Στον ίσκιο του Ήσκιου: Στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ωτακουστές αρχαίων Πειστηρίων [3]

© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ωτακουστές αρχαίων Πειστηρίων [3]

Τ' ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Τον Ωτακουστή

συλλάβατε πάραυτα.

Να μην εκπέσουν

των Μυστηρίων

και των πάνω κερκίδων

τα Πειστήρια.

Άσε τις ντροπές.

Τι αρχαίος τι νέος

ίδιος ψίθυρος.

Αντιπροτείνω

εις επήκοον όλων

τ' Αυτονόητα.

[Φωτογραφίες (2007) και Ποίηση (21.9.08): Π.Κ.]

14 σχόλια:

mareld είπε...: Αγαπητέ φίλε, Καλό μεσημέρι!

Έχω μείνει ένα χρόνο στην Αρχαία Επίδαυρο.
Μου άρεσε πάρα πολύ ο τόπος..

Συχνά πήγαινα στο Θέατρο.
Από τις παραστάσεις που παρακολούθησα στη ψυχή μου
σφραγίστηκε ο Προμηθέας!

.."Τι αρχαίος τι νέος
ίδιος ψίθυρος"..

Απόλαυση ο λόγος σου!; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 3:40 μ.μ.
Nefelli είπε...: "...Άσε τις ντροπές.
Τι αρχαίος τι νέος
ίδιος ψίθυρος..."

Ίδιος ψίθυρος Πατέρα Παναγιώτη;;
Πόσο όμοιοι και πόσο αλλιώτικοι είμαστε οι νέοι από τους αρχαίους;
ίδιος έμεινε μόνο,ο ψίθυρος της αγάπης, μα έλα που οι περισσότεροι τη ξεπουλήσανε, ετούτη την πάσα γης γλώσσα, στο βωμό του χρήματος....
Τ' αυτονόητα, καταντήσαμε να διαπραγματευόμαστε...
έτσι καταντήσαμε...

Ασπάζομαι το κάλεσμα σου και ακολουθώ τον ήχο της φωνής σου ώσπου να γίνω ψίθυρος- κραυγή, φτάνοντας στην τελευταία κερκίδα.

Με άγγιξε βαθιά ο λόγος σου και οι φωτογραφίες σου μεταδίδουν το ελληνικό φως, του πολιτισμού μας.

Σ' ευχαριστώ...

Καλό απόγευμα; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 4:23 μ.μ.
Χριστίνα είπε...: Υπέροχες φωτογραφίες και υπέροχο το ποίημα σου...
"Τι αρχαίος τι νέος
ίδιος ψίθυρος"..
"Να μην εκπέσουν
των Μυστηρίων
και των πάνω κερκίδων
τα Πειστήρια."
Τα δικά σου λόγια αντί σχολίου...

Καλό απόγευμα..; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 6:04 μ.μ.
kiki είπε...: Όμορφος τόπος!; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 7:33 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Μαρέλντ,

Είσαι τυχερή που εβίωσες την απολυτότητα του Επιδαύριου Τόπου.

Σού άρεσε και το ποίημα. Σ' ευχαριστώ!; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:01 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Νεφέλη,

Μού αρέσει πολύ, όπως προσεγγίζεις τους στίχους μου. Δίνεις μιαν άλλη διάσταση πολύ ενδιαφέρουσα. Και πιστεύω βαθύτατα, ότι έτσι τελεσφορεί το Ποίημα: Εάν προσπαθήσει ο αναγνώστης να προσδώσει δικές του ερμηνείες στο ποίημα που έχει εμπρός του. Τίποτε στην Ποίηση δεν είναι δεδομένο και περιχαρακωμένο, αλλ' ανοιχτό στις προκλήσεις και στις άλλες ερμηνείες.

Να είσαι καλά!
Καλό σου βράδυ!; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:05 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Χριστίνα,

Ευχαριστώ για τα καλά που ανακάλυψες στην ανάρτηση.

Η Επίδαυρος, ούτως ή άλλως κατέχει αφ' εαυτής την Τελειότητα.

Χαίρε και μουσικήν ποίει!; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:07 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Κική,

Ναι, πανέμορφος!; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:08 μ.μ.
Artanis είπε...: Δεν έχω πάει, αλλά έχω ακούσει οτι ακόμα και ο ψίθυρος, φτάνει άνετα από την ορχήστρα, στην τελευταία κερκίδα...; 25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:31 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Αρτάνις φίλη,

ΠΡΕΠΕΙ να πας πάση θυσία
να ψιθυρίσεις την Ησυχία!; 26 Σεπτεμβρίου 2008 στις 12:05 μ.μ.
Roadartist είπε...: Εχω χρονια να παω..; 26 Σεπτεμβρίου 2008 στις 5:11 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Roadartist,

Ίσως ξαναήρθε η ώρα, τώρα!; 26 Σεπτεμβρίου 2008 στις 5:21 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αυτό το Ποίημα είχε μιά Ατμόσφαιρα υπερβατική..υπέροχη, γεμάτη Μουσική.. Σαν να είστε ο Κορυφαίος του Χορού..Και είστε βέβαια κορυφαίος, και όλος βουτηγμένος μέσα στο Μυστήριο...Σκέφτομαι οτι αν ζει ο άνθρωπος, ζει για ΜΙΑ Αυθεντική Αλήθεια, που εκφράζεται σε διάφορους αντικατοπτρισμούς αλλά είναι απο τον ίδιο Ήλιο. Τα "Ιερά" και τα "Άγια" μπορεί να πέφτουν σε ανόσια χέρια, αλλά μπορούν αυτά τα χέρια ν αγγίξουν τη Φωτιά? Μπορούν να να αλλοιώσουν το Ιερό? Βλάπτεται το Αθάνατο? Εμείς άραγε μπορούμε να φυλάξουμε ανέγγιχτο και ατόφιο το Μυστήριο? Μήπως το Ιερό είναι εκείνο που μας φυλάει? Όπως νομίζουμε αφελώς, και με .....αυτοπεποίθηση!! οτι με νόμους, κανόνες και οδηγίες εξωτερικών πραγμάτων, φυλάμε το Χριστό!... Αλλά μας έχει ανάγκη? Μπορεί τίποτα να Τον αγγίξει τον Ήλιο? Είμαστε σε θέση εμείς να "κακοποιήσουμε" την Ουσία του Μυστηρίου που μας ξεπερνάει, και υπάρχει πριν και μετά απο εμας τους πεπερασμένους? Ό,τι είναι Μεγάλο και Ιερό, ότι είναι Γνήσιο είναι Αιώνιο.Είναι μέσα στην Ψυχή μας που είναι Αιώνια..; 29 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:03 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Αριάδνη Φίλη,

Θέτεις πολλά και κορυφαία! Σ' αυτό ακριβώς στόχευα κι εγώ: Να μετα-δώσω σ' εσάς την ιερή Ατμόσφαιρα της Επιδαύρου.

Κορυφαίος δεν είμαι, απλά ο τελευταίος τροχός του οχήματος του από μηχανής...

Η Φωτιά όντως δεν θίγεται από τις κρυάδες μας. Το Πολύ δε μειούται από τη λιγοσύνη την δική μας. Το Ιερό ουδόλως εκπίπτει εξαιτίας των βεβηλώσεών μας. Απλώς, είναι ανάγκη, βήμα με το βήμα, μέρα με την ημέρα να κάνουμε βήματα προόδου κι επανόρθωσης ή αποκατάστασης.

υ.γ. Μην τα λαβαίνεις και πολύ υπόψη σου τα παραπάνω. Λόγια... "Θεωρία επισκόπου και καρδιά μυλωνά", λέει ο λαός μας... Έτσι δεν είναι;; 29 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:46 μ.μ.