© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Στα χείλη της Χιλής {6ο μέρος}

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ 

6 του Μάη 2014

Τελευταία ημέρα στην ΑτακάμαΗ έμπειρη ξεναγός μας άφησε για το τέλος το  Highlight της ερήμου, το μοναδικό και ανεπανάληπτο El Tatio. Το θαύμα της Ερήμου Ατακάμα. “Tatio”, στην παλιά γλώσσα των ορεσίβιων  αυτοχθόνων κατοίκων, η οποία δυστυχώς ξεχάστηκε -σ' αυτό βέβαια βοήθησαν οι Ισπανοί, με την εκπολιτιστική τους κατάκτηση της Νότιας Αμερικής- σημαίνει παππούς. Η ημέρα φαινόταν μάλλον πολύ δύσκολη, αφού μας ζητήθηκε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση στις 5.00 το ξημέρωμα, που φυσικά σημαίνει αφύπνιση στις 4.00. Βάρβαρη ώρα!  Αρματωμένοι με μπουφάν, σκούφους και όλα τα σχετικά, με γεμισμένες τις μπαταρίες στις φωτογραφικές και στα iPads, πήραμε και ανηφορίζαμε, για να φθάσουμε μετά από 2,5-3 ώρες στο El Tatio.
Είναι πλέον  08.00, η θερμοκρασία έξω -9 βαθμοί  Κελσίου. Καθ' οδόν, όταν άρχισε να χαράζει, είδαμε κάποια Vicounia. Είναι ένα είδος lama, αλλά αυτό παραμένει άγριο, δεν κατάφεραν να το εξημερώσουν. Φθάνοντας στο σημείο που είναι οι θερμοπίδακες, μάς καλωσόρισε μια αλεπού των Άνδεων. Μοιάζει πολύ με τη δική μας. Φαίνεται ότι θα είχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στο βραδινό της κυνήγι και ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Ποζάριζε κανονικά!
Δεκάδες θερμοπίδακες. Θεωρείται το τρίτο μεγαλύτερο site στον κόσμο. Οι ατμοί φυσικά, μέσα σε αυτό το κρύο, υψώνονται αρκετά  μέτρα πάνω από τη γη. Το θέαμα μαγικό, συναρπαστικό! Ο κάθε μεγάλος ή μικρός θερμοπίδακας βρυχάται. Ως πόσα μέτρα μέσα στη γη να εκσφενδονίζει το νερό με τέτοια μανία και να το ανεβάζει και 4.500 μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης; Βρυχώνται λοιπόν όλοι τους, μικροί και μεγάλοι και όλοι μαζί δίνουν μια, θα έλεγα σκληρή και μελαγχολική μουσική. 


Ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες της ημέρας εκεί και είχαμε το προνόμιο να το απολαύσουμε πραγματικά μέσα στην ησυχία. Βγάλαμε φωτογραφίες που σας παραθέτω, χωρίς να μας ενοχλούν βάναυσα άλλοι. Η ξεναγός μας είχε και πάλι προβλέψει  ένα ξεχωριστό πρωινό. Με τη βοήθεια του οδηγού μας, έστησε το συναρμολογούμενο τραπέζι και να τα θερμός για τσάι και καφέ, χωριάτικο ζυμωτό ψωμί, κατσικίσιο τυρί, ξηροί καρποί, σταφύλι και μήλα, μια μαρμελάδα ντόπια που δεν κατάλαβα από ποια φρούτα είναι φτιαγμένη, αλλά, γευστικότατη! Πώς να ξεχάσω το τσάι από ξερά φύλλα κόκας! Πάρα πολύ συνηθισμένο και απαραίτητο, στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων.  Στο τραπέζι είδα μια στιγμή να κυκλοφορούν και κάποια αυγά. Ρώτησα πού κρύφτηκαν. Σκασμένη στα γέλια η ξεναγός μάς είπε ότι μας επιφυλάσσει μια μικρή έκπληξη, σε ένα δεύτερο πρωινό, λίγο αργότερα. 


Φαίνεται ότι τελικά  συνηθίσαμε  τις υψομετρικές διαφορές,  σήμερα δεν μας έπιασε. Εκεί που τελειώναμε το απίθανο πρωινό μας, άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα αυτοκίνητα με τους τουρίστες. Εμείς ευτυχώς είχαμε πάρει τις φωτογραφίες μας, είχαμε τελειώσει το φαγητό μας - βέβαια θα πρέπει να ομολογήσω ότι φάγαμε και το κρύο της αρκούδας, κατά το κοινώς λεγόμενο, μαζί με το πρωινό μας. Τα γκρουπς έρχονται, φωτογραφίζουν πολύ γρήγορα και φεύγουν, έτσι ώστε να χάνουν τη μαγεία του τόπου.



Συνεχίσαμε την οδοιπορία μας και φθάσαμε σε έναν άλλο θερμοπίδακα, τελείως απομονωμένο  από τους άλλους, σαν ένα γέρικο ξεχασμένο πεύκο. Πλησιάσαμε αρκετά στο μεγάλο πίδακα βλέποντάς τον να βράζει, άλλοτε μουρμουρώντας  ή ροχαλίζοντας και άλλοτε βγάζοντας μέσα από τα σπλάχνα του  το θειαφένιο νερό  που έβραζε, σκορπώντας μια άσχημη μυρουδιά. Ήταν ο μόνος θερμοπίδακας που ήταν οριοθετημένος σε αρκετά μεγάλη διάμετρο. Με τα χρόνια που βρυχάται, έχει φάει όλη τη γη, μια φλούδα πολύ λεπτή έχει απομείνει και ως εκ τούτου, είναι φοβερά επικίνδυνος. Το νερό, λοιπόν, που βγάζει, έχει πάρει μια πορεία  και μαζεύεται σε μια μικρή λιμνούλα, όπου με την παρέμβαση των ανθρώπων εκεί, την έκλεισαν με πέτρες, για να συγκρατήσουν το νερό, δημιουργώντας μια μικρή πισίνα στη διάθεση όποιου έχει την τόλμη να κάνει το μπανάκι του στα 4.500 μέτρα. Πριν να το αποφασίσουμε, η ξεναγός με τον οδηγό μας άρχισαν και πάλι την προετοιμασία για ένα μικρό snack. 


Με ένα ξύλινο μεγάλο κουτάλι και ακριβώς εκεί που πέφτει το νερό στην πισίνα,  με πολλή προσοχή έβαλαν τα αυγά που είχαν εξαφανιστεί από το πρωινό τραπέζι, να βράσουν, ενώ εμείς τελικά κάναμε ένα μπάνιο, χωρίς βέβαια να μπορούμε να πλησιάσουμε εκεί που ρέει  το νερό, σε θερμοκρασία πάνω από τους 45° Κελσίου. Μια φετούλα ψωμί κι ένα αυγό, λόγω του υψομέτρου, ήταν απαραίτητο. Γι’ αυτό πρέπει  κανείς τον ξεναγό να τον κάνει, από την πρώτη στιγμή, φίλο. Να σε αντιμετωπίζει φιλικά και όχι επαγγελματικά, να μην κοιτάει το ρολόι του. 


Χωρίς καλά-καλά  να το καταλάβουμε, το ρολόι έδειχνε 12 και κάτι. Ήμασταν πολλές ώρες σε μεγάλο υψόμετρο και μάλλον θα έπρεπε να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε, αν μη τι άλλο, να προσγειωθούμε στο χώρο μας και στα μέτρα μας.



Η κατάβαση ήταν ονειρική! Μικρές λιμνούλες με πάμπολλα πουλιά των Άνδεων: φλαμίνγκος, Ανδεινοί πελεκάνοι και κάποια νεροπούλια, αλεπούδες, vicounias, λάμα, κατέβηκαν από τους τόπους τους  και από τα ριζιμιά τους να ξεδιψάσουν. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο για φωτογραφίες και περπάτημα, αλλά πιο πολύ για να χαρούμε από κοντά το τοπίο και αυτά τα πανέμορφα πουλιά.







Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε σε ένα μικρό χωριουδάκι, που κατοικούν περίπου 20 ορεσίβιοι, οι πιο πολλοί γέροντες, που κάθονται εκεί γιατί είναι ο τόπος τους. Εκεί έφτιαξαν τις οικογένειές τους, σφυρηλάτησαν το καμίνι της ζωής τους και τώρα, με τα οργωμένα από τις ρυτίδες πρόσωπά τους, ζουν όπως πάντα, σε όλη τους τη ζωή, με τα λίγα υπάρχοντά τους, με τις αναμνήσεις, αλλά και τις ελπίδες για τη ζωή. Το πέρασμα των τουριστών τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Μια ηλικιωμένη κυριούλα, από το παράθυρο της κουζίνας του μικρού της σπιτιού, πουλάει μόνο epanandas (μια τυρόπιτα με χειροποίητο φύλο που φτιάχνει εκείνη τη στιγμή και το βάζει στο τηγάνι, χρόνος παράδοσης 10 λεπτά της ώρας).


Παραγγείλαμε, για να τη βοηθήσουμε. Είχε βοηθό το 15χρονο παιδί της. Ζητήσαμε την άδειά της να τους φωτογραφίσουμε, μας το αρνήθηκε, πολύ περισσότερο για το παιδί της, να μη μάθει  στα σκουπίδια της τουριστικής βιομηχανίας. Και τα λίγα ρέστα που έπρεπε να μας δώσει πίσω, όταν της κάναμε νόημα να τα κρατήσει, με απίστευτη αξιοπρέπεια αρνήθηκε. Λίγο πριν φύγουμε, μια γριούλα που τελικά ήταν η μητέρα της, βγήκε και μας πήρε στο μικρό της σπιτάκι, εκεί που μεγάλωσε πέντε παιδιά. Όλα μέσα φτωχά και ταπεινά, αλλά  η γυναίκα  χαρούμενη και γελαστή.  Είθε να μείνει για  πάντα και στο υπόλοιπο της ζωής της, αυτό το  Ανδεινό χαμόγελο. 
Καθ' οδόν για το ξενοδοχείο μάς πήρε και πάλι ο ύπνος. Η καρδιά άρχισε και πάλι να ηρεμεί μετά από την ταλαιπωρία που της δώσαμε.


Το βράδυ καλέσαμε την ξεναγό μας με τον άνδρα της και το 2χρονο γιο τους για φαγητό, για ένα «ευχαριστώ». Βέβαια, παρά την κούραση της ημέρας και παρά το ότι την άλλη μέρα θα έπρεπε να είμαστε στις 6.30 το πρωί στο αεροδρόμιο, ο μικρός Manke κατάφερε να μας κρατήσει μέχρι τις 11.00. Όπως πάντα όμως η πραγματικότητα μάς προσγειώνει. Χαιρετώντας τον μικρό, καταλάβαμε ότι η Ατακάμα τελείωνε.  Εμπειρίες και μνήμες θα την κρατούν πάντα ζωντανή στην μνήμη μας.


Συνεχίζεται...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails