© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

Ο Στράτης Μυριβήλης επανέρχεται στην εκδοτική επικαιρότητα


Ο Στράτης Μυριβήλης (1890-1969) είναι ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα της γενιάς του 1930. Η πεζογραφία του επηρεάστηκε έντονα από τη συντριβή της Μεγάλης Ιδέας και τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και διακρίθηκε για το οξύ αντιπολεμικό της πνεύμα, αποτυπωμένο στα μυθιστορήματά του «Η ζωή εν τάφω» (1924) και «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» (1932). Ο ίδιος εντάχθηκε εξαρχής στο ρεύμα του δημοτικισμού, διατηρώντας εκ παραλλήλου άρρηκτους δεσμούς με την παράδοση. Πόσο, όμως, ξέρουν σήμερα οι νεώτεροι τον Μυριβήλη και πώς μπορούν να ανακαλύψουν το έργο του, χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξουν διεξοδικά στη βιβλιογραφία του; Δύο πολύ πρόσφατες εκδόσεις τον φέρνουν ξανά στην επικαιρότητα και έρχονται να μας τον επανασυστήσουν τόσο ως πεζογράφο όσο και ως ποιητή (μια ιδιότητα που παραμένει εν πολλοίς άγνωστη και για τους παλαιότερους). Πρόκειται για την ανθολογία διηγημάτων του «Στη χώρα των αγαλμάτων» και για την επανέκδοση της ποιητικής του συλλογής «Μικρές φωτιές», που κυκλοφορούν σε επιμέλεια Παντελή Μπουκάλα και εικονογράφηση Μάρκου Καμπάνη από την Εστία.

Τα διηγήματα προέρχονται από τα τέσσερα χρωματιστά βιβλία του Μυριβήλη («Το πράσινο βιβλίο», «Το γαλάζιο βιβλίο», «Το κόκκινο βιβλίο» και «Το βυσσινί βιβλίο»), που πρωτοκυκλοφόρησαν μεταξύ 1936 και 1959. Την ανθολόγηση έχουν κάνει οι εγγονές του Χριστίνα Αγγελοπούλου και Λενιώ Μυριβήλη και η εκδότρια της Εστίας Εύα Καραϊτίδη. Όπως παρατηρεί στην εισαγωγή του ο Π. Μπουκάλας, τα επιλεγμένα διηγήματα αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ θεματικό φάσμα, υποδεικνύοντας την πολυσυλλεκτικότητα και τον πολυφωνικό χαρακτήρα της πεζογραφίας του Μυριβήλη. Ρεαλιστής αλλά και αινιγματικός, λυρικός αλλά και αισθησιακός, βασισμένος σε μια λόγια γλώσσα η οποία ενσωματώνει οργανικά στο εσωτερικό της τη λαϊκή έκφραση της εποχής του, ο συγγραφέας επιβεβαιώνει στα διηγήματά του την αντιπολεμική του στάση, με πολλαπλές αναφορές στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Β. Χατζηβασιλείου

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μες από τον κινηματογράφο


Είχαν περάσει λίγο περισσότερα από 20 χρόνια από τον τερματισμό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η Ευρώπη έμπαινε και πάλι στον εφιάλτη ενός Μεγάλου Πολέμου. Ήταν ακριβώς πριν 80 χρόνια. Η ναζιστική Γερμανία εισβάλει στην Πολωνία, όταν ακόμη ευρωπαϊκές δυνάμεις προσπαθούσαν, μέσω της διπλωματίας, να αποφύγουν τη σύγκρουση. Η Πολωνία έπεσε μέσα σε χρόνο ρεκόρ και πλέον είχαμε μπει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που θα στοιχίσει τη ζωή σε περίπου 80 εκατομμύρια ανθρώπους - πάνω από 50 εκατομμύρια νεκροί άμαχοι.

Η φρίκη του πολέμου πήρε άλλες διαστάσεις με τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, τις μαζικές εκτελέσεις, το κάψιμο χωριών και τη σφαγή κατοίκων, ακόμη και γυναικόπαιδων, για να φτάσουμε στο τέλος με τις ατομικές βόμβες στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Είχαν προηγηθεί μεγάλες μάχες, ηρωισμοί, στα χαρακώματα από απλούς στρατιώτες και στα βουνά ή στις πόλεις από εκατομμύρια γυναίκες και άντρες που αντιστάθηκαν στο απόλυτο κακό, για την ελευθερία και τη διατήρηση της αξιοπρέπειας, θυσιάζοντας τη ζωή τους.

Μπορεί όλα αυτά σήμερα να μοιάζουν, ειδικά για τους νεότερους, με ένα μυθιστόρημα, αλλά είναι ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της σύγχρονης Ιστορίας της ανθρωπότητας. Μια ιστορία που έδωσε στον κινηματογράφο την ευκαιρία να μιλήσει για τον ηρωισμό, τη θυσία, την αντίσταση, αλλά και τη φρίκη του πολέμου, τις θηριωδίες των ναζί και την κατάντια του ανθρώπινου είδους. Υπήρξαν βεβαίως και προπαγανδιστικές ταινίες, με στόχο να υπάρξουν εθελοντές. Πάντως, σπουδαίοι κινηματογραφιστές απ’ όλο τον κόσμο γύρισαν πολλές αξιόλογες ταινίες, ορισμένες φορές αριστουργήματα, που σημάδεψαν το σινεμά και πρόσφεραν τα μέγιστα στη συλλογική μνήμη.

Με αφορμή την επέτειο του «Όχι», είναι ευκαιρία να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας μέσα από δέκα απ’ τις καλύτερες ξένες ταινίες που έχουν εμπνευστεί από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μια ελληνική - ίσως τη σημαντικότερη που γυρίστηκε στον τόπο μας.

Αυτές είναι:

«Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη»

«Θάλαμος Εξόντωσης 17»

«Όταν Περνούν οι Γερανοί»

«Η Λίστα του Σίντλερ»

«Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν»

«Και οι 12 ήταν Καθάρματα»

«Η Μεγάλη Απόδραση»

«Σιδηρούς Σταυρός»

«Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι»

«Τα Παιδικά Χρόνια του Ιβάν»

«Τι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση;»

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σπάνιος πίνακας του Ιταλού Τσιμαμπούε πωλήθηκε σε δημοπρασία πάνω από 24 εκατ. ευρώ


Ένα πολύ σπάνιο αριστούργημα του ιταλού ζωγράφου Τσιμαμπούε (1272-1302), «Η χλεύη στον Χριστό» ή «Ο Χριστός χλευαζόμενος», κατακυρώθηκε έναντι 24.180.000 ευρώ (των εξόδων περιλαμβανομένων) σε μια ιστορική δημοπρασία που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Σενλί, κοντά στο Παρίσι, ανακοίνωσε ο οίκος δημοπρασιών Acteon.  

Η τιμή έφθασε στη δημοπρασία τα 19,5 εκατομμύρια χωρίς τα έξοδα. Ο Acteon δεν διευκρίνισε ποιο είναι το προφίλ του αγοραστή του πίνακα αυτού, ο οποίος είχε εκτιμηθεί μεταξύ 4 και 6 εκατομμυρίων ευρώ. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που έβγαινε σε δημοπρασία πίνακας του Τσιμαμπούε.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

22 φωτοστάσεις στην Έκθεση: "Andy Warhol - From A to B and Back Again" του Ινστιτούτου Τέχνης Σικάγου


Φωτο-περιήγηση: ΝΙΚΟΣ Π. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, 25.10.2019


This major retrospective—the first to be organized by a US institution in 30 years—builds on the wealth of new research, scholarship, and perspectives that has emerged since Andy Warhol’s early death at age 58 in 1987. More than 400 works offer a new view of the beloved and iconic American Pop artist, not only illuminating the breadth, depth, and interconnectedness of Warhol’s production across the entirety of his career but also highlighting the ways that he anticipated the issues, effects, and pace of our current digital age.

Warhol gained fame in the 1960s for his Pop masterpieces, widely known and reproduced works that often eclipse his equally significant late work as well as his crucial beginnings in the commercial art world. This exhibition brings together all aspects and periods of his varied and prolific career and includes paintings, sculpture, drawings, prints, videos, archival and printed material, installation, films, and media works. By showcasing the full continuum of Warhol’s work, rather than focusing on a certain period, this presentation demonstrates that the artist didn’t slow down after surviving the assassination attempt that nearly took his life in 1968 but entered into a period of intense experimentation.

Warhol, with obvious self-deprecation, described his philosophy as spanning from A to B. As this exhibition decidedly proves, his thinking and artistic production ranged well beyond that, but his true genius lies in his ability to identify cultural patterns and to use repetition, distortion, and recycled images in a way that challenges our faith in images and questions the meaning of our cultural icons.

This exhibition was organized by the Whitney Museum of American Art, New York.










































Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019

Στη βαρδιόλα του Αγίου Χαραλάμπη Μπελουσιού Ζακύνθου


Φωτο-αποτυπώσεις: π. Παναγιώτης Καποδίστριας










Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019

Συνεδρία περί αξιοποίησης ψυχικών αποθεμάτων | Συνεργασία Μορφωτικού Κέντρου "Αληθώς" με Κέντρο "Η Στοργή"



Το Μορφωτικό Κέντρο Λόγου "Αληθώς", ως τρίτη (Θ4) εκδήλωση των εφετινών δράσεών του, αναγγέλλει συνάντηση των φίλων και θιασωτών του με τον κ. Τίμο Στραβοπόδη, (Κοινωνιολόγο - Επιστημονικό Υπεύθυνο του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας ΠΕ Ζακύνθου "Η ΣΤΟΡΓΗ"), ο οποίος θα παρουσιάσει το ενδιαφέρον θέμα: «Η αξιοποίηση των ψυχικών μας αποθεμάτων, για να μπορούμε να ονειρευόμαστε».

Στη συνεδρία αυτή θα αναδειχθούν ψυχικά αποθέματα που έχει ο καθένας μας και δεν τα έχει γνωρίσει, τα οποία, εάν αξιοποιήσει, θα μπορεί να ατενίζει τις δυσκολίες της καθημερινότητας με άλλη ματιά. Έτσι, θα μπορεί να βάζει στόχους και να ονειρεύεται για μια ποιοτικότερη ζωή.

Χρόνος και τόπος συνάντησης: Τετάρτη, 23 Οκτωβρίου 2019, ώρα 7 το βράδυ, στην Αίθουσα της Ενοριακής Βιβλιοθήκης Μπανάτου, απέναντι από τον Ναό της Παναγούλας.

Εφόσον υπάρξει ενδιαφέρον, η συνεργασία της "Στοργής" με το "Αληθώς" θα είναι μονιμότερη, στοχεύοντας σε μηνιαίες συναντήσεις ανάλογου περιεχομένου.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας: 10 χρόνια Κέντρου Ελληνιστικών Σπουδών


Το μεγαλείο των ελληνοαιγυπτιακών σχέσεων αναδείχθηκε  μέσα από μία μεγάλη εκδήλωση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (21/10), αφιερωμένης στα δέκα χρόνια από την ίδρυση του Κέντρου Ελληνιστικών Σπουδών, καθώς επίσης και στην πρέσβειρα Καλής Θελήσεως, Μαριάννα Βαρδινογιάννη, για την τεράστια προσφορά της στον παγκόσμιο αυτό πολιτιστικό οργανισμό της χώρας του Νείλου.
Την κ. Βαρδινογιάννη, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο, «ένα μεγάλο φίλο της Βιβλιοθήκης» όπως τον χαρακτήρισε, και τους υψηλούς επισκέπτες, υποδέχτηκε θερμά ο διευθυντής της Βιβλιοθήκης, Δρ Μουστάφα Ελ Φέκι, τονίζοντας τον σπουδαίο ρόλο που διαδραμάτισε η κ. Βαρδινογιάννη στην ίδρυση του Κέντρου Ελληνιστικών Σπουδών της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
«Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου είναι πανάρχαιες», επεσήμανε ο κ. Φέκι, υπενθυμίζοντας τη δήλωση του Έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, όταν τον συνάντησε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι «η Αλεξάνδρεια ήταν η πιο σημαντική πόλη στην αρχαία Ελλάδα». Επομένως, «κάθε φορά που συναντιόμαστε στην Αλεξάνδρεια, αυτό αποτελεί έναν μεγάλο εορτασμό των πανάρχαιων σχέσεών μας», προσέθεσε ο διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Από την πλευρά του, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ. Θεόδωρος Β΄, χαιρέτισε τα δέκα χρόνια από την ίδρυση του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού φορέα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας που ενώνει Ελλάδα και Αίγυπτο, με τη σημαντική υποστήριξη του Ιδρύματος «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, του Ιδρύματος Ωνάση και του πανεπιστημίου της πόλης.
«Μέσα στα δέκα χρόνια που λειτουργεί, το μοναδικό αυτό Κέντρο Ελληνιστικών Σπουδών προσφέρει τη δυνατότητα σε νέους και νέες από όλη την υφήλιο, από την Αίγυπτο, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, να μελετήσουν τα επιτεύγματα της ελληνιστικής Αλεξάνδρειας», επεσήμανε με ικανοποίηση ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος.
Και ο κ. Θεόδωρος τόνισε ότι «το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας αγκαλιάζει τη δεκαετή πρωτοβουλία, διότι το ίδιο συνδέεται με τον αλεξανδρινό χώρο και την ιστορία που αυτός φέρει, αφού αποτελεί τον μοναδικό θεσμό ο οποίος λειτουργεί αδιάκοπα και συνδέει την ελληνιστική Αλεξάνδρεια με το παρόν», τιμώντας τον διευθυντή της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, Δρ Μουστάφα Ελ Φέκι με το παράσημο του Χρυσού Λέοντος του Τάγματος του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου. 
Από την πλευρά της, ξεκάθαρη ήταν η συγκίνηση της κ. Μαριάννας Βαρδινογιάννη, για τη συμπλήρωση, σήμερα, δέκα χρόνων του Κέντρου Ελληνιστικών Σπουδών, ενός οργανισμού που έγινε με δική της πρωτοβουλία, μία ημερομηνία που -όπως είπε- έχει μείνει πάντοτε στην καρδιά της και αποτελεί ένα έργο για τις επόμενες γενεές.
«Σαν Ελληνίδα, αλλά και σαν πολίτης του κόσμου, νιώθω περήφανη για την ελληνιστική Αλεξάνδρεια», τόνισε η κ. Βαρδινογιάννη, εκφράζοντας την ικανοποίησή της για τις πολύτιμες γνώσεις και τα πτυχία που το Κέντρο Ελληνιστικών Σπουδών Αλεξανδρείας παρείχε σε νέους από όλον τον κόσμο, που εντρύφησαν στον ελληνιστικό πολιτισμό.
Προηγήθηκε ένα συγκινητικό βίντεο που παρουσίαζε όλο το έργο της κ. Βαρδινογιάννη, ενώ ο διευθυντής της Βιβλιοθήκης την παρασημοφόρησε και της εξέφρασε την ευγνωμοσύνη όλου του διεθνούς πολιτιστικού οργανισμού, προσφέροντάς της ένα αναμνηστικό με τεράστια σημασία, για να της θυμίζει τη δική της προσφορά στην Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη.
Η ίδια, ευχαρίστησε θερμά τον πρόεδρο του Ελληνικού Τμήματος Φίλων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, καθώς και την αντιπρόεδρο του Τμήματος, την Αιγυπτιώτισσα, Αικατερίνη Σοφιανού Μπελεφάντη. 
Όπως ανακοινώθηκε, στα δέκα χρόνια λειτουργίας του, φοίτησαν στο Κέντρο Ελληνιστικών Σπουδών της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, 135 μεταπτυχιακοί σπουδαστές, δηλαδή 13 το χρόνο, κατά μέσο όρο, ενώ ενθαρρυντικότερα είναι τα στατιστικά στοιχεία για την τελευταία πενταετία, καθώς δέχτηκε 91 σπουδαστές, με τον μέσο όρο κατ΄ έτος να φθάνει τους 18 σπουδαστές. 
Επίσης, αξίζει να αναφερθεί ότι 22 σπουδαστές πήραν το πτυχίο τους και 23 σπουδαστές ολοκλήρωσαν τις μεταπτυχιακές τους σπουδές ειδικά πάνω στον ελληνιστικό τομέα. Στο έργο του Κέντρου περιλαμβάνονται και, τουλάχιστον πενήντα εκδηλώσεις, συνεργασίες με περισσότερα από 20 πανεπιστήμια, εκ των οποίων τα περισσότερα ευρωπαϊκά, για την προώθηση σε παγκόσμιο επίπεδο των ελληνιστικών σπουδών.
Τέλος, ανακοινώθηκε ότι από τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά, θα πραγματοποιούνται προγράμματα σπουδών για να παρέχονται τίτλοι phd. 
Στη μεγάλη αυτή εκδήλωση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, έδωσαν το «παρών» επίσημοι από πολλές χώρες, ενώ την Ελλάδα εκπροσώπησαν ο πρέσβης Νικόλαος Γαριλίδης (τον οποίο καλωσόρισε ιδιαίτερα ο Δ/ντής της Βιβλιοθήκης στον επίσημο λόγο του, τονίζοντας την αιγυπτιώτικη καταγωγή του), ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια, Αθανάσιος Κοτσιώνης. Την ελληνική κοινότητα Αλεξανδρείας, εκπροσώπησε ο πρόεδρός της, Εδμόνδος Κασιμάτης, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ο αρχιγραμματέας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, π. Νικόδημος Τότκας, ενώ μίλησε ο Αιγυπτιώτης πανεπιστημιακός, Χρήστος Ζερεφός.

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Τριάντα σαρκοφάγοι του 10ου π.Χ. αιώνα ανακαλύφθηκαν κοντά στο Λούξορ


Τριάντα ξύλινες σαρκοφάγους, που βρέθηκαν όλες μαζί σε μια κρύπτη κοντά στο Λούξορ, αφού έμειναν θαμμένες στην άμμο επί 3.000 χρόνια, παρουσίασαν σήμερα οι αιγυπτιακές αρχές.

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις που έχουν γίνει στην Αίγυπτο εδώ και έναν αιώνα. Οι σαρκοφάγοι, βαμμένες σε έντονα χρώματα -κίτρινο, κόκκινο, πράσινο- φέρουν πολλά ιερογλυφικά σχέδια, απεικονίσεις θεοτήτων, πουλιών, ερπετών και λουλουδιών και είναι σε άριστη κατάσταση.


Οι σαρκοφάγοι βρέθηκαν την περασμένη εβδομάδα στη νεκρόπολη του Ασασίφ, κοντά στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στη δυτική όχθη του Νείλου. Φωτογραφίες τους είχαν διαρρεύσει στον Τύπο τις προηγούμενες ημέρες, πριν από την επίσημη παρουσίαση που έγινε σήμερα μπροστά από τον ναό της βασίλισσας Χατσεπσούτ.

"Είναι η πρώτη ανακάλυψη που γίνεται στο Ασασίφ" από ομάδα Αιγύπτιων αρχαιολόγων και συντηρητών, εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου ο γενικός γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων, Μοστάφα Ουαζίρι.

Οι τριάντα σαρκοφάγοι ανδρών, γυναικών και παιδιών, βρέθηκαν σε βάθος ενός μέτρου, η μία πάνω στην άλλη, σε δύο σειρές. Ανήκαν όλες τους σε μια σημαντική οικογένεια ιερέων.

Όπως είπε ο Ουαζίρι, οι ανασκαφές που έκαναν οι Δυτικοί τον 19ο αιώνα επικεντρώνονταν σχεδόν αποκλειστικά στους τάφους των βασιλέων ενώ οι πρόσφατες ανασκαφές των Αιγυπτίων αποκάλυψαν μια "κρύπτη ιερέων".

Οι σαρκοφάγοι ανάγονται στην 22η Δυναστεία, γύρω στον 10 αιώνα π.Χ.

Σύμφωνα με το υπουργείο Πολιτισμού, οι σαρκοφάγοι θα συντηρηθούν και κατόπιν θα μεταφερθούν στο Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο που πρόκειται να λειτουργήσει τον επόμενο χρόνο κοντά στις πυραμίδες της Γκίζας.





ΑΠΕ-ΜΠΕ

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019

40 χρόνια σήμερα από το Νόμπελ στον Ελύτη (18.10.1979) ξαναδιαβάζουμε την Ομιλία του κατά την Απονομή




Κύριοι Ἀκαδημαϊκοί,
Κυρίες καί Κύριοι,

Ἄς μου ἐπιτραπεῖ, παρακαλῶ, νά μιλήσω στό ὄνομα τῆς φωτεινότητας καί τῆς διαφάνειας. Ἐπειδή οἱ ἰδιότητες αὐτές εἶναι πού καθορίσανε τόν χῶρο μέσα στόν ὁποῖο μοῦ ἐτάχθη νά μεγαλώσω καί νά ζήσω. Καί αὐτές εἶναι πού ἔνιωσα, σιγά-σιγά, νά ταυτίζονται μέσα μου μέ τήν ἀνάγκη νά ἐκφρασθῶ. Εἶναι σωστό νά προσκομίζει κανείς στήν τέχνη αὐτά πού τοῦ ὑπαγορεύουν ἡ προσωπική του ἐμπειρία καί οἱ ἀρετές τῆς γλώσσας του. Πολύ περισσότερο ὅταν οἱ καιροί εἶναι σκοτεινοί καί αὐτό πού τοῦ ὑπαγορεύουν εἶναι μία ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερη ὁρατότητα.

Δέν μιλῶ γιά τή φυσική ἱκανότητα νά συλλαμβάνει κανείς τ' ἀντικείμενα σ' ὅλες τους τίς λεπτομέρειες ἀλλά γιά τή μεταφορική, νά κρατᾶ τήν οὐσία τους καί νά τά ὁδηγεῖ σέ μία καθαρότητα τέτοια πού νά ὑποδηλώνει συνάμα τήν μεταφυσική τους σημασιολογία. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο μεταχειρίστηκαν τήν ὕλη οἱ γλύπτες τῆς Κυκλαδικῆς περιόδου, πού ἔφτασαν ἴσια-ἴσια νά ξεπεράσουν τήν ὕλη, τό δείχνει καθαρά. Ὅπως ἐπίσης, ὁ τρόπος πού οἱ εἰκονογράφοι τοῦ Βυζαντίου ἐπέτυχαν ἀπό τό καθαρό χρῶμα νά ὑποβάλλουν τό «θεῖο». Μιὰ τέτοια, διεισδυτική καί συνάμα μεταμορφωτική, ἐπέμβαση, μέσα στήν πραγματικότητα ἐπεχείρησε πιστεύω ἀνέκαθεν καί κάθε ὑψηλή ποίηση.

Ὄχι ν' ἀρκεστεῖ στό «νῦν ἔχον» ἀλλά νά ἐπεκταθεῖ στό «δυνατόν γενέσθαι».

Κάτι πού, εἶναι ἡ ἀλήθεια, δέν ἐκτιμήθηκε πάντοτε. Ἴσως γιατί οἱ ὁμαδικές νευρώσεις δέν τό ἐπέτρεψαν. Ἴσως γιατί ὁ ὠφελιμισμός δέν ἄφησε τά μάτια τῶν ἀνθρώπων ἀνοιχτά ὅσο χρειάζεται. Ἡ ὀμορφιά καί τό φῶς συνέβη νά ἐκληφθοῦν ἄκαιρα ἤ ἀνώδυνα. Καί ὅμως. Ἡ διεργασία πού ἀπαιτεῖται γιά νά φτάσει κανείς στό σχῆμα τοῦ Ἀγγέλου εἶναι, πιστεύω πολύ πιό ἐπώδυνη ἀπό τήν ἄλλη πού ἐκμαιεύει ὅλων τῶν λογιῶν τοὺς Δαιμόνους.

Βέβαια ὑπάρχει τό αἴνιγμα. Βέβαια ὑπάρχει τό μυστήριο. Ἀλλά τό μυστήριο δέν εἶναι μιὰ σκηνοθεσία πού ἐπωφελεῖται ἀπό τά παιχνίδια τῆς σκιᾶς καί τοῦ σκότους γιά νά μᾶς ἐντυπωσιάσει ἁπλῶς. Εἶναι αὐτό πού ἐξακολουθεῖ νά παραμένει μυστήριο καί μέσα στό ἀπόλυτο φῶς. Εἶναι τότε πού προσλαμβάνει τήν αἴγλη ἐκείνη πού ἑλκύει καί πού τήν ὀνομάζουμε ὀμορφιά. Τήν ὀμορφιά πού εἶναι μία ὁδός -ἡ μόνη ἴσως ὁδός- πρός τό ἄγνωστο μέρος τοῦ ἑαυτοῦ μας, πρός αὐτό πού μᾶς ὑπερβαίνει. Ἐπειδή αὐτό εἶναι στό βάθος ἡ ποίηση: ἡ τέχνη νά ὁδηγεῖσαι καί νά φτάνεις πρός αὐτό πού σέ ὑπερβαίνει.

Ἀπό τά μυριάδες μυστικά σήματα, πού μ' αὐτά εἶναι διάσπαρτος ὁ κόσμος καί πού ἀποτελοῦν ἄλλες τόσες συλλαβές μιᾶς ἄγνωστης γλώσσας, νά συνθέσεις λέξεις καί ἀπό τίς λέξεις φράσεις πού ἡ ἀποκρυπτογράφησή τους νά σέ φέρνει πιό κοντά στήν βαθύτερη ἀλήθεια.

Ποῦ λοιπόν βρίσκεται σέ ἔσχατη ἀνάλυση ἡ ἀλήθεια; Στήν φθορά καί στόν θάνατο πού διαπιστώνουμε κάθε μέρα γύρω μας ἤ στή ροπή πού μᾶς ὠθεῖ νά πιστεύουμε ὅτι αὐτός ὁ κόσμος εἶναι ἀκατάλυτος καί αἰώνιος; Εἶναι φρόνιμο ν' ἀποφεύγουμε τίς μεγαλεπήβολες ἐκφράσεις, τό ξέρω. Οἱ κατά καιρούς κοσμολογικές θεωρίες τίς χρησιμοποίησαν, ἦρθαν σέ σύγκρουση, ἀκμάσανε, πέρασαν. Ἡ οὐσία ὅμως ἔμεινε, μένει. Καί ἡ ποίηση, πού ἐγείρεται στό σημεῖον ὅπου ὁ ὀρθολογισμός καταθέτει τά ὅπλα του γιά νά τ' ἀναλάβει ἐκείνη καί νά προχωρήσει μέσα στήν ἀπαγορευμένη ζώνη, ἐλέγχεται νά εἶναι ἴσια-ἴσια ἐκείνη πού προσβάλλεται λιγότερο ἀπό τή φθορά. Διασώζει σέ καθαρή μορφή τά μόνιμα, τά βιώσιμα στοιχεῖα πού καταντοῦν δυσδιάκριτα μέσα στό σκότος τῆς συνείδησης ὅπως τά φύκια μέσα στούς βυθούς τῶν θαλασσῶν.

Νά γιατί μᾶς χρειάζεται ἡ διαφάνεια. Γιά νά διακρίνουμε τούς κόμπους στό νῆμα πού μές ἀπό τούς αἰῶνες τεντώνεται καί μᾶς βοηθεῖ νά σταθοῦμε ὄρθιοι πάνω σ' αὐτή τή γῆ.

Ἀπό τόν Ἠράκλειτο ἕως τόν Πλάτωνα καί ἀπό τόν Πλάτωνα ἕως τόν Ἰησοῦ διακρίνουμε αὐτό τό «δέσιμο» πού φτάνει κάτω ἀπό διάφορες μορφές ὡς τίς ἡμέρες μας καί πού μᾶς λέει περίπου τό ἴδιο: ὅτι ἐντός τοῦ κόσμου τούτου ἐμπεριέχεται καί μέ τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου ἀνασυντίθεται ὁ ἄλλος κόσμος, ὁ «πέραν» ἡ δεύτερη πραγματικότητα ἡ ὑπερτοποθετημένη ἐπάνω σ' αὐτήν ὅπου παρά φύσιν ζοῦμε. Εἶναι μία πραγματικότητα πού τή δικαιούμαστε καί πού ἀπό δική μας ἀνικανότητα δέν ἀξιωνόμαστε.

Δέν εἶναι διόλου τυχαῖο ὅτι σέ ἐποχές ὑγιεῖς τό κάλλος ταυτίσθηκε μέ τό ἀγαθόν καί τό ἀγαθόν μέ τόν Ἥλιο. Κατά τό μέτρο πού ἡ συνείδηση καθαίρεται καί πληροῦται μέ φῶς, τά μελανά σημεῖα ὑποχωροῦν καί σβήνουν ἀφήνοντας κενά πού -ὅπως ἀκριβῶς στούς φυσικούς νόμους- τά ἀντίθετά τους ἔρχονται νά πληρώσουν τή θέση τους.

Κι αὐτό, μέ τέτοιον τρόπο πού τελικά τό δημιουργημένο ἀποτέλεσμα νά στηρίζεται καί στίς δύο πλευρές, θέλω νά πῶ στό «ἐδῶ» καί στό «ἐπέκεινα». Ὁ Ἠράκλειτος δέν εἶχε ἤδη μιλήσει γιά μίαν «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην»; Ἐάν εἶναι ὁ Ἀπόλλων ἤ ἡ Ἀφροδίτη, ὁ Χριστός ἤ ἡ Παναγία, πού ἐνσαρκώνουν καί προσωποποιοῦν τήν ἀνάγκη νά δοῦμε ὑλοποιημένο ἐκεῖνο πού σέ ὁρισμένες στιγμές διαισθανόμαστε, δέν ἔχει σημασία. Σημασία ἔχει ἡ ἀναπνοή τῆς ἀθανασίας πού μᾶς ἐπιτρέπουν. Ἡ ποίηση ὀφείλει, κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, πέραν ἀπό συγκεκριμένα δόγματα, νά ἐπιτρέπει αὐτή τήν ἀναπνοή.

Πῶς νά μήν ἀναφερθῶ ἐδῶ πέρα στόν Φρειδερίκο Χαίλντερλιν, τόν μεγάλο ποιητή πού μέ τό ἴδιο πνεῦμα ἐστράφηκε πρός τούς Θεούς τοῦ Ὀλύμπου καί πρός τόν Ἰησοῦ; Ἡ σταθερότητα πού ἔδωσε σ' ἕνα εἶδος ὁράματος εἶναι ἀνεκτίμητη. Καί ἡ ἔκταση πού μᾶς ἀποκάλυψε μεγάλη. Θά ἔλεγα τρομακτική. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι πού τόν ἔκανε, ὅταν μόλις ἀκόμη ἄρχιζε τό κακό πού σήμερα μᾶς πλήττει, ν' ἀνακράξει: Wozu Dichter in durftiger Zeit!

Οἱ καιροί φεῦ ἐστάθηκαν ἀνέκαθεν γιά τόν ἄνθρωπο durftiger. Ἀλλά καί ἡ ποίηση ἀνέκαθεν λειτουργοῦσε. Δύο φαινόμενα προορισμένα νά συνοδεύουν τήν ἐπίγεια μοίρα μας καί πού τό ἕνα τους ἀντισταθμίζει τό ἄλλο. Πῶς ἀλλιῶς. Ἀφοῦ καί ἡ νύχτα καί τ' ἄστρα ἐάν μᾶς γίνονται ἀντιληπτά εἶναι χάρη στόν ἥλιο. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ ἥλιος, κατά τή ρήση τοῦ ἀρχαίου σοφοῦ, ἐάν ὑπερβεῖ τά μέτρα καταντᾶ «ὕβρις». Χρειάζεται νά βρισκόμαστε στή σωστή ἀπόσταση ἀπό τόν ἠθικόν ἥλιο, ὅπως ὁ πλανήτης μας ἀπό τόν φυσικόν ἥλιο, γιά νά γίνεται ἡ ζωή ἐπιτρεπτή. Μᾶς ἔφταιγε ἄλλοτε ἡ ἀμάθεια. Σήμερα μᾶς φταίει ἡ μεγάλη γνώση. Δέν ἔρχομαι μ' αὐτά πού λέω νά προστεθῶ στήν μακρά σειρά τῶν ἐπικριτῶν τοῦ τεχνικοῦ μας πολιτισμοῦ. Μία σοφία παλαιή ὅσο καί ἡ χώρα πού μ' ἐξέθρεψε, μ' ἐδίδαξε νά δέχομαι τήν ἐξέλιξη, νά χωνεύω τήν πρόοδο μαζί μέ ὅλα της τά παρεπόμενα, ὅσο δυσάρεστα καί ἄν μπορεῖ νά εἶναι αὐτά.

Τότε ὅμως ἡ Ποίηση; Τί ἀντιπροσωπεύει μέσα σέ μία τέτοια κοινωνία; Ἀπαντῶ: τόν μόνο χῶρο ὅπου ἡ δύναμη τοῦ ἀριθμοῦ δέν ἔχει πέραση. Καί ἀκριβῶς, ἡ ἐφετινή ἀπόφασή σας νά τιμήσετε στό πρόσωπό μου τήν ποίηση μιᾶς μικρῆς χώρας δείχνει σέ πόσο ἁρμονική ἀνταπόκριση βρίσκεστε μέ τήν χαριστική ἀντίληψη τῆς τέχνης, τήν ἀντίληψη ὅτι ἡ τέχνη εἶναι ἡ μόνη ἐναπομένουσα πολέμιος τῆς ἰσχύος πού κατήντησε νά ἔχει στούς καιρούς μας ἡ ποσοτική ἀποτίμηση τῶν ἀξιῶν.

Εἶναι, τό ξέρω, ἄτοπο ν' ἀναφέρεται κανείς σέ προσωπικές περιπτώσεις. Καί ἀκόμη πιό ἄτοπο νά παινᾶ τό σπίτι του. Εἶναι ὅμως κάποτε ἀπαραίτητο, στό βαθμό πού αὐτά βοηθοῦν νά δοῦμε πιό καθαρά μιὰν ὁρισμένη κατάσταση πραγμάτων. Καί εἶναι σήμερα ἡ περίπτωση. Μοῦ ἐδόθηκε, ἀγαπητοί φίλοι, νά γράφω σέ μιὰ γλώσσα πού μιλιέται μόνον ἀπό μερικά ἑκατομμύρια ἀνθρώπων. Παρ' ὅλ' αὐτά, μία γλώσσα πού μιλιέται ἐπί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπὴ καί μ' ἐλάχιστες διαφορές. Ἡ παράλογη αὐτή, φαινομενικά, διάσταση, ἀντιστοιχεῖ καί στήν ὑλικό-πνευματική ὀντότητα τῆς χώρας μου. Ποὺ εἶναι μικρή σέ ἔκταση χώρου καί ἀπέραντη σέ ἔκταση χρόνου. Καί τό ἀναφέρω ὄχι διόλου γιά νά ὑπερηφανευθῶ ἀλλά γιά νά δείξω τίς δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζει ἕνας ποιητής ὅταν χρησιμοποιεῖ γιά τά πιό ἀγαπημένα πράγματα τίς ἴδιες λέξεις πού χρησιμοποιοῦσαν μιὰ Σαπφώ ἤ ἕνας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ὡστόσο νά ἔχει τό ἀντικρυσμα πού εἶχαν ἐκεῖνοι ἐπάνω στήν ἔκταση τῆς πολιτισμένης τότε ἀνθρωπότητας. Ἐάν ἡ γλώσσα ἀποτελοῦσε ἁπλῶς ἕνα μέσον ἐπικοινωνίας, πρόβλημα δέν θά ὑπῆρχε. Συμβαίνει ὅμως ν' ἀποτελεῖ καί ἐργαλεῖο μαγείας καί φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν. Προσκτᾶται ἡ γλώσσα στό μάκρος τῶν αἰώνων ἕνα ὁρισμένο ἦθος. Καί τό ἦθος αὐτό γεννᾶ ὑποχρεώσεις. Χωρίς νά λησμονεῖ κανείς ὅτι στό μάκρος εἰκοσιπέντε αἰώνων δέν ὑπῆρξε οὔτε ἕνας, ἐπαναλαμβάνω οὔτε ἕνας, πού νά μήν γράφτηκε ποίηση στήν ἑλληνική γλώσσα. Νά τί εἶναι τό μεγάλο βάρος παράδοσης πού τό ὄργανο αὐτό σηκώνει. Τό παρουσιάζει ἀνάγλυφα ἡ νέα ἑλληνική ποίηση.

Ἡ σφαίρα πού σχηματίζει ἡ νέα ἑλληνική ποίηση ἔχει, θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς, ὅπως κάθε σφαίρα δύο πόλους: τόν βόρειο καί τόν νότιο. Στόν ἕνα τοποθετεῖται ὁ Διονύσιος Σολωμός πού ἀπό τήν ἄποψη τῆς ἐκφραστικῆς ἐπέτυχε -προτοῦ ὑπάρξει ὁ Mallarme στά εὐρωπαϊκά γράμματα- νά χαράξει μέ ἄκρα συνέπεια καί αὐστηρότητα τήν ἀντίληψη τῆς καθαρῆς ποίησης μέ ὅλα της τά παρεπόμενα: νά ὑποτάξει τό αἴσθημα στή διάνοια, νά ἐξευγενίσει τήν ἔκφραση καί νά δραστηριοποιήσει ὅλες τίς δυνατότητες τοῦ γλωσσικοῦ ὀργάνου πρός τήν κατεύθυνση τοῦ θαύματος. Στόν ἄλλο πόλο, τοποθετεῖται ὁ Κ. Π. Καβάφης, αὐτός πού παράλληλα μέ τόν T.S. Eliot ἔφτασε στήν ἄκρα λιτότητα, στή μεγαλύτερη δυνατή ἐκφραστική ἀκρίβεια, ἐξουδετερώνοντας τόν πληθωρισμό στή διατύπωση τῶν προσωπικῶν του βιωμάτων.

Ἀνάμεσα στούς δύο αὐτούς πόλους κινήθηκαν οἱ μεγάλοι μας ἄλλοι ποιητές, ὁ Ἀνδρέας Κάλβος, ὁ Κωστής Παλαμᾶς, ὁ Ἄγγελος Σικελιανός, ὁ Νίκος Καζαντζάκης, ὁ Γιῶργος Σεφέρης, ἄλλος λιγότερο ἄλλος περισσότερο πρός τό ἕν ἤ τό ἄλλο ἀπό τά δύο ἄκρα. Αὐτή εἶναι μία πρόχειρη καί ὅσο γίνεται πιό σχηματική χαρτογράφηση τοῦ νεοελληνικοῦ ποιητικοῦ λόγου. Τό πρόβλημα γιά μᾶς πού ἀκολουθήσαμε ἦταν νά ἐπωμιστοῦμε τά ὑψηλά διδάγματα πού μᾶς κληροδότησαν καί, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του, νά τ' ἁρμόσουμε πάνω στή σύγχρονη εὐαισθησία. Πέραν ἀπό τά ὅρια τῆς τεχνικῆς, ὀφείλαμε νά φτάσουμε σέ μία σύνθεση πού ἀπό τό ἕνα μέρος ν' ἀναχωνεύει τά στοιχεῖα τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης καί ἀπό τό ἄλλο νά ἐκφράζει τά κοινωνικά καί ψυχολογικά αἰτήματα τῆς ἐποχῆς μας. Μέ ἄλλα λόγια, νά φτάσουμε νά προβάλλουμε τόν τύπο τοῦ «Εὐρωπαίου-Ἕλληνα». Δέν μιλῶ γιά ἐπιτυχίες μιλῶ γιά προσπάθειες. Οἱ κατευθύνσεις εἶναι πού ἔχουν σημασία γιά τόν μελετητή τῆς λογοτεχνίας.

Πῶς ὅμως ν' ἀναπτυχθοῦν οἱ κατευθύνσεις αὐτές ἐλεύθερα ὅταν οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς εἶναι στίς ἡμέρες μας ἐξοντωτικές γιά τόν δημιουργό; Καί πῶς νά διαμορφωθεῖ ἡ πνευματική κοινότητα ὅταν οἱ φραγμοί τῶν γλωσσῶν ὀρθώνονται ἀξεπέραστοι; Σᾶς γνωρίζουμε καί μᾶς γνωρίζετε ἀπό τό 20 ἤ ἔστω τό 30% πού ἀπομένει ὕστερα ἀπό τήν μεταγλώτισση. Εἰδικά ἐμεῖς ὅλοι, ὅσοι κρατᾶμε ἀπό μία συγκεκριμένη παράδοση καί ἀποβλέπουμε στά θαύματα τοῦ λόγου, στόν σπινθήρα πού τινάζουν ἑκάστοτε δύο λέξεις κατάλληλα τοποθετημένες, παραμένουμε βουβοί, ἀμετάδοτοι. Πάσχουμε ἀπό τήν ἔλλειψη μιᾶς κοινῆς γλώσσας. Καί ὁ ἀντίκτυπος ἀπ' αὐτή τήν ἔλλειψη -ἄν ἀνεβοῦμε τήν κλίμακα- σημειώνεται ἀκόμη καί στήν πολιτική καί κοινωνική πραγματικότητα τῆς κοινῆς μας πατρίδας, τῆς Εὐρώπης.

Λέμε, καί τό διαπιστώνουμε κάθε μέρα, ὅτι ζοῦμε σ' ἕνα χάος ἠθικό. Κι αὐτό, τή στιγμή πού ποτέ ἄλλοτε ἡ κατανομή τῶν στοιχείων τῆς ὑλικῆς μας ὕπαρξης δέν ἔγινε μέ τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική θά ἔλεγα τάξη, τόσον ἀδυσώπητο ἔλεγχο. Ἡ ἀντίφαση εἶναι διδακτική. Ὅταν σέ δύο σκέλη τό ἕνα ὑπερτροφεῖ, τό ἄλλο ἀτροφεῖ. Μία ἀξιέπαινη ροπή νά συνενωθοῦν σέ ἑνιαία μονάδα οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης, προσκόπτει σήμερα στήν ἀδυναμία νά συμπέσουν τά ἀτροφικά καί τά ὑπερτροφικά σκέλη τοῦ πολιτισμοῦ μας. Οἱ ἀξίες μας οὔτε αὐτές δέν ἀποτελοῦν μία γλώσσα κοινή.

Γιά τόν ποιητή - μπορεῖ νά φαίνεται παράξενο ἀλλά εἶναι ἀληθές -ἡ μόνη κοινή γλώσσα πού αἰσθάνεται νά τοῦ ἀπομένει εἶναι οἱ αἰσθήσεις. Ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια, ὁ τρόπος πού ἀγγίζονται δύο σώματα δέν ἄλλαξε. Μήτε ὁδήγησε σέ καμιά σύγκρουση ὅπως οἱ εἰκοσάδες τῶν ἰδεολογιῶν πού αἱματοκύλισαν τίς κοινωνίες μας καί μᾶς ἄφησαν μέ ἀδειανά χέρια.

Ὅμως ὅταν μιλῶ γιά αἰσθήσεις δέν ἐννοῶ τό προσιτό, πρῶτο ἤ δεύτερο, ἐπίπεδό τους. Ἐννοῶ τό ἀπώτατο. Ἐννοῶ τίς «ἀναλογίες τῶν αἰσθήσεων» στό πνεῦμα. Ὅλες οἱ τέχνες μιλοῦν μέ ἀνάλογα. Μιὰ ὀσμή μπορεῖ νά εἶναι ὁ βοῦρκος ἤ ἡ ἁγνότητα. Ἡ εὐθεία γραμμή ἤ ἡ καμπύλη, ὁ ὀξύς ἤ ὁ βαθύς ἦχος, ἀποτελοῦν μεταφράσεις κάποιας ὀπτικῆς ἤ ἀκουστικῆς ἐπαφῆς. Ὅλοι μας γράφουμε καλά ἤ κακά ποιήματα κατά τό μέτρο πού ζοῦμε καί διανοούμαστε μέ τήν καλή ἤ τήν κακή σημασία τοῦ ὅρου. Μιὰ εἰκόνα πελάγους ἀπό τόν Ὅμηρο φτάνει ἄθικτη ὡς τίς ἡμέρες μας. Ὁ Rimbaud τήν ἀναφέρει σάν mer melee au soleil καί τήν ταυτίζει μέ τήν αἰωνιότητα. Ἕνα κορίτσι πού κρατάει ἕνα κλῶνο μυρτιᾶς ἀπό τόν Ἀρχιλόχο ἐπιβιοῖ σ' ἕναν πίνακα τοῦ Matisse καί μᾶς καθιστᾶ πιό ἁπτή τήν αἴσθηση, τή μεσογειακή, τῆς καθαρότητας.

Ἐδῶ ἀξίζει νά σκεφτεῖ κανείς ὅτι ἀκόμη καί μία παρθένος τῆς βυζαντινῆς εἰκονογραφίας, δέν διαφέρει πολύ. Παρά ἕνα κάτι ἐλάχιστο, συχνά, τό ἐγκώσμιο φῶς γίνεται ὑπερκόσμιο καί τἀνάπαλιν. Μιὰ αἴσθηση πού μᾶς δόθηκε ἀπό τούς ἀρχαίους καί μία ἄλλη ἀπό τούς μεσαιωνικούς ἔρχονται νά γεννήσουν μιὰ τρίτη πού τούς μοιάζει ὅπως τό παιδί στούς γεννήτορές του.

Μπορεῖ ἡ ποίηση ν' ἀκολουθήσει ἕναν τέτοιο δρόμο; Οἱ αἰσθήσεις μές ἀπ' τόν ἀδιάκοπο καθαρμό τους νά φτάσουν στήν ἁγιότητα; Τότε ἡ ἀναλογία τους θά ἐπαναστραφεῖ ἐπάνω στόν ὑλικό κόσμο καί θά τόν ἐπηρεάσει.Δέν ἀρκεῖ νά ὀνειροπολοῦμε μέ τούς στίχους. Εἶναι λίγο. Δέν ἀρκεῖ νά πολιτικολογοῦμε. Εἶναι πολύ. Κατά βάθος ὁ ὑλικός κόσμος εἶναι ἁπλῶς ἕνας σωρός ἀπό ὑλικά. Θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τό ἄν εἴμαστε καλοί ἤ κακοί ἀρχιτέκτονες τό τελικό ἀποτέλεσμα. Ὁ Παράδεισος ἤ ἡ Κόλαση πού θά χτίσουμε. Ἐάν ἡ ποίηση παρέχει μία διαβεβαίωση καί δή στούς καιρούς τούς durftiger εἶναι ἀκριβῶς αὐτή: ὅτι ἡ μοίρα μας παρ' ὅλ' αὐτά βρίσκεται στά χέρια μας.

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2019

16 φωτο-κλικ στο φετινό Παζάρι των Γρεβενών


Φωτο-αποτυπώσεις: ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ






























Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails