Μπροστά σε δυο νεοσσούς περιστεριών

Προσπαθώντας να καθαρίσω κουτσουλιές, βρομιές και ό,τι άλλες ακαθαρσίες των δεκάδων πιστουνιών, που ευδοκιμούν στον χώρο μου, βρέθηκα μπροστά σε μιαν άκρως συγκινητικότατη εικόνα: Σε δυο νεογέννητα περιστέρια, τα οποία έτρεμαν στην παρουσία μου.

Ολοκληρωμένα πούπουλα δεν είχαν ακόμη, ήδη άρχιζαν την εφήμερη ζωή τους (θαυμάσια πάντως, μια και η Ζωή θαύμα είναι ούτως ή άλλως) και ο νους μου πήγε αυτόματα σ' ένα ωραίο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, από τήν τελευταία του συλλογή "Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα" [σελ. 113 εξ.]. Το αντιγράφω παρακάτω:

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Δεν αγαπούσε διόλου τα πουλιά, τα λουλούδια, τα δέντρα

που γίναν σύμβολα ιδεών, χρησιμοποιούμενα εξίσου

από εντελώς αντίθετες παρατάξεις. Αυτός προσπαθούσε

να τα επαναφέρει στη φυσική τους υπόσταση. Τα περιστέρα π.χ.,

όχι συνθήματα ποικίλων συνεδρίων, αλλά πουλιά

ωραία, ερωτικά, βαρυπερπάτητα, που όλο φιλιούνται

στόμα με στόμα στην αυλή και μου γεμίζουν τα πλακάκια

με κουτσουλιές και πούπουλα (μ' αρέσουν έτσι)

ή, το πολύ πολύ:μικροί ταχυδρόμοι που μεταφέρουν πάνω απ' τις σφαίρες

τα γράμματα φτωχών παιδιών προς το Θεό ζητώντας του

τετράδια και παπούτσια και λίγες καραμέλες.

(...)