Το χειρότερο είναι η λησμονιά

[Ο Μανώλης Δημελλάς, καμεραμάν της τηλεόρασης του Mega, εκτός από καλός φίλος, εξελίσσεται σε γενναίο χορηγό αυτού εδώ του Ιστολογίου. Τώρα μάς απέστειλε μιαν αγκαλιά φωτογραφίες θύμησης από τις περσινές, καταστροφικότατες και θανατηφόρες Πυρκαγιές της Πελοποννήσου.

Ο Μανώλης ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή. Αποτύπωσε φωτογραφικά την τραγικότητα των ημερών και την πνοή του θανάτου να περιΐπταται στη Λίμνη του Καϊάφα, στη μαρτυρική Μάκιστο και στην δύσμοιρη Ζαχάρω.

Ακολουθούν σε σλάιτ οι πολλά ομιλούσες αυτές φωτογραφίες και το σχετικό, επεξηγηματικό γράμμα Δημελλά, τον οποίον ευχαριστούμε ξανά από καρδιάς.

π. Π.Κ.]

Αγαπημένε φίλε σε χαιρετώ,
σκαλίζοντας στα αρχεία μου για μιαν άσχετη φωτογραφία, θυμήθηκα που πέρυσι το φθινόπωρο έκανα αυτές τις φωτο. Θέλησα να της μοιραστώ μαζί σου. Το χειρότερο είναι η λησμονιά.
Μα θέλω να μοιραστώ και ένα ποίημα που διάβασα και μου άρεσε πολύ.

Οδοιπορικά

του Π. Μ. Σωτήρχου

Σ' ένα κόσμο γεμάτον πτώματα
λυγίζουν ακόμα και λουλούδια
για να κλάψουν τον επιτάφιο..

Ανάμεσα σε αγκάθια και αγριόχορτα
οι σπόνδυλοι της αγάπης πεταμένοι
και ο τόπος της γης παντέρημος.

Σώπασαν οι φωνές των οικτιρμών
και όρνεα ξιφίζουν τον ορίζοντα
προπομποί φρικιαστικοί της κολάσεως.

Μέσα στους δρόμους κουβαλώ
την αθανασία των ονείρων μου
άτρωτη απ' τα θνητά πράγματα.

Μου έπαιρναν μια μια τις μέρες
για να φοβηθώ και να προσκυνήσω,
δεν ήξεραν όμως για το άλλο φως.

Μέσα στον χειμώνα κρατήθηκα
με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς
και το καλοκαίρι με τα στρουθία.

Αυτός ο "νόμος εν τοις μέλεσί" μου
με λιώνει καθημερινά ωσάν λαμπάδα
και εγώ παλεύω, να κρατηθώ σαν φλόγα.

Περπατώ σε μυστικά τοπία
όπου ο χρόνος δεν μπορεί να περάσει
κι εκεί κερδίζω τα χαμένα.

Αυτό το φως δεν έρχεται από τον ήλιο
κι ούτε γεννιέται από ανθρώπου τα χέρια
δωρεάν με πλησιάζει κι ύστερα χάνεται.