Ardalion, σ' ευχαριστώ!

Μ' έκπληξη (κι ευχαρίστηση ομολογουμένως) διαπίστωσα τον προηγούμενο μήνα, ότι ένα άγνωστο σ' εμένα blog, το Ardalion's Weblog, μού έκανε ένα ειδικό ποστ-αφιέρωμα, με πολύ καλά λόγια, τόσο καλά που αγγίζουν την υπερβολή, εξαιτίας μάλλον της καλοσύνης του συντάκτη του, τον οποίο δεν γνωρίζω.

Η σχετική ανάρτηση φέρει ως τίτλο "Κάμανε κόμμα τα χρώματα / εναντίον μου", δυο στίχους -δηλαδή- από κάποιο ποίημά μου. Μετά τα λίγα και καλά εισαγωγικά λόγια του, δημοσιεύει ένα μεγάλο απόσπασμα από το ποίημα "Τάφος τα φώτα" της συλλογής μου Mater Dolorosa (εκδ. το δίγαμμα, Ζάκυνθος 2005), το οποίο ουδόλως γνωρίζω επίσης, πού βρήκε ο συντάκτης. Τον ευχαριστώ πάντως ειλικρινά, όπως και τους σχολιαστές, που άφησαν ήδη γνώμη εκεί!

Όποιος μάλιστα από τους φίλους του Ιστολογίου μας επιθυμεί να μπει στην ανάρτηση αυτήν του Ardalion, ας κάμει κλικ εδώ.

UPDATE ΙΟΥΛΙΟΥ 2008

Επειδή κάποιες φορές η παραπάνω παραπομπή οδηγεί τους ενδιαφερόμενους σε αξιέξοδο, γι' αυτό αντιγράφουμε παρακάτω όλο το κείμενό της, μαζί με τα σχόλια:

-------------------------------------

Κάμανε κόμμα τὰ χρώματα / ἐναντίον μου

Δημοσιεύθηκε την Κυριακή, Απρίλιος 6, 2008 από ardalion
-Δὲν πολιτεύομαι, τοὺς δήλωσα/ κι ἔμεινα/ ὁ ἐπιπόλαιος/ ἐκτὸς ὁρίων πόλεως.

Είναι στίχοι ενός λειτουργού του Θεού, του π. Παναγιώτη, που είναι και ποιητής. Τώρα θα βρίσκεται κοντά στο Δι’ ευχών της Κυριακάτικης λειτουργίας, όταν εγώ πίνω τον πρώτο μου καφέ. Έχει ένα επώνυμο που δεν το ξεχνάς ποτέ: Καποδίστριας. Νιώθω υπερηφάνεια για τον π. Παναγιώτη γιατί ενώ γεύεται από το ποτήρι της παντοδυναμίας προσφέρει αντιδωρήματα μικρές ιστορίες καθημερινότητας όπου αν και αναγνωρίζεις τη Ζάκυνθο ή στιγμές από τη διακονία του σε παρασύρει να απολαύσεις την ανθοφορία του. Δεν είναι θρησκευτικός ποιητής με την έννοια που γνώρισαν τα κατηχητόπουλα τη θρησκευτική στιχουργία τύπου Βερίτη. Ο π. Παναγιώτης είναι αλλού και κυρίως δεν είναι διδακτικός. Προσωπικά, θα τον ήθελα ακόμη πιο παραληρηματικό και προσωπικό, ώστε να μη σκέφτομαι ότι το ιερατικό σχήμα ενδεχομένως μπορεί να λειτουργεί ως τροχοπέδη του λόγου του.

Ὅλ’ ἀπ’ τὸ Λίγο
Ἰουλίου ραγισιές
θρυλούν τ’ ἄρρητα
τὶς βρισιὲς τῶν Ἀλβανῶν
τῶν Ἑλλήνων τὴν ὕβρη.

Διάλειμμα ὀργῆς
μὲ δῆθεν ἀθλοπαιδιὲς
στοργὴ σκοτεινὴ
φῶς ἀνίατο ροῦχο
κι ὁ ἤλιος πολύτεκνος.

Τ’ ἀγυιόπαιδα
παίζουν τὸ αὔριο μπάλα
ἕως αἵματος
δέρμα ψέμα τῶν σφυγμῶν
σφαγῆς ἀπομίμηση.

Φῶτα στὸν τάφο
παρηχήσεις πονηρὲς
τάφος τὰ φῶτα.
-Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον
καὶ βγὲς ἂν σοῦ βαστάει.

Εὐτυχῶς μιλῶ
διάλεκτο εὐρύχωρη
λέξεις ἐλέους:
Χθές, Χειμώνας Χίμαιρα
Χάδι Χνούδι Χάος Χοῦς.

Από το ποίημα «Τάφος τὰ φῶτα» της συλλογή Mater Dolorosa, εκδ. το δίγαμμα, Ζάκυνθος 2005.

7 Responses to “Κάμανε κόμμα τὰ χρώματα / ἐναντίον μου”

τσουκνίδα, στο Απρίλιος 6th, 2008 στο 6:25 μ.μ Είπε:
Φαντάσου τέτοιοι κληρικοί να ήταν ευάριθμη ομάδα του κλήρου.. πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα..

ardalion, στο Απρίλιος 6th, 2008 στο 7:29 μ.μ Είπε:
Πάρα πολύ διαφορετικά… Και δεν αφορά μόνο την ποίηση αλλά γενικότερα την τέχνη. Το να λέμε ότι απουσιάζει η ευαισθησία (και από τους υποτιθέμενους ευσεβείς χριστιανούς) πονάει αλλά, δυστυχώς, είναι αλήθεια…

Π.Κ., στο Απρίλιος 15th, 2008 στο 7:00 μ.μ Είπε:
Αγαπητοί Φίλοι,τυχαία μπήκα στον ιστοχώρο σας και πολύ ευχαριστώ για την θετική αποδοχή.Η Ποίηση και η Ιεροσύνη ουδέποτε υπήρξαν διδακτικές. Περιρρέουν σαν άνεμος! Ανά πάσα στιγμή βρίσκονται εντός εκτός κι επί ταυτά!!!… Ή, τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι.Μού άρεσε αυτό που γράφετε, ότι είμαι “αλλού”! Είναι αλήθεια!Να είσθε καλά και ζήτε ποιοτικά=ποιητικά!!!Καλές Ανα[σ]τάσεις!

ardalion, στο Απρίλιος 15th, 2008 στο 8:08 μ.μ Είπε:
Έχουμε ανάγκη την εμπνοή σου, π. Παναγιώτη. Συνέχισε να εκφράζεις την αλήθεια σου (μας).
Υψηλές πτήσεις! Πάντοτε!
Εντός, εκτός, επί και περί του κόσμου.

Theoprovlitos, στο Απρίλιος 18th, 2008 στο 11:08 μ.μ Είπε:
Η ποίηση δεν ειναι το φορτε μου. Να υποκριθω;Η ψυχη του ποιητη όμως ειναι. Γιατι ο ποιητης εχει πολλους τροπους να εκφραστει. Οι στιχοι ειναι ενας από όλους. Και ο Μαμαλακης ποιητης ειναι. Και ο Θεόφιλος ο ζωγραφος. Και ο ξυλουργος που καποτε μεταμορφωνε ενα αψυχο κουτσουρο σε ενα εμψυχο κατι. Ετσι και ο ποιητης μεταμορφωνει τις λεξεις.
Η τεχνη, η τοσο έκδηλη και προφανης στο Αγιον Όρος, στα Μετεωρα ακομα και στα παλια ταπεινα ξωκκλησια εχει παρει διαζυγιο από τον εκκλησιαστικο μας βιο.Δεν ξερω γιατι και ποτε εγινε αυτο; Την απαξιωσε η εκκλησια; Η εκκλησια εχει καποια ειδικη χαρη να μαζευει στους κολπους της αυτους με τα ολιγα ταλαντα; Μηπως όμως και η τεχνη αυτονομηθηκε και επαψε να υπηρετει και θελει απλα καποιους να υπηρετουν εκεινη; Μηπως εγινε αυτοσκοπός;
Αν ο καλλιτεχνης παντως ειναι ανθρωπος ευαίσθητος λογικο δεν ειναι να περιμενει κανεις να ειχαμε περισσοτερους ιερεις καλλιτεχνες; Η μηπως το ιερεας και ευαισθητος εχει καταντησει πια να ειναι σπανιο φαινομενο;

Αριάδνη Δήμου, στο Μάιος 20th, 2008 στο 5:24 π.μ. Είπε:
Τον π. Παναγιώτη τον έχω γνωρίσει ελάχιστα, ως ποιητή, ως ιερέα και ως άνθρωπο, και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Έχω να πώ οτι έχει δεχθεί ένα ιδιαίτερα σπάνιο χάρισμα.Είναι Ποιητής τη στιγμή που είναι Ιερέας, και αυτό τον κάνει να είναι κάτι περισσότερο απο ιερέας. Ποτέ δεν είναι πιο βαθιά ιερέας παρα τότε που είναι ποιητής. Είναι όμως Ιερέας τη στιγμή που δρά ως Ποιητής, και αυτό τον κάνει να μην έχει όρια ως ποιητής. Αυτά λειτουργούν θαυμαστά ασυγχίτως και παράγουν θαύματα, σε αλληλοπεριχώρηση. Είναι ένα διαμάντι που λαμπυρίζει καθρεφτίζοντας πολλές οπτικές.Πετάει με χρυσά φτερά σε ουρανό χωρίς όρια, του Θεού και της Ποίησης, και σηκώνει ανάλαφρα τα βαριά φορτία όλων, ανύποπτος για την ευεργετική αποκάλυψη που προκαλεί στις ψυχές. Είναι επίσης βαθιά Άνθρωπος.

ardalion, στο Μάιος 21st, 2008 στο 4:19 μ.μ Είπε:
Αριάδνη Δήμου,
Χαίρομαι που αισθάνεστε να συλλειτουργούν ποίηση με ιερωσύνη στο πρόσωπο του Παναγιώτη Καποδίστρια. Και ανθρωπιά! Άλλοι θα μπορούσαν να σκανδαλισθούν…
Καλώς ήλθατε!