Γιάννη Ρίτσου
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΧΡΕΟΣ
Το σπίτι μύρισε κιόλας φθινόπωρο. Κι είμαστε ανέτοιμοι πάλι,
χωρίς πουλόβερ και κασκόλ. Απρόσμενα σύννεφα
απ' το πρωί σκοτεινιάζουν τους λόφους. Θα πρέπει να βιαστούμε
να κάνουμε τίποτα προμήθειες, γιατί όπου νά 'ναι καταφτάνουν
οι φωνακλάδες άνεμοι. Οι ατμοί της κουζίνας
πιάνουν την πρώτη θέση στη σιωπή των διαδρόμων. Ένα ένα
κλείνουνε τα παραθαλάσσια κέντρα. Στη βρεγμένη προκυμαία
άδεια κουτιά τσιγάρων, πλαστικά δοχεία, εφημερίδες
κι οι πεινασμένες αδέσποτες γάτες που κοιτάζουν
το ρολόι του τελωνείου δίχως δείχτες. Ξεχασμένες ερωτήσεις
τριζοβολούν ξανά σαν σκουριασμένοι ανεμοδείχτες
πάνω σε στέγες έρημων σπιτιών που οι ιδιοχτήτες τους
πεθάναν από χρόνια φθισικοί χωρίς ν' αφήσουν κληρονόμους.
Όμως εσύ, στο πείσμα της βροχής και των ανέμων, επιμένεις
κάτω απ' τη λάμπα σου, σε τούτη τη σκληρή καρέκλα,
κάτι ν' αφήσεις για τους επερχόμενους - δυο στίχους έστω,
γραμμένους με το χέρι της βροχής, που δείχνουν τρέμοντας
πάντα και πάντα προς το μέρος του ήλιου.
Καρλόβασι, 14.VIII.87
***
ΩΡΕΣ ΒΡΟΧΗΣ
Ήρθαν οι πρώτες βροχές. Άλογα μουσκεμένα
στέκονται κάτω απ' τα δέντρα με μισόκλειστα μάτια
κάνοντας πως μασάνε λίγο ξερό χορτάρι
μέσα στη φθινοπωρινή τους άνοια. Η Μαρία
θά 'θελε να χτενίσει με τη χτένα της τη βρεγμένη τους χαίτη. Αλλά
οι τελευταίοι παραθεριστές έφευγαν κιόλας. Μια κότα
λίγο πιο κει κακάριζε ανάρμοστα. Κι ήταν μια λύπη
να βλέπεις πλήθος τα σπουργίτια πεινασμένα να χαμοπετάνε
στα τρυγημένα αμπέλια, να βλέπεις και τα σύννεφα
ν' αλλάζουν, να σκίζονται, να τρέχουν παρ' ότι
καρφωμένα εδώ κι εκεί με μαύρες πρόκες από κοράκια.
Έτσι, μέσα σε λίγες ώρες, γέρασε η Μαρία.
Καρλόβασι, 28.VIII.87
[ Τα ποιήματα προέρχονται από το βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου, Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1991. Φωτογραφίες σημερινές με τη ματιά του Πορφύρη.]
Καρλόβασι, 28.VIII.87
[ Τα ποιήματα προέρχονται από το βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου, Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1991. Φωτογραφίες σημερινές με τη ματιά του Πορφύρη.]
10 σχόλια:
Ορέ τι βροχή έκαμε σήμερα;;;;
@ Καρεκλοπόδαρα, επιτέλους!
Εχει μιά γοητεία η βροχερή ατμόσφαιρα... Και μάλλον το βλέπουμε έτσι γιατί δεν την έχουμε συχνά. Δεν νομίζω να την βλέπουν αυτή την γοητεία οι βόρειοι λαοί... Ωραίες φωτό!
Οι φωτογραφίες μοιάζουν με σκηνές ταινίας. Και οι στάλες της βροχής στο τζάμι έχουν την μουσική τους. Μπράβο στον Πορφύρη. Οι επιλεγμένοι στίχοι ταιριαστοί με την ατμόσφαιρα.
Επιτέλους δρόσισε! Το περιμένω πως και πως!..Μ αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες που δείχνουν το "εντός" και το "εκτός", το "πριν" και το "μετά" των πραγμάτων.
Τι να πω για το Ρίτσο?
"Σε λίγες ώρες" γερνάει κανείς. Γιατί υπάρχουν ώρες που σημαδεύουν για πάντα τον άνθρωπο και μετράνε μέσα του σαν αιώνες, απο το βάρος της λύπης. Το πιστεύω αυτό.Το έχω δει στ αλήθεια να συμβαίνει.
@ Κωνσταντίνε,
Ναι, για εμάς η βροχή λέει πολλά και ειδυλλιακά. Για τους βόρειους είναι βάσανο συνόμενο.
Να είσαι καλά!
@ Άστρια,
Ναι, ωραίες οιφωτοματιές του Πορφύρη μας!
Να ζεις ΚΑΙ το Φθινόπωρο, σού εύχομαι!
@ Αριάδνη Δήμου,
Καλές δροσιές, λοιπόν! Μάς ξεθέωσε το περασμένο ΚαΚοκαίρι... Μάς έφερε στο αμήν...
Ο Ρίτσος είναι "ο Μαντατοφόρος της Ανάστασης"! Έτσι τον έχω χαρακτηρίσει παλαιότερα. Είναι αυτός και ο τίτλος ενός παλαιότερου, μικρού μου βιβλίου, που ελπίζω να μην έχεις, ώστε να στο χαρίσω, όταν και αν ξανασυναντηθούμε κάποτε!...
Ο Χρόνος κάποτε κάνει άλματα δεκαετιών μέσα σε λίγα μόνο λεπτά... "Γερνάω μαμά...", που λέει και η Τσανακλίδου...
Δεν μ αρέσουν τα "κάποτε" και τα "αν". Θέλω τα "εδώ" και "σήμερα"! Μιλήστε με τον .."Διευθυντή προγράμματος".. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή...και το βιβλίο δεν το έχω..
@ Αριάδνη,
Μήνυμα ελήφθη. Όβερ!
Δημοσίευση σχολίου