Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης - φωτογραφίες από το αρχείο του
Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στις θεατρικές εμφανίσεις της Τζένης Ρουσσέα σταθήκαμε κυρίως στην πρώτη 15ετία της στην σκηνή του θεάτρου "Μουσούρη", τις... "απόπειρες" που έκανε να φύγει από την "σκιά" του Κώστα Μουσούρη, την πρώτη συνεργασία της με την Ελσα Βεργή, την δημιουργία θιάσου μαζί με τον σκηνοθέτη-ηθοποιό Τίτο Φαρμάκη, τα πρώτα βήματα της σε θιάσους του "εμπορικού" θεάτρου [Νίκος Χατζίσκος, Απόστολος Αβδής, Κώστας Χατζηχρήστος], την ξεχωριστή συνεργασία της με την Ελεάνα Απέργη και τον Διονύση Παγουλάτο και βέβαια την επιστροφή της στο "Μουσούρη" και τον πρώτο μεγάλο ρόλο στην σκηνή του στις "Τρεις αδελφές" του Τσέχωφ.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τα οκτώ χρόνια που η Τζένη ανέλαβε την επιχείρηση του θεάτρου "Μουσούρη", ένα χρόνο πριν τον θάνατο του Κώστα Μουσούρη...
Πριν από αυτό όμως θα ήθελα να παρουσιάσω μια σπάνια φωτογραφία της Τζένης-μαθήτριας της σχολής του Εθνικού θεάτρου, που από λάθος δεν την συμπεριέλαβα στο 1ο μέρος του αφιερώματος. Η Τζένη Ρουσσέα στις 11 Ιουλίου 1954, συμμετείχε στο χορό της τραγωδίας του Ευριπίδη "Ιππόλυτος" στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Η παράσταση ανέβηκε από το Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη και αποτέλεσε τη γενική δοκιμή του Φεστιβάλ Επιδαύρου που καθιερώθηκε επισήμως τον επόμενο χρόνο. Συνδιοργανώθηκε από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού και την Ελληνική Περιηγητική Λέσχη. Στούς βασικούς ρόλους: Ιππόλυτος ο Αλέκος Αλεξανδράκης, Φαίδρα η Ελσα Βεργή, παραμάνα η Αθανασία Μουστάκα, Θησέας ο Θάνος Κωτσόπουλος και Αρτεμη η Αλέκα Κατσέλη.
Στην φωτογραφία από αριστερά: Τζένη Ρουσσέα, Έλσα Βεργή, Αθανασία Μουστάκα και Τζένη Καρέζη [μαθήτρια και εκείνη της σχολής του Εθνικού].
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΥΣΟΥΡΗΣ "ΠΑΘΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ"!..
Νομίζω ότι οφείλω -ιδιαίτερα για τους νεότερους- να γράψω δυο λόγια για τον σπουδαίο θεατράνθρωπο τον Κώστα Μουσούρη που κυριολεκτικά διαμόρφωσε την καριέρα της Τζένης [με τα θετικά και τα αρνητικά].
Ο Κώστας Μουσούρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903. Αποφοίτησε από τη Σχολή της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Προσλήφθηκε από την ηλικία των 15 ετών στο θίασο της ίδιας Εταιρείας. Πρωτοεμφανίσθηκε στη θεατρική σκηνή το Μάιο του 1919. Η κύρια όμως θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε πέντε χρόνια μετά, το Μάιο του 1924, όταν σε συνεργασία με νέους ηθοποιούς ίδρυσε το "Θίασο των Νέων", που στεγάσθηκε σε μικρό συνοικιακό θέατρο του Παγκρατίου. Το 1925 ο Κ. Μουσούρης προσλαμβάνεται από το Σπύρο Μελά ως πρωταγωνιστής στο Θέατρο Τέχνης. Ο Χειμώνας του 1927 τον βρίσκει στο θίασο της Κυβέλης μέχρι και το τέλος του 1928. Το 1929 με την Αλίκη Θεοδωρίδου ιδρύει ίδιο θίασο (Αλίκη -Μουσούρη), απ΄ όπου και αρχίζει να χρονολογείται η πλούσια και πολύμορφη θεατρική δράση του τόσο ως θιασάρχης όσο και ως σκηνοθέτης… Εμφανίσθηκε με το θίασό του σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος, ενώ κατ' επανάληψιν επισκέφθηκε ελληνικές παροικίες της Αιγύπτου (Κάιρο, Αλεξάνδρεια), Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη) αλλά και της Αιθιοπίας και του Σουδάν. Ο Κώστας Μουσούρης ασχολήθηκε επίσης και με την ποίηση και την πεζογραφία δημοσιεύοντας πλείστα των έργων του καθώς μελέτες άρθρα και διηγήματα σε διάφορα έντυπα. Στη δεκαετία του '50 υπήρξε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και παράσημα. Συμπρωταγωνίστριές του μετά το 1949, κατά χρονολογική σειρά, υπήρξαν οι Έλλη Λαμπέτη, Ελένη Χατζηαργύρη, Τζένη Καρέζη, Βάσω Μανωλίδου, Αντιγόνη Βαλάκου, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλεξάνδρα Λαδικού και Τζένη Ρουσσέα... Πέθανε στις 7 Δεκεμβρίου 1976 σε ηλικία 73 ετών αφήνοντας μια πλούσια καλλιτεχνική παρακαταθήκη στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. [από την wikipedia]
Γράφει ο Μίλτος Λιδωρίκης σε κάποιο σημείο του βιβλίου του "Κώστας Μουσούρης - Πάθος θεάτρου" [Εκδόσεις Καστανιώτη 2002] "Τι αγάπησε περισσότερο ο Κώστας Μουσούρης στο θεατρικό του ταξίδι; Θα έλεγα το ίδιο το ταξίδι! Το έζησε με το σώμα του, με νου και με καρδιά, πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια, γνωρίζοντας ότι ο ηθοποιός ζει όσο παίζει. Μου το έλεγε συχνά: "Υπάρχουμε όσο πατούμε το σανίδι. Μετά, όσο ζούμε, η μοναξιά. Και μετά το τέλος η λησμονιά". Πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, συνάδελφοι του αναφέρθηκαν ή ενδεχομένως στο μέλλον να αναφερθούν στον Κώστα Μουσούρη και στην θέση του στην ιστορία του θεάτρου μας. Ο υπογράφων αυτά μόνον έχει να καταθέσει: "Κώστας Μουσούρης: ηθοποιός, σκηνοθέτης, δημιουργός τριών θεάτρων, θιασιάρχης, επιχειρηματίας, καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Άρα, εξ ορισμού θεατράνθρωπος. Κώστας Μουσούρης: πενήντα οκτώ χρόνια πάθος θεάτρου".
Διαβάζω στην εφημερίδα "Βραδυνή" σε ρεπορτάζ της Εμυ Πανάγου στις 9-12-1976 "..Τελευταίο χειροκρότημα χθες στο Α νεκροταφείο... για αυτή την σεμνή μορφή του θεάτρου μας τον ηθοποιό, τον σκηνοθέτη, τον δάσκαλο, τον ποιητή. Αυτόν τον προικισμένο θεατράνθρωπο που στάθηκε για τους νεότερους κυρίως ηθοποιούς υψηλό παράδειγμα αγάπης για την τέχνη του, αφοσιωμένος στο επάγγελμα του, σεβασμού απέναντι στο κοινό.. Ο Κώστας Μουσούρης δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις νέες τάσεις του θεάτρου, δεν έψαχνε για αμφίβολες, όπως έλεγε, θεατρικές φόρμες γιατί πίστευε πως πάνω στην σκηνή δεν μπορείς να πειραματίζεσαι...Τον θυμάμαι να λέει "το θέατρο για μένα είναι να μπορείς να προσφέρεις δυο ώρες ψυχαγωγίας στο κοινό". Ηταν μια άποψη που εμάς τους ανθρώπους της νεότερης γενιάς δεν μας έβρισκε σύμφωνους. Σε αυτό όμως που συμφωνούσαμε όλοι ήταν ένα: Οτι ο Κώστας Μουσούρης έδινε πάντοτε όσο μπορούσε καλύτερες παραστάσεις. Φρόντιζε κάθε φορά ώστε και το πιο ανούσιο μπουλβάρ, η πιο ασήμαντη φάρσα να παρουσιάζεται με απόλυτο σεβασμό και συνέπεια προς το κοινό του. Γιατί πρέπει να πούμε ότι ο Μουσούρης είχε ένα ιδιαίτερο, ένα μεγάλο πιστό κοινό, που πιστά το υπηρετούσε... Σαν άνθρωπος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός γι αυτό και δικαιολογημένη η συγκίνηση χθες μέσα και έξω στο προαύλιο της εκκλησίας, από τους φίλους, τους συνεργάτες του. Κι ήταν πολλοί αυτοί που έτρεξαν να του πουν το τελευταίο αντίο. Ολόκληρο το Ελληνικό θέατρο... Στεφάνια δάκρυα, επικήδειοι και τελευταίος χαιρετισμός. Ομοια η κατάληξη μιας κηδείας. Αυτό που μένει πάντα είναι η μνήμη του ανθρώπου. Και αυτός ο άνθρωπος θα μείνει στην μνήμη μας σαν κάτι ακριβό κι αναντικατάστατο.. Σαν μια ολόκληρη ωραία εποχή που φεύγει μαζί του καθώς αθόρυβα εκείνος έκλεισε την αυλαία του θεάτρου "Κώστα Μουσούρη".
Η ΤΖΕΝΗ ΤΟΥ..."ΜΟΥΣΟΥΡΗ"
Εγραφα το 2011 για την Τζένη Ρουσσέα: "...Την γνώρισα πριν από 32 χρόνια!. Την συνάντησα για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1979 στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη»....Τότε είχα την στήλη της συνέντευξης της εβδομάδας στο μεγαλύτερο λαϊκό περιοδικό της εποχής το «Ρομάντσο». Μια συνέντευξη ήταν ο λόγος της πρώτης συνάντησης μου με την Τζένη Ρουσσέα που.. κράτησε 32 χρόνια!! Δούλεψα μαζί της τα τελευταία δύο χρόνια της στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» σαν υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων [καινούργιο επάγγελμα τότε] Μαζί της ήμουν και όταν έχασε το θέατρο της.. Μαζί σε κάθε επόμενη δουλειά μέχρι να ξεπεράσει τα προβλήματα και να πάρει ξανά ένα καλό δρόμο η καριέρα της… Μαζί πήγαμε στο θέατρο «Πύλη», στο Δημοτικό θέατρο Ρόδου, στο θέατρο «Ελσα Βεργή» κά…
Ηθοποιός, πρωταγωνίστρια για είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια του ιστορικού θεάτρου «Κώστα Μουσούρη», από αυτά τα οκτώ και επιχειρηματίας του ίδιου θεάτρου, αρκετός κινηματογράφος [26 ταινίες] , δέκα επιτυχημένες τηλεοπτικές εμφανίσεις και όμως η Τζένη Ρουσσέα δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στους ηθοποιούς που αποκαλούσαμε «στάρ» [ανεξάρτητα της αξίας τους!..] Σε αυτό συνέβαλαν πολλοί εξωτερικοί παράγοντες περισσότερο όμως ο χαρακτήρας της.. Η Τζένη ήταν γεννημένη αντι-στάρ, το μόνο που την ενδιέφερε πάντα ήταν να βρίσκεται στην σκηνή , να παίζει, να χάνεται μέσα στους ρόλους.. Η μαγεία της σκηνής, των ρόλων όπως ελάχιστοι την ζουν…Για όλα τα άλλα υπήρχαν πάντα κάποια άλλα πρόσωπα να ενδιαφερθούν. Μα πάνω από όλους ο Κώστας Μουσούρης. Η Ρουσσέα ένιωθε πάντα προστασία κάτω από τις φτερούγες του "δασκάλου" της.. Και όταν εκείνος «έφυγε», εκείνη για καθαρά συναισθηματικούς ρόλους ανέλαβε την επιχείρηση του θεάτρου της πλατείας Καρύτση προσπαθώντας να συνεχίσει το έργο του…Η Τζένη Ρουσσέα έχοντας πια στα χέρια της ένα θέατρο «όνομα» στην καρδιά της θεατρικής πιάτσας, άνετα θα μπορούσε με την γνωστή - τότε - συνταγή να εξασφαλίσει την μια εισπρακτική επιτυχία μετά την άλλη… Όμως προτίμησε τον ανηφορικό δρόμο…Δεν δίστασε να πάει κόντρα στο κοινό που πενήντα χρόνια παρακολουθούσε την δουλειά του Κώστα Μουσούρη με εκείνα τα ειδικά έργα -τα μπουλβάρ- και που δεν ήθελε κάτι πιο σύγχρονο.. Κόντρα σε αυτό εκείνη παρουσίασε δυο έργα του Τένεσι Ουίλιαμς, πέντε δύσκολα μονόπρακτα της Κωστούλα Μητροπούλου και «φυσικά» ο κόσμος του «Μουσούρη» δεν την ακολούθησε!…"
Σε συνέντευξη στην Νατάσσα Μπακογιαννοπούλου στο περιοδικό "Γυναίκα" τον Φεβρουάριο του 1977 η Τζένη Ρουσσέα μιλάει για την συνεργασία της με τον Κώστα Μουσούρη:
"... Όλη η καριέρα μου κλείνεται σ' αυτό το θέατρο. Από το Εθνικό με πήρε το 1956 για να ερμηνεύσω την αδελφή της "Αννας Φράνκ" όπου πρωταγωνιστούσε η Αντιγόνη Βαλάκου. Έλειψα για ένα διάστημα και επανήλθα κοντά του το 1964 όταν ανέβασε τις "Τρεις αδελφές" του Τσέχωφ και έπαιξα την Μάσα. Παρέμεινα συνέχεια στο θέατρο του από τότε με μοναδική απουσία την περίοδο της εγκυμοσύνης μου. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πω πως σ αυτόν οφείλω τα πάντα... Μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω πρωταγωνίστρια και μου εμπιστεύτηκε ωραίους ρόλους. Ήταν τέλειος σαν συνεργάτης. Έπαυε να είναι ο θιασάρχης-σκηνοθέτης και γινόταν ο τέλειος συνάδελφος που θα έκανε ότι μπορούσε για να σε βοηθήσει να παίξεις καλά το ρόλο σου... Χίλιες φορές είπα να φύγω από αυτό το θέατρο. Όχι γιατί δεν ήμουν ευχαριστημένη αλλά μόνο και μόνο για να αλλάξω, για να παίξω κάτι με άλλο σκηνοθέτη. Ποτέ όμως δεν βρήκα την δύναμη να το κάνω... Εβλεπα πόσο τέλεια λειτουργούσε το θέατρο του κι ήξερα πως μετά από τόσα χρόνια εδώ μέσα, θα μου ήταν αδύνατο να προσαρμοστώ σε άλλη ατμόσφαιρα... Βασιλεύει ένας αλλοιώτικος ρυθμός στο "Μουσούρη" Πηγαίνουμε στην καθορισμένη ώρα, σταματάμε να μιλάμε στην καθορισμένη ώρα, όλα λειτουργούν μέσα σε μια τάξη απόλυτη που την υπαγορεύει ο σεβασμός για το κοινό... Κάτι που μας δίδαξε εκείνος.. Το κενό που άφησε στο θέατρο του είναι ανυπολόγιστο.Το βράδυ που παίξαμε μετά το θάνατο του, κλαίγαμε όλοι. Εγώ ειδικά ένοιωθα κάπως σαν απροστάτευτη, χωρίς τον άνθρωπο που έφερνε την ευθύνη για ότι έκανα...Ωστόσο το θέατρο αυτό έχει μια ιστορία πίσω του και θα συνεχίσουμε την πορεία του..Εμείς όλοι οι πιστοί συνεργάτες του θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την παράδοση του...."
ΤΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΤΟ "ΜΟΥΣΟΥΡΗ" Η ΤΖΕΝΗ ΡΟΥΣΣΕΑ
1975-1976 Κλωντ Μανιέ "Ένας άντρας στο κρεβάτι μου" σε σκηνοθεσία Κώστα Μουσούρη. [Ηταν η τελευταία σκηνοθεσία του. ] Μετάφραση Αλκη Ζέη. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Σταύρος Ξενίδης, Γιώργος Μούτσιος.
1976-1977 Αλεξάνδρου Κασόνα "Η διαβολεμένη μυλωνού" [Πρεμιέρα 9-10-1976]Μετάφραση Ιουλίας Ιατρίδου, σκηνοθεσία Ντίνου Δημήπουλου, σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Καρύδη. Μουσική και τραγούδια Νίκος Μαμαγκάκης. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Σταύρος Ξενίδης, Νίκος Γαλανός, Δημήτρης Ιωακειμίδης, Γιάννης Κανδύλας, Γκάρυ Βοσκοπούλου κα.
1977-1978 Εναλλασσόμενο ρεπερτόριο
Α. Νόελ Κάουαρτ "Η γυναίκα μου φάντασμα" [9-10-1977 πρεμιέρα] Μετάφραση Αλέξης Σολομός, σκηνοθεσία Γιώργος Μεσσάλας [!] σκηνικά Λίζα Ζαίμη. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Σταύρος Ξενίδης, Νίκος Γαλανός, Καίτη Λαμπροπούλου, Μαρία Κωνσταντάρου, Πίτσα Μπουρνόζου κά.
Β. Τένεσι Ουίλιαμς "Καλοκαίρι και καταχνιά" [ 8-12-1977 πρεμιέρα ]. Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης, σκηνοθεσία Γιώργος Μεσσάλας [!] σκηνικά Λίζα Ζαίμη. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Νίκος Γαλανός, Σταύρος Ξενίδης, Καίτη Λαμπροπούλου, Πίτσα Μπουρνόζου, Μαρία Κωνσταντάρου, Γιώργος Χαδίνης, Σοφία Κακαρελίδου, Γιάννης Κοντούλης, Θεοδόσης Ισαακίδης.
1978-1979 Εναλλασσόμενο ρεπερτόριο
Α. Επανάληψη του έργου του Τένεσι Ουίλιαμς "Καλοκαίρι και Καταχνιά"
Β. Κωστούλας Μητροπούλου μονόπρακτα με τον γενικό τίτλο "Μουσική για μια αναχώρηση" Σκηνικά Κάτια Μητροπούλου, Μουσική και τραγούδια Ανακρέων Παπαγεωργίου.
α. "Ιστορία για τρείς". Σκηνοθεσία Μαρία Κωνσταντάρου. Τζένη Ρουσσέα, Νίκος Γαλανός, Μαρία Κωνσταντάρου.
β."Κάθε Κυριακή 12 με 2". Σκηνοθεσία Βασίλης Ρίτσος. Σταύρος Ξενίδης, Γκάρυ Βοσκοπούλου.
γ. "Η αναχώρηση". Σκηνοθεσία Μαρία Κωνσταντάρου. Τζένη Ρουσσέα, Μαρία Κωνσταντάρου.
δ. "Ο Δρόμος". Σκηνοθεσία Βασίλης Ρίτσος. Νίκος Γαλανός, Σταύρος Ξενίδης.
ε. "Το διαζύγιο". Σκηνοθεσία Βασίλης Ρίτσος. Τζένη Ρουσσέα, Σταύρος Ξενίδης,.
Γ. Από 3 -1-1979 μόνο το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο "Ερρίκος Δ" Μετάφραση Γεώργιου Ρούσσου, σκηνοθεσία Δημήτρη Χορν, σκηνικά Γιάννη Καρύδη. Στους ρόλους Δημήτρης Χορν, Τζένη Ρουσσέα, Βύρων Πάλλης, Σταύρος Ξενίδης, Νίκος Γαλανός κα.
1979-1980 Άλαν Αίηκμπορν "Μια νύχτα άνω κάτω". [ 24- 10- 1979 πρεμιέρα]Μετάφραση-σκηνοθεσία Κωστής Τσώνος, σκηνικά Γιάννης Καρύδης. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Ντίνος Ηλιόπουλος, Κάκια Αναλυτή, Κώστας Ρηγόπουλος, Μαρία Φωκά κα.
1980-1981 Μάργκαρετ Κέννεντυ "Μετά την μπόρα" [ 17-10-1980 πρεμιέρα] Μετάφραση Ελένη Γιολάση, σκηνοθεσία Αγγελος Αντωνόπουλος, σκηνικά Λίζα Ζαίμη. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Αγγελος Αντωνόπουλος, Βύρων Πάλλης, Βάντα Καρακατσάνη, Ζωή Βουδούρη κα.
1981-1982
α. Τένεσι Ουίλιαμς "Τριαντάφυλλο στο στήθος" [2-10-1981 πρεμιέρα]. Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης, σκηνοθεσία Νίκος Χαραλάμπους , σκηνικά Γιώργος Ζιάγκας. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Γιάννης Κατράνης, Μαρία Ζαφειράκη, Βάντα Καρακατσάνη, Σάββας Αξιώτης κα.
β. Φράνκ Γκιλρόι "Το τελευταίο Παιχνίδι" [6-3-1982 πρεμιέρα] Μετάφραση Στέλλα Κρανάη, σκηνοθεσία Γκρέγκ Τάλλας, σκηνικά Λίζα Ζαίμη. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Πέτρος Φυσσούν, Θεόδωρος Εξαρχος.
1982-1983
α. Επανάληψη του έργου του Φράνκ Γκιλρόι "Το τελευταίο Παιχνίδι" [από 24-9-1982]
β. Τζων Μπόϋτον Πρίσλευ "Επικίνδυνη στροφή" [9-2-1983 πρεμιέρα ] Μετάφραση-σκηνοθεσία Γιώργος Θεοδοσιάδης, σκηνικά Λίζα Ζαίμη. Στους ρόλους Τζένη Ρουσσέα, Αγγελος Αντωνόπουλος, Πέτρος Φυσσούν, Αννα Φόνσου, Μίρκα Καλαντζοπούλου, Ματίνα Καρρά, Μάνος Τσιλιμίδης. Ήταν η τελευταία παραγωγή της Τζένης Ρουσσέα στο θέατρο "Μουσούρη".
Και μια τελευταία φωτογραφία μετά την πρεμιέρα της "Επικίνδυνης στροφής" στο καμαρίνι της Τζένης ο πρ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Αγγελος Αντωνόπουλος.]
Δεν θα πρέπει να ξεχάσω να πω ότι η Τζένη Ρουσσέα τιμούσε πάντα παλιότερους συναδέλφους της, όπως το αφιέρωμα που οργάνωσα και που φιλοξένησε στο "Μουσούρη" στις 8-11-1983 για την ηθοποιό - πρώτη πρωταγωνίστρια της "Λαικής σκηνής" του Κάρολου Κουν και πρώτη ερμηνεύτρια δημοτικών τραγουδιών στο θέατρο Φρόσω Κοκκόλα. Στην φωτογραφία από αριστερά Τζένη Ρουσσέα, Ιάκωβος Ηλίας [α βιολί], Φρόσω Κοκκόλα, ο λογοτέχνης Αγγελος Βογάσαρης και ο Δημήτρης Κραουνάκης.
Έγραφα το 2011 για την Τζένη: "...Είναι δύσκολο να μιλήσω για μια ηθοποιό που μαζί της έζησα πολλά χρόνια επαγγελματικά αλλά και σαν οικογενειακός φίλος. Που έζησα τις αγωνίες ,τα προβλήματα της, που είδα τη ζεστή σχέση που είχε πάντα με τους συνεργάτες της, την αγάπη που όλοι της έδειχναν. Που χρόνο το χρόνο την έβλεπα να παλεύει τον κάθε ρόλο με το ίδιο πάθος στις πρόβες, που ζούσα τις αγωνίες, τις αμφιβολίες, τις ελπίδες της την παραμονή κάθε πρεμιέρας. Που έζησα κοντά της ίσως τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής και της καριέρας της εκείνο το καλοκαίρι του 1983 στο νησί της την Ζάκυνθο, που ενώ κάναμε σχέδια για τον χειμώνα που θα γιορτάζαμε τα 50 χρόνια του θεάτρου «Κώστα Μουσούρη», έμαθε από τρίτους ότι έχασε το θέατρο της, το θέατρο που στα καμαρίνια και την σκηνή του πέρασε είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια!.. Από εκείνη τη μέρα η Τζένη «έφυγε» από το θέατρο… Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος «σιωπής».. Στο διάστημα αυτό μίλησε για θέατρο μόνο δύο φορές και αυτό αναγκαστικά σε κάποια δικαστήρια.. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που ερχόταν σε επαφή με αυτούς τους χώρου. Ένιωθε φρικτά, δεν ήθελε να έχει σχέση με κανέναν από αυτούς που την κορόιδεψαν, που αγνόησαν τους αγώνες, τα πιστεύω της. Όμως έπρεπε να παλέψει για να φανεί η αλήθεια. Μετά από αυτή την περιπέτεια η Τζένη άρχισε μια νέα πορεία «απαλλαγμένη» από τις ευθύνες ενός δικού της θιάσου.. Ίσως και πιο «ελεύθερη»."
Στο 3ο μέρος του αφιερώματος στην θεατρική πορεία της Τζένης Ρουσσέα θα σταθούμε σε μια ξεχωριστή συνεργασία της με την ΠΡΩΤΗ ΑΛΙΚΗ του θεάτρου μας. Ήταν το 1985 στο θέατρο "Πύλη". Με αυτή την αφορμή θα θυμηθούν οι παλιότεροι και θα γνωρίσουν οι νέοι ποια ήταν η Πρώτη Αλίκη του θεάτρου μας... Σίγουρα δεν ήταν η αγαπημένη σε όλους Αλίκη Βουγιουκλάκη...
Δ.Κ.
