© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Θλιμμένες τζακαράντες

Απόπειρα (νανο)διηγήματος από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Ο Νίκολας ξενιτεύτηκε πολύ νέος, πριν από τριάντα χρόνια, στο Γιοχάνεσμπουργκ, απ’ όπου δεν έφυγε ποτέ. Παρείχε όμως τα πάντα στην οικογένειά του πίσω. Έτσι κι αλλιώς, εδώ δεν έκαμε οικογένεια.

Μόλις πληροφορήθηκε απ’ τους ομογενείς ότι επισκέπτομαι τη μεγαλούπολη της Νοτίου Αφρικής έκαμε το παν να μ’ ευχαριστήσει, σαν να τον ήξερα από τα παλιά. Από ταξιτζής μέχρι καμαρότος μου, από ξεναγός μέχρι μάγειράς μου. Πλήρωνε ό,τι λιμπιζόμουν στα πολυκαταστήματα τού Ιστγκέϊτ έως και την υπαίθρια αγορά τής Μπρούμα Λέικ. Η αγάπη του με σκλάβωσε και με ανησύχησε. Έσπευσα όμως να συνηγορήσω υπέρ του εντός μου: «Αυτά να τα βλέπουμε εμείς, οι εντός των συνόρων. Αυτοί εδώ είναι πιο φιλότιμοι, φιλόξενοι, καλοσυνάτοι!»

Το τελευταίο πρωί αργήσαμε να βγούμε απ’ το σπίτι τού Νίκολας, με τα ταριχευμένα άγρια ζώα τού απλόχωρου σαλονιού. Περίμενε τη Μαύρη του, την οικιακή βοηθό του, να συνεννοηθεί για το τι και το πώς της δουλειάς. Όταν εκείνη κατέφθασε ξεψυχισμένη, μια ώρα ποδαρόδρομο απ’ το Σοβέτο, δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Με περισσότερη καλοσύνη φέρεται κανείς στα έντομα των μυρμηγκοδρόμων, στο σπουργίτι του τζαμιού, στα σκουπίδια του νεροχύτη... 

Κάτι -ή το παν- έσπασε μέσα μου. Απόμεινα διαμαρτυρόμενος βουβά και βγήκα στον πανευώδιαστο κήπο, ενώ τ’ αγέρωχα δέντρα των τζακαράντων θρόιζαν δελεαστικά το μοβ των λουλουδιών τους. Θέλω να φύγω στον δρόμο, μα δεν μπορώ. Εδώ, το κάθε συγκρότημα οικιών προφυλάσσεται απ’ τους εγκληματίες Μαύρους με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ενώ για να μπεις ή να βγεις σηκώνει τις μπάρες της κεντρικής εισόδου ο Μαύρος Σεκιουριτάς.

Το βράδυ επιστρέφω Αθήνα μέσω Καΐρου. Τελευταία ξενάγηση το Μαροπένγκ, το Λίκνο της Ανθρωπότητας. Ο Νίκολας είναι λαλίστατος:

- Ξέρεις, κανόνισα να συνταξιδέψουμε το βράδυ. Θα γύριζα Αθήνα σε δυο-τρεις μήνες, αλλά καλύτερα μαζί σου, έτσι για παρέα. Ψώνισα και κάμποσα πράγματα για τους γονείς: ρούχα, αναμνηστικά, καταλαβαίνεις!

- Πολύ καλά, απαντώ με προσποίηση, καθώς αισθάνομαι το σπασμένο να μετακινείται πέρα-δώθε μέσα μου.

Ο δρόμος ευθύτατος, η ταχύτητα αυξημένη, ώσπου να η τροχαία μάς σταματά.

- Ωχ, ωχ, ψελλίζω ανησυχώντας.

- Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ, με καθησυχάζει ο Νίκολας με ύφος.

Βγαίνει και σε λιγότερο από πέντε λεπτά επιστρέφει με το θάρρος και την έπαρση τού «όλα αγοράζονται».

- Μ’ ελάχιστα ραντ όλα γίνονται, λέει.

Δεν έχω τίποτε ν’ αντείπω. Κάτι μού θυμίζει όλο αυτό, αλλά δεν σχολιάζω. Σχολιάζει όμως ο φιλικός οδηγός μου:

- Ξέρεις, αυτοί εδώ δεν θεωρούνται και τόσο άνθρωποι, δεν είναι ίδιοι μ’ εμάς. Έχουν πολύ χαμηλό αϊκιού, καλά που είναι κι εκατομμύρια από δαύτους. Σκότωνε και θάβε

Δεν μπορώ να πιστέψω ό,τι ακούω. Ουδείς μας είναι αθώος για οτιδήποτε στιγματίζει ανά πάσα στιγμή τον πλανήτη, αλλά τόσο πολύ, τόσο ξεδιάντροπα;

- Μα, ο Μαντέλα έκαμε αγώνα…, τολμώ να πω, αλλά με κόβει αναψοκοκκινισμένος ο Νίκολας:

- … από τότε χάθηκαν όλα. Αυτός ευθύνεται, που έδωσε ελευθερίες και δικαιώματα στους Μαύρους...

Τώρα έχω την ανταπάντηση έτοιμη, στοχεύοντας στα πατριωτικά γονίδιά του:

- … όμως εδώ έμαθα ότι ο σπουδαίος Έλληνας, ο Μπίζος, όταν ο Μαντέλα ήταν έγκλειστος στο Ρόμπιν Άϊλαντ, τού διάβαζε Σολωμό κι εκείνος ευχαριστιόταν πολύ!...

Ο Νίκολας δεν πτοείται με παρόμοια ψυχωφελή:

- Άστον κι αυτόν, τον προδότη…, λέει εξοργισμένος.

Θέλω πολύ να κατέβω απ’ το αμάξι, αλλά φοβάμαι τους Μαύρους των φαναριών, που, αν μού επιτεθούν έτσι άνευ λόγου και αιτίας, θα έχουν και λόγο και αιτία. Ήδη φθάνουμε στο Λίκνο της Ανθρωπότητας. Ψαύω με στερεμένα συναισθήματα τον τόπο των Προανθρώπων κι αισθάνομαι τους ανθρώπους -και τον εαυτό μου μαζί- εχθρικότατους τριγύρω. Τα ευρήματα ζωής τριών εκατομμυρίων χρόνων πριν από εμάς στη γη αυτήν εδώ δεν με συγκινούν, όπως ανέμενα…

Ο Νίκολας, πανέξυπνος, έχει μάλλον συλλάβει τις ανομολόγητες ενστάσεις μου και, στην επιστροφή προς Γιοχάνεσμπουργκ, μού αναγγέλλει ότι, καθώς έχω και τις βαλίτσες μου μαζί, θα με αναλάβει ένας άλλος ομογενής, ο Ανδρέας, να με πάει στο αεροδρόμιο.

- Εγώ έχω κάτι τελευταίες εκκρεμότητες. Θα βρεθούμε στο τσεκ-ιν. Be happy! δικαιολογείται.

Δεν χαιρετιόμαστε. Θα βρεθούμε στο τσεκ-ιν, αλίμονο… Ποιος αντέχει εικοσιτέσσερις ώρες επιπλέον μαζί του, στ’ αεροδρόμια και στον αέρα…

Στο τσεκ-ιν με καταλαμβάνει αδημονία. Αργεί πολύ… Ο Ανδρέας ρωτά ευγενικά, γιατί τόσο άγχος. Εξηγώ ότι συνταξιδεύω με τον Νίκολας και ήδη πρέπει να προχωρήσω στην επιβίβαση. Εκείνος χαμογελά και με ηρεμεί:

- Μην ανησυχείς. Ο Νίκολας δεν θα 'ρθει... Έτσι φιλοξενεί κόσμο κατά καιρούς και νομίζει ότι θα συνταξιδέψει μαζί τους ύστερα γιΑθήνα. Δεν έχει πια κανέναν στην πατρίδα. Οι γονείς του πέθαναν πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια σένα πολυτελέστατο ίδρυμα, που τους πλήρωνε. Όχι, δεν ήταν γηροκομείο. Βίλα ηλικιωμένων ήταν! Έδωσε μια περιουσία για τους γονείς του!

Έχουμε κιόλας απογειωθεί. Τώρα που γράφω, διασχίζουμε τον αέρα της Αφρικής, ανηφορίζοντας τον αχανέστατο χάρτη του μαύρικου τόπου. Δεν έχω συναισθήματα. Πασχίζω μονάχα να κρατήσω στο νου μου τις ολάνθιστες τζακαράντες και κυρίως εκείνο το θλιμμένο μοβ κροτάλισμά τους.

28 σχόλια:

Ιωάννα Σκουλογένη (μέσω facebook) είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.......ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΥΛΗΣ.........

Μαρία Σ είπε...

Εχω ανοίξει το"Αφήστε το σχολιό σας" αφού προηγούμενα ανάγνωσα 3 φορές , το (νανο)διήγημα οπως το αποκαλείς,και σκέφτομαι ...αυτό..οχι εκείνο..οχι το άλλο...εχω μπερδευτεί πολύ..θύτης και θύμα μαζί..στο ιδιο πρόσωπο... σε δύο πρόσωπα.
Ο Aνθρωπισμός εχει χρώμα?

Διονύσιος Ποταμίτης (μέσω facebook) είπε...

Ἀδρεφή μας ἐν Χριστῷ Ἰωάννα, ὅποιος εἶναι ζωντανὸ μέλος τῆς Ὀρθοδόξου, καὶ ὄντως Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι μέλος πουθενὰ ἀλλοῦ καμμιᾶς φυλῆς, ἢ ὁμάδας! Γι'αὐτὸ νὰ μὴ ντρέπεστε, ἀλλὰ νὰ χαίρεστε καὶ νὰ δοξολογεῖτε τὸν Τριαδικὸ Θεὸ γιὰ τὸ μέγιστο δῶρο τῆς Ἐλευθερίας ποὺ σᾶς χάρισε!

Ιωάννης Μπαρούνης (μέσω facebook) είπε...

Όντως πολύ ωραίο διήγημα απλά πιστεύω ότι πέσατε σε περίπτωση μισάνθρωπου: "Ξέρεις, αυτοί εδώ δεν θεωρούνται και τόσο άνθρωποι, δεν είναι ίδιοι μ’ εμάς. Έχουν πολύ χαμηλό αϊκιού, καλά που είναι κι εκατομμύρια από δαύτους. Σκότωνε και θάβε".

Ιωάννης Μπαρούνης (μέσω facebook) είπε...

Κοιτάω το σχόλιο του Διονυσίου Ποταμίτη και δε ξέρω κι εγώ πως κρατιέμαι να μην απαντήσω, δε θέλω να ανάψουν τα αίματα καλοκαιριάτικα...

Μανώλης Δημελλάς (μέσω facebook) είπε...

Σε εκεινο το τοπο βρεθηκαμε φιλε π. Παναγιωτη, ναι ειναι κ ετσι μα δεν ειναι μονο ετσι.. Καμαρωνω για εναν κοσμο που μαλλον ειναι και καλυτερος απο εμας που δεν εχουμε στερεοτυπα και δεν ειμαστε ρατσιστες...

P. Kapodistrias είπε...

@ Ιωάννα Σκουλογένη,

αναθυμάμαι δυο εύστοχους στίχους της Ζακυνθινής Ποιήτριας Μάχης Μουζάκη, που μόλις τώρα μού ήρθαν στη γλώσσα:
"Πατρίδα, πατρίδα μου
η αγριότητα έλεος δεν έχει".

Χαιρετώ σε από Κέρκυρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Μαρία Σ.,

μού άρεσε η παρατήρησή σου: Θύτης και θύμα στο ίδιο πρόσωπο... Μα μήπως κάθε μέρα το ίδιο δε συμβαίνει και στη ζούγκλα του δυτικού (και δύοντος) Πολιτισμού μας;;;;;;;;;

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύσιε Ποταμίτη,

τολμώντας να ερμηνεύσω τη φίλη Ιωάννα, συντάσσομαι μαζί της, με την έννοια ότι έχει τόσο απανθρωπισθεί ή και υπανθρωπισθεί ο άνθρωπος, ώστε χρειάζεται να νοιώθουμε ενίοτε την ντροπή των πεπτωκότων έναντι της Αυθεντικότητας από την οποίαν αποσκιρτήσαμε!...

υ.γ. Σήμερα το πρωί, ευρισκόμενος στην Κέρκυρα άναψα μια προσευχή για όλους στον Άγιο Σπυρίδωνα και την Παναγία τη Μανδρακίνα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ιωάννη Μπαρούνη,

Ευχαριστώ για τον καλό λόγο ως προς το διήγημα! Είναι απόπειρες για πεζογραφήματα, δεδομένου ότι με ενδιαφέρει πρωτίστως η ποίηση, όπως ξέρεις.

Σημειώνω ότι είναι διήγημα όλο αυτό και έχει στοιχεία μυθοπλασίας, στηριζόμενα σε αληθινά γεγονότα. Όταν μιλάω σε πρώτο πρόσωπο, δεν εννοώ τον εαυτό μου, αλλά εκείνον, τον Χ ή Ψ, που διηγείται.Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Διαλέγω πρώτο πρόσωπο, ώστε να είναι αμεσότερο. Δεν είναι καν ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Απλά θέλω να υπερτονίσω το πρόβλημα των σχέσεων των δήθεν Λευκών εισβολέων στη Μαύρη Ήπειρο, το οποίο δεν έχει λυθεί, απλώς βρίσκεται σε ύπνωση...

Ως προς το άναμμα των αιμάτων, ο καθείς επώνυμα και πολιτισμένα μπορεί εδώ να καταθέσει την όποια γνώμη του, έστω και αντίθετη. Ο ένας σέβεται τον άλλον, έστω και αν υπάρχει διαφωνία. Οπότε, γράψε ό,τι σε εκφράζει και άσε τον άλλον να κάμει ό,τι και αυτόν εκφράζει. Αλλά πάντα: επώνυμα και πολιτισμένα.

Χαιρετισμούς στο Μπανάτο μας!

P. Kapodistrias είπε...

@ Μανώλη Δημελλά,

Αφού δεις το προηγούμενο σχόλιό μου, λάβε υπόψιν σου ότι δεν κάνω ρεπορτάζ, αλλά λογοτέχνημα. Που σημαίνει ανακάτεμα πραγμάτων, ακοών ώστε εντέλει να προκύψει αυτό που λέμε Διήγημα.

Και βεβαίως δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι εκεί κάτω, όπου μάλιστα βρεθήκαμε μαζί και διαπιστώσαμε πώς και γιατί!!! Ευτυχώς! Όμως, όπως ξέρεις και ο ίδιος, είδηση ή θέμα δεν είναι το καλώς έχειν, η ανθρωπιά π.χ., αλλά η παρέκκλιση, το στίγμα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!

Το τελευταίο το λαμβάνω ως μαύρο χιούμορ, διότι -ως γνωστόν- εντώ στο Ελλάντα ΚΑΙ στερεότυπα έχουμε ΚΑΙ είμαστε ρατσιστές!!!... Και πολύ όμως...

Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά (από Μελβούρνη) είπε...

Θλιβερή πραγματικότητα που δυστυχώς επικρατεί ακόμα σε πολλά μήκη και πλάτη της γης.
Θυμάμαι όταν ήλθα στη Μελβούρνη, 43 χρόνια πριν, κάποιοι «έξυπνοι» παλιοί, ναι δικοί μας Έλληνες, ορμήνευαν τους καινούριους πως αν θέλουν να προκόψουν εδώ ΔΕΝ θα μεταχειρίζονται τους μαύρους, Ιθαγενείς εδώ και οι ...νόμιμοι κάτοικοι της γης(!), σαν ανθρώπους γιατί ΔΕΝ είναι, ζώα είναι...
Δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω...
Είναι να ντρέπεσαι να λέγεσαι άνθρωπος!
δ.μ.τ.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αγαπητή μας Διονυσία,

Πολύτιμη η κατάθεση της δικής σου εμπειρίας από τα τής Μελβούρνης και τού πώς αντιμετωπίζονται οι εκεί Ιθαγενείς. Σπαραγμός όλο αυτό. Μπορεί να κωφεύει το πρόβλημα, αλλά υπάρχει...

Να είσθε όλοι καλά! Καλό Σαββατοκύριακο!

Παμπάλαιος είπε...

Οι δικές μου εμπειρίες είναι τέτοιες που δεν με αφήνουν να δω αυτό το διήγημα σαν μυθοπλασία. Είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, πιο πραγματικό από την πραγματικότητα. Είναι το μεγεθυμένο είδωλο μιας συνειδησιακής αντίφασης που μόνο σε αυτές τις διαστάσεις, τις τερατώδεις, μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Μπράβο!

Tasos Zarkadis είπε...

Ίσως και να βρίσκουμε το νέο μας Σαμαράκη.. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα τα καταφέρνατε και στα διηγήματα, αλλά να που επαληθεύτηκα!! "Ο συγγραφέας οφείλει να είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή", έλεγε ο ίδιος και εδώ η φωνή των Μαύρων με Μ κεφαλαίο -όπως εύστοχα γράψατε- χωρίς λέξη τους να μεταφέρετε, είναι εκκωφαντική!! Ο δρόμος για την αλλαγή όμως μακρύς μιας και η ματαιότητα του ανθρώπου ακατανίκητη..

P. Kapodistrias είπε...

@ Παμπάλαιε Φίλε,

Βεβαίως-βεβαίως ο καθείς το βλέπει όπως θέλει! Και εντέλει είναι αυτό που βλέπει ο αναγνώστης. Τότε και μόνον τότε επιτυγχάνει ο δημιουργός!

Το μόνο που μπορώ εδώ να πω (ευτυχώς, που υπάρχουν δόντια, ώστε να συγκρατούν τα άρρητα ρήματα) είναι ότι είμαι πολύ-πολύ ανήσυχος για το πόσο οχλώδης και ακραίος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος δεδομένων κάποιων ειδικών συνθηκών...

Μακάρι να μη λησμονάμε την αυθεντικότητα της έλλογης φύσης μας και ότι, κατά τον φιλοσοφικό λόγο (που είναι εντέλει και θεολογικός) η οδός άνω κάτω μία!!!!

Χαίρε και μόλις βρεθείς στο νησί μας, επιδίωξε να συναντηθούμε, αναθυμούμενοι τα παλαιά χρόνια της συμμαθητείας!

P. Kapodistrias είπε...

@ Τάσο Ζαρκάδη,

Ομολογώ, πολύ με ευχαρίστησε το σχόλιό σου, όχι για το χειροκρότημα που εμπεριέχει, αλλά για την ορθοφροσύνη της αντιμετώπισης ενός τόσο ακανθώδους προβλήματος, μιας ατέλειωτης ακόμη μάχης, που έχει να κάνει με τον Ουμανισμό μας και την περί πνευματικών επιτευγμάτων καύχησή μας!...

Να είσαι γερός και καλό πτυχίο!!!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

π Παναγιώτη, καλησπέρα.
Καλώς ήρθατε.

Το αν είμαστε ρατσιστές έχει την απάντησή του, καθώς οι άνθρωποι με μια ταμπέλα, βιώνουν απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό από τις στενές αντιλήψεις του τύπου: "οι δικοί μας και οι άλλοι".
Σας θυμίζω μια κατηγορία διόλου ευκαταφρόνητη αριθμητικά, Ελλήνων δίπλα μας κι όχι τόσο μακρυά, με πρόβλημα ψυχικής υγείας διαπιστωμένο με υπογραφή, που αυτομάτως τους κάνει "μαύρους".. Κι όμως η περίφημη φράση "ψυχική υγεία" είναι θέμα ..ποσοστών και διαβαθμίσεων και δεν υπάρχει σε κανέναν μας σε απόλυτο βαθμό. Όλα είναι θέμα λειτουργικότητας. Ο μη λειτουργικός ασθενής, "φέρει" την ετικέτα και ζει συχνά όπως περιγράψατε, εδώ δίπλα μας. Συχνά εμείς οι ..τυχεροί, που δεν νοσήσαμε, εκφραζόμαστε εύκολα θεωρητικά υπέρ εκείνων από τους οποίους μας χωρίζει η ασφάλεια μιας ηπείρου, και αναβάλουμε αιωνίως τον ανθρωπισμό μας για κείνους που περνάνε δίπλα μας. Όσο για μένα, για να μη θεωρητικολογώ, σας λέω οτι πρόσφατα μπήκα σ ένα τσαντήρι τσιγγάνων για μαι εισαγγελική κοινωνική έρευνα, και δοκιμάστηκε αφάνταστα ο δικός μου ρατσισμός, όταν δεν μπορούσα να καθίσω πουθενά και έπρεπε να δεχτώ και ..κέρασμα! Δεν σας λέω τι έκανα εγώ και ο συνάδελφός μου, αλλά μ έβαλε σε σκέψεις ..πολλές! Συμπέρασμα(και συγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο):Τα πάντα στη ζωή είναι συγκεκριμένα. Τα αφηρημένα και θεωρητικά είναι τα ευκολότερα..Κάθε στιγμή είμαστε ρατσιστές μ έναν τρόπο, σε μια στιγμή, την ίδια ώρα που ξεχωρίζουμε μέσα μας έναν συνάνθρωπό μας και δεν ζυγίζεται δικός μας αλλά ξένος.
Το νανοδιήγημα εξαιρετικό.

Παμπάλαιος είπε...

Ναι, πόσο εύκολα η έλλογη φύση μας απαρνιέται τον εαυτό της! Η Ιστορία γεμάτη παραδείγματα τραγικά. Ίσως στον αιώνα μας, στο κομμάτι του κόσμου μας, καταφέρουμε να γλυτώσουμε τα χειρότερα. Ο Λόγος, ο λόγος σου, είναι το φυλαχτό.

Βεβαίως θα επιδιώξω να τα πούμε. Βρίσκομαι στην περί το Μπανάτο εξοχή τακτικότατα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Παμπάλαιε Φιλε,

θεολογικά αυτή η απάρνηση λέγεται Πτώση ή Αστοχία.Αυτήν πολεμά ο καθείς απ' το μετερίζι του.

Βαρύ φορτίο μού βάζεις, αν και ο Λόγος είναι φορτίο πολύτιμο και πολυώδυνο...

Ευχαριστώ για τα θετικά αισθήματα!!!

Δύ-στιχος είπε...

Γιατί επήγες Αφρική,
να γράψεις για τσου μώρους;
Εμείς δεν θα πληρώσουμε
κανονικά τσου φόρους;

Δεν δώσαμε στα κόμματα,
κανονικά τσου ψήφους;
Δεν είναι κάποιοι από εμάς,
μώροι για τοκογλύφους;

Οι γείτονες οι Αλβανοί,
κοιμούνται δίχως στρώμα,
οι μαύροι πού 'χουμε εδώ,
δεν έχουν μαύρο χρώμα.

Πάντως τα εκατάφερες,
να μας αγανακτήσεις,
νά 'σαι καλά και να μας λες,
σκέψεις και διηγήσεις.

Δύ-στιχος

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σας πάτερ μου, κατάρχήν και κατ΄επανάληψη συγχαρητήρια για το διήγημα σας. Αν είναι μυθοπλασία φαίνεσθε εξαίρετος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής. Αν είναι πραγματικό γεγονός , μπράβο σας δια την όμορφη διάταξη και ροή του λόγου που κάνει τον αναγνώστη δέσμιο της ανάγνωσης.Αναδεικνύεται το μέγα πάθος της κοινωνίας ανά τον κόσμο που είναι η δίψα του πλούτου.Τα πάντα μετρώνται και τα πάντα αγοράζονται με το χρήμα , σήμερα δυστυχώς περισσότερο. Πτωχός = άνθρωπος με χαμηλό Ι.Q.'Oχι μόνο οι κάτοικοι της Αφρικής , οι Μαύροι ,αλλά γενικώς οι πτωχοί έτσι θεωρούνται , και σήμερα περισσότερο παρά ποτέ και από όλες τις κοινωνίες του πλανήτη. Δυστυχώς ζούμε σε υλιστικές , καπιταλιστικές κοινωνίες που ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ανθρωπιά εκλείπουν. Ο σπινθήρας της φιλίας και του πατριωτισμού υπάρχει , αλλά μπροστά στη δίψα του πλούτου , της ευζωίας σβήνει κάθε τι ανθρωπιστικό και ανθρώπινο.Έχω αντιμετωπίσει παρόμοια συμπεριφορά , δεν υπάρχει μυθοπλασία , είναι πραγματικότητα.Φιλικώτατα.

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Είδα το σχόλιο της Μαρίας Σ. και σκεφτόμουν για το θύτη και το θύμα. Είμαστε όλοι και τα δύο σε στιγμές και σε σχέσεις. Το ένα γεννάει το άλλο. Ποτέ δεν θα είχαμε γίνει θύτες αν δεν είχαμε υπάρξει ως θύματα. Όι εξουσιαστικοί θύτες έχουν υπάρξει τα μεγαλύτερα θύματα. Γιατί ο ψυχισμός έχει μάθει να επαναλαμβάνει τα γνωστά μοτίβα όσο παθολογικά ή οδυνηρά κι αν είναι αυτά. Ο άνθρωπος πληγώνεται στην ψυχή του όταν επιτρέπει να γίνει θύμα και επειδή γνωρίζει οτι επέτρεψε, δεν συγχωρεί τον εαυτό του, μαζεύει τόσες ενοχές από τις παραπλανητικές εικόνες του ιδίου, δεν ξέρει πως να ξεχωρίσει την αληθινή και να απενοχοποιηθεί ώστε να αποτινάξει το θύτη ο οποίος προφασίζεται το ..θύμα του θύματος! Τότε το θύμα που δεν μπόρεσε ποτέ να αναμετρηθεί σωστά με το θύτη του και να φύγει από τη θυματοποίησή του, πηγαίνει δίπλα και εγκαθιστά άλλη σχέση ακολουθώντας την πεπατημένη του θύτη προς κάποιον άλλον που γίνεται θύμα. Μόνο έτσι είναι σίγουρος οτι δεν είναι θύμα. Όσο πιο σκληρά πιέστηκε, τόσο πιο σκληρά πιέζει. Δεν ξέρει άλλο δρόμο. Για να βγούν και οι δύο ρόλοι από την παγίδα πρέπει ν αναγνωρίζουν τα σημάδια, και να ξεφοβηθούν ν αλλάξουν τοποθετώντας ανάμεσά τους ελευθερία και αγάπη.

Εντάξει. Είμαι φλύαρη!

wwwAnnatsoukalakoufou.gr είπε...

Αν μου επιτρέπετε πάτερ μου , έχω να πω στον Δυσ-στιχο συγχαρητήρια.Εκφράστηκε θαυμάσια με τους στίχους του.Για το ανώνυμος Άννα Τσουκαλά Κουφού.

P. Kapodistrias είπε...

@ Δύ-στιχε,

Ευχαριστούμε για την ευ-τυχία των στίχων σου! Θέλουμε πάντα τη στιχουργική συμβολή σου!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Άννα Τσουκαλά-Κουφού,

Σε καλημερίχουμε κι εμείς! Προσωπικά ευχαριστώ για την καλόγνωμη αντιμετώπιση, αλλά και για τις ξεκάθαρα επαναστατικές = αναστατικές σκέψεις σου!!!

wwwAnnatsoukalakoufou.gr είπε...

Πάτερ μου αγαπητέ και σεβαστέ μαζί, καμιά φορά έχομε αυστηρή κριτική , που δεν παύει νάναι η αλήθεια. Εμείς οι ποιητές δεν είμαστε παρά'' οι βελούδινοι επαναστάτες '', όπως χαρακτηριστικά λέγει κάποιος μεγάλος ποιητής.Φιλικώτατα.

Δύ-στιχος είπε...

Έτσι, κυρία Τσουκαλά,
μου βγαίνει ο ποπολάρος.
Συγχαρητήρια από εσάς,
έχουν μεγάλο βάρος.

Ευχαριστώ κι εσένανε
πατέρα Παναγιώτη,
φιλόξενη η βάρκα σου,
μ' έχει συνταξιδιώτη.

Δύ-στιχος

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails