Φωτογραφίες του Μ. Δημελλά από εκεί, όπου ο άνθρωπος απώλεσε την ανθρωπιά του

[Ο Μανώλης Δημελλάς, άτυπος μα πολύτιμος πλέον συνοδίτης του Ιστολογίου ετούτου, επιστρέφει! Αυτή τη φορά η ευθύβολη ματιά του μες από τη φωτομηχανή μάς φέρνει συσσωρευμένη πίκρα και μνήμες πένθιμες, αθανατίζοντας τη νωπή ακόμα φρίκη του Νταχάου και την δυσομία λες από τ' Ολοκαύτωμα.

Ευχαριστούμε τον Μανώλη αφ' ενός μεν για το νέο "πακέτο" ποιοτικών φωτογραφιών, αφ' ετέρου δε διότι φροντίζει να συντηρεί θάλλουσα τη Μνήμη μας. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο το γράμμα του και τις φωτοστιγμές, τις οποίες κάναμε σλάιτ.

π. Π.Κ.]

Στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου (γερμ. Konzentrationslager Dachau) ήταν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας που δημιούργησε η Γκεστάπο, μετά την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ το 1933.
Το στρατόπεδο κατασκευάστηκε στην πόλη Νταχάου, που βρίσκεται κοντά στο Μόναχο. Στο στρατόπεδο αυτό οι Ναζιστές συγκέντρωναν και βασάνιζαν, αρχικά τους αντιστασιακούς Γερμανούς και αργότερα αιχμαλώτους κάθε ηλικίας, κυρίως Εβραίους και διάφορες άλλες πληθυσμιακές ομάδες ή μειονότητες από τις χώρες που κατελάμβαναν.

Σου στέλνω μια σειρά φωτογραφίες από το Νταχάου. Γιατί; Μα η μνήμη μας χάνεται. Βυθιζόμαστε, καταστρέφουμε τον πλανήτη και δεν λογαριάζουμε τίποτε μπροστά στο μικρό προσωπικό συμφέρον...
Θυμάται κανείς το παρελθόν; Κρατάμε μνήμες; Πιστεύουμε κάπου;
Η παρέα σου (όπως διαβάζω στα μηνύματα) είναι χαρισματική, μπορεί να βγάλει συναισθήματα και να δημιουργήσει και ανατροπές.

Ευχαριστώ άλλη μια φορά που με φιλοξενείς.

Ο φίλος σου Μανώλης

Χρώματα και αρώματα ενός ανοιξιάτικου Σεπτεμβρίου

Βιώνουμε την άνοιξη του Σεπτεμβρίου! Μετά τις πρώτες ιαματικές βροχές η γη ξαναγεννιέται, τα χρώματα επανέρχονται καθαρότερα μετά τη θερινή εμπειρία, τα δέντρα εκπέμπουν ήδη άλλου βεληνεκούς αρώματα!

Είναι, λοιπόν, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μιαν απογευματινή περιδιάβαση. Δεν είναι καθόλου λίγο αυτό. Μαζί με τη Φωτεινή θεωρούμε, ότι είμαστε όντως ζάμπλουτοι (Βατοπαίδι και βάλε!), που μάς δίνεται η ευκαιρία να επιστρέφουμε στη φύση και να μπορούμε να ψαύουμε τις μικρές μεγαλειώδεις λεπτομέρειές της.

Ταπεινά ζωύφια διέρχονται σε αργότατους ρυθμούς τις άπλες των τοίχων και των μονοπατιών, λεωφόροι γι' αυτά! Ποιος τους χαρίζει λίγη απ' την προσοχή του; Ή, ποιος έχει από πολύ κοντά ιδεί τ' αυστηρά χρώματα του κελύφους τους; Οι πλείστοι προσπερνούν, συχνά συνθλίβοντάς τα, ανερυθρίαστα...

Σπουδαίοι σχηματισμοί και αρμονικότατοι συσχετισμοί χρωμάτων, είτε στα ταπεινά χαμόχορτα, είτε στους ανθούς της φοινικιάς, δημιουργούν την όντως Τέχνη, γαληνεύοντάς μας!

Ο ήλιος αποσύρεται ολοένα πίσω από τα λιόφυτα, αποχαιρετώντας γι' απόψε τις αγροικίες, τα γερασμένα και τα νεόφυτα κυπαρίσσια, τους μοναχικούς περιπατητές του κυριακάτικου απογεύματος, τους ονειροπαρμένους της γειτονιάς ή τους κάθε λογής απελπισμένους...

Καθώς πέφτει το πρώτο σκότος και διαβαίνουμε απ' το μικρό εκκλησάκι στο παρακείμενο Κοιμητήρι, αναθυμάμαι τον Ελύτη στο ποίημα "Ο αγράμματος και η ωραία". Καθώς φωτογραφίζω, απαγγέλλω:

Συχνά, στην Κοίμηση του Δειλινού, η ψυχή της έπαιρνε αντίκρυ απ’ τα βουνά μιαν αλαφράδα, μ’ όλο που η μέρα ήταν σκληρή και η αύριο άγνωστη.

Όμως, όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά το χέρι πάνω από το κηπάκι των νεκρών, Εκείνη

Μόνη της, Όρθια, με τα λιγοστά της νύχτας κατοικίδια - το φύσημα της δεντρολιβανιάς και την αθάλη του καπνού από τα καμίνια - στης θαλάσσης την έμπαση αγρυπνούσε

Αλλιώς ωραία!

BREAKING NEWS

Κλείνουμε την αποψινή βόλτα με την κορυφαία είδηση: Μαζέψαμε τα πρώτα φετινά σπαράγγια. Να θυμόμαστε την ημερομηνία. 27 Σεπτεμβρίου 2008, τα πρώτα σπαράγγια!!!

Και σε άλλα! Καληνύχτα!

Για τον φόβο των Πολιτσμάνων

Τα σαμιαμίθια
άπληστα κάθε βράδυ
γύρω απ’ τη λάμπα
ενώ καταρρακτώδης
απουσιάζεις όλος.

Ανακούφιση
πρώτα. Και αργότερα
η Απώλεια.
Απολυμαίνω πάντως
τις Αφές όπως-όπως

λουστράρω το χθες
της επικράτειάς σου
πλένω αυταπάτες
και να, κουκουλώνομαι
μήπως οι Πολιτσμάνοι-

[Φωτό και ποίημα: Π.Κ., 26.9.2008, δύο μήνες μετά]

Ξαναπερνώντας απ' τον Πόρο

Πάμε Πόρο; Είχαμε ξαναπάει παλαιότερα στον μικρό αυτόν Βόσπορο του Αργοσαρωνικού και εκφράσαμε ύστερα "κρίσιμες" απορίες περί Πενίας εκεί στον Πόρο!

Περάσαμε τόσο, μα τόσο καλά, που τώρα -λέω- να ξαναβρεθούμε νοερά στη γοητευτική του επικράτεια, μες από κάποιες εκφραστικές φωτογραφίες. Επιβιβαστείτε στο καραβάκι! Φεύγουμε! Κερνάω αμυγδαλωτό, καρυδάτο, κουραμπιέδες, παστέλι και καφέ παντός τύπου στην προκυμαία!

Στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ωτακουστές αρχαίων Πειστηρίων [3]

Τ' ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Τον Ωτακουστή

συλλάβατε πάραυτα.

Να μην εκπέσουν

των Μυστηρίων

και των πάνω κερκίδων

τα Πειστήρια.

Άσε τις ντροπές.

Τι αρχαίος τι νέος

ίδιος ψίθυρος.

Αντιπροτείνω

εις επήκοον όλων

τ' Αυτονόητα.

[Φωτογραφίες (2007) και Ποίηση (21.9.08): Π.Κ.]

Ο Φάρος των Στροφάδων Νήσων

Μια επιστροφή στη μόνωση των Στροφάδων Νήσων ουδόλως μάς χαλάει! Έτσι κι αλλιώς, η πολυκοσμία βλάπτει σοβαρά την υγεία. Είναι διαπιστωμένο!...

Σήμερα επισκεπτόμαστε τον παλιό Φάρο, στα βορειοδυτικά του Μεγάλου Νησιού, στην απόληξη του δάσους των Κέδρων. Ολόμονος στην απεραντοσύνη του Ιονίου, αντέχει ακόμη κι ακόμη. Τώρα μάλιστα δεν υπάρχει φαροφύλακας εκεί. Έπαψε πια αυτή η ζωντανή σχέση του ανθρώπου με τους έρημους τόπους και τ' ακριτικά ξερονήσια του Ελληνισμού. Ήταν -ως φαίνεται- ασύμφορο, για τα κρατικά βαλάντια (!!!), οπότε πλέον οι Φάροι αυτοματοποιήθηκαν. Η δε Υπηρεσία των Φάρων του Πολεμικού Ναυτικού, όπως ίσως αντιλαμβάνεσθε, δεν πολυενδιαφέρεται -όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται- αν στέκονται στις πέτρες τους αυτά τα υπέροχα και αγέρωχα (μέχρι πρότινος) κτίσματα.

Όπως διαπιστώνετε και από τις φωτογραφίες μου, το κυρίως κτίσμα ορθοπατεί ακόμη, αλλά το διπλανό σπιτάκι των φαροφυλάκων έχει πλέον καταρρεύσει, αχρείαστο γαρ... ΄Απαντες οι Άνεμοι έχουν εφορμήσει απειλητικά κι έχουν επιτελέσει το έργο τους. Μέρα με την ημέρα, η κατάσταση -εννοείται- χειροτερεύει. Όντας μάλιστα περιουσία του Κράτους, ουδείς ιδιώτης (εν προκειμένω η ιδιοκτήτρια του νησιού Μονή) δύναται να παρέμβει... Κρίμα...

Το χειρότερο είναι η λησμονιά

[Ο Μανώλης Δημελλάς, καμεραμάν της τηλεόρασης του Mega, εκτός από καλός φίλος, εξελίσσεται σε γενναίο χορηγό αυτού εδώ του Ιστολογίου. Τώρα μάς απέστειλε μιαν αγκαλιά φωτογραφίες θύμησης από τις περσινές, καταστροφικότατες και θανατηφόρες Πυρκαγιές της Πελοποννήσου.

Ο Μανώλης ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή. Αποτύπωσε φωτογραφικά την τραγικότητα των ημερών και την πνοή του θανάτου να περιΐπταται στη Λίμνη του Καϊάφα, στη μαρτυρική Μάκιστο και στην δύσμοιρη Ζαχάρω.

Ακολουθούν σε σλάιτ οι πολλά ομιλούσες αυτές φωτογραφίες και το σχετικό, επεξηγηματικό γράμμα Δημελλά, τον οποίον ευχαριστούμε ξανά από καρδιάς.

π. Π.Κ.]

Αγαπημένε φίλε σε χαιρετώ,
σκαλίζοντας στα αρχεία μου για μιαν άσχετη φωτογραφία, θυμήθηκα που πέρυσι το φθινόπωρο έκανα αυτές τις φωτο. Θέλησα να της μοιραστώ μαζί σου. Το χειρότερο είναι η λησμονιά.
Μα θέλω να μοιραστώ και ένα ποίημα που διάβασα και μου άρεσε πολύ.

Οδοιπορικά

του Π. Μ. Σωτήρχου

Σ' ένα κόσμο γεμάτον πτώματα
λυγίζουν ακόμα και λουλούδια
για να κλάψουν τον επιτάφιο..

Ανάμεσα σε αγκάθια και αγριόχορτα
οι σπόνδυλοι της αγάπης πεταμένοι
και ο τόπος της γης παντέρημος.

Σώπασαν οι φωνές των οικτιρμών
και όρνεα ξιφίζουν τον ορίζοντα
προπομποί φρικιαστικοί της κολάσεως.

Μέσα στους δρόμους κουβαλώ
την αθανασία των ονείρων μου
άτρωτη απ' τα θνητά πράγματα.

Μου έπαιρναν μια μια τις μέρες
για να φοβηθώ και να προσκυνήσω,
δεν ήξεραν όμως για το άλλο φως.

Μέσα στον χειμώνα κρατήθηκα
με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς
και το καλοκαίρι με τα στρουθία.

Αυτός ο "νόμος εν τοις μέλεσί" μου
με λιώνει καθημερινά ωσάν λαμπάδα
και εγώ παλεύω, να κρατηθώ σαν φλόγα.

Περπατώ σε μυστικά τοπία
όπου ο χρόνος δεν μπορεί να περάσει
κι εκεί κερδίζω τα χαμένα.

Αυτό το φως δεν έρχεται από τον ήλιο
κι ούτε γεννιέται από ανθρώπου τα χέρια
δωρεάν με πλησιάζει κι ύστερα χάνεται.