© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Συζητώντας για Ποίηση με φοιτητές του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου















Σήμερα το μεσημέρι, στο Ξενοδοχείο Στράντα Μαρίνα, όπου διαμένουν, εικοσιπέντε φοιτητές του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (από τα Τμήματα Φιλολογίας και Ιστορίας Καλαμάτας) είχαν την ευκαιρία να συναντήσουν και να συνομιλήσουν με τρεις σύγχρονους ποιητές της Ζακύνθου: τον Διονύση Σέρρα, τον Διονύση Φλεμοτόμο και τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια.

Την πρωτοβουλία της συνάντησης αυτής των φοιτητών με τους δημιουργούς της Ζακύνθου είχε ο συνοδός τους κ. Γιώργος Ανδρειωμένος, Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας και Αναπληρωτής Πρύτανη Διοίκησης και Προσωπικού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ο οποίος -σημειωτέον- συνδέεται από πολλών ετών φιλικά με τους τρεις Ποιητές. 

Μετά από μια σύντομη, αλλά θερμή, εισήγηση του κ. Ανδρειωμένου, τον λόγο έλαβαν οι τρεις, επισημαίνοντας σε γενικές γραμμές ότι ως δημιουργοί συνεχίζουν την Επτανησιακή Σχολή, όχι με την έννοια της μίμησης της φόρμας και  της τεχνοτροπίας, αλλά επί της ουσίας και των ιδεών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση εκφέρονται με τους τρόπους της σήμερον. Ισχυρίστηκαν, άλλωστε, ότι παράγοντας εν Ζακύνθω τέχνη του λόγου δίπλα σε κορυφαία αναστήματα της Ποίησης (Σολωμό, Κάλβο Φώσκολο κ.ά.) ο ποιοτικός πήχης είναι πολύ ψηλά. Η σύγχρονη παράδοξη κοινωνία, τα εκπαιδευτικά συστήματα και οι διαχρονικές μη πολιτικές για την Ποίηση δεν ευνοούν τους σύγχρονους δημιουργούς, οι οποίοι εντέλει υπάρχουν περίπου ως μειονότητα, αντί της προφητικότητας που θα έπρεπε να τους αναγνωρίζεται. 

Οι φοιτητές άκουσαν με προσοχή τα λεγόμενα, ο δε κ. Ανδρειωμένος διηύθυνε με σοφία τη μακρά και γόνιμη συζήτηση που ακολούθησε. Στο τέλος οι Τρεις διένειμαν στα παιδιά αντίτυπα των ποιητικών συλλογών τους.

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ένα έργο του Giorgio de Chirico στην Γ9 σύναξη του Κέντρου Λόγου "Αληθώς" (1/6/2014, 9 μ.μ.)



Θυμίζουμε στους φίλους του Κέντρου Λόγου ΑΛΗΘΩΣ ότι την ερχόμενη Κυριακή, 1η Ιουνίου 2014, στο ναό της Παναγούλας Μπανάτου, ώρα 9 μ.μ., θα έχουμε την τελευταία για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος 2013-14 σύναξή μας, η οποία θα είναι αφιέρωμα στον Ιταλό ζωγράφο -γεννημένον στον Βόλο- Giorgio de Chirico (1888-1978).

Εκείνο που αξίζει εδώ να επισημανθεί είναι ότι, κατά την διάρκεια της εκδήλωσης θα εκτεθεί ο πίνακας του Giorgio de Chirico "Le Muse della Musica (Οι Μούσες της Μουσικής)", λιθογραφία σε χαρτί [17/30], 70x50, έργο 1973, προερχόμενος από ιδιωτική συλλογή (δείτε ανωτέρω φωτό). 

Στα χείλη της Χιλής {6ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

6 του Μάη 2014

Τελευταία ημέρα στην ΑτακάμαΗ έμπειρη ξεναγός μας άφησε για το τέλος το  Highlight της ερήμου, το μοναδικό και ανεπανάληπτο El Tatio. Το θαύμα της Ερήμου Ατακάμα. “Tatio”, στην παλιά γλώσσα των ορεσίβιων  αυτοχθόνων κατοίκων, η οποία δυστυχώς ξεχάστηκε -σ' αυτό βέβαια βοήθησαν οι Ισπανοί, με την εκπολιτιστική τους κατάκτηση της Νότιας Αμερικής- σημαίνει παππούς. Η ημέρα φαινόταν μάλλον πολύ δύσκολη, αφού μας ζητήθηκε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση στις 5.00 το ξημέρωμα, που φυσικά σημαίνει αφύπνιση στις 4.00. Βάρβαρη ώρα!  Αρματωμένοι με μπουφάν, σκούφους και όλα τα σχετικά, με γεμισμένες τις μπαταρίες στις φωτογραφικές και στα iPads, πήραμε και ανηφορίζαμε, για να φθάσουμε μετά από 2,5-3 ώρες στο El Tatio.
Είναι πλέον  08.00, η θερμοκρασία έξω -9 βαθμοί  Κελσίου. Καθ' οδόν, όταν άρχισε να χαράζει, είδαμε κάποια Vicounia. Είναι ένα είδος lama, αλλά αυτό παραμένει άγριο, δεν κατάφεραν να το εξημερώσουν. Φθάνοντας στο σημείο που είναι οι θερμοπίδακες, μάς καλωσόρισε μια αλεπού των Άνδεων. Μοιάζει πολύ με τη δική μας. Φαίνεται ότι θα είχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στο βραδινό της κυνήγι και ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Ποζάριζε κανονικά!
Δεκάδες θερμοπίδακες. Θεωρείται το τρίτο μεγαλύτερο site στον κόσμο. Οι ατμοί φυσικά, μέσα σε αυτό το κρύο, υψώνονται αρκετά  μέτρα πάνω από τη γη. Το θέαμα μαγικό, συναρπαστικό! Ο κάθε μεγάλος ή μικρός θερμοπίδακας βρυχάται. Ως πόσα μέτρα μέσα στη γη να εκσφενδονίζει το νερό με τέτοια μανία και να το ανεβάζει και 4.500 μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης; Βρυχώνται λοιπόν όλοι τους, μικροί και μεγάλοι και όλοι μαζί δίνουν μια, θα έλεγα σκληρή και μελαγχολική μουσική. 


Ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες της ημέρας εκεί και είχαμε το προνόμιο να το απολαύσουμε πραγματικά μέσα στην ησυχία. Βγάλαμε φωτογραφίες που σας παραθέτω, χωρίς να μας ενοχλούν βάναυσα άλλοι. Η ξεναγός μας είχε και πάλι προβλέψει  ένα ξεχωριστό πρωινό. Με τη βοήθεια του οδηγού μας, έστησε το συναρμολογούμενο τραπέζι και να τα θερμός για τσάι και καφέ, χωριάτικο ζυμωτό ψωμί, κατσικίσιο τυρί, ξηροί καρποί, σταφύλι και μήλα, μια μαρμελάδα ντόπια που δεν κατάλαβα από ποια φρούτα είναι φτιαγμένη, αλλά, γευστικότατη! Πώς να ξεχάσω το τσάι από ξερά φύλλα κόκας! Πάρα πολύ συνηθισμένο και απαραίτητο, στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων.  Στο τραπέζι είδα μια στιγμή να κυκλοφορούν και κάποια αυγά. Ρώτησα πού κρύφτηκαν. Σκασμένη στα γέλια η ξεναγός μάς είπε ότι μας επιφυλάσσει μια μικρή έκπληξη, σε ένα δεύτερο πρωινό, λίγο αργότερα. 


Φαίνεται ότι τελικά  συνηθίσαμε  τις υψομετρικές διαφορές,  σήμερα δεν μας έπιασε. Εκεί που τελειώναμε το απίθανο πρωινό μας, άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα αυτοκίνητα με τους τουρίστες. Εμείς ευτυχώς είχαμε πάρει τις φωτογραφίες μας, είχαμε τελειώσει το φαγητό μας - βέβαια θα πρέπει να ομολογήσω ότι φάγαμε και το κρύο της αρκούδας, κατά το κοινώς λεγόμενο, μαζί με το πρωινό μας. Τα γκρουπς έρχονται, φωτογραφίζουν πολύ γρήγορα και φεύγουν, έτσι ώστε να χάνουν τη μαγεία του τόπου.



Συνεχίσαμε την οδοιπορία μας και φθάσαμε σε έναν άλλο θερμοπίδακα, τελείως απομονωμένο  από τους άλλους, σαν ένα γέρικο ξεχασμένο πεύκο. Πλησιάσαμε αρκετά στο μεγάλο πίδακα βλέποντάς τον να βράζει, άλλοτε μουρμουρώντας  ή ροχαλίζοντας και άλλοτε βγάζοντας μέσα από τα σπλάχνα του  το θειαφένιο νερό  που έβραζε, σκορπώντας μια άσχημη μυρουδιά. Ήταν ο μόνος θερμοπίδακας που ήταν οριοθετημένος σε αρκετά μεγάλη διάμετρο. Με τα χρόνια που βρυχάται, έχει φάει όλη τη γη, μια φλούδα πολύ λεπτή έχει απομείνει και ως εκ τούτου, είναι φοβερά επικίνδυνος. Το νερό, λοιπόν, που βγάζει, έχει πάρει μια πορεία  και μαζεύεται σε μια μικρή λιμνούλα, όπου με την παρέμβαση των ανθρώπων εκεί, την έκλεισαν με πέτρες, για να συγκρατήσουν το νερό, δημιουργώντας μια μικρή πισίνα στη διάθεση όποιου έχει την τόλμη να κάνει το μπανάκι του στα 4.500 μέτρα. Πριν να το αποφασίσουμε, η ξεναγός με τον οδηγό μας άρχισαν και πάλι την προετοιμασία για ένα μικρό snack. 


Με ένα ξύλινο μεγάλο κουτάλι και ακριβώς εκεί που πέφτει το νερό στην πισίνα,  με πολλή προσοχή έβαλαν τα αυγά που είχαν εξαφανιστεί από το πρωινό τραπέζι, να βράσουν, ενώ εμείς τελικά κάναμε ένα μπάνιο, χωρίς βέβαια να μπορούμε να πλησιάσουμε εκεί που ρέει  το νερό, σε θερμοκρασία πάνω από τους 45° Κελσίου. Μια φετούλα ψωμί κι ένα αυγό, λόγω του υψομέτρου, ήταν απαραίτητο. Γι’ αυτό πρέπει  κανείς τον ξεναγό να τον κάνει, από την πρώτη στιγμή, φίλο. Να σε αντιμετωπίζει φιλικά και όχι επαγγελματικά, να μην κοιτάει το ρολόι του. 


Χωρίς καλά-καλά  να το καταλάβουμε, το ρολόι έδειχνε 12 και κάτι. Ήμασταν πολλές ώρες σε μεγάλο υψόμετρο και μάλλον θα έπρεπε να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε, αν μη τι άλλο, να προσγειωθούμε στο χώρο μας και στα μέτρα μας.



Η κατάβαση ήταν ονειρική! Μικρές λιμνούλες με πάμπολλα πουλιά των Άνδεων: φλαμίνγκος, Ανδεινοί πελεκάνοι και κάποια νεροπούλια, αλεπούδες, vicounias, λάμα, κατέβηκαν από τους τόπους τους  και από τα ριζιμιά τους να ξεδιψάσουν. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο για φωτογραφίες και περπάτημα, αλλά πιο πολύ για να χαρούμε από κοντά το τοπίο και αυτά τα πανέμορφα πουλιά.







Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε σε ένα μικρό χωριουδάκι, που κατοικούν περίπου 20 ορεσίβιοι, οι πιο πολλοί γέροντες, που κάθονται εκεί γιατί είναι ο τόπος τους. Εκεί έφτιαξαν τις οικογένειές τους, σφυρηλάτησαν το καμίνι της ζωής τους και τώρα, με τα οργωμένα από τις ρυτίδες πρόσωπά τους, ζουν όπως πάντα, σε όλη τους τη ζωή, με τα λίγα υπάρχοντά τους, με τις αναμνήσεις, αλλά και τις ελπίδες για τη ζωή. Το πέρασμα των τουριστών τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Μια ηλικιωμένη κυριούλα, από το παράθυρο της κουζίνας του μικρού της σπιτιού, πουλάει μόνο epanandas (μια τυρόπιτα με χειροποίητο φύλο που φτιάχνει εκείνη τη στιγμή και το βάζει στο τηγάνι, χρόνος παράδοσης 10 λεπτά της ώρας).


Παραγγείλαμε, για να τη βοηθήσουμε. Είχε βοηθό το 15χρονο παιδί της. Ζητήσαμε την άδειά της να τους φωτογραφίσουμε, μας το αρνήθηκε, πολύ περισσότερο για το παιδί της, να μη μάθει  στα σκουπίδια της τουριστικής βιομηχανίας. Και τα λίγα ρέστα που έπρεπε να μας δώσει πίσω, όταν της κάναμε νόημα να τα κρατήσει, με απίστευτη αξιοπρέπεια αρνήθηκε. Λίγο πριν φύγουμε, μια γριούλα που τελικά ήταν η μητέρα της, βγήκε και μας πήρε στο μικρό της σπιτάκι, εκεί που μεγάλωσε πέντε παιδιά. Όλα μέσα φτωχά και ταπεινά, αλλά  η γυναίκα  χαρούμενη και γελαστή.  Είθε να μείνει για  πάντα και στο υπόλοιπο της ζωής της, αυτό το  Ανδεινό χαμόγελο. 
Καθ' οδόν για το ξενοδοχείο μάς πήρε και πάλι ο ύπνος. Η καρδιά άρχισε και πάλι να ηρεμεί μετά από την ταλαιπωρία που της δώσαμε.


Το βράδυ καλέσαμε την ξεναγό μας με τον άνδρα της και το 2χρονο γιο τους για φαγητό, για ένα «ευχαριστώ». Βέβαια, παρά την κούραση της ημέρας και παρά το ότι την άλλη μέρα θα έπρεπε να είμαστε στις 6.30 το πρωί στο αεροδρόμιο, ο μικρός Manke κατάφερε να μας κρατήσει μέχρι τις 11.00. Όπως πάντα όμως η πραγματικότητα μάς προσγειώνει. Χαιρετώντας τον μικρό, καταλάβαμε ότι η Ατακάμα τελείωνε.  Εμπειρίες και μνήμες θα την κρατούν πάντα ζωντανή στην μνήμη μας.


Συνεχίζεται...

Η Ανθούλα Δανιήλ από τον "Πόρφυρα" στον "Ερμή"


Στο σημερινό φύλλο της καθημερινής Εφημερίδας της Ζακύνθου ΕΡΜΗΣ (Παρασκευή, 30 Μαΐου 2014 / ένθετο ΕΠΙΛΟΓΕΣ, φ. 4364, σ. 11) αναδημοσιεύεται -σε μιαν ολόκληρη σελίδα- από το λογοτεχνικό Περιοδικό της Κέρκυρας ΠΟΡΦΥΡΑΣ η κριτική παρουσίαση της Δρ Ανθούλας Δανιήλ, με τίτλο "Διάλογος με το Πέραν", που αφορά στον συγκεντρωτικό τόμο των ποιημάτων του π. Παναγιώτη Καποδίστρια "Καμένες πεταλούδες. Ποιήματα 1979-2009" (εκδ. επί-γνωση / Σταμούλης Αντ. Εκδοτικός Οίκος, 2010). 

Εάν υπάρχει δυσκολία ανάγνωσης από την ανωτέρω φωτογραφία του ΕΡΜΗ, ακόμη και μετά τη μεγέθυνσή της, κάντε κλικ ΕΔΩ!


Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Στα χείλη της Χιλής {5ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

5 του Μάη 2014 

Σήμερα προβλέπεται επίσκεψη στο φαράγγι με τους Κάκτους. Αυτά που δίνει το Internet, έδειχνε ένα μέρος πετρώδες με κάκτους.  Με το Νίκο κάναμε μια συμφωνία: να μη διαβάζουμε κριτικές από προηγούμενους επισκέπτες, να ζήσουμε τις δικές μας εμπειρίες. Να 'μαστε λοιπόν στο  Valley of  Cactus, ώρα 8.00 το πρωί, με τα σακίδιά μας. Μοιράσαμε στα μικρά μας μπουκάλια το νερό του ενός λίτρου και ξεκινήσαμε για μια πορεία  τεσσάρων ωρών μέσα στο φαράγγι, παράλληλα με ένα ποτάμι που δεν σταματά ολοχρονίς το ταξίδι του από τα χιονισμένα ηφαίστεια, να ρέει.


Πέτρα την πέτρα, βράχο το βράχο, πεζοπορούμε δεξιά και αριστερά. Ένα βουνό κυριολεκτικά σπασμένο στα δύο και σ' αυτά τα βράχια, πάνω ψηλά εκεί που έχει αποξηρανθεί και η τελευταία ικμάδα δροσιάς, φύτρωσαν αιωνόβιοι κάκτοι. Μεγαλώνουν ένα με δύο πόντους το χρόνο και σε απόσταση ο ένας από τον άλλον, ενώ νέοι κάκτοι φυτρώνουν στα κακοτράχαλα βράχια. Τελικά μοιάζουν με ξαφνιάσματα της φύσης, απομονωμένα, κυκλοθυμικά, φυτά κλεισμένα εγωιστικά στον εαυτό τους, με τα τόσα αγκάθια. Εκεί που φυτρώσανε, δεν τα πλησιάζει κανείς!


Συνεχίζουμε την πορεία μας και κάνουν την εμφάνισή τους μικροί, αλλά απροσπέλαστοι  καταρράκτες. Μόνος τρόπος να συνεχίσουμε, είναι να βγάλουμε τα παπούτσια, να μαζέψουμε τα παντελόνια και να περάσουμε στην αντίπερα όχθη που είναι πιο βατή. Χρειάστηκε να περπατήσουμε αρκετά, ξυπόλυτοι. Το νερό κρύο. Όπου έπεφτε ο ήλιος οι πέτρες καίγανε, όπου όμως δεν τις έβλεπε να τις ζεστάνει,  ήταν καλύτερα να περπατάς πάνω σε πάγο. 


Κάπου έπρεπε να ξαποστάσουμε. Η άγρια ομορφιά μάς είχε συνεπάρει. Βρήκαμε ένα βράχο ακριβώς κάτω από έναν τεράστιο πενταδάκτυλο κάκτο, που διέθετε μια μικρή, αρκετά επίπεδη επιφάνεια και στρώσαμε το τραπεζομαντηλάκι μας. 


Βγάλαμε τα λιγοστά καλούδια μας και αφού πλύναμε χέρια και πρόσωπο στο νερό του ποταμού, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε ίσως το πιο ωραίο γεύμα μας. Ένα βραστό αυγό, λίγο κατσικίσιο τυρί,  λίγα φρουτάκια και  το νεράκι μας, που κουβαλούσαμε  στην ειδική θήκη του σακιδίου. Μισή ώρα ξεκούραση  και πάλι,  με ανανεωμένες πλέον τις δυνάμεις, πήραμε  τη στράτα της επιστροφής.


Εκεί κάπου στα μισά, συναντήσαμε άλλους τρεις τολμηρούς  που αποφάσισαν να περπατήσουν το φαράγγι. Όταν φθάσαμε  στην έξοδο – είσοδο, μάς περίμενε μια απογοήτευση. Μερικά μικρά λεωφορεία (Mini Buses) με τουρίστες από ταξιδιωτικά γραφεία και ξενοδοχεία, έφεραν τους πελάτες τους να δουν και να φωτογραφίσουν το φαράγγι των Κάκτων, φωτογράφιζαν τους πρώτους και φυσικά πολυφωτογραφημένους κάκτους, στερώντας τους τη μαγεία της περιπέτειας του μοναδικού αυτού πανέμορφου φαραγγιού. Τι κρίμα  να αφήνεται κανείς έτσι, τελείως ανυποψίαστα, στα χέρια της τουριστικής βιομηχανίας! Είπα στην ξεναγό μας κάποια στιγμή: "το «ευχαριστώ», είναι πολύ μικρό. Το «ευγνώμων», δεν είναι αρκετό. Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω".
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας περίπου στις πέντε το απόγευμα κουρασμένοι, αλλά φορτωμένοι με ανεπανάληπτες εμπειρίες. Τελικά, έρχονται στην σκέψη και στην καρδιά τα λόγια του Δαυίδ: "ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε πάντα ένα σοφία εποίησας". Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει η πιο ξερή έρημος της γης!

Συνεχίζεται...

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων συμμέτοχο στην Εβδομάδα Περιβαλλοντικών Δράσεων - Μαθητόκοσμος 2014

[Το δέντρο στο Λόφο του Στράνη, έργο Πάνου Ζουπάνου,
συλλογή Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων.
]
Το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων συμμετέχοντας στην Εβδομάδα Περιβαλλοντικών Δράσεων – Μαθητόκοσμος 2013-14, της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου, οργανώνει εκπαιδευτικό πρόγραμμα που σχετίζεται με τα εκθέματα του Μουσείου που αναφέρονται στη Φύση (Το δέντρο κάτω από το οποίο ο Σολωμός έγραψε τον Ύμνο, φυτικά θέματα στη συλλογή Οικοσήμων του Μουσείου, χειρόγραφα του Εθνικού Ποιητή με αναφορές στη Φύση). 

Καλούνται τα σχολεία του νησιού να προγραμματίσουν την επίσκεψή τους στο Μουσείο από Δευτέρα 2 Ιουνίου έως Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014. (Τηλέφωνο προγραμματισμού επίσκεψης: 2695048982).

Στα χείλη της Χιλής {4ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

3 του Μάη 2014 



8.30 ξεκινήσαμε για την πρώτη μας εξόρμηση. Την ονομάσαμε «εκστρατεία» για  το National Park of Flamingos, ισπανιστί: “Miscanti - Miniques Reserva National Los Flamencos”. Πάμε να το κατακτήσουμε! Από τα 2.400 μέτρα, με την εκπληκτική μας ξεναγό, ανεβήκαμε στα 4.300 μέτρα.  Βρεθήκαμε σε δύο πανέμορφες λίμνες, η μία πολύ κοντά στην άλλη. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε περίοδο που ο χειμώνας έχει ήδη απειλητικά κάνει την εμφάνιση του κι αυτό σημαίνει για μεν εμάς: αντιανεμικά μπουφάν, παπούτσια  πορείας, δεν βρίσκω την κατάλληλη ελληνική λέξη, trekking shoes - άλλωστε γράφω  στην πτήση προς το Σαντιάγκο - σκούφους, κασκόλ, γάντια, γυαλιά ηλίου, κρέμα με υψηλή προστασία για τις ακτίνες του ηλίου, κρέμα για τα χείλη, εκεί ο ήλιος δεν αστειεύεται! δια δε τα flamingos !  αυτά, μόλις μυρίστηκαν τον ερχομό του χειμώνα, ξεκίνησαν μια ομαδική μετανάστευση  σε άλλη γη σε άλλα μέρη, ελεύθερα, χωρίς διαβατήρια και μπαγκάζια.


Το τοπίο εκπληκτικό!  Είχαμε γίνει ομάδα με άλλους τέσσερις, προφανώς Βραζιλιάνους,  αφού μεταξύ τους μιλούσαν Πορτογαλικά.  Μερικούς από μας, ανάμεσά τους κι εγώ, μας έπιασε, ευτυχώς ελαφρά, το υψόμετρο (altitude  sickness). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, για να αποφύγει κανείς τα φάρμακα, περιορίζει στο ελάχιστο τις δραστηριότητές του, αποφεύγει, αν αυτό του είναι δυνατόν, το φαγητό ή συμβιβάζεται με κάτι πολύ ελαφρύ, ένα φρούτο ας πούμε και πολύ νερό.  Το ξενοδοχείο μας όμως, από το οποίο είχαμε οργανώσει τη σημερινή εκδρομή, είχε άλλες, πιο προχωρημένες θέσεις στο θέμα αυτό.  Σταματήσαμε λοιπόν, μετά από περπάτημα 45 λεπτών, σε ένα πανοραμικό σημείο, για το μεσημεριανό μας.  Σαλάτα,  κρύα κρέατα, ψητό μοσχαράκι, ρύζι, λαχανικά και Χιλιανό κρασί. Η παρέα των Βραζιλιάνων ξεσάλωσε κυριολεκτικά στο φαγητό! Αρκέστηκα σε 2 μήλα και αρκετό νερό, αν και φύγαμε νηστικοί το πρωί, σύμφωνα με τις οδηγίες της ξεναγού μας. 


Στην επιστροφή μας, κάθοδος στα 2.400 μέτρα. Όταν η καρδιά άρχισε να ηρεμεί, μας χάρισε, για το καλό που της κάναμε, έναν απολαυστικό και ξεκούραστο ύπνο μέσα στο αυτοκίνητο. Όταν φθάναμε στο San Padro η ξεναγός μάς ξύπνησε λέγοντας: "Είδατε; μόλις αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, η καρδιά σας σάς αποζημίωσε με έναν καλό ύπνο, για να σας ευχαριστήσει για το καλό που της κάνατε".
4 του Μάη 

Το πρόγραμμα σήμερα είναι σαφώς πιο ελαφρύ. Ε! Να μην το παρακάνουμε κιόλας, με αυτά τα υψόμετρα δεν παίζει κανείς. Για σήμερα το πρωί ζητήσαμε από την ξεναγό μας κάτι πολύ διαφορετικό. Να αλλάξουμε το πρόγραμμα που της είχαμε δώσει. Θελήσαμε να περπατήσουμε μέσα στο χωριό, να δούμε πώς ζούνε αυτοί οι απίστευτοι άνθρωποι, που για εκατοντάδες χρόνια ζουν σε αυτό το υψόμετρο, κάτω από απίστευτα αντίθετες, αλλά πάντα σκληρές συνθήκες. Η θερμοκρασία λοιπόν για την ημέρα 29o C. Το βράδυ σταδιακά θα έφτανε στο -1  και για να γίνει αντιληπτό, εννοώ μείον ένα!  Βεβαίως, μπορεί πολύ εύκολα  να πέσει και στους μείον 18 βαθμούς Κελσίου, τους αντίστοιχους σε Φαρενάιτ υπολογίστε τους. Γράφω αυτά για  να αντιληφθεί κανείς  πόσο ακραίες είναι οι συνθήκες αυτών των τόσο σιωπηλών, σοβαρών και ταυτόχρονα καλοσυνάτων ορεσίβιων, των Ατακαμάνιανς, όπως τους ονομάζουν.


Πέραν όμως των πολλαπλών δυσκολιών που είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός της πλέον άνυδρης και ξερής ερήμου, ο τόπος τους είναι κυριολεκτικά περικυκλωμένος από δεκάδες ηφαίστεια, τα πιο πολλά ανενεργά, όμως 6 εξ αυτών βράζουν και βγάζουν τον απύθμενο θυμό τους. Κάθε σχεδόν 20 χρόνια, η πολύπαθη από πολλά πράγματα Χιλή, καλείται να επουλώνει τις πληγές που τις αφήνουν τα 8 και πάνω της κλίμακας Ρίχτερ, ξεσπάσματα των ηφαιστείων της. Η πάμπτωχη, λοιπόν, Ατακάμα, πάντα στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων του ανθρώπου με τα έγκατα της γης. Όσο θυμό κι αν βγάζουν προς τα έξω τα ηφαίστεια, οι Ατακαμάνιανς με πείσμα συνεχίζουν να αγαπούν το τόπο τους και πεισματικά να τον προστατεύουν από το θυμό του Εγκέλαδου.
Όμως, καθότι άνθρωποι και τον κόσμο οικούντες  και ας μην ξεχνάμε ότι πατέρας της ιστορίας είναι ο πόλεμος, οι φίλοι μας  οι φιλήσυχοι αγρότες και μικροκτηνοτρόφοι Ατακαμάνιανς, έχουν και εκείνοι τις δικές τους ένδοξες σελίδες, την ιστορία τους. Και εννοώ την ανθρώπινη ιστορία τους. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τα όσα ένα συντομία ανέφερα, αλλά και διάφορους εχθρούς κατακτητές. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ήθελαν ή τι λάφυρα μπορεί να πήραν, πέρα από πέτρες, άμμο, αλάτι, λάβα και σεισμούς. Πέρασαν διάφορες φυλές κατακτητών, με τελευταία και αγριότερη, ποιους άλλους;  τους πεπολιτισμένους  Ίνκας. Στο πέρασμά τους άφησαν καταστροφή. Και συνέχισαν το εκπολιτιστικό τους ταξίδι για τα παράλια, στον Ειρηνικό.
Η ξεναγός μας, με ένα καλοσυνάτο χαμόγελο, μάς διαβεβαίωσε ότι θα κάνει το καλύτερο δυνατό, ώστε να μας γνωρίσει τον τόπο της. Από εκείνη τη στιγμή πλέον, μάς έβλεπε όχι σαν τουρίστες, που ούτως ή άλλως δεν είμαστε, αλλά σαν ταξιδευτές, και πάνω από όλα, κάτι που εμάς μας συγκίνησε, σαν φίλους. Ήταν η πρώτη φορά που ξεναγούσε Έλληνες.
Πορευθήκαμε μέσα στα γεμάτα ψιλή άμμο, μάλλον σκόνη, σοκάκια. Μας έδειξε την άλλη όψη του χωριού, που, αν δεν το επιδιώξεις, δεν υπάρχει περίπτωση  να τη δεις. Φτωχά, ταπεινά, χαμηλοτάβανα σπιτάκια, φτιαγμένα με γήινα υλικά, όπως λάσπη ανακατεμένη με νερό  και άχυρα και ψιλά κλαδιά από τα ξερά δέντρα, με ό,τι δηλαδή τους προσφέρει η μάνα γη, ξύλινα ακατέργαστα δοκάρια από τα δέντρα που ξεραίνονται, για να συγκρατούν την χορτάρινη σκεπή. Τα πράγματά τους τόσο λιγοστά, ίσα ίσα για να καλύπτουν τις ελάχιστες ανάγκες τους, χωρίς υποψία εσωτερικού διάκοσμου, φωτογραφίες ή πίνακες. Παντού όμως στολίζουν τους άδειους τοίχους κάποιες σκηνές από βραχογραφίες του τόπου τους ή απεικονίζουν σκηνές από την καθημερινή τους ζωή με τα βικούνια και τα ξαδέλφια τους, τα λάμα.
Κουρασμένοι από την κάψα του ήλιου, μέσα στη σκόνη που σήκωναν τα περαστικά αυτοκίνητα, ποδήλατα και ζώα, αλλά και τα πόδια μας, που κυριολεκτικά τα σέρναμε από την κούραση, σκεφτόμασταν πώς, χωρίς να τη φέρουμε σε δύσκολη θέση, να της ζητήσουμε τόπο να ξαποστάσουμε. Τότε μας λέει: «μένω εδώ, σε αυτήν την όαση». Το χωριό διαθέτει 16 οάσεις. Η ξεναγός μας μένει στη μεγαλύτερη, με 500 κατοίκους. Με περισσή καλοσύνη μάς πρότεινε να μας κάνει το τραπέζι στο σπίτι της. Ένα μικρό, σχεδόν στρογγυλό  σπιτάκι,  χωρίς κάγκελα και πορτόνια. Ο άντρας της είναι επιστήμων και εργάζεται για την Κυβέρνηση. Ο δίχρονος γιος της, στον παιδικό σταθμό. Εκεί, σε αυτό το μικρό, απλό και απέριττο σπιτάκι,  μάς περίμενε ένα έτοιμο στρωμένο τραπέζι έξω στην αυλή, που η ίδια είχε ετοιμάσει από το πρωί, πριν έρθει να μας παραλάβει. 




Άνοιξε την ακλείδωτη πόρτα. Ρίξαμε λίγο  νερό στα πρόσωπά μας, πραγματικά βάλσαμο!  Το φαγητό της τόσο, όσο χρειάζεται. Σαλάτα, κρέας με ρύζι και κινόα, λίγα φρούτα και ένα γευστικότατο γλυκό. Μερίδες που δεν παραπέμπουν στη δική μας ευμάρεια και ασυδοσία. Εδώ, σε αυτόν τον πέτρινο τόπο, όλα έχουν τα όρια τους. Ο τόπος δεν σε αφήνει να ξεφύγεις σε σπατάλες, σε απογυμνώνει, σε συγκρατεί στις πραγματικές σου ανάγκες, σε αφυδατώνει όταν θελήσεις να σπαταλήσεις όσα σου χαρίζει. Τι απομένει λοιπόν, παρά να τον σεβαστείς.
Η συζήτηση την ώρα του φαγητού, σχετική  με τη ζωή στην όαση, αλλά και ευρύτερα, στο χωριό μάς είχε απορροφήσει. Κάποια στιγμή μάς επανέφερε στην πραγματικότητα, ήταν 2.00 το μεσημέρι  και στις 4.00 έπρεπε να φύγουμε για την επόμενη εκστρατεία μας. Αυτή τη φορά, επίσκεψη στην αποξηραμένη λίμνη του  αλατιού (Reserva  National Los Flamencos).




Μια επιγραφή στην είσοδο του πάρκου μάς έκανε τεράστια εντύπωση. Την παραθέτω ως έχει στην αγγλική: "Dear visitor, soncor, part of the National Reserve Los Flamencos, is managed by an association  between CONAF and Indigenous  community of Toconao. In this area you will find local guides, who will help you with information and interpretation of the natural resources and cultural heritages. Please, observe the rules that the park rangers and the local guides will give to you". Βλέπει κανείς, πόσο οι άνθρωποι αγαπούν τον τόπο τους και έχουν λόγο για τον τόπο τους. Δεν πηγαίνουν κάποιοι εγκάθετοι, που δεν τους συνδέει τίποτε με τα μέρη αυτά, παρά μόνο μια  πρόσληψη και μετά ένας μισθός να τρέχει.


Το πάρκο αυτό είναι μία τεράστια αποξηραμένη λίμνη αλατιού. Δεν μπορώ  να θυμηθώ σε πόσα μέτρα είναι το βάθος του αλατιού.  Εμένα με εντυπωσίασε το μέγεθος της επιφάνειας. Χάνεται το μάτι στο λίγο βρώμικο, από την σκόνη και τους αέρηδες, λευκό του αλατιού.  Το πάρκο αυτό είναι μόλις 20 χιλιόμετρα νότια του San Pedro. Διαθέτει πολλά μονοπάτια για πεζοπορία, ανάμεσα στο άγριο αλάτι. Μέσα σε αυτή την αποξηραμένη λίμνη υπάρχουν κάποιες  μικρές λιμνούλες με αλμυρό νερό, φλαμίνγκος και πελαργοί και ένας σεβαστός αριθμός από άλλα νεροπούλια που "βόσκουν τ' άσπρο αλάτι", για να θυμηθούμε και τα λιανοτράγουδα του Θεοδωράκη. Εδώ  μάλλον θα πρέπει να σταματήσω  και ας συνεχίσουν οι φωτογραφίες την ξενάγησή σας. Ο καλός και επί 25ετία φίλος και συνταξιδευτής σε αυτήν την εξόρμηση, ο Νίκος, για πολλά χρόνια έχει επιδοθεί, μετά μανίας θα έλεγα, στο" bird watching". Έτσι γεμίζει τις μπαταρίες του. Από αλληλεγγύη και μόνο μπήκα σ´ αυτό το σπορ να φωτογραφίζω πουλιά, ώστε να ενημερώσει τη συλλογή του.




Χωρίς να το καταλάβουμε, πέρασε η ώρα και άρχισε το δείλι. Ξαφνικά οι λιμνούλες γέμισαν χρώματα. Τα λίγα σύννεφα στον ουρανό άρχισαν να καθρεφτίζονται στα νερά της λίμνης. Τα πουλιά άρχισαν και κείνα τη δική τους συναυλία, σαν να ήθελαν εγωιστικά να παραβγούν σε αυτή την πανδαισία των χρωμάτων ή να συμπληρώσουν την ομορφιά. Μια γλυκιά σιωπή είχε απλωθεί παντού, σεβαστή από όλους. Βρήκα την ευκαιρία να σιγοψάλω μέσα μου του Εσπερινού το πιο γλυκό κομμάτι, το "Φως ιλαρόν αγίας δόξης… ". Βλέπω αυτόν τον ήλιο απέναντι σαν ξεχασμένο θαύμα. Απολαύσετε φίλοι μου ό,τι μπορεί ένας φακός να απαθανατίσει.
Κάπου χάσαμε την πολύτιμη φίλη και ξεναγό μας. Εκείνη, όταν είδε ότι μας απορρόφησε το τοπίο και οι μηχανές μας πήραν φωτιά και δεν της δίναμε σημασία, μάς άφησε να απολαύσουμε το δειλινό και σιωπηλά έφυγε. Πήγε στην είσοδο του πάρκου. Εκεί υπάρχει ένας λιτός, πανέμορφος χώρος, με πέντε-έξη τραπεζάκια και σκαμνιά φτιαγμένα από το αλάτι της λίμνης. Έστρωσε  ένα παραδοσιακό χειροποίητο τραπεζομάντιλο και σε ξύλινα πιατάκια μάς ετοίμασε κάποια τερψιλαρύγγια μεζεδάκια συνοδευόμενα από μια κούπα πραγματικά λαχταριστό, ντόπιο τσάι. Μια κούπα ζεστό τσάι ήταν ό,τι καλύτερο. Εκεί, μόλις αρχίζει να πέφτει ο ήλιος κάνει πραγματικά απίστευτο κρύο. Όμως, το ζεστό τσάι μάς έκανε να απολαύσουμε, για λίγο ακόμη, τον χώρο, έστω και μέσα στο σκοτάδι.


Φύγαμε τελευταίοι. Η κούραση άρχισε πάλι να γίνεται αισθητή μόνο όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Το μακρύ ταξίδι της μέρας, μέσα στη νύχτα. Αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το βραδινό μας, προκειμένου να κερδίσουμε ύπνο. Η αυριανή μέρα εξίσου ενδιαφέρουσα, αλλά προμηνύονταν και κοπιαστική, αν και δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας περίμενε. Ας είναι, ες αύριον τα σπουδαία.

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Στα χείλη της Χιλής {3ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

Σαντιάγκο

Ξανά στο αεροδρόμιο με την πολυταξιδεμένη μου βαλίτσα και με έναν πολύ καλό φίλο, που μας συνδέει μια φιλία 25 χρόνια. Είκοσι πέντε χρόνια ανέφελης φιλίας! Λατρεύει τα ταξίδια. Λατρεύει παράξενους τόπους για προορισμό. Έτσι συμβιβαστήκαμε. Ο δικός μου προορισμός, η έρημος Ατακάμα και ο δικός του, καθότι μέσα σε όλες τις ανησυχίες του είναι και το bird watching, τι άλλο θα μπορούσε, παρά τα νησιά Γκαλαπάγκος (Galapagos). Είπαμε, συμβιβαστήκαμε. Καλοί φίλοι, αν και τόσο αντίθετοι χαρακτήρες. Πρέπει να παντρέψουμε την πιο άνυδρη έρημο the driest deserτου κόσμου και, όπως έχω διαβάσει σε πολλά sites, 100 φορές πιο ξερή, ακόμη και από την Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια, με τα Γκαλαπάγκος μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό.
Ο φίλος Νίκος μέσα στο αεροπλάνο είχε μαζί του 2 βιβλία, το ένα για τα πουλιά, που δεν μου έκανε εντύπωση γιατί δεν με πολυενδιαφέρουν, και το άλλο, που άνοιξε να διαβάσει, μπορεί να είναι και σύμπτωση! ένα βιβλίο των: Brian Keenan and John McCarthy. Tίτλος του βιβλίου: "Between Extremes". Άντε τώρα να συμβιβάσουμε την έρημο με τον Ειρηνικό. Θα μου πείτε, μα τα έχει ήδη συμβιβάσει η φύση αυτά εδώ και αιώνες! Αλλού το πάω το πράμα.  Τα νησιά Γκαλαπάγκος είναι μέσα στην βαριά τουριστική βιομηχανία. Πηγαίνω εκεί να δω  Ιγκουάνας και ένα πουλί που οι ντόπιοι εκεί το ονομάζουν Γαλαζοπόδαρη Σούλα!
Πολύωρο και ίσως για κάποιους κουραστικό ταξίδι. Τελικά πιστεύω ότι  το ταξίδι είναι σημαντικότερο από τον προορισμό. Στοχεύοντας στον προορισμό  μπορείς πολύ εύκολα να χάσεις το νόημα του ταξιδιού. Θυμηθείτε την Ιθάκη του Καβάφη.
Μετά από 18 ώρες ταξίδι, 10 ώρες από εκεί που ξεκινήσαμε για το Σάο Πάολο της Βραζιλίας και 4 ώρες αλλαγή αεροπλάνου και άλλες 4.30 ώρες για το Σαντιάγκο, πρωτεύουσα της Χιλής. Μία πόλη με 7.500.000 κατοίκους, δηλαδή ο μισός πληθυσμός της μακρόστενης αυτής χώρας έχει μετακομίσει στην πρωτεύουσα. Επτάμισι εκατομμύρια πρωτευουσιάνοι λοιπόν!!!




Στο 3ήμερο που είχαμε διαθέσιμο στο Σαντιάγκο, επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό Ναό του πολιούχου της πόλεως San Diego, το αξιόλογο αρχαιολογικό μουσείο "Precolombian Inka Museum", την Ιστορική πλατεία των όπλων - μην ξεχνάτε ότι είναι λατινοαμερικάνικη χώρα η Χιλή, με πολλούς πολιτικούς αναβρασμούς, πολλές φορές ανέβηκε το θερμόμετρο στην σύγχρονη ιστορία της, ε! να μην έχει και μια πλατεία αιματοβαμμένη;
Κάποια στιγμή μεσημέριασε, έπρεπε να κοιτάξουμε και άλλα πράγματα, πιο πεζά μεν, ουσιαστικά δε, διότι σε αυτόν  τον πλανήτη τίποτε δεν είναι αεικίνητο, εκτός μάλλον από  τον ίδιο  τον πλανήτη Γη. Έτσι, για να συνεχίσουν οι σωματικές δυνάμεις να ακολουθούν το ανήσυχο και απαιτητικό μυαλό μας, έπρεπε να το φροντίσουμε. Το κόψαμε με τα πόδια με προορισμό την πολύ αγαπημένη στους Χιλιανούς market hall ή και Ιχθυομαρκέτα. Γύρω - γύρω πουλούν ωραιότατα και ολόφρεσκα ψάρια με βασιλιά  τους το σολομό του Ειρηνικού. Ολόφρεσκος και πάμφθηνος. Ε! να μην τον τιμήσουμε; Τον τιμήσαμε λοιπόν και όπως λέει και ο φίλος της γεύσης, Ηλίας Μαμαλάκης, "μπουκιά και συγχώριο"! Με αναπτερωμένες πλέον τις δυνάμεις μας, περιπλανηθήκαμε αρκετά μέσα στο κέντρο της πόλης. Κάτι που γνωρίζουν καλά όσοι ταξιδεύουν, χρειάζεται και "οικονομία δυνάμεων" να κοντρολάρεις (ωραία λέξη) τις περισσές απαιτήσεις σου. Χρειάζεται και ξεκούραση, να συμμαζέψεις  και να αποθηκεύσεις τις εικόνες, τις εμπειρίες, τις μουσικές στους δρόμους, τα χρώματα και τις γεύσεις. Μα φυσικά, και τους ανθρώπους, καλοσυνάτους, χαρούμενους, γελαστούς, πρόθυμους  να σε βοηθήσουν με το χαμόγελό τους και με τα χέρια τους, σ’ αυτό που εσύ τους ρωτάς στα αγγλικά και εκείνοι προσπαθούν να σου εξηγήσουν στα… ισπανικά.




Το ημερολόγιο γράφει 29 Απριλίου 2014. Ο ξεναγός μας στην ώρα του. Είπαμε για αναχώρηση στις 08.00 για το Isla Negra  και μετά στο Valparaiso και το Vinia del Mar.


Isla Negra: επίσκεψη στο σπίτι-μουσείο του Χιλιάνου Νομπελίστα, Pablo Nerunda. Έχουμε μπροστά μας περίπου 120 χιλιόμετρα. Βγαίνουν τα IPads για να μας ενημερώσουν για πολλά, όσα θα δούμε και φυσικά να διορθώσουμε ή και να συμπληρώσουμε τον ξεναγό  μας αν χρειαστεί …
Ψάχνω να βρω κάποια ποιήματα του Νερούντα και πέφτω σε ένα youtube που μου έκανε εντύπωση, ψάξτε το, αξίζει να διαβαστεί. Τίτλος ποιήματος:  "Αργοπεθαίνει", που αποδίδεται στον Νερούδα, αλλά είναι στην πραγματικότητα της Βραζιλιάνας Μάρθα Μεντέιρος. Όμως το χρησιμοποιούμε εδώ, διότι μας εκφράζει: 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν θυσιάζει μια βεβαιότητα για μία αβεβαιότητα, όποιος δεν αφήνει το ασφαλές λιμάνι  κλπ.
Έτσι, με λίγο Νερούντα, ταξιδεύουμε για το σπίτι του.  Ο Νερούντα, ποιητική αδεία, ονομάτισε τον τόπο του Isla Negra, που όμως δεν είναι ούτε μαύρο και δεν είναι και νησί. Διάλεξε έναν πανέμορφο χώρο στον Ειρηνικό, άκουγε τους παφλασμούς των κυμάτων και τους έκανε στίχους και γίνανε τραγούδια. Συλλέκτης όμορφων πραγμάτων από διάφορα μέρη του κόσμου που ταξίδεψε ή και υπηρέτησε ως διπλωμάτης. Πολυτάραχη η προσωπική, πολιτική και η κοινωνική ζωή του. Σήμερα αναπαύεται με την 3η κατά σειρά σύζυγό του σε έναν απλό απέριττο τάφο, δίπλα στο σπίτι του.




Valparaiso - Vina del Mar
Ο Νερούντα ονόμασε τον τόπο  αυτό "ερωμένη του Ωκεανού", εξαιτίας της σπάνιας ομορφιάς του. Κομβικό λιμάνι, μέχρι τότε που άνοιξε το κανάλι του Παναμά και άλλαξε η πορεία  όλων των καραβιών. Αποτελεί όμως το επίνειο του Σαντιάγκο και το μεγάλο λιμάνι της Χιλής.  Μια πόλη που είχε μέρες  δόξας, αλλά τώρα έχει ξεπέσει σε μια τεράστια πόλη άναρχα κτισμένη. Κτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους, πρόσβαση μόνο με τελεφερίκ (cables cars), όπου, σύμφωνα πάντα με τον ξεναγό μας, λειτουργούν μόνο 3 από τα 15. Πριν από έναν μήνα μια πυρκαγιά έσπειρε το τρόμο,  έχασαν 1200 οικογένειες τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους. Λυπάμαι, η καταστροφή, ο πόνος, η θλίψη, τα δάκρυα, δεν φωτογραφίζονται.  Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να σιωπήσει και να στρέψει την προσευχή σου στον Θεό για τους ανθρώπους αυτούς. 






 Επιστροφή στο Σαντιάγκο το βραδάκι.

 Πρωτομαγιά στο Σαντιάγκο


Ανεβήκαμε σ' έναν λόφο μέσα στην πόλη, στο San Christobal. Περπατήσαμε περίπου 11 χιλιόμετρα με ένα ψιλοβρόχι και λίγο κρύο. Επάνω στον λόφο κάποτε δέσποζε ένα μεγάλο άγαλμα της  Παναγίας, βέβαια συνεχίζει να υφίσταται, αλλά τώρα δεσπόζει και μια κεραία της τηλεόρασης. Τι να κάνουμε, η τεχνολογία έχει τις δικές της απαιτήσεις. Στην πόλη επικρατεί μια σχετική ανησυχία. Παντού μπλόκα της αστυνομίας, ελπίζω να μην συμβεί κάτι. 


Μεσημεριάσαμε σ' ένα πολύ απλό, αλλά πανέμορφο ταβερνάκι, που συχνάζουν μόνο άνθρωποι της γειτονιάς. Προσπαθήσαμε να μάθουμε πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην πόλη, λόγω της Πρωτομαγιάς, δεδομένου ότι τις μέρες εκείνες ήταν σε εξέλιξη κάποιες απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες των εκπαιδευτικών και των μαθητών, αλλά δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε. Τυχεροί, που καταφέραμε και παραγγείλαμε το φαγητό μας.
Θα πρέπει να ξεκουραστούμε γιατί αύριο πετάμε πολύ νωρίς για Ατακάμα.
2 του Μάη: 6.00 το πρωί, καθ' οδόν για το αεροδρόμιο του Σαντιάγκο.
Αφού περάσαμε όλη αυτή την βαρετή διαδικασία check in κλπ. επιβιβαζόμαστε και να΄ μαστε στον χιλιανό ουρανό, πετάμε για τον Βορρά, σε δίωρη πτήση για την πιο ξερή έρημο του κόσμου, την Ατακάμα.

Έρημος Ατακάμα: Άμμος - αλάτι - λάβα


Έκταση, μιάμιση φορά η Ελλάδα. Πληθυσμός, περίπου ένα εκατομμύριο και οι περισσότεροι ζουν στα παράλια. Το αεροδρόμιο, στην πόλη - χωριό με το όνομα  Calama. Εκτός του αεροδρομίου,  η πόλη αυτή είναι πεθαμένη. Θυμίζει σκηνές από τη μονομαχία στο El Paso. Όλη η πόλη είναι ένα με την Έρημο, που την περιβάλλει αρκετά εγωιστικά,  θα έλεγα σαρκαστικά, σαν να θέλει κυριολεκτικά να την καταπιεί και να τη σκεπάσει για πάντα με την άμμο της.
Ένας καλοσυνάτος και χαμογελαστός άνθρωπος, ντόπιος, μάς περίμενε με τα ονόματά μας σ’ ένα χαρτί Α4, για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο μας. Έχουμε να διανύσουμε 120 χιλιόμετρα μέχρι να φθάσουμε στο San Pedro de Atakama, όπου βρίσκονται όλα τα ξενοδοχεία.  Και είναι, θα έλεγα, το κεφαλοχώρι της περιοχής αν και μικρότερο από την Calama.




Αυτή η έρημος είναι παράξενη. Ταξιδεύουμε και μας έχει καθηλώσει όλους! Έχει μια παράξενα προκλητική, άγρια ομορφιά, σε τρομάζει, αλλά δεν την αφήνεις από τα μάτια σου. Οι άνθρωποί της λιγομίλητοι, έως και σιωπηλοί, σε κοιτάζουν για δευτερόλεπτα και αμέσως κοιτάζουν τη γη τους και εννοώ την  έρημό  τους. Πολλοί λίγοι μιλούν αγγλικά. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ισπανικά τα ομιλούν σε όλη τη Λατινική Αμερική εκτός Βραζιλίας. Αυτό τους κάνει να αισθάνονται αυτάρκεις.
Αρχίζει ο χειμώνας και ο αριθμός των επισκεπτών έχει  σαφώς μειωθεί. Όλα τα ξενοδοχεία είναι φτιαγμένα σύμφωνα με τις επιταγές και τις απαιτήσεις της Ερήμου, όλα είναι μονώροφα, με λάσπη σοβαντισμένα ή χτισμένα με πέτρα ντόπια, με χόρτα στην σκεπή και καλάμια στην οροφή.


Αποφασίσαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να προσαρμοστούμε στα 2.500 μέτρα υψόμετρο, γιατί το αυριανό μας πρόγραμμα θα ήταν λίγο βαρύ. Θα ανεβούμε στα 4.300 μέτρα! Το απόγευμα περπατήσαμε περίπου 2 χιλιόμετρα και πήγαμε να δούμε το χωριό. Χαζέψαμε στα μαγαζάκια, επισκεφθήκαμε την παλιά εκκλησία και το μουσείο.
Συνεχίζεται...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails