© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 30 Ιουνίου 2007

Καφεδάκι, μούρες γλυκό του κουταλιού και υποβρύχιο




Τελευταίο απόγευμα του Ιουνίου. Ευτυχώς, όχι με καύσωνα. Δροσάτο αεράκι ευεργετικό. Όλα τα κάνουν όμως ωραιότερα και θελκτικότερα ένα παγωμένο υποβρύχιο, καφεδάκι ελληνικό και γλυκό του κουταλιού-μαύρες μούρες απ' τις δικές μας!
Επιμέλεια τραπεζιού:
Οι γυναίκες της ζωής μου, Φωτεινή και Δέσποινα!
Εις υγείαν!!!

Μπροστά σε δυο νεοσσούς περιστεριών



Προσπαθώντας να καθαρίσω κουτσουλιές, βρομιές και ό,τι άλλες ακαθαρσίες των δεκάδων πιστουνιών, που ευδοκιμούν στον χώρο μου, βρέθηκα μπροστά σε μιαν άκρως συγκινητικότατη εικόνα: Σε δυο νεογέννητα περιστέρια, τα οποία έτρεμαν στην παρουσία μου.

Ολοκληρωμένα πούπουλα δεν είχαν ακόμη, ήδη άρχιζαν την εφήμερη ζωή τους (θαυμάσια πάντως, μια και η Ζωή θαύμα είναι ούτως ή άλλως) και ο νους μου πήγε αυτόματα σ' ένα ωραίο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, από τήν τελευταία του συλλογή "Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα" [σελ. 113 εξ.]. Το αντιγράφω παρακάτω:


ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Δεν αγαπούσε διόλου τα πουλιά, τα λουλούδια, τα δέντρα
που γίναν σύμβολα ιδεών, χρησιμοποιούμενα εξίσου
από εντελώς αντίθετες παρατάξεις. Αυτός προσπαθούσε
να τα επαναφέρει στη φυσική τους υπόσταση. Τα περιστέρα π.χ.,
όχι συνθήματα ποικίλων συνεδρίων, αλλά πουλιά
ωραία, ερωτικά, βαρυπερπάτητα, που όλο φιλιούνται
στόμα με στόμα στην αυλή και μου γεμίζουν τα πλακάκια
με κουτσουλιές και πούπουλα (μ' αρέσουν έτσι)
ή, το πολύ πολύ:μικροί ταχυδρόμοι που μεταφέρουν πάνω απ' τις σφαίρες
τα γράμματα φτωχών παιδιών προς το Θεό ζητώντας του
τετράδια και παπούτσια και λίγες καραμέλες.
(...)

Μικρή αναφορά στο Μοναστήρι της Σπηλιώτισσας στις Ορθονιές







Σε μικρή απόσταση από το ορεινό και γραφικό χωριό των Ορθονιών (ενός από τα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Ελατίων Ζακύνθου) υπάρχει το ιστορικό Μοναστήρι της Σπηλαιώτισσας. Τόπος όμορφος, καταπράσινος, αποπνέοντας ολοένα αρώματα Ιστορίας και γόνιμης Παράδοσης.
Ιδρύθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα από τον Μοναχό Ιωαννίκιο Κατσιβά, ο οποίος σε βαθιά γεράματα κατέστησε νόμιμο και καθολικό επίτροπό του κι επιτηρητή τον Ιεράρχη και Ηγούμενο της Αναφωνήτριας Διονύσιο Σιγούρο, τον μετέπειτα άγιο και πολιούχο της Ζακύνθου.
Το Μοναστήρι κατείχε μεγάλη περιουσία, που τού επέτρεψε να οργανωθεί ως κτιριακό συγκρότημα (1674). Σήμερα, με πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, προχωρούν οι εργασίες αποκατάστασής του, μετά από μια μακρά περίοδο εγκατάλειψης.
Σημαντική είναι η αρχαία εικόνα της Παναγίας της Σπηλαιώτισσας, η οποία -κατά μία παράδοση- ήταν εκεί κρυμμένη στα χρόνια της Εικονομαχίας.
Αξίζει να το επισκεφθούν οι φίλοι της Παράδοσης, της Ιστορίας και οι προσκυνητές τόπων, που αποπνέουν το μυστήριο της θείας παρουσίας! Προς το παρόν, γευτείτε δυο-τρεις φωτογραφίες, που τράβηξε ο γράφων.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Μια επιγραφή στο Μοναστήρι των Γκρεμνών, επίκαιρη πάντα



Εκεί στο Μοναστήρι του Άη Γιώργη στα Γκρεμνά σώζεται μέχρι σήμερα (βλ. φωτό) μια παλαιή, πολύ ενδιαφέρουσα, πέτρινη επιγραφή, γραμμένη σε λατινική γλώσσα, την οποίαν ο Άγγλος περιηγητής, φυσιολόγος και ανατόμος, John Davy (1790-1868), συνάντησε κοντά στην είσοδο του εκεί μοναστηριακού Κοιμητηρίου και αποτύπωσε, όταν το 1824 επισκέφτηκε το Τζάντε ως περιηγητής.

Αξίζει -νομίζω- να την αναγνώσουμε κι εμείς, αντλώντας (τα όποια) μηνύματα και νοήματα από το παραινετικό της περιεχόμενο.


VIATOR CHI GUARDI IN SU

IO SON STATO COME SEI TU

SARAI COME SON IO

PENSA A TE, E VA CON DIO

*

[Μετάφραση:]

ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΨΗΛΑ ΚΟΙΤΑΣ

ΗΜΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ

ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΜΑΙ

ΣΚΕΨΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ

Χρώματα εξαίσια της αυγής για μια Καλημέρα







Σήμερα αισθάνομαι τυχερός και πλούσιος, διότι κατάφερα να αιχμαλωτίσω σε μια σειρά φωτογραφικών αποτυπώσεων χρώματα εξαίσια της αυγής απ' το παράθυρό μου. Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη, χαρά μικρού παιδιού που αποκτά παιχνίδι!


Καλότυχος εκείνος που μπορεί ν' ανακαλύπτει αυτές τις μικρές χαρές καί χάρες της Ζωής, οι οποίες δεν είναι αυτονόητες για πλείστους όσους απ' τους συνανθρώπους μας, για χίλιους δύο λόγους, που δεν είναι της παρούσης!

Καλότυχος εκείνος που ελπίζει στην Αυγή, την κάθε είδους αυγή, δίχως νάχει επιτρέψει στη Ραστώνη να τον καταβάλει, ρίχνοντάς τον στην τριβή της Φθοράς!

Καλότυχος εκείνος που φυλλομετράει τα χρώματα, εισπράττοντας και ταμιεύοντας τ' αρώματά τους για τις ώρες της Ανέχειας, ώστε να δύναται να τα χρησιμοποιεί ως αντίδοτο "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, / μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες (...) στων σχέσεων και των συναναστροφών / την καθημερινήν ανοησία", κατά τους εύοσμους στίχους του Κ. Π. Καβάφη!

Καλημέρα!!!

Δέος και παράδοξη έλξη στον Άη Γιώργη των Κρημνών



Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Φωτογραφίες: Ιωάννης-Πορφύριος Καποδίστριας

Το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στην ορεινή περιοχή των Κρημνών, βορειοδυτικά της Ζακύνθου καί ο τόπος όπου κείται αποτελούν έναν κόσμο ευφρόσυνο και άλλο τόσο μυστηριώδη. Εκεί συναπαντιέται η άκρα φυσική ωραιότητα με τη μυστική θωπεία του συντελούμενου Μυστηρίου. Τόπος συναρπαστικός, όπου συνυφαίνονται αρμονικότατα ο γκρεμός των βουνών με την απότομη θάλασσα, το άπλετο και γοητευτικό φως του Ιόνιου ήλιου με την πολλά υπονοούσα σιγαλιά μιας δύσης παντεπίσημης.

Και να: Νομίζεις, ότι κάπου εκεί τριγύρω κυκλοφορούν ολοένα άπαντες οι Σκιοντυμένοι!... Εννοώ τους πάλαι ποτέ διαλάμψαντες Πατέρες και Αδελφούς της περιώνυμης Μάνδρας: Από τον πολύ Παχώμιο Ρουσάνο έως τον ύστατο Ανώνυμο, αλλά και (γιατί όχι;) έως τις ανήσυχες και αδικαίωτες ακόμη ψυχούλες κάποιων κακοθανατισμένων εκεί κοντά νεαρών ανθρώπων στα νεότερα χρόνια. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι αναγκαστικοί συνειρμοί καθυποβάλλουν τον όποιον υποψιασμένον επισκέπτη του χώρου, δημιουργώντάς του ποικίλα έως και αντικρουόμενα συναισθήματα: Δέος, θαυμασμό, παράδοξη έλξη καί πάνω απ’ όλα εικόνες, πολλές πρισματικές εικόνες, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη (κατα)νυκτικά και ως εκ τούτου γόνιμα.
Εδώ βρίσκεται και το παγκοσμίως γνωστό «Ναυάγιο», ένα από τα επιβλητικότερα και πλέον φωτογραφισμένα τοπία της Ελλάδας.
Εδώ ιδρύθηκε το 1535 από τον Ιερομόναχο Μακάριο και Μοναχό Βαρλαάμ Μπελέτη η Μονή του Αγίου Γεωργίου, όπου ασκήτεψαν κατά καιρούς επιφανείς εκκλησιαστικοί άνδρες, όπως π.χ. από το 1549 έως το 1554 ο Ιερομόναχος Γεράσιμος Νοταράς (μετέπειτα Άγιος Γεράσιμος, προστάτης Κεφαλληνίας), αλλά και ο Ζακυνθινός Θεολόγος Μοναχός Παχώμιος Ρουσάνος (1508-1553). Το καθολικό της Μονής κοσμήθηκε το 1606 με τοιχογραφίες του Λουκά Ρωμανού, οι οποίες -δυστυχώς- δε σώζονται σήμερα. Ο ιδιόμορφος πύργος της Μονής άρχισε να χτίζεται το 1561 για την άμυνα των Μοναχών από τους πειρατές.
Σπουδαιότατη και περιώνυμη υπήρξε η Βιβλιοθήκη της Μονής. Δυστυχώς όμως, οι χειρόγραφοι Κώδικες τού εκεί διαλάμμψαντος Ρακενδύτη Μοναχού και Δασκάλου του Γένους Παχωμίου Ρουσάνου (οι οποίοι παρέμειναν πολύτιμη παρακαταθήκη μετά το θάνατό του στα Γκρεμνά), φυγαδεύτηκαν αργότερα από τον Βενετό Ναύαρχο Νάνι στην Ιταλία.
Σήμερα (ατυχώς για εμάς, ευτυχώς για την Επιστήμη) απόκεινται στην παγκοσμίου φήμης και αναγνώρισης Μαρκιανή Βιβλιοθήκη της Βενετίας, είναι μάλιστα γνωστοί στην επιστημονική κοινότητα ως "Νανιανοί Κώδικες".

Πρέπει να σημειωθεί, ότι ήδη, με την πρωτοβουλία του σημερινού Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου Β' η Μονή έχει αναστηθεί από τη χειμέρια νάρκη της, τη λησμοσύνη και το βαρύ πέπλο των χρόνων.
Τα πλείστα όσα έργα συντήρησης ή ανοικοδόμησης των ερειπωμένων κτιρίων προχωρούν ολοένα με ικανοποιητικούς ρυθμούς, ενώ τα διασωθέντα κειμήλιά της καταγράφηκαν και συντηρήθηκαν.
Κατά την τελευταία δεκαετία, εξάλλου, ο δρόμος από την Αναφωνήτρια και την Βολίμα ασφαλτοστρώθηκε, μηδενίζοντας έτσι την απόσταση από την μέχρι τότε επίφοβη, επικίνδυνη και σχεδόν απρόσιτη σε αυτοκίνητα περιοχή.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Κτίρια που διασώζουν την Αισθητική της Ζακύνθου

Κιονόκρανο από το Ναό του Σωτήρα στον Πισινώντα

Ό,τι απομένει από Καμπαναρίο στο Σαρακηνάδο

Μια γωνιά της Σαρακίνας που επιμένει


Το Ενετικό Υδραγωγείο στο Κρυονέρι

Πάντα βρίσκεις γωνιές που επιμένουν στ' ακατάπαυστα χτυπήματα του Χρόνου και του βαρύθυμου ωχαδελφισμού μας. Πάντα υπάρχουν τόποι παρηγορητικοί, απάντηση αποστομωτική στην παράφρονα τσιμεντοποίηση της κακομοίρας της Ζακυνθούλας μας. Υπάρχουν ακόμη, για να λειτουργούν ως υπόμνηση χρέους ακριβού (αν και λησμονημένου) έναντι της Αισθητικής, αλλά και ως καταφύγια όσων δεν επαναπαύονται στο απλοϊκό, το λαϊκίστικο, το πομπώδες και το δήθεν...
Ας (συν)κρατήσουμε ό,τι μπορούμε... Η παραμικρή νίκη έναντι του επικρατούντος Κιτσαριού δεν είναι μικρή, αλλά σπουδαία!

Καρποί ανθεκτικοί ακόμα στο Καλοκαίρι






Όλα φλέγονται αυτές τις μέρες. Ασυνήθιστοι στον Καύσωνα και δίχως την ευδαιμονική εμπειρία του Χειμώνα (ο οποίος, αλίμονο, πέρασε δίχως να μάς αγγίξει), βιώνουμε ένα Καλοκαίρι διαρκές που, κατά κοινή ομολογία, δεν αντέχεται. Όσο και να μάς αρέσει και να μάς γοητεύει η αίσθησή του, άλλο τόσο κουράζει το σώμα, μαζί με το νου μας.

Σκέπτομαι και συναισθάνομαι -αν είναι δυνατόν!- τους καρπούς και τα δέντρα, που μαραίνονται ασθμαίνοντας ολοένα κάτω απ' την κάψα μεσημεριών ασυμβίβαστων, δίχως ύγρανση, λόγω έλλειψης και του νερού στο νησί μας, λυγίζοντας μόνα κι έρημα στις πλεκτάνες ενός επιθετικότατου εφέτος Ιουνίου. Τον Ιούλιο Αύγουστο, παμμέγιστο αυτοκράτορα, νά δούμε...

Και αναθυμάμαι τον λόγο τον υψιπετή της Κικής Δημουλά (από τό βιβλίο της "Ήχος απομακρύνσεων"), να ταιριάζει εξαίσια στην περίπτωσή μας :


ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Τρέμεις βροχή.
Σε φοβέρισε ο μετεωρολόγος
οτι θα γίνεις αύριο χιόνι;

Εμάς να δεις
θα λιώσετε θα λιώσετε προβλέπει.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Μακρές περιπλανήσεις δωματίου

Πάνω από την Αγία Μαρίνα στου Φαγιά

Πάνω από τη Λούχα

Στή μαΐστρα της Υπεραγάθου

"Μακρές περιπλανήσεις δωματίου" είναι ένας στίχος μου, δημοσιευμένος παλαιότερα, τον οποίον αγαπώ ιδιαίτερα. Έχω μάλιστα σκεφτεί να τον χρησιμοποιήσω είτε ως τίτλο βιβλίου, είτε ως κεντρικό τίτλο αυτού του Ιστολογίου. Διότι εκφράζει μια σκληρή αλήθεια, που όμως είναι αλήθεια: Ότι δηλαδή, τα καλύτερα ταξίδια μας είναι εκείνα που ονειρευτήκαμε, που διοργανώσαμε με τη σκέψη και πραγματοποιήσαμε στη σφαίρα του φανταστικού και μάλιστα με την παρέα που εμείς θελήσαμε. Ταξίδια μακρά, ριψοκίνδυνα, παράδοξα, ανασφαλή, αιρετικά, απροσδιόριστα!... Ανάλογα με το βαλάντιό του ο καθείς. Όχι το οικονομικό, αλλά εκείνο το ακριβό ή φτηνό βαλάντιο της Ψυχής του!

Καλοκαίρι καυτό, λοιπόν, και γενόμενος εν τω χωρίω Βανάτω της γλυκυτάτης (και πικροτάτης κάποτε) νήσου Ζακύνθου, με 38 βαθμούς Κελσίου, από το ημέτερο δωμάτιο εξακτινώνομαι και Σας προσφέρω ταξίδι νοητό σε γωνιές του ορεινού Τζάντε μας, που αποπνέουν χάρη και ουράνια ενέργεια.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Η μεγαλοπρέπεια του Ελάχιστου, μες από έντεκα περιπτώσεις αγριολούλουδων





















Πρόκειται για λουλούδια του ζακυνθινού αγρού από εκείνα που κοσμούν το νησί μας, κάνοντάς το ζηλευτό και πανέμορφο. Αν βγούμε απ' το σπίτι, αν σηκωθούμε απ' τον καναπέ της χαύνωσής μας, θα τα βρούμε παντού τριγύρω, στους αγροτόδρομους και τα χωράφια του τόπου μας. Δεν είναι μεγάλα, μήτε κραυγάζουν για τον πλούτο που φορούν. Αν όμως τα πλησιάσεις φιλικά, αν αποκτήσεις κατάλληλη όραση, ώστε να ψάχνεις τη μεγαλοπρέπεια του Ελάχιστου στο Μικρό ή το Παραθεωρημένο, τότε θα σού αποκαλυφθεί το Κάλλος σε όλη του τη δόξα.
Οι έντεκα παραπάνω φωτογραφίες αποτυπώνουν Ομορφιά συμπυκνωμένη σε λιγότερο από ένα ή δύο εκατοστά. Είναι πολύ μικρά, λοιπόν, αυτά τ' ανθάκια. Κι όμως, είναι θαυμάσια και περικαλλέστατα. Για να δικαιωθεί και πάλι ο λόγος του Χριστού (Μτ 6,29), ο Οποίος είχε πει γι' αυτά: "(...) καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει, ου κοπιά, ουδέ νήθει. Λέγω δε υμίν, ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως έν τούτων", δηλαδή "Παρατηρήστε τα κρίνα του αγρού πώς μεγαλώνουν. Δεν κοπιάζουν, ούτε γνέθουν. Κι όμως σάς λέω, ότι ούτε ο Σολομώντας σε όλη του τη δόξα δεν ντύθηκε ρούχο τόσο μεγαλοπρεπές και ωραίο, όπως ένα από αυτά τα άνθη" !!!

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

Παράθυρα, είσοδοι στην ψυχή ή έξοδοι στην άβυσσο

Όλοι έφυγαν, είτε για το αγύριστο ταξίδι, είτε γι' άλλη γειτονιά.
Απόμεινε το κουρτινάκι, να μαρτυρά την τόσο παρούσα Απουσία.
*
Κι αυτοί ταξίδεψαν για τη Χώρα του Δύοντος Ηλίου.
Ύστερα, οι συγγενείς κάρφωσαν τα παντζούρια γι' ασφάλεια...
*
Από εδώ μπαινόβγαιναν ολοχρονίς ευχές και προσευχές, θυμίαμα και ύμνοι.
Τώρα ποντίκια, μυγάκια κι ο άχρονος Χρόνος.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Στον ευφρόσυνο τόπο της Παναγίας της Σπηλούλας






Γράφει ο π. Π.Κ.

Σύμφωνα με τον ιστορικό της Ζακύνθου Ντίνο Κονόμο [βλ. Ζάκυνθος (Πεντακόσια Χρόνια) 1478-1978, Αθήνα 1979, τ. 2 (Ύπαιθρος Χώρα), σ. 82 εξ.], πρόκειται για «εκκλησάκι, με νάρθηκα, της Παναγίας, καμωμένο με πελέκι, μέσα σ’ ένα πέτρινο βράχο, από το μοναχό Αθανάσιο Γκίνη στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα στην τότε τοποθεσία Σκουταρέα. Το εκκλησάκι βρίσκεται στη μέση σχεδόν του βράχου, όπου, σύμφωνα με την παράδοση των χωριανών, βρέθηκε σε μια χαραματιά παλιά εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα θεωρείται θαυματουργή. Έτσι, πάνω στη ράχη του βράχου αυτού και μέσα στα κυπαρίσσια, έχτισαν οι Καληπαδιώτες εκκλησία, μοναστήρι και καμπαναριό της Σπηλούλας. Οι σεισμοί του 1953 σώριασαν σ’ ερείπια τα κτίρια αυτά, οι χωριανοί όμως ξανάχτισαν την εκκλησία και μέσα σ’ αυτήν υπάρχει τώρα η παλιά εικόνα της Παναγίας, μέσα σε λαμπρή αργυρόγλυπτη επένδυση.»

Σήμερα, όλο το κτιριακό και οικοπεδικό συγκρότημα της Σπηλούλας αποτελεί ιδιωτικό χώρο, ανήκοντας στην Οικογένεια Καλλίνικα από το παρακείμενο χωριό Καληπάδος, είναι όμως προσβάσιμη στους επισκέπτες και προσκυνητές. Πρόκειται για έναν υπέροχο τόπο από άποψη φυσικού περιβάλλοντος. Επειδή μάλιστα κείται πάνω σ’ έναν κατάφυτο από λιοστάσια και πεύκα λόφο, έχει καταπληκτική θέα από την γειτόνισσα Κεφαλονιά μέχρι το Μαραθονήσι και από την απέναντι Κυλλήνη μέχρι τα χωριά της Ρίζας της Ζακύνθου. Ο ναός έχει τελευταία επιδιορθωθεί μέσα κι έξω (όσο βέβαια γινόταν για τα βαλάντια μιας οικογένειας), κυρίως μετά τους ισχυρούς Σεισμούς της Μεγάλης Βδομάδας 2006, έχει υψωθεί πανύψηλο καμπαναριό και κάθε χρόνο, κατά την πρώτη ή τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, διοργανώνεται γραφικό θρησκευτικό και λαϊκό Πανηγύρι, με τη συμμετοχή του λαού της ευρύτερης περιοχής.
Χάριν των αναγνωστών μας, μεταφέρουμε εδώ τρία ποιήματα, που έχουν προέλθει από την εμπειρία με τον ευφρόσυνο λατρευτικό τόπο της Σπηλούλας.

Διονύση Σέρρα
ΣΠΟΡΕΣ ΕΑΡΙΝΕΣ

1
Ζείδωρη ώρα-
γι’ ανάσας σκηνώματα
και Λόγου ροές.

2
Φίλοι Απρίλη
μ’ «Ωσαννά!» τριαδίζουν
του άδυτου φως.

3
Έλυτρα ήλιου
υγραίνουν ματόφυλλα
ως τα σωθικά.

4
Λιόφεγγοι λόφοι-
Πώς βραδύνει τη δύση
των μίσχων Λιτή!

5
Του μωβ ηδονές
σε στρώματα πράσινου
αυγές ιονίζουν.

6
Σώματα κήπου
τρυγούν για την άβυσσο
τα μελισσάνθια.

7
Σ’ ολόανθο μπλε
θροΐζουν χρυσόφτερα
τα μυροπούλια.

8
Σπηλιάς λειτουργός
ο οίστρου ισάδελφος
σιωπές μελωδεί.

9
Με ήλιου αφές
των φύτρων η δότειρα
σκιές χρυσουργεί.

10
Γι’ άνοιξη στήθους
κοντύλι της Ίριδας
σπηλαιογραφεί.

11
Ήλοι ανάστασης
και πνοές συνωδίας
τα πάθη οδυνούν.

12
Υγρή συνηχεί
για Σιγής κατασάρκιο
η Ευχαριστία.

[Από το βιβλίο του Δ. Σ. «Οι κήποι της απόδρασης», εκδ. Γαβριηλίδης, 2007, σ. 26-28]

Παναγιώτη Καποδίστρια
ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ

Εκεί που τότε σημαίνονταν Όρθροι
να:
Κοκοράκια
ταφεία λυγμών
θωπείες αγιάτρευτες
και θορυβώδεις.

Άβατα βάτα φράζουνε τη Σπηλούλα
μέχρι που νάρθει
βράχου κελλιώτης
σκαπανέας μοναχός
ολομόναχος.

Βίγλα ελέους λογχίζει
ως έπρεπε
νέους πειρατές

νιο μυρίζει φως
φοβερά προστασία
μέντα νεαρή.

Τ’ άηχα χνάρια
τα ρητά και τ’ άρρητα
τα δυσνόητα
ουσίες
αφές
φωτιές υποχθόνιες προαισθάνομαι.

Φρέαρ της νήψης κοχλάζει δες
αστείρευτο.
Νίψου το έαρ.

[Από το βιβλίο του Π. Κ. «Έσχατος Φίλος», ιδίοις αναλώμασιν, 2001, σ. 56 εξ.]

Παναγιώτη Καποδίστρια
ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ

Στη Μεγάλη Πέτρα με τ’ απολιθώματα
και τις αμφιβολίες
των οστρακόδερμων ανέμων και των κοχυλιών
πρωτεύουσα πάλαι ποτέ
βαστάει καλά το Μακελειό.

Έψαυες τότε πάνω απ’ τη Σπηλιά
το Πάτημα της Παναγίας
κι αναθάρρευες
σα να περπάτησε αρχαίο πουλί
σε ώρα παλίρροιας
παρασυρμένο από την ευωδιά του εφτάζυμου.

Τώρα
τσιμενταρίστηκαν αυλή και προσδοκία
ασφαλαχτός το ψέμα της αγάπης
φυτρώνει ολόγυρα
και παραπέρα θες δε θες βαστάει ακόμη
το Μακελειό των Εωσφόρων.

[Από το βιβλίο του Π. Κ. «Mater Dolorosa», εκδ. το δίγαμμα, 2005, σ. 34]

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

"Η ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ" (Η συμμετοχή του π. Π. Καποδίστρια στο CD-Rom των Ελλήνων Ποιητών)

[Flash.gr – Εφημερίδα Ημέρα τση Ζάκυθος, 23 Νοεμβρίου 2001]

Ένα CD-Rom για την σύγχρονη ελληνική ποίηση από το 1945 ως τις μέρες μας με τον τίτλο «Η πολλαπλή σκιά του Ομήρου. Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές αντίκρυ στον κόσμο (1945-2000)» δημιούργησε η «Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών-Βιβλιοπωλών», με την ευκαιρία της 53ης Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία στη Φρανκφούρτη από 10 μέχρι 15 Οκτωβρίου 2001.Περιλαμβάνει την παρουσίαση της σύγχρονης ελληνικής Ποίησης, όπως αυτή εξελίχθηκε, σε σχέση με τα σημαντικότερα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας και το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε.
Πρόκειται για ένα οπτικοποιημένο κείμενο, βασισμένο στο σκεπτικό, ότι οι σύγχρονοι Eλληνες ποιητές, όντας σε σταθερή παραλληλία προς την σύγχρονη ελληνική ιστορία, μπορούν να λειτουργήσουν ως ''πολιτιστικοί διαμεσολαβητές'' της νεότερης Ελλάδας προς τον υπόλοιπο κόσμο. Στο CD-Rom έχουν συμπεριληφθεί έξι αρχεία, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι το οπτικοακουστικό αρχείο συγχρόνων Eλλήνων ποιητών. Το αρχείο αυτό, το πρώτο στο είδος του που γίνεται στην Ελλάδα, περιλαμβάνει 180 ποιητές με ποιήματά τους στα ελληνικά και στα αγγλικά, φωτογραφίες αλλά και απαγγελίες από τους ίδιους.
Στα υπόλοιπα αρχεία περιλαμβάνονται: Πλήρες βιο-βιβλιογραφικό λεξικό των ποιητών, βιβλιογραφικός οδηγός με απάνθισμα κριτικογραφίας για την σύγχρονη ελληνική ποίηση, βιβλιογραφικός οδηγός με μεταφράσεις των Νεοελλήνων ποιητών σε αυτοτελείς εκδόσεις, βιβλιογραφικός οδηγός για τις ανθολογίες της μεταπολεμικής ποίησης καθώς και οδηγός δισκογραφίας για την μελοποιημένη ποίηση. Το έργο αυτό έγινε στα αγγλικά με εξαίρεση τις φωνές των ποιητών που απαγγέλλουν στα ελληνικά. Την επιμέλεια της ύλης και των κειμένων είναι του Βαγγέλη Κάσσου και η καλλιτεχνική επιμέλεια της Ειρήνης Ψαρέλλη.

Μέσα στα 180 αυτά ονόματα των σύγχρονων Ποιητών, μπορεί ο ενδιαφερόμενος να συναντήσει, από πλευράς της πλούσιας ζακυνθινής ποιητικής παραγωγής, την αξιοπρόσεκτη περίπτωση του ιερωμένου ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια, συνεργάτη της Εφημερίδας μας. Ο π. Καποδίστριας εντάχτηκε, από τους ειδικούς και αρμόδιους της έκδοσης αυτής, στους Δημιουργούς της δεκαετίας του ’80. Εκτός από σχετική φωτογραφία, τη φωνή του Ποιητή, κατατοπιστικό βιο-εργογραφικό σημείωμα, υπάρχουν τρία χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του από τις μέχρι τώρα ποιητικές του συλλογές (συγκεκριμένα, τα ποιήματα «Ο ΣΠΗΛΑΙΟΚΤΗΤΗΣ», «ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΧΑΡΙΤΟΣ» και «ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ»), μεταφρασμένα με επιτυχία κι έμπνευση στην Αγγλική γλώσσα από τον έγκριτο φιλέλληνα ποιητή Philip Ramp, ο οποίος ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια στην Αίγινα, όπου ασχολείται με τη μετάφραση ελληνικών λογοτεχνικών κειμένων, αλλά και γράφοντας ο ίδιος καλή Ποίηση.
Χάριν των αγγλόφωνων φίλων, αντιγράφουμε από το πολύτιμο αυτό και συλλεκτικό CD-Rom το Ποίημα «Εκ προθέσεως» του π. Παν. Καποδίστρια:


ON PURPOSE

You look at me on the sly
and I’m hemmed in
light seizes me
and doom crushes me
extraordinarily
I have no other expectation
I was turned into a tree
my soul a crumb on purpose,
here on the floor of Hades
it’s a goner.

(Translated by Philip Ramp)

Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Παρουσίαση του βιβλίου "ΑΝΑ-ΓΝΩΣΗ ΛΟΓΟΥ ΑΝΘΗΡΟΥ (Μελέτη και απάνθισμα ιερατικής ποίησης)" του Π.Κ.

Ανάτυπο από το περ. Τετράμηνα, τ. 59-61 / Άμφισσα, Χειμώνας '97-'98
Γράφει ο Διονύσης Σέρρας[Περιοδικό ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ 19 (1998) 198 εξ.]


Δόκιμος ποιητής και εκλεκτός δοκιμιογράφος, άξιος εκπρόσωπος της ζακυνθινής εκκλησίας και λογοτεχνίας, ο π. Π. Καποδίστριας μάς προσφέρει με τη νέα του αυτή εργασία μια πρωτότυπη και αποκαλυπτική γραφή γνωριμίας με τον χώρο και τον "κόσμο" τής εκκλησιαστικής-ιερατικής ποίησης, που παρά τις δυσκολίες ή τους όποιους περιορισμούς ανθεί διαχρονικά και παράγει πάντα "καρπούς" πίστης, καθαρότητας νου και ευφορίας ψυχής (χωρίς τη μορφή θεολογικού ή σωτηριολογικού κηρύγματος). Μεστός και πυκνός ο λόγος του συγγραφέα αναδείχνει τα εσώτερα, αντιμάχεται την επιφάνεια ή τη ρηχότητα, ιχνογραφεί τα μυστικά της ύπαρξης και της υπέρβασής της, μελετά σε βάθος τη "φύση" και τη "δωρεά" του κληρικού-ποιητή, συνθέτει μ' εύστοχες αναγωγές, "ανα-γνώσεις" και επιλογές τη δοκιμιακή του "μαρτυρία" και μάς γνωρίζει "φωνές" ουσίας και αίσθησης ποιητικής, που συνηχούν αρμονικά, λίγο-πολύ, στην επικράτεια της Σιωπής ή μες στην άμετρη σύγχυση σφυγμών και ήχων.

Έτσι, με προτεραιότητα στον ποιητή και άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, μύστη Λόγου υπερκοσμικού, συμβαδίζει με τους άλλους σύγχρονους κληρικούς ομότεχνούς του (εννιά, μαζί με τον ίδιο), όσους στάθηκε δυνατό να συναντήσει στην περιδιάβασή του, παρέχοντάς μας στοιχεία βιοεργογραφικά για τον καθένα και το εκφραστικό "απάνθισμα" της έμπνευσής τους -ή της πραγματιστικής και μεταφυσικής "χροιάς" γραφής των: Μητροπ. Πέργης Ευαγγέλου (Γαλάνη), Αρχιμ. Φιλόθεου Γαρίτση, π. Βασ. Θερμού, π. Π. Καποδίστρια, Εuros Βowen (αγγλικανού ιερέα-ποιητή), π. Μωυσή του Αγιορείτη, Πρωτ. Ευαγγ. Παχυγιαννάκη, π. Συμεών και Αρχιεπ. Αυστραλίας Στυλ. Σ. Χαρκιανάκη.


Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Κτίρια της υπαίθρου που υπομένουν κι επιμένουν

Μετόχι στο Μεγαλώνι Απάνου Βολίμας

Ανώι στον Καληπάδο

Αγροικία στα Μπελεκέϊκα Μπανάτου
Σπίτι στη Φτερίνα Μπανάτου

Κτίρια που δεν τα σώριασαν οι κατά καιρούς Σεισμοί και οι συμφορές... Ανώγια που αντέχουν εν τω μέσω νεοφανών τσιμεντένιων εκτρωμάτων... Κατώγια με ψυχή και σώμα, δηλαδή ζωντανά... Σπίτια-κουκούλια στοργικά και πολυαγαπημένα με μυρωδίες ανεξίτηλες... Για πόσο ακόμα;

[Ανάλογο θέμα δείτε εδώ]

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Διαβάζοντας αντίστροφα έναν αγιογραφικό κύκλο (Ιστορημένον δια χειρός του ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια)

Γράφει ο Διονύσης Φλεμοτόμος

[Αναδημοσίευση από τα Πρακτικά του 19ου Συμποσίου Ποίησης (Ρεύματα στη σύγχρονη Ποίηση, Πανεπιστήμιο Πατρών 2-4.7.1999), εκδ. περί τεχνών, Πάτρα 2001, σ. 74-80. Το ίδιο κείμενο, κατά πολύ επηυξημένο, δημοσιεύτηκε εν τω μεταξύ στο Περιοδικό ΤΕΤΡΑΜΗΝΑ 62-64 (2000) 4910-4929, κυκλοφόρησε μάλιστα σε ανάτυπο, υπό τον οριστικό τίτλο «Διαβάζοντας αντίστροφα έναν αγιογραφικό κύκλο ή Μια πρώτη ανάγνωση της ποίησης του π. Παναγιώτη Καποδίστρια».]

Παρουσιάζοντας την ως τώρα δουλειά του ζακυνθινού ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια θ’ αρχίσω κάπως ανορθόδοξα, παρ’ ότι πρόκειται για την πνευματική προσφορά ενός κατ’ εξοχήν ορθόδοξου ιερέα. Και για να μην παρεξηγηθώ, εξηγούμαι από την αρχή. Δεν πρόκειται να πέσω σε σοβαρή δογματική αίρεση, παρ’ ότι κάτι τέτοιο δεν είναι άτοπο στο χώρο της ποίησης, ούτε έχω σκοπό να δώσω τροφή στην μονοτονία θεολόγων και θεολογούντων. Απλά, κι έτσι επειδή με βολεύει, θα βαδίσω αντίστροφα. Θ’ αρχίσω δηλαδή από το τέλος, απ’ την Ανάληψη, για να προχωρήσω διαβάζοντας ανάποδα έναν αγιογραφικό κύκλο προς την Γέννηση ή πιο σωστά θεολογικά τον Ευαγγελισμό, που προμηνύει «της παγκοσμίου χαράς τα προοίμια». Κι αυτό γιατί το τελευταίο βιβλίο του ποιητή και περισσότερο ο τίτλος του, περικλείει, θέλω να πιστεύω, όλο το στίγμα της ποίησής του.

Ίδιοι του κάθε ημέρα
ταξιδευτές πολυμήχανοι της πλατείας
παραστάτες της νύχτας
των γλυπτών μας ονείρων
ωτακουστές

ποτέ σας δεν θ’ ακούσετε ποτέ
τι ψίθυροι με παίρνουνε πολέμου
δακρύων πολλών στα χαλίκια
υπαινιγμοί

ποτέ σας δεν θ’ ακούσετε ποτέ
τριζόνια ελκόμενα στη λάμψη του Επιτάφιου
στοιχεία στοιχειά του κόσμου

έρωτα επιδεινούμενο.
(«Ελκόμενα στη λάμψη», από το βιβλίο «Ενύπνιο μετά τρούλου»).

«Ενύπνιο μετά τρούλου» τιτλοφορείται η νέα, πρόσφατη δουλειά του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, και αυτός ο τίτλος, νομίζω, ταιριάζει απόλυτα στην μέχρι τώρα ποιητική και όχι μόνο παρουσία του. Κι είναι ενύπνιο, όχι όνειρο ή όναρ, ενύπνιο προφητικό και διδακτικό σαν κι αυτά που συχνά παρουσιάζονται σε καθαρούς τη καρδία, σε κατά Χριστόν Σαλούς, στις δυο Διαθήκες, την Παλαιά και την Καινή, για να οδηγήσουν τον πιστό λαό στο πανσεβάσμιο και σταυραναστάσιμο Πάσχα, που 'ναι το κατ’ εξοχήν πέρασμα, η υγρά διόδευσις, ή σαν αυτά τα άλλα ενύπνια, που πολύ αργότερα και όλο και πιο σπάνια στις μέρες μας, οδηγούν σημαδεμένους εκλεκτούς, μοναχούς ή κοσμοκαλόγερους, σε ευρέσεις θαυματόβρυτων εικόνων ή μυρόβλυτων λειψάνων Νεομαρτύρων, που ‘ναι πηγή πνευματικής ζωής και πλουτισμού για τον τόπο τους, δίνοντας την αληθινή ζωή κυριολεκτικά εκ τάφων.

Αιγαίος βοριάς
κι ο ήχος πολύηχος
Έλα μου Άδη.

Ο Συνοδίτης
θεοειδή παιχνίδια
ήξερε μόνο.

Νωρίς Μαρτίου
ηλιομανέστατος λες
κηρύσσει θέρος.

(«Συνεικόνες β΄», από το βιβλίο «Ενύπνιο μετά τρούλλου»).

Όσο για τον τρούλο είναι το στέγαστρο που αναζητά ο καθένας μας για ν’ αποφύγει τον καιρό, τη βροχή ή τον καύσωνα, τους βοριάδες ή το χαλάζι, το κρύο ή το λιοπύρι και κάτω απ’ την σιγουριά και την προστασία του, καθώς κι απ’ το βλέμμα του Παντοκράτορα, του Παλαιού των ημερών του Κυρ Πανσέληνου, ψάχνει να βρει θαλπωρή και καταφυγή. Είναι επίσης ο τρούλος αυτός ένα έντεχνο μα δίχως φόβο υποκατάστατο του ουρανού, που τρούλος έναστρος κι αυτός, παρέχει ασφάλεια στη φθαρτότητά μας, μια και κει, κατά την ποιητικότατη αντίληψη του λαού μας, κατοικεί ο Δημιουργός.

…Τρέχεις μέσα στον ύπνο σου
και σούρχεται
(από πού;)
ενύπνιο μετά τρούλλου

Ο
αββάς Σισώης ενώπιος ενωπίω
βόρειος κυριάρχης άνεμος

εσύ απαράλλακτος…

(«Ενύπνιο μετά τρούλλου», από το ομώνυμο βιβλίο).

Ο ποιητής, λοιπόν, π. Παναγιώτης Καποδίστριας, σαν ένας άλλος Ανθέμιος ή Ισίδωρος, προσπαθεί να βρει την επίμαχη λύση και με τη δική του εγκάρδια προσευχή των λέξεων, επιδιώκει να προφυλάξει τον εαυτό του και τους άλλους απ’ ό,τι στέλνει ο καιρός, αλλά συγχρόνως προσπαθεί να δώσει σ’ αυτούς που κατοικούν το οικοδόμημα την αίσθηση της επέκεινα ασφαλείας, γεωργών «της ερήμου το άγονον» με τα δάκρυα των στίχων.
Υπηρετώντας αρκετό καιρό τώρα ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας και τους δυο Λόγους, που και οι δυο απαιτούν το πρώτο τους γράμμα κεφαλαίο, τον απ’ αρχής Λόγο-Θεό και τον Λόγο της ποίησης, μάς οδηγεί «τη μυστική εν φόβω τραπέζη», όπου «διπλούς ο Δείπνος», καθαρτικός και σωτήριος. Απ’ τη μια «της ζωής η άμπελος» κι απ’ την άλλη ο «καθαρός ήχος εορταζόντων». Το σώμα και το αίμα του Πλαστουργού, αλλά και το σώμα και το αίμα της ποίησης, τα
«εκχυνόμενα εις άφεσιν αμαρτιών».

Στην αντηλιά των τριγλύφων
Θεοφίλου του μάρτυρα
μεθεόρτια.

Στα δεξιά σου αθέατος
πότε
λογομαχώντας για την εκδορά του ποιήματος
καί πότε για τα δάκρυα
που
υπόθεσες δεν είναι πάντα ψυχικές.
(«Προσμονάριος» απ’ το βιβλίο «Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει»).

Έτσι κάθε «ευσεβής και φιλόθεος», κάθε πιστός της ποίησης, μπορεί και απολαμβάνει «της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως» και μάλιστα χωρίς διακρίσεις. Ο γνήσιος και σωστός λόγος της ποίησης, κάνει δεκτούς τους πάντες. Δέχεται αβίαστα τον καθένα μας, είτε είναι «δούλος ευγνώμων», είτε «έκαμε νηστεύων», είτε «από της πρώτης ώρας ειργάσατο», είτε «μετά την τρίτην ήλθεν», είτε «μετά την έκτην έφθασεν», είτε «υστέρησεν εις την ενάτην», είτε «εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην». Γιατί η τέχνη «δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον» και δεν γίνονται εδώ μικροπνεύματες διακρίσεις, μια και στον υπό τον τρούλο χώρο, όποιος δεν μπαίνει απ’ την πόρτα, αλλ’ απ’ αλλού είναι «κλέπτης και ληστής» και τότε ο θόλος γίνεται βάρος και φυλακή κι όχι φυγή για την μετά τις αισθήσεις αλήθεια.

Αναστρέφεις μιαν ημέρα τα μάτια
και βλέπεις
τα κονίσματα σφαγμένα όλα στο σημείο λατρείας
ή
και το μεγάλο εκείνο καταγραμμένο σου ψέμα
να εισπρέττει
το νόμιμο τέταρτο απ’ την ψυχή σου.

Πού σου το κέντρο;
Πού σου η ανάγκη;

Έλαβες χώμα
και τόκαμες μικρές τούφες αγάπης
παραμυθία του ποιήματος
αίσθηση του συρμού

γι’ αυτό κατέχω πάντα καλά φυλαγμένη
δάκρυ αλάλητο
τη χάρη που μούδωκες
να διαβάζω απ’ το τέλος τα Δίπτυχα
και να μετρώ από τα τώρα τους αύριο φευγάτους.
(«Απολεπίσεις της εικόνας 1», απ’ το βιβλίο «Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει»).

Διαβάζοντας όχι απλά, αλλά όπως ο Φίλιππος δίδαξε τον Αιθίοπα, την ποίηση του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, απ’ το πρόσφατο «Ενύπνιο μετά τρούλου» ως το πρώτο «Δήθεν υαλογραφία», διαπιστώνουμε πως ο λόγος του γίνεται συχνά παράκληση Δεκαπενταύγουστος, «τρισάγιος ύμνος» ή «Κυριακή προσευχή» και μπορεί αληθινά να μας λυτρώσει.
Στους στίχους μάλιστα της ποίησης του π. Παναγιώτη Καποδίστρια μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί ότι κι εδώ συμβαίνει ότι ακριβώς και με την Ορθοδοξία, η οποία πέρα των άλλων προσφορών της, μπορεί σήμερα να καυχηθεί ότι διατήρησε την γλώσσα την ελληνική στην πιο καλή της ώρα, φορώντας «το φως, ώσπερ ιμάτιον» στον δικό της Θεό. Μ’ άλλα λόγια, στην αποικιοκρατική ζωή της νεότερης τουριστικής Ελλάδας, που όπως είναι φυσικό έχει περάσει και στην τέχνη της, η ποίηση του π. Παναγιώτη Καποδίστρια μπορεί άφοβα να χαρακτηριστεί «Ελληνάδικο», χωρίς μάλιστα να γίνεται «δήθεν».

Όλα του πολέμου και της αγάπης
πένθιμα χρυσά.

Ο Νόννος κι οι γειτόνοι
πεταλούδες εύψυχες του Μεσολογγίου
μαργαρίτες πανίεροι στ’ Αρτοφόρι
Έλληνες των εικονισμάτων.

κ’ οι δάφνες του Μαρτίου μηνός
εξάνθημα έρωτα
κατορθωμένος θάνατος
αίμα που πεταρίζει λίγο πριν-

Ώρα την ώρα
με το χρυσό καλάμι
χαλιέται ο Κόσμος.
(«Το σημαίνον βλέμμα 1», απ’ το βιβλίο «Ενύπνιο μετά τρούλου»).

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που η δουλειά του π. Παναγιώτη Καποδίστρια τραβά απ’ την αρχή, απ’ την ώρα του Ευαγγελισμού την προσοχή του Ελληνοπρεπούς Οδυσσέα Ελύτη, που σε κάποια προσωπική επιστολή τού γράφει απ’ τη Βάρκιζα στις 14 Οκτωβρίου 1983:

«Αγαπητέ φίλε
Χαίρομαι που ξανακούω τη φωνή σου και που τη βρίσκω να έχει γίνει τόσο άψογη.
Ποτέ δίδαγμα δικό μου –εάν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς έτσι τις απλές παρατηρήσεις μου- δεν καρποφόρησε τόσο πολύ. Μπράβο. Από δω και πέρα μπορείς να προχωρήσεις μόνος σου και ν’ ανακαλύψεις άλλα πράγματα που εμένα με ξεπερνούν.»


Στα ποιητικά βιβλία, αλλά και στα δοκίμια του π. Παναγιώτη Καποδίστρια συναντάμε, πιστεύω, έναν Ορθόδοξο Ιερέα, που διαμελίζοντας τον Άρτο και συγχρόνως τον εαυτό του, για να επιτελέσει τη Θεία Ευχαριστία, δίνει σε μας τους αναγνώστες του την ευκαιρία να γίνουμε κοινωνοί μυστηρίων σωτηρίων. Κι αυτό είναι ισχυρό αντίδοτο στον φόβο της φθαρτότητάς μας.

Όλα κάποτε χύνονται στο κενό
σαν το κρασί στα μάτια του νεκρού

μα όσο το σώμα θα επιπλέει στο νου σου
λανθάνουσα ριπή φωτός ανάμεσα στο μπλε
και στο μη μαύρο
κι όσο το τίμιο χρώμα θα σε ανέχεται

να σε χαρώ
στα πόδια μου να μην ξαναπλαγιάσεις.
(«Ριπή φωτός», απ’ το βιβλίο «Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει»).

Λειτουργός του Μεγάλου Ποιητή, του Μεγάλου Λόγου, γίνεται συγχρόνως και λειτουργός του ανθρώπινου λόγου, που κι αυτός, εξομολογούμενος μπορεί να φέρει σωτηρία και λύτρωση.

Γράφοντας ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας και μνημονεύοντας στην Πρόθεση, διαβάζοντας μάλιστα «απ’ το τέλος τα Δίπτυχα», Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, μας οδηγεί στο Πάσχα, την ελληνόφωτη Λαμπρή, λειτουργώντας την Ανάσταση σε ανοιξιάτικη ελληνική ύπαιθρο μετά τρούλου και μας κάνει συγκοινωνούς στην ευπρέπεια αυτού του οίκου, γνωρίζοντας ότι «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον» απ’αυτήν την καβαφική τράπεζα του μέλλοντος προέρχεται, απ’ αυτήν εκπηγάζει και σ’ αυτήν ξαναγυρνά.

Μ’ άλλα λόγια μάς δείχνει «τι μπορεί… να ιδεί όποιος έχει τα μάτια του», για να χρησιμοποιήσω έναν δικό του στίχο.

Κ’ είναι μεγάλο πράγμα να βλέπεις.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Τα πορτόνια του Αμπελοράβδη στον Καληπάδο








Το Αρχοντικό του Αμπελοράβδη, μαζί με τις αγροτικές εκτάσεις που το περιβάλλουν, βρίσκεται σε μιαν ευήλια περιοχή στην αρχή του χωριού Καληπάδο και σήμερα ανήκει ιδιοκτησιακά στην οικογένεια Κάρδαρη.
Σύμφωνα με τον Λ. Χ. Ζώη (Λεξικόν..., τ. 1, 41), η οικογένεια Αμπελοράβδη ή Απηλοράβδη καταγόταν από την Πελοπόννησο και κατά τον 18ο αιώνα εγκαταστάθηκε εκεί που κείται σήμερα η έπαυλη και η περιουσία (περιοχή Καλέντζη και Χουρχουλίδι). Στη Ζάκυνθο υπήρξε εμπορικός και τραπεζιτικός οίκος των Αδελφών Αντωνίου και Δημητρίου Αμπελοράβδη.
Την όλη έκταση και το γοτθικίζουσας αρχιτεκτονικής κεντρικό κτίριο, περικλείνει μαντρότοιχος με τρία χαρακτηριστικά πορτόνια, τα οποία επιμένουν ακόμη στα κάθε λογής χτυπήματα των καιρών.
Αξίζει να τα προσέξετε, φίλοι μου! Αν προσπαθήσετε, θ' ακούσετε τις μύχιες μιλιές τους, θα ξεδιακρίνετε πλούσιους, σέμπρους και πένητες να πηγαινοέρχονται, άλογα και λοιπά ζωντανά να ξαγρυπνούν, ενώ ο Χρόνος περίφροντις (ακριβοδίκαιος ωστόσο και ανενόχλητος ολοένα) εφ' ω ετάχθη...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails