Μέσα Ιουλίου του 2004, κατακαλόκαιρο, στα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας, στην Κάτω Ιταλία. Διαμένουμε στο Soleto και από εκεί εξακτινωνόμαστε στη γύρω περιοχή της λεγόμενης Grecia Salentina. Συναντήσεις, εκδηλώσεις, βόλτες!
Όμως πάντα δίπλα ή πίσω μας ένας συμπαθητικός γερούλης, ο οποίος κάνει διαρκώς επίδειξη γνώσεων των σπαστών ελληνικών του, σε συνδυασμό με τα Γκρεκάνικα, που επιβιώνουν σ' εκείνα τα μέρη.
Απόγευμα Κυριακής και, μετά την παρακολούθηση της ρωμαιοκαθολικής Λειτουργίας στον κεντρικό ναό του Soleto (βλ. φωτό 1), ο πανταχού παρών γεροντάκος προθυμοποιείται να μάς κεράσει καφέ στο σπίτι του, πέντε ή έξι σπίτια πιο κάτω. Δεχόμαστε ευχαρίστως κι εκείνος κάνει τώρα σαν παιδάκι, που τού χαρίζουν το καλύτερο παιχνίδι!
Φτάνουμε στο απλοϊκό, χωριάτικο, τυπικό γκρεκάνικο σπίτι του. Απέξω, στο πεζοδρόμιο με την καρέκλα της, προσπαθώντας μάταια να εισπράξει δροσιά η γερόντισσά του.
Χαίρεται πολύ που έχει επισκέψεις! Μπαίνουμε, ετοιμάζουν καφέ με δροσερό νερό και μάς εξομολογούνται από κοινού (σε τι γλώσσα, είναι άλλο θέμα), ότι έχουν πολύ μεγάλο σύνδεσμο με την Ελλάδα και μάλιστα με την Κάλυμνο. Εκεί ο παππούς έζησε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ως στρατιώτης, μέχρι την αποχώρηση των Ιταλών το 1947 και την ένωση των Δωδεκανήσων με το Ελληνικό Κράτος. Όσο ήταν εκεί -λέει- είχε έρωτα σφοδρό με μια νέα του νησιού. Όμως έπρεπε να επιστρέψει στην Ιταλία μαζί με τους άλλους. Εκείνη έπρεπε να παραμείνει στο νησί της...
Η Αγάπη όμως παρέμεινε ακλόνητη. Κάθε Κυριακή έκτοτε, μα κάθε Κυριακή όλων των χρόνων που μεσολάβησαν, την παίρνει στο τηλέφωνο και τα λένε, μαζί και με τη σύζυγό του, η οποία ουδέποτε ζήλεψε ή αντέδρασε! Έχουν πια εθισθεί, ότι κάθε Κυριακή όλ' αυτά τα χρόνια, θα τηλεφωνήσουν από κοινού στην Αγαπημένη από την Κάλυμνο, την αδιάλειπτα Αγαπημένη!... Από κοινού!
Εμ, πώς να μην προκύψει μετά το Ποίημα;
π. Π.Κ.
ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ
Τέτοιαν ώρα
τα σοκάκια φοράνε τις μάσκες τους
η Γκρετσία Σαλεντίνα το άρωμά της
επειδή ο παππούς
εξήντα χρόνων Κυριακές
Κάλυμνο καλεί
την ιερή αγαπημένη της καρδιάς του.
(Soleto Lecce, 18.7.2004)
[Από την ποιητική συλλογή, Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης 2007, σ. 47]
Τέτοιαν ώρα
τα σοκάκια φοράνε τις μάσκες τους
η Γκρετσία Σαλεντίνα το άρωμά της
επειδή ο παππούς
εξήντα χρόνων Κυριακές
Κάλυμνο καλεί
την ιερή αγαπημένη της καρδιάς του.
(Soleto Lecce, 18.7.2004)
[Από την ποιητική συλλογή, Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης 2007, σ. 47]
20 σχόλια:
Όλο το σκηνικό συγκινητικό!
Τα γκρεκάνικα, η ζεστή φιλοξενία, ο γεροντάκος που έχει αφήσει μισόν αιώνα και πλέον έναν έρωτα σ' ένα ελληνικό νησί, το τηλεφώνημα της Κυριακής, "το άρωμά της"...
Μια ανάρτηση ποίημα!
Μετά τον παν. Ανδρ. πρισθέτω μόνο την Καλημέρα μου!
ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΑ ΟΣΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ.
ΕΧΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΟΛΥ ΚΟΠΟ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΥΤΗ.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ
Δ
Αγαπητέ π. Παναγιώτη,
Έχω πρόσφατες τις εικόνες της Σικελίας στο μυαλό μου και το πόστο σας μου φάνηκε πολύ οικείο και πλήρως κατανοητό, ως προς τη μυρωδιά και το χρώμα του.
Πολύ όμορφη κι αυτή η ιστορία!
Να είστε καλά!
Πανέμορφη ιστορία!
Να είσαι καλά!
Φίλε μου, Παναγιώτη!
Η ανάρτηση σου πανέμορφη..αλλά η ιστορία ακόμη ομορφότερη..
Σε παρακαλώ..γράψε κι ένα ποίημα για μένα..
Αχ..τι μας κάνουν οι Καλύμνιοι..
Καλό Σαββατοκύριακο!
@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Μιλάμε και για πολύ σκηνικό! Όλες οι πόλεις και τα χωριά εκεί μοιάζουν με κινηματογραφικές στιγμές!
@ Το Μανιτάρι του Βουνού,
Καλημέρα ηλιοπερίχυτη να έχεις! Και όλοι μας. Έτσι που να βγούν και τα Μανιτάρια, αν και δεν έβρεξε!...
@ Δανάη,
Η όλη εργασία αυτή στα Ιστολόγια έχει όντως τον κόπο και την διαρκή μέριμνά της, αλλά προς το παρόν με ξεκουράζει, έχοντάς με σ' επαφή με εσάς τους Φίλους!
πολυΚαλημέρες!
@ Ντάνα Σεμιτέκολο,
Μπορώ να φανταστώ, ότι πέρασες πανέμορφα στη Σικελία!
Όλη η Κάτω Ιταλία διασώζει μυρωδίες κι αισθήσεις, κάπως απωλεσμένες σ' εμάς...
Ναι, ήταν συγκινητική ιστοριούλα!
Καλημέρα όπου...
@ Χριστόφορε,
Ευχαριστώ! Την είχα μέσα μου 4 ολόκληρα χρόνια αυτή την ιστορία και να, που βγήκε προς τα εσάς! Βέβαια είχε πρωτίστως γίνει ποίημα!
Να είσαι κι εσύ γερός!
@ Μαρέλντ,
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Πάντα έχουν τη βαρύτητα και τη σημασία τους. Είδες πόσο συγκινητική ήταν αυτή η Ιστορία. Μόλις την άκουσα με πλημμύρισαν ανέκφραστα δάκρυα!... Τι σού κάνει η Αγάπη!!!
Ευχαρίστως να σού γράψω ένα ποίημα, αλλά το κατά παραγγελίαν είναι κομμάτι σόλικο... Αν σε ήξερα περισσότερο ίσως κάτι να γινόταν... Όμως, ποτέ δεν ξέρεις... Ποτέ μου δε λέω Ποτέ.
Αν από Σουηδία μεριά ρωτάς για τα εν Ζακύνθω μας, σε πληροφορώ, ότι εδώ το πρωινό του Σαββάτου είναι άκρως έως σκανδαλιστικά ηλιόλουστο, σχεδόν ζεστό, οι άνθρωποι μαζεύουν ήδη τις ελιές τους στα πέριξ, μάς λείπει ήδη η βροχούλα που θα μάς ευεργετούσε κατά πολύ και πάει λέοντας.
Εσείς εκεί στο Sweden? Πώς τα πάτε;
Καλημέρα.
Τι όμορφο άρωμα έβαλες στο Σαλέντο, Π.Κ!
Υπέροχη ιστορία, αισθαντική και βαθιά όσο και το ποίημα που ενέπνευσε. Γοητευτικός ο ερωτευμένος παππούς. Ποτέ δεν θα πεθάνει αθού Άγγιξε την Αιωνιότητα..Την καημένη την γιαγιά που λιάζεται, τη θαυμάζω(πόση πιά ανωτερότητα..) που άντεξε να ζει στη Σκιά, ίσως γι αυτό κρυώνει..Ομολογώ οτι στη θέση της θάφευγα με χίλια...πώς να αναμετρηθείς με μιά Εικόνα στον τοίχο...! Αναρωτιέμαι όμως για τους δύο Ερωτευμένους. Έχοντας ζήσει ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, πως άντεξαν και χωρίστηκαν Μία σταγόνα στα δύο, και δεν πήρε φωτιά το πέλαγο για να ενώσει τις στεριές για χάρη τους? Πως μπόρεσε να τους κρατήσει μακρυά η ..γεωγραφία..Τί κομμάτι αιωνιότητας μπορεί να χωρέσει στο τηλέφωνο της Κυριακής? Και ΜΕΤΑ απ ΑΥΤΟ τί μπορούσαν άλλο να κάνουν τις καθημερινές? Αν έχεις γεύση Παραδείσου, αντέχεις το καθημερινό ψωμί? Και άν έχεις βρεθεί εμπειρικά σε λάβα ηφαιστείου, τι κάνεις με το κρύο τις καθημερινές? Αυτά θα ρωτούσα τον γλυκύτατο παππού.
@ Διονύση Μάνεση,
Καλήν εσπέραν!
Εγώ να βάλω άρωμα; Αφ' εαυτού ευωδιάζει το Σαλέντο! Οι δε προαιώνιοι απόηχοι είναι βουεροί!
@ Αριάδνη,
Πολλά τα ερωτήματα που θέτεις, φαντάζομαι ρητορικά. Επειδή σ' αυτά σου τα "γιατί" δεν υπάρχει "διότι"...
Ο Έρως είναι Ποίημα! Και στα δυο δεν υπάρχει λογική, αλλά σουρεαλισμός, όσος δεν παίρνει άλλο...
Ίσως έχεις ακουστά (από πού δεν μπορώ να ξέρω) για την δύναμη και την ένταση αυτών των καταστάσεων.
Αχου... τι απίστευτη ιστορία είναι αυτή. Μοιάζει να μην είναι αληθινή, αλλά από αυτές που σκαρφίζονται οι παραμυθάδες...
Γλυκειά σαν μέλι, όπως και το ποίημά σου π.κ.
Μα τι γλύκα είναι αυτή;
Σαλέντο, γκρεκάνικα και πάλι Σαλέντο!
Εβίβα ζωή!
Άσε που τρελλαίνομαι για κατωιταλιώτικα! Χορεύω και ταραντέλα στις συναυλίες των φίλων μου των "encardia" αλλά και στο σπίτι με τα μωρά μου και στο σχολείο (στις Απόκριες)...
Ωραία ανάρτηση! Μου έφτιαξε το κέφι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ω! ναί.. κάτι έχω ακούσει αμυδρά.. αλλά βέβαια που να ξέρετε κι εσείς..
Καλή σας μέρα..
@ Φλώρα,
Όλα τ' αληθινά είναι απίστευτα!... Ενώ το ψέμα δίνει και παίρνει...
Σού άρεσε, λοιπόν!!! Πολύ φχαριστιέμαι. Διότι κι εμένα με συγκλόνισε τότε και ακόμη τη θυμάμαι.
Και η Κάτω Ιταλία, το κάτι άλλο!
Ευχαριστώ σε και Καληνύχτα!
@ Αριάδνη,
"Νεώτερος εγώ ειμί και εξουδενωμένος..."
Χε, χε!
Νύχτα Καλή!
Δημοσίευση σχολίου