Ένας Αρχιερέας Ποιητής "Μετά βαθυτάτης υποκλίσεως"

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Είχα την απροσμέτρητη τιμή να λάβω σήμερα το πρώτο ποιητικό βιβλίο του Ι. Α. Χαρκιολάκι, ό εστί μεθερμηνευόμενον: του Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, υπό τον τίτλο και υπότιτλο: "Μετά βαθυτάτης υποκλίσεως. Ποιητικά τολμήματα" (έκδ. Επτάλοφος, Αθήνα 2010, σελίδες 144).

Σεμνυνόμαστε ότι οκτώ από τα εναποτυπωμένα ποιήματα στην ανά χείρας συλλογή πρωτοδημοσιεύτηκαν στο πολυπεριοδικό μας, όπου δόθηκε η ευκαιρία να γίνει μια πρώτη εκτίμηση για το πηγαίο ταλέντο του Ποιητεύοντος. Μπορείτε να ξαναδιαβάσετε κι εσείς εκείνες τις προδρομικές αναρτήσεις εδώ κι εδώ. 
Παρενθετικά, αξίζει να σημειωθεί ότι και πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκαν και πέντε ολόφρεσκα ποιήματα του ίδιου στη Βιβλιοθήκη μας, δηλαδή στα παραΘέματα λόγου, εδώ.

Το "Μετά βαθυτάτης υποκλίσεως" του Σεβασμιωτάτου Ποιητή, ως περιεχόμενο δικαιώνει τον τίτλο του και μάς προκαλεί ιδιαίτατη ευχαρίστηση, δεδομένου ότι οι κατέχοντες τόπο σε υψηλά αξιώματα δεν μάς έχουν συνηθίσει σε παρόμοιες "υποκλίσεις" ενώπιόν μας. Ο ευρισκόμενος ψηλά επιποθεί (συχνά εγωπαθώς) το ψηλότερα, δίχως να έρχεται ποτέ εις εαυτόν, δίχως δηλαδή να επιστρέφει το βλέμμα του στα χαμηλά, απ'  όπου κατάγεται.

Ο Σεβ. Προικοννήσου όμως αποδεικνύεται όντως Ποιητής. Και ο Ποιητής, όσο ψηλά και αν βρεθεί, κατέχει την δυνατότητα επιστροφής κυρίως στον εαυτό του και τη χάρη της αυτοκριτικής και αυτομεμψίας. Ο εν λόγω Αρχιερέας Ποιητής το κατορθώνει τούτο σε υπερθετικό βαθμό!  Τα "ποιητικά τολμήματά" του, όπως σεμνοπρεπώς χαρακτηρίζει ο ίδιος τα στιχηρά του, αποτελούν καταβύθιση στις σκιώδεις περιοχές του ατομικού, αλλά κυρίως του συλλογικού βίου μας, τόσο ως ανθρώπων του 21ου αιώνα, όσο και ως Ρωμηών όπου γης. Απόπειρα οικονόμησης του ανοικονόμητου βίου μας αποτελούν αυτά τα ποιήματα. Πότε με πλούσια κι έξυπνα λεκτικά τεχνάσματα, πότε με απλόχωρες καλολογίες ή  κάποτε και εύστοχες ειρωνείες εκφράζεται η πικρία της ψυχής του Ποιητή για τα θλιβερά στίγματα, που λεκιάζουν ολοένα το ανθρώπινο πρόσωπο ή για τα πολλαπλά προσωπεία που παραμορφώνουν ξανά και ξανά την α-λήθεια εαυτών και αλλήλων. 

Έχω την εντύπωση ότι ο Μητροπολίτης Προικοννήσου, στοιχειοθετώντας τα ποιήματά του, συνεχίζει την εκκλησιαστική μνημόνευση ονομάτων στην Ιερά Προσκομιδή. Τον νοιώθω ν' αποσπά γήινες λέξεις από το πρόσφορο της καλοζυμωμένης ελληνικής γλώσσας και να τις τοποθετεί -αρχιερατικώ τω τρόπω- επί του χρυσοποίκιλτου (τουτέστιν, δακρυποίκιλτου) δισκαρίου της Ποιήσεως, ώστε εκεί να μεταβληθούν οσονούπω σε σώμα και αίμα λύτρωσης. Παραμυθία χορηγεί ο λόγος του! Φαντάζομαι τα ποιήματά του κήρυγμα επ' εκκλησίαις! Υπονοώ ότι ο λόγος του εντέλει είναι λόγος νουθεσίας, δίχως να εκπίπτει σε κηρυγματική μεγαφωνία!  Χαρακτηρίζεται από την δυναμική των πατροπαράδοτων γνωμικών, δίχως να καταντά άσκοπη συνθηματολογία. Με μια φράση: Η γραφή του Χαρκιολάκι είναι ταυτόχρονα "στρατευομένη" και "θριαμβεύουσα" (με τη θεολογική έννοια των όρων), επειδή ακριβώς είναι αγωνιστικά προσγειωμένη στην πραγματικότητα, αλλά συνάμα εν εγρηγόρσει θεάται Ουρανό! 

Αφού δείτε τις προαναφερθείσες παραπομπές μας σε άλλες μας δημοσιεύσεις, αναγνώστε και τρία επιπλέον μικρά ποιήματα από το νέο βιβλίο. 

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ

Έν' αναπάντητο τηλεφώνημα

στον οποιοδήποτε,

μπορεί να σημαίνει ο,τιδήποτε.

Έν'  αναπάντητο τηλεφώνημα

στη μάννα σου,

δεν μπορεί να σημαίνει τίποτ' άλλο

από θάνατο.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ

Τρία μικρά να προσέχεις:

Τα μικρά παιδιά,

τα μικρά μυαλά

και τις μικρές ώρες!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ

Να τα προσέχεις τα μεγάλα κομποσχοίνια!

Όλα τα μεγάλα να τα προσέχεις!

Τα μεγάλα λόγια,

τα μεγάλα δώρα,

τις μεγάλες ευχές,

τις μεγάλες μετάνοιες,

τους μεγάλους κανόνες,

- πλην του ενός εκείνου, του Ανδρέου Κρήτης -

τις μεγάλες ευλάβειες,

τις μεγάλες αρετές.

Και πριν απ' όλα,

και πάνω απ'  όλα,

τις μεγάλες σιγουριές!

Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, "Ο θησαυρός των Αηδονιών και άλλα διηγήματα"

Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2009, σσ. 107, ISBN: 978-960-336-462-7 (με σχέδια της Εύης Τσακνιά)

Ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους διηγηματογράφους είναι ο καταγόμενος από τον Πύργο της Ηλείας, στρατιωτικός ιατρός, Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος. Μαζί με τους ποιητές Τάκη Σινόπουλο και Γιώργη Παυλόπουλο θα έλεγε κανείς ότι αποτελούν το κόσμημα, αλλά και ιδιαίτερο κεφάλαιο στην πολιτιστική γεωγραφία του ελληνικού νότου.

Τολμώ να πω ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν ήξερα ιδιαίτερα το έργο του. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι αποτελώ εξαίρεση. Στην εποχή μας η λογοτεχνική παραγωγή είναι απίστευτα ογκώδης και φυσικά προβάλλεται όχι το άριστο αλλά το αρεστό στους επιχειρηματίες της τέχνης. Με άλλα λόγια, αυτό που έχει σημασία είναι η προώθηση εύκολης πνευματικής τροφής και όχι η προβολή αληθινών λογοτεχνικών βιβλίων. Λείπουν, βλέπετε, και οι εκδότες, όπως ο Γιάννης Δουβίτσας (Νεφέλη), που φιλοξένησε το σύνολο του έργου του συγγραφέα, με απόλυτο σεβασμό και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες στο στήσιμο και την παρουσίαση της λογοτεχνικής του έκφρασης.

Στην μνήμη του αφιερώνεται η «Πρωτοχρονιά!», ένα από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στη συλλογή. Μια νοσταλγική αναφορά σε χρόνους, που ήταν απούσα η σύγχρονη νεοελληνική κακογουστιά των εμπορικών Χριστουγέννων και «άπασα η μικρή πόλη όπου γεννήθηκα, ανεβοκατέβαινε (υπό βροχήν, συνήθως) στους κεντρικούς δρόμους, με σφυρίγματα, πειράγματα και αλαλαγμούς, ενώ τα παιδιά τραβολογούσαν τους γονείς τους στα μεγάλα βιβλιοπωλεία, προκειμένου να εξασφαλίσουν το δώρο τους – καμιά σφυρίχτρα, ένα τόπι, ή (σπανιότερα) μια φυσαρμόνικα» (σ. 40). Για πρώτη φορά «οι νότιοι» (σ. 43), αντικρίζουν το χριστουγεννιάτικο δένδρο, με «…στρώσεις βάμβακος (χιονίζει δήθεν…) και με άλλα ετερόκλητα και ετεροθαλή μπιχλιμπίδια.» (σ. 43), στην Ιατρική Στρατιωτική Σχολή. Εκεί θα γευτούν «…την αηδή γεύση της σούπας…» και θα αναγκαστούν, υπό το αγριωπό βλέμμα του τραπεζάρχη, να καταπιούν το κρέας από τις πιατέλες «…με κάτι τεράστια κουφάρια: επρόκειτο για γεμιστές γαλοπούλες…» (σ. 46). Με λόγο αφαιρετικό και την επίσημη μπλε στολή, το διήγημα καταγράφει τα συναισθήματα της πρώτης εξόδου του στρατιώτη σε τόπο ξένο. Ο παγωμένος βαρδάρης, ο συνάδελφος με τον μακρινό συγγενή στην παραλία, το διαμέρισμα γεμάτο κόσμο, η παρέα των νέων που έπαιζαν τυφλόμυγα, ο τέως βαρύτονος, το κατευόδιο, η αφιλόξενη πόλη, η επιστροφή στη σχολή, η υπόσχεση του έρωτα.

Ο λόγος του Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλου είναι χωρίς γλυκασμούς, κοφτός και ακαριαίος. Σαν την λάμψη του φλάς μιας φωτογραφικής μηχανής που φωταγωγεί το σκηνικό. Στο «Λιούμπιτελ 2» (σσ. 51-70), αυτό γίνεται απόλυτα αισθητό: Καβάλα 1962, Βέροια 1957, Αγία Ελένη - Αναστενάρια, με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη στην Μονή της Εικοσιφοινίσσης, Ξάνθη 1961, Λεπτή Ορεστιάδας 1967, με τον Τάκη Σινόπουλο και τον Αλέξανδρο Κοτζιά στον Πύργο το 1974 και στο «Κάστρο των Παραμυθιών» στα Φιλιατρά. Επιστροφή μέσω Αιγίου στην Αθήνα, Τουρκολίμανο με τον Νίκο Καββαδία το 1974, με την Νιόβη (στην οποία αφιερώνεται το βιβλίο – αλλά και όλα τα βιβλία που εξέδωσε στην Νεφέλη και τουλάχιστον έχω υπόψη μου) στα Επτάνησα το 1975, Καλάβρυτα – οδοντωτός το 1976, Πύργος – περιγραφή των εξαίρετων ταφικών μνημείων του νεκροταφείου της πόλης.

Τολμώ να πω ότι τα κείμενα του συγγραφέα είναι σαν μια λεπίδα κοφτή στα έσωθεν της ψυχής μου, όπως το «Άροτρο» (σσ. 72-76) που οργώνει την γη: Πάρος - Σεπτέμβρης του 1970, πατέρας και κόρη οργώνουν, ο συγγραφέας παρατηρεί, κάθεται κοντά τους, μιλά και αφουγκράζεται τα ανίατα βάσανα. Τα χρόνια περνούν και ξάφνου το άροτρο, άχρηστο μπροστά στο τρακτέρ, δικαίως περνά στα χέρια του γιατρού, που ξέρει να καλλιεργεί το λόγο και σκάβει στο παρελθόν μνήμες που αφηγείται στην «Αντιπαροχή» (σσ. 79–81): Ο τρελός στο σπιτάκι με τη σημαία και την μηχανή με το καλάθι, που καταλήγει στο υπόγειο της νεόδμητης πολυκατοικίας. Το καλάθι «Το άφησαν στο πεζοδρόμιο. Εκείνος έβγαινε, κάθε απομεσήμερο που έγερνε ο ήλιος, και κάθονταν μέχρις αργά, αμίλητος, μέσα στο καλάθι. Μια ημέρα το περιμάζεψε ένα αυτοκίνητο της Δημοτικής Αρχής, ειδοποιημένης προφανώς από κάποιον περίοικο, καθ’ ότι είχε καταντήσει εστία μικροβίων» (σ. 81).

Το «Πλασμώδιο falciparum» (σσ. 10–21) φυσικά δεν είναι ένα απλό μικρόβιο. «- Πρόκειται για κακοήθη τριταίο,…» (σ. 15). Η ελονοσία προπολεμικά μάστιζε την νοτιοδυτική Ελλάδα. Ο συγγραφέας μάς μεταφέρει τη δοκιμασία του και παράλληλα μια άλλη εποχή που τα παιδιά (σκαστά από τον υποχρεωτικό μεσημεριανό ύπνο), αναρριχούνταν στα δέντρα του χτήματος, ο οικογενειακός γιατρός κατέφθανε άψογα ντυμένος φορώντας στο κεφάλι τον απαραίτητο «παναμά» και με σοβαρό ύφος, κοιτώντας αφ’ υψηλού όσους τον περιστοίχιζαν ανακοίνωνε με ουδέτερη φωνή τη διάγνωση. Στην συνέχεια η «αλλαγή αέρος» θα τον οδηγήσει στην Αθήνα του Αρχαιολογικού Μουσείου, του Πεδίου του Άρεως, του Σινεάκ, στο Παλιό Φάληρο στο σπίτι της θείας και του ξάδερφου του Άγγελου. Ένα υπέροχο κείμενο μια φωτογραφία από πλανόδιο φωτογράφο με την υπογραφή: «Φλοίσβος, 19 Σεπτεμβρίου 1939». Η μνήμη αναδύθηκε από το πορτοφόλι του ξάδερφου, όταν το 1949 ένας χωροφύλακας παρέδωσε τα προσωπικά του είδη στην οικογένεια του συγγραφέα(προφανώς θύμα του εμφυλίου).

«Η δεκαοχτούρα» (σσ. 24–34), αποτελεί δείγμα άριστης διηγηματικής γραφής, όπως άλλωστε, ο συγγραφέας, μάς έχει συνηθίσει από παλιά με τις «φρακασάνες»* (1962 - το πρώτο του διήγημα), και εντεύθεν. Ξεχωρίζω τη σκηνή : «Ακούμε, ξαφνικά, κάποιο χλιμίντρισμα ζώου και (ταυτοχρόνως) βλέπουμε δύο άλογα, ένα λευκό κι ένα καφέ, να παίρνουν φόρα και να υπερπηδούν το συρματόπλεγμα, που όριζε τα σύνορα του χτήματος από τον βορειοδυτικό δημόσιο χωματόδρομο.» (σσ. 25-26). Σάς ομολογώ ότι περίμενα να δω τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Δημήτριο. Έλεγα μέσα μου, όλα είναι δυνατά στη φαντασία και τα μάτια των παιδιών. Γιατί μέσα από τέτοια μάτια γράφει ο Η. Παπαδημητρακόπουλος. Όμως «Τα ίππευαν δύο Ιταλοί εν στολή» (σ. 26). Μέσα σε λίγες σειρές το σκηνικό από τον παράδεισο (γιατί έτσι είχε το χτήμα ο πατέρας του), αρχίζει να εκπίπτει και να μετατρέπεται σε μια αλήθεια που μόνο ο πόλεμος μπορεί να κατορθώσει: «…στο χτήμα είχε κατασκηνώσει, αθόρυβα τη νύχτα, μια ιταλική μονάδα μεταγωγικών, με ένα αμέτρητο πλήθος μουλαριών. Κάτω από κάθε δένδρο, κυρίως στις αμυγδαλιές, τις αχλαδιές και τις συκιές, βρισκόταν δεμένο από ένα μουλάρι, που είχε ήδη αρχίσει να μασάει τη φλούδα του κάθε κορμού.» (σ. 27). Η οικογενειακή καταστροφή. Ο πατέρας πεθαίνει, το χτήμα ξεραμένα παλούκια, ο σεισμός και η κατάρρευση της μεγάλης αποθήκης, η μετακόμιση, η τελευταία ματιά, η δεκαοχτούρα κουρνιασμένη στο κεραμίδι ακίνητη στο κρύο και τη βροχή. Και ενώ όλα σφίγγουν το στομάχι, η μάννα – πρόσωπο τραγικό και συνάμα δύναμη: «…μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο και, χωρίς να πει τίποτα, γύρισε το διακόπτη του ηλεκτρικού, ανάβοντάς μου το φως.» (σ. 34).

«Ο θησαυρός των Αηδονιών», αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Γιάννη, αποτελεί μια ιδιότυπη μαρτυρία. Αρχίζει με την εξομολόγηση της εμμονής του συγγραφέα για το δελτίο καιρού και ακολουθεί μια μοναδική περιηγητική προτροπή για τόπους ανάλογα τους καιρούς και τη χλωρίδα της περιοχής. Και ενώ ανύποπτα διαβάζουμε για την εκδρομή του στο μουσείο της Νεμέας, με αφορμή την έκθεση του περίφημου «θησαυρού των αηδονιών», τη συλλογή των κτερισμάτων από το ομώνυμο μυκηναϊκό νεκροταφείο, αρχίζει η έκπληξη. Στο πάρκινγκ του αρχαίου λατομείου, επί της εθνικής οδού μετά τα διόδια της Νεστάνης, ένα τεράστιο βυτιοφόρο φρενάρει. Ο διάλογος που ακολουθεί με τον οδηγό του, αποκαλύπτει ίσως και την αιτία θανάτου του αδελφού του συγγραφέα. Το τελευταίο δεν μπορεί κανείς να το υποστηρίξει με βεβαιότητα αλλά την τελευταία φράση του διηγήματος θα πρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά: « - Να προσέχεις τα πάρκινγκ της εθνικής. Έχει φαγωθεί κόσμος εκεί μέσα.» (σ. 92).

Το βιβλίο κλείνουν πέντε μικρά διηγήματα, υπό το γενικό τίτλο: «Παιδαριώδεις ιστορίες» (ξεκινούν με στίχους του Χρήστου Ρουμελιωτάκη). Πρόκειται για «Τα γαϊδουράκια» (σσ. 95–96), «Ο χοίρος» (σσ. 97–98), «Το σκυλί» (σσ. 99-101), «Το μουλάρι» (σσ. 102–103) και «Ο τράγος» (σσ. 104–105). Και τα πέντε είναι υποδειγματικές γραφές νανοδιηγημάτων ή «ιστοριών μπονζάι», όπως προκρίνεται στα ελληνικά από τον κύκλο του περιοδικού Πλανόδιον, που επιμελείται και μιας σχετικής ιστοσελίδας στο διαδίκτυο. Η απόλυτη διηγηματική πλοκή μέσα σε ελάχιστες σειρές γραπτού λόγου μεταφέρουν εικόνες, νοήματα, βαθιούς στοχασμούς και πάνω από όλα οικολογική ευαισθησία και δυνατά συναισθήματα.

Κοιτώ και χαίρομαι το βιβλίο αυτό. Είναι στολίδι για την βιβλιοθήκη μου. Όπως και όλα τα βιβλία του Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλου. Οι Εκδόσεις Γαβριηλίδη δείχνουν ότι μπορούν να καλύψουν το κενό της παλαιάς Νεφέλης ή τουλάχιστον ξέρουν να φιλοξενούν συγγραφείς του επιπέδου του γιατρού, που ως γνήσιος “νότιος” φαίνεται να μην ξεχνά τις χειμωνιάτικες νύχτες, όταν οι αστραπές ανοίγουν τις κουρτίνες του ορίζοντα και ξαφνικά φωταγωγείται το ιερό (για την ποίησή μας) νησί της Ζακύνθου. Τέτοια είναι η γραφή του. Ξαφνικό φως.

για την κριτική ανάγνωση

Δ. Γ. Μαγριπλής

-------------------------------

* Εμπεριέχεται στο βιβλίο του «Οδοντόκρεμα με Χλωροφύλλη», Νεφέλη, Αθήνα 1995. Το συγκεκριμένο διήγημα αποτέλεσε για μένα και μια επιπλέον έκπληξη. Ξαναμελετώντας το πρόσφατα στη διαδικτυακή σελίδα του περιοδικού Πλανόδιον είχα εκεί την τύχη να δω και να ακούσω τον συγγραφέα να το διαβάζει ο ίδιος. Το μεταφέρουμε κι εδώ:

Ειδικό Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου PEN στον Διονύση Σέρρα

Το Ελληνικό Κέντρο «ΡΕΝ», στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του, απονέμει στις 10 Μαΐου στο κτήριο Κωστή Παλαμά (Ακαδημίας 48) –ημέρα Δευτέρα και ώρα 7 μ.μ.–, ειδικό βραβείο στον μελετητή και ποιητή Διονύση Σέρρα για την μακρόχρονη και σημαντική προσφορά στα νεοελληνικά γράμματα του Περιοδικού Επτανησιακά Φύλλα (έτος ιδρύσεως 1945), το οποίο εκδίδει και διευθύνει από το 1995.

Ειδικό επίσης βραβείο θα επιδοθεί στον συγγραφέα Κώστα Τσιρόπουλο για την επίσης μακρόχρονη και σημαντική προσφορά του Περιοδικού Ευθύνη.

Το ετήσιο βραβείο δοκιμίου απονέμεται στον Καθηγητή Εγκληματολογίας και Σωφρονιστικής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νέστορα Κουράκη για το βιβλίο του Κλασσικά Ιδεώδη (εκδόσεις Printa, 2009).

Στο έργο των τιμωμένων θα αναφερθούν οι εκ του Δ.Σ. του «ΡΕΝ» Διονύσης Ν. Μουσμούτης, Διονύσης Μαγκλιβέρας και Γεράσιμος Γ. Ζώρας. Στον θεσμό των βραβείων αυτών θα κάνει αναφορά ο πρόεδρος του Ελληνικού «ΡΕΝ» Βασίλης Βιτσαξής, και για τις προσεχείς δραστηριότητες του σωματείου ο γενικός γραμματέας του Κώστας Ασημακόπουλος.

Πρέπει να επισημανθεί ότι είναι η δεύτερη φορά που τιμάται η Ζάκυνθος με βραβείο του Ελληνικού «PEN». Το 1999 είχε βραβευθεί ο Σωκράτης Καψάσκης για το βιβλίο του: Μοναχικοί μαυροντυμένοι περιπατητές της Κέρκυρας. Διονύσιος Σολωμός – Ανδρέας Κάλβος (εκδόσεις Τυπωθήτω - Γ. Δαρδανός, 1998).

Σημείωση: Η επονομασία PEN προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Poets, Playwrights, Editors, Essayists, Novelists – Ποιητές, Δραματουργοί, Εκδότες, Δοκιμιογράφοι, Μυθιστοριογράφοι.

Εμείς, εδώ από τον ΙΣΚΙΟ, δεν έχουμε παρά να συγχαρούμε de profundis τον παναγαπητό φίλο, συνοδίτη και συνεργάτη μας για την βράβευση, η οποία εντέλει τιμά το ίδιο το Βραβείο, δεδομένου ότι η αξία του Σέρρα βρίσκεται υπεράνω πάσης βραβεύσεως! Εύγε!!!

Στη φωτό ο Διονύσης Σέρρας στη Σπηλούλα Ζακύνθου, Μάιος του 2009. Φωτογραφία Π.Κ.

Στιγμές από την Ημερίδα "Η Γκιόστρα στη Ζάκυνθο"

  Χώρα του Τζάντε, χθες το βράδυ 

Με μια καλά δομημένη και υποδειγματική -θα λέγαμε- καθ' όλα Ημερίδα εξετάστηκε επιστημονικά το πατροπαράδοτο έθιμο της Γκιόστρας στη Ζάκυνθο. Διοργανωτές της συνάντησης αυτής ήταν η αστική μη κερδοσκοπική Εταιρεία Giostra di Zante και το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, στην αίθουσα του Κινηματογράφου "Φώσκολος", στην Πλατεία Σολωμού, χθες το βράδυ.

Στο Προεδρείο ήταν ο Αντιπρόεδρος του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων συγγραφέας Νιόνιος Μελίτας (δεξιά στη φωτό) και ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ζακύνθου Κώστας Καποδίστριας (αριστερά στη φωτό).

Η πρώτη ανακοίνωση ήταν της Θεατρολόγου Πηνελόπης Αβούρη, η οποία ανάπτυξε το πολύ ενδιαφέρον θέμα: "Από το κονταροκτύπημα στην Γκιόστρα του δαχτυλιδιού. Η εισαγωγή του καραναβαλικού στοιχείου στην πολεμική προετοιμασία".

Η δεύτερη ανακοίνωση ήταν της Αρχαιολόγου και Διευθύντριας του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων Κατερίνας Δεμέτη, αφορούσε στο πώς το παιδικό βλέμμα έχει αποδώσει εικαστικά το δρώμενο της Γκιόστρας και είχε τίτλο: "Με τα μάτια των παιδιών...".

Η τρίτη αξιοπρόσεκτη ανακοίνωση ήταν της Δικηγόρου Πιερρίνας Κοριατοπούλου και είχε θέμα: "Η συμβολή της Γκιόστρας στον εορτασμό σημαντικών γεγονότων. Οι νίκες  του Ναπολέοντα αφορμή για τη διοργάνωση Γκιόστρας στην Κέρκυρα το 1809".

Ατυχώς, δεν καταφέραμε ν' αποτυπώσουμε φωτογραφικά την καλή ομιλήτρια. Απολογούμαστε γι' αυτό...

Η τέταρτη (ανατρεπτική, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε) ανακοίνωση ακούστηκε από τον Κοινωνιολόγο Σπύρο Ξένο και είχε θέμα: "Το λαϊκό δρώμενο της Γκιόστρας στη Ζάκυνθο και οι συμβολικές του διαστάσεις".

Η πέμπτη ανακοίνωση, μεστή νοημάτων και συγκίνησης, αυτή του Φιλολόγου Γιώργου Φιορεντίνου, είχε θέμα: "Η Γκιόστρα στη σύγχρονη ζακυνθινή ποίηση".

Η έκτη ανακοίνωση, κατά πάντα σημαντική, ήταν του Ποιητή και Προέδρου του Σωματείου "Giostra di Zante" Διονύση Φλεμοτόμου με θέμα: "Μιχαήλ Καλόφωνος: Ένας Ζακύνθιος ιππότης με προνόμια διοργάνωσης Γκιόστρας".

Τέλος, η Χορωδία Ζακύνθου "Η Φανερωμένη" απέδωσε τέσσερα όμορφα τραγούδια, υπό την διεύθυνση του άξιου μαέστρου της Κώστα Μεϊντάνη. Τα δύο από αυτά μπορείτε να τα δείτε και να τ' ακούσετε στα βιντεάκια μας που ακολουθούν:

Εικόνες από την Έκθεση Μαθητικών Ζωγραφιών για την Γκιόστρα της Ζακύνθου

  Στη Χώρα του Τζάντε, χθες βράδυ 

Καταιγισμός χρωμάτων αυτές τις μέρες στο φουαγιέ του Κινηματογράφου "Φώσκολος" στην πλατεία Σολωμού. Με πρωτοβουλία του Σωματείου "Giostra di Zante" πραγματοποιήθηκε μεταξύ των μαθητών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του νησιού μας Διαγωνισμός Ζωγραφικής με θέμα τη Γκιόστρα, δηλαδή το δρώμενο των ιππικών αγώνων, που αναβιώνει τα τελευταία χρόνια στο Τζάντε μας.

Στον Διαγωνσιμό αυτόν, ιδιαίτερα επιτυχημένο κατά κοινή ομολογία, όπως διαπιστώνετε κι εσείς από τις δημοσιευόμενες φωτογραφίες, έλαβε μέρος πληθώρα παιδιών από τέσσερα Σχολεία: Το 1ο Ζακύνθου "Καραμπίνειο", το 2ο Ζακύνθου, το Ολοήμερο Πειραματικό 10 Κάμπου "Παναγιώτης Χιώτης" και το Σχολείο Μουζακίου.

Παρακάτω ο Ίσκιος φρόντισε ν' αποτυπώσει το "Ιππηλάσιον", όπως εικαστικά (και υπέροχα) το κατέγραψαν τα παιδικά βλέμματα, τα πάντως ευαίσθητα και αψευδή!

Θαυμάστε χρώματα και εισπράξτε την αίσθηση της Γιορτής!!!

Πρέπει εδώ ν' αναφερθεί ότι τα έργα έκριναν οι Καλλιτέχνες μας Μαρία Ρουσέα, Ελένη Γούναρη και Θάλεια Ξενάκη.

Ακολουθούν τα βραβευμένα έργα κατά σειράν:

1ο

2ο

3ο

4ο

Σε επόμενη δημοσίευσή μας, ρεπορτάζ από την Ημερίδα για τη Γκιόστρα της Ζακύνθου. Μείνετε συντονισμένοι!

Ο "ενικός Σολωμός" στα "Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας"

Οι φίλοι αναγνώστες μας ίσως θυμάσθε ένα παλαιότερο δοκίμιό μας περί του Ιερομονάχου της Ποίησής μας, Διονυσίου του Σολωμού, με τίτλο "Ο ενικός Σολωμός", (Ομιλία του 1999 στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός"), το οποίο μπορείτε να ξαναδιαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ.

Εε, λοιπόν, το εν λόγω κείμενο, αρκετά μεγάλο ως προς την έκτασή του, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα ολόκληρο από τη Βιβλιοθήκη μας, τα παραΘέματα λόγου, σε δύο πλήρεις σελίδες της Εφημερίδας των Γρεβενών Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας (φύλλο 383, Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010, σελίδες 9 και 10).

Έχουμε ξανατονίσει ότι σε καιρούς που οι εφημερίδες και τα κάθε λογής λαϊκά έντυπα ουδόλως νοιάζονται για τέτοιου είδους θέματα, το να σού παραχωρήσει μια εφημερίδα δύο ολόκληρες σελίδες της δίχως διαφημίσεις (και μάλιστα δίχως να το ζητήσει ή να το γνωρίζει ο συγγραφέας του κειμένου) τουλάχιστον αγάπη αποδεικνύει για τα πνευματικά θέματα της εποχής μας και δη την Ποίηση.

Ευχαριστώ τους υπεύθυνους της έκδοσης για την τιμή και τούς εύχομαι ειλικρινά αναστάσιμες εμπειρίες στη ζωή και στα έργα τους!

π. Π.Κ.

Και "Πυραγός επί τιμή" ο π. Βασίλειος Θερμός

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Τη νέα ποιητική συλλογή του (έκδ. 2010) είχε την καλοσύνη να μού αποστείλει πριν από λίγες ημέρες ο παμφίλτατος συναδελφός π. Βασίλειος Θερμός. Φέρει τον υπαινικτικό τίτλο "Πυραγός επί τιμή" και διανθίζεται με 7 δικά του κολάζ, σχολιαστικά ούτως ή άλλως της δυναμικής των ποιημάτων του, επιλογικά δε έχει τεθεί η ομιλία του "Η άδηλη ποίηση των κρυφών ιερέων", την οποίαν είχε εκφωνήσει στην βραδιά περί Ιερατικής Ποίησης, στην Πάτρα, τον Ιανουάριο του 2007.

Από εκείνη την βραδιά, μπορείτε να ξαναδείτε ολόκληρη την ομιλία Θερμού στη Βιβλιοθήκη μας, τα Παραθέματα λόγου, εδώ. 

Ο π. Βασίλειος [βλ. διπλανή φωτό, αποτυπωμένη από Π.Κ. στο Μπανάτο Ζακύνθου, Ιούλιο 2009], όπως πράττει και στα προηγούμενα ποιητικά βιβλία του "Φωνήεντες στεναγμοί" (1996) και "Ονειροδρόμιο" (2003), βάζει κι εδώ τον "αδιάκριτο" δάκτυλο της Ποίησης επί πληγών σε διαρκή αιμορραγία. Θα έλεγα, ότι πρόκειται για εμμελή συνέχεια των ψυχογραφημάτων που "διαπράττει" μέσω των άλλων μεστών και νυκτικών επιστημονικών κειμένων ή ενασχολήσεών του. Καταβυθίσεις επιχειρεί στην εσωτερική άβυσσο του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος, εάν συμβεί κατ'  αυτάς να δηλώνει και Χριστιανός Ορθόδοξος, έχει συχνότατα γράψει την αυθεντικότητα της ανθρώπινης υπόστασης στα παλαιότερα των υποδημάτων του ή έστω έχει ιδρύσει την προσωπική του ιδιοτροπία ως αμετακίνητη πεποίθηση κι εντός των τειχών του λαβυρίνθου αυτού ταλανίζεται αδιέξοδα.

Το κάθε ποίημα είναι ξεγύμνωμα εαυτών και αλλήλων. Είναι τόσο δυνατά τα ρίχτερ του εκπεμπόμενου μηνύματος, ώστε δεν πολυενδιαφέρει τον π. Βασίλειο η ποιητικότητα με την αυστηρή έννοια της Τέχνης του Λόγου. Ο αναγνώστης τίθεται στον τοίχο αφοπλισμένος και καλείται σ' επανόρθωση ή ωθείται να πέσει στα γόνατα προς μετάνοιαν.

Θεωρώ ότι ο αγαπητός μας π. Θερμός, με τη θερμότητα του συναισθήματος που εκπέμπει, κατορθώνει το προσδοκώμενο: Την τροπή σε αυτομεμψία και ως εκ τούτου σε μαλάκωμα εντέλει της ενδεχόμενης σκληροκαρδίας των αναγνωστών του.

Λόγου χάριν, ερανιζόμαστε τρία μικρά χαρακτηριστικά ποιήματα από το ανά χείρας βιβλίο, ως σήματα πορείας:

ΑΛΛΕΡΓΙΚΟ ΣΟΚ

Λέξεις λόγια λέξεις σμήνος μελισσών.

Άλλοι σκορπίζουν μακριά το συντομώτερο.

Άλλοι τις υποτάσσουν με καπνούς ιδεών.

Άλλοι τσιμπήθηκαν από μία και μόνη

και έκτοτε δεν συνήλθαν ποτέ.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Από τη νοσταλγία

κανένας δεν επέζησε

για να μάς πει πώς είναι εκεί.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Συ όλα τα γνωρίζεις, Θεέ μου

και όμως είσαι ο πλέον εύπιστος.

Πάντα εμπιστεύεσαι μια καινούργια αρχή.

[Αυτά και άλλα ποιήματα από την εν λόγω  συλλογή διαβάστε στη Βιβλιοθήκη μας, τα παραΘέματα λόγου, εδώ.]

Ο Δρ Βασίλειος Δ. Τζέρπος για "Το ιωάννειο πρόβλημα"

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Ο νέος θεολόγος Βασίλειος Δ. Τζέρπος είχε την καλοσύνη προ καιρού να μάς χαρίσει πριν από καιρό την διδακτορική του διατριβή, με θέμα "Το ιωάννειο πρόβλημα. Συμβολή στη μελέτη της ιωάννειας γραμματείας", εκδεδομένη από τις Εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2009, σελίδες 584.

Ο καλός επιστήμονας ψαύει με την απαιτούμενη σοβαρότητα το πρόβλημα της ταυτότητας του συγγραφέα, τον τόπο, τον χρόνο και τις συνθήκες γραφής των ιωαννείων έργων της Καινής Διαθήκης, δηλαδή το Δ΄ Ευαγγέλιο, τις τρεις Καθολικές Επιστολές και την Αποκάλυψη. Με τα δύσκολα καταπιάστηκε ο αγαπητός μας ερευνητής, αλλά τα κατάφερε και με το παραπάνω, υπό την επίβλεψη των κ.κ. Εποπτών Καθηγητών του.

Μετά την εκτεταμένη Εισαγωγή (Ιστορική ανασκόπηση της νεώτερης επιστημονικής έρευνας), το Α΄ Μέρος ασχολείται με τον Απόστολο Ιωάννη και τα φερώνυμα έργα του (Οι σχετικές μαρτυρίες της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως, του Γνωστικισμού και της Αποκρύφου Γραμματείας) και το Β΄ Μέρος πραγματεύεται τις σχετικές με το "ιωάννειο πρόβλημα" μαρτυρίες των ιωαννείων έργων του Κανόνος της Κ.Δ. Ακολουθούν εμπεριστατωμένα Συμπεράσματα, Γενικά Συμπεράσματα, πλούσια Βιβλιογραφία και σε Παράρτημα για την Κανονική Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί του Κανόνος των βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.

Πρόκειται σαφέστατα για ένα αξιοπρόσεκτο σύγγραμμα, το οποίο αναμφίβολα πλουτίζει τις θεολογικές σπουδές και μορφώνει τους ενδιαφερόμενους ως προς πτυχές (όχι ευκαταφρόνητες) ιστορικών προσώπων και τόπων και καταστάσεων, που άπτονται με τον έναν ή άλλον τρόπο την επίγεια παρουσία του Χριστού.

Οι απαντήσεις περί του "ιωαννείου προβλήματος" στα Συμπεράσματα της διατριβής Τζέρπου, τον οποίον συγχαίρουμε από καρδιάς, ευχόμενοι και σε ανώτερα!

Ο λόγιος και μουσικός Διονύσιος Φωτεινός κατά Παναγιώτην Ανδριόπουλον

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς και πιστούς Φίλους μου. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της μακρόχρονης ήδη φιλίας είναι ότι τον θαυμάζω γενικώς και ειδικώς. Άλλωστε, για να ευδοκιμήσουν οι φιλίες και να υπερβούν τις κατά συνθήκην γνωριμίες είναι ανάγκη -θεωρώ- να στηρίζονται πρωτίστως στον θαυμασμό. Είναι αυτό που συνιστά η παροιμία: "Με καλύτερόνε σου φάε και πιε και νηστικός ασήκω"! Και ο Παναγιώτης είναι πρώτος σε όλα του! Δεινός Θεολόγος (γι'  αυτό και πετροβολιέται ασύστολα από τους κατά συρροήν ευσεβοφανείς των ημερών μας), έγκριτος μουσικός, ανύστακτος blogger, πιστός στις σχέσεις του, διαρκώς χαμογελαστός, αλλά και καλός -ως αποδεικνύεται- ιστορικός ερευνητής!

Η ανά χείρας μελέτη του το αποδεικνύει περίτρανα! Φέρει τον τίτλο "Διονύσιος Φωτεινός εκ Παλαιών Πατρών λόγιος και μουσικός 18ου-19ου αιώνος" και αποτελεί επιστημονική ανακοίνωση - ανάτυπο από τα Πρακτικά του Έκτακτου Αχαϊκού Πνευματικού Συμποσίου 2006 (Αίγιον 26-28 Μαΐου 2006), που κυκλοφορήθηκαν στην Αθήνα 2009, σελ. 235-264. Ασχολείται διεξοδικά με αυτή τη φωτεινή μορφή των Πατρών, τον Διονύσιο Φωτεινό, ο οποίος εκδαπανήθηκε καθ' όλη την ολιγόχρονη ζωή του (γέννηση, Πάτραι 1777 - θάνατος, Βουκουρέστι 1821) στη μουσική, στη λογοτεχνία, στην ιστοριογραφία, δραστηριοποιούμενος ουσιαστικά στη Ρουμανία. Μυημένος μάλιστα στη Φιλική Εταιρεία συνεισέφερε κατά χρέος στην πατρίδα. Μπορούμε δηλαδή να διατυπώσουμε λόγο περί μιας πολυεδρικής προσωπικότητας της λογιοσύνης των προεπαναστατικών χρόνων, ο οποίος ως αφιερωμένος τεχνίτης εργάσθηκε το κατά δύναμιν στην οικοδόμηση του Νέου Ελληνισμού.

Η εργασία του Φίλου Ανδριόπουλου, με την αρτίωση που την διακρίνει, μάς έδωσε την ευκαιρία ώστε ο συσκοτιζόμενος ολοένα νους μας, να φωτισθεί από τον Φωτεινό Διονύσιο των Παλαιών Πατρών! Παναγιώτη, σ'  ευχαριστούμε για τη μέθεξη!

* Ολόκληρη την εργασία Ανδριόπουλου περί Φωτεινού, μπορείτε ν'  αναγνώσετε εδώ.

"Surfing the sea": Ολοκλήρωση ευρωπαϊκού προγράμματος Comenius

Παρουσιάζει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Διετές ευρωπαϊκό πρόγραμμα Comenius με θέμα “Surfing the sea” ολοκληρώθηκε με επιτυχία την προηγούμενη εβδομάδα στη Ζάκυνθο. Τα συνεργαζόμενα σχολεία της Ευρώπης : Liceo "Rinaldini" από την Ανκόνα της Ιταλίας (που ήταν και συντονιστής), Escola professional de Gaia από το Πόρτο της Πορτογαλίας, Rising Ungdomsskole από τη Δανία και το 2ο Λύκειο Ζακύνθου (υπεύθυνοι καθηγητές Πόθος Διονύσης, Φουρνογεράκης Παύλος, Κάρτσακας Απόστολος, Αρβανιτάκη Ιωάννα, Ράμου Κωνσταντίνα) πραγματοποίησαν την τελευταία τους συνάντηση στη Ζάκυνθο από 11 μέχρι 15 Απριλίου 2010. Προηγήθηκαν τρία ταξίδια του σχολείου μας στις αντίστοιχες χώρες. Για το ταξίδι μας στο Πόρτο, δείτε παλαιότερη αναφορά μας εδώ.

Τη Δευτέρα 12 Απριλίου το πρωί έγινε ξενάγηση στην πόλη της Ζακύνθου με τη βοήθεια της συμβούλου της αγγλικής γλώσσας κυρίας Παναγιώτας Ακτύπη. Επισκεφθήκαμε, εκτός των άλλων, το Μουσείο Σολωμού, όπου μας υποδέχθηκε και μας ξενάγησε η Διευθύντρια κυρία Κατερίνα Δεμέτη. Εκεί οι Ιταλοί επισκέπτες έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα χειρόγραφα του Σολωμού. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο λόφο του Στράνη και στην πλατεία της Μπόχαλης.

Το μεσημέρι έγινε ξενάγηση από τον Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Μπιάζη στους χώρους της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου (εκκλησία-μουσείο) και παρατέθηκε επίσημο γεύμα στο μοναστήρι ύστερα από εντολή του Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομου Β΄.

Το απόγευμα έγινε επίσημη υποδοχή στο αμφιθέατρο του Μουσικού Γυμνασίου Ζακύνθου. Παραβρέθηκαν και απεύθυναν χαιρετισμό ο προϊστάμενος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου κ. Δημήτρης Στραβοπόδης, ο εκπρόσωπος του Μητροπολίτη Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Λυκογιάννης και ο Διεθυντής του σχολείου κ. Γιάννης Ρουσιάνος. Η σύμβουλος κυρία Παναγιώτα Ακτύπη παρουσίασε μια ιστορική αναδρομή της πορείας των ευρωπαϊκών προγραμμάτων στη Ζάκυνθο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και χορωδία του 2ου Λυκείου Ζακύνθου υπό τη διεύθυνση του κ. Διονύση Βερτζάγια τραγούδησε παραδοσιακό τραγούδι. Έπαιξαν επίσης μουσική και τραγούδησαν καθηγητές από το Μουσικό Γυμνάσιο. Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν οι εργασίες των μαθητών όλων των σχολείων και η βραδιά έκλεισε με ανταλλαγή δώρων και μουσικό πρόγραμμα από ορχήστρα μαθητών του 2ου Λυκείου, γεγονός που προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό κι ευθυμία.

Την Τρίτη 13 Απριλίου οι φιλοξενούμενοι επισκέφθηκαν το 2ο Λύκειο, όπου μια ομάδα ζωγράφισε σε εσωτερικό τοίχο του σχολείου αναμνηστική ζωγραφιά με θέμα τη θάλασσα, υπό τη διδασκαλία της κυρίας Θάλειας Ξενάκη. Μια άλλη ομάδα μαθητών μάθαινε στο γυμναστήριο ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς με το γυμναστή κύριο Παναγιώτη Κάρδαρη. Ο σύλλογος των γονέων με πρόεδρο τον κύριο Κάββουρα πρόσφερε στους μαθητές δεκατιανό και στη συνέχεια μαζί με αντιπροσωπεία μαθητών του σχολείου μας έγινε ξενάγηση στα ομορφότερα σημεία της ορεινής Ζακύνθου.

Την Τετάρτη επισκεφθήκαμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ζακύνθου, γνωστό για τη μεγάλη του προσφορά στην ευαισθητοποίηση των μαθητών σε θέματα περιβάλλοντος γενικά, και ειδικότερα για την πανίδα και τη χλωρίδα του νησιού μας. Ακολούθησε γεύμα στην παραδοσιακή ταβέρνα «λητρουβείο» στη Λιθακιά και μετά συνεχίστηκε το πρόγραμμα στο βιότοπο της χελώνας caretta-caretta στον κόλπο του Λαγανά.

Κατά το βραδινό δείπνο έγινε αποτίμηση του προγράμματος κι εκδηλώθηκε η επιθυμία να συνεχιστεί το παρόν πρόγραμμα με τη συμμετοχή και άλλων χωρών. Συμπεράναμε το σημαντικό ρόλο των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, όπως φάνηκε από τη δίχρονη εμπειρία του προγράμματος. Καθένας στον τόπο του έχει ομορφιές που πρέπει να απολαμβάνει και προβλήματα που πρέπει να επιλύει. Ο στενός σύνδεσμος με τη θάλασσα έχει δημιουργήσει ανάλογη οικονομία και πολιτισμό. Η θάλασσα μας ενώνει με παραπλήσιες εμπειρίες ζωής και οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να μη το αγνοούν, ώστε να αγωνίζονται για να ζουν συμφιλιωμένοι ανεχόμενοι τις όποιες ιδιαιτερότητες, προστατεύοντας το περιβάλλον και συνδεόμενοι με δεσμούς φιλίας. Οι μαθητές μας παράλληλα όλα τα βράδια διασκέδαζαν με τους συμμαθητές τους των άλλων χωρών και δημιούργησαν διαύλους επικοινωνίας και φιλικών σχέσεων.

Την τελευταία ημέρα επισκεφθήκαμε τον ιστορικό χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας, ο οποίος ανοιξιάτικος, πανέμορφος, σχεδόν μας μάγευσε και μας μετέφερε στους αρχαίους χρόνους του «ευ αγωνίζεσθαι». Τα βουρκωμένα μάτια την ώρα του αποχωρισμού στο λιμάνι της Κυλλήνης ήταν η απόδειξη μιας πετυχημένης φιλοξενίας και δημιουργίας ευρωπαϊκών δεσμών φιλίας. Θα μας αφήσουν άραγε οι ισχυροί του χρήματος να διατηρήσουμε και να επεκτείνουμε τις φιλικές μας σχέσεις ή θα μας οδηγήσουν ξανά σε έριδες και συγκρούσεις για να ικανοποιήσουν τα σκοτεινά ιδιοτελή τους συμφέροντα;

Τα "Πετράδια" του Γιώργου Καραντώνη

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Με τον ποιητή Γιώργο Καραντώνη γνωριζόμαστε αλληλογραφικώς από πολλών ετών. Ανταλλάσσουμε τα κατά καιρούς εκδιδόμενα βιβλία μας και προσωπικά τον θαυμάζω, διότι βλέπω ότι σταθερά στην διαχρονία του οικοδομεί τον δικό του λόγο ως αντίλογο στην πανσπερμία του άλογου ή και παράλογου των ημερών μας.

Ο Γιώργος Καραντώνης γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Το 1964 τέλειωσε το Βαρβάκειο και πέτυχε στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, όπου σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες. Από το 1972 έως το 1997 δικηγορούσε στην Αθήνα. Από το 1974 έως τώρα έχει εκδόσει περισσότερα από είκοσι βιβλία με ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, αρθρογραφία, ενώ έχει επιμεληθεί και προλογίσει βιβλία άλλων συγγραφέων. Ποιήματα, πεζά, άρθρα, κριτικά σημειώματα, επιστολές και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευτεί επανειλημμένα σε πολλά έντυπα, ενώ ο ίδιος έχει παρουσιαστεί σε αρκετές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και σε διάφορες λογοτεχνικές βραδιές.

Το νέο ποιητικό βιβλίο του φέρει τον τίτλο "Πετράδια", ανήκει στη σειρά Ποιήματα των Φίλων και κυκλοφορήθηκε τον Δεκέμβριο του 2009, με 48 σελίδες. Διακρίνεται η (διαρκής άλλωστε) προσπάθειά του να περιπαίξει με τις λέξεις και τις (ενίοτε) ομοιοκαταληξίες του τον εν γένει Ζόφο, να καταστείλει την ισχύ της περιβάλλουσας όλους μας Τέφρας, ν' αποθεώσει το Ελάχιστο και ν'  αθανατίσει το Στιγμιαίο! Θεωρώ, το καταφέρνει και με το παραπάνω, γι'  αυτό ακριβώς και μού αρέσει η ποίησή του! 

Ακολουθούν τρία τυχαία δείγματα γραφής, ως δήγματα της σήμερον:

ΕΛΑΧΙΣΤΑ

Ι

Ασκητική

Μέγιστο

μάθημα

το ελάχιστο.

ΙΙ

Διεκδίκηση

Τουλάχιστο

το ελάχιστο

σε όλα.

25/2/2008

ΧΛΕΥΑΣΤΙΚΟ

Μπήκαμε στα είκοσι ένα

και τα πάντα είν'  ένα κι ένα

και για μένα και για σένα

με τα οικεία και τα ξένα.

Από 'δω στα είκοσι δύο

θα βαδίσουμε και οι δύο

δίχως αίμα, δίχως πύο

δε θα πούμε εμείς αντίο.

21/12/2008

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

Ένα κάστρο από στίχους

χτίζεις τριγύρω σου

κι οχυρώνεσαι μέσα.

Κι εγώ προσπαθώ

μ'  αυτό το ποίημα κριό

να εισχωρήσω εντός σου.

1/2/2009