Τα σαμιαμίθια
άπληστα κάθε βράδυ
γύρω απ’ τη λάμπα
ενώ καταρρακτώδης
απουσιάζεις όλος.
Ανακούφιση
πρώτα. Και αργότερα
η Απώλεια.
Απολυμαίνω πάντως
τις Αφές όπως-όπως
λουστράρω το χθες
της επικράτειάς σου
πλένω αυταπάτες
και να, κουκουλώνομαι
μήπως οι Πολιτσμάνοι-
[Φωτό και ποίημα: Π.Κ., 26.9.2008, δύο μήνες μετά]
άπληστα κάθε βράδυ
γύρω απ’ τη λάμπα
ενώ καταρρακτώδης
απουσιάζεις όλος.
Ανακούφιση
πρώτα. Και αργότερα
η Απώλεια.
Απολυμαίνω πάντως
τις Αφές όπως-όπως
λουστράρω το χθες
της επικράτειάς σου
πλένω αυταπάτες
και να, κουκουλώνομαι
μήπως οι Πολιτσμάνοι-
[Φωτό και ποίημα: Π.Κ., 26.9.2008, δύο μήνες μετά]
14 σχόλια:
Είναι αλήθεια πως η απώλεια φέρνει την απουσία, που είναι βαθύτατα πικρή. Αργότερα έρχεται η μνημοσύνη, με τις γλυκές θύμησες, κι έτσι η γλυκύτητα αντικαθιστά την πικρία.
Πάντα εν σοφία εποίησεν.
Ένα μειδίαμα ικανοποίησης, αγαπησιάρικο, ένα χέρι χαϊδεύει ένα παιδικό κεφαλάκι, γαλήνια γνώση, πληρότητα από το κομμάτι του είναι του, Εκεί, στην άλλη όχθη.
Λουστράρεις το χθες της επικράτειάς Του, Π.Κ, αξιώνεις, όμως παράλληλα την κάθε αιώνια στιγμή του σήμερα. Και χαίρει.
Ποτέ οι Πολιτσμάνοι...
Μην φοβάσαι ΠΚ, αυτοί αγαπούν τις σκονισμένες κορνίζες και τους ψεύτικους δαρμούς.
Η καθάρια αγάπη, ανασταίνει θύμησες και δρα σαν εντομοαπωθητικό - ποτέ οι Πολιτσμάνοι...
Όμορφη Κυριακή
Οι μνήμες θα μείνουν. Πιο πολύ οι καλές. Και ένα χαμόγελο θα χαράζεται στα χείλη σου στη θύμισή του..θα δεις...
Όμορφα...
Καλημέρα!
τα αγαπημένα πρόσωπα μπορεί να φεύγουν για λίγο αλλά ποτέ δε χάνονται, μένουν μαζί μας στις άυλες μνήμες και γιατί όχι; σε μια άλλη Μνήμη που αγκαλιάζει όλους
ΩΧ...
@ Αγαπητέ π. Αναστάσιε,
Σε αυτή τη γλυκύτητα, για την οποία κάνεις λόγο, ελπίζουμε όλοι. Είναι περίπου αυτό, που ονομάζουμε "Χαρμολύπη" στην Ορθόδοξη Παράδοση.
Ευξώμεθα!
@ Διονύση Μάνεση,
Και παρόχθιοι
λίγο τουρτουρίζοντας
και ανέστιοι...
@ Νεφέλη,
Οι Πολιτσμάνοι έτσι συνήθως...
Απλώς, ελέγχουν την κίνηση. Καμιά συγκίνηση...
Πρέπει να φυλαγόμαστε, παράνομοι γαρ...
Μιαν ωραιότερη Βδομάδα!
@ Κική,
Ναι, ναι, αυτό! Ένα χαμόγελο, ή από χάμω γέλιο έστω!...
Καλημέρα και σ' εσένα!
@ Ηλιογράφε,
Τίποτα δε χάνεται, αν εμείς δεν το αποδιώξουμε!
Ας κρατήσουμε στην αγκαλιά μας τα βέλτιστα της Μνήμης! Όλοι μας, "ο γαρ καιρός εγγύς"!...
@ Πορφύρη,
Και αχ...
και βαχ...
Όταν έχασα τον πιο σημαντικό άνθρωπο που ήταν ο Πατέρας, ανακάλυψα οτι μπορούσα να συνεχίσω τη σχέση, τη σκέψη, την "Επικοινωνία" και μάλιστα απαλλαγμένη απο ψεγάδια, πιο ουσιαστική..Νοιώθω οτι ΞΕΡΕΙ, και ασφαλώς ξέρει ό,τι εμεις θα ξέρουμε πηγαίνοντας Εκεί. Ξέρει και την Αγάπη μου που μπορεί να μην την ήξερε ακριβώς με τα πενιχρά μέσα τα εδώ.. Νομίζω οτι ο δικός σας πατέρας ΝΟΙΩΘΕΙ πολύ περισσότερο τις ευχές του παιδιού του στο Ιερό Θυσιαστήριο που τις κουβεντιάζει ψιθυριστά στ αυτί του Θεού την πιο Μεγάλη Στιγμή. Και ο ένας Πατέρας είναι στα Χέρια του Άλλου Πατέρα προστατευμένος και ολοκληρωμένος...Η Απώλεια όμως είναι Απώλεια για μας εδώ. Θα είναι για πάντα έτσι, όμως υπάρχει Παρηγοριά. Η Αγάπη του μένει Εδώ και η Αγάπη σας περνάει Εκεί.Η Αγάπη συνδέει τους κόσμους σε ΕΝΑΝ.
@ Καλή μας Αριάδνη,
Στην παραμυθία ελπίζουμε, εκεί στηριζόμαστε και αποβλέπουμε, στα σεντούκια της κλειδώνουμε τις αφές, τις φωνές, τους χτύπους της καρδιάς και των δευτερολέπτων που εβιώσαμε μαζί με τους αγαπημένους που ήδη απήλθαν... Τα όλα πολύτιμα!
Έχε χαρά! Όση γίνεται...
Δημοσίευση σχολίου