Τα ζακυνθινά πορτόνια αρχοντικών επαύλεων, πλούσιων σπιτιών, ή εκτεταμένων συνήθως περιουσιών έχουν πολλά να μαρτυρήσουν απ' τα περασμένα (διαπαντός ληγμένα) μεγαλεία του τόπου μας, κρύβοντας επίσης πολλά απ' την αθέατη ή δυσδιάκριτη ζωή όσων τα διάβηκαν. Άνθρωποι ήλθαν κι έφυγαν... Ελπίδες μπήκαν και βγήκαν... Όνειρα γεννήθηκαν και πέθαναν... Έρωτες άνθισαν και μαράθηκαν...Ορισμένα πορτόνια αντέχουν ακόμη στην τσιμεντοποίηση και στην κιτσάτη πολυπολιτισμική αρχιτεκτονική της νεότερης Ζακύνθου. Κάποια τ' αποτυπώνουμε εδώ για τέρψη και συγκίνηση των φίλων Ιστολόγων, ως χαρακτηριστικά απομεινάρια ενός πολιτισμού, ο οποίος στηριζόταν στην Ομορφιά και στη Γνησιότητα. Fuerant, αλίμονο, fuerant...
[Το πρώτο βρίσκεται στην Αγρία (Μαχαιράδο), το δεύτερο στον Άγιο Θόδωρο (Σαρακηνάδο), το τρίτο στο Ακρωτήρι και το τέταρτο στο Μπανάτο].
3 σχόλια:
Τι όμορφα που είναι...ειδικά τα παλιά...
Πράγματι! Πίσω απ' το καθένα κρύβεται ολόκληρη φιλοσοφία, ένας άρτιος και αξιοζήλευτος πολιτισμός, ο οποίος έχει πια πεθάνει. Δες τα σημερινά πορτόνια... Μοιάζουν με την ψυχή μας... Άχρωμα, άγευστα, εκτός πραγματικότητας, δυστυχώς...
και όλα ίδια τα σημερινά...
Δημοσίευση σχολίου