© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Στα χείλη της Χιλής {3ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

Σαντιάγκο

Ξανά στο αεροδρόμιο με την πολυταξιδεμένη μου βαλίτσα και με έναν πολύ καλό φίλο, που μας συνδέει μια φιλία 25 χρόνια. Είκοσι πέντε χρόνια ανέφελης φιλίας! Λατρεύει τα ταξίδια. Λατρεύει παράξενους τόπους για προορισμό. Έτσι συμβιβαστήκαμε. Ο δικός μου προορισμός, η έρημος Ατακάμα και ο δικός του, καθότι μέσα σε όλες τις ανησυχίες του είναι και το bird watching, τι άλλο θα μπορούσε, παρά τα νησιά Γκαλαπάγκος (Galapagos). Είπαμε, συμβιβαστήκαμε. Καλοί φίλοι, αν και τόσο αντίθετοι χαρακτήρες. Πρέπει να παντρέψουμε την πιο άνυδρη έρημο the driest deserτου κόσμου και, όπως έχω διαβάσει σε πολλά sites, 100 φορές πιο ξερή, ακόμη και από την Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια, με τα Γκαλαπάγκος μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό.
Ο φίλος Νίκος μέσα στο αεροπλάνο είχε μαζί του 2 βιβλία, το ένα για τα πουλιά, που δεν μου έκανε εντύπωση γιατί δεν με πολυενδιαφέρουν, και το άλλο, που άνοιξε να διαβάσει, μπορεί να είναι και σύμπτωση! ένα βιβλίο των: Brian Keenan and John McCarthy. Tίτλος του βιβλίου: "Between Extremes". Άντε τώρα να συμβιβάσουμε την έρημο με τον Ειρηνικό. Θα μου πείτε, μα τα έχει ήδη συμβιβάσει η φύση αυτά εδώ και αιώνες! Αλλού το πάω το πράμα.  Τα νησιά Γκαλαπάγκος είναι μέσα στην βαριά τουριστική βιομηχανία. Πηγαίνω εκεί να δω  Ιγκουάνας και ένα πουλί που οι ντόπιοι εκεί το ονομάζουν Γαλαζοπόδαρη Σούλα!
Πολύωρο και ίσως για κάποιους κουραστικό ταξίδι. Τελικά πιστεύω ότι  το ταξίδι είναι σημαντικότερο από τον προορισμό. Στοχεύοντας στον προορισμό  μπορείς πολύ εύκολα να χάσεις το νόημα του ταξιδιού. Θυμηθείτε την Ιθάκη του Καβάφη.
Μετά από 18 ώρες ταξίδι, 10 ώρες από εκεί που ξεκινήσαμε για το Σάο Πάολο της Βραζιλίας και 4 ώρες αλλαγή αεροπλάνου και άλλες 4.30 ώρες για το Σαντιάγκο, πρωτεύουσα της Χιλής. Μία πόλη με 7.500.000 κατοίκους, δηλαδή ο μισός πληθυσμός της μακρόστενης αυτής χώρας έχει μετακομίσει στην πρωτεύουσα. Επτάμισι εκατομμύρια πρωτευουσιάνοι λοιπόν!!!




Στο 3ήμερο που είχαμε διαθέσιμο στο Σαντιάγκο, επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό Ναό του πολιούχου της πόλεως San Diego, το αξιόλογο αρχαιολογικό μουσείο "Precolombian Inka Museum", την Ιστορική πλατεία των όπλων - μην ξεχνάτε ότι είναι λατινοαμερικάνικη χώρα η Χιλή, με πολλούς πολιτικούς αναβρασμούς, πολλές φορές ανέβηκε το θερμόμετρο στην σύγχρονη ιστορία της, ε! να μην έχει και μια πλατεία αιματοβαμμένη;
Κάποια στιγμή μεσημέριασε, έπρεπε να κοιτάξουμε και άλλα πράγματα, πιο πεζά μεν, ουσιαστικά δε, διότι σε αυτόν  τον πλανήτη τίποτε δεν είναι αεικίνητο, εκτός μάλλον από  τον ίδιο  τον πλανήτη Γη. Έτσι, για να συνεχίσουν οι σωματικές δυνάμεις να ακολουθούν το ανήσυχο και απαιτητικό μυαλό μας, έπρεπε να το φροντίσουμε. Το κόψαμε με τα πόδια με προορισμό την πολύ αγαπημένη στους Χιλιανούς market hall ή και Ιχθυομαρκέτα. Γύρω - γύρω πουλούν ωραιότατα και ολόφρεσκα ψάρια με βασιλιά  τους το σολομό του Ειρηνικού. Ολόφρεσκος και πάμφθηνος. Ε! να μην τον τιμήσουμε; Τον τιμήσαμε λοιπόν και όπως λέει και ο φίλος της γεύσης, Ηλίας Μαμαλάκης, "μπουκιά και συγχώριο"! Με αναπτερωμένες πλέον τις δυνάμεις μας, περιπλανηθήκαμε αρκετά μέσα στο κέντρο της πόλης. Κάτι που γνωρίζουν καλά όσοι ταξιδεύουν, χρειάζεται και "οικονομία δυνάμεων" να κοντρολάρεις (ωραία λέξη) τις περισσές απαιτήσεις σου. Χρειάζεται και ξεκούραση, να συμμαζέψεις  και να αποθηκεύσεις τις εικόνες, τις εμπειρίες, τις μουσικές στους δρόμους, τα χρώματα και τις γεύσεις. Μα φυσικά, και τους ανθρώπους, καλοσυνάτους, χαρούμενους, γελαστούς, πρόθυμους  να σε βοηθήσουν με το χαμόγελό τους και με τα χέρια τους, σ’ αυτό που εσύ τους ρωτάς στα αγγλικά και εκείνοι προσπαθούν να σου εξηγήσουν στα… ισπανικά.




Το ημερολόγιο γράφει 29 Απριλίου 2014. Ο ξεναγός μας στην ώρα του. Είπαμε για αναχώρηση στις 08.00 για το Isla Negra  και μετά στο Valparaiso και το Vinia del Mar.


Isla Negra: επίσκεψη στο σπίτι-μουσείο του Χιλιάνου Νομπελίστα, Pablo Nerunda. Έχουμε μπροστά μας περίπου 120 χιλιόμετρα. Βγαίνουν τα IPads για να μας ενημερώσουν για πολλά, όσα θα δούμε και φυσικά να διορθώσουμε ή και να συμπληρώσουμε τον ξεναγό  μας αν χρειαστεί …
Ψάχνω να βρω κάποια ποιήματα του Νερούντα και πέφτω σε ένα youtube που μου έκανε εντύπωση, ψάξτε το, αξίζει να διαβαστεί. Τίτλος ποιήματος:  "Αργοπεθαίνει", που αποδίδεται στον Νερούδα, αλλά είναι στην πραγματικότητα της Βραζιλιάνας Μάρθα Μεντέιρος. Όμως το χρησιμοποιούμε εδώ, διότι μας εκφράζει: 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν θυσιάζει μια βεβαιότητα για μία αβεβαιότητα, όποιος δεν αφήνει το ασφαλές λιμάνι  κλπ.
Έτσι, με λίγο Νερούντα, ταξιδεύουμε για το σπίτι του.  Ο Νερούντα, ποιητική αδεία, ονομάτισε τον τόπο του Isla Negra, που όμως δεν είναι ούτε μαύρο και δεν είναι και νησί. Διάλεξε έναν πανέμορφο χώρο στον Ειρηνικό, άκουγε τους παφλασμούς των κυμάτων και τους έκανε στίχους και γίνανε τραγούδια. Συλλέκτης όμορφων πραγμάτων από διάφορα μέρη του κόσμου που ταξίδεψε ή και υπηρέτησε ως διπλωμάτης. Πολυτάραχη η προσωπική, πολιτική και η κοινωνική ζωή του. Σήμερα αναπαύεται με την 3η κατά σειρά σύζυγό του σε έναν απλό απέριττο τάφο, δίπλα στο σπίτι του.




Valparaiso - Vina del Mar
Ο Νερούντα ονόμασε τον τόπο  αυτό "ερωμένη του Ωκεανού", εξαιτίας της σπάνιας ομορφιάς του. Κομβικό λιμάνι, μέχρι τότε που άνοιξε το κανάλι του Παναμά και άλλαξε η πορεία  όλων των καραβιών. Αποτελεί όμως το επίνειο του Σαντιάγκο και το μεγάλο λιμάνι της Χιλής.  Μια πόλη που είχε μέρες  δόξας, αλλά τώρα έχει ξεπέσει σε μια τεράστια πόλη άναρχα κτισμένη. Κτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους, πρόσβαση μόνο με τελεφερίκ (cables cars), όπου, σύμφωνα πάντα με τον ξεναγό μας, λειτουργούν μόνο 3 από τα 15. Πριν από έναν μήνα μια πυρκαγιά έσπειρε το τρόμο,  έχασαν 1200 οικογένειες τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους. Λυπάμαι, η καταστροφή, ο πόνος, η θλίψη, τα δάκρυα, δεν φωτογραφίζονται.  Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να σιωπήσει και να στρέψει την προσευχή σου στον Θεό για τους ανθρώπους αυτούς. 






 Επιστροφή στο Σαντιάγκο το βραδάκι.

 Πρωτομαγιά στο Σαντιάγκο


Ανεβήκαμε σ' έναν λόφο μέσα στην πόλη, στο San Christobal. Περπατήσαμε περίπου 11 χιλιόμετρα με ένα ψιλοβρόχι και λίγο κρύο. Επάνω στον λόφο κάποτε δέσποζε ένα μεγάλο άγαλμα της  Παναγίας, βέβαια συνεχίζει να υφίσταται, αλλά τώρα δεσπόζει και μια κεραία της τηλεόρασης. Τι να κάνουμε, η τεχνολογία έχει τις δικές της απαιτήσεις. Στην πόλη επικρατεί μια σχετική ανησυχία. Παντού μπλόκα της αστυνομίας, ελπίζω να μην συμβεί κάτι. 


Μεσημεριάσαμε σ' ένα πολύ απλό, αλλά πανέμορφο ταβερνάκι, που συχνάζουν μόνο άνθρωποι της γειτονιάς. Προσπαθήσαμε να μάθουμε πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην πόλη, λόγω της Πρωτομαγιάς, δεδομένου ότι τις μέρες εκείνες ήταν σε εξέλιξη κάποιες απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες των εκπαιδευτικών και των μαθητών, αλλά δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε. Τυχεροί, που καταφέραμε και παραγγείλαμε το φαγητό μας.
Θα πρέπει να ξεκουραστούμε γιατί αύριο πετάμε πολύ νωρίς για Ατακάμα.
2 του Μάη: 6.00 το πρωί, καθ' οδόν για το αεροδρόμιο του Σαντιάγκο.
Αφού περάσαμε όλη αυτή την βαρετή διαδικασία check in κλπ. επιβιβαζόμαστε και να΄ μαστε στον χιλιανό ουρανό, πετάμε για τον Βορρά, σε δίωρη πτήση για την πιο ξερή έρημο του κόσμου, την Ατακάμα.

Έρημος Ατακάμα: Άμμος - αλάτι - λάβα


Έκταση, μιάμιση φορά η Ελλάδα. Πληθυσμός, περίπου ένα εκατομμύριο και οι περισσότεροι ζουν στα παράλια. Το αεροδρόμιο, στην πόλη - χωριό με το όνομα  Calama. Εκτός του αεροδρομίου,  η πόλη αυτή είναι πεθαμένη. Θυμίζει σκηνές από τη μονομαχία στο El Paso. Όλη η πόλη είναι ένα με την Έρημο, που την περιβάλλει αρκετά εγωιστικά,  θα έλεγα σαρκαστικά, σαν να θέλει κυριολεκτικά να την καταπιεί και να τη σκεπάσει για πάντα με την άμμο της.
Ένας καλοσυνάτος και χαμογελαστός άνθρωπος, ντόπιος, μάς περίμενε με τα ονόματά μας σ’ ένα χαρτί Α4, για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο μας. Έχουμε να διανύσουμε 120 χιλιόμετρα μέχρι να φθάσουμε στο San Pedro de Atakama, όπου βρίσκονται όλα τα ξενοδοχεία.  Και είναι, θα έλεγα, το κεφαλοχώρι της περιοχής αν και μικρότερο από την Calama.




Αυτή η έρημος είναι παράξενη. Ταξιδεύουμε και μας έχει καθηλώσει όλους! Έχει μια παράξενα προκλητική, άγρια ομορφιά, σε τρομάζει, αλλά δεν την αφήνεις από τα μάτια σου. Οι άνθρωποί της λιγομίλητοι, έως και σιωπηλοί, σε κοιτάζουν για δευτερόλεπτα και αμέσως κοιτάζουν τη γη τους και εννοώ την  έρημό  τους. Πολλοί λίγοι μιλούν αγγλικά. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ισπανικά τα ομιλούν σε όλη τη Λατινική Αμερική εκτός Βραζιλίας. Αυτό τους κάνει να αισθάνονται αυτάρκεις.
Αρχίζει ο χειμώνας και ο αριθμός των επισκεπτών έχει  σαφώς μειωθεί. Όλα τα ξενοδοχεία είναι φτιαγμένα σύμφωνα με τις επιταγές και τις απαιτήσεις της Ερήμου, όλα είναι μονώροφα, με λάσπη σοβαντισμένα ή χτισμένα με πέτρα ντόπια, με χόρτα στην σκεπή και καλάμια στην οροφή.


Αποφασίσαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να προσαρμοστούμε στα 2.500 μέτρα υψόμετρο, γιατί το αυριανό μας πρόγραμμα θα ήταν λίγο βαρύ. Θα ανεβούμε στα 4.300 μέτρα! Το απόγευμα περπατήσαμε περίπου 2 χιλιόμετρα και πήγαμε να δούμε το χωριό. Χαζέψαμε στα μαγαζάκια, επισκεφθήκαμε την παλιά εκκλησία και το μουσείο.
Συνεχίζεται...

1 σχόλιο:

Μαρία Σ είπε...

Πολύ όμορφη αφήγηση!!!!!! Ο θεός να μας αξιώσει να δούμε και εμείς μερικούς Extreme προορισμούς που έχει επισκεφτεί ο π. Μιχαήλ Βισβίνης!!!Τώρα προς το παρόν μένουμε ευχαριστημένοι με αυτά που βλέπουμε στον πάντα φιλόξενο και ανοικτό Ίσκιο του Ήσκιου!!!!!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails