© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

ΠΟΡΕΙΑ. Ένας ογκώδης Τιμητικός Τόμος για τον Ζακύνθιο Καθηγητή Διονύση Α. Ζήβα

Παρουσιάζει ο π. Π. Καποδίστριας

Είχα την μεγάλη τιμή να λάβω πριν λίγες ημέρες την ΠΟΡΕΙΑ, έναν ογκωδέστατο Τιμητικό Τόμο για τον Καθηγητή Διονύση Α. Ζήβα, εξοχότατο Ζακυνθινό και πολυσέβαστο Άνθρωπο (με άλφα κεφαλαίο). Ο Τόμος, ο οποίος εκτείνεται σε 648 σελίδες μεγάλου μεγέθους, αποτελεί έκδοση της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Διακεκριμένες προσωπικότητες του πνεύματος συνεισφέρουν άνθη ευγνωμοσύνης κι εκτίμησης στη συγκομιδή αυτή για τον μεγάλο Φίλο και Δάσκαλο και Άνθρωπο Ζήβα, ο οποίος δαπανήθηκε κυριολεκτικά επί σειρά δεκαετιών, είτε στην καθηγητική έδρα του Ε.Μ.Π., είτε στη σκαπάνη των ερευνών, με αγαπητότερη ενασχόλησή του -θεωρώ- την εντρύφηση στη βαθιά ιστορία του γενέθλιου νησιού και την διάσωση σπαραγμάτων Πολιτισμού από την πάλαι ποτέ «ωραίαν και μόνην»!…

Η κ. Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Καθηγήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων, στον ευσύνοπτο Πρόλογο του Τόμου (σ. 7), μάς πληροφορεί σχετικά με το όλο εγχείρημα της έκδοσης:
«Γεννημένος στη Ζάκυνθο, από γονείς Ζακυνθινούς, ο Διονύσης Ζήβας φέρνει μαζί του, γενετικά και βιωματικά, όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το γνήσιο Ζακυνθινό, άρχοντα και λόγιο.
Έμφυτη ευγένεια και αξιοπρέπεια, αυστηρότητα αλλά και κατανόηση, ψυχραιμία αλλά και τόλμη, σύνεση αλλά και προοδευτικότητα, δυναμισμός και επιμονή αλλά και υπομονή και υποχωρητικότητα όταν και όπου αυτό ήταν απαραίτητο.
Τα στοιχεία αυτά τον βοήθησαν να διακριθεί στον επαγγελματικό, επιστημονικό και ακαδημαϊκό χώρο, δρώντας καταλυτικά ως επαγγελματίας, ως ερευνητής αλλά κυρίως ως δάσκαλος.
Από τη θέση του κοσμήτορα ή του προέδρου της Σχολής Αρχιτεκτόνων, σε περιόδους δύσκολες για το Πολυτεχνείο, κατάφερε να ισορροπήσει καταστάσεις, να αποκαταστήσει το κύρος των θεσμικών οργάνων της σχολής και κρατώντας την ενωμένη, να βοηθήσει ουσιαστικά στην ανοδική της πορεία, συμβάλλοντας στον εκσυγχρονισμό των δομών, παράλληλα με την αξιοποίηση της εκπαιδευτικής της παράδοσης.
Από το 1958, όταν διορίστηκε έκτακτος άμισθος επιμελητής στην τότε έδρα της Μορφολογίας και για τριάντα οκτώ χρόνια, υπηρέτησε με συνέπεια και αγάπη το Ε.Μ.Π. και την Αρχιτεκτονική Σχολή.
Σήμερα, ως Ομότιμος Καθηγητής, εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στη Σχολή, προσφέροντας διαλέξεις στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Προστασία Μνημείων" και ενίοτε και σε προπτυχιακά μαθήματα, ενώ, παράλληλα, συμβάλλει και σε άλλες επιστημονικές εκδηλώσεις στις οποίες η Σχολή ζητά τη συνδρομή του.
Η διεισδυτική κρίση του εξακολουθεί να μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και πολύτιμη, παρ’ όλο που η έμφυτη αξιοπρέπειά του και η σοφία που του έχει προσδώσει ο χρόνος δεν του επιτρέπουν να την εκφράσει παρά μόνο όταν προσφεύγουμε σ’ αυτόν.
Η έκδοση ενός Τιμητικού Τόμου για τον καθηγητή Διονύση Ζήβα αποτελεί μονάχα μια μικρή ανταπόδοση, ένα αντίδωρο, σε όσα ο ίδιος μας έχει απλόχερα προσφέρει».

Για την καλύτερη όμως γνωριμία με τον Τόμο και τον Τιμώμενο Καθηγητή, αντιγράφουμε το ανάλογο εισαγωγικό σημείωμα (σ. 12), το οποίο υπογράφει ο κ. Γιάννης Πολύζος, Καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων και Αντιπρύτανης του Ε.Μ.Π.:
«Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και η Σχολή Αρχιτεκτόνων τιμούν τον άξιο δάσκαλο, ομότιμο καθηγητή Διονύση Α. Ζήβα με την έκδοση ειδικού Τιμητικού Τόμου σε αναγνώριση της μακρόχρονης επιστημονικής παρουσίας του και της πολύπλευρης προσφοράς του στο Ίδρυμα αλλά και στον ευρύτερο ερευνητικό και κοινωνικό χώρο.
Η θητεία του στο Πολυτεχνείο, συνεχής και δημιουργική σε καιρούς δύσκολους, καλύπτει με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τόσο στα εκπαιδευτικά και επιστημονικά όσο και τα διοικητικά θέματα, ενώ οι ενέργειές του σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζονται από ακαδημαϊκό ήθος και υπευθυνότητα.
Στο έργο του καθηγητή Διονύση Ζήβα, επιστημονικό, εκπαιδευτικό και αρχιτεκτονικό, υπάρχει ενότητα των αρχών που διατρέχουν τους τομείς με τους οποίους ασχολείται. Με μεθοδικότητα και επιστημονική συνέπεια προς τις αρχές αυτές προσεγγίζει τα θέματά του και με τον ίδιο τρόπο έχει αναδείξει την αρχιτεκτονική, πολεοδομική και κοινωνική σημασία της προστασίας και ανάδειξης του ιστορικού χώρου και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς.
Η συμβολή του στον τομέα αυτό, τεκμηριώνεται διαχρονικά και πολυεπίπεδα από το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο και από τις μελέτες που έχει εκπονήσει, ανάμεσα στις οποίες ξεχωριστή θέση έχει η διεθνώς αναγνωρισμένη και βραβευμένη μελέτη της Πλάκας, αλλά και από την εκπαιδευτική του δραστηριότητα που συνεχίζεται στο σχετικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων.
Είναι τιμή για την ακαδημαϊκή κοινότητα του Ε.Μ.Π. η παρουσία ανάμεσα στα μέλη της, του καθηγητή Διονύση Ζήβα».

Με θερμά αισθήματα γράφει, στο δικό του σημείωμα (σ. 13), περί του βίου και της πολιτείας του Καθηγητή Ζήβα ο κ. Σπύρος Ραυτόπουλος, Καθηγητής και Πρόεδρος της Σχολής Αρχιτεκτόνων:
«Η διαδρομή μίας σχολής μέσα στο χρόνο, και ιδιαίτερα μίας αρχιτεκτονικής σχολής διαμορφώνεται από τα αρχιτεκτονικά κινήματα, τους δασκάλους που δίδαξαν, τα ιστορικά γεγονότα και τους άλλους σημαντικούς σταθμούς κατά τη διάρκεια της εξέλιξής τους. Μέσα στην ιστορική αυτή εξέλιξη, ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό αλλά και υποχρέωση, είναι η απόδοση τιμής στους δασκάλους από τους οποίους πέρασαν γενιές σπουδαστών και διδάχθηκαν και καλλιεργήθηκαν οι προσωπικότητές τους.
Με βάση αυτό το ποιοτικό χαρακτηριστικό, η Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου θεώρησε τιμή και χρέος της να εκδώσει αυτόν τον Τιμητικό Τόμο, για να τιμήσει ένα διακεκριμένο μέλος της, έναν άξιο δάσκαλο, τον ομότιμο καθηγητή Διονύση Α. Ζήβα, έναν δάσκαλο του οποίου όλοι εμείς που αποτελούμε το σημερινό διδακτικό προσωπικό έχουμε υπάρξει σπουδαστές και από τον οποίο έχουμε αντλήσει γνώση και εμπειρία.
Η πολύχρονη παρουσία του Διονύση Ζήβα σε όλους τους τομείς δραστηριότητας της σχολής μας, ήταν πάντα δημιουργική και πολύπλευρη, έχοντας αναλάβει επάξια όλες τις υπεύθυνες θέσεις του άξιου δασκάλου, του ερευνητή, του επιτυχημένου αρχιτέκτονα. Παράλληλα με τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα ανέλαβε με επιτυχία τις υπεύθυνες θέσεις αρχικά του κοσμήτορα και αργότερα του Προέδρου, αντιμετωπίζοντας με σθένος και σταθερότητα δύσκολες καταστάσεις για το Πολυτεχνείο και προωθώντας τη διοικητική αναβάθμιση, το πρόγραμμα σπουδών και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Σχολής μας.
Καθοριστική είναι η συμβολή του στην καθιέρωση και οργάνωση των μεταπτυχιακών σπουδών και ιδιαίτερα του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών. “Προστασία Μνημείων”. Έχει μείνει ιστορική μέχρι σήμερα η σθεναρή υποστήριξη του προγράμματος αυτού στη Σύγκλητο του Ε.Μ.Π. με ισχυρά ακαδημαϊκά και επιστημονικά επιχειρήματα.
Πέρα από την ακαδημαϊκή του καριέρα προωθεί επίμονα και μόνιμα την προστασία και αναβίωση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, είτε συμμετέχοντας σε εθνικά ή διεθνή επιστημονικά συνέδρια είτε με την εκπόνηση ερευνητικών προγραμμάτων και υποδειγματικών στο είδος τους μελετών και δημοσιεύσεων. Οι δημοσιεύσεις και οι επιστημονικές παρεμβάσεις του, έχουν πάντα απήχηση στον αρχιτεκτονικό και επιστημονικό χώρο, η δε βράβευσή του με το βραβείo Europa Nostra για τη μελέτη ανάπλασης της Πλάκας και της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του με τίτλο “Πλάκα 1973 – 2003” αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν το υψηλό επίπεδο της επιστημονικής του υπόστασης.
Ο καθηγητής Διονύσης Ζήβας αποτελεί για όλους μας και ιδιαίτερα για μένα, πάντα ένα παράδειγμα φωτισμένου δασκάλου, ο οποίος προσέφερε τις γνώσεις του στους σπουδαστές με αγάπη και αφοσίωση. Η πολύχρονη παρουσία του αποτελεί ένα επιστημονικό κεφάλαιο, η δε Σχολή Αρχιτεκτόνων θα συνεχίσει να τιμά την προσφορά του».

Ακολουθούν εκφραστικά τα εισαγωγικά σημειώματα του κ. Γιώργου Γεράκη, Καθηγητή και Προέδρου (κατά τα έτη 2003-2007) της Σχολής Αρχιτεκτόνων (σ. 14) και των κ.κ. Επιμελητριών της έκδοσης Μ. Γραφάκου, Μ. Καρδαμίτση-Αδάμη, Ε. Μαΐστρου, Καθηγητριών της Σχολής Αρχιτεκτόνων (σελ. 15). Έπεται συνοπτική παρουσίαση με γεικό τίτλο: Βιογραφικό Σημείωμα – Χρονολόγιο – Κατάλογοι δημοσιεύσεων και έργων – Διακρίσεις – Έρευνες – Συνέδρια – Παράλληλες δραστηριότητες του κ. Ζήβα. Ένα άλλο κεφάλαιο τιτλοφορείται «Τρεις Αρχιτέκτονες μιλούν για τον Διονύση Α. Ζήβα» (σσ. 17-55), ενώ ακολουθεί η μεγάλη ενότητα, με πρωτότυπα εν πολλοίς και αξιολογότατα «Κείμενα αφιερωμένα στον Διονύση Ζήβα» (σσ. 57-625), τα οποία υπογράφουν κορυφαία ονόματα της Επιστήμης και που τα προσφέρουν εδώ στον Τιμώμενον, από το περίσσευμα της επιστημοσύνης τους, ως δώρο αγάπης ή ως αντίδωρο για την απλόχωρη αγάπη εκείνου. Επιλογικά υπάρχουν τα της Εκδήλωσης προς τιμήν τού Δ. Α. Ζήβα της 28ης Ιουνίου 1995 (σσ. 626-644).

Κλείνοντας την μικρή αυτή αναφορά - παρουσίαση του Τόμου, ευχόμαστε στον ελλογιμότατο συμπατριώτη μας να μακροημερεύει, ώστε να μάς πλουτίζει όλους με την μεγαλόπρεπα ταπεινή παρουσία του και την ήρεμα καταλυτική σκέψη του, κυρίως σε ό,τι αφορά στην αποκατάσταση ποιοτικού φρονήματος στην άναρχη συμπεριφορά των (με κάθε έννοια και συνέπεια) τσιμεντωμένων Νεοζακυνθίων!

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Ένα γράμμα για τις "Καμένες Πεταλούδες"

[Μετά χαράς δημοσιεύουμε μιαν επιστολή, την οποία σήμερα λάβαμε. Προέρχεται από την αγαπητική διάθεση του Φίλου ποιητή Διονύση Σέρρα. Τον ευχαριστούμε για την καλότητα των συναισθημάτων!
π. Π.Κ.]

Ζάκυνθος, 28.7.2010

Αγαπητέ π. Παναγιώτη,

Διατρέχοντας με άκαυτη χαρά και συγκίνηση τις αισθητές και νοητές / συμβολικές σου «Καμένες Πεταλούδες», δέξου απλά και ειλικρινά τα θερμά μου συγχαρητήρια για την εξαίρετη συγκεντρωτική έκδοση της ποιητικής σου δημιουργίας, στο συμπλήρωμα της γόνιμης και σταθερά ποιοτικής 30χρονης πορείας σου. Δέξου, επίσης, και τα εγκάρδια ευχαριστήριά μου γι’ αυτό το προσωπικό μα και πολυφωνικό – πολυσύνθετο πόνημα και δώρημά σου, απ’ όπου ο ικανός και ευαίσθητος αναγνώστης, όπως και κάθε φίλος της ουσιαστικής και ηδύσημης Ποίησης, βγαίνει πλουσιότερος και καλύτερος, χαίροντας και αποκομίζοντας πολλά και επωφελή από τον αυθεντικό και ανθεκτικό «κόσμο» της σκέψης σου, της ψυχής σου και του από τα πρώτα κιόλας βήματά σου ώριμου και αναγνωρίσιμου (αισθητικά, υφολογικά, γλωσσικά, θεματικά…) Λόγου σου.

Ο άψογος στη μορφή και, βέβαια, στο περιεχόμενο πολυσέλιδος τόμος, χάρη στο δικό σου εκφραστικό «παρών» και χάρη στη θετική συμβολή όλων όσοι συνέβαλαν φιλοπνευματικά, σεβαστικά και αγαπητικά σ’ αυτό το καλαίσθητο και άρτιο αποτέλεσμα (Αντ. Σταμούλης, Δημ. Γ. Μαγριπλής, Αγγελική Κοκονάκη…), αποτελεί ξεχωριστή  τ ι μ ή  και για σένα, πρωταρχικά, αλλά και για τη σύγχρονη (πολυδοκιμαζόμενη) Ζάκυνθο, καθώς και για την όλη νεότερη Ποίησή μας, όπου όμως και πολλά αντιποιητικά, κοινότοπα και ασήμαντα και ανούσια συναντάμε.

Έργο και μαρτυρία ζωής, η συγκομιδή σου αυτή αποπνέει, εξελικτικά και ανοδικά, ουσία και ευρηματικότητα, ομορφιά και συγκίνηση, λυρισμό και στοχαστικότητα συνεχή, αυτογνωσία και ανθρωπογνωσία βαθιά, πλούτο έμπνευσης και γλώσσας ευφορία, αναδεικνύοντάς σε, δίκαια και συνολικά, σ’ έναν αληθινό και πιστό λειτουργό της Γνώσης και της Γραφής και σ’ ένα παραγωγικό και «μέγα χορηγό» δωρημάτων ή χαρισμάτων ποικίλων, μες στο ευρύ μα και μοναχικό «κοινόβιο» της Ζωής και της Τέχνης. Εκεί, όπου το απλοϊκό, το εύκολο, το μέτριο, το ελλιπές ή το στείρο, το εφήμερο κ.ά.π. δεν πρέπει να κατέχουν θέση μεγαλύτερη από εκείνη που τους «αξίζει»- στα μέτρα όσων θλιβερά, κατά τη «φύση» τους, τα δέχονται ή τα ανέχονται.

Από το πρώτο σου -χρονολογικά- ποίημα (δίχως το «σημάδι» ή το «στίγμα» του πρωτόλειου, που όμως και αυτό έχει τη σημασία του) και ώς την πρόσφατη συγκεντρωτική κατάθεσή σου άσβηστης «φλόγας» ή Πνοής ποιητικής, «κρατάς αναμμένα / τα σώματα πορείας» (το δικό σου και άλλων μέσα σ’ αυτό, όντας κι’ εσύ, σαν ύπαρξη πληθωρική, όχι ένας αλλά πολλοί) και μαστορικά και γενναιόδωρα «στήνεις απόχη με τον Λόγο σου», για να συλλέξουν καλότυχα, όσοι θέλουν και μπορούν, και ν’ απολαύσουν ευφρόσυνα και ανακουφιστικά / λυτρωτικά ό,τι υψηλό, ωραίο και δραστικό λιγοστεύει ή αφανίζει ανάγκες ψυχικές / πνευματικές- και ό,τι συγκροτεί και θρέφει την εσώτερη ή την «πέριξ Ερημία», σύμφωνα κ’ εδώ με τη δική σου «τοπιογραφία» ή σημειολογία.

Τι να πρωτοδιαλέξει και να τι να αναφέρει κάποιος, ενδεικτικά, από τον πλούτο της ποιητικής σου «ταυτότητας» ή «κοσμογραφίας», από τα λάμποντα μα και απαιτητικά «φωτοειδή» σου μιλήματα, από της «Χαρμολύπης σου τις μυρωδιές», από τ’ αρώματα και τους «καημούς της Άνοιξής» σου, από το τιμητικά, διδακτικά και ανεξίτηλα φιλοτεχνημένο «εικονοστάσιο» των δικών σου «αγίων», με κορυφαίους τούς Ρωμανό, Φόσκολο, Κάλβο, Σολωμό, Ελύτη, Ρίτσο κ.ά.π.; Ή από τη φιλόξενη «πινακοθήκη» σου άλλων αγαπητών σου μορφών και προσώπων, γνωστών ή όχι, ελασσόνων ή σημαντικών, επώνυμων ή ανώνυμων, αφανών ή μη, χθεσινών ή τωρινών, απόντων ή παρόντων…; Όλων αυτών, που το διάβα τους ή το «είναι» τους το σκιαγράφησες και το αθανάτισες, αναστατικά ή παραστατικά, με πινελιές λεκτικές, με εικόνες χρωματικές, με αναφορές πολυσύνθετες (εύληπτες ή υπαινικτικές, συμβολικές, ρεαλιστικές, ονειρικές…), με στοιχεία λιγότερο ή περισσότερο αποκαλυπτικά ή κρυπτικά…, όλα χαρακτηριστικά, γερά και αρμονικά ταιριασμένα ή επιλεγμένα για το πλάσιμο ή την «Κτίση» του δικού σου ποιητικού – ανθρωποκεντρικού σύμπαντος.

Όλ’ αυτά και άλλα πολλά, όπως και να τα δει, να τα κρίνει και να τ’ αποτιμήσει οποιοσδήποτε, είτε υποκειμενικά ή αντικειμενικά, μεροληπτικά ή αμερόληπτα, καλοπροαίρετα κλπ., δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει και να δεχτεί τη γνησιότητα και τη δυναμική του πηγαίου ταλέντου σου, την αμείωτη ποιότητα και τη λειτουργικότητα της γραφής σου, την προσφορά πολύμορφου και πολυδιάστατου γνωστικού, αισθητικού κ.ά., καθαρά ποιητικού υλικού, χωρίς πεζολογίες, κενολογίες, βερμπαλισμούς ή ρητορισμούς, περιττολογίες ή πλεονασμούς κλπ. κλπ. Το δικό σου υλικό, σε όλες σου τις συλλογές και σε όλες τις σελίδες σου, πλασμένο από χάδι και πόνο (ή Ανάσα) ψυχής, είναι προορισμένο και να πείσει για την αξία του και να μείνει «ζωντανό», ανέγγιχτο από τη φθορά ή τον φθόνο του Χρόνου. Έτσι, που να επιτρέπεται στον όποιο αδύναμο μα και υποψιασμένο για πολλά (για την πορεία μας, τη «φύση» μας, το τέλος, το Πριν και το Μετά…) να κρατά, αποθησαυριστικά, μέσα του και να ψιθυρίζει, σαν Εντολή καθοδηγητική, κάτι κι από τη δική σου Βίβλο, όπως π.χ. (ψήγμα ελάχιστο):

«- Σφιχτά στη φούχτα
κράτα ό,τι έχεις
κι αν καείς
νου να τηρείς
εόρτιο διάκοσμο
και μάτι απλό».

Εγκάρδιες ευχαριστίες, π. Παναγιώτη, και γι’ αυτή τη μες στην κάψα του Ιουλίου προσφορά σου, με όλες τις γνωστές από πριν ποιητικές σου συλλογές και με την ανέκδοτη «Καμένες Πεταλούδες», όπου ανάμεσα σε άλλα πολλά και ομόλογα φωτεινά «συμβάντα» διακηρύσσεται μια ακόμη Αλήθεια:

«όταν βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι
το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο
ο κόσμος γίνεται πιο φωτεινός
διατίθεται δωρεάν
γιατ’ η ομορφιά είν’ εσωτερική υπόθεση…»

Από τη δική σου θερινή «δωρεά» κι απ’ αυτήν την «υπόθεση ομορφιάς» βγαίνουμε και πάλι κερδισμένοι, ξορκίζοντας την ακόρεστη απληστία πολλών, την πληκτική πεζότητα των γύρω, την ξηρότητα του καιρού και την όποια «δίψα» ή ασχήμια, με την προσφορά σου, ακόμη, να συντελεί, μαγικά ή θαυμαστά, ώστε «ο τόπος [ν’] ανοιξιάζει» και μέσα «στη χαλαλοή / [να] ερωτεύεσαι ήχους / τάφους [να] ειρωνεύεσαι».

Με το δικό σου «Δόξα σοι…» -στη Ζωή και στην Ποίηση- κλείνω τη μικρή αναφορά μου, μ’ αφορμή τούτο το ανεξάντλητο και άξιο κάθε επαίνου, διάκρισης ή βράβευσης δώρημά σου, ευχόμενος απ’ την καρδιά μου να συνεχίσεις γόνιμα, όπως μέχρι τώρα, την πνευματική – ποιητική σου σπορά και ανθοφορία, ώστε και πάλι να χαρούμε κάποια στιγμή μια ανάλογης ποιότητας και ομορφιάς συγκομιδή σου.

Με τις θερμές ευχαριστίες μου
Διονύσης Σέρρας

Δύση στο Βαθύ Κυπαρισσίας
















κατάδυση

Στο πολύ Βαθύ
όσες Κρυφές Ενοχές
καταδύονται

γίνονται άμμος
άλογα της θαλάσσης
ήλιος εμπαθής.

[Φωτογραφίες, Ποίηση: π. Παναγιώτης Καποδίστριας 
Κυπαρισσία, 28 και 29.7.2010]

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Περιοδικό "Πόρφυρας", 30 χρόνια αδιαλείπτως!

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 136

«Με το τεύχος τούτο ο Πόρφυρας συμπληρώνει το τριακοστό έτος της αδιάλειπτης κυκλοφορίας του (από τον Ιούλιο 1980), χωρίς να παύει ούτε μια στιγμή ν’ αναζητεί τη θέση του “μες στο μέγα πανελλήνιον” – θέση που, πάντως, αν του δοθεί, από άλλους θα δοθεί», παρατηρείται στο πρωτοσέλιδο σημείωμα του νέου τεύχους του κερκυραϊκού λογοτεχνικού περιοδικού (Νο 136, Ιούλιος-Σεπτέμβρης 2010). Και παρακάτω: «Μολονότι είναι χρέος προς τους νεότερους αναγνώστες κάποτε να τους εκθέσουμε έγκυρα από «πρώτο χέρι» το ιστορικό της γένεσης και της πορείας του περιοδικού – κάτι για το οποίο δεσμευόμαστε να το πράξουμε – προσώρας περιοριζόμαστε να επαναλάβουμε όσα ως «σταθερά» του προσανατολισμού μας είχαμε εξαγγείλει στο πρώτο τεύχος τον Ιούλιο του έτους 1980: “Συνέχεια” θα μπορούσε να ήταν ένα άλλο όνομα αυτού του περιοδικού. Γιατί την πνευματική συνέχεια σ’ αυτή την πολιτεία έχει την πρόθεση να εκφράσει. Θέλει να ’ναι μια έκφραση της σημερινής πνευματικής συγκομιδής, όπως αυτή εμφανίζεται και ζει και κινείται κι εξελίσσεται στο χώρο τούτο, χωρίς ωστόσο να ξεκόβεται από τους άλλους χώρους. Ούτε από την εποχή και τον καιρό μας. Το σολωμικό δίδαγμα, που δεν έπαψε να ’ναι εδώ απτή ζωντανή παρουσία, μας δίνει το σύμβολό του, τον «πόρφυρα». Μιαν ομορφιά της έξω από χρόνο και χώρο αμάχης, μιαν αντιπαράταξη στο άγριο τέρας».

Με μια σειρά συνεργασιών για τον Σολωμό που είχαν φθάσει τον τελευταίο καιρό στον Πόρφυρα, αλλά σε συνδυασμό με τον Κάλβο και τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και στο πλαίσιο της ευρύτερης ύλης, όπου δεσπόζει το θεατρικό μονόπρακτο του κερκυραϊκής καταγωγής συγγραφέα Αλέξανδρου Μ. Ασωνίτη, Οι δυο μανάδες μας (η μάνα του Σολωμού και η μάνα του Κάλβου), κυκλοφορεί το νέο τεύχος. Τα κείμενα υπογράφουν ακόμη οι Γιώργος Ανδρειωμένος, Μιχαήλα Καραμπίνη-Ιατρού, Σοφία Βούλγαρη, Ειρήνη Οικονόμου, Νίκος Κ. Κουρκουμέλης, Περικλής Παγκράτης, Δήμητρα Μήττα και Βαρβάρα Ρούσσου (μελετήματα), Θανάσης Παπαθανασόπουλος, Γιώργης Μανουσάκης, Γιώργος Γεωργούσης και Στέλιος Θ. Μαφρέδας (ποίηση), Φ.Δ. Δρακονταειδής, Λεύκιος Ζαφειρίου και Λουκιανός Ζαμίτ (πεζογραφία). Τις σελίδες με τον γενικό τίτλο «περίπλους» (επισημάνσεις, σχόλια, κριτική) υπογράφουν οι, Χρύσα Σπυροπούλου, Γιώργος Κάρτερ, Ανθούλα Δανιήλ και Μαριλένα Πρωίμου.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Προσκύνημα στην περιώνυμη Μονή της Παναγίας του Βουλκάνου

Χθες το απόγευμα θελήσαμε να φορτίσουμε τις πνευματικές μπαταρίες μας στην Μονή της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας, όπως ακριβώς συνηθίζουμε να το πράττουμε από το 1982, όταν πρωτοπροσκυνήσαμε τη Χάρη Της.

"Επί την ηλίου δύσιν" ανηφορίσαμε στο αγέρωχο βουνό Βουλκάνος, απ' όπου μάλιστα έλαβε το όνομα η Μονή, αλλά και η τιμώμενη Παναγία. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, στην κορυφή του όρους της Ιθώμης (ύψος 802 μ.) στον ιερότερο χώρο της Μεσσηνίας, ψηλά στο βουνίσιο πλάτωμα, εδώ που ο Ιθωμάτας Δίας δεχόταν τις θυσίες και ικεσίες των ανθρώπων, θεμελιώθηκε η Μονή -κατά την παράδοση- το 726 επί Λέοντος Ισαύρου ή Αυτοκράτορα Ανδρονίκου.

Αυτό είναι το νεότερο Μοναστήρι (ανδρικό, που ιδρύθηκε το 1625), δεδομένου ότι το παλαιότερο βρίσκεται στην κορφή του βουνού. Λειτουργείται σε έκτακτες περιπτώσεις, κυρίως όμως κάθε Δεκαπενταύγουστο, οπότε συρρέουν χιλιάδες προσκυνητές από παντού!

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για παμπελοποννησιακό προσκύνημα, όλα τα χρόνια που το επισκεπτόμαστε διακρίνουμε έντονα στοιχεία παρακμής στον ιερό αυτόν τόπο...

Γνωρίζουμε ότι ο νέος Μητροπολίτης Μεσσηνίας ενεργεί το κατά δύναμιν για την διόρθωση των κακώς κειμένων στη μοναχική ζωή του Βουλκάνου, κάτι βεβαίως που δεν αρέσει στο παλαιό κατεστημένο...

Σε εμάς βεβαίως δεν πέφτει λόγος περί του πώς και του γιατί στον ιερό τούτο χώρο. Απλώς στεκόμαστε ταπεινά κάτω απ' το φιλόξενο βλέμμα του Παντοκράτορα στο Καθολικό...

... και υποκλινόμαστε ενώπιον του αντιγράφου της εφέστιας και περίπυστης Εικόνας της Παναγίας. Εκζητούμε ό,τι η ψυχή επιποθεί και δεόμαστε "υπέρ ειρήνης και καταστάσεως του σύμπαντος κόσμου"!

Το φως των καντηλιών, μαζί με τις τελευταίες λάμψεις της θερινής εσπέρας, κατανύγουν την ύπαρξή μας!

Ο ναός άδειος... Απόλυτη ηρεμία... Μόνον ο έντονος αέρας του απογεύματος, εδώ ψηλά, μάχεται κι εκείνος να εισοδεύσει προσευχητικά στον τόπο της Παρθένου Κυράς.

Με αναπεπταμένες τις καρδιές αφήνουμε πίσω τον έρημο ναό, ο οποίος μάς πλημμύρισε με αρώματα πνευματικά και βγαίνουμε στον περίβολο της Μονής.

Άνθρωπος ουδείς... Μόνοι παρόντες εδώ ο αέρας και ο ήλιος που κρύβεται ολοένα πίσω από την κορφή του Βουλκάνου. Μοναχός ουδείς σε αυτή τη Μονή... Έτσι τουλάχιστον φαίνεται... Τώρα μάς πλημμυρίζει αίσθημα της ερημίας και της εγκατάλειψης...

Όμως δεν αφήνουμε τη μελαγχολία να μάς καταβάλλει. Βρεθήκαμε στην απλόχωρη αγκαλιά της Βουλκανιώτισσας και αυτό δεν είναι λίγο!!! Τι και αν ανθρώπινη ψυχή δεν εμφανίστηκε; Μόνοι εμείς, ενώπιόν Της, αποκτήσαμε πλησμονή Αγάπης από το στοργικό Βλέμμα Της. Τι κι αν ο τόπος είναι παντέρημος; Έχοντας Εκείνην, κατέχουμε το Παν!

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πέρασμα από τη Μεσσηνιακή Μάνη




















Η διάβασή μας σήμερα το μεσημέρι από τη Μεσσηνιακή Μάνη (Προσήλιο, Κάμπος, Καρδαμύλη, Στούπα) μοιάζει πέρασμα σε μιαν άλλη εποχή. Παντού ξεπροβάλλουν πύργοι και πετρόχτιστα σπίτια. Χωριά γατζωμένα στους βράχους του Ταΰγετου, εκεί απ' όπου εκπορεύεται η διαχρονική ισχύς των κατοίκων. Τα εκκλησάκια βασιλεύουν εδώ, δηλώνοντας και διαδηλώνοντας την παρουσία του Επέκεινα στο Ενθάδε! Οι σπηλιές των Βράχων μοιάζουν με τους καρδιακούς βράχους και τις σπηλαιώδεις υπομονές των αγέρωχων Μανιατών. Πολλά, πάμπολλα κυπαρίσσια, που υψώνονται πάνω στη σκληράδα του εδάφους, υψώνουν χέρι παρουσίας στο μυστικό προσκλητήριο της Ιστορίας και των δυσχερών Καιρών.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Στην Αγια-Παρασκευή στου Ζέζα Μεσσηνίας


Οφειλετικά σήμερα στο χωριό Ζέζα (νεοελληνιστί, Ανθούσα) της Μεσσηνίας, δυο χιλιόμετρα από τον Μελιγαλά, για το γραφικό πανηγύρι της προστάτιδας Αγίας Παρασκευής!


Οι απανταχού κάτοικοι του πολύ μικρού (ερημωμένου σχεδόν) αυτού χωριού βρίσκονται εδώ, για να τιμήσουν την Αγία τους, αλλά και για να συναντηθούν, έχοντας επιστρέψει ο καθένας "εκ περάτων"!


Μπροστά στην Εικόνα της Αγια-Παρασκευής ξεδιπλώνουν με δάκρυα τους πόθους, τους πόνους, τα όνειρα και τις αναμνήσεις τους...










Ο Ίσκιος του Ήσκιου βρίσκεται σήμερα ανάμεσα σε αυτούς τους καλοκάγαθους και χαμογελαστούς ανθρώπους, οι οποίοι ενσαρκώνουν κι εκφράζουν με τον πιο πικρό τρόπο τους καημούς του Ελληνισμού όλων των ελληνικών χωριών, όλων των ξενιτεμένων, όλων εκείνων που επιστρέφουν κάθε τόσο στη μητρική γη τους και δεν βρίσκουν, παρά Ήσκιους, χορταριασμένες αυλές, λιγοστεμένους συγγενείς και απερίγραπτη πολυκοσμία στους Τάφους...

730 ημέρες (και νύχτες) μετά...



ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


Σού έχω νέα:

Στο φιλιατρό οι Ώρες

με κοροϊδεύουν

η μπαράκα σου γέρνει

η Δέσποινά σου πονά.

[π. Π. Κ., 26.7.2010]


Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Κρατώ τις "Καμένες Πεταλούδες"



Ήδη κρατώ στα χέρια μου τις ΚΑΜΕΝΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ της ψυχής μου και χαίρομαι πολύ που μπορώ να τις μοιρασθώ με όλους Εσάς, αν και τα εσώψυχα συναισθήματα είναι ανάμικτα και δεν μπορούν επακριβώς να εκφρασθούν!

Μια διαδρομή τριάντα χρόνων στο μαράζι των Λέξεων συμμαζεύτηκε σ' έναν τόμο 464 σελίδων, εξαιτίας της αγάπης και της διαρκούς μέριμνας τριών ανθρώπων: Του εκδότη μου, κ. Αντώνη Σταμούλη [τηλ. 2310264748, 2310900777, 6946461460], του Επιμελητή Δρ Δημήτρη Μαγριπλή και της εικαστικού - Καθηγήτριας Α.Σ.Κ.Τ. Αγγελικής ΚοκονάκηΤους ευχαριστώ για όλα, κυρίως για την εμπιστοσύνη, την οποία μού έδειξαν!!!

π. Π. Κ.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Από τις πρόβες για την μελοποιημένη Ποίηση Ιερέων του Φεστιβάλ της Πάτμου






Από την Ιδιωτική Οδό του φίλου μου Παναγιώτη Ανδριόπουλου προέρχονται και οι δημοσιευόμενες φωτογραφίες και οι πληροφορίες. Αφορούν στις πρόβες, που γίνονται με πολύ μεράκι κι επιστημοσύνη στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, για την μουσική βραδιά της 5ης Σεπτεμβρίου του 10ου Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής της Πάτμου. Εκείνο το βράδυ στο ιερό νησί είναι αφιερωμένο στην νεοτερική Ποίηση Ιερέων, που έχει λάβει μουσικό ένδυμα. Η όλη οργάνωση της μελοποιημένης Ιερατικής Ποίησης έχει τη σφραγίδα του υπεύθυνου του Φεστιβάλ κ. Άλκη Μπαλτά και τη σφριγηλότητα των ενσαρκωμένων ιδεών του Π. Ανδριόπουλου.

Μού κάνουν την τιμή να μ' έχουν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα και πληροφορούμαι ότι έχουν κοπιάσει πολύ με την... περίπτωσή μου, ώστε να παραχθεί καλό αποτέλεσμα, όπως -άλλωστε- είμαι βέβαιος!

Σημειώνει χαρακτηριστικά ο Π. Ανδριόπουλος: "Ο ακάματος Άλκης Μπαλτάς (φωτό) εξ αρχής στην Πάτμο, στο περίφημο πλέον Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής που υπηρετεί με πάθος δέκα χρόνια τώρα, παρά τις μύριες αντιξοότητες, δεν αρκέστηκε στην εύκολη λύση των μετακλήσεων. Εμπνεύστηκε και υλοποίησε παραγωγές που παρουσιάζονται εκεί και δεν έχουν προηγούμενο. Και κάθε τέτοια παραγωγή προϋποθέτει πολύ κόπο: Παραγγελίες -φιλικά πάντα- σε συνθέτες για να γράψουν έργο, ετοιμασία του μουσικού υλικού που είναι πολύ και διαφορετικό, μελέτη του πρωτότυπου έργου, συνδυασμός του με ποίηση και λογοτεχνία και τελικά παρουσίασή του με τους κατάλληλους πάντα ερμηνευτές".

Ευχαριστώ από πλευράς μου και αναμένω εναγωνίως την 5η Σεπτεμβρίου! Κύριε Μπαλτά (φωτό 1), Φίλοι μου Παναγιώτη Ανδριόπουλε (φωτό 2) και Δάφνη Πανουργιά (φωτό 3), έρρωσθε!!! 
 
π. Π. Κ.

Ursprünge und Gegenwart



Gespräch mit Konstantia Gourzi zu ihrem Werk
Ostern in Konstantinopel. Des Wortes wegen.
Elf Momente zwischen Ost und West

Entstehung des Werks:
2009/2010 als Auftragswerk des Münchner Rundfunkorchesters

Uraufführung:
2. Juli 2010 in der Herz-Jesu-Kirche in München mit dem Chor des Bayerischen Rundfunks und dem Münchner Rundfunkorchester unter der Leitung von Ulf Schirmer

Widmung:
»Ulf Schirmer in Freundschaft gewidmet«

Lebensdaten der Komponistin:
* 31. März 1962 in Athen

Der Titel Ihres Werks ist beschreibend und geheimnisvoll zugleich: Wie wird Ostern in der griechisch-orthodoxen Kirche gefeiert und welche Bedeutung hat der historische Ort Konstantinopel für Sie als Griechin?

Ostern ist eines der wichtigsten Feste in Griechenland, der Höhepunkt der Orthodoxie, sehr viele Menschen gehen in die Kirche. Und Konstantinopel, das heutige Istanbul, ist immer noch der Mittelpunkt der orthodoxen Kirche. Es ist für jeden Griechen wichtig, einmal dort gewesen zu sein. Im vergangenen Jahr war ich selbst zum ersten Mal in Istanbul, was sehr bewegend und inspirierend war: Die Geschichte, die Klänge, Ost und West treffen hier aufeinander. Man sieht überall Veränderungen, aber die Ursprünge sind deutlich spürbar. Dieses Nebeneinander fasziniert mich.

Das Motto von Paradisi gloria 2010 lautet »Logos – das Wort«. Welche Bezüge zum Logos-Begriff ergeben sich in Ihrem Werk aus der Perspektive der Ostkirche?

Logos bedeutet übersetzt Wort und Grund. Für mein Komponieren ist Logos ein Weg, um das Innerste auszudrücken und die Ursprünge mit der Gegenwart zusammenzubringen: mit allen musikalischen Mitteln, die mir wichtig und nahe sind. Den Titel des Stücks verstehe ich metaphorisch als innere Auferstehung und Bewusstseinserneuerung des Menschen, wofür Ostern alljährlich die Gelegenheit bietet. Und Konstantinopel ist für mich als Griechin auch ein Symbol dafür, die eigenen Wurzeln zu erkennen, um das Heute wahrzunehmen und das Aktuelle bewusst leben zu können.

Elf Momente zwischen Ost und West lautet der Untertitel Ihres Werks. Geht es letztlich darum, musikalisch eine Brücke zwischen Ost und West zu schlagen?

Das ganze Stück ist eine Brücke zwischen Ost und West und anderen, zum Teil gegensätzlichen Elementen: alt und neu, Improvisation und Klassik, traditioneller östlicher Gesangsstil und traditioneller westlicher Chorgesang, ein Geiger als Solist mit neuen, extra angefertigten Instrumenten usw. Alle elf Sätze beschreiben ein neues Ganzes, und jeder Moment hat mit dem Ort Konstantinopel als Inspirationsquelle zu tun.

Sie verwenden Zitate aus der griechischen Geschichte, aus Philosophie, Theater und Literatur sowie aus der Bibel. Welchen Kriterien folgt diese von Ihnen zusammengestellte Sammlung, die dann von einem Dichter eigens in eine lyrische Form gebracht wurde?

Ich wollte eine Art liturgischen Bogen zwischen diesen Quellen spannen, die über viele Epochen hinweg kurze Einblicke geben in das, was das Thema Logos für mich bedeutet. Das ist sehr vielschichtig. Ich habe bewusst Zitate aus verschiedenen Zeiten gewählt – als Anregung für eine moderne poetische Umsetzung. Panagiotis Kapodistrias, ein griechischer Theologe und Autor, wusste sofort, was ich meinte, und hat die Idee weitergeführt.

Geht es in Ihrem Werk musikalisch um die Verbindung verschiedener Klangsphären?

Die Idee ist, Orchester, Chor und zwei nicht-klassische Solisten mit verschiedenen musikalischen Sprachen und Elementen so zu kombinieren, dass ich mein Empfinden adäquat ausdrücken kann. Wichtig ist, bestimmte Atmosphären und Stimmungen zu schaffen. Sie können mit Melodien, Rhythmen, Klangfarben oder durch verschiedene Geräusche erzeugt werden, mit speziellen Spieltechniken auf den Instrumenten. Ich wünsche mir, dass sich der Zuhörer geistig zu einer Reise eingeladen fühlt.

Mit dem griechischen Bariton Vassilis Agrokostas haben Sie schon mehrfach zusammengearbeitet. Wie hilfreich ist die Vertrautheit mit dem Interpreten und seiner Stimme?

Für meine kompositorische Arbeit ist es wichtig, den Interpreten zu kennen. Ich hatte seine Stimme schon von meiner letzten CD-Aufnahme, die während der Komposition von Ostern in Konstantinopel entstand, im Ohr. Dann ist entscheidend, sich musikalisch gut zu verstehen, da der Gesang auch improvisatorische Elemente beinhaltet, die gemeinsam entwickelt werden müssen. Und das ist mit Vassilis zum Glück der Fall.

In welcher Weise schlägt sich das Psal-modieren aus der griechisch-orthodoxen Kirche in Ihrem Werk nieder?

Als eine bewusst gewählte, östlich geprägte musikalische Äußerung. Dabei verwende ich keine authentischen byzantinischen Skalen, sondern neue, individuelle.

In drei Arien treten der Psalmist und der Solo-Violinist als Duo auf. In der ersten Arie agieren sie mit Text sowie mit Skalen und chromatischen Farben, in den letzten beiden Arien hingegen »ohne Worte« in freier Improvisation, wobei sich die mittlere Arie am Jazz orientiert. 

Ich wünschte, dass alle klassischen Musiker besser mit Improvisation umgehen könnten. Das ist etwas, was uns allen fehlt. In der klassischen Musik verbinden wir Improvisation noch zu oft mit der Vorstellung einer »unseriösen« Musizierhaltung. Als Kind hat mich Improvisation sehr geprägt, ich wollte mit allen Themen aus der klassischen Musik improvisieren und die Kompositionen unter einem anderen Gesichtspunkt kennenlernen. Die Solo-Partien in meinem Stück sind das Ergebnis intensiver Zusammenarbeit mit den beiden Solisten, um zu definieren, in welche Richtung die Improvisation jeweils gehen soll.

Sie verwenden zwei Solo-Violinen, die eigens gebaut wurden und von einem griechischen Solisten gespielt werden. Was ist die klangliche und bauliche Besonderheit dieser Violinen?

Diese neuen Instrumente sind auch Teil der Frage, wie wir mit der Tradition verfahren wollen. Wie führen wir sie fort, ohne sie zu verletzen? Der Geiger Miltiades Papastamou ist ein Studienfreund von mir, auch er sucht neue Wege für sein Instrument und dessen Klangmöglichkeiten. Die beiden neu entwickelten Geigen, die im Stück zum Einsatz kommen, haben einen größeren Tonumfang und eine andere Resonanz als normale Geigen. Ich wollte Solisten haben, die nicht das klassische Modell repräsentieren, da es mir in diesem Stück um eine neue Klangkombination geht. Der weichere, rundere Ton dieser Violinen kann als besondere Klangfarbe über dem Orchester stehen, und der Solist wird zum Botschafter dieser neuen Farbe.

In welcher Weise arbeiten Sie mit dem Chor? Einmal soll er deutlich skandieren wie in derRap-Musik.

Der Chor ist das direkte Instrument des Logos. Er kann so oder anders agieren, mit diesen oder jenen Stil-Elementen. Sie entstammen unserer Gegenwart und sind wiederum von Vergangenem und Neuem beeinflusst. Ich lerne von allen Musikrichtungen und benutze sie dann wieder individuell.

Vor welche besonderen Anforderungen stellt Ostern in Konstantinopel die Interpreten?

Alle Beteiligten müssen lernen, ihre Rolle in diesem Stück neu auszufüllen, ihren Part als Teil des Ganzen zu betrachten – selbst wenn sie gerade nicht teilnehmen. Sich auf die Improvisation einstellen, ungewohnte Klangfarben produzieren, die mit der Klangdramaturgie und Klangenergie insgesamt zusammenhängen. Für den Einzelnen ist das Stück technisch nicht schwer. Die Schwierigkeit besteht in dem neuen, ungewohnten Zusammenwirken.

Das Gespräch führte Susanne Schmerda.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Φωτολεύκωμα του Μαριώνε






















Το σημερινό μας φωτολεύκωμα αφορά στον ναό της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, που δεσπόζει κατά τρόπο αμφιθεατρικό και παπαδιαμαντικό στο κέντρο του ορεινού χωριού Μαριές της Ζακύνθου. Ο τόπος ονομάστηκε Μαριές από τις δύο Μαρίες, την Μαγδαληνή και του Κλωπά, οι οποίες -κατά την κρατήσασα Παράδοση- αποβιβάστηκαν εκεί, στα βορειοδυτικά παράλια της Ζακύνθου, όταν, αμέσως μετά τον Θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού, έπλεαν προς Ρώμη, για να επιδώσουν διαμαρτυρία στον Αυτοκράτορα Τιβέριο για την δικαστική πλάνη και το φέρσιμο του Ποντίου Πιλάτου. Οι τότε κάτοικοι άκουσαν για πρώτη φορά περί Χριστού από τις γυναίκες κι έτσι ο ταπεινός τόπος τους κατέστη ο άμβωνας του Χριστιανισμού προς την Ευρώπη, δεδομένου ότι πλέον οι Μαριές κατέστησαν το πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος, όπου ιδρύθηκε κοινότητα της νέας πίστης, πολύ πριν τους Φιλίππους, την Κόρινθο, την Αθήνα, την Κύπρο και αυτή τη Ρώμη!!!

Φέτος, Αγιορείτες Πατέρες από την περιώνυμη Μονή Σίμωνος Πέτρας, έφεραν το φυλασσόμενο από αιώνες στον Άθωνα αριστερό Χέρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής κι έτσι η μαθήτρια τού "Μή μου άπτου", η ευαγγελίστρια της Ζακύνθου και της Ευρώπης "επέστρεψε" στο Zante μας, μετά από 1977 χρόνια!!!


Απόψε και αύριο, επί τη εορτή της μνήμης της, πραγματοποιείται εκεί μεγάλο και παραδοσιακό πανηγύρι. Οι κάτοικοι του χωριού, φιλοπρόοδοι και καλοσυνάτοι, διακρινόμενοι για το χαμόγελο και τη φιλοξενία τους, κάνουν κάθε χρόνο τα πάντα, ώστε να βιώσουν τον σεβασμό τους πρός τις Αγίες Μαρίες, αλλά και το πατροπαράδοτο κέφι του λαϊκού πανηγυριού τους, με χορούς, τραγούδια και κυρίως ανοιχτή, ορθάνοιχτη καρδιά.

Με την ευκαιρία αυτή, ο ΙΣΚΙΟΣ μας συνεορτάζει, δημοσιεύοντας όμορφες φωτολήψεις από τις Μαριές! Φίλοι Μαριώτες, να είσθε πάντα γεροί και δυνατοί, φυλάγοντας ως κόρη οφθαλμού τον θησαυρό της Παράδοσης, τον οποίον κληρονομήσατε!!!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails