 |
| Ο Ντίνος Κονόμος (Ζάκυνθος 1918- Αγγλία 1990), σε χαρακτικό της Άριας Κομιανού |
Παναγιώτης Καποδίστριας
ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
στον Ντίνο Κονόμο
Ι
Φύλλο από τις σελίδες του Καστρόλοφου
Χρυσούς Αλέκτωρ
γύρω ανθισμένοι ασφαλαχτοί
και μάτια -
πόρπες απ' το ιμάτιο του Ζακύνθου
Κοίτα
Στο πέλαγο βαθιά οι Στροφάδες όρνιθες
σπαράγματα ενός μοιραίου καλοκαιριού
και η Μαρούλα στο σπίτι
κατάκοιτη
όλη νύχτα βαΰζοντας
δράμα του δρόμου αλάλητο.
ΙΙ
Πυρωθήκαμε Φίλε
και βρεθήκαμε άπειροι της φωτιάς
δέσμιοι του νόστου
οι στίχοι μας αδιέξοδοι
και οι μέρες μας κολοβωμένες -
μα Εσύ
στον Άγιο Παύλο νόντσολος
του Αγίου Λουκά σκολιταρούδι
Δέντρο του Άμμου
ευκάλυπτος
κι εμείς
εντέλει ανέστιοι
πάντοτε με την αίσθηση βρομόδεντρου στα χέρια.
(25-26.3.1995)
[Από τήν ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Καποδίστρια, Ενύπνιο μετά τρούλου, 1999, σ. 12 εξ.]
1 σχόλιο:
Αγαπητέ μου π. Παναγιώτη,
σημαντική η σημερινή υπενθύμησή σου για τα είκοσι χρόνια από την αναχώρηση του αείμνηστου Κονόμου. Τον έζησα, και τον θυμάμαι καλά από τα παιδικά μου χρόνια, κοντά μισόν αιώνα τώρα.
Χειμαρρώδης, πρόσφερε πολλά, τουλάχιστον, στα τοπικά γράμματα, με τον τρόπο του, με τις αντοχές του. Η ερευνητική του εργασία, αλλά πρώτιστα η υπέρμετρη λατρεία του για την Ζάκυνθο, σε κάνει να μην τον προσπερνάς. Ας τον θυμηθούμε με αγάπη, με συμπόνοια αλλά και με κατανόηση. Ας σεβαστούμε τον κόπο του, την αγωνία, τα άγχη, τον ρομαντισμό του, την υπέρμετρη έγνοια του για την πατρίδα, την θλίψη του για την απώλεια του παρελθόντος.
Πρέπει όμως να επισημανθεί ό,τι λείπει, και ότι επιτέλους απαιτείται, ως χρήσιμη για τους όποιους μελλοντικούς ερευνητές της τοπικής ιστορίας, μια αντικειμενική θεώρηση, της άοκνης, -εκτός προδιαγραφών και αντοχών-, σημαντικής όμως προσπάθειάς του. Τα μνημόσυνα και οι υμνολογίες στη εποχή μας, δεν μοιάζουν μόνο γραφικές, αλλά ως εκ του περισσού.
Αυτό που δεν ξέρω, είναι για το τι πράγμα θα μπορούσε να χαρεί στη σημερινή Ζάκυνθο. Είμαι βέβαιος όμως ότι θα μελαγχολούσε για την ανυπαρξία -της όποιας- συνέχειας....!
Και, ας σημειώσω εδώ, φίλτατέ μου π. Παναγιώτη, ότι το είδος μάλλον εκλείπει, και το μέλλον δεν μοιάζει θαλλερό, μάλλον μελαγχολικό...
Δημοσίευση σχολίου