© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Στα χείλη της Χιλής {4ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

3 του Μάη 2014 



8.30 ξεκινήσαμε για την πρώτη μας εξόρμηση. Την ονομάσαμε «εκστρατεία» για  το National Park of Flamingos, ισπανιστί: “Miscanti - Miniques Reserva National Los Flamencos”. Πάμε να το κατακτήσουμε! Από τα 2.400 μέτρα, με την εκπληκτική μας ξεναγό, ανεβήκαμε στα 4.300 μέτρα.  Βρεθήκαμε σε δύο πανέμορφες λίμνες, η μία πολύ κοντά στην άλλη. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε περίοδο που ο χειμώνας έχει ήδη απειλητικά κάνει την εμφάνιση του κι αυτό σημαίνει για μεν εμάς: αντιανεμικά μπουφάν, παπούτσια  πορείας, δεν βρίσκω την κατάλληλη ελληνική λέξη, trekking shoes - άλλωστε γράφω  στην πτήση προς το Σαντιάγκο - σκούφους, κασκόλ, γάντια, γυαλιά ηλίου, κρέμα με υψηλή προστασία για τις ακτίνες του ηλίου, κρέμα για τα χείλη, εκεί ο ήλιος δεν αστειεύεται! δια δε τα flamingos !  αυτά, μόλις μυρίστηκαν τον ερχομό του χειμώνα, ξεκίνησαν μια ομαδική μετανάστευση  σε άλλη γη σε άλλα μέρη, ελεύθερα, χωρίς διαβατήρια και μπαγκάζια.


Το τοπίο εκπληκτικό!  Είχαμε γίνει ομάδα με άλλους τέσσερις, προφανώς Βραζιλιάνους,  αφού μεταξύ τους μιλούσαν Πορτογαλικά.  Μερικούς από μας, ανάμεσά τους κι εγώ, μας έπιασε, ευτυχώς ελαφρά, το υψόμετρο (altitude  sickness). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, για να αποφύγει κανείς τα φάρμακα, περιορίζει στο ελάχιστο τις δραστηριότητές του, αποφεύγει, αν αυτό του είναι δυνατόν, το φαγητό ή συμβιβάζεται με κάτι πολύ ελαφρύ, ένα φρούτο ας πούμε και πολύ νερό.  Το ξενοδοχείο μας όμως, από το οποίο είχαμε οργανώσει τη σημερινή εκδρομή, είχε άλλες, πιο προχωρημένες θέσεις στο θέμα αυτό.  Σταματήσαμε λοιπόν, μετά από περπάτημα 45 λεπτών, σε ένα πανοραμικό σημείο, για το μεσημεριανό μας.  Σαλάτα,  κρύα κρέατα, ψητό μοσχαράκι, ρύζι, λαχανικά και Χιλιανό κρασί. Η παρέα των Βραζιλιάνων ξεσάλωσε κυριολεκτικά στο φαγητό! Αρκέστηκα σε 2 μήλα και αρκετό νερό, αν και φύγαμε νηστικοί το πρωί, σύμφωνα με τις οδηγίες της ξεναγού μας. 


Στην επιστροφή μας, κάθοδος στα 2.400 μέτρα. Όταν η καρδιά άρχισε να ηρεμεί, μας χάρισε, για το καλό που της κάναμε, έναν απολαυστικό και ξεκούραστο ύπνο μέσα στο αυτοκίνητο. Όταν φθάναμε στο San Padro η ξεναγός μάς ξύπνησε λέγοντας: "Είδατε; μόλις αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, η καρδιά σας σάς αποζημίωσε με έναν καλό ύπνο, για να σας ευχαριστήσει για το καλό που της κάνατε".
4 του Μάη 

Το πρόγραμμα σήμερα είναι σαφώς πιο ελαφρύ. Ε! Να μην το παρακάνουμε κιόλας, με αυτά τα υψόμετρα δεν παίζει κανείς. Για σήμερα το πρωί ζητήσαμε από την ξεναγό μας κάτι πολύ διαφορετικό. Να αλλάξουμε το πρόγραμμα που της είχαμε δώσει. Θελήσαμε να περπατήσουμε μέσα στο χωριό, να δούμε πώς ζούνε αυτοί οι απίστευτοι άνθρωποι, που για εκατοντάδες χρόνια ζουν σε αυτό το υψόμετρο, κάτω από απίστευτα αντίθετες, αλλά πάντα σκληρές συνθήκες. Η θερμοκρασία λοιπόν για την ημέρα 29o C. Το βράδυ σταδιακά θα έφτανε στο -1  και για να γίνει αντιληπτό, εννοώ μείον ένα!  Βεβαίως, μπορεί πολύ εύκολα  να πέσει και στους μείον 18 βαθμούς Κελσίου, τους αντίστοιχους σε Φαρενάιτ υπολογίστε τους. Γράφω αυτά για  να αντιληφθεί κανείς  πόσο ακραίες είναι οι συνθήκες αυτών των τόσο σιωπηλών, σοβαρών και ταυτόχρονα καλοσυνάτων ορεσίβιων, των Ατακαμάνιανς, όπως τους ονομάζουν.


Πέραν όμως των πολλαπλών δυσκολιών που είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός της πλέον άνυδρης και ξερής ερήμου, ο τόπος τους είναι κυριολεκτικά περικυκλωμένος από δεκάδες ηφαίστεια, τα πιο πολλά ανενεργά, όμως 6 εξ αυτών βράζουν και βγάζουν τον απύθμενο θυμό τους. Κάθε σχεδόν 20 χρόνια, η πολύπαθη από πολλά πράγματα Χιλή, καλείται να επουλώνει τις πληγές που τις αφήνουν τα 8 και πάνω της κλίμακας Ρίχτερ, ξεσπάσματα των ηφαιστείων της. Η πάμπτωχη, λοιπόν, Ατακάμα, πάντα στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων του ανθρώπου με τα έγκατα της γης. Όσο θυμό κι αν βγάζουν προς τα έξω τα ηφαίστεια, οι Ατακαμάνιανς με πείσμα συνεχίζουν να αγαπούν το τόπο τους και πεισματικά να τον προστατεύουν από το θυμό του Εγκέλαδου.
Όμως, καθότι άνθρωποι και τον κόσμο οικούντες  και ας μην ξεχνάμε ότι πατέρας της ιστορίας είναι ο πόλεμος, οι φίλοι μας  οι φιλήσυχοι αγρότες και μικροκτηνοτρόφοι Ατακαμάνιανς, έχουν και εκείνοι τις δικές τους ένδοξες σελίδες, την ιστορία τους. Και εννοώ την ανθρώπινη ιστορία τους. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τα όσα ένα συντομία ανέφερα, αλλά και διάφορους εχθρούς κατακτητές. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ήθελαν ή τι λάφυρα μπορεί να πήραν, πέρα από πέτρες, άμμο, αλάτι, λάβα και σεισμούς. Πέρασαν διάφορες φυλές κατακτητών, με τελευταία και αγριότερη, ποιους άλλους;  τους πεπολιτισμένους  Ίνκας. Στο πέρασμά τους άφησαν καταστροφή. Και συνέχισαν το εκπολιτιστικό τους ταξίδι για τα παράλια, στον Ειρηνικό.
Η ξεναγός μας, με ένα καλοσυνάτο χαμόγελο, μάς διαβεβαίωσε ότι θα κάνει το καλύτερο δυνατό, ώστε να μας γνωρίσει τον τόπο της. Από εκείνη τη στιγμή πλέον, μάς έβλεπε όχι σαν τουρίστες, που ούτως ή άλλως δεν είμαστε, αλλά σαν ταξιδευτές, και πάνω από όλα, κάτι που εμάς μας συγκίνησε, σαν φίλους. Ήταν η πρώτη φορά που ξεναγούσε Έλληνες.
Πορευθήκαμε μέσα στα γεμάτα ψιλή άμμο, μάλλον σκόνη, σοκάκια. Μας έδειξε την άλλη όψη του χωριού, που, αν δεν το επιδιώξεις, δεν υπάρχει περίπτωση  να τη δεις. Φτωχά, ταπεινά, χαμηλοτάβανα σπιτάκια, φτιαγμένα με γήινα υλικά, όπως λάσπη ανακατεμένη με νερό  και άχυρα και ψιλά κλαδιά από τα ξερά δέντρα, με ό,τι δηλαδή τους προσφέρει η μάνα γη, ξύλινα ακατέργαστα δοκάρια από τα δέντρα που ξεραίνονται, για να συγκρατούν την χορτάρινη σκεπή. Τα πράγματά τους τόσο λιγοστά, ίσα ίσα για να καλύπτουν τις ελάχιστες ανάγκες τους, χωρίς υποψία εσωτερικού διάκοσμου, φωτογραφίες ή πίνακες. Παντού όμως στολίζουν τους άδειους τοίχους κάποιες σκηνές από βραχογραφίες του τόπου τους ή απεικονίζουν σκηνές από την καθημερινή τους ζωή με τα βικούνια και τα ξαδέλφια τους, τα λάμα.
Κουρασμένοι από την κάψα του ήλιου, μέσα στη σκόνη που σήκωναν τα περαστικά αυτοκίνητα, ποδήλατα και ζώα, αλλά και τα πόδια μας, που κυριολεκτικά τα σέρναμε από την κούραση, σκεφτόμασταν πώς, χωρίς να τη φέρουμε σε δύσκολη θέση, να της ζητήσουμε τόπο να ξαποστάσουμε. Τότε μας λέει: «μένω εδώ, σε αυτήν την όαση». Το χωριό διαθέτει 16 οάσεις. Η ξεναγός μας μένει στη μεγαλύτερη, με 500 κατοίκους. Με περισσή καλοσύνη μάς πρότεινε να μας κάνει το τραπέζι στο σπίτι της. Ένα μικρό, σχεδόν στρογγυλό  σπιτάκι,  χωρίς κάγκελα και πορτόνια. Ο άντρας της είναι επιστήμων και εργάζεται για την Κυβέρνηση. Ο δίχρονος γιος της, στον παιδικό σταθμό. Εκεί, σε αυτό το μικρό, απλό και απέριττο σπιτάκι,  μάς περίμενε ένα έτοιμο στρωμένο τραπέζι έξω στην αυλή, που η ίδια είχε ετοιμάσει από το πρωί, πριν έρθει να μας παραλάβει. 




Άνοιξε την ακλείδωτη πόρτα. Ρίξαμε λίγο  νερό στα πρόσωπά μας, πραγματικά βάλσαμο!  Το φαγητό της τόσο, όσο χρειάζεται. Σαλάτα, κρέας με ρύζι και κινόα, λίγα φρούτα και ένα γευστικότατο γλυκό. Μερίδες που δεν παραπέμπουν στη δική μας ευμάρεια και ασυδοσία. Εδώ, σε αυτόν τον πέτρινο τόπο, όλα έχουν τα όρια τους. Ο τόπος δεν σε αφήνει να ξεφύγεις σε σπατάλες, σε απογυμνώνει, σε συγκρατεί στις πραγματικές σου ανάγκες, σε αφυδατώνει όταν θελήσεις να σπαταλήσεις όσα σου χαρίζει. Τι απομένει λοιπόν, παρά να τον σεβαστείς.
Η συζήτηση την ώρα του φαγητού, σχετική  με τη ζωή στην όαση, αλλά και ευρύτερα, στο χωριό μάς είχε απορροφήσει. Κάποια στιγμή μάς επανέφερε στην πραγματικότητα, ήταν 2.00 το μεσημέρι  και στις 4.00 έπρεπε να φύγουμε για την επόμενη εκστρατεία μας. Αυτή τη φορά, επίσκεψη στην αποξηραμένη λίμνη του  αλατιού (Reserva  National Los Flamencos).




Μια επιγραφή στην είσοδο του πάρκου μάς έκανε τεράστια εντύπωση. Την παραθέτω ως έχει στην αγγλική: "Dear visitor, soncor, part of the National Reserve Los Flamencos, is managed by an association  between CONAF and Indigenous  community of Toconao. In this area you will find local guides, who will help you with information and interpretation of the natural resources and cultural heritages. Please, observe the rules that the park rangers and the local guides will give to you". Βλέπει κανείς, πόσο οι άνθρωποι αγαπούν τον τόπο τους και έχουν λόγο για τον τόπο τους. Δεν πηγαίνουν κάποιοι εγκάθετοι, που δεν τους συνδέει τίποτε με τα μέρη αυτά, παρά μόνο μια  πρόσληψη και μετά ένας μισθός να τρέχει.


Το πάρκο αυτό είναι μία τεράστια αποξηραμένη λίμνη αλατιού. Δεν μπορώ  να θυμηθώ σε πόσα μέτρα είναι το βάθος του αλατιού.  Εμένα με εντυπωσίασε το μέγεθος της επιφάνειας. Χάνεται το μάτι στο λίγο βρώμικο, από την σκόνη και τους αέρηδες, λευκό του αλατιού.  Το πάρκο αυτό είναι μόλις 20 χιλιόμετρα νότια του San Pedro. Διαθέτει πολλά μονοπάτια για πεζοπορία, ανάμεσα στο άγριο αλάτι. Μέσα σε αυτή την αποξηραμένη λίμνη υπάρχουν κάποιες  μικρές λιμνούλες με αλμυρό νερό, φλαμίνγκος και πελαργοί και ένας σεβαστός αριθμός από άλλα νεροπούλια που "βόσκουν τ' άσπρο αλάτι", για να θυμηθούμε και τα λιανοτράγουδα του Θεοδωράκη. Εδώ  μάλλον θα πρέπει να σταματήσω  και ας συνεχίσουν οι φωτογραφίες την ξενάγησή σας. Ο καλός και επί 25ετία φίλος και συνταξιδευτής σε αυτήν την εξόρμηση, ο Νίκος, για πολλά χρόνια έχει επιδοθεί, μετά μανίας θα έλεγα, στο" bird watching". Έτσι γεμίζει τις μπαταρίες του. Από αλληλεγγύη και μόνο μπήκα σ´ αυτό το σπορ να φωτογραφίζω πουλιά, ώστε να ενημερώσει τη συλλογή του.




Χωρίς να το καταλάβουμε, πέρασε η ώρα και άρχισε το δείλι. Ξαφνικά οι λιμνούλες γέμισαν χρώματα. Τα λίγα σύννεφα στον ουρανό άρχισαν να καθρεφτίζονται στα νερά της λίμνης. Τα πουλιά άρχισαν και κείνα τη δική τους συναυλία, σαν να ήθελαν εγωιστικά να παραβγούν σε αυτή την πανδαισία των χρωμάτων ή να συμπληρώσουν την ομορφιά. Μια γλυκιά σιωπή είχε απλωθεί παντού, σεβαστή από όλους. Βρήκα την ευκαιρία να σιγοψάλω μέσα μου του Εσπερινού το πιο γλυκό κομμάτι, το "Φως ιλαρόν αγίας δόξης… ". Βλέπω αυτόν τον ήλιο απέναντι σαν ξεχασμένο θαύμα. Απολαύσετε φίλοι μου ό,τι μπορεί ένας φακός να απαθανατίσει.
Κάπου χάσαμε την πολύτιμη φίλη και ξεναγό μας. Εκείνη, όταν είδε ότι μας απορρόφησε το τοπίο και οι μηχανές μας πήραν φωτιά και δεν της δίναμε σημασία, μάς άφησε να απολαύσουμε το δειλινό και σιωπηλά έφυγε. Πήγε στην είσοδο του πάρκου. Εκεί υπάρχει ένας λιτός, πανέμορφος χώρος, με πέντε-έξη τραπεζάκια και σκαμνιά φτιαγμένα από το αλάτι της λίμνης. Έστρωσε  ένα παραδοσιακό χειροποίητο τραπεζομάντιλο και σε ξύλινα πιατάκια μάς ετοίμασε κάποια τερψιλαρύγγια μεζεδάκια συνοδευόμενα από μια κούπα πραγματικά λαχταριστό, ντόπιο τσάι. Μια κούπα ζεστό τσάι ήταν ό,τι καλύτερο. Εκεί, μόλις αρχίζει να πέφτει ο ήλιος κάνει πραγματικά απίστευτο κρύο. Όμως, το ζεστό τσάι μάς έκανε να απολαύσουμε, για λίγο ακόμη, τον χώρο, έστω και μέσα στο σκοτάδι.


Φύγαμε τελευταίοι. Η κούραση άρχισε πάλι να γίνεται αισθητή μόνο όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Το μακρύ ταξίδι της μέρας, μέσα στη νύχτα. Αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το βραδινό μας, προκειμένου να κερδίσουμε ύπνο. Η αυριανή μέρα εξίσου ενδιαφέρουσα, αλλά προμηνύονταν και κοπιαστική, αν και δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας περίμενε. Ας είναι, ες αύριον τα σπουδαία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails