Πάντα σ' ένα σταθμό και μάλιστα σε σταθμό τρένων υπάρχουν πράγματα να σκεφτείς, να παρατηρήσεις ή, στην καλύτερη περίπτωση, να φωτοαποτυπώσεις. Ανάλογα βέβαια με τα μάτια που διαθέτεις και τι βλέμμα ρίχνεις στον περιρρέοντα κόσμο!... Ξαναφυλλομετράω το άλμπουμ των Αναμνήσεων: Είναι Ιούλιος του 2006 και βρίσκομαι κάθιδρος στο σταθμό των τρένων της Ζυρίχης! Στο λεπταίσθητα αυστηρό αυτό κτίριο, οι ελπίδες και οι γρηγοράδες πηγαινοέρχονται δίχως σταματημό, μια τεράστια κούκλα στο αχανές ταβάνι κοροϊδεύει τις αναμονές μας, ενώ το ρολόι της εισόδου φρουρείται νύχτα μέρα από τον Χρόνο και την Υπομονή...
Ο σταθμός της Ζυρίχης, από τον οποίον περνούν 300.000 άνθρωποι την ημέρα, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Διαθέτει 54 σιδηροδρομικές γραμμές και πλατφόρμες, με 2.700 τρένα περίπου, να διέρχονται από αυτόν ημερησίως. Στους χώρους του σταθμού λειτουργεί το τέταρτο σ' έσοδα μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ελβετίας, το ShopVille-RailCity Zurich, επιφάνειας 16.400 τ.μ., όπου αναπτύσσονται 120 εμπορικά καταστήματα. Ο σταθμός διαθέτει επίσης το Fussbaldfeldgrosse Room, έναν από τους χαρακτηριστικότερους και πιο ευρύχωρους δημόσιους χώρους της Ευρώπης. Πρόκειται για μια ιστορική αίθουσα 40.000 τ.μ. και ύψους 24 μέτρων (βλ. σχετικές φωτό παραπάνω), η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1871 από τον αρχιτέκτονα Jakob Friedrich Wanner (1830-1903).
31 σχόλια:
Ωραίες φωτό. Πάντα μου αρέσουν οι φωτό που σε μεταφέρουν στην πραγματικότητα, εκεί που τραβήχτηκαν, χωρίς να υποκρίνονται και χωρίς να αφαιρούν χωρίς λόγο.
Κι εμένα με εντυπωσιάζουν οι σταθμοί...
Ωραιο ταξιδι.. Πολύ ομορφη αρχιτεκτονικη..Και εμενα οι σταθμοι μου αρεσουν, εχουνε μια γοητεια..
@ Κωνσταντίνε,
Καλημέρα κι ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Είσαι από τους καλύτερους φωτογράφους που γνωρίζω και η γνώμη σου βαρύνει!!!
@ Ονειρομαγειρέματα,
Πράγματι! Οι σταθμοί αιχμαλωτίζουν πολλές πολλές μικρές/μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες, που δεν καταγράφει εντέλει κανένα Αρχείο. Υπήρξαν όμως και βιώθηκαν...
@ Roadartist,
Κάθε ταξίδι, όταν πρόκειται για ταξίδι αναψυχής με υγεία και καλή διάθεση, άξιον εστί!!!
Ίσως επειδή οι σταθμοί είναι η αρχή ή το τέλος ενός ταξιδιού γι'αυτό να δημιουργούν συναισθήματα χαράς, νοσταλγίας ακόμα και μελαγχολίας.
Ναι,ναι, υπέρ Ταξιδίου λόγος. Κυριολεκτικά, μεταφορικά, εκτελούνται μεταφοραί, γενικώς.
Οι πολύβουοι σταθμοί στην Ευρώπη ασκούν πάνω μου μια σα μαγνητική έλξη. Παράλληλη δύναμη μπορεί να ασκεί η φωτιά στο τζάκι, η θέα της θάλασσας από ψηλά - τι άλλο;
Στα ταξίδια σου, π.κ!
@ Λυδήριε,
Ναι, μάλλον έτσι είναι!.. Ίσως επειδή είναι μόνο σταθμοί απλά μιας πορείας που δε γνωρίζουμε ξακάθαρα την όλη της εξέλιξη...
Χαίρε και υπομονή στις δουλειές σου! Όλα θα πάνε καλά!
@ Διονύση Μάνεση,
Έτσι είναι τα πράγματα. Παρότι δεν έχω πολυταξιδέψει στην Ευρώπη, διέκρινα την εκζήτηση των διερχομένων, οσφράνθηκα τις αναμονές, έζησα τα χνότα της Υπομονής...
Καλά κι αίσια ταξίδια και σ' εσένα!
Αν και τα καλύτερα είναι αυτό που λέω σ' ένα ποίημά μου (και στο μότο αυτού εδώ του Ιστολογίου): Οι Μακρές περιπλανήσεις δωματίου!!!...
Καλησπέρα!
Δεν με γοητεύουν πλέον οι σταθμοί αλλά ούτε τα αεροδρόμια.
Τα λιμάνια παραμένουν στη ψυχή μου!
Συγκινήθηκα με τις Βολίμες και το Σχινάρι και φυσικά με τον Κανάκη που έφυγε. Υγεία σε Σας να τον θυμόμαστε.
Έχω μείνει καλοκαίρια.
Κανάκη έχω φίλο στο Ηράκλειο. Παλιός μου συμφοιτητής.
Να είσαι καλά!
Καλό σου βράδυ!
@ Μαρέλντ,
Είναι κατανοητό να μη χωνεύεις τρένα και αεροδρόμια, εφόσον έχεις γευτεί και κάποτε αναγκαστικά, στο πετσί σου, την ξενιτεία των Σταθμών.
Όμως εμείς τους αποζητάμε, διότι παραβράσαμε ήδη στο ζουμί μας!... Αποζητάμε τη φυγή και όπου-όπου!...
Σ' ευχαριστώ για τις ευχές.
Φοβάμαι τα τρένα, πάντα τα φοβόμουν. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ με κάποιο. Και τι παράδοξο, όταν γένναγα το παιδί μου, συνεχώς γύριζε στο μυαλό μου ένα τραγούδι που μιλά για τρένα.
Κι όταν το αντίκρυσα για πρώτη μου φορά, ένοιωσα να ξεκινώ ένα ταξίδι, μακρύ και αργό. Σαν παλιό τρένο... Ακόμα ταξιδεύω!
Ναί, σας ζηλεύω πάρα πολύ! Ονειρεύομαι πάντα ταξίδια, με τραίνα, με αεροπλάνα, με καράβια, δεν έχει σημασία με τί, και που, αλλά να ταξιδεύω. Να φεύγω, να παίρνω μαζί μου "αποσκευές" απαραίτητες και να γεμίζω με εικόνες, χρώματα, αρώματα,γεύσεις, ατμόσφαιρες ενδιαφέρουσες, παράξενες, που προκαλούν συγκινήσεις, που συγκλονίζουν όχι προκαλώντας σεισμικές δονήσεις και καταστροφές με χαλάσματα, αλλά συγκινήσεις θαυμασμού της ομορφιάς γενικά. Τίποτα το προσωπικό, αλλά κι αυτές οι εικόνες και οι ατμόσφαιρες επενδύονται μέσα μας μ έναν προσωπικό τρόπο που τον επιλέγουμε εμείς. Ένα ταξίδι είναι πέρασμα, φυγή, απόδραση, περιπέτεια, εμπειρία, ελευθερία, άν δεν κουβαλάς τους εφιάλτες σου μαζί σου πρώτη θέση..
@ Ντάνα,
Κι εγώ τα φοβόμουν ανέκαθεν, Ζακύνθιος γαρ...
Όμως αποκαλύπτουν χαρακτήρες, όσο κι αν εσωκρύβονται κατ' αυτές τις στιγμές.
Πολύ ενδιαφέρων ο συσχετισμός που κάνεις με το τρένο-παιδί και ταξίδι-ανατροφή παιδιού. Καλή συνέχεια, με δύναμη και υπομονή!
@ Αριάδνη Δήμου,
Μη ζηλεύεις. Αισθάνομαι ότι τα καλύτερα ταξίδια μου είναι, όπως ξαναλέω παραπάνω οι "μακρές περιπλανήσεις δωματίου" μου. Είναι θέμα δυνατότητας φυγής, έστω κι αν εγκλεισθείς στα χειρότατα κάτεργα της καθημερινότητάς σου. Θυμήσου τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους"...
Θα έλεγα, εξάλλου, ότι σέβομαι πολύ την Τέχνη που προκύπτει από τέτοιου είδους φυγές, διότι στηρίζεται σε μυστικές διαχύσεις του Νοός, στο Φαντασιώδες και στην εκ του Μηδενός Δημιουργία, ενώ η Τέχνη βάσει των εμπειριών υπολείπεται ως προς αυτό, δίχως - εννοείται- να παραθεωρείται.
Καλημέρα με φυγές, όπου κι αν βρίσκεσαι!!!
Πολύ μου άρεσε αυτό!!!Και πολύ μου άρεσαν οι δυνατότητες διαφυγής που υπάρχουν σε "κλειστό" χώρο, και αποκλεισμένο μάλιστα δια "ξηράς και θαλάσσης"... Υπάρχει πάντα πάνω ο ουρανός... Αυτή τη στιγμή είμαι όντως "πολιορκημένη" απο ανθρώπους, αλλά πήρα λίγα λεπτά απόδρασης, και ελευθερίας. Πολύ μου αρέσει η ξυλογραφία σας, και η αλλαγή της γραμματοσειράς, η περγουλιά σας. Και αφού πήρα μια ανάσα, βουτάω πάλι στα βαθιά...
Πω, πω...Ωραίες φωτό....
πατώντας στις ράγες της εμμονής μου με τα τρένα βουτάω στη μνήμη ένα άγκιστρο που θα φέρει στην επιφάνεια ένα σταθμό ανυπότακτης παρόρμησης,
αποδιοπομπαίας περιπλάνησης κατά το μη-δηλούν...
σας φιλώ
Καλά ταξίδια!
μια καλησπερα περασα ν αφησω και να κλεψω τις ευχες σου :)
καλησπερα πατερ παναγιωτη
@ Αριάδνη Δήμου,
Τελικά η μόνη μας πατρίδα είναι η Ψυχή μας. Γι' αυτό ίσως και η Γραφή λέει εκείνο το ωραίο, "τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού"!...
Εάν η ψυχή είναι αδούλωτη μπορεί να πετάξει μακριά απ' τις όποιες άλυσες και τα όσα βαρίδια.
Μα και δουλωμένη να είναι, έχει από τη φύση της την δυνατότητα της (υπεκ)φυγής, όταν θεωρήσει ότι ασφυκτιά "εν ερήμω και αβάτω και ανύδρω"!...
@ Artanis,
Ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι!
@ Φαίδρα,
Πάνω στις ράγες
σκόρπιες οι ρόγες της αναμονής δηλούν
ότι και η μνήμη Μνήμα είναι
ο Σταθμάρχης κραταιός
αστείος ωστόσο
σφυρίζει ελπίδες ενώ δεν υπάρχουν
τσεκάρει υποσχέσεις διαρκείας
μήπως διαφύγει κάποιος άνευ
δεν επιστρέφει όμως τ' αποκόμματα
στα δε ουρητήρια
αφοδεύουν οι νύχτες τις μέρες μας-
υ.γ. Αγαπητή φίλη, έτσι μού ήρθε, αυτόματα, το παραπάνω.
Ίσως ν' αποτελέσει τη μήτρα ενός ποιήματος. Ίδωμεν...
@ Δέσποινα,
Τώρα να σού αντευχηθώ Καλά Ταξίδια, θα είναι κοινός τόπος, διότι από ταξίδια εσύ, άλλο τίποτα!!!
Παρ' όλ' αυτά Καλά Ταξίδια της Ζωής να έχεις!!!
@ Αλίκη,
Καλήν εσπέραν Αρχόντισσα τ' Αναπλιού!
Μόλις βρεθώ εκεί θα επι-κοινωνήσουμε οπωσδήποτε. Υπάρχει μια μικρή προοπτική για τον επόμενο μήνα.
πατερ παναγιωτη σοβαρα?
αντε , με το καλο να μας ερθεις.
:)))))))))))))))))))))
Εμένα πάλι με γοητεύουν τα τρένα. Έχουν μια σταθερή πορεία που οδηγεί σε έναν άγνωστο προορισμό. Το ρυθμικό τους περπάτημα στις ράγες μου θυμίζει νοερή, αδιάκοπη προσευχή... Σε σπρώχνει προς την περιπέτεια διακριτικά και όχι βίαια όπως το αεροπλάνο, σου αφήνει περιθώρια επιλογής στον επόμενο σταθμό... Αριάδνη, όποιος συνταξιδεύει με τους εφιάλτες του στην πρώτη θέση τους παίρνει μαζί του! Βάλε τους εφιάλτες σε άλλο βαγόνι και ταξίδεψε με ένα ωραίο όνειρο για αλλαγή...
@ Αλίκη,
Εκτός απροόπτου, ελπίζω κάτι να γίνει!!!...
@ Καρποφόρα Συκή,
Τα τρένα (πλέον γράφουμε τη λέξη με έψιλον, κάτι που μ' ενοχλεί), αποτελούν έναν ολόκληρο κόσμο οντολογικό και συμβολικό.
Οι δε σταθμοί έχουν την προσωπική του ο καθένας ιστορία και μυθιστορία. Ας μη μελετήσουμε και τους Σταθμάρχες...
Ορισμένους Σταθμάρχες θα ήθελα να τους προσπεράσω και να το κάνω Όριαν Εξπρές...Και στον Πρώτο Σταθμό να έχω πάρει επιβάτη και μηχανοδηγό τέτοιο που να μην έχει σημασία που πάει το τρένο, και νάναι τέλειο το ταξίδι με τον προορισμό Εντός. Αν έχεις τον Παράδεισο Εντός, τα έχεις όλα και ταξιδεύεις. Μ αρέσει πολύ ο στίχος απο ένα τραγούδι "....το πιο μακρύ ταξίδι μου Εσύ.." Το ταξίδι που μ ενδιαφέρει είναι το Εντός, επειδή δεν έχει όρια, ούτε κάγκελα, αλλά έχει Ορίζοντα.
Δημοσίευση σχολίου