Όλα φλέγονται αυτές τις μέρες. Ασυνήθιστοι στον Καύσωνα και δίχως την ευδαιμονική εμπειρία του Χειμώνα (ο οποίος, αλίμονο, πέρασε δίχως να μάς αγγίξει), βιώνουμε ένα Καλοκαίρι διαρκές που, κατά κοινή ομολογία, δεν αντέχεται. Όσο και να μάς αρέσει και να μάς γοητεύει η αίσθησή του, άλλο τόσο κουράζει το σώμα, μαζί με το νου μας.
Σκέπτομαι και συναισθάνομαι -αν είναι δυνατόν!- τους καρπούς και τα δέντρα, που μαραίνονται ασθμαίνοντας ολοένα κάτω απ' την κάψα μεσημεριών ασυμβίβαστων, δίχως ύγρανση, λόγω έλλειψης και του νερού στο νησί μας, λυγίζοντας μόνα κι έρημα στις πλεκτάνες ενός επιθετικότατου εφέτος Ιουνίου. Τον Ιούλιο Αύγουστο, παμμέγιστο αυτοκράτορα, νά δούμε...
Και αναθυμάμαι τον λόγο τον υψιπετή της Κικής Δημουλά (από τό βιβλίο της "Ήχος απομακρύνσεων"), να ταιριάζει εξαίσια στην περίπτωσή μας :
ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ
Τρέμεις βροχή.
Σε φοβέρισε ο μετεωρολόγος
οτι θα γίνεις αύριο χιόνι;
Εμάς να δεις
θα λιώσετε θα λιώσετε προβλέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου