© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Μνημειακή τέχνη στο Κίεβο / Kiev Art [ii. Το Μνημείο για τον Μεγάλο Λιμό της Ουκρανίας / Memorial to the Victims of Holodomor / Голодомор]

80 χρόνια από τότε...























Ένα συγκλονιστικό Μνημείο - Μουσείο, που βλέπει στον Δνείπερο: Το Μνημείο που αφορά στη φοβερή Γενοκτονία του Ουκρανικού Λαού των ετών 1932-33. Για να μην αυθαιρετούμε εμείς, αντλούμε τα ιστορικά στοιχεία για τα αποκρουστικά εκείνα γεγονότα, που υποδηλώνονται μες από το Μνημείο, από την Βικιπαίδεια:

Ο Μεγάλος Λιμός της Ουκρανίας (1932-1933) ή Γολoντομόρ (ουκρανικά: Голодомор) υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της Ουκρανίας που συνοδεύτηκε από το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο λιμός επηρέασε και άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, ωστόσο εκδηλώθηκε με μεγαλύτερη ένταση και περισσότερα θύματα στην Ουκρανία, και σε γειτονικές περιοχές της.

Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν πως ο λιμός της Ουκρανίας ήταν συνέπεια της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε η Σοβιετική Ένωση υπό την ηγεσία του Στάλιν και ειδικότερα του προγράμματος κολεκτιβοποίησης που εφαρμόστηκε. Συχνά αναφέρεται ως γενοκτονία και υποστηρίζεται πως ήταν απόρροια πολιτικού σχεδίου. Στις 28 Νοεμβρίου 2006, αναγνωρίστηκε επίσημα από το ουκρανικό κοινοβούλιο ως γενοκτονία και ορίστηκε ως ημέρα μνήμης η 25η Νοεμβρίου. Αρκετές ακόμα χώρες έχουν επισήμως αναγνωρίσει το λιμό της Ουκρανίας ως γενοκτονία.

Η διετία 1932-1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση ως "Αγροτική Μεταρρύθμιση". Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον, απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία έξι ως δώδεκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών. Η επίσημη ουκρανική πλευρά μιλάει για επτά με δέκα εκατομμύρια, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα.

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Thomas Walker, που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932-33, ανέφερε: «Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλά του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν».

Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych, περιέγραψε τα γεγονότα: «Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν κομμάτια τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό. Θυμάμαι τα πάντα στο χωριό, όπως για παράδειγμα, τη στιγμή που έβγαλαν τους σταυρούς από τις εκκλησίες. Δύο μέλη της Κομσομόλ (Κομμουνιστικής Νεολαίας) έβγαλαν τους σταυρούς, τους έθαψαν δύο μέτρα κάτω από το έδαφος. Ηλικιωμένες γυναίκες πήγαιναν και φιλούσαν αυτό το κομμάτι γης. Μετά, γέμισαν την ξύλινη εκκλησία με άχυρα. Τη νύχτα, ποντίκια μπήκαν από τους τοίχους, αφήνοντας τρύπες, από τις οποίες οι γυναίκες γέμιζαν τους κουβάδες τους με άχυρο. Η Κομσομόλ πήρε τα άχυρα από την εκκλησία και μετά από αυτό ήταν άδεια. Πέθαναν τόσοι άνθρωποι στο χωριό, που αναγκάστηκαν να σταματήσουν να βάζουν σταυρούς στο νεκροταφείο. Το χειμώνα μια ηλικιωμένη πήρε έναν σταυρό από το νεκροταφείο για τον χρησιμοποιήσει για προσάναμμα στο σπίτι της, για να μην παγώσουν τα παιδιά της».




Εξαιρετικά επιτυχημένο το τιμητικό αφιέρωμα του Κέντρου Λόγου «Αληθώς» στον συνθέτη Δημήτρη Λάγιο

  Χθες το βράδυ στο Μπανάτο  
Φωτορεπορτάζ: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας


























































Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε το μεγάλο αφιέρωμα του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου Μπανάτου Ζακύνθου «ΑΛΗΘΩΣ», στην μορφή και το έργο του συνθέτη ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΓΙΟΥ (1952-1991), του ωσεί παρόντος μεγάλου απόντος από τα πολιτισμικά τεκταινόμενα της Ζακύνθου και της πατρίδας μας, σε καιρούς δίσεκτους και σκυφτούς.
Η προγραμματισμένη 2η σύναξη του γ΄ κύκλου δραστηριοτήτων του «Αληθώς» πραγματοποιήθηκε πράγματι το βραδάκι της Κυριακής, 29 Σεπτεμβρίου 2013, στο ευρύχωρο και αμφιθεατρικό πλάτωμα του ναού της Φανερωμένης Μπανάτου, με την προσέλευση πλήθους Ζακυνθινών, αλλά και επισκεπτών του νησιού μας, οι οποίοι πληροφορήθηκαν για την περί Λάγιου βραδιά κι έσπευσαν να την παρακολουθήσουν.
Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομη προσλαλιά του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτη Καποδίστρια, υπεύθυνου του Κέντρου Λόγου, ο οποίος είπε ότι το «Αληθώς» θεώρησε χρέος τιμής το αφιέρωμα προς ένα ανιδιοτελές παιδί του νησιού μας, το οποίο εξακτίνωσε την εγχώρια Κουλτούρα (Παράδοση και Ποίηση) στην Ελλάδα και τον Κόσμο, αν και δεν γνώρισε εν ζωή την δέουσα αντιμετώπιση ή και τιμή από τους συμπατριώτες του, σύμφωνα με το αγιογραφικό «ουδείς προφήτης εν τη ιδία αυτού πατρίδι». Όμως το έργο του Λάγιου παραμένει αλώβητο και ιδιαίτερα ομιλητικό ως προς την ποιότητα, την ευαισθησία και την διάρκεια του δημιουργού, έστω και αν εκείνος έχει απέλθει βιολογικά.
Αμέσως μετά η φιλόλογος και ερευνήτρια Μαρία Ρουκανά-Αμπελά μίλησε, παραστατικά και διεξοδικά, με θέμα: «Ο συνθέτης Δημήτρης Λάγιος και η συμβολή του στην Ποίηση και την Παράδοση της Ζακύνθου». Η έμπειρη ομιλήτρια, αφού έκανε μια σύντομη αναφορά στα βιογραφικά στοιχεία του σύντομου περάσματος του Λάγιου από την ζωή, αναφέρθηκε στο εύρος και το βάθος του καταγεγραμμένου σε βινύλια έργου του, όσον αφορά στην τοπική μουσική παράδοση και τη μελοποίηση ποιημάτων Ζακυνθίων Τεχνιτών του Λόγου.
Η ομιλία διακοπτόταν από ποιήματα του Λάγιου, του Κάλβου, του Σολωμού και του Σέρρα, τα οποία διάβαζε, με την αισθαντικότητα που τον διακρίνει, ο ηθοποιός Τάκης Πετρόπουλος.
Στη συνέχεια, μελοποιημένα από τον Λάγιο ποιήματα Ζακυνθίων Δημιουργών και λαϊκά άσματα του νησιού, που επεξεργάσθηκε ο ίδιος ο τιμώμενος συνθέτης, απέδωσε υπέροχα και καταχειροκροτούμενη από το κοινό, η νεοσύστατη και πολλά υποσχόμενη Χορωδία «Το Όνειρο του Παιδιού», υπό την διεύθυνση του καλλιτέχνη και πρωτοψάλτη Δημήτρη Κάνδηλα.
Η βραδιά έκλεισε με παραδοσιακούς Χορούς, που κατέγραψε ο Λάγιος και μάλιστα ακουγόταν να τους τραγουδά, από το έγκριτο Μουσικοχορευτικό Συγκρότημα «Υακίνθη», υπό την διδασκαλία του εκπαιδευτικού Νίκου Αρβανιτάκη.

Μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο της Ιστορίας της Ουκρανίας / The National Museum of History of Ukraine / Національний музей історії України






























































Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails