Εόρτιο δώρο Δεκαπενταύγουστου, Ποίημα!

[Με έκπληξη μεγάλη και χαρά απροσμέτρητη έλαβα σήμερα δώρο εόρτιο και δεκαπενταυγουστιάτικο ένα θεομητορικό ποίημα - ζεστοφούρνι από τον Ποιητή Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, γραμμένο κατ' αυτάς στη Σητεία της Κρήτης και αφιερωμένο στην ταπεινότητά μου. Δεν έχω παρά να ευχαριστήσω από βάθους αγαλλομένης καρδίας τον Σεβασμιώτατο και σεβαστικά να τού ευχηθώ η Παναγία, την οποία γεραίρει στο "Μητρικόν Εξόδιον", να Τον τηρεί εσαεί "ορθοτομούντα τον λόγον"! 

π. Π.Κ.]

Μητροπολίτου Προικοννήσσου Ιωσήφ
ΜΗΤΡΙΚΟΝ ΕΞΟΔΙΟΝ

Στὸν π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Γυναῖκα περιβεβλημένη τὸν ἥλιον,

ποῦ ἀπαίρει καταμεσῆς τοῦ Αὐγούστου;

Ποῦ πορεύεσαι σταυροχεριασμένη,

σιωπηλή, τρανῶς ἡπλωμένη, ὑπτία;

Τ’ ἀμπέλια μας γεμᾶτα ὥριμα σταφύλια

ἀποζητοῦν τὸ δικό Σου τὸ χάδι,

Ἐσὺ νὰ τὰ τρυγήσεις,

Ἄμπελος ἀληθινή,

τὸν βότρυν τὸν πέπυρον ἡ γεωργήσασα!

Μόλις τελειώσαμε τὸ θέρος καὶ τ’ ἁλώνισμα,

ἁλέσαμε τὸ στάρι, τὸ ψιλοκοσκινίσαμε

καὶ Σοῦ φτιάξαμε πρόσφορο.

Ψήνεται κιόλας!

Δὲν περιμένεις νὰ τ’ ἀπογευτεῖς;

Τὰ τζιτζίκια οὐρλιάζουν ἀπαρηγόρητα

στὴ σκέψι πὼς θὰ Σ’ ἀποχωριστοῦν.

Δὲν τὰ ἀκοῦς;

Ἡ κόνιζα, ἡ ρίγανη, ἡ φασκομηλιά,

τὸ δίκταμο, ὁ ἔρεικας, ἡ μέντα, τὸ θυμάρι,

σκούζουν, μαλλιοτραβιοῦνται, ὀρύονται

πληροφορούμενα τὸν μισεμό Σου.

Δὲν νιώθεις τὶς φωνές τους στὰ ρουθούνια Σου;

Τὰ μελτέμια δέρνονται ὁλοφυρόμενα,

τινάζουν κύματα ὁλοῦθε,

ἁφροὺς καὶ ἁλισάχνη,

ἀρνούμενα νὰ συμβιβαστοῦν στὴν ἰδέα

πὼς θὰ τοὺς λείψεις.

Τὰ δελφίνια πετάγονται μὲ μακροβούτια

νὰ δοῦν ἄν εἶν’ ἀλήθεια ὅτι ἀναχωρεῖ

ἡ κόχλος ποὺ ἐβάστασε τὸν θεῖο Μαργαρίτη.

Δὲ σὲ συγκινοῦν τὰ ἁρμυρά τους δάκρυα;

Ὁ κολιός, μόλις ποὺ πρόλαβε

νὰ Σοῦ φιλήσει τὰ πόδια καὶ Σὺ φεύγεις;

Τὰ πεῦκα κλαῖνε ρετσινόμυρο

καθὼς ἀκοῦν τοὺς Ἀποστόλους

νὰ Σοῦ ψάλουν ἐξόδιον ὕμνον

καὶ μεταστάσιμες ὠδὲς πολυκατάνυκτες!

Πῶς λάμπει ἡ αὐγουστιάτικη πανσέληνος

πάνω ἀπὸ τὸ κυπαρισοκέδρινο

ζωαρχικό Σου νεκροκρέβατο!

Δὲ βλέπεις μὲ τι δέος σὲ κοιτάζει

ἡ σελήνη τὴν Σελήνη, ἡ δούλη τὴν Κυρά;

Δὲ συγκινεῖσαι ἀπὸ τὶς Παρακλήσεις μας,

Μικρές, Μεγάλες, Μεγάλη Μάννα μας;

Πῶς μισεύεις Γλυκοπαναγία τῶν Ἑλλήνων,

Μαυροφόρα τῶν ὀνείρων μας σ’ ὧρες δίσεχτες,

ἀσπρόψυχη, χρυσόκαρδη, ὁλόφωτη, ἡλιοστάλαχτη,

ὀρθανοιχτάγκαλη τῶν καθημερινῶν δεήσεών μας;

Ἄσ’ τὸ σεμνὸ κεφαλομάντηλό Σου σκέπη μας

στὴν ἀπαράκλητη κάψα τοῦ καλοκαιριοῦ!

Ἄσε μας τὸ ἡδύφωτο χαμόγελό Σου

στὸ ὄνειρό μας, νὰ μὴ σβήσουμε!

Ἄσε μας τὴ βασιλικὴ εἰκόνα Σου, Παντάνασσα,

καρσὶ στὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας,

μὴν τυφλωθοῦμε,

μὴν ξεχάσουμε τὸν Ἥλιο!

Σητεία, 10-8-2010