Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ
Σήμερα προβλέπεται επίσκεψη στο φαράγγι με τους Κάκτους. Αυτά που δίνει το Internet, έδειχνε ένα μέρος πετρώδες με κάκτους. Με το Νίκο κάναμε μια συμφωνία: να μη διαβάζουμε κριτικές από προηγούμενους επισκέπτες, να ζήσουμε τις δικές μας εμπειρίες. Να 'μαστε λοιπόν στο Valley of Cactus, ώρα 8.00 το πρωί, με τα σακίδιά μας. Μοιράσαμε στα μικρά μας μπουκάλια το νερό του ενός λίτρου και ξεκινήσαμε για μια πορεία τεσσάρων ωρών μέσα στο φαράγγι, παράλληλα με ένα ποτάμι που δεν σταματά ολοχρονίς το ταξίδι του από τα χιονισμένα ηφαίστεια, να ρέει.
Πέτρα την πέτρα, βράχο το βράχο, πεζοπορούμε δεξιά και αριστερά. Ένα βουνό κυριολεκτικά σπασμένο στα δύο και σ' αυτά τα βράχια, πάνω ψηλά εκεί που έχει αποξηρανθεί και η τελευταία ικμάδα δροσιάς, φύτρωσαν αιωνόβιοι κάκτοι. Μεγαλώνουν ένα με δύο πόντους το χρόνο και σε απόσταση ο ένας από τον άλλον, ενώ νέοι κάκτοι φυτρώνουν στα κακοτράχαλα βράχια. Τελικά μοιάζουν με ξαφνιάσματα της φύσης, απομονωμένα, κυκλοθυμικά, φυτά κλεισμένα εγωιστικά στον εαυτό τους, με τα τόσα αγκάθια. Εκεί που φυτρώσανε, δεν τα πλησιάζει κανείς!
Συνεχίζουμε την πορεία μας και κάνουν την εμφάνισή τους μικροί, αλλά απροσπέλαστοι καταρράκτες. Μόνος τρόπος να συνεχίσουμε, είναι να βγάλουμε τα παπούτσια, να μαζέψουμε τα παντελόνια και να περάσουμε στην αντίπερα όχθη που είναι πιο βατή. Χρειάστηκε να περπατήσουμε αρκετά, ξυπόλυτοι. Το νερό κρύο. Όπου έπεφτε ο ήλιος οι πέτρες καίγανε, όπου όμως δεν τις έβλεπε να τις ζεστάνει, ήταν καλύτερα να περπατάς πάνω σε πάγο.
Κάπου έπρεπε να ξαποστάσουμε. Η άγρια ομορφιά μάς είχε συνεπάρει. Βρήκαμε ένα βράχο ακριβώς κάτω από έναν τεράστιο πενταδάκτυλο κάκτο, που διέθετε μια μικρή, αρκετά επίπεδη επιφάνεια και στρώσαμε το τραπεζομαντηλάκι μας.
Βγάλαμε τα λιγοστά καλούδια μας και αφού πλύναμε χέρια και πρόσωπο στο νερό του ποταμού, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε ίσως το πιο ωραίο γεύμα μας. Ένα βραστό αυγό, λίγο κατσικίσιο τυρί, λίγα φρουτάκια και το νεράκι μας, που κουβαλούσαμε στην ειδική θήκη του σακιδίου. Μισή ώρα ξεκούραση και πάλι, με ανανεωμένες πλέον τις δυνάμεις, πήραμε τη στράτα της επιστροφής.
Εκεί κάπου στα μισά, συναντήσαμε άλλους τρεις τολμηρούς που αποφάσισαν να περπατήσουν το φαράγγι. Όταν φθάσαμε στην έξοδο – είσοδο, μάς περίμενε μια απογοήτευση. Μερικά μικρά λεωφορεία (Mini Buses) με τουρίστες από ταξιδιωτικά γραφεία και ξενοδοχεία, έφεραν τους πελάτες τους να δουν και να φωτογραφίσουν το φαράγγι των Κάκτων, φωτογράφιζαν τους πρώτους και φυσικά πολυφωτογραφημένους κάκτους, στερώντας τους τη μαγεία της περιπέτειας του μοναδικού αυτού πανέμορφου φαραγγιού. Τι κρίμα να αφήνεται κανείς έτσι, τελείως ανυποψίαστα, στα χέρια της τουριστικής βιομηχανίας! Είπα στην ξεναγό μας κάποια στιγμή: "το «ευχαριστώ», είναι πολύ μικρό. Το «ευγνώμων», δεν είναι αρκετό. Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω".
5 του Μάη 2014
Σήμερα προβλέπεται επίσκεψη στο φαράγγι με τους Κάκτους. Αυτά που δίνει το Internet, έδειχνε ένα μέρος πετρώδες με κάκτους. Με το Νίκο κάναμε μια συμφωνία: να μη διαβάζουμε κριτικές από προηγούμενους επισκέπτες, να ζήσουμε τις δικές μας εμπειρίες. Να 'μαστε λοιπόν στο Valley of Cactus, ώρα 8.00 το πρωί, με τα σακίδιά μας. Μοιράσαμε στα μικρά μας μπουκάλια το νερό του ενός λίτρου και ξεκινήσαμε για μια πορεία τεσσάρων ωρών μέσα στο φαράγγι, παράλληλα με ένα ποτάμι που δεν σταματά ολοχρονίς το ταξίδι του από τα χιονισμένα ηφαίστεια, να ρέει.
Πέτρα την πέτρα, βράχο το βράχο, πεζοπορούμε δεξιά και αριστερά. Ένα βουνό κυριολεκτικά σπασμένο στα δύο και σ' αυτά τα βράχια, πάνω ψηλά εκεί που έχει αποξηρανθεί και η τελευταία ικμάδα δροσιάς, φύτρωσαν αιωνόβιοι κάκτοι. Μεγαλώνουν ένα με δύο πόντους το χρόνο και σε απόσταση ο ένας από τον άλλον, ενώ νέοι κάκτοι φυτρώνουν στα κακοτράχαλα βράχια. Τελικά μοιάζουν με ξαφνιάσματα της φύσης, απομονωμένα, κυκλοθυμικά, φυτά κλεισμένα εγωιστικά στον εαυτό τους, με τα τόσα αγκάθια. Εκεί που φυτρώσανε, δεν τα πλησιάζει κανείς!
Συνεχίζουμε την πορεία μας και κάνουν την εμφάνισή τους μικροί, αλλά απροσπέλαστοι καταρράκτες. Μόνος τρόπος να συνεχίσουμε, είναι να βγάλουμε τα παπούτσια, να μαζέψουμε τα παντελόνια και να περάσουμε στην αντίπερα όχθη που είναι πιο βατή. Χρειάστηκε να περπατήσουμε αρκετά, ξυπόλυτοι. Το νερό κρύο. Όπου έπεφτε ο ήλιος οι πέτρες καίγανε, όπου όμως δεν τις έβλεπε να τις ζεστάνει, ήταν καλύτερα να περπατάς πάνω σε πάγο.
Κάπου έπρεπε να ξαποστάσουμε. Η άγρια ομορφιά μάς είχε συνεπάρει. Βρήκαμε ένα βράχο ακριβώς κάτω από έναν τεράστιο πενταδάκτυλο κάκτο, που διέθετε μια μικρή, αρκετά επίπεδη επιφάνεια και στρώσαμε το τραπεζομαντηλάκι μας.
Βγάλαμε τα λιγοστά καλούδια μας και αφού πλύναμε χέρια και πρόσωπο στο νερό του ποταμού, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε ίσως το πιο ωραίο γεύμα μας. Ένα βραστό αυγό, λίγο κατσικίσιο τυρί, λίγα φρουτάκια και το νεράκι μας, που κουβαλούσαμε στην ειδική θήκη του σακιδίου. Μισή ώρα ξεκούραση και πάλι, με ανανεωμένες πλέον τις δυνάμεις, πήραμε τη στράτα της επιστροφής.
Εκεί κάπου στα μισά, συναντήσαμε άλλους τρεις τολμηρούς που αποφάσισαν να περπατήσουν το φαράγγι. Όταν φθάσαμε στην έξοδο – είσοδο, μάς περίμενε μια απογοήτευση. Μερικά μικρά λεωφορεία (Mini Buses) με τουρίστες από ταξιδιωτικά γραφεία και ξενοδοχεία, έφεραν τους πελάτες τους να δουν και να φωτογραφίσουν το φαράγγι των Κάκτων, φωτογράφιζαν τους πρώτους και φυσικά πολυφωτογραφημένους κάκτους, στερώντας τους τη μαγεία της περιπέτειας του μοναδικού αυτού πανέμορφου φαραγγιού. Τι κρίμα να αφήνεται κανείς έτσι, τελείως ανυποψίαστα, στα χέρια της τουριστικής βιομηχανίας! Είπα στην ξεναγό μας κάποια στιγμή: "το «ευχαριστώ», είναι πολύ μικρό. Το «ευγνώμων», δεν είναι αρκετό. Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω".
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας περίπου στις πέντε το απόγευμα κουρασμένοι, αλλά φορτωμένοι με ανεπανάληπτες εμπειρίες. Τελικά, έρχονται στην σκέψη και στην καρδιά τα λόγια του Δαυίδ: "ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε πάντα ένα σοφία εποίησας". Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει η πιο ξερή έρημος της γης!
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου