Χθες το απομεσήμερο αποχαιρετήσαμε έναν άνθρωπο της οικογένειας, τον Κανάκη (τι όνομα παράξενο!...), στ' ορεινό χωριό της Ζακύνθου, τις Απάνου Βολίμες. Τον αγαπούσα και τον σεβόμουν βαθύτατα, παρότι ξεκάθαρα δεν τού το είχα εκφράσει ποτέ. Τον αισθανόμουν όμως διαρκώς και αλάλητα πολύ κοντά μου, από τότε που, νήπιο ακόμη, με κοίμιζε τα καλοκαιριάτικα βράδια καταμεσής στο αλώνι του στο Σκινάρι, διηγούμενος ιστορίες από τόπους του κόσμου μακρινά παραμυθένιους, όπου ως ναυτικός είχε διαβεί, ή μετρώντας σιγά σιγά και υπομονετικά όλα τ' αστέρια του στερεώματος, ενώ εγώ με προσοχή -μην ξεχάσουμε κανένα- επαναλάμβανα.
Χθες, λίγο πριν την εξόδια ώρα του κι εκτός των καθιερωμένων, είπα να τον τιμήσω και με αυτόν τον τρόπο: Περιδιαβαίνοντας την Απάνου Γειτονιά (τη γειτονιά του) κι αιχμαλωτίζοντας από εδώ στιγμές του συγκεκριμένου απογεύματος (του απογεύματός του), σ' έναν τόπο σκανδαλωδώς ανοιξιάτικο, με ανεπίτρεπτη ηλιοφάνεια και παταγώδη χαρμολύπη...
30 σχόλια:
Πάνω κει που θαύμαζα τις φωτογραφίες, ένα ωχ μου ξέφυγε όταν είδα τη λακούβα....Δε τη μπορώ αυτή τη λακούβα βρε παιδιά...
Ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει...Κι εσύ να τον θυμάσαι με αυτές τις όμορφες αναμνήσεις!
o Θεός να αναπαυσει τη ψυχή του...
πολύ γλυκες οι λέξεις που περιγράφεις τις στιγμές σας,να ναι ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει!
Αυτή η "ανεπίτρεπτη ηλιοφάνεια" σαν αντίθεση στο πένθος, έκανε μέσα μου μια συγκίνηση.. Είναι ανεπίτρεπτη όταν αποχαιρετάς κάποιον που μόλις έχεις χάσει..Δεν ταιριάζει με την απώλεια. Όταν αποχαιρετούσαμε το δικό μου πατέρα,και ο καιρός έμοιαζε να θρηνεί.. Όλα τα στοιχεία της φύσης ούρλιαζαν σαν απο απόγνωση. Ήταν η δική μου απόγνωση.Έκανε δυνατή μπόρα, κρύο,αέρα,βροχή Γενάρη μήνα.. Πολύ κρύο, μέσα κι έξω..Μετά την ταφή βγήκε δειλά ένα ουράνιο τόξο..
Η λύπη και η απώλεια αγαπημένων προσώπων υπάρχει πάντα διάσπαρτη στην καθημερινότητά μας… Αν όμως δεν υπήρχε ο θάνατος, πώς θα κατανοούσαμε το βαθύτερο νόημα της Ανάστασης; Έχω την πίστη, ότι οι ψυχές των αγαπημένων μας, ακόμη και από την αέναη πραγματικότητα Εκείνου, μας φωτίζουν με μια μνήμη, με μια συνείδηση…
Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!
"Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα. Οδεύω σ' ένα άλλο σκοτεινό σημείο, το Μνήμα. Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό βάραθρο. Μια άλλη δύναμη με συντραβάει ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο." (Ν. Καζαντζάκης)
@ Ονειρομαγειρέματα,
Αυτό ήθελα να πετύχω: Το "ωχ" σου...
Όχι για να φοβίσω, αλλά είναι ανάγκη ν' αποκτήσουμε "μνήμη θανάτου", όπως υποστηρίζει η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
Ευχαριστώ πάντως.
@ Νηφάλια Μέθη,
Ευχαριστώ σε πολύ.
Τελικά αυτό και μόνον απομένει: Οι Στιγμές, παρατεινόμενες εις τον αιώνα.
@ Αριάδνη Δήμου,
Είναι μεν ανεπίτρεπτη η ηλιοφάνεια για την οποίαν μιλώ, αλλά είναι και άκρως απαραίτητη, ώστε ν' αναπτυχθούν αντιστάσεις έναντι του πένθους, να ρεύσει φως επί του νοτιά των ενδεχόμενων δακρύων, έτσι που να μεταστραφεί το βαρύ κλίμα και η Ζωή να συνεχισθεί.
@ Καρποφόρα Συκή,
Η Ανάσταση είναι η ποθεινή πατρίδα ημών των ανέστιων και πολυπλανεμένων. Αν αυτή η ελπίδα μας ατονήσει, τότε πάει, τα πάντα φυλλορροούν και η σήψη θ' αποκτήσει κράτος γύρω και μέσα μας...
@ Δέσποινα,
Γένοιτο κατά το ρήμα σου, καλή μου!
@ Διονύση Μάνεση,
Ωραίο (στην ώρα του, δηλαδή) το απόσπασμα Καζαντζάκη. Ευχαριστώ που το ανέσυρες.
Ζήθι!!!
Πάνω που ήθελα να σχολιάσω τη όμορφη εξώθυρα, τον αργαλειό, τα κεντίδια, το ...νέας "εσοδείας" χελωνάκι, σιωπώ μπρος στον αγαπημένο Καζαντζάκη που αναφέρει ο Διονύσης Μάνεσης.
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
@ Καλή μου Κυρά των Γλάρων,
Μα μήπως η Σιωπή δεν είναι η πλέον εύγλωττη διάλεκτος, ταγμένη για την Αιωνιότητα;;;;
Ευχαριστώ για το διάβα σου από τα εδώθε!
Πολύ ωραίες φωτό, για ακόμη μια φορά...Ελπίζω το χελωνάκι να το αφήσατε πάλι μέσα στα χορτάρια...Από το μέγεθος, το "κόβω" για 2 χρονών...
θα σταθώ στις δύο τελευταίες λέξεις που κλείνουν μέσα τους όλη την ουσία της ανάρτησης (και όχι μόνο)
"παταγώδη χαρμολύπη"
Ηλιοφανής
εφάνη ο Κανάκης
στο Στερέωμα.
Το θαύμα μιας
νήπιας αγάπης μας
Χαρμολύπησε.
Πάνω που χάρηκα με τις πρώτες φωτο..
Τα θερμά μου συλληπητήρια πκ.
@ Αρτάνις,
Θενκς! 2 χρονών το χελωνάκι;;;; Εγώ νόμιζα πως είναι νεογέννητο. Αγράμματος γαρ επί του θέματος!...
@ Ηλιογράφε,
Σε παραδέχομαι! Τόπιασες το υπονοούμενο!!!
@ Γεώργιε Χοιροβοσκέ,
Και ο Κανάκης
με κανάκια στη γη του
ξαναγύρισε.
@ Roadartist,
Με όλες τις φωτό είναι ανάγκη να χαιρόμαστε. Ειδικά με τις πονεμένες. Διότι έτσι δημιουργούμε αντισώματα, έναντι του περιρρέοντος θανάτου και του φθοροποιού πένθους!...
Ευχαριστώ σε πολύ!
Αυτό το ποστ, είναι το πιο ποίημα από τα ποιήματά σου, συγχώρεσε με, μα έτσι το ένιωσα.
Δεν έχω μπορέσει ακόμη να δεχτώ ήρεμα τη θέα τόσο πρόσφατα άδειων δωματίων, που δε θα ξαναπατηθούν απ αυτόν που τα πατούσε μέχρι χθες, με πονάει.
Να είσαι καλά :)
@ Lemon,
Καλημέρα! Κι εγώ έτσι το σκέφτηκα! Τά κενωμένα δωμάτια έχουν μια σκληρότητα τρομακτική και άκρως θλιπτική...
Ευχαριστώ για την καλοσύνη!
Όχι, περσινό είναι το μωρό...Είχαμε και 'μεις ένα τέτοιο φέτος, το ονομάσαμε "γίγαντα"...
Επανέρχομαι πάντως στις φωτό:
Κι εκεί που τα βλέπεις όλα πανέμορφα, ανθισμένα και ειρηνικά, βλέπεις και την κατάληξη όλων, και συνέρχεσαι...
Καλό Σ/Κ να έχετε...
"χαρμολυπη" μια λεξη χιλια συναισθηματα-νοηματα.
κι γω πανω που εβλεπα φωτο που μ αρεσαν και ετοιμαζα και το σχολιο δηλ. "να τετοιες φωτο μου αρεσουν εμενα" σκονταψα στην "λακουβα". αυτη που ολοι ξερουμε οτι μας αναλογει, αλλα ανατριχιαζουμε και στη σκεψη.
νανε ελαφρυ το χωμα που το σκεπαζει τον Κανακη πατερ Παναγιωτη, και νασε καλα να τον θυμασε.
@ Αρτάνις,
Χαιρέτα μου τον "Γίγαντα", όπου κι αν βρίσκεται!
Η κατάληξη των πάντων είναι ανάγκη, να μάς ανθρωπίζει ολοένα και περισσότερο, όχι βέβαια να μάς απογοητεύει!...
Καλή Κυριακή και σ' εσένα!
@ Αλίκη,
Η Χαρμολύπη χαρακτηρίζει και νοηματοδοτεί διαιώνια σύγκορμη την Ορθόδοξη Θεολογία και Πνευματικότητα.
Αχ αυτή η "λακούβα"... Αν μπορούσαμε να διδαχθούμε από αυτήν, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα και οι σχέσεις της καθημερινότητάς μας!...
Ευχαριστώ για τα αισθήματα. Αντεύχομαι υγεία και κάθε ευλογία!
Ομιλούσα σιωπή και χαρμολύπη. Η φύση οργιάζει και μας δείχνει όλα της τα πρόσωπα.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει κι εσείς να 'στε καλά να τον θυμάστε!
@ Dana,
Οι σιωπές είναι ευγλωττότερες και της ουσιαστικότερης ομιλίας μας!... Οι δε Τάφοι ωσαύτως...
Καλή σου ημέρα!
Δημοσίευση σχολίου