Ψάχνοντας κι όλο ψάχνοντας στο φωτοΑρχείο μου συνάντησα δυο στιγμιότυπα δύσης του ήλιου, κοιταγμένης από το ίδιο σχεδόν σημείο της ορεινής Ζακύνθου. Με συγκίνησαν πολύ, όχι επειδή απλώς είμαι ευσυγκίνητος (αυτό δεν θα είχε σημασία), αλλά επειδή απέχουν μεταξύ τους δύο σχεδόν αιώνες.Η πρώτη δύση αποτελεί λεπτομέρεια από αγιογραφία του 18ου αιώνα, η οποία απεικονίζει τον ασκητή της Αναφωνήτρας Αρχιεπίσκοπο Αιγίνης Διονύσιο, κατά τη στιγμή που συγχωρεί και φυγαδεύει τον ίδιο τον φονιά του αδελφού του. Στην αριστερή πάνω πλευρά της εικόνας, ο άγνωστος αγιογράφος αποτυπώνει μιαν υπέροχη δύση, κατά την οποία ο ήλιος χύνεται στην ιόνια θάλασσα, πίσω από τα ύστατα βουνά των Κρημνών του Τζάντε (φωτό 1).
Η δεύτερη δύση είναι φωτογραφία σύγχρονη, τραβηγμένη από τον Πορφύρη, έξω από το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών τον Απρίλιο του 2007, φορά μάλιστα όλα εκείνα τ' ασυναγώνιστα χρώματα της Άνοιξης που πάει να κοιμηθεί (φωτό 2)!
Από πολύ καιρό σχεδίαζα να προτείνω στους φίλους του διαδικτυακού ετούτου ταξιδιού μας τη σχέση / μακρινή συγγένεια των δύο δύσεων, αλλά με τούτο και μ' εκείνο, ανέβαλα διαρκώς. Την ευκαιρία μού έδωσε η σημερινή ανάρτηση στα Ονειρομαγειρέματα με θέα, όπου αποτυπώνονται θαυμάσια επίσης στιγμιότυπα δύσης από την ίδια περιοχή των Κρημνών. Χαρείτε τις όλες!
Ανανέωση ανάρτησης 21.9.2008
Λόγω ειδικού ενδιαφέροντος ορισμένων καλών φίλων, δημοσιεύεται ακολούθως ολόκληρη η εικόνα, από την οποία ελήφθη η παραπάνω λεπτομέρεια. Να σημειωθεί, για το λόγου το δίκαιο, ότι το έργο αυτό αποκαταστάθηκε πρόσφατα από τους Αδελφούς Θεοδόση, στο ειδικό Εργαστήριο Συντήρησης Έργων Τέχνης της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου.
Για τη συγκλονιστική περίπτωση του Αγίου Διονυσίου, προστάτη και πολιούχου Ζακύνθου, βλ. στο Νυχθημερόν, τη σχετική ανάρτηση, κάνοντας κλικ εδώ.
21 σχόλια:
Πολύ όμορφα τα στιγμιότυπα αυτά, ειδικά το πρώτο (η αγιογραφία) μου θύμισε Ιαπωνικό σχέδιο...
Καλό βράδυ αγαπητέ π.κ, καλό Σ/Κ...
Στο αγανακτισμένο κείμενο (επάνω αριστερά) αν αντικαθιστούσατε τις λέξεις Ζάκυνθος και νησί με τις λέξεις Ελλάδα και χώρα νομίζω θα εκφράζατε το κοινό αίσθημα…πολύ φοβούμαι πως έχει και περαιτέρω ο κατήφορος με τη κεκτημένη ταχύτητα τόσων ετών…
Κοιτώντας το πρώτο ηλιοβασίλεμα, δίχως να διαβάσω το κείμενο, η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για τέχνη της άπω ανατολής κι ότι εικονιζόταν ανατολή κι όχι δύση…περισσότερο εντύπωση μου έκανε η διαβάθμιση των χρωμάτων στα βουνά που αποδίδουν την ατμοσφαιρική προοπτική και το δέντρο, που νομίζω είναι ένα μικρό μικρό αριστουργηματάκι μέσα στο σύνολο, λες και είναι το δέντρο της ζωής... Μετά διαπίστωσα από το κέιμενο πως η απεικόνιση μπορεί να προσδιοριστεί ως γεωγραφικός χώρος από έναν ζακυνθινό κι αυτό την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, μιας και είναι εικονοποίηση συγκεκριμένου πραγματικού χώρου και βλέπει κανείς τις εικαστκές επιλογές του ζωγράφου…το στοιχείο όμως που αναιρεί το συγκεκριμένο χωροχρόνο (τρίτη «ανάγνωση») είναι το γεγονός ότι δεν εικονίζονται οι αντανακλάσεις του ήλιου στην θάλασσα!!! Αυτή η επιλογή του ζωγράφου μπορεί να είναι και τυχαία (τύχη όμως είναι το «καλλιτεχνικό ψευδώνυμο» του Θεού κατά την ρήση ενός γέροντος) όμως μια τέτοια «ουτοπική» επιλογή, νομίζω πως οδηγεί το κάθε εδώ και τώρα, στο παντού και πάντοτε…συγχωρέσετε την «διαστροφή» της οράσεώς μου…είπα να μοιραστώ μαζί σας την αίσθησή μου…τέλειωσε και ο πρωινός σαββατιάτικος καφές…καλημέρα…την ευχή σας…
Υπέροχη η λεπτομέρεια της αγιογραφίας!
Και σαν λεπτομέρεια που είναι, πιστεύω ότι ίσως να μην έχει προσεχθεί όσο θα έπρεπε...
Κι η λεπτομέρεια όμορφη και το όλον ακόμα καλύτερο. Έχει αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο της "ωραιότητος", που θα έλεγε και ο Paul Evdokimov.
Πολύ όμορφα πραγματικά!
Αλλά και οι προηγουμενες αναρτησεις σου Π.Κ. που τις διαβασα ολες..μια κ μια..
Τη καλησπερα μου :)
ομορφη η δυση και στην αγιογραφια και στη δικη σου αποτυπωση πατερ μου.
να εισαι παντα καλα.
Ωραιότατος ο παραλληλισμός.
(Ομολογώ ότι, σημειολογικά, θα προτιμούσα ο αγιογράφος να απεικόνιζε την ανατολή.)
Καλησπέρα, Π.Κ
Εντυπωσιακός ο συσχετισμός, κυρίως αν σκεφτούμε την χρονολογική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ'αυτές τις δύο μορφές Τέχνης!
@ Αρτάνις,
Δεν έχεις άδικο για τον συσχετισμό με την ιαπωνική τέχνη.
Ευχαριστώ και καλήν αύριο!
@ Στουδίτη φίλε,
Χαρά η παρουσία σου ανάμεσά μας. Ως επαΐοντος, η γνώμη σου έχει βαρύτητα.
Ευχαριστώ για την εικαστική / συναιθηματική / γοητευτική εντέλει προσέγγιση στο έργο τέχνης, για σένα μάλιστα αναρτάται και ολόκληρη η φορητή αυτή εικόνα!
Ως προς την "διαστροφή" της οράσεως, μάθε, ότι μού αρέσει εξαιρέτως! Κι εγώ -εξομολογούμαι- πασχίζω να βλέπω και να διαστρέφω τα ορώμενα, ώστε να προσεγγίσω (αν υποτεθεί, ότι υπάρχει τέτοια δυνατότητα και όχι αυταπάτη) στην μύχια εκδοχή του Είναι και του Γίγνεσθαι! Νοούμενα και υπονούμενα μ' έθελγαν ανέκαθεν, ενώ και "του ψύλου το πήδημα" μ' ενδιέφερε πάντα και μάλιστα βουλιμικώ τω τρόπω.
Απώτερη μεγάλη προσδοκία, αυτό που λες: το κάθε εδώ και τώρα, στο παντού και πάντοτε!
Χαίρε μια Καλή Κυριακή και αγάλλου!
υ.γ. Μακάρι κάποτε να πιούμε μαζί έναν πρωινό σαββατιάτικο καφέ!!!
@ Κωνσταντίνε,
Μα αυτό συμβαίνει συχνά και στη ζωή μας: Οι λεπτομέρεις παραμένουν ανεκμετάλλευτες, αν και σε αυτές υπνώττει η Ουσία!
@ Αγαπητέ συναδελφέ του Ελληνικού Κολεγίου,
Μην ξεχνάμε ότι "ωραίο" σημαίνει "στην ώρα του"!
Οι εικόνες -ούτως ή άλλως- εγκλείουν αυτή την απροσδιόριστη ωραιότητα / ιερότητα!
Καλή δύναμη!
@ Roadartist,
Ευχαριστώ, φίλη μου! Προσπαθώ για το καλύτερο!
Καλό ξημέρωμα!
@ Αλίκη,
Να είσαι καλά, φίλη μου! Είσαι καλή και τα βλέπεις όλα καλά!
Έχε Χαρά!
@ Διονύση Μάνεση,
Πράγματι μοιάζει με Ανατολή, αν και τοπολογικά πρόκειται για τη Δύση, εκεί δηλαδή απ' όπου ο φονιάς φυγαδεύτηκε (Μονές Αναφωνήτρας και Γκρεμνών)!
@ Δέσποινά μας,
Είδες, λοιπόν! Τόσο μακρινές σκηνές και τόσο κοντινές!
Καλή σου νύχτα!
Αυτή είναι μια αγαπημένη ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια και η αγιογραφία υπέροχη! Όταν πρωτοείδα τους δυτικούς γκρεμούς κατάλαβα πολλά για τη Ζάκυνθο, την ποίησή της
Μ εντυπωσίασαν πολύ αυτά που έγραψε ο στουδίτης. Πόσοι τρόποι μπορούν να υπάρχουν για να "δει" κανείς την ίδια εικόνα.. Πόσες διαφορετικές οπτικές..Εγώ απλά αφήνομαι στην αίσθηση που μου προκάλεί ένας υπέροχος πίνακας γεμάτος χρώματα, και ο ήλιος είναι έκσταση, είτε ανατέλλει είτε δύει.. Με συγκινεί οτι το σημείο είναι πραγματικό, και αν παω εκεί θα νοιώσω οτι ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Να βρίσκομαι σήμερα εκεί που κάποτε ένας Άγιος συγχώρεσε. Απο τότε εκεί κατοικεί η Αγία Συγχωρητικότητα.Με συγκινεί οτι περπάτησε εκεί ένας Άγιος και έβλεπε αυτή την εικόνα. Τον Ήλιο να στέλνει τις ακτίνες του ευσπλαχνικά και να συγχωρεί την ανθρωπότητα, την ίδια στιγμή που ο άνθρωπός Του κάνει το ίδιο... Αυτό που είναι εκτυφλωτικό εδώ, είναι η δύναμη της συγχωρητικότητας, η δύναμη που ανέβηκε πάνω απο τον ανθρώπινο πόνο και μπόρεσε να κάνει κάτι θεϊκό..
@ Κοκό,
Καιρός να ξαναζήσεις τις αρχαίες ημέρες σου! Άλλωστε, πάντα επι0στρέφουμε, καλώς ή κακώς. Καλώς, σού εύχομαι!
Καλή εβδομάδα σου!
@ Αριάδνη Δήμου,
Άξια και δίκαια εστιάζεις στη Συγχωρητικότητα, μιαν απωλεσμένη αρετή, δυσθεώρητη εν μέσω απόλυτης πλέον σκληροκαρδίας, όπου θριαμβεύει το Ανελέητο κύκλωθεν...
Τώρα μόλις θυμάμαι πριν από χρόνια, να μιλώ από καρδιάς σε μαθητές μου του Λυκείου για το απαράμιλλο και υπερφυές παράδειγμα του Αγίου Διονυσίου, ο οποίος κατόρθωσε να υπερβεί την υπο-ανθρώπινη διάσταση της ανθρώπινης φύσης του και να συγχωρήσει το φονιά του μονάκριβου αδελφού του. Κι όχι μόνο να συγχωρήσει, αλλά και να κρύψει, να νουθετήσει, να φυγαδεύσει!!! Τότε, ενώ οι πλείστοι των μαθητών με παρακολουθούσαν μ' ευγενικά συγκρατημένη συγκατάβαση, κλέβει τον λόγο ο πολλά βαρύτερος εκ των μαθητών, μαγκάκι της κακής ώρας, και λέει όξω φωνή: "Τι μάς λες, δάσκαλε;;;; Εγώ θα του έκοβα τον λαιμό πέρα για πέρα"...
No comments...
Αριστούργημα!
Ο συνδυασμός του χθες με το σήμερα είναι απροσδόκητος και γι' αυτό μαγικός!
Όντως "ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού..."
Δημοσίευση σχολίου