθείς εν δόξη" Χριστός παρέστη ξανά με το Σώμα Του και το Αίμα Του, μεταμορφώνοντας επί τα βελτίω πρόσωπα και ανάσες, κτίρια και αυλές, θάλασσα και στεριά, πουλιά και άπαντα τα γύρωθεν ζωντανά!!! Στιγμές θαυμάτων, που μόνο βιώνονται. Δεν περιγράφονται, μήτε καταγράφονται από τον φωτογραφικό φακό. Άλλωστε το Θαύμα, ανέκαθεν έτσι και μόνον έτσι προσεγγιζόταν. Βιωματικά και με νου απλό, σιωπές έως αίματος και απόταξη έως απογύμνωσης όλων μας των Εγώ!
Αχ, αυτές οι μεταμορφώσεις εαυτών και αλλήλων... Τη μία και ουσιώδη χρειαζόμαστε!


[Ευχαριστούμε τον π. Σεραφείμ και τα Παιδιά από την Πάτρα για τις χαραματώδεις-μεταμορφωτικές φωτογραφίες].

Σάββατο 11 Αυγούστου 2007

"Ο Σολωμός εκ νέου": Μια ποιητική συλλογή που ετοιμάζεται

Έτος Σολωμού φέτος και οι πολύ καλές, ολοζώντανες και καρποφόρες ζακυνθινές εκδόσεις "Τρίμορφο" είχαν την καλοσύνη να μού ζητήσουν για έκδοση όλα τα ποιήματα που έχω γράψει κατά την τελευταία εικοσαετία για τον μεγάλο αυτόν ζακυνθινό και παγκόσμιο Ποιητή.

Τα ποιήματα αυτά, τα περισσότερα δημοσιευμένα εδώ κι εκεί, ενώ κάποια είναι αδημοσίευτα, ετοιμάζονται, λοιπόν, να κυκλοφορήσουν το Φθινόπωρο, στεγασμένα σε μια μικρή ποιητική συλλογή με τίτλο "Ο Σολωμός εκ νέου". Χρέος τιμής για τον σπουδαίο αυτόν Νου, ο οποίος νοηματοδότησε ό,τι είναι (ή πρέπει να είναι) εθνικό και αληθινό.

Με την ευκαιρία που έκανα διορθώσεις αυτές τις μέρες, αντιγράφω ένα από τα ποιήματα, πρωτοδημοσιευμένο σ' ένα παλαιότερο βιβλίο μου, το "Ενύπνιο μετά τρούλλου" (εκδ. Μπάστα, Αθήνα 1999, σ. 36):

Ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΤΟ ΤΑΒΕΡΝΕΙΟ 

Ο ενικός Απρίλης των Ζακυνθίων
ο αυτόγραφος των λουομένων πληθυντικός
άλλοθι νέο
ελληνάδικο
και γειτονεύεις

Βαγιώνε
κι εσπερίζω στο Ταβερνείο
με Σε Νυμφίο Πρώτο
με Διαλόγους
τη βουρλισμένη Μάνα
και τον Κουτούζη

μα πάνω που θολώνεις
κι αποκοιμιέσαι
στις φλέβες του χεριού σου
πάνω στην τάβλα
φιλήδονα χαϊδεύω θραύσματα στίχων
σε κειό το χέρι της Ελλάδας

ανήκουστα είδα

σμήνη με κατατρώνε σφήκες ονείρων
με τη σφεντόνα λέξεις με σημαδεύουν
ο Τύφος
κι ο Τυφώνας
σπλαχνίσου με άρα

Ριπές ξανά φωτός
άκου τα σμπάρα

χαράζει πρώτη Ανάσταση
κι ας αρτυθούμε.


Μια και μιλάμε όμως για τον Ποιητή μας, ακούστε και δείτε παρακάτω, σ' ένα μικρό βίντεο από το Διαδίκτυο, ένα μικρό κορίτσι να τραγουδά με πολύν αυθορμητισμό την "Ξανθούλα" του:



Σε αντιδιαστολή όμως με την ωραία και ιδανική ατμόσφαιρα που δημιουργήσαμε ήδη, δείτε στιγμιότυπα από την άκρως αποκαρδιωτική και σκληρή, αντιπνευματική και αντιποιητική, περιρρέουσα πραγματικότητα του ενταύθα θορύβου.



Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Για την πληθυντική φωνή μιας ανυπεράσπιστης


Τ’ ΑΓΡΙΜΙΑ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

στην Κική Δημουλά

1

Να ’ρχόταν μία
θεοσκότεινη μέρα
φώτα που θα ’χα!
Θα ’λυνα πασπατευτά
τους κόμπους του ήλιου σου.

2

Βλέμματα κι αφές
συν το σημαίνον Ένα
απουσιάζουν
γι’ αυτό παραλογάμε
οι Αγγελοκρουσμένοι.

3

Κυριακές περνούν
δίχως να δίνουν παίρνουν
πίσω τους Έρως
μυαλά ξετροδισμένα
κονίσματα τυφλά.

4

Σκληρές μουσικές
ριχτές χαιρέκακα
στο προσκέφαλο
απωθούν τα σχήματα
ή ποθούν τα μνήματα.

5

Τι συλλαβίζεις;
- Μελίζω τις λέξεις μου
τις ανίατες
το άπαν του Τίποτα.
Υστερότερα σιγή.

6

Πάρε και δός μου
τα εμά εκ των εμών
αίμα που πονεί.
Τους φακούς της αφής μου
ασ’ τους ανέγγιχτους.

7

Λύπη περόνη
στομώνει τις ελπίδες
έως ψέματος.
Με λόγια μελιγκόνια
ελεϊσμός δε θα ’ρθει.

8

Έρχεται ταχύ
των νερών ο Παλαιός
ο υπερόπτης
και χαριεντίζεται
με τ’ αγρίμια της νυκτός.

9

Και συλλογάσαι:
Ξεσκονίζεις τα τζάμια
ή επιτρέπεις
να ισχύουν ακόμη
τα χνότα της Αγάπης;

10

Παραδέξου το:
Του σώματος το χώμα
δεν κατακτιέται
κι έτσι βρίσκεις πάρεργο
εννοώ την Ποίηση.

11

Νέος ημερών
το κακό που σου θέλω
μοιάσε των νεκρών:
Να φοράς το Αχώρητο
να χωράς στο Αφόρητο.

[Από τη νέα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης 2007]

Πολιτικά φωτοπαραλειπόμενα από μια θρησκευτική γιορτή

Ανατρέχοντας στο φωτογραφικό μου Αρχείο, ανέσυρα δυο αρκετά ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από το Πανηγύρι του Πολιούχου Ζακύνθου Αγίου Διονυσίου. Για τους μή Ζακύνθιους φίλους του Ιστολογίου μας, πρέπει να τονίσω, ότι αυτή η γιορτή, από 23 έως 26 Αυγούστου κάθε χρονιάς, έχει πάνδημη συμμετοχή των ντόπιων, αλλά και εκατοντάδων ή και χιλιάδων προσκυνητών από πολλά μέρη της πατρίδας μας. Γίνεται δηλαδή το "πατείς με, πατώ σε", ξέχωρα από τις συγκινησιακές κορυφώσεις, λόγω του άθικτου από τον Χρόνο Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου, ο οποίος διακρίθηκε ως άγιος, λόγω του ότι κατάφερε να υπερβεί τον εαυτό του με το να συγχωρήσει και κρύψει τον φονιά του ίδιου του αδελφού του, γενόμενος έκτοτε παράδειγμα Ανεξικακίας και Συγχωρητικότητας.

Όλες αυτές οι αυγουστιάτικες καταστάσεις εν Ζακύνθω, όπως κατανοείτε, δημιουργούν ενδιαφέρον στους πολιτικούς (αλίμονό μας...), οι οποίοι σπεύδουν απ' τό κλεινότατο άστυ στο νησάκι μας, ώστε εδώ να συναναστραφούν με τον λαό μας (τον "πάντοτ' ευκολοπίστευτο και πάντα προδομένο", κατά τον Σολωμό), να δουν εκ του σύνεγγυς τα προβλήματά μας (κλαψ!) και να υποσχεθούν λύσεις, λύσεις, λύσεις...

Οι φωτογραφίες, που αναρτώ παρακάτω, αφορούν σε δυο στιγμιότυπα από την υποδοχή των εξ Αθηνών επισήμων για τη Λιτανεία του Αγίου της 24ης Αυγούστου 1998.

Και στις δυο έχω ορισθεί να κάμω τον Τελετάρχη και υποδέχομαι ολοένα τους Υψηλούς μας Προσκεκλημένους, ενώ ο Λαός στο φόντο συν-αναμένει και χειροκροτά τους αφικνουμένους.

Πρώτος καταφθάνει, αγέρωχος κι ευθυτενής ως Έλλην, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρχηγός τότε της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως. Δείτε τον! Ο αδιάκριτος φωτογραφικός φακός τον αποτυπώνει να με χαιρετά ανεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά. Όλοι μειδιούν καλοσυνάτα και με κατανόηση για τη βιάση, έχοντας στο βλέμμα το "εσένα θέλουμε" και τα λοιπά αρμόδια! Εύλογο σχόλιο πάντων και πασών: Βιάζεται προς την Πρωθυπουργία! Δυο-δυο τα σκαλιά! Όπερ και εγένετο, δόξα τω Λαώ!...


Μετά από ελάχιστα λεπτά καταφθάνει ο επισημότατος Εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, μακαριστός σήμερα, Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ο και εισηγητής τότε των κέντρων διασκεδάσεως ως Πολιτιστικών Κέντρων. Καταφθάνοντας λοιπόν ο περί ου, ο γνωστός απ' τα παραπάνω λαός μας χειροκροτά, μειδιά και τα λοιπά αρμόδια, ενώ εγώ (ο δύσμοιρος) απλώνω εγκάρδια (;) χείρα χαιρετούρας.

Σε κλάσματα όμως δευτερολέπτων, ένας τυχαίος απ' τον λαό, ένας κάκιστος, ένας ανεκδιήγητος βαλτός ξεστομίζει εις επήκοον πάσης της Εκκλησίας και του Δήμου, μιαν αθυρόστομη βρισιά υποδοχής στον Υπουργό: "Γιαννόπουλε, .................". Εκείνος ο φιλόκαλος και ανεξίκακος, ακαριαία, αντί να μού δώσει το χέρι για την εγκάρδια χαιρετούρα που ελέγαμε, στρέφει την τεράστια χερούκλα του προς τον Ενιστάμενο και Υβριστή Ανώνυμο, στολίζοντάς τον με μιαν ιστορική έκτοτε μούτζα, την οποίαν παραθέτω (δια του λόγου και του Λαού το αληθές) κατωτέρω:



Ταύτα είδα ιδίοις όμμασι, καταθέτω και γράμματα γνωρίζω.

Ο Κάνοντας τον Τελετάρχη της Πανηγύρεως εκείνης π. Π.Κ.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails