Παλαιότερα, προ δεκαετίας, είχα για πρώτη φορά στην Ελληνική Γραμματεία εισηγηθεί το θέμα «Ιερατική Ποίηση», αλλά υπό το πρίσμα της νεωτερικότητας του δημιουργικού λόγου ορισμένων Ορθόδοξων Κληρικών. Δεν μιλώ για την εν γένει χριστιανικότροπη ποίηση, στρατευμένη ούτως ή άλλως στο δόγμα και τους κανόνες της Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά για ιερωμένους, οι οποίοι, μεταχειριζόμενοι τα εργαλεία της Παράδοσης, της Πίστης και της σύγχρονης Τέχνης του Λόγου, ανοίγονται στον κόσμο, διαλέγονται άμεσα, φιλικά και αλογόκριτα με τον όποιον Άλλον, τον ίδιο πεπιστευμένο Θεό, αλλά και με τον μεγάλο Άγνωστο πασών των ημερών της ανθρώπινης διαχρονίας, εννοώ τον Εαυτό τους.
Οι σκέψεις μου πάνω στο θέμα είχαν κυκλοφορήσει σε μικρό βιβλίο με ανθολόγιο, υπό τον τίτλο «Ανά-γνωση λόγου ανθηρού (Μελέτη και απάνθισμα ιερατικής ποίησης)» (Τετράμηνα, Χειμώνας ’97-’98). Μια κριτική παρουσίασή του από τον Διονύση Σέρρα, βλ. εδώ. Στη συνέχεια, ένας από τους παραλήπτες του μελετήματος εκείνου, η έγκριτη δημοσιογράφος Σταυρούλα Παπασπύρου, ενδιαφέρθηκε να κάμει μια σχετική παρουσίαση στην Ελευθεροτυπία, όπερ και εγένετο! Ύστερα, ο θεολόγος και φίλος τής όντως Ποίησης Παναγιώτης Ανδριόπουλος μερίμνησε, ώστε να μελοποιηθούν ικανά ποιητικά κομμάτια των Ιερέων / Ποιητών και, συνδυάζοντας μ’ επιτυχία, λόγο και μέλος, να παρουσιασθούν στο κοινό, υπό τον γενικό τίτλο «Ιερατική Ποίηση». Κορυφαία στιγμή ήταν η «πρεμιέρα», στην Πάτρα, τον Ιανουάριο του 2007. Έκτοτε ο Π. Ανδριόπουλος, κατά περίστασιν, παρουσιάζει όπου δει την εν λόγω εκδήλωση, ενισχύοντας έτσι την ύπαρξη της κληρικής Ποίησης, σε καιρούς, κατά τους οποίους οι πάντες την αγνοούν, της διοικούσης Εκκλησίας -ατυχώς- συμπεριλαμβανομένης.
Έχουν περάσει ήδη πολλά χρόνια από τότε που εισηγήθηκα το θέμα και στο διάστημα αυτό δεν έπαψα να ψάχνω για τη Συνέχεια. Επιπλέον περιπτώσεις ιερωμένων, δηλαδή, οι οποίοι ν’ ασχολούνται γόνιμα με την μοντέρνα (λεγόμενη) Ποίηση, αλλά υπό τα χαρακτηριστικά στοιχεία, τα οποία ακροθιγώς αναφέρω παραπάνω, αναλυτικά πάντως έχω εκθέσει στο βιβλίο μου.
Δυο τέτοιες περιπτώσεις, λοιπόν, μού τράβηξαν την προσοχή και με κράτησαν κοντά τους για πολύ. Διότι -εξομολογούμαι- μεγαλώνοντας, έχω παραξενέψει πολύ: Εάν κάτι (ποίημα ή βιβλίο) δεν μ’ αιχμαλωτίσει απ’ την αρχή του, αρνούμαι να το συνεχίσω ή, πολλώ μάλλον, να τ’ ολοκληρώσω. Ο «σκληρός δίσκος» του μυαλού μου απαιτεί πλέον πολλά delete.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΡΩΤΗ:
Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ιωσήφ
Ο Προικοννήσου Ιωσήφ, ο πολυπροικισμένος αυτός Ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου (κατά κόσμον Εμμανουήλ Χαρκιολάκης, γεννημένος στη Σητεία της Κρήτης το 1955), μ’ ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό (στέκομαι μόνο στην πρόσφατα εκδοθείσα διδακτορική του διατριβή «Λαϊκή και θρησκευτική Παράδοση στο έργο του Φώτη Κόντογλου», Αθήνα 2007), γράφει Ποίηση αξιώσεων και μάλιστα «μετά παρρησίας». Το τάλαντο υπάρχει αναμφισβήτητα, έχει ήδη αξιοποιηθεί από μέρους του, αν και δεν έχει ακόμη κυκλοφορηθεί κάτι ποιητικό του ως αυτοτελής έκδοση. Η γραφή του, γλυκεία και ήρεμη, νηπτική και νυκτική όπου χρειάζεται, μαγνητίζει τον αναγνώστη απ’ την αρχή και τον ταξιδεύει σε τόπους ουσιαστικής παραμυθίας και πνευματικής νοσταλγίας.
Χρειάζεται εδώ να σημανθεί, ότι ο κ. Ιωσήφ επί σειρά πολλών ετών υπήρξε συνεργάτης στην Αυστραλία του ποιητή Σ. Σ. Χαρκιανάκη, ήτοι του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού. Μεταξύ τους διακρίνω κάποια μακρινή συγγένεια ως προς τη χρήση των εκφραστικών τρόπων κι εργαλείων.
Ο κ. Ιωσήφ, πριν από καιρό, με πλούτισε φιλικά με κάμποσα από τα ποιήματά του, απ’ τα οποία σταχυολογώ εδώ πέντε απ’ τα μικρότερα (και, ως εκ τούτου, πειστικότερα), δείγματος χάριν:
ΜΑΧΑΙΡΙΩΤΙΣΣΑ
Όλες οι εικόνες Σου στην Κύπρο, Παναγία μου,
δοξάζω τ’ όνομά Σου και τη Χάρι Σου,
άγιες, προσκυνητές και τιμημένες.
Και η Κυκκώτισσα η Βασίλισσα,
κ’ η Τρικουκκιώτισσα, κ’ η Τροοδίτισσα,
όλες πολύχαρες, πανόμορφες και άξιές Σου.
Μα τούτη η εικόνα Σου στο Μαχαιρά,
με το μεγάλο σοβαρό κεφαλομάντηλο,
τα μάτια τα συλλοϊσμένα και θλιμμένα
και το ύφος το πολλά παρακαλεστικό
προς τον Υιόν Σου, θυμίζει μου,
δοξάζω τ’ όνομά Σου και τη Χάρι Σου,
μάνα Λυσσιώτισσα να ικετεύει
για τον υγιόκα της τον αγνοούμενο
και μαχαιρώνει την καρδιά μου.
(Ι. Μονή Μαχαιρά, 14-6-2006)
ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ
Χαρά δική του μοναχή
οι χαρές των άλλων.
Ο πόνος των άλλων
πόνος προστιθεμένης αξίας
στους δικούς του πόνους.
Το άθροισμα της χαρμολύπης του
μια χούφτα διαμάντια.
Και το πηλίκον της προσευχής του:
«Ο Θεός, ο Θεός μου πρόσχες οι,
ίνα τι εγκατέλειπές με;»
(Σητεία, 26-9-2006)
ΟΤΑΝ…
Όταν θα φτάσει το μακρύ,
το κρύο μαύρο χέρι να σε χαιρετίσει,
να εύχεσαι να τελειώνει γρήγορα.
Ο έλεγχος διαβατηρίων νάναι σύντομος
κ’ η βίζα για τον κήπο με τις ανθισμένες μυγδαλιές
κατάλληλα θεωρημένη κι επικυρωμένη.
Πίσω από τα δρύφακτα να βλέπεις
φως ιλαροπρόσχαρο να λούζει τη σιωπή,
κι ένας χρυσός σταυρός, πορφυρομάργαρος,
μύρο ανοιξιάτικο και αυγινή δροσιά
απάνω σου αφειδώλευτα να στέλνει.
(Πειραιεύς, 13-6-2007)
Ο ΠΡΩΗΝ
Εάν τα Ζωνιανά είναι η Κρήτη,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην Κρητικός.
Εάν το Γκουαντάναμο είν’ ο ανθρωπισμός,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην άνθρωπος.
Αν αφρισμένα κύματα παφλάζοντα αισχύνες
είναι η Ποίηση,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην ποιητής.
Αν ο ταρτουφισμός και η κουφότητα
είν’ η Ιερωσύνη,
με συγχωρείτε,
εγώ είναι πρώην κληρικός.
Εάν το βόλεμα είν’ η ευσέβεια,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην ευσεβής.
Αν η λιθοκαρδία κ’ η υπόκριση
είν’ ο Χριστιανισμός,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην Χριστιανός.
Αν μ’ όλα τα πιο πάνω «πρώην» και «εγώ»
εγώ κατήντησα απλά και σκέτα ένας Φαρισαίος,
με συγχωρείτε,
αλλά βοηθήστε με να γίνω ο πρώην εαυτός μου.
(Πειραιεύς 9-12-2007)
ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΗΣΙΣ
Στις φωτογραφίες
μη σταματάς το μάτι σου
στο κέντρο και στη μπροστινή σειρά.
Τις άκριες να κοιτάζεις
και τις σειρές τις πίσω
και τους μισοκρυμμένους
να προσέχεις πάντοτε εταστικά.
(Πειραιεύς, 12-1-2008)
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
π. Αναστάσιος Σαλαπάτας
Όλες οι εικόνες Σου στην Κύπρο, Παναγία μου,
δοξάζω τ’ όνομά Σου και τη Χάρι Σου,
άγιες, προσκυνητές και τιμημένες.
Και η Κυκκώτισσα η Βασίλισσα,
κ’ η Τρικουκκιώτισσα, κ’ η Τροοδίτισσα,
όλες πολύχαρες, πανόμορφες και άξιές Σου.
Μα τούτη η εικόνα Σου στο Μαχαιρά,
με το μεγάλο σοβαρό κεφαλομάντηλο,
τα μάτια τα συλλοϊσμένα και θλιμμένα
και το ύφος το πολλά παρακαλεστικό
προς τον Υιόν Σου, θυμίζει μου,
δοξάζω τ’ όνομά Σου και τη Χάρι Σου,
μάνα Λυσσιώτισσα να ικετεύει
για τον υγιόκα της τον αγνοούμενο
και μαχαιρώνει την καρδιά μου.
(Ι. Μονή Μαχαιρά, 14-6-2006)
ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ
Χαρά δική του μοναχή
οι χαρές των άλλων.
Ο πόνος των άλλων
πόνος προστιθεμένης αξίας
στους δικούς του πόνους.
Το άθροισμα της χαρμολύπης του
μια χούφτα διαμάντια.
Και το πηλίκον της προσευχής του:
«Ο Θεός, ο Θεός μου πρόσχες οι,
ίνα τι εγκατέλειπές με;»
(Σητεία, 26-9-2006)
ΟΤΑΝ…
Όταν θα φτάσει το μακρύ,
το κρύο μαύρο χέρι να σε χαιρετίσει,
να εύχεσαι να τελειώνει γρήγορα.
Ο έλεγχος διαβατηρίων νάναι σύντομος
κ’ η βίζα για τον κήπο με τις ανθισμένες μυγδαλιές
κατάλληλα θεωρημένη κι επικυρωμένη.
Πίσω από τα δρύφακτα να βλέπεις
φως ιλαροπρόσχαρο να λούζει τη σιωπή,
κι ένας χρυσός σταυρός, πορφυρομάργαρος,
μύρο ανοιξιάτικο και αυγινή δροσιά
απάνω σου αφειδώλευτα να στέλνει.
(Πειραιεύς, 13-6-2007)
Ο ΠΡΩΗΝ
Εάν τα Ζωνιανά είναι η Κρήτη,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην Κρητικός.
Εάν το Γκουαντάναμο είν’ ο ανθρωπισμός,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην άνθρωπος.
Αν αφρισμένα κύματα παφλάζοντα αισχύνες
είναι η Ποίηση,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην ποιητής.
Αν ο ταρτουφισμός και η κουφότητα
είν’ η Ιερωσύνη,
με συγχωρείτε,
εγώ είναι πρώην κληρικός.
Εάν το βόλεμα είν’ η ευσέβεια,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην ευσεβής.
Αν η λιθοκαρδία κ’ η υπόκριση
είν’ ο Χριστιανισμός,
με συγχωρείτε,
εγώ είμαι πρώην Χριστιανός.
Αν μ’ όλα τα πιο πάνω «πρώην» και «εγώ»
εγώ κατήντησα απλά και σκέτα ένας Φαρισαίος,
με συγχωρείτε,
αλλά βοηθήστε με να γίνω ο πρώην εαυτός μου.
(Πειραιεύς 9-12-2007)
ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΗΣΙΣ
Στις φωτογραφίες
μη σταματάς το μάτι σου
στο κέντρο και στη μπροστινή σειρά.
Τις άκριες να κοιτάζεις
και τις σειρές τις πίσω
και τους μισοκρυμμένους
να προσέχεις πάντοτε εταστικά.
(Πειραιεύς, 12-1-2008)
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
π. Αναστάσιος Σαλαπάτας
Ο π. Αναστάσιος Σαλαπάτας γεννήθηκε το 1962 στο Ναύπλιο. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην Εκκλησιαστική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Ουαλίας και στη Μεσαιωνική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Τα τελευταία 22 χρόνια ζει με την οικογένειά του μόνιμα στη Μ. Βρετανία, όπου διακονεί ως Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος ΒΔ Λονδίνου και Διευθυντής του Ελληνικού Κολεγίου της ίδιας ενορίας.
Έχει εκδώσει 16 βιβλία, κυρίως ιστορικά, μεταξύ των οποίων: «Ο Ελληνισμός στη Νότια Ουαλία (1983-1993)» και «Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αγ. Παντελεήμονος ΒΔ Λονδίνου, 1975-2000».
Ανακάλυψε, μετέφρασε και πρωτοπαρουσίασε στο ελληνόφωνο κοινό τον φιλέλληνα και φιλορθόδοξο Ουαλό ποιητή Euros Bowen. [Βλ. Περιοδικό Σύναξη, τεύχ. 57, Ιαν.-Μάρτ. 1996]. Δικά του ποιήματα έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα. Δύο ποιητικές συλλογές του βρίσκονται αυτή την στιγμή στο τυπογραφείο.
Ο π. Αναστάσιος κατά βάθος, μες από τους στίχους του, γράφει ημερολόγιο αποδημίας, όπως ακριβώς είναι και ο τίτλος του προσωπικού του blog. Επισκέπτεται τόπους, εισπράττει ευωδίες, διϋλίζει χρώματα, ταμιεύει αρώματα και παράγει στιχηρά, δια των οποίων διαφαίνεται ο κοσμοπολίτης πνευματικός άνθρωπος του 21ου αιώνα, ο οποίος δεν περιχαρακώνεται στην ανατολική (και κάποτε ανατολίτικη) καταγωγή του, αλλά έχει βαθύτατα εμπεδώσει την οντολογική ανάγκη της αγαπητικής συνεύρεσης (αν όχι αλληλοπεριχώρησης) ετερόκλητων ιδεών και πεποιθήσεων σ’ έναν κοινό παρονομαστή: Την δοχή του Πλησίον, όχι ex cathedra, αλλά με σεβασμό στην διαφορετικότητα των Προσώπων μεταξύ τους.
Ακολουθούν πέντε χαρακτηριστικά του ποιήματα, που ερανίζομαι από μια σύναξη στίχων του, που είχε την καλοσύνη να μού αποστείλει παλιότερα και από το blog του:
Τα τελευταία 22 χρόνια ζει με την οικογένειά του μόνιμα στη Μ. Βρετανία, όπου διακονεί ως Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος ΒΔ Λονδίνου και Διευθυντής του Ελληνικού Κολεγίου της ίδιας ενορίας.
Έχει εκδώσει 16 βιβλία, κυρίως ιστορικά, μεταξύ των οποίων: «Ο Ελληνισμός στη Νότια Ουαλία (1983-1993)» και «Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αγ. Παντελεήμονος ΒΔ Λονδίνου, 1975-2000».
Ανακάλυψε, μετέφρασε και πρωτοπαρουσίασε στο ελληνόφωνο κοινό τον φιλέλληνα και φιλορθόδοξο Ουαλό ποιητή Euros Bowen. [Βλ. Περιοδικό Σύναξη, τεύχ. 57, Ιαν.-Μάρτ. 1996]. Δικά του ποιήματα έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα. Δύο ποιητικές συλλογές του βρίσκονται αυτή την στιγμή στο τυπογραφείο.
Ο π. Αναστάσιος κατά βάθος, μες από τους στίχους του, γράφει ημερολόγιο αποδημίας, όπως ακριβώς είναι και ο τίτλος του προσωπικού του blog. Επισκέπτεται τόπους, εισπράττει ευωδίες, διϋλίζει χρώματα, ταμιεύει αρώματα και παράγει στιχηρά, δια των οποίων διαφαίνεται ο κοσμοπολίτης πνευματικός άνθρωπος του 21ου αιώνα, ο οποίος δεν περιχαρακώνεται στην ανατολική (και κάποτε ανατολίτικη) καταγωγή του, αλλά έχει βαθύτατα εμπεδώσει την οντολογική ανάγκη της αγαπητικής συνεύρεσης (αν όχι αλληλοπεριχώρησης) ετερόκλητων ιδεών και πεποιθήσεων σ’ έναν κοινό παρονομαστή: Την δοχή του Πλησίον, όχι ex cathedra, αλλά με σεβασμό στην διαφορετικότητα των Προσώπων μεταξύ τους.
Ακολουθούν πέντε χαρακτηριστικά του ποιήματα, που ερανίζομαι από μια σύναξη στίχων του, που είχε την καλοσύνη να μού αποστείλει παλιότερα και από το blog του:
ΣΗΜΕΡΑ
Περάσαμε σήμερα
από την πύλη της ξηράς
βροχερή
ανοιξιάτικη μέρα
σήμερα.
Η γαλάζια καρδιά
η σκέψη
κι η βαθύτερη ουσία
της εσωτερικής μας ωριμότητας
διάβηκαν σήμερα
μια σταχτιά ημέρα
αυτό το πέρασμα
που η ντόπια παράδοση ονομάζει
πύλη της ξηράς.
Ίσως
ποιος ξέρει
να γίναμε σήμερα
περισσότερο στεριανοί.
(Ναύπλιο, 6-4-1984)
Η ΓΑΛΗΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
του Γεωργίου
Η πανάρχαια ρωμαϊκή γη
γλυκοφιλούσα
προτείνει το σώμα της
κολακευτικά
στην θάλασσα την γαλανή
της Γαληνής Πολιτείας.
Οι γέφυρες
οι προστάτριες
με απλωμένους τους βραχίονες
ευγενικά
προσφέρουν φιλόξενα
την ευλογία
αυτού
που στην γλώσσα της Εκκλησίας
ονομάζουμε Πάσχα.
Οι γλάροι και τα θαλασσοπούλια
ξέγνοιαστα καθισμένα
σε πάσσαλους στεριο-θαλασσινούς
και τα δικά μας πλοία
με γαλανόλευκες περήφανες
αρμενίζουν σε πελάγη βυζαντινά.
(Βενετία, Αύγουστος ’98)
ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΣΠΕΡΙΝΗ
Ο ασβέστης μας απόψε
είναι γραμμικός
αλλά ατόφιος
αληθινός
κι απόλυτα υγιής.
Ο χαρακτήρας της πηγής
μοιάζει με απόπειρα φυγής
αλλά όχι απομάκρυνσης
απόσυρσης καλύτερα
και στην συνέχεια επανένταξης
σε καιρούς και δρόμους
πιο αυθεντικούς
κι ειρηνικούς.
Γιατί έτσι το θέλουν
οι εποχές μας.
Κι ίσως και νάχουν δίκιο.
(Verona, Αύγουστος ’98)
ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙ
Ι
Εκεί όπου το «σ» διπλασιάζεται
για το χατίρι μιας φωτιάς
που σιγοκαίει ολονυκτίς
κι εκεί όπου τα σύμφωνα
υπερτερούν κάθε άλλης συμφωνίας
οι λέξεις μοιάζουν να συνάζονται
και να ομονοούν
τραγούδι χορευτικό συντάσσοντας
κι αλληλουχία οικουμενική:
Βιβάρι
ψαθί
αμμουδιά
κυματάκια
βατραχοπέδιλα
Κονδύλι
κογχύλι
αχινός
αστερίας...
ΙΙ
Ανεξάντλητο
κι ανυπόκριτα ανοχύρωτο
το πλατύφυλλο τούτο πέπλο
με κέντημα αυτοκρατορικό
από τα χέρια της τσαρίνας
υπόσχεση αναδυόμενη
ως άλλη Αφροδίτη
την πραμάτεια της κραδαίνουσα
στην πρώιμη γιορτή του κρασιού
κι η γραμματική της αρχαία
τους αυθεντικούς ήχους της προ(σ)φέρουσα
σε τόνους χαλαρούς και εύλογους
πέρασμα ευρύχωρο
προς μια αιωνιότητα
που σίγουρα αξίζει τον κόπο.
ΣΤΡΑΤΟΚΟΠΟΙ
ΣΤΡΑΤΟΚΟΠΟΙ
...έφθασαν ευλαβικοί από μέρη μακρινά
στο όρος που οι πατέρες ονομάζουν άγιο.
Ο αρχοντάρης τον δίσκο τριγυρίζει
προσφέροντας με τη σειρά
λουκούμι
για την υπογλυκαιμία της οδοιπορίας
νερό
για την δροσιά της κάψας
και τσίπουρο
μοναδικό αντίδοτο υπότασης.
Ύστερα στο καθολικό της μονής
που γεύθηκε των Καντακουζηνών την εύνοια
ο αδελφός ψιθυρίζει με καλοσύνη
λόγια ανάπαυσης και στοργής.
Η ημέρα γεμίζει με κουβεντούλα
γύρω από το λείψανο του Αγίου Παντελεήμονα
τσάι χωρίς γάλα
και ξηρούς καρπούς.
Ο κόσμος κοιμάται ήσυχος
η προσευχή ξενυχτάει
οι μπλε κουβέρτες
δεν θα χρειασθούν φέτος.
Οι γλάροι τραγουδούν ασταμάτητα
ένα δικό τους σκοπό
αφυπνίζοντας μια κατοικημένη πολιτεία
όπου εδώ και χίλια χρόνια
δεν εγεννήθηκε κανείς.
Και η ματιά ανοίγει...
11 σχόλια:
Η ανάρτησή σου αυτή αποτελεί πραγματική συμβολή στο θέμα "Ιερατική Ποίηση", αγαπητέ Π.Κ., που και πάλι εσύ πρώτος μας υπέδειξες.
Σε μας μένει η ανάδειξη του θέματος στο ευρύτερο κοινό, ώστε να γίνει συνείδηση ότι Εκκλησία και Ποίηση συνυπάρχουν σε μιαν αδιάσπαστη ενότητα.
Καλή συνέχεια!
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την Ποίηση. Βασίζομαι μόνο σε ότι αγγίξει δυνατά την καρδιά μου και τη σκέψη μου. Σαν απλή και άσχετη αναγνώστρια λέω οτι: αυτό που μου προκάλεσε έντονη αίσθηση, αυτό που λάτρεψα και μου φάνηκε τέλειο, αλλά ΤΕΛΕΙΟ!! ήταν του Προικοννήσου Ιωσήφ "Ο ΠΡΩΗΝ".
Και όλα τ άλλα μας πλούτισαν, και το: "ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΗΣΙΣ". Όλα τα βρήκα εξαιρετικά. Ξεχωρίζω τα:"ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙ" και "ΣΤΡΑΤΟΚΟΠΟΙ" του άλλου σπουδαίου ποιητή π. Αναστάσιος Σαλαπάτα. Ευτυχώς που υπάρχετε όλοι εσείς οι σπανιοι άνθρωποι ώστε να μην απελπιστούμε τελείως.
@ Φίλε Παναγιώτη,
Μπορεί, όπως λες, να υπέδειξα πρώτος, αλλά ποιος τ' άκουγε;;;;
Ευτυχώς, όμως, υπήρξες εσύ να καλλιεργήσεις το σπαρέν και να το διαδώσεις ανά τον κόσμο, έως τη Γερμανία!
Διότι, αν περιμένουμε από την Διοικούσα Εκκλησία, πάει, την βάψαμε...
Οαση ποίησης, στον εσμό των παφλαγόνων και φαρισαίων της ...ακτημοσύνης!
@ Αγαπητή Αριάδνη,
Αν είναι δυνατόν! Ο καθείς μπορεί να έχει πρόσβαση στην Ποίηση!!! Πόσο μάλλον εσύ!
Χρήσιμες οι καλές σου επισημάνσεις. Επιμένουμε στην Ποιότητα, την οποίαν προτείνουμε σε κάθε περίπτωση!
Καλημέρα!
Με τη σημερινή μου επίσκεψη σκοπό έχω κατ' αρχάς να εκφράσω προσωπικά θερμές ευχαριστίες.
Επίσης, να συγχαρώ ήθελα τον Άγιο Προικοννήσου, για την υγιή ματιά του που μοιράζεται μαζί μας. Εύχομαι να δούμε σύντομα περισσότερα και κυκλοφορηθέντα.
@ Διόνυσε,
Εύστοχα, αν και συνάμα τραγικά, το θέτεις, συγκρίνοντας το θέμα της ανάρτησής μας με τα "Βατοπαιδιά": "Εσμός παφλαφόνων και φαρισαίων της... ακτημοσύνης"!!!...
Τουλάχιστον αυτοί εδώ οι ιερωμένοι, οι δικοί μας, που προτείνω είναι παμπλούσιοι, αλλά ως προς την ευαισθησία, τη γνώση, την ποιητική (=ποιοτική) διάθεση, δίχως ημερομηνία λήξης!
@ π. Αναστάσιε παμφίλτατε,
Μην ευχαριστείς. Χρέος τιμής αποτίω προς την αξία, καθώς διακρίνω κι επιλέγω κρυπτόμενον χρυσό πίσω απ' τις λέξεις, πίσω από τα νοούμενα και τα υπονοούμενα!
Καλή συνέχεια στο έργο, το κάθε λογής! Καλή δύναμη σε όλα τα της ψυχής ταξίδια!
@ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τους φίλους συνΙστολόγους Π. Ανδριόπουλο και Αρδαλίωνα, οι οποίοι στα μπλογκς τους μνημονεύουν αυτήν εδώ την περί Ιερατικής Ποίησης ανάρτησή μας.
Ο Αρδαλίωνας μάλιστα παρουσιάζει την περίπτωση του Μοναχού Νικοδήμου και το νεοεκδοθέν βιβλίο του "Αναδάσωση μνήμης", απ' όπου αντιγράφω ένα ποίημα, χάριν των αναγνωστών μας:
Ω ΨYXH!
Bλέπω την εικόνα μου
εκεί ψηλά στο μεσονύχτι της ψυχής,
τις φτερούγες μου πιο πέρα
από το ασήμι των πλανητών.
Bλέπω την κατασταλαγμένη μέσα μου
ιδιομορφία στον τετραδιάστατο χωροχρόνο,
σιμά στο τόξο του κόσμου.
Aνοίγω μια κόλλα χαρτί,
λευκή, άγραφή και άδεια.
Ένα σύμπαν στριμώχνεται εκεί,
που μου ανήκει.
Aναζητώ ιδεογράμματα μνήμης…
Είναι ανεκτίμητο αυτό που δίνετε στον κόσμο σεις όλοι οι Ποιητές. Εύχομαι να μπορείτε να γράφετε πάντα Αθάνατα Λόγια στο χαρτί. Να υπάρχετε για να μπορούμε να δανειζόμαστε τη ματιά σας που είναι Φως μέσα σ αυτό το πολύ σκοτάδι.
@ Αριάδνη φίλη μας,
Μακάρι έτσι να γίνεται πάντα. Σπουδαίος ο Νικόδημος, ο πρώην Μοναχός. Πολύτιμος για τα ελληνικά γράμματα και για την Τέχνη εν γένει, διότι ζωγραφίζει κιόλας.
Ήδη δανείστηκα τα δημοσιευόμενα από το μπλογκ του Αρδαλίωνα ποιήματα και τα προτείνω από τα "παραΘέματα λόγου". Μπορείς (όπως και οι άλλοι φίλοι) να τα διαβάσουν εδώ.
Δημοσίευση σχολίου