© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Δημήτρης Λιαντίνης: Ισορροπιστής στην κόψη του Απόλυτου. Δέκα χρόνια από την "αυτοθέλητη" (δι)έξοδό του




Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Ο Δημήτρης Λιαντίνης, ο σκιερός θιασώτης του Κάλλους και του Αληθούς, ο εραστής της οιδιπόδειας Ανάληψης και ισορροπιστής στην κόψη των Ιδεών και του Απόλυτου, ο υμνητής της Πενίας και του Πόρου, ο αυλητής του Σεισμού και του Χάους, απέχει ήδη δέκα χρόνων ημέρες από τότε, που «αυτοθέλητα» διέβη την ενταύθα καθημερινότητα του θλιβερά Μέτριου και ανίατα Χαμερπούς, τρόφιμος πλέον του Σπηλαίου της των πραγμάτων Μεταϊστορίας και λιθάρι αγέρωχο του πραγματικού και ιδεατού Ταϋγέτου. Ήταν 8 Απριλίου του 1998, τότε που κατέφθασε στη Ζάκυνθο για τις σολωμικές Γιορτές, προσκεκλημένος ομιλητής για το «Έτος Σολωμού» (200 χρόνια από τη γέννησή του), της Επιστημονικής Επιτροπής του οποίου είχα την τιμή να είμαι τότε μέλος.

Εκείνο το απόβραδο, στην ώρα που "Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη" (κατά Σολωμόν), στο Νομαρχιακό Μέγαρο Ζακύνθου, ο Λιαντίνης, προτιμώντας, όχι το κλασικό βήμα των ομιλητών, αλλά τον περιπατητικό και αμεσότερο τρόπο ομιλίας μπροστά μας, άνοιξε τα φτερά του Νου και μας συνεπήρε, διαπραγματευόμενος από στήθους το θέμα: «Ο Σολωμός ως σωτήρας του μύθου του '21». [Βλ. σχετικές φωτό εδώ. Την ομιλία αυτήν, απομαγνητοφωνήσαμε μαζί με τον ποιητή Διονύση Σέρρα και πρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό που εκδίδει: Επτανησιακά Φύλλα, 19 (1998) 231-247. Μπορείτε από εκεί να την διαβάσετε ολόκληρη, κάνοντας κλικ εδώ. Αν επιθυμείτε όμως, να δείτε ολόκληρη την ταινία της ομιλίας (46΄35΄΄), κάντε κλικ στο εδώ].

Ήθελα πολύ να τον ξαναδώ και μάλιστα να τον ακούσω να μιλά. Τον θυμάμαι να μάς επιτηρεί ως φοιτητές τον Ιούνιο του 1985 στο μεγάλο Αμφιθέατρο της Θεολογικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο μάθημα της Φιλοσοφίας, της Καθηγήτριάς μας και συζύγου του Νικολίτσας Γεωργοπούλου. Είχα ακούσει τότε πολλά ενθουσιαστικά γι’ αυτόν, από τον Δ. Α., φοιτητή και θαυμαστή του, και για την υπεροχότητα του βιβλίου του «Χάσμα σεισμού. Ο φιλοσοφικός Σολωμός» (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, 1978). Όλη την ώρα της εξέτασής μας είχα την αίσθηση, ότι περιφερόταν στο Αμφιθέατρο ωσεί παρών. Στην πραγματικότητα έλειπε από πάντα στον κόσμο του.


Τώρα τον ξανάβλεπα και μάλιστα από πρώτη θέση, μια κι εκπροσωπούσα την τοπική μας Εκκλησία, στην εκδήλωση της 8ης Απριλίου. [Βλ. σχετική φωτό παραπάνω, από τα Επτανησιακά Φύλλα, ό.π., σ. 235]. Τα χέρια του, με τις ευρύχωρες – απλωτερές κινήσεις, σε συνδυασμό με τον έντονο λόγο του, αλλά και το γκρι κοστούμι, μέσα στο οποίο ήταν πασιφανές ότι ασφυκτιούσε, ήταν ωσάν φτερά αρχαίου μεγάπτηνου, το οποίο έκαμε απλώς ένα σύντομο πέρασμα απ’ τον κόσμο μας, ανήκοντας κατ’ ουσίαν σε άλλον.



Σεβόταν πολύ τον Σολωμό ο Λιαντίνης, είχε μάλιστα παλαιότερα γράψει, ότι «ο Σολωμός μαζί με τον Όμηρο αποτελούν την Αγία Δυάδα του λαού μας» [«Χάσμα σεισμού», σ. 21] και ότι «ο Σολωμός δεν ημπορούσε να χωρέσει στην εποχή του. Ούτε στα έργα της εποχής του, στην κουλτούρα της Ευρώπης, αφού με τη δική του φωνή εμίλησε ο τόπος του, που δεν τον χωρούν τα ιστορικά περιγράμματα» [ό.π., σ. 158].

Στο ύστατο αυτό ταξίδι του στη Ζάκυνθο ο Λιαντίνης επισκέφτηκε τον Λόφο του Στράνη, όπου ο Σολωμός εμπνεύστηκε τον Ύμνο και φωτογραφήθηκε από τον μαθητή και θαυμαστή του, δάσκαλο Παναγιώτη Αβούρη, ο οποίος τυγχάνει συγχωριανός και φίλος δικός μου. [Βλ. σχετικές φωτό εδώ, από το Ιστολόγιο Μεσολόγγι
]. Το δίπολο Αβούρης-Σολωμός ξανασυναντιέται, κατά μια περίεργη συγκυρία, στη συνέχεια.

Την 1η Ιουνίου 1998, εξαφανίζεται «αυτοθέλητα» από τη ζωή, ή αυτό που συνηθίσαμε να λέμε ζωή. Τα ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν, έως εμετικών ακροτήτων. Συνδέσεις, διασυνδέσεις, αποσυνδέσεις… Τότε αναθυμάμαι όλα τα παραπάνω, συγκλονιζόμενος με την όλη στάση ζωής του μεγάλου αυτού Διανοητή. Διαβάζω μάλιστα, ότι στο γράμμα, που άφησε για την κόρη του Διοτίμα, αναφέρει σε υστερόγραφο:

«Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
Στη Σπάρτη»,

ενώ ακούω απ' τις Ειδήσεις, κάτι που και η Ελευθεροτυπία της 5ης Ιουνίου 1998, καταγράφει:

<<(...) Ο μαθητής του και τώρα πια δάσκαλος Παναγιώτης Aβούρης ήταν αυτός από προχθές έκανε πράξη την τελευταία του επιθυμία να στεφανώσει το άγαλμα του Σολωμού στη Zάκυνθο. Eίχαν μιλήσει την Kυριακή το βράδυ. Όταν ο καθηγητής εξέφρασε την επιθυμία του δεν έκανε καμία αναφορά στην επιλογή του. «Ξέροντάς τον ίσως έπρεπε να το είχα καταλάβει. ΄Ηταν δωρικός τύπος στον τρόπο ζωής του. H επιλογή του ήταν μια συνέχεια και συνέπεια για τη γενική του θεώρηση για την παιδεία και τη ζωή. Ήταν νηφάλια, βαθιά αιτιολογημένη και συνεπής. Ο ίδιος αποτελούσε σημείο αναφοράς όχι μόνο για το επιστημονικό του ανάστημα αλλά και για το ήθος του. Aκόμα κι αν κάποιος δε συμφωνούσε με τη φιλοσοφική του θεώρηση, γοητευόταν από την ποιότητα του χαρακτήρα του. Ο τίτλος που θα έβαζα εγώ θα ήταν "Mάθημα συνέπειας"». (...)>>

Έχω εγκλωβισθεί συναισθηματικά… Κλεισμένος στο Ιερό της Εκκλησιάς μου (κάτι σύνηθες στις δύσκολες και αδιέξοδες ώρες μου), κατά τη μεγάλη εκείνη ώρα της προαναγγελθείσης εξόδου του, προσπάθησα να μετάσχω στη Στιγμή, γράφοντας στίχους (δεν έχω άλλο τρόπο) για εκείνον. Είναι οι παρακάτω:

ΛΑΘΡΑΙΟΣ

Του Δημήτρη Λιαντίνη

Παντέρημος και κραταιός
στο χάσμα ωραίος
στην κόψη ως μύθος
του φυσικού δικαίου καθαιρέτης
ενήλικος θαρρείς
και πενθηφόρος.

Και να γιατί

Ο φόβος
πάλι απόψε παραπέμπει στο Σεισμό
στο θάρσος το συγκαιρινό
το θηριώδες
στο δίγαμμα που εξέλιπε νωρίς
σ' αινίγματα του κόσμου ετούτου
υπαίτια

Ωω ξύλα εσείς πανευλαβή του Ταϋγέτου
αέρηδες δροσιστικοί
πελέκια ευφάνταστα
ωω πέτρες αυτοδίδακτες στην παγγνωσία
κρύψτε τον απ΄τα μάτια μας
φίλερις είναι
και γυμνός
και πρωτοκορυφαίος
φυλάτε τον φυλλίτες και μαυρόπευκα
κρύψτε τον απ' τα μάτια μας

έτσι λαθραίος αναλαμβάνεται στο Φως
τ' άφυλο Φως
το μέσα.
(3 Ιουνίου 1998)

[Το ποίημα αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε λίγους μήνες μετά στα Επτανησιακά Φύλλα, ό.π., σ. 249. Βρήκε ύστερα την οριστική του θέση στην ποιητική μου συλλογή «Ενύπνιο μετά τρούλλου», εκδ. Μπάστα, Αθήνα 1999, σ. 51].

Οι πληροφορίες από τα ΜΜΕ έσπρωχναν τα γεγονότα στο Απροχώρητο. Η έξοδος Λιαντίνη συντελέστηκε όντως, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, παρά τα παραμυθοειδή σενάρια των πρώτων ημερών, μηνών και χρόνων...

Είχαν περάσει κάμποσες μέρες από τις αρχές Ιουνίου 1998, τις ημέρες Λιαντίνη δηλαδή, οπότε μού μπήκε ο εξής λογισμός: Τι να γίνεται το δάφνινο, αναθηματικό Στεφάνι, που είχε καταθέσει ο Π. Αβούρης στην προτομή του Σολωμού; Υπήρχε ακόμα, ή κάποιος π.χ. της καθαριότητας του Δήμου το έστειλε στη χωματερή ως αχρείαστο; Πηγαίνω τότε απόγευμα και το βλέπω να στέκει πράγματι εκεί χάμου, μαραμένο και μελαγχολικό, κατέναντι στον ήλιο τον αδυσώπητο του Ιουνίου μας. Αλλά, οπωσδήποτε, αύριο-μεθαύριο θα πεταχτεί στα σκουπίδια...

Ξανάρχομαι νύχτα!... Ασέληνη, εντελώς σκοτεινή!!! Ρανίδα φωτός από πουθενά… Η ΔΕΗ ανύπαρκτη στον χώρο, ευτυχώς! Προσεγγίζω… Παίρνω ψηλαφητά το στεφάνι στα χέρια μου… Νοιώθω, σα να βρίσκομαι στον Ταΰγετο… Όλο το Σκότος παρόν… Να πάρω το Στεφάνι, να φύγω, να το σώσω… Όμως, έρχομαι στα συγκαλά μου. Ήταν επιθυμία του Στοχαστή, να στεφανωθεί με αυτό ο Σολωμός. Οπότε τού ανήκει, ό,τι κι αν γινόταν στη συνέχεια. Αποφασίζω και δρω στα γρήγορα: Αποσπώ μονάχα τις ταινίες και αφήνω το ίδιο το στεφάνι στην αρμόδια θέση. Διαφεύγω ήδη πλούσιος. Η λεία μου πολύτιμη: Δυο λαμέ, γαλανές ταινίες, που γράφουν με χρυσαφί μελάνι «ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ * ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ». Τις παρουσιάζω εδώ, για πρώτη φορά, δέκα χρόνια μετά.


Κατακλείοντας αυτό μας το Ανάθημα στον Δημήτρη Λιαντίνη, μεταφέρω μερικούς επιπλέον στίχους μου, στους οποίους γίνεται μια ακόμη άμεση αναφορά σ' εκείνον, γραμμένους στις 22 Νοεμβρίου 1998. Δημοσιεύτηκαν στην ποιητική μου συλλογή "Έσχατος Φίλος" (εκδ. ιδίοις αναλώμασι, 2001) και είναι το έκτο ποίημα της ενότητας "Το τί ποτέ μου":

Θαρρεύεις και λες
τα που μέρα και νύχτα σ’ απελπίζουνε
προ-
αιρετικά
για να μη σε σκοτίζουν υστερόπονοι.

Κατάδρομο φως
απ’ τις θηλές του Άδη
με γαλακτίζει
μαστροχαλαστής
και διαβαστής υπάρχω
των αθεάτων.

Ταΰγετέ μου
κακοτοπιές δεν έχεις
Λιαντίνη μόνο

το τι
ποτέ μου δεν έμαθα
κι αν χάσκεις
προς το Τίποτε.

51 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μα τι γίνεται εδώ πέρα;
έτσι ασήμαντος και μικρός που είμαι αρχίζω και νοιώθω παρείσακτος με αυτές τις σπουδαίες και σημαντικές γνωριμίες :)

είχα δει μερικά βίντεο του Λιαντίνη μου θύμισε κατά κάποιο τρόπο τον Ίκαρο......

θέλω μόνο να εκφράσω το θαυμασμό μου για τους ανοιχτούς ορίζοντες του Πνεύματός σου

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλημέρα, π.κ,
Πέρα από τις διάφορες γνώμες (μας)για το στοχαστή και άνθρωπο Λιαντίνη, θα ήθελα μόνο στιγμιαία να φωτίσω την περίπτωση του ανθρώπου που ζει συνεπαρμένος από την Ιδέα, που ταυτίζει τη ζωή του μ' αυτή και μέσω αυτής εξυψώνεται.
( Μήπως ο Σολωμός, π.χ, δεν παλεύει σ' όλη του τη ζωή να δώσει μορφή στην Ιδέα; )
Και, επίσης, να σημειώσω τη διάχυτη μελαγχολία που απλώνεται, όταν διαπιστώνεις πως χρειαζόταν ο θάνατος, για να νιώσεις βαθύτερα την ουσία του ανθρώπου και του όμορφου αγώνα του.
Καλό μήνα, καλό ζακυνθινό (παλαιού τύπου...) καλοκαίρι!

θλιμμένος μπούφος είπε...

Δεν είμαι απ΄αυτούς που μπορούν να μιλήσουν ενδελεχώς για την προσωπικότητα του Λιαντίνη... Το σίγουρο είναι ότι η σκέψη του έφτασε σε τέτοιο επίπεδο που ούτε ο δικός του νους ούτε κάποιου άλλου μπορούσε ν΄αντέξει. Άλλωστε, πιστεύω ακράδαντα πως η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη απ΄όσα νομίζουμε πως ξέρουμε, ξεπερνά ακόμα και όσα μπορούμε να φανταστούμε. Ο Λιαντίνης, ήταν απ΄αυτούς που ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο. Δεν μπορώ να κρίνω την "αυτοθέλητη" έξοδό του, πολύ απλά γιατί δεν έχω τη σκέψη του. Το μόνο που μπορώ, είναι να τον θαυμάζω και να σκέφτομαι πόσα θα είχε ακόμα να προσφέρει αν δεν είχε φύγει τόσο νώρις.

panagiotisandriopoulos είπε...

Αγαπητέ μου π.κ.

Σ' ευχαριστούμε για το προσεγμένο και βιωματικό, θα έλεγα, αφιέρωμά σου στον Λιαντίνη.
Τονίζεις σπουδαία πράγματα που θα πρέπει να τα προσέξουν οι βουλόμενοι ζειν εν αληθεία: λαθραίος, ισορροπιστής στην κόψη του απόλυτου - νομίζω ότι ο "Σχοινοβάτης" του Ζενέ βρίσκει στον Λιαντίνη την ...εκπλήρωσή του - ένας ακαδημαϊκός δάσκαλος της πλήρους ανατροπής, που σπανιότατα συναντάμε, ένας αναλαμβανόμενος...

Δυνατά μπήκες στον Ιούνιο!
Καλό καλοκαίρι!

None είπε...

Υπήρξε άριστος, αποσύρθηκε όμως στον πάγκο νωρίς κι άφησε τους ανίδεους να παίζουν μπάλα...

Ανώνυμος είπε...

Διαβαζω εδω για τον ανθρωπο που συγκλονισε την Ελλαδα με την
"εξαφανιση" ή τον θανατο του. Τοτε δεν ειχα ακουσει απολυτως τιποτε.
Ομως κοιταζοντας την φωτογραφια του εδω στην σελιδα σου τωρα, διαπιστωνω οτι τιποτε στην ζωη, δεν ειχε μιλήσει μεσα του.

Ουτε η δουλεια, η οικογενεια, ή οι φιλοι. Ειχε ενα ειδωλο και αυτο ηταν ο Σολωμος. Πιστευοντας οτι ουτε (και) εκεινος δεν ειχε βρει τους μεγαλους οριζοντες για το ταλεντο του σε αυτο εδω τον κοσμο, καλλιεργησε αποφασεις για
τον ιδιο.

Ετσι ο αγαπητος και αξεχαστος
Λιαντινης απογοητευμενος και
θεωρωντας τον εαυτο του πιο μεγαλο απο την φυση γυρω του που δεν μπορεσε να του προσφερει αυτο που εκεινος νομιζε οτι επρεπε να το ζηση, αποφασισε να δωσει ενα τερμα σε αυτο που τον βασανιζε απο καιρο!
Μεσω των στεφανωμενων μορφων, Λυκουργου και Σολωμου στεφανωνε τον εαυτο του και τα ανεπληρωτα ονειρα του.

Νομιζω οτι δεν αξιζει για κανεναν λογο και για τιποτα δεν πρεπει, να παιρνεται αυτη η αποφαση, μονο και μονο για να "αποδειχτει" το ταλεντο, η ιδιοφυια, η προσωπικοτητα ή το ταλεντο του
ατομου, μετα θανατο.

Λυπαμαι ειλικρινα, εαν δεν υπήρχαν λογοι υγειας φυσικα, για αυτη του την αποφαση! Η δυναμη του ανθρωπου φαινεται στις δυσκολες στιγμες, και οχι σε φανταστικες μεταθανατιες δοξες.

Παρολα αυτα χαθηκε ενας πολυ
ενδιαφερων συνανθρωπος μας.
Ας ειναι ελαφρύ το χωμα που τον
σκεπαζει, και ο Κυριος να συγχωρησει την αποφαση του !


Ναστε παντα καλα

Βυτιναιος είπε...

Διάβασα, κατόπιν της ευγενικής σας προσκλήσεως, το αφιέρωμα στη μυθική προσωπικότητα του Λιαντίνη και τα μέχρι στιγμής σχόλια.
Δεν προτίθεμαι να σχολιάσω τους λόγους και τον τρόπο που επέλεξε την έξοδο από αυτό τον κόσμο. Σκέπτομαι όμως ότι για τα μεγάλα πνεύματα ο χρόνος έχει άλλη ποιότητα: δεν έχει σημασία πόσο ζεις, αλλά τι κάνεις σε αυτή τη ζωή, όσο σύντομη και αν είναι. Τι επινοείς και τι διανοείσαι.
Αυτοί οι εξαίρετοι ολίγοι δεν χρειάζονται το γήρας για να κατακτήσουν τη σοφία. Τους αρκούν και λιγότερα χρόνια από όσα χρειάζεται για να ασπρίσουν ή να χαθούν τα μαλλιά.
Για αυτούς δέν έχει καμμία αξία η ανόητη ευχή "χρόνια πολλά", που ικανοποιεί και χαροποιεί εμάς τους κοινούς και χυδαίους. Γιατί η δική τους ζωή και οι μεθέξεις της, είναι πολλές ζωές δικές μας. Και ίσως ακόμη περισσότερες από όσο φανταζόμαστε.
Επικροτώ το "σκύλεμα" του στεφανιού του Ποιητή και τους ευγενείς λόγους που σας ώθησαν στη διάπραξή του. Αποκλείετει να μη νιώσατε εκείνη τη στιγμή, μέσα στο σκοτάδι και τη γαλήνη, ένα αεράκι επιδοκιμασίας του, προερχόμενο από την αγκαλιά του Ιονίου, που περικλείει στοργικά το αγαπημένο μας νησί!

Alkmini είπε...

συγκινητικο μνημοσυνο πατερ παναγιωτη.
εγω δεν ειμαι αξια να κρινω την αποφαση του μεγαλου Λιαντινη.
σωστη η αποφαση σου να κρατησεις τις κορδελες του στεφανιου.
καλο σου βραδυ και Καλο Μηνα.

Artanis είπε...

καλό μήνα, π.κ...
Δύσκολο το σημερινό ποστ, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να στοιχειοθετήσω μια άποψη ή να αποδείξω μια θεωρία, το σίγουρο είναι οτι πήρε μια απόφαση, που δεν μπορούμε να κρίνουμε...
Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να τον κρίνω, ούτε και θέλω...

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιογράφε,

Ενδιαφέρων ο συνδυασμός Λιαντίνη-Ίκαρου, που κάνεις. Λες να έφτασε πολύ κοντά στον Ήλιο και ΄λιώσανε τα φτερά του;;;

Μάλλον έχεις δίκιο!

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Η περίπτωση Λιαντίνη δεν μάς αφήνει ασυγκίνητους. Ομολογώ, ότι με απασχολεί όλ' αυτά τα χρόνια. Διάβασα τη σκέψη του, μπήκα στον κόσμο του και όντως τον ένοιωσα κατακα(η)μένον απ' την Ιδέα!

Ας είναι καλά! Και είναι καλά!

Καλό καλοκαίρι σ' εμάς! Κι όποιος αντέξει!

P. Kapodistrias είπε...

@ Νίκο μου,

Όλοι τον θαυμάζουμε, όχι τόσο για την εσχάτη πράξη, αλλά για τον υψηλόφρονα στοχασμό και την ανυπότακτη ψυχή του, την όλο ποίηση και νήψη!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,

Ο Λιαντίνης έζησε όπως πίστευε και πίστευε τη Ζωή!
Γι' αυτό και αναχώρησε νωρίς από την πολύβουη χαιρεκακία του Δήμου! Ώστε να κρατήσει τη Ζωή (όση τού αναλογούσε) αψεγάδιαστη και πανωραία!

Ο Ιούνιος εντός σου (μας), αγαπητέ! Η σκιά του ασυμβίβαστου Λιαντίνη να σε σκέπει στους δικούς σου πολυμέτωπους αγώνες! Δύναμη!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ναν,

Όσο θέλει η γάτα χορεύει το ποντίκι, λέει ο λαός!
Ο Λιαντίνης, δυνάμει, είναι ο ρυθμιστής του όλου Παιγνίου!

P. Kapodistrias είπε...

@ Λάνα Καντιάνη,

Συμφωνούμε ή όχι, μαγκιά του! Πόσοι από εμάς ζούμε δήθεν, ερωτευόμαστε δήθεν, φυοζωούμε δήθεν, όλα μας δήθεν...

Τουλάχιστον εκείνος Πέθανε Αληθώς!

Μα θα μού πεις είναι λύση; Προσωπικά, πιστεύω, δεν είναι... Αλλά εκείνος εντέλει ξέρει! Ας το σεβαστούμε. Υπήρξε τουλάχιστον συνεπής!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Βυτιναίε,

Ναι, ο Λιαντίνης είναι τόσο πραγματικός και ουσιαστικός, ώστε κινείται στη σφαίρα του Μύθου.

Αξίζει, πάντως, έστω κι αν δεν στοιχηθούμε, να μελετήσουμε τουλάχιστον τα βιβλία του, εμβαθύνοντας στη Σκέψη του, κατά το "τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε"!...

Χαίρε, φίλε μου! Καλόν Ιούνιο!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη,

Έχουμε χρέος να τον θυμόμαστε και να εισοδεύουμε -ευκαίρως ακαίρως- στα χυμώδη κι εκρηκτικά του Νοούμενα και ΥποΝοούμενα!

Καλό ξημέρωμα και όλα κατ' ευχήν!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αρτάνις,

Ναι δύσκολο, αλλά το είχα μέσα μου από τον Απρίλιο. Έπρεπε να γίνει! Του το χρωστούσα.

Δεν τον κρίνουμε για την απόφασή του. Απλώς, μες απ' αυτή την δημοσίευση, επισκεπτόμαστε νοερά το Σήμα (=τάφο) των οστών του στις Κεχρεές. Ας αναπαύεται στη Γη του ήρεμος και ήμερος πια! Όλα στην στον κόσμο μας είναι πλέον καλά!

υ.γ. Ψέματα τού λέμε, παραμυθίας χάριν. Όλα πάνε στράφι...

ΔΑΝΑΗ είπε...

Έλαβα σήμερα το μέιλ σας και με μεγάλη έκπληξη είδα το αφιέρωμα στο Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη.

Ευχαριστώ θερμά και για την παραπομπή σας στο blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ που με πολύ κόπο έχουμε στήσει αποκλειστικά για το Λιαντίνη.

Με θλίψη όμως διάβασα τις απόψεις περί αυτοκτονίας και τις συνακόλουθες αρνητικές κριτικές. Με όσα μέχρι στιγμής γνωρίζω τολμώ να πω ότι η αυτοκτονία Λιαντίνη δεν έχει αποδειχτεί. Σήμερα μόλις και χάρη στην σύζυγο του Δημήτρη Λιαντίνη, την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη, αναρτήσαμε μια ακόμη σχετική δημοσίευση που κομίζει νέα στοιχεία για την εξαφάνισή του. Το τι έγινε ο Λιαντίνης από εκείνο το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου 1998 που ο σπαρτιάτης ταξιτζής λέει ότι τον άφησε στο Καταφύγιο του Ταϋγέτου, δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να το βεβαιώσει. Αλλά και τι τον οδήγησε να εξαφανιστεί είναι επίσης σκοτεινό και όχι εύκολο σε ερμηνείες. Έχουν γραφτεί πολλά και κυρίως από ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν και πλούσιους σε φαντασία. Αρκετά από αυτά στους μήνες ύπαρξης του blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ τα αντικρούσαμε με ντοκουμέντα από το αρχείο του και που μας τα παραχώρησε ευγενικά η σύζυγός του. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά το ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟ του που μάλιστα δεν προλάβαμε να δημοσιεύσουμε και έπεσε θύμα παραχάραξης. Δείτε παρακαλώ εδώ http://messologi.blogspot.com/2008/05/blog-post_28.html ή και εδώ http://messologi.blogspot.com/2008/01/blog-post_26.html σχετικά με την παρεξηγημένη σχέση του Λιαντίνη με τη θρησκεία.

Τέλος, οφείλω να εκφράσω τη χαρά μου που γνώρισα ποιος ήταν εκείνος ο ιερωμένος στη φωτογραφία που μήνες πριν είχα αναρτήσει σε ένα άλλο βοηθητικό ιστολόγιο http://messologi2.blogspot.com/2007/10/blog-post.html με τίτλο:

"1998. Ζάκυνθος. Ανάμεσα στο κοινό που παρακολουθεί την ομιλία διακρίνουμε και έναν ιερωμένο. Και από το κείμενο της ομιλίας προσέχουμε ότι ο Λιαντίνης ξεκινά με την προσφώνηση: "Πανοσιολογιώτατε", πιθανότατα λοιπόν πρόκειται για αρχιμανδρίτη."

Και χάρηκα ειλικρινά. Όχι γιατί έλυσα την περιέργεια αλλά για το φωτισμένο κείμενο που διάβασα.

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι που δεν συμφωνώ με κανέναν σχεδόν. Δεν μπορώ να κρίνω το σύνολο του ανθρώπου αλλά μόνο το μέρος του έργου του που γνώρισα. Συγνώμη, αλλά το να μπερδεύεις αρχαίους ορισμούς αοριστολογώντας και να έχεις το ακαταλόγιστο λόγω ακριβώς αυτού του αρχαιοελληνικού αχταρμά που προβάλλεις, δεν το θεωρώ σπουδαίο.Οπότε ας κάνω τα ταπεινά μου ερωτήματα.
-Για ποιον λόγο ήταν μεγάλος ο Λιαντίνης;Εκτός από τον λυσσαλέο αντιχριστιανισμό του...
-Για ποιον λόγο μια αυτοκτονία να είναι "τιμημένη έξοδος";Γιατί όχι ψυχοπαθολογία; Μήπως επειδή απλά ήταν άνθρωπος του "πνεύματος";
-Για ποιον λόγο πολλά έργα του (εκτός από αντιχριστιανικά)περιέχουν πολλά ρατσιστικά σχόλια;Μήπως επειδή αυτό υπήρξε;Φορέας ενός πλατωνικού ελιτισμού και αρχαιοελληνικού "ελληναρισμού"; (μια ματιά στο έργο του "Γκέμμα" θα σας πείσει).
Με όλον τον σεβασμό στον θανόντα πάτερ,no friend of mine.

P. Kapodistrias είπε...

@ Δανάη, Καλημέρα!

Αφάνταστα χάρηκα, για τον ερχομό σου. Έχω δει όλα όσα έχεις ποιήσει για τον Δ. Λ. στους ιστοχώρους σου και θεώρησα ότι οπωσδήποτε πρέπει να λάβεις γνώση του δικού μας ταπεινού αφιερώματος, γι' αυτό και σε ειδοποίησα ιμεϊλικώς να έρθεις κοντά.

Το τι έγινε ο Λιαντίνης, όντως δεν μπορεί ν' αποδειχθεί. Γι' αυτό κι εγώ μιλώ για "(δι)έξοδο"! Δεν ξέρω μάλιστα, τι είναι το καλύτερο να ευχηθώ, να έχει συμβεί. Το βέβαιο είναι, ότι ο Στοχαστής μας, "ψυχής πείρατα ιών", σύμφωνα με την έκφραση του Ηράκλειτου, ανήκει πλέον Αλλού, ούτως ή άλλως, μάς αρέσει ή όχι...

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι μια τέτοια περιρρέουσα κατάσταση μπορεί να δημιουργήσει ευκολότατα παρανοήσεις και διαφορετικές εκτιμήσεις. Όμως, στην Ελλάδα ζούμε... Ξέρεις τώρα...

Από πλευράς μου, καθ' όλα τούτα τα διαρρεύσαντα χρόνια, γίνεται προσπάθεια να τον προσεγγίσουμε στο Σπήλαιο της Κατα-φυγής του, από εντελώς ποιητική/δημιουργική πλευρά, πασχίζοντας εν τω μεταξύ ν' αποβάλω τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, τα οποία με συνδέουν με το Εδώ και Τώρα ή και καθαρίζοντας τις "τσίμπλες" από τα μάτια μου (τις όποιες), όπως πολύ εύστοχα λέει η "Αποκάλυψη" του Ιωάννη.

Παρακαλώ, διαβίβασε τον σεβασμό μου στην αρχαία μου Δασκάλα στο Πανεπιστήμιο, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου και τον θαυμασμό μου για τα Όλα της Δεκαετίας!!!

υ.γ.
Η προσφώνηση "Πανοσιολογιώτατε...", που μού έκαμε στις 8.4.1998 ήταν λάθος, διότι δεν είμαι Αρχιμανδρίτης, μια και ανήκω στον έγγαμο Κλήρο, τουτέστιν Πρωτοπρεσβύτερος. Η σωστή προσφώνηση, λοιπόν, θα ήταν "Αιδεσιμολογιώτατε...".
Αλλά τι σημασία έχουν όλ' αυτά;;;; Το αναφέρω απλώς, μια κι εσύ το προαναφέρεις, αλλά και για να σού συμπληρωθεί το παζλ.

Χαίρε κι ευχαριστώ!

P. Kapodistrias είπε...

@ Vaterpanajotis,

Χαίρε και αγάλλου!
Ευχαριστώ για την κατάθεση της γνώμης σου.
Την σέβομαι απόλυτα, αλλά παραείναι -νομίζω- κάθετη. Η γκάμα των ακραίων χρωμάτων εμπεριέχει και ικανές αποχρώσεις. Όλα στη ζωή (και στον θάνατό μας) δεν είναι Λογική. Ας αφήσουμε ανοιχτά περιθώρια και στο Υπέρλογο και στο Παράλογο, μια και, όπως λέει ο Ελύτης,
" Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα" !...

Καλημέρα και Καλό μήνα! Καλή πατρίδα!

Roadartist είπε...

Καλησπερα.. Πολυ ενδιαφερουσα αναρτηση..
Χωρις να τον εχω γνωρισει αυτον τον ανθρωπο προσωπικα, τον θαυμαζα ομως.. Διαβασα το Γκεμμα και ενιωσα οτι ηταν ενας ανθρωπος ξεχωριστος..Που ισως δεν τον χωρουσε αυτος ο τοπος πλεον.. Δεν ειναι τυχαιο που οι ιδιοι οι φοιτητες του ποτέ δεν τον ξέχασαν, και παντα τον αποκαλουσαν "δάσκαλο" .. η υπερτατη τιμή αυτή .. για εναν καθηγητη..
Καλο βραδυ αγαπητε π.κ. και καλο μηνα!

Φαίδρα Φις είπε...

H μόνη αλήθεια βρίσκεται "εν τω βυθώ" κατά τον Δημόκριτο.Οι ορατές της όψεις μας παραπλανούν...
με δεδομένη την αντίθεση ανάμεσα στην ουσία και τα επιφαινόμενά της,με δεδομένη ακόμα και την ατελή φύση του ανθρώπου,
θα έλεγα ότι ο Δημήτρης Λιαντίνης ήρθε πιο κοντά στον Άνθρωπο,
αμφισβήτησε το κύρος της αλήθειας και της γνώσης στο σημερινό κόσμο,
γι'αυτό έφυγε ζώντας...ή φεύγοντας ζει...

συγχαρητήρια για την ανάρτηση,τη μνήμη,τα ποιήματα...

σας φιλώ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Παπα Παναγιώτη!

Χαρά μου έδωκες που διάβασα τους ωραίους συλλογισμούς σου. Μεγαλύτερη δε για τη λέξη σου ΔΙΕΞΟΔΟΣ. Χωρίς να το θέλεις είπες την αλήθεια. Ναι, για διέξοδο πρόκειται από μεγάλη ανάγκη.
Θυμάσαι όταν κάναμε τους Προσωκρατικούς, το Θαλή π.χ. που μιλάγαμε για την ανάγκη; Κάπως έτσι να το δεις. Χαιρετίσματα στον κ. Αβούρη.

Η δασκάλα σου.

panagiotisandriopoulos είπε...

Xαίρομαι, παμφίλτατε π.κ., για την απήχηση που έχει η ανάρτησή σου για τον Λιαντίνη.
Μέχρι και η σύζυγός του, η καθηγήτρια κ. Γεωργοπούλου βλέπω σου γράφει.
Στέκεται στη λέξη ΔΙΕΞΟΔΟΣ.
Όντως λέξη - κλειδί και οι έννοιές της πολλές και σημαντικές.

Το θέμα είναι πώς στον μάταιο αυτό κόσμο θα έχουμε πάντοτε (Δι)έξοδο!
Όπως λένε κι οι ποιητές μας: Σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι - Έτοιμοι πάντα για τα χείριστα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Ελλογιμωτάτη κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου,
Καλή μου Καθηγήτρια,

Πήρα πολλή χαρά, ότι επικοινώνησες μαζί μου, με αφορμή την σχετική με τον αξιοθαύμαστο σύζυγό Σου ταπεινή ανάρτησή μου.

Πρέπει να Σού δηλώσω ευθύς εξ αρχής, ότι ο πνευματικός κόσμος της μετασολωμικής Ζακύνθου σύνολος, σέβεται και τιμά τον Λιαντίνη, υποκλινόμενος στη Σκέψη του, είτε συμφωνεί, είτε όχι μαζί με τις απόρροιες της συλλογιστικής του.
Η Ζάκυνθος υπήρξε πάντοτε ανοικτή στις προκλήσεις του Νου, δίχως ταμπού, αλλά και δίχως αναγκαστικά να προσχωρεί στη σκέψη του Άλλου. Μα είναι κατάκτηση, το να μπορεί ν' ακούει και να σέβεται, σε μιαν εποχή, που παρά τις δημοκρατικές κατα-κτήσεις, δεν μπορούμε πλέον ν' ακούμε, δεν ανεχόμαστε τον Διπλανό, δεν θέλουμε ν' ακούσουμε καν την άποψή του. Κι αν μάλιστα πρόκειται για Νου κάτι παραπάνω από τον τρέχοντα κοσμικό, εεε τότε τον λοιδορούμε, λιθοβολώντας τον στην πλατεία...

Σεβόμαστε τα μάλα την Διέξοδο του συζύγου Σου, αλλά υποκλινόμαστε και στην δική Σου καρτερία, την ευστάθεια, την αγέρωχη στάση ενώπιον των ανεκδιήγητων ορδών τόσων και τόσων διακεκριμένων Αδιάκριτων όλ' αυτά τα χρόνια.

Προσωπικά μιλώντας, θέλησα να προσεγγίσω το φαινόμενο Λιαντίνης μες από ένα άλλο πρίσμα, αυτό της Ποίησης, η οποία είναι εντέλει και η διάλεκτος της Αιωνιότητας, τουτέστιν ακριβοδίκαιη και διαρκείας! Ό,τι δεν τολμώ να πω με λόγια και με ήχους, το λέω άνετα με τους στίχους. Και για τον Λιαντίνη, το πνευματικό παράστημα του οποίου με συγκινούσε ανέκαθεν, μίλησα με τα δάκρυα της Ποίησης, η οποία μπορεί και να καταστεί (όπως αλλού έχω πει) αντιΠοίηση θανάτου.

Εύχομαι και προσεύχομαι να έχεις Δύναμη και Υπομονή για τον Δρόμο!...

Εγκάρδιο αγκαλισμό στην Διοτίμα!

Με τιμή και σεβασμό
ένας από τους πολλούς φοιτητές Σου
π. Π.Κ.

P. Kapodistrias είπε...

@ Roadartist, Καλημέρα σου!

Στέκομαι σ' αυτό: "Ήτανε ένας άνθρωπος ξεχωριστός"!
Προσυπογράφω, επαυξάνοντας!
Τέτοιοι άνθρωποι είναι πέρα κι έξω από τον ιστορικό μας χώρο και τον χρόνο! Ανήκουν στο Επέκεινα των Πραγμάτων και των Ειδών!

Καλό ξημέρωμα με διαρκές Καλοκαίρι στο νου και στην καρδιά!

P. Kapodistrias είπε...

@ Φαίδρα φις,

Όλα για λίγο.
Το Πολύ επέρχεται
τρικυμιώδες.


Με φιλία Ιουνίου
σε καλημερίζω!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,

Όντως μεγάλη μας η τιμή να φιλοξενούμε απόψε την Καθηγήτρια κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη.

Στον περί του συζύγου της προβληματισμό, θα ήθελα να τροποποιήσω κατά τι μια φράση από την "Γκέμμα" (σελ. 101), αντικαθιστώντας τη λέξη Σολωμός με το δικό του όνομα:

"Ο Λιαντίνης είναι ο Κανένας που ενίκησε τον κύκλωπα της Μέριμνας, και καταστάθηκε να γίνει ο ένας με τ' όνομα."!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ ΔΑΝΑΗ,

Ευχαριστώ πολύ, για την τόσο τιμητική ειδική δημοσίευση, που έκαμες χθες το απόγευμα στο HOMO EDUCANDUS, το βήμα διαλόγου για τον Λιαντίνη που επιμελείσαι, με τίτλο "Ένα συγκινητικό αφιέρωμα στο Λιαντίνη", αναφερόμενη με τόσο θερμά λόγια σε τούτην εδώ την ανάρτηση.
Ήταν απρόσμενο και μαρτυράει άνθρωπο Καλοσύνης και Εντιμότητας! Κι αυτά πανδύσκολα στην εποχή μας!!!

Οι Φίλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση από εδώ.

Ανώνυμος είπε...

Καλή σας μέρα. Είναι προφανές απ όλα όσα διάβασα εδώ και όπου αλλού κατα καιρούς, οτι ο Λιαντίνης πρέπει να ήταν πολύ ιδιαίτερο πνεύμα. Και μόνον απο το γεγονός του Σολωμου και του Λυκούργου στη ζωή του. Δεν έχω άποψη για την αξία, το μέγεθος του ανθρώπου, τον νου του, τη σκέψη του. Ούτε μπορώ να τον κρίνω στην απόφασή του που όμως μου θυμίζει και την περίπτωση του Περικλή Γιαννόπουλου που κάλπασε πάνω στο άσπρο άλογο κόντρα προς τη θάλασσα. Άλλοι άνθρωποι αλλά ένα στοιχείο γοητείας κι εδώ. Για ένα είμαι σίγουρη, οτι πρέπει να ήταν πολύ γοητευτικός άνθρωπος με τη βαθύτερη έννοια του όρου. Αναρωτιέμαι: Κι άλλοι μεγάλοι της ιστορίας του κόσμου είχαν "ανυπόφορο" επίπεδο σκέψης, νόησης, πέρα απ τα όρια, αλλα δεν οδηγήθηκαν στον ίδιο δρόμο. Δεν τους "έκαιγε" ο κεραυνός που είχαν εντός τους, και η διαφορετική "όραση" που διέθεταν. Γιατί σ εκείνον δόθηκε "δώρο" ικανό να δράσει αυτοκαταστροφικά? Αναρωτιέμαι εγώ που ανήκω στο μέσο όρο των ανθρώπων, πώς δεν τον κράτησε εδώ η Μεγάλη Αγάπη. Εκείνος που έχει τη Μεγάλη Σκέψη δεν μπορεί παρα να έχει τη Μεγάλη Αγάπη. Όποιος έχει αυτή την Αγάπη δεν πάει στα Ουράνια χωρίς αυτήν. Ούτε στον Παράδεισο δεν πάει. Αγάπη ,αλλά όχι μόνον την Ιδέα της Αγάπης, την ίδια την Αγάπη και το Πρόσωπο της Αγάπης. Και όταν λέω Αγάπη δεν εννοώ για κάποιου είδους εξάρτιση ούτε με κάτι γήινο και οπωσδήποτε σαρκικό. Μιλάω για το κύριο συστατικό της Ουσίας του Θεού που δίνεται σαν δώρο στον άνθρωπο να το βιώσει. Χωρίς αυτό δεν ξέρω πώς κάποιος μπορεί να ζει. Με αυτό δεν ξέρω πώς κάποιος μπορεί να φύγει.. Μπορεί όμως να μην έχω εγώ την ικανότητα να το καταλάβω αυτό. Απλά μοιράζομαι μαζί σας μια σκέψη..

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Kαλό Μήνα απο το καινούργιο μου καλύβι.

Οπως είπε κι ένας πατέρας της εκκλησίας: Μπορούμε να ορίσουμε τι είναι εκκλησία αλλά δεν μπορούμε να ορίσουμε τι δεν είναι!

Μ' άρεσε ο Λιαντίνης οι διακόσιοι στίχοι του Σολωμού και οι δέκα Οδύσσειες του Ρίτσου (πολυλογάς)

Nefelli είπε...

Αγαπητέ μου Π.Κ.
Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα σου στον Λιαντίνη.
Δεν θ'αφήσω προσωπική γνώμη για τη δι-έξοδο του. Ποιά είμαι εγώ να κρίνω τον Μεγάλο Λιαντίνη? Πως ν΄αγγίξω στο ελάχιστο, το μέγεθος των σκέψεων του?
Τον θαυμασμό μου απιθώνω ταπεινά, δίπλα στο στεφανωμένο Σολωμό, ως φόρο τιμής στην μνήμη του.
Η πραγματική αλήθεια του καθενός, είναι εκείνη που κρύβεται στην ψυχή του. Την ψυχή του λοιπόν ας την κρίνει Εκείνος, που ο Λιαντίνης πήγε να'βρει.
Οι στίχοι σου γι' ακόμη μια φορά μιλήσαν στην καρδιά μου.

...."το τι
ποτέ μου δεν έμαθα
κι αν χάσκεις
προς το Τίποτε."

Μεγάλη αλήθεια κρύβουν τα λόγια σου, Π.Παναγιώτη.

Καλό καλοκαίρι να έχεις.

Ανώνυμος είπε...

Ενα "δηθεν" μας κρατα στην ζωη ?

Απαντω στον Π.Κ. που απαντα στο δικο μου σχολιο σχετικα με τον φιλο Λιαντινη.
Αν εχω καταλαβει καλα, ο ανθρωπος εδωσε ενα "τερμα" στην ζωη του ο ιδιος.

Επομενως ΔΕΝ Πεθανε και ουτε χαρακτηριζεται μαγκια ο θανατος του !!

"Ας το σεβαστουμε"?

Να σεβαστουμε τον τροπο θανατου του? Οχι βεβαια, διοτι ετσι θα συμφωνησουμε, οτι καλως επραξε !! Δεν χρειαζονται τετοια παραδειγματα προς
μίμηση ....

Οποιος αυτοκτονει δεν νομιζω να πεθαινει "Αληθως!", αγαπητε Π.Κ.
Απεναντιας, χρειαζεται ...βοηθεια πολυ πιο πριν.

Ναστε παντα καλα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Πολύ καλός ο συνειρμός με τον άλλον φευγάτο, τον Περικλή Γιαννόπουλο. Τον φαντάζομαι πάντα πάνω στο άτι του το λευκό να χάνεται στα κύματα! Τρομακτικά ποιητικό!

Τελικά όλα τα πράγματα είναι θέμα Όρασης, Ενόρασης και Διορατικότητας!... Εξάλλου ανέκαθεν είναι ζητούμενο, τι ακριβώς ορίζουμε ως Αγάπη. Άβυσσος οι ορισμοί περί Αυτήν... Χάος όμως και ο νους του ανθρώπου χωρίς Αυτήν...

Ή
κάποτε
και με Αυτήν.....

P. Kapodistrias είπε...

@ Γεώργιε Χοιροβοσκέ,

Στο new καλύβι
νηφομανής να είσαι
σαν τον Λιαντίνη
.

P. Kapodistrias είπε...

@ Νεφέλη,

Ευχαριστώ για τους λόγους τους καλούς. Όλοι τους έχουμε ανάγκη. Τους μεταφέρω όμως στον τιμώμενο Λιαντίνη και στην σύζυγό του (και καθηγήτριά μου) κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου, η οποία μάς έκαμε την έκτακτη τιμή να μπει στην παρέα μας, με σχόλιό της λίγο παραπάνω.

Έχεις δίκιο για την Αλήθεια της Ψυχής του καθενός μας. Και μην ξεχνάμε, ότι η λέξη "Αλήθεια", μπορεί να ετυμολογηθεί ως "μη Λήθη".

Αυτή τη μη Λήθη εύχομαι για όλους μας, σήμερα και κάθε μέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Λάνα Καντιάνη,

Ίσως δεν έγινα σαφής παραπάνω. Διευκρινίζω, ότι ο Λιαντίνης, μετά παρρησίας ίδρυσε διέξοδο στη ζωή του, ως άλλωστε ΕΙΧΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Όχι, δεν θα το έκανα εγώ προσωπικά, ούτε σε οποιονδήποτε να συνιστούσα το ίδιο. Αλλά υπερασπίζομαι το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ. Εάν με ρωτούσε, θα συμβούλευα ΟΧΙ σε τέτοια λύση!...

Όμως...

P. Kapodistrias είπε...

@ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ:

Απόψε πληροφορήθηκα, ότι η καθημερινή Εφημερίδα της Ζακύνθου ΕΡΜΗΣ αναδημοσιεύει στο αυριανό της φύλλο, λόγω εκτάκτου ενδιαφέροντος, ολόκληρη την ανάρτησή μας περί Δ. Λιαντίνη.

Ευχαριστούμε όλοι το επιτελείο της έγκριτης αυτής Εφημερίδας για την πρόκριση!

Unknown είπε...

Ποιος ξέρει, τι απέγινε αυτός ο χαρισματικός και ιδιαίτερος φιλόσοφος. Ίσως ποτέ να μην μάθουμε. Τον ευχαριστούμε όμως, για το σπουδαίο έργο που μας άφησε προικιό.

Συγχαρητήρια για την αναδημοσίευση του πόστου, στο αυριανό φύλλο του ΕΡΜΗ.

Να 'στε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Σπουδαίος άνθρωπος ο Δ.Λιαντίνης. Υπάρχει ιστοσελίδα που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σε εκείνον:
www.liantinis.gr
θεώρησα χρήσιμη την ενημέρωση αγαπητέ Π.Κ.

P. Kapodistrias είπε...

@ Ντάνα Καλή μου,

Ίσως δεν χρειάζεται να μάθουμε 1000%...
Ο Μύθος είναι κάποτε Δι-έξοδος!
Το προικιό του όντως πολυτιμότατο. Η δε αγάπη του για τον Σολωμό πασιφανής στο έργο του. Στα ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ του 1998 (β΄ μέρος) ο Δ. Σέρρας έχει κάμει ανθολόγηση όλου αυτού του περί τον Σολωμό υλικού!

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Κι εγώ περιμένω να δω την αυριανή δημοσίευση!

Κι εσύ να είσαι καλά!

P. Kapodistrias είπε...

@ Γαλήνιε,

Ευχαριστώ για την έγνοια και την παραπομπή. Την έχω όμως αναφέρει ως πηγή μου στο τέλος αυτής εδώ της ανάρτησης! Βλ. παραπάνω.

Ξαναευχαριστώ κι εύχομαι αδιάπτωτη Γαλήνη!

Ανώνυμος είπε...

Έχετε δίκιο, το είδα εκ των υστέρων.
Συγχαρητήρια για το αφιέρωμά σας. Φέρνει στο φως και το δικό σας ήθος.
Ο Θεός ας αναπάυσει την ψυχή του.

Unknown είπε...

Νικολίτσα Γεωργοπούλου

Πάτερ Παναγιώτη Χαίρε.
Επίτρεψέ μου να σε ενημερώσω σχετικά με την ιστοσελίδα που αναφέρει και ο Γαλήνιος,ότι ο ιδιοκτήτης της, δημοσιογράφος, ουδέποτε γνώρισε τον άνδρα μου, άνοιξε την ιστοσελίδα με κατάχρηση του ονόματός μας, βρίσκομαι σε δικαστική διαμάχη μαζί του, τα ελάχιστα άτομα που έχει παρασύρει δεν υπήρξαν μαθητές του άνδρα μου ουτε τον εγνώριζαν, ψεύδεται ασύστολα και μόνο σκοπό έχει να βάλλει ρυπαρώς εναντίον μου. Βέβαια δεν με ονοματίζει, γιατί φοβάται τα ποινικά. Προσβάλλει βάναυσα τον άνδρα μου και την οικογενειά του, μέχρι και εναντίον της καθηγεσίας της Διοτίμας καταφέρθηκε πρόσφατα. Όλα δε αυτά γιατί από το 1999 αντιλήφθηκα τον τυχοδιωκτικό του ρόλο και τον έκανα πέρα και του στέρησα κάθε πληροφορία σχετικά με τον άνδρα μου. Με έχει ταλαιπωρήσει τόσο πολύ.Η Δανάη κάποτε, χωρίς να γνωρίζει η καϋμένη, έγραφε στην ιστοσελίδα του, μέχρι που τον κατάλαβε και αποχώρησε και έτσι γνωριστήκαμε. Πρόκειται για μαθήτρια του άνδρα μου με πολύ ήθος, γνήσια αγάπη για το Λιαντίνη.Και πάνω απ' όλα ξέρει γράμματα και έχει πολλές ικανότητες. Μη στενοχωρηθείς αν τολμήσω να σε παρακαλέσω ως δασκάλα σου να σβήσεις το λινκ στην ιστοσελίδα σου. Πάρε με αν θες τηλέφωνο, να τα πούμε.

P. Kapodistrias είπε...

@ Καλή μου Καθηγήτρια, Κυρία Νικολίτσα Γεωργοπούλου, Καλημέρα!

Διάβασα όλα τα παραπάνω και λυπήθηκα σφόδρα. Δεν ημπορούσα να φαντασθώ, ότι συμβαίνουν όσα προανέφερες.
Εννοείται, ότι η παράκλησή Σου είναι εντολή για μένα.

Χαίρε και αγάλλου εν παντί!

υ.γ. Δεν έχω τηλέφωνό Σου. Έχε το μέιλ μου, για οτιδήποτε: pakapodistrias@yahoo.gr

None είπε...

Για φαντάσου τι παίζεται πίσω από την υπόθεση Λιαντίνη!

Τι ήθελες Π.Κ. και ασχολήθηκες; Για καλό πήγες -ξέρω τα αισθήματά σου- και θάβρεις τον μπελά σου στο τέλος.

Δεν ήξερες, δε ρώταγες;

P. Kapodistrias είπε...

Ω, Ναν,

Τι ωραίο να είσαι ο Κανένας με τ' όνομα (σύμφωνα με την ευστοχότατη περί Σολωμού έκ-φραση Λιαντίνη)!

Για όσα λες, έχω μόνο ν' απαντήσω:

O tempora, o mores!!!

Τίποτε περισσότερο. Ευχαριστώ πάντως για τη συναντίληψη!

το θείο τραγί είπε...

Σ' αυτήν την ανάρτηση -τόσο καιρό μετά την δημοσίευση- θα σταθώ αγαπητέ π.Π.Κ. στους πραγματικά πολύ καλούς σας στίχους για τον στοχαστή και την συγκινητική δημοσίευση της ταινίας του στεφάνου του Λιαντίνη προς τον Σολωμό την εξόδιο εκείνη ημέρα. Τα υπόλοιπα τα έγραψα στην νεότερη ανάρτηση στα Παραθέματα. Ευσεβάστως, ο ίδιος.

СОФИЯ ЛУКА είπε...

Η "Γκέμμα" του Δημήτρη Λιαντίνη, ταξιδεύει πλέον στα πνευματικά λιμάνια του κόσμου. Μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στη γερμανική γλώσσα από εκδοτικό οίκο του Βερολίνου και είναι ιδιαίτερη χαρά για όσους αγαπούν το έργο του μεγάλου αυτού φιλόσοφου της εποχής μας. Η μετάφραση έγινε από τον διδάκτορα φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Στουτγκάρδης, κ. Νικόλαο Καρατσιώρα, με την πολύτιμη όσο και απαραίτητη συνεργασία της κ. Νικολίτσας Γεωργοπούλου-Λιαντίνη. Ο τίτλος του βιβλίου στα γερμανικά, είναι "Γκέμμα - Πώς πρέπει να είναι ο άνθρωπος" και για όσους ενδιαφέρονται, παραπέμπω για περισσότερες πληροφορίες, στην ιστοσελίδα
http://www.frank-timme.de/detail.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails