© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Πετυχημένη απόψε η προβολή της ταινίας του Μαθιού Γιαμαλάκη-Μαρτζώκη για την Κρήτη










Πριν λίγο, με επιτυχία ολοκληρώθηκε στον Δημοτικό Κινηματογράφο της Ζακύνθου "Φώσκολος", η προβολή της ταινίας του Κρητικο-ζακυνθινού σκηνοθέτη και ζωγράφου Μαθιού Γιαμαλάκη - Μαρτζώκη, "Αγάπη. Η Κρήτη τον Αύγουστο", η οποία αγκαλιάστηκε κατ' αρχήν από την Κινηματογραφική Λέσχη Ζακύνθου και απόψε απ' όλους, όσοι αγαπούν την ποιότητα στη ζωή και στον πολιτισμό, σε καιρούς μάλιστα αλλοπρόσαλλους και ασθενικούς, κατά τους οποίους τεντώνονται επικίνδυνα οι αντοχές των συνΕλλήνων.

Η ταινία, με εικόνα και ήχο που αποτυπώθηκε στην Κρήτη του 1985, φτιάχτηκε είκοσι χρόνια μετά, το 2005 και ουδόλως διστάζει να βάλει ρεαλιστικά / χειρουργικά "τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων", όσον αφορά στην κοινωνική - πολιτική - πολιτιστική - οικολογική αλλοτρίωση της Κρήτης, αλλά και τής εν γένει ελληνικής Επαρχίας. Διότι -κατά κοινή ομολογία- στο εν λόγω φιλμ (Κινηματογράφο της Αλήθειας, όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται αυτού του είδους το ντοκιμαντέρ) διείδαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι θεατές την ανάλογη και διαρκώς ογκούμενη κατάντια και της Ζακύνθου, όχι μονάχα της δεκαετίας του 1990, αλλά και του 2020 πλέον. Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν...

π. Π. Κ.

Η ταινία -χάριν των αναγνωστών μας- προβάλλεται ήδη στην ηλεκτρονική αίθουσα του πολυπεριοδικού μας, στο βουστροφηδόν, μ' ένα κλικ εδώ.

Εργασιακή Ανοησία, μια πιο δόκιμη περιγραφή

Φωτογραφίζει και γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

























Η δουλειά δύσκολη, μα δεν το βάζουν κάτω. Φόρτωμα - ξεφόρτωμα. Βρώμικοι από την λάσπη κάθε μέρα. Κάνουν καλή παρέα.

Οκτώ εργάτες, σχεδόν είκοσι χρόνια μαζί. Είναι στην βιομηχανία πηλού. Πέτρες, που χτυπούν σε μεγάλους κάδους. Είναι κάτι σαν μπλέντερ. Μετά στο νερό. Στεγνώνουν. Συσκευάζονται σε σακιά και στην αγορά. Κανάτια, πιάτα, διακοσμητικά.

- Πέντε τόνους την ημέρα. Κάνε τους υπολογισμούς, να δεις!...

- Άλλο μαγαζί δεν έχει. Στους Ευρωπαίους συναδέλφους θα πάμε. Ούτε το χώμα δεν θα δουλεύουμε στο τέλος. Μόνο για να μας θάψουν. Εκεί μπαίνει λίγο το φτυάρι...

Αισθάνονται και αυτοί, οι εργάτες, σαν καλλιτέχνες. Το πονάνε το πράμα, τις πέτρες. Μα τώρα λέει, δυο από τους οκτώ, θα πρέπει να φύγουν. Εργασιακή εφεδρεία. Την κολοκυθιά θα παίξουν στο τέλος, αφού ο διευθυντής της μονάδας δεν μπορεί να βγάλει άκρη στην μικρή ιστορία. Δεν τους κάρφωσε! Πού φτάσαμε...

Σε όλο το δημόσιο μίλησαν για παραπάνω, πλεονάζον προσωπικό. Επικοινωνιακά τεχνάσματα, σαν να διαβάζω μύθους του Αισώπου. Τώρα πήραν πίσω το μέτρο, σήμερα, αύριο μπορεί να ξυπνήσουν στραβά. Ν’ ανακαλύψουν μια καινούρια λέξη.

Κοιτώ ξανά και ξανά τα πρόσωπα τους. Λάσπη φτιάχνουν, μα φαίνεται ούτε και γι’ αυτό είμαστε ικανοί...

Τάσος Μελίτης, «Παπαλάμπραινα by Gibson και άλλα διηγήματα»

[εκδ. Οσελότος, Αθήνα 2011, σσ. 116, ISBN: 978-960-9893-16-9]

Κριτική ανάγνωση από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΓΡΙΠΛΗ

Με τον Τάσο Μελίτη γνωριστήκαμε διαδικτυακά. Δυστυχώς, δεν έχουμε βρεθεί δια ζώσης, μα τούτο έπεται. Αυτό που μας έφερε κοντά είναι η κοινή αγάπη στο διήγημα, αυτή τη μορφή λόγου, που λίγοι ακόμη υπηρετούν με πάθος. Οι περισσότεροι, ακόμη και κάποιοι ταλαντούχοι του είδους, το θεωρούν αφετηρία ή άσκηση για το μεγάλο κείμενο. Το μυθιστόρημα θα φέρει την προβολή και ίσως την εμπορική επιτυχία. Φυσικά ξεχνάμε ότι το κοινό που συνήθως διαβάζει πολλά λόγια είναι εμποτισμένο με φτηνές αισθηματικές ιστορίες και κατά πλειοψηφία αδυνατεί να μυηθεί στην τέχνη. Τολμώ να πω λοιπόν ότι η σύντομη καταγραφή αισθημάτων, αισθήσεων και σκέψεων αποτελεί προνομία λίγων και εκλεκτών, τουλάχιστον από εμπορική σκοπιά. Όπως και η κορυφαία άσκηση της ποιητικής γραφής.

Η ανάγνωση διηγημάτων αναδύει κόσμους και εδώ είναι η ομορφιά. Σε υποκειμενική βάση κάποιοι κόσμοι είναι αρεστοί και κάποιοι άλλοι απλά σε κάνουν να δυσφορείς και να αισθάνεσαι άβολα. Αυτό δεν διαγράφει την όποια αντικειμενικότητα. Αυτός που μελετά, στο τέλος μαθαίνει να διακρίνει την ποιότητα, ακόμη κι αν νοιώθει ξένος με τα βιώματα ή την αλλότρια οπτική.

Στον Τάσο Μελίτη, από την πρώτη σελίδα της ανάγνωσης, ένοιωσα φιλικά και οικεία. Ομολογώ ότι είναι μέρος και του δικού μου κόσμου. Οκτώ διηγήματα καταγράφουν την σύγχρονη πραγματικότητα, μέσα από τα μάτια μιας γενιάς, που πλησιάζει τα πενήντα. Ο Κάζος («Ποιος Κάζος, λοιπόν;», σ. 9-15), η Ρέα («Το διαζύγιο της Ρέας», σ. 19–35), η Έρη («Παπαλάμπραινα by Gibson», σ. 39–50), ο Κλεάνθης («Κλεάνθης», σ. 53–66), η θεία Τέτη («Καρνέισον», σ. 69–76), ο Θεόφιλος, ο Χρήστος και ο Αλέξης («Αθήνα – Αικείνιο – Τζέντα», σ. 79–95), ο ξενοδοχοϋπάλληλος («Τρίχες», σ. 99–104), η κυρία Ευθαλία και η Λαλίνα («Ρόζα», σ. 107–116), αποτελούν τους κεντρικούς ήρωες.

Γύρω από αυτούς μια σειρά από πρόσωπα ξετυλίγουν μια κινηματογραφική γραφή που εστιάζεται κυρίως στο αστικό περιβάλλον. Η Κυψέλη, το σπίτι πάνω στη Δροσοπούλου, το Χαλάνδρι, οι Αμπελόκηποι, η καντίνα στα Ολυμπιακά έργα, οι οικοδομές στις Δυτικές συνοικίες, συνθέτουν το κυρίαρχο φόντο του κόσμου του συγγραφέα. Αυτό συμπληρώνεται με την φανταστική Πιταπιχή (μια τυπική επαρχιώτικη αίσθηση και όχι πόλη, θα έλεγα), το Αικείνιο (ο φανταστικός κόσμος του Χρήστου του μηχανικού) και η μακρινή Τζέντα (ως βάθος πεδίου στην φωτογράφηση χαρακτήρων). Στο περιβάλλον αυτό οι αφηγητές, μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, εξιστορούν, αυτοαναλύονται, ακόμη και εξομολογούνται στον γιατρό τους, πτυχές της προσωπικής τους ιστορίας, ενοχές, καταστάσεις και ατοπήματα. Μέσα από τους διαλόγους ή και την αλληλογραφία (που κυριαρχεί στο: Αθήνα – Αικείνιο – Τζέντα), δικηγόροι, μηχανολόγοι, αναγνώστες εκδοτικών οίκων, οικονομολόγοι, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, μουσικολόγοι, μετανάστες, εργολάβοι, εκπαιδευτικοί, ξενοδοχοϋπάλληλοι, επιχειρηματίες, οικοδόμοι, άνεργοι αλληλοεμπλέκονται. Συζητούν σενάρια για ταινίες, για γυναίκες και έρωτες, για την οικογένεια, για τα επαγγελματικά αδιέξοδα, για την αναξιοκρατία και τον εκφυλισμό κάθε αξίας και κοινωνικού θεσμού. Δείχνουν τα λαμόγια που επικρατούν στην κοινωνική πυραμίδα. Θυμόνται άλλοτε νοσταλγικά το χθες και άλλοτε ειρωνικά και περιπαιχτικά. Αναπολούν την εποχή της πολιτικοποίησης, κάνοντας χρήση σε πολιτικούς όρους και ονόματα τύπου: Ε.Κ.Κ.Ε. , Κ.Ν.Ε., Ε.Α.Μ., Ε.Π.Ο.Ν. Μιλάνε για την Χούντα και το Αντάρτικο, για την δεκαετία του Πενήντα, την Εκκλησία και τους Ιεχωβάδες, την Αποστασία του 1965, την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την επαναφορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά το 1993. Θυμόνται το Πανεπιστήμιο και την φοιτητική ζωή. Το Ωδείο, την επιχείρηση και το λογιστικό γραφείο. Ερωτεύονται παθιασμένα, ψιθυρίζουν τις κρυφές ενοχές τους, μοιράζονται τις απογοητεύσεις τους, τις δυσκολίες της επιβίωσης, τις φιλοδοξίες τους, χωρίς να αρνούνται την όποια κριτική. Απλοί άνθρωποι, σεμνοί, συμπαθητικοί, στέκονται γυμνοί στα μάτια μας και ενώπιον της ακοής μας χαμηλόφωνα και χωρίς περιττούς γλυκασμούς, εκμυστηρεύονται το καθημερινό και απόλυτα ανθρώπινο.

Ο κόσμος του Τάσου Μελίτη είναι ο κόσμος μας. Μια χρονική πραγματικότητα που το υποκειμενικό εμπλέκεται με το συνολικό και η βαρύτητα των θεσμών είναι εξίσου σημαντική με την απλή προσωπική βιωτή. Το πρόσωπο είναι μέρος του συνόλου και το σύνολο αποτέλεσμα της διαπλοκής των προσώπων. Μια σύγχρονη νεοελληνική τραγωδία. Μια κωμωδία, που, αριστοφανικά, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε με τον τίτλο του ίδιου του βιβλίου. Αυτό καταγράφει άριστα ο Τάσος Μελίτης και με την πένα του φωτογραφίζει τον γέροντα λαουτιέρη, που αποφάσισε στα εβδομήντα πέντε να μάθει ηλεκτρική κιθάρα. Έτσι στο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου ακομπανιάρει με την Gibson το κλαρίνο. Το αποτέλεσμα, μάς το μαρτυρεί ο ίδιος ο συγγραφέας: «Εδώ ανταμώνει η Νέα Ορλεάνη με την Παπαλάμπραινα. Αγγέλους παίζει και απόψε ο παππούς» (σ. 50).

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ποιητής Σαράντης Αντίοχος αναγιγνώσκει εαυτόν


Στο πλαίσιο του Οπτικοακουστικού Αρχείου Ζακυνθίων Λογοτεχνών, το οποίο καταρτίζει το e-περιοδικό του Ίσκιου μας, τον λόγο έχει σήμερα ο υπερόριος ποιητής Σαράντης Αντίοχος. Ο έγκριτος δημιουργός ζει μόνιμα πλέον και παράγει ποιητικό λόγο στη Μαδρίτη της Ισπανίας, αυτές όμως τις ημέρες ξαναβρέθηκε στη γενέτειρα Ζάκυνθο, οπότε ήταν ευκαιρία συνάντησης και ανταλλαγής σκέψεων και απόψεων επί παντός, αλλά και αποτύπωσης της προσωπικότητάς του, για τις ανάγκες του Αρχείου μας.

Η μαγνητοσκόπηση έγινε πράγματι στο θερινό σπίτι του, στο χωριό Μαχαιράδο Ζακύνθου, το απόγευμα της 25ης Σεπτεμβρίου 2011, μ' έναν ζεστό θερινό ήλιο και θερμά αισθήματα συναντίληψης. Τα ποιήματα, τα οποία επέλεξε ο ίδιος και μάς τα ανέγνωσε, προέρχονται από τη συγκεντρωτική έκδοση Αντίοχου, με τον τίτλο "Προηγμένος Κύκλος". Ας τον ακούσουμε και ας προσλάβουμε τα νοούμενα και τα υπονοούμενά του! Σε καιρό και τόπο Κρίσης, ο λόγος της Ποίησης έχει λόγο ύπαρξης!!! 

Εάν θελήσετε να διαβάσετε κι εσείς ολόκληρη την Ανθολογία, νεότερα ποιήματα και μελέτες  του, κάντε κλικ στο ηλεκτρονικό ράφι, που τον αφορά, στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη μας Παραθέματα λόγου, εδώ.











Αύριο η προβολή της ταινίας του Μαθιού Γιαμαλάκη-Μαρτζώκη για την Κρήτη


Η Κινηματογραφική Λέσχη Ζακύνθου μάς προσκαλεί στην προβολή της ταινίας - ντοκιμαντέρ του ζωγράφου και σκηνοθέτη Μαθιού Γιαμαλάκη-Μαρτζώκη, με τίτλο

  ΑΓΑΠΗ. Η Κρήτη τον Αύγουστο  , 

αύριο, στις 9 το βράδυ, στον Δημοτικό Κινηματογράφο "Φώσκολος", στην Πλατεία Σολωμού. Βρίσκεται ήδη στη Ζάκυνθο, από τη Στοκχόλμη (όπου μόνιμα διαμένει), ο ίδιος ο Σκηνοθέτης, για να παρασταθεί και να προλογίσει την προβολή. Η είσοδος είναι ελεύθερη.


Οι συνεργάτες του Ίσκιου μας συναντήθηκαν σήμερα με τον αγαπητό φίλο και δημιουργό Μαθιό Γιαμαλάκη-Μαρτζώκη, εξ ού και η ανωτέρω φωτό. Τού ευχόμαστε πάντα επιτυχημένες καλές δημιουργίες!

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Διαφυγή στο Lion Park / Johannesburg




















Είδαμε και αποείδαμε στην Ελλάδα... Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με την ημέρα, οπότε μια δια-φυγή ίσως και να μάς σώζει... Τουλάχιστον μάς παρηγορεί...

Προορισμός μας το Lion Park, στα περίχωρα της μεγαλούπολης του Johannesburg. Εκεί τίγρεις, λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις! Ο νους ηρεμεί! Η αγριότητα αυτή είναι -ομολογουμένως- φυσιολογικότερη από αυτήν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των υπηκόων του...

Φωτογραφίες: π. Παναγιώτης Καποδίστριας, 1 Νοεμβρίου 2007
Photos: Rev. Panagiotis Kapodistrias, November 1th 2007

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική

Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, 27.9.2011-27.11.2011

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ της ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ

Για να φτάσω στο Ίδρυμα Θεοχαράκη και να ξαναβρώ «τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα» περπάτησα ώρα πολλή - οι «βλαβερές συνέπειες» των απεργιών. Προσπαθώντας να συντομεύσω, λοξοδρόμησα προς τη Ζαλοκώστα και, ω του θαύματος, έπεσα σ’ ένα μεγάλο Ποιητή. Δε χρειάστηκε να πλησιάσω, για να αναγνωρίσω τη βαριά φιγούρα του Γιώργου Σεφέρη και να ευλογήσω τους απεργούς!... Ώστε εδώ είναι κρυμμένη η προτομή του Νομπελίστα Ποιητή, αναρωτήθηκα και στάθηκα απέναντί του με αίσθημα ενοχής, που εντάθηκε στη σκέψη ότι και ο άλλος Νομπελίστας Ποιητής, για τον οποίο τώρα έτρεχα, μπορεί να είχε κάπου, κάποια προτομή που αγνοώ.

Στους τρεις ορόφους του Ιδρύματος Θεοχαράκη απλώνεται η έκθεση «Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική», η οποία πραγματοποιείται με τη συμπαράσταση της ποιήτριας Ιουλίτας Ηλιοπούλου, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, της Εθνικής Πινακοθήκης, του Μουσείου Μπενάκη, των ιδιωτικών συλλογών και των συμμετεχόντων σύγχρονων δημιουργών.

Ο εξαιρετικά καλαίσθητος κατάλογος του Ιδρύματος με είχε προετοιμάσει για την αρτιότητα των τριών θεματικών ενοτήτων. Πλούσιες σε βιβλία, πίνακες, χειρόγραφα, ενθυμήματα και με το βραβείο Νόμπελ, που έκανε υπερήφανη την πατρίδα μας, ξεκινούν από τον 4ο όροφο, όπου εκτίθεται το σύνολο του ζωγραφικού έργου του ποιητή, αποτελούμενο από εκπληκτικής ομορφιάς κολάζ, τέμπερες, υδατογραφίες, διαφανογραφίες και σχέδια μικρών διαστάσεων.

Η δεύτερη θεματική ενότητα ξεδιπλώνεται στον 3ο όροφο, μέσα από τα έργα Ελλήνων δημιουργών, τα οποία έχει σχολιάσει με τον μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο του ο Οδυσσέας Ελύτης στα Δοκίμιά του. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Κωνσταντίνο Παρθένη, Νίκο Χατζηκυριάκο–Γκίκα, Θεόφιλο, Ορέστη Κανέλλη, Γιάννη Μόραλη, Χρήστο Καπράλο, Νίκο Εγγονόπουλο, Αλέκο Φασιανό, Γιώργο Δέρπαπα, Νίκο Νικολάου, Παναγιώτης Ζωγράφος, Γιάννη Τσαρούχη και τα ασύλληπτης ομορφιάς: «Γυναικείο Προφίλ 1905» του Pablo Picasso και την «Καθιστή Γυναικεία μορφή 1942» του Henri Matisse.

Στο 2ο όροφο αναπτύσσεται η Τρίτη ενότητα με έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που άντλησαν την έμπνευσή τους από την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη όπως οι Ναταλία Μελά, Παναγιώτης Τέτσης, Βασίλης Θεοχαράκης, Κώστας Τσόκλης, Κώστας Πανιάρας, Αλέκος Φασιανός, Σωτήρης Σόρογκας, Γιώργος Δέρπαπας, Μαρίνα Καρέλλα, Μιχάλης Μακρουλάκης, Χρόνης Μπότσογλου, Θεόδωρος Παπαγιάννης, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Γιάννης Κότης, Γιώργος Λάππας, Γιάννης Αδαμάκος, Μίλτος Παντελιάς, Κώστας Βρώτσος, Χρήστος Μποκόρος και Μαρία Λοϊζίδου.

Η έκθεση είναι η ίδια ένα «ποίημα», «στημένο» από τον επιμελητή της Τάκη Μαυρωτά, ο οποίος έβαλε όλη του τη μαεστρία, για να μας αποκαλύψει ότι η ζωγραφική του Οδυσσέα Ελύτη ενσαρκώνει το ποιητικό πνεύμα του μέσα από τους ανέμου και τα κύματα, τις ιερές αρχαίες μνήμες του μέσα από τις Κόρες και τους Κούρους, τους ήχους και τους ρυθμούς του κόσμου που αγάπησε μέσα απ’ τον Ήλιο τον Ηλιάτορα, τη θάλασσα, τον ουρανό, το απέραντο γαλάζιο, αναδεικνύοντας την υψηλή αισθητική και ευαισθησία του Ποιητή.




Αποχώρησα από την Έκθεση με μεγάλη συγκίνηση και, περνώντας πάλι από τον ίδιο δρόμο, άφησα στην προτομή του Γιώργου Σεφέρη, δίπλα στο δικό του «το Γιασεμί» και «Το φύλλο της Λεύκας», το δικό μου γιασεμί και το δικό μου φύλλο της Λεύκας, που έκλεψα από τον δρόμο του Φθινοπώρου.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

«Mετάνοια και αγιοσύνη στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη». Μια σκιαγραφία του Κοσμοκαλόγερου από τον Δρ Ανδρέα Ανδρεόπουλο


Μια εξαιρετική εκδήλωση οργανώθηκε την περασμένη Κυριακή, 25η Σεπτεμβρίου 2011, από τη Βοηθητική Αδελφότητα Κυριών και Δεσποινίδων «Η Αγ. Αγάθη», της Κοινότητας Αγίου Παντελεήμονος Harrow ΒΔ Λονδίνου. Στην Πνευματική αυτή Σύναξη που έλαβε χώρα στην Κοινοτική Αίθουσα ομίλησε ο ελλογιμότατος Δρ. Ανδρέας Ανδρεόπουλος, Καθηγητής της Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Winchester, παρουσιάζοντας διάφορες πτυχές του έργου τού ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, με την ευκαιρία των 160 χρόνων από τη γέννησή του και 100 από τον θάνατό του.


Το πολυπληθές ακροατήριο καλωσόρισε με εγκάρδια λόγια ο Ιερ. Προϊστάμενος Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας. Στη συνέχεια προλόγισε και παρουσίασε το θέμα και τον ομιλητή ο νέος Θεολόγος Δημήτρης Σαλαπάτας (ο οποίος εργάζεται με τον Δρα Ανδρεόπουλο, για την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής του), αναφέροντας μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851. Πατέρας του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ. Από νωρίς εξοικειώθηκε με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα εξωκκλήσια και την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά του διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, που τη διατήρησε με απόλυτη πιστότητα ως το τέλος της ζωής του. Απεβίωσε στο αγαπημένο του νησί στις 3 Ιανουαρίου του 1911.

Ο Δρ. Ανδρεόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Έχει σπουδάσει στην Ελλάδα, στον Καναδά και στην Αγγλία. Έχει δημοσιεύσει πολλές θεολογικές μελέτες, βιβλία και άρθρα. Τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η μελέτη των συμβόλων του Χριστιανισμού, όπως ο Τίμιος Σταυρός, για τον οποίο έχει συγγράψει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πραγματεία. Αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένας από τους πιο ευφραδείς νέους Χριστιανούς επιστήμονες. Ο Δρ. Ανδρεόπουλος αποδέχθηκε με προθυμία -και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό- την πρόσκλησή μας να έλθει στην Κοινότητά μας και να μας ομιλήσει με θέμα: "Mετάνοια και αγιοσύνη στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη". Τον παρακαλώ να έλθει και να λάβει το λόγο».






Κατόπιν ανέβηκε στο βήμα ο ομιλητής ο οποίος ανέπτυξε το θέμα του με ιδιαίτερα γλαφυρό ύφος, άκρα επιστημοσύνη, ακρίβεια και τεκμηρίωση, παρουσιάζοντας εύστοχα τα επιχειρήματά του, αναφερόμενος σχεδόν σε όλα τα κείμενα που έχει συγγράψει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Παράλληλα παρουσίασε μια συγκριτική μελέτη του Παπαδιαμάντη με τον Ντοστογιέφκι, αποκαλύπτοντας τις ιδιαίτερες και άκρως πρωτότυπες πλευρές του έργου του ορθά επονομαζόμενου «Αγίου των Νεο-Ελληνικών Γραμμάτων», υπογραμμίζοντας την παρουσία του ελληνικού φωτός στο σπουδαίο έργο του.

Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι μόνο λυρικός ηθογράφος, αλλά είναι και ψυχογράφος, προσεγγίζοντας με θαυμαστή ακρίβεια και με τη βοήθεια της χριστιανικής του πίστης τον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών του. Έτσι δημιουργεί ένα έργο, που είναι ακραιφνώς αποκαλυπτικό της εσώτερης δομής της ανθρώπινης ψυχής.

Το ακροατήριο είχε κυριολεκτικά μαγευτεί με την γλυκύτατη αυτή και απόλυτα εμπεριστατωμένη επιστημονικά παρουσίαση του σπουδαίου λογοτέχνη μας, ο οποίος αξίζει να μελετηθεί σε βάθος και σε πλάτος από μικρούς και μεγάλους. Αυτό και άλλα στοιχεία που αφορούν το ύφος και την αξία του Παπαδιαμάντη συζητήθηκαν μεταξύ του ομιλητή και ακροατών, στη γενική συζήτηση που ακολούθησε.


Ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Παντελής Δημοσθένους προσέφερε στον ελλογιμότατο Καθηγητή αναμνηστικά δώρα και οι Κυρίες της Βοηθητικής Αδελφότητας δεξιώθηκαν όλους τους παρευρισκομένους, προσφέροντας εύγευστα και πλούσια κεράσματα.

Πώς θα καθυστερήσουμε τον «Μιχαλάκη»;

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ


Είχα καιρό να τον συναντήσω. Στην λαϊκή αγορά, που πηγαίνω ανελλιπώς κάθε Πέμπτη, τον βρήκα χωμένο μέσα στα μπρόκολα και τα μαρούλια. Είναι και κοντούλης, μάλλον έχει μπει κιόλας, δεν θέλει πολύ να τον χάσεις. Ούτε που τον σκέφτηκα ποτέ. Μα έτσι δεν γίνεται πάντα, με αυτούς που έχεις κοντά; Πρόχειρους, σχεδόν ποτέ δεν τους παίρνεις στα σοβαρά, ούτε και πιστεύεις πως έχουν κάτι σπουδαίο να σου πουν. Μα τώρα δεν άντεξα, στα 93 του, χειμερινός κολυμβητής, χομπίστας ρακοσυλλέκτης, μανιώδης με τα σταυρόλεξα, και ένα σωρό άλλες τρέλες, που παρακάτω θα σας αναπτύξω για να τα χάσετε κι εσείς. Ο Προκόπης λοιπόν. Συνταξιούχος 35 χρόνια. Χήρος καμιά εικοσαριά. Λατρεύει την μοναξιά, κοιμάται λιγότερο από τέσσερις ώρες την μέρα και περπατά, περπατά έτσι χωρίς στόχο. Σέρνει κι ένα καροτσάκι.

Δεν πάνε πολλά χρόνια, ζούσε και ο πατέρας μου τότε, όταν από την δουλειά μου ξεκινήσαμε αποστολή στον Μεσενικόλα Καρδίτσας, αφού εκεί το χωριό έχει πολλούς υπερήλικες. Από τους περισσότερους στην Ελλάδα. Αν και μου φαίνεται σχεδόν όλη η επαρχία καυχιέται γι’ αυτό. Αλλά ας μην χαλάμε τον μύθο. Εκεί λοιπόν, αναζητούσαμε το μυστικό της μακροζωίας. Το αποτέλεσμα, εκεί, ήταν το κρασί και η καλή παρέα.

Τα ταξίδια μου συνέχισαν. Στην Ικαρία, που και εκεί δίνουν στον θάνατο πασαπόρτι, λένε πως είναι το μέλι, τα μαντζούνια τους, τα βότανα του βουνού, είναι ο σκληρός τόπος, που δεν αφήνει περιθώριο να σταθεί μήτε ο ίδιος ο θάνατος. Παντού υπάρχει κάποιος λόγος να ζήσουμε παραπάνω.

Στον μακρινό Καύκασο, το ελιξίριο της ζωής λέγεται Κεφίρ. Μύκητας απροσδιορίστου καταγωγής, εγώ τον βάφτισα εξωγήινο, που δίνει ενέργεια, χρόνια, και το σπουδαιότερο νιάτα. Εντάξει, μα ικανοποιημένος δεν έμεινα. Άλλωστε, μπαινόβγαινε τότε και ο πατέρας στα νοσοκομεία και κάθε που ξεγελούσαν διάφορες ιστορίες τον Θάνατο, μια κλίση μου στο 166, και μια εισαγωγή στην εντατική, μου υπενθύμιζε την ζοφερή πραγματικότητα.


Μα πλέον είχα μπροστά μου τον μέχρι τώρα νικητή! Είχε καροτσάκι φορτωμένο φρούτα και λαχανικά εποχής και σκάλιζε μες στα μαρούλια να βρει το τρυφερό, το μοναδικό. Του φώναξα, «το καλό ψάχνεις;» «Όχι», ήταν η απάντηση «είναι κάποιο που μου μιλά, μου ψιθυρίζει πως είναι για μένα», αποκρίθηκε. Εδώ είμαστε σκέφτηκα, γυρίσαμε τον κόσμο και την απάντηση την έχουμε στο σπίτι μας.

«Τι κάνεις Προκόπη, πώς προχωράς στον χρόνο χωρίς να τον έχεις αντίπαλο» τον ρώτησα. «Ποιο είναι το κρυφό το μυστικό που κρατάς;» Μα απάντηση δεν έδινε. Το πήγαινε σαν ήρωας των βιβλίων του Μίκα Βαλτάρι. Προχωρούσαμε τους πάγκους και με ρώταγε άλλα αντί άλλων. Στάθηκε μια στιγμή. «Ερωτεύεσαι;», μου λέει, «νιώθεις να ποθείς κάτι τρελά; Να χτυπά η καρδιά; Όχι δεν μιλώ μόνο για γυναίκες, για όλα που τρέχουν γύρω μας». Πριν την απάντηση, μού έσφιξε το μπράτσο δυνατά, με έκοψε και μου είπε «τώρα ξέρεις»! Ξεμάκρυνε σε γοργό ρυθμό, όπως τον έβλεπα που τραβούσε μπροστά, δεν τον έκανα μεγαλύτερο μου. Δεν ψάχνω πια για μυστικά, για ελιξίρια, για ενεργειακά ποτά. Αφήνω να με παρασύρει το συναίσθημα και να χαρώ να ερωτευτώ την στιγμή.

Τα πράσινα μήλα τα διάλεξα σχεδόν με κλειστά τα μάτια. Τα πράματα φωνάζουν γύρω μας. Αρκεί να χασομερήσουμε και να τα ακούσουμε, να τα ερωτευτούμε και να προχωρήσουμε μαζί τους.

* Μιχάλης είναι το όνομα / παρατσούκλι, που δίνουν στο Χάρο στην Κάρπαθο.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Art Maputo / Εκφράσεις Τέχνης στη μοζαμβικανή πρωτεύουσα {3}
















[Φωτογραφίζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας ενδεικτικές εκφράσεις λαϊκής αφρικανικής τέχνης, στην ανοιχτή λαϊκή αγορά στην πόλη του Maputo Μοζαμβίκης, τον Φεβρουάριο του 2011]

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails