© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Στην Κύπρο την πολυαγαπημένη [β΄]









ΤΟ ΙΕΡΟ ΦΙΔΟΝΤΥΜΑ

Τοπίο λίγο ιώδες με αέρια οράματα
που λες
να μην εσβήνανε ποτέ
όλο στάρια κι αναλαμπές αδιέξοδων συμβόλων
λιθιές
και στο έμπα της Λυθράγκωμης φρυάγματα ήλιου.

Απόψε η κάψα
το ιερό φιδόντυμα
το άτρεμο του ύπνου κίτρινο

ύστερα
η Αγγελόκτιστη χαράματα που αποτοιχίστηκε
η πόρτα η διάπλατη κάτω απ’ τα πόδια τους
η αποκαραδοκία των αριθμών
του μη
και του απολείπειν
την ώρα που όλα εντός μου μερμηγκιάζουνε.



(Μονή Μαχαιρά, Μάϊος 1989)
[Στις παραπάνω φωτογραφίες από την Κύπρο απεικονίζονται: Η Μονή της Τροοδίτισσας (1, 2, 3), η Μονή Κύκκου (4, 5) και ο ναός του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα (6)].

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Στην Κύπρο την πολυαγαπημένη [α΄]




Η Κύπρος, η πεντάμορφη νήσος, η πολυταλανισμένη και διχασμένη, μα ολόρθη και αξιοπρεπέστατη ωστόσο, ανήκει στις κρύφιες αγάπες μας. Όλων των Ελλήνων, πιστεύω, και όχι μόνον! Τόσο, που την εποφθαλμιούν και την ορέγονται διαιώνια πλείστοι όσοι, για τούτο ακριβώς και στο πέρασμα των ιστορικών χρόνων μέχρι τις μέρες μας υπέστη τα πάνδεινα.

Βρέθηκα εκεί Μάϊο ανθοστεφή και αναστάσιμο, αμέσως δηλαδή μετά το Πάσχα του 1989, μαζί με κάμποσους άλλους συμφοιτητές απ' το Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Συγκίνηση διάχυτη στα πέριξ απ' την πρώτη στιγμή, ξανά συγκίνηση όσο πιάνει το μάτι και πάλι συγκίνηση, συνδυασμένη με πυκνή μεσογειακή Ομορφιά!... Τόπος ονειρικός, ερωτεύσιμος, προσήλιος, πανσέληνος, ευρύχωρος!!! Αν και μελισμένος...

Βαθιά στον ορίζοντα και πάνω στα ριζά του βουνού, σκαλισμένη η εχθρική σημαία και η ετσιθελική φράση-πρόκληση για τους από εδώ: "Είμαι περήφανος που είμαι Τούρκος". Ανάμεσα στα μύρια όσα, μού εντυπώνονται κυρίως [βλ. φωτογραφίες], η λεγόμενη "πράσινη γραμμή" και το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (αν και όλα πια ξεχνιούνται, καθώς δείχνουν τα πράγματα σήμερα), ο απέριττος τάφος του Εθνάρχη στο Θρονί της Παναγίας και ύστερα τα Φυλακισμένα Μνήματα... Ωω, εκείνη την αγχόνη των Κυπρίων Αγωνιστών, δεν μπόρεσα έκτοτε ποτέ να την βγάλω απ' το μυαλό μου... Πολλές φορές στα όνειρά μου μάλιστα, αυτός είναι ο βρόγχος που μού σφίγγει επιδέξια τον λαιμό και δεν μπορώ να πάρω ανάσα, ενώ απότομα κάτω απ' τα πόδια μου ξανοίγει πόρτα προς την άβυσσο...

Ορισμένες πρώτες φωτογραφίες από εκείνη την (προσκυνηματική, στην ουσία της, εκδρομή), τις οποίες σκάναρα πριν από λίγο, αναρτώ απόψε εδώ. Έτσι, γι' ανάμνηση, γνώση, συμμόρφωση (αστεία πράγματα...) και Μνημοσύνη... Έπεται συνέχεια στο β΄ μέρος του αφιερώματός μας, μαζί μ' ένα ποίημα που οφειλετικώς γράφτηκε τότε.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Το γεφυράκι που δεν εγνώριζα




Μια ολόκληρη ζωή (αυτό, τέλος πάντων, που λέμε ζωή) περνώ και ξαναπερνώ, πεζός ή εποχούμενος, τον αγροτικό αυτόν Δρόμο της περιοχής μου, με το παμμέγιστο υπερήφανο δέντρο στη στροφή του και τα σκυλάκια ν' αντρειεύουν πάντα εκεί, κατά βάθος φοβισμένα μάλλον απ' το πέρασμα του καθενός. Σχεδόν κάθε απόγευμα ή δειλινό από τις αρχές του Φθινοπώρου που ο καιρός δροσερεύει ως τις αρχές του Καλοκαιριού που οι κάψες πια το δυσκολεύουν, το περπάτημα με τη Φωτεινή στον Δρόμο με τα λιόφυτα και τις ευωδίες αποτελεί μιαν από τις ωραιότερες απολαύσεις του παρόντος βίου, του συχνάκις αβίωτου.

Όλα ήταν απλά, συνηθισμένα κι επαναλαμβανόμενα έως απόψε, οπότε, ξαναπερνώντας απ' τον ίδιο πάντα και πάλι τόπο της προσωπικής μας αναψυχής και άθλησης, συνειδητοποίησα ότι διαβαίνουμε πάνω από ένα κάποιο γεφυράκι. Πώς δεν το είχα εντοπίσει τόσα χρόνια; Τρέχω, λοιπόν, κατεβαίνω την ολόξερη όχθη του αμελητέου μικροχείμαρρου που τέμνει νωχελικά τον δρόμο μας και μένω ενεός! Δεν πρόκειται για κάποια σημαντική ανακάλυψη, έχω συναίσθηση. Είναι μια ενδιαφέρουσα πέτρινη κατασκευή, ανθεκτικότατη πάντως στον χρόνο και στους συχνότατους σεισμούς μας, κομψότατη κατασκευή, στο ύψος ενός ανθρώπου χαμηλού αναστήματος.

Αμέσως εντός μου άφησα να ιστορηθούν υποθέσεις μυθιστορηματικές και πολυσύνθετες, μεταφερόμενος σε παλαιότερες εποχές ενεργών πολέμων, σκληρών αντιστάσεων, φρικτών εμφυλίων, ατελέσφορων ερώτων, αδυσώπητων εγκλημάτων και σε ό,τι άλλο μπορεί να φτιάξει ο νους, αυτός ο μέγας μυθοπλάστης!...

Η χαρά μου είναι μεγάλη, φίλοι μου! Έτσι απλά, όπως ακούγεται.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Νυκτερινές επιδόσεις







ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ


1. Με θυμό ο Θεός, γνώτε φίλοι και θυμάσθε, ότι με θυμό ο Θεός.
2. Να σου πω την αλήθεια, δεν μου δίνω βοήθεια.
3. Φόρα με να σε φορώ για να σέρνω το χορό.
4. Παραμύθι μανιφέστο, άκου το κ’ ύστερα πες το.
5. Πένθησέ με θάλασσα και ξαναγέννησέ με.
6. Στον πρώτο γύρο με νικώ, στον ύστερο ασπαίρω.
7. Τον ναρκισσισμό να φοβάσαι των μικρών διαφορών.
8. Σώπα να σ’ ακούω, κλείνε όταν κρούω.
9. Το σκυλί ενώ αλύχτα, ξημερώθηκα στη Νύχτα.
10. Η ζωή σκληρή αφέντρα, με παράτησε στα Δέντρα.
11. Εικοστό πέμπτο βράδυ, η ψυχή μου δίχως λάδι.
12. Μη τους θνητούς απάλλαττε.
13. Αγάπες λακτίζω, ποιήματα σχίζω, φιλιά χαλαλίζω.
14. Η στοργή του προς απάντησή μου.
15. Τα χέρια μου μελίζουν τον Αμνό κ’ ύστερα κάνω τον σεμνό.
16. Που ζω και που πεθαίνω μες στην τρέλα, να δεις καλή μου έλα.
17. Της λατρείας το σταφύλι μού τσουρούφλισε τα χείλη.
18. Αν κλαίω κι αν γελάω, τον Τρόμο ξεγελάω.
19. Κι αν κλαίω κι αν βαΰζω, επίλογο μυρίζω.
20. Από γατί κι από σκυλί λαβαίνω συχαρίκια.
21. Μέλλω σε εμέσαι, είπε και θα το κάμει. Έρχεται ταχύ.


[Φωτογραφίες και ποιητικές ασκήσεις, βράδυ 24ης Σεπτεμβρίου '07]

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Φως ελισσόμενο του Σεπτεμβρίου



Με λογχίζει το φως
ο άκτιστος για την αύριο πόνος

σε ποια φωτοειδή νερά
δίνεις απόψε την ψυχή σου

ποιανού τέλους ατέλεστου
γίναμε πάλι διδακτοί.


ΦΩΤΟΜΑΧΙΕΣ

Στη Φωτεινή
για τα 25 χρόνια

Ένδοξος ήλιος
στις απόκρημνες φλέβες
του αποσπερίτη.

Ύπνος μάς πήρε.
Ο γέροντας αρτίστας
ήταν ο κλέφτης.

Λίθινα λόγια
και χνότα λασπωμένα
όλο αγκάθια.

Ρημάξαν όλα.
Τους κόμπους των μαλλιών της
ποιος τώρα πλέκει;

Πολύβουο φως
το μέσα μου σκοτάδι
μέτρα και κόψε.

Ολόαστρη θάλασσα
ο φόβος όταν πέφτει
άναρχη γνώση.

Εκ προμελέτης
των ωραίων ωρών μας
η αφαίμαξη.

Σπασμένο γέλιο
με το συμφέρον χρώμα
φωτομαχώντας.
[Από τα "Φωτοειδή Νερά" μου, 1992]

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Παρά το φρέαρ των οδυρμών


Α΄
[...]
Έπειτα η έρμη Γυναίκα που θα μου σερβίρει τον καφέ με τ' αρωματικά, η πετροβολημένη, η ανέστια, η που θα μαζωχτεί παρά το φρέαρ των οδυρμών, η που θα του φωνάξει μια μέρα του κόσμου το άκρο δίκιο της

και γω που διαβλέπω από δω απ' το κελλάκι μου πόσο μα πόσο εύκολα η αγάπη νικιέται από τη θλίψη, το χτες μπαίνει βαθιά πολύ βαθιά στο αύριο.
[...]


Β΄
(επωδός)
Φωνάζω του νερού μες στο πηγάδι
κι άξαφνα εκειό
πιάνεται από το φιλιατρό
και ρέει επτάψυχο στο πλάτωμα.

[Το Α΄ είναι απόσπασμα από το ποίημα "Νήψη" και το Β΄ από το ποίημα "Ερήμην".
Βλ. Π.Κ., Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει, 1995, σ. 19 και 43]

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Ταξίδι στα Κύθηρα [2]


"Νησί των γλυκών μυστικών και των γιορτών της καρδιάς" έχει ονομάσει το Τσιρίγο ο Μπωντλαίρ. Ανήκει (κατά τα ισχυριζόμενα) στα Επτάνησα, αλλά στην ουσία αιγαιοπελαγίζει. Με άλλα λόγια, στέκεται με το ένα πόδι στη Δύση και με το άλλο στην Ανατολή, δίχως να ξέρει, πού να γείρει.

Κάποιες επιπλέον φωτογραφίες αναρτώ εδώ για να ολοκληρωθεί το μικρό μας αφιέρωμα στα Κύθηρα, δίχως να μπορούμε να πούμε ότι τελειώσαμε μ' αυτό. Διότι αν πας μια φορά, επιστρέφεις, πάντα επιστρέφεις εκεί!...



Μια Ελληνίς Γοργόνα στ' ανοιχτά των Κυθήρων, δια χειρός Φρύνης Δρίζου. Το έργο, καμωμένο με μεράκι πάνω σ' ένα παλιόξυλο, κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου.




Τουριστικό κατάστημα στο κεντρικό σοκάκι της Χώρας, με ζωγραφισμένη πρόσοψη και όμορφα ενθύμια εντός.


Η αναγεννησιακής επιρροής πρόσοψη της Μονής Οσίου Θεοδώρου.


Μια άλλη γραφική γωνιά της πιο πάνω Μονής.


Ταβερνάκι στην Πλατειά Άμμο, κοντά στον ανάλαφρο κυματισμό του Πελάγους.



Οικισμός τις, αφημένος νωχελικά στην πλαγιά του βουνού. Περιβάλλον και ατμόσφαιρα αιγαιοπελαγίτικη, αν και Επτάνησα.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Ταξίδι στα Κύθηρα [1]

Τον Σεπτέμβριο του 2000 βρέθηκα, κατά μιαν ευτυχέστατη συγκυρία, στα μαγευτικά Κύθηρα, προσκεκλημένος του Καθηγητή Λεοντσίνη για μια εισήγηση στο Α΄ Διεθνές Συνέδριο Κυθηραϊκών Μελετών "Κύθηρα: Μύθος και Πραγματικότητα".

Πρωτόφαντη όντως εμπειρία, με πολλά πολλά θαυμαστικά!!! Τα πάντα εδώ λειτουργούν στους δικούς τους ρυθμούς, έξω και πάνω από τον (παρα)τρέχοντα Χρόνο. Όλα εδώ επιθυμείς να τα βιώσεις έως ρανίδας, με σύνολες τις αισθήσεις και τις συναισθήσεις! Τα πάντα, λοιπόν, (όπως υποψιάζεσθε) αποτυπώθηκαν σ' ένα ποίημα, τσιριγώτικης ασφαλώς επιρροής, το οποίο αντιγράφω στο τέλος αυτής της ανάρτησης.

Από τα Κύθηρα μάλιστα προέρχονται και οι παρακάτω φωτογραφίες, τις οποίες σκανάρισα όσο καλύτερα μπορούσα, διότι τότε δεν είχα το προνόμιο της ψηφιακής απεικόνισης.

Στα σοκάκια της πρωτεύουσας, της Χώρας Κυθήρων.


Υπέρθυρο πλουσιόσπιτου στον Βούργο.


Ορθάνοιχτο λαϊκό παράθυρο σ' ένα από τα πυργοειδή σπίτια εντός του Βούργου.


Μπλε εξουσιαστικό έως αιχμαλωσίας προς βορράν, στην φιλικότατη παραλία της Πλατειάς Άμμου.


Η λαϊκή ζωγράφος Φρύνη Δρίζου στο Εργαστήριό της στο Κάτω Λειβάδι, φιλόξενη και καλοσυνάτη. Είναι σύζυγος του γνωστού ζωγράφου Γιώργου Δρίζου.


Κόκκινο επιβλητικό και αναπότρεπτο στο φημισμένο Μοναστήρι του Οσίου Θεοδώρου. O Όσιος (του Ι΄ αιώνα μ.Χ.) καταγόταν από την Κορώνη. Ασκήτεψε στον εγκαταλελειμμένο ναό των Αγίων Σεργίου και Βάκχου για ένα χρόνο με μοναδική τροφή τα χαρούπια. Πέθανε πιθανώς το 922 μ.Χ. Το σκήνωμά του ανευρέθη αναλλοίωτο από Μονεμβασίτες κι ενταφιάστηκε στο εσωτερικό του ναού. Αργότερα ιδρύθηκε στον τόπο αυτόν η Μονή. Επί Αγγλικής Προστασίας χτίστηκε εκεί και σχολείο.


Καλλιτεχνημένο υπέρθυρο στον Όσιο Θεόδωρο, σε ρυθμό μπαρόκ.



Εγκατάλειψη παλαιών οικοδομημάτων κοντά στον Καραβά, ένα έξοχο χωριό στα βόρεια του νησιού. Ερείπια... πολλά ερείπια στο νησί, δείγμα της βαθύτατης κρίσης που υπέστη η ελληνική ύπαιθρος κατά την παρελθούσα πεντηκονταετία.


ΘΙΑΣΟΣ

Με τόνα χέρι ρόπτρο
τ' άλλο σήμαντρο
σιωπή του Βούργου εμπαθής
και πάλι ολόζεστη
ξύλα της Φρύνης θηλυκά
μυρτομανέστατα
αγιόφιδα της ερημιάς
να ρητορεύουνε.

Θάλασσα του Χαλκού
και σπάργανα νερά 
γλυκασμοί θεογονίας
φιλίες εμπύρετες
βουή των αθεάτων ιερή 
ψιχάλες Αρμονίας.

Άσε τις ψιμιθιές απόψε
κι έλα μου
πατρίδα ωραία του Πανικού
και Πορφυρούσα μου
μόνη ως αγία
ταμένη αντρογυναίκα του Χαμού
να ξεθεώνεσαι
και semprevive.


Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Ο ατελέσφορος καιρός να μού παύει τον ήλιο



α
Που ανάβλεψα στο Κέντρο
είδα το αύριο
Δέντρο.

β
Το ανυπάκουο θάμβος
η φυγή
και το ρεύμα

η καρδιακή σου παρόρμηση
απόψε ως αρμόζει

και το ρω με δασεία
πάλι που θα με καταδιώξει

ο ατελέσφορος καιρός
να μού παύει τον ήλιο

κι από πάνω τα μάτια
τρεις χιλιάδες κομμάτια.

[Από την ποιητική συλλογή του Π.Κ. Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει, εκδ. Αίολος 1995, σ. 30 εξ.]

Από την καθημερινότητα του παπα Γρηγόρη των Στροφάδων






Ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Κλάδης είναι γνωστός και συχνός στο Ιστολόγιό μας, ως ο αφιερωμένος και μοναδικός οικιστής των Στροφάδων Νήσων. Σήμερα ξεναγούμε τους φίλους επισκέπτες μας στην καθημερινότητα του παπα Γρηγόρη.
Χωρίς το ράσο του (για να έχει άνεση στις εξωτερικές δουλειές), βγάζει ή μπάζει τα πρόβατα στο μαντρί, αρμέγει, πήζει τυρί για τις ανάγκες του Μοναστηριού στη Ζάκυνθο, σ' ένα περιβάλλον λιτότατο, που παραπέμπει κατευθείαν στα χωριά της ελλαδικής υπαίθρου των δεκαετιών του '50 ή του '60.

Έτσι οικονομεί τη μοναξιά της Καθημερινότητας και την καθημερινότητα της Μοναξιάς του ο αφοσιωμένος στην ιερή αυτή γή -κουκίδα στο νότιο Ιόνιο- Ιερομόναχος.

Έχει κανείς ένσταση για μια τέτοια ζωή; Ή μήπως προτιμά την επικρατούσα δυσωδία στην πόλη της Ζακύνθου, εκείνη την αφόρητη μπόχα -εννοώ- που σε παίρνει από τα μούτρα, καθώς ξεσκεπάστηκε μόλις ο βόθρος των σκανδάλων και της πολιτικής διαπλοκής;

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Μια μεταθερινή βόλτα στο Κρυονέρι











Μεταξύ του σκανδάλου στον Δήμο Ζακυνθίων και των Βουλευτικών Εκλογών, μεταξύ των σκουπιδιών και των εκκωφαντικών υποσχέσεων ανόητων πολιτικών ή πολιτικάντηδων, μια βόλτα στο Κρυονέρι και Ακρωτήρι είναι ό,τι χρειάζεται για ένα είδος αποτοξίνωσης.

Θαυμάζουμε, λοιπόν, το Ενετικό Υδραγωγείο, αλλά και τον μοναχικό ηλιοθεραπευόμενο παραδίπλα, που υπομένει καλοκαιρινά. Μετά, ξανοίγει το μάτι προς τη Γλαρέντζα κι ευφραίνεται απ' το ελεύθερο γαλάζιο. Τέλος, υποκλινόμαστε στο εξωκκλήσι της Παναγίας της Κρυονερίτισσας και αποθαυμάζουμε ορισμένα από τα όμορφα, γραφικά (ανέγγιχτα ακόμη, έως πότε;) μετασεισμικά σπίτια της στροφής του Ακρωτηριού.

Ευτυχώς, υπάρχουν και αυτές οι παρηγορητικές γωνιές του Τζάντε μας, ώστε να παρακάμπτουμε τις απαρηγόρητες στιγμές της καθημερινότητάς μας!...

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Στον Άγιο Γεώργιο των Ελλήνων της Βενετίας [1] / San Giorgio dei Greci - Venezia [1]






Στις σημερινές μας φωτογραφίες, τραβηγμένες τον Ιούνιο του 2005 στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στην 51η Μπιενάλε Βενετίας, αποτυπώνεται ο ιστορικός και παλαίφατος Ναός του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στη Γαληνοτάτη με το πανύψηλο γυρτό Καμπαναρίο (San Giorgio dei Greci), έδρα σήμερα της Ορθόδοξης Μητρόπολης Ιταλίας και Μελίτης. Δίπλα του ακριβώς, το Φλαγγίνειο Κολλέγιο, σημερινή έδρα του εύρωστου Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών, όπου και η είσοδος προς το όλο συγκρότημα (φωτό 2) από τη Γέφυρα των Ελλήνων (Ponte del Greci).

Το 1511, οι Έλληνες της Γαληνονάτης ζήτησαν από το Συμβούλιο των Δέκα την άδεια ν' αγοράσουν οικόπεδο στην πόλη, ώστε να χτίσουν εκκλησία. Ο Δόγης Leonardo Loredan ενέκρινε το 1514, "στο όνομα του Αγίου Γεωργίου, για να τελούν τη θεία λειτουργία κατά τον ελληνικό τρόπο και να έχουν κοιμητήριο για τους νεκρούς των", με την προϋπόθεση της συναίνεσης του Πάπα, πράγμα που έγινε.

Ο Άη Γιώργης είναι ο παλαιότερος και λαμπρότερος ορθόδοξος Ναός της Δύσης, μονόκλιτος με τρούλο, αναγεννησιακής επιρροής. Το τέμπλο (φωτό 5) φιλοτέχνησε ο εξέχων Κρητικός αγιογράφος Μιχαήλ Δαμασκηνός.

Ο τόπος, Ναός και Κολλέγιο, σε συνδυασμό με την Ελληνική Αδελφότητα, γνώρισαν ημέρες εξαιρετικής δόξας. Σήμερα το Ινστιτούτο και η Μητρόπολη κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, για να κρατήσουν ζωντανό έναν Ελληνισμό που βρίσκεται -αλίμονο- σε αποσύνθεση. Κάνουν όντως, ό,τι καλύτερο μπορούν!... Ίδωμεν για το αύριο...

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Περί Πολιτικής λόγος καίριος!


Σήμερα, ημέρα εθνικών Εκλογών, είπα να παραβώ τις αρχές μου και να... πολιτικολογήσω. Σε αυτό με βοηθά τα μάλα ένα υπέροχο μανιφέστο (ανέκδοτο στην πραγματικότητα) περί Πολιτικής, το οποίο ανακάλυψα τυχαία στο Διαδίκτυο. Το μεταφέρω εδώ με πολλή χαρά. Ελπίζω να Σας ευχαριστήσει όσο εμένα:
Ένας μαθητής Δημοτικού, παρακολουθώντας την προεκλογική μάχη των Αρχηγών από την τηλεόραση ρωτά τον πατέρα του:
-Μπαμπά, τι είναι η Πολιτική; Εκείνος, ο οποίος δείχνει φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του παρουσιάζει εμφανή σημάδια ωρίμανσης, τού απαντά μ’ ένα παράδειγμα και με ύφος πανεπιστημιακού:
-Κοίτα, παιδί μου... Μια χώρα μοιάζει με μια οικογένεια. Για να το καταλάβεις, πάρε για παράδειγμα τη δική μας οικογένεια. Η μαμά σου, είναι, ας πούμε, σαν την κυβέρνηση: Κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο μπαμπάς, είμαι κάτι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή στηρίζω την οικονομία του σπιτιού. Η υπηρέτριά μας, είναι σαν την εργατική τάξη: Κάνει όλες τις δουλειές, που είναι απαραίτητες να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν τριγύρω της. Τέλος, το μωράκι μας συμβολίζει το μέλλον της χώρας. Σκέψου τα όλα ετούτα που σου μαθαίνω, το βράδυ που θα κοιμάσαι, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες. Τι λες, συμφωνείς;
-Όλα καλά μπαμπά,
απαντά ο νεαρός, και πάει στο κρεβάτι του, προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη το περί Πολιτικής μάθημα.
Η νύχτα είχε προχωρήσει και, με αυτά και αυτά, δεν τον έπαιρνε ο ύπνος. Πολύ αργά ακούει κλάματα από το δωμάτιο του μωρού τους. Σηκώνεται απ’ το κρεβάτι, πλησιάζει την κούνια και καταλαβαίνει από την έντονη δυσοσμία, ότι το μωρό έχει κάμει τα κακά του… Προχωρά στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του για να το πει στη μαμά του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη μητέρα του μονάχα στο κρεβάτι να κοιμάται βαθιά. Ο πατέρας πουθενά… Αρχίζει ν’ ανησυχεί και να φοβάται… Δεν ξέρει τι να κάμει… Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου της υπηρέτριας όμως, ακούει ύποπτους θορύβους... Πλησιάζει, κρυφοκοιτάζει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια σε ανάρμοστη (κατά Κλίντον) στάση! Ο πιτσιρικάς μένει άναυδος…
- Τι να κάμω τώρα; αναρωτιέται. Να ξυπνήσω την μαμά; Θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια… Κακό αυτό. Να φωνάξω τον μπαμπά; Ντρέπομαι… Και ποιος θ’ αλλάξει το μωρό μας που βρομάει; Εγώ σιχαίνομαι...Παίρνει τη μεγάλη απόφαση, λοιπόν, να κάμει την πάπια και να πάει για ύπνο.

Το άλλο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πολύς μπαμπάς στον γιόκα του:
- Λοιπόν, καλό μου παιδί, σκέφτηκες όλα εκείνα που σε δίδαξα χθες;
- Ναι, μπαμπά, τα σκέφτηκα.
- Και, πού κατέληξες, γιε μου;

- Κοίτα, μπαμπά: Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά !!!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails