Πέρασμα από τα Λαγκάδια της Αρκαδίας

Τα Λαγκάδια της Αρκαδίας είναι ένα καταπράσινο, παραδοσιακό και φιλοπρόοδο χωριό στο κέντρο της Πελοποννήσου, σκαρφαλωμένο στο βουνό Μαίναλο, χτισμένο αμφιθεατρικά σε τέσσερα επίπεδα.

Είχα την ευκαιρία να περάσω πέρυσι τον Αύγουστο από εκεί, λίγες μόλις ημέρες πριν τις μεγάλες και καταστρεπτικές φωτιές, που κυριολεκτικά κατέκαψαν την όμορφη Πελοπόννησο, απ' όπου και οι παραπάνω φωτογραφίες. Ο κεντρικός δρόμος διασχίζει τα Λαγκάδια σε υψόμετρο περίπου 800 μέτρων, τα κτίρια όμως απλώνονται από το υψόμετρο των 500 μέτρων στον Κάτου Μαχαλά έως τα 1000 μέτρα στον Απάνου Μαχαλά.

Καθημερινότητα στα Λαγκάδια. Απ' όλα μπορεί να βρει ο επισκέπτης για κάθε του χρεία. Παραδοσιακά ζυμαρικά, σπάνια και δυσεύρετα εργαλεία, καλά και νοστιμότατα φαγητά, στα οποία άνευ όρων ενδίδει ο καθείς, ενώ τριγύρω τα χαρακτηριστικά διώροφα, καμωμένα από ντόπια πέτρα, τον αγκαλιάζουν φιλόξενα και στοργικά.

Αξίζει να πάτε κι εσείς!

Επιτοίχιος λόγος αντιλογίας

Τι απόλυτα που μιλούν οι Τοίχοι! Κι όταν υπάρχει λόγος αντιλογίας, ακόμη καλύτερα: Κάποιος νυχτερινός "επαναστάτης" δια-δηλώνει γραπτώς στους τοίχους της Ζακύνθου, άλλος ύστερα μεταβάλλει διορθωτικά τα του προηγουμένου!... Και τανάπαλιν! Έτσι ο λόγος σπείρεται, διαχέεται, επιτοιχιζόμενος ανα-δημιουργικά! Συμβαίνει, δηλαδή, ένα διαχρονικό παιχνίδι εντυπώσεων, μια προαιώνια χρεία έκφρασης! Ποιος μπορεί να την παραθεωρήσει;;;

Εικόνες δύσης στον Πατραϊκό [β΄]

ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ

1

Το ανθρωπάκι της εξόδου

ξέρει κι άλλο μονοπάτι

μα δηλώνει άγνοια.

Περί αγνείας ο λόγος

και ο αντίλογος.

2

Στης εξόδου το ανάγνωσμα

συμφωνούν εκτάκτως τα φωνήεντα

ν' αποδράσουν

οπότε τι;

Άστα να πάνε.

Το κοιμητήρι ναν' καλά.

[Φωτογραφίες και ποίηση Π.Κ., Ιούνιος 2008]

Η ανάρτηση ετούτη αφιερώνεται στον φίλο Παν. Ανδριόπουλο, μικρό αντιχάρισμα για την Αγάπη του.

Εικόνες δύσης στον Πατραϊκό [α΄]

ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΑΘΡΑ

1

Το πρόσωπό του

έσταζε νοσταλγία

θωπείες γλυκές.

Κάπου με χάνω

αυτό ήθελα πάντα

και κάτι άλλο.

2

Στην αποβάθρα

η νύχτα στο βάθρο της

αυταπατάται

πως κάτι τρέχει.

Μα δεν αστειεύονται

οι εξελίξεις.

[Έγραφα εν Πάτραις τη 25η Ιουνίου 2008]

Πατραϊκά τοιχο-γραφήματα [2]

 

Σε τελική (όχι και οριστική) ανάλυση, τα γράφιτι ανθούν κατά κόρον στην πόλη των Πατρέων, γράφοντας την δική τους ιστορία. Ποιος ο λόγος; Ιδού, πεδίον ερεύνης λαμπρόν! Όστις θέλει, ας συμβάλει με τη γνώση και την άποψή του.
Τα σημερινά τοιχο-γραφήματα προέρχονται από γέφυρες της εθνικής οδού, λίγο έξω από την Πάτρα (1η έως 3η φωτό) και από γκρεμισμένη οικία στο κέντρο της πόλης (4η φωτό).

Εκτάκτως η ανάρτηση αφιερώνεται στον Πολ. Τσ.

Από τις πρώτες φωτιές του 2008

Βρίσκομαι στον πέμπτο όροφο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στο Ρίο. Σήμερα ο καύσωνας ήταν στο φουλ. Οι εικόνες απ' το παράθυρο εντυπωσιακές, αν και καυτές, ώσπου...

... κατά το απόγευμα ξαφνικά, απέναντί μας ακριβώς, καπνοί, φλόγες επεκτεινόμενες ολοένα, πυροσβεστικές επί το έργον και οι αναμνήσεις του περυσινού Καλοκαιριού (ΚαΚοκαιριού, καλύτερα να πούμε). Η πρώτη φωτιά, λοιπόν, ενώπιόν μας... Την ίδια στιγμή καίγεται και ο Υμηττός... Το μεγάλο κακό απετράπη, ευτυχώς! Για πόσο όμως;

Και για του λόγου το αληθές, τα κατέγραψα όλα και ιδού ένα μικρό βιντεάκι. Ας ελπίσουμε να ζήσουμε ήρεμο Θέρος, δίχως να μάς πάρει και να μάς θερίσει!

Πατραϊκά τοιχο-γραφήματα [1]

Τα τοιχο-γραφήματα μπορεί να είναι και ψυχο-γραφήματα του κοινωνικού γίγνεσθαι ή απο-γίγνεσθαι. Προσωπικά, με θέλγουν σε κάθε περίπτωση (το έχω ξαναδηλώσει) και ιδιαίτερα τα δημοσιευόμενα σήμερα στην ανάρτησή μας αυτή.

Νωρίς, σαββατιάτικο πρωί Ιουνίου στις παλιές αποθήκες, δίπλα στις ράγες των τρένων, κοντά στο λιμάνι της Πάτρας. Ο ήλιος καυτός φωτίζει τις γραφές των τοίχων κι εγώ προσπαθώ να τ' αποτυπώσω όσο πληρέστερα δύναμαι καθ' όλη την διαδρομή τους. Νοιώθω σαν σε μιαν υπαίθρια και ολοζώντανη έκθεση ζωγραφικών έργων.

Η αποκρυπτογράφηση δική σας! Αν και Τέχνη αποκρυπτογραφούμενη παύει να ισχύει!...

Για καφεδάκι στη Ναύπακτο [2]

Ξανά στη Ναύπακτο, τη θαλασσοφίλητη! Ωραίες στιγμές, καλοκαιρινές και γόνιμες συναισθηματικά, έστω και αν, σε άλλο επίπεδο, υπάρχουν μύριες όσες δυσκολίες. Γι' αυτό όμως -ευτυχώς- υπάρχουν οι ωραιότητες, σαν τις παραπάνω φωτογραφίες: Για ν' αντισταθμίζουν τα μειονεκτικά και τις παντοειδείς πλεκτάνες του καθημερινού μας βίου!

Οι "Άχρονες ώρες" του Σ. Σ. Χαρκιανάκη

Έλαβα χθες τα νέα ποιήματα του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού, γνωστού στην Ελληνική Ποίηση ως Σ. Σ. Χαρκιανάκη, με άκρως τιμητική αφιέρωση του ίδιου. Η καινούργια ποιητική συγκομιδή του Αρχιεπισκόπου Ποιητή είναι αποτυπωμένη στο βιβλίο του "Άχρονες ώρες" και κυκλοφόρησε φέτος (2008) από τις εκδόσεις "Δόμος". Ο Σεβασμιώτατος Αυστραλίας, ένας λεβέντης Κρητίκαρος και αυθόρμητος άνθρωπος, με τιμά από ετών με την πατρική του στοργή, μια και οι δυό θητεύουμε και στον πολυαπαιτητικό αγρό της Ποίησης, ανέκαθεν μάλιστα μού αποστέλλει ό,τι νεότερο εκδίδει, πεζό ή ποιητικό. Συνηθίζει μάλιστα να εκδίδει κάθε χρόνο μια ποιητική σύναξη των ποιημάτων, τα οποία εμπνεύστηκε κατά την προηγούμενη χρονιά. Να σημειωθεί εδώ, ότι το πρώτο του ποιητικό κυκλοφόρησε πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια: Το "Χώμα και στάχτη", το 1978.

Στη Ζάκυνθο βρέθηκε τον Ιούλιο του 2001, οπότε είχαμε την καλή ευκαιρία να συναντηθούμε, να γνωριστούμε εκ του σύνεγγυς, να τον ξεναγήσω στους ιερούς τόπους της Ποίησης του νησιού μας και κυρίως στο Μαυσωλείο Σολωμού και Κάλβου, να έχουμε μακρές συζητήσεις "για κάτι υπόθεσες ψυχικές", κατά Σολωμόν, αλλά και να ευλογήσει το σπίτι και όλη μας την οικογένεια (βλ. σχετική φωτό).

Η συναναστροφή μαζί του υπήρξε όντως διδαχή. Με γοήτευσε τόσο, ώστε δεν άντεξα να μην τού αφιερώσω ένα ποίημα που τον αφορούσε, το οποίο μάλιστα τού χάρισα δια ζώσης, λίγο πριν αναχωρήσει και το φχαριστήθηκε πολύ, όπως είπε. Ήδη έχει δημοσιευτεί στο βιβλίο μου "Της αγάπης μέγας χορηγός" (εκδ. 2003, σ. 48). Το αντιγράφω, χάριν των φίλων μας:

ΑΡΤΥΜΑΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Στόν Σ. Σ. Χαρκιανάκη

Πολύ το λίγο

το σοφόν

το πίσω απ' τα λεχθέντα

αρτύματα καλοκαιριού

προσχήματα σχημάτων

σε τόπον άτοπο λοιπόν

με τα νερά του μέσα νου

εκτάκτως ψυχωμένα

με φυλλωσιές πασίφιλες

και φίδια δοτικά

διαβάζοντας από κοινού

χειρόγραφα πολιορκημένα

ώσπου

η ανδρεία της ελιάς

του περναριού η θηλύτης

μάς πήρε και μάς σήκωσε

στο υπερώο των Λέξεων

εκεί

όπου ανέκαθεν μιλιέται η Ωραιότης

κι ο Χρόνος απειρίζεται.

***

Οι "Άχρονες ώρες" του Σ. Σ. Χαρκιανάκη μιλούν αληθινά και γι' αυτό ακριβώς κατανύσσουν ευεργετικά, επειδή και ο ευαίσθητος ποιητής τους ό,τι έχει στα εσώψυχα, τ' αυτά και λαλεί ευθέως και απεριφράστως σε κάθε ευκαιρία και περίσταση. Και με όποιο κόστος!... Επειδή

"Σήμερα, αν δεν καταγγείλει επωνύμως

τον Ψεύτη και τον Κλέφτη και τον Άμουσο

αισθάνεται μωρός και συνένοχος

ενώ εκείνοι πληθύνονται

επικινδύνως".

Στο ανά χείρας βιβλίο, επισημαίνει τα τόσα και τόσα παραθεωρημένα μας Αυτονόητα, στοχεύει κατευθείαν στο Βάθος, ανετότατα μάλιστα συνομιλεί με τα φυτά και τ' άνθη, διδάσκεται ολοένα από τη λίγωση και τη γέμωση του φεγγαριού, ψαύει το τσόφλι της ψυχής αρχιερατικώ τω τρόπω, χαιρετά σεβαστικά τον μπρούτζινο και αδικημένο Στρατηγό Μακρυγιάννη, αρνείται ν' αναπαλαιώσει τη Μνήμη, ασκείται αδιάλειπτα στην Αγωνία, αναμένει το κύμα της θαλάσσας να ξαναγυρίσει, αποζητά την παρηγορία των λέξεων ή τις θηλές των δακτύλων, ξεσκεπάζει το άλλοθι το μεγάλο!!!...

Αξίζει, λοιπόν, να γευτούμε εδώ του ανδρείου λόγου του, αντιγράφοντας μερικά από τα μικρότερα ποιήματα της συλλογής, ώστε να λάβουμε γνώση της ευλογημένης φιλοσοφικής του Ποιητικής:

ΔΙΠΛΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ

Το τριμμένο ρούχο

είναι παλίμψηστο

όχι μόνο του σώματος

που εισέπραξε το χειροκρότημα

αλλά και της ψυχής που θησαύρισε

τις αναμνήσεις.


ΔΕΙΓΜΑ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΥ

Μια μοναχή σταγόνα ήταν το λάδι

που απλώθηκε στην επιφάνεια του νερού

και δεν συμβιβάστηκε.

Ύψιστο μάθημα αυτοσεβασμού

απ' τη σιωπή των αψύχων!


ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Για να μπορεί σήμερα κάποιος να αντιληφθεί

τα αυτονόητα

πρέπει ο ίδιος νά ναι ο "αυτός απί τα αυτά"

τουλάχιστον μη αλλοτριωμένος.

Πόσοι μπορούν ακόμη να καυχηθούν

για τέτοια πρωτοτυπία;

ΕΡΜΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ

Το φύλλο

πριν πέσει απ' το δέντρο

διεκδικεί στον αέρα

εμβαδόν αιώρας.

Υποτασσόμενο στη βαρύτητα

επιστρέφει στη γη

έρμαιο του πληθυντικού

έσχατη πανδαισία αφομοιώσεως.


ΣΙΩΠΗΛΗ ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ

Δέντρα

κραυγές κατακόρυφες

σιωπηλή αντίστιξη

στο κυρτό της θάλασσας

το κοίλο τ' ουρανού

την δική μου καθίζηση.


ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Σε περασμένα χρόνια

όχι πολύ μακρινά

όνειρο της ειρήνης ήταν

μια στέγη.

Τώρα που οι στέγες βομβαρδίζονται από παντού

μόνη καταφυγή το υπόστεγο

κι όποιος προλάβει.


ΤΟ ΜΕΓΑ ΑΛΛΟΘΙ

Ποίημα, το μέγα "Άλλοθι"

πως δεν φοβούμαστε

την μοναξιά

τον θάνατο

την ασχήμια.

Ποίημα, οι "πρώτες βοήθειες" τ' Ουρανού

όταν η γη λιποθυμάει!

Για καφεδάκι στη Ναύπακτο [1]

Η "διαστροφή" του blogger: Είσαι στο νοσοκομείο του Ρίου για λόγους υγείας προσφιλούς σου προσώπου και, ανάμεσα στα πολλά και διάφορα της όλης αυτής κυκλοθυμικής κατάστασης, βρίσκεις και τρόπο και χρόνο για μιαν άκρως ιαματική φυγή (εννοείται, παρέα πάντα με τη φωτομηχανή σου) στην απέναντι όχθη, τη Ναύπακτο ή Έπαχτο.

Πρόκειται -πράγματι- για μια μικρή, παραθαλάσσια, αρχοντική και συνάμα κουκλίστικη πόλη, η οποία, αν και στη σκιά της Πάτρας και παρά το βάρος των αιώνων πάνω της, έχει καταφέρει να διαθέτει ζωντάνια νεανική. Αξίζει να βρεθεί ο καθένας μας εκεί, στο ιδανικά αξιοποιημένο λιμάνι της κυρίως! Τουλάχιστον ηρεμεί! Κι αυτό είναι Κάτι, αν δεν είναι το Πολύ, που όλοι εκζητάμε!!!