Στον ήσκιο του Γιώργη Παυλόπουλου

Με συγκίνηση και βουβές λέξεις, ελάτε σήμερα μαζί μας να επισκεφθούμε στο σπίτι του, στο κέντρο του Πύργου της Ηλείας, έναν πολύ σπουδαίο Νεοέλληνα Ποιητή: Τον Γιώργη Παυλόπουλο. Τι και αν εκείνος έχει απέλθει από τη ζωή πριν από δύο χρόνια περίπου; Εμείς τον θεωρούμε παρόντα διαρκώς ανάμεσά μας! Με τον ήρεμο και λιτό λόγο του, με την σκλαβωτική αγάπη του για όλους, με την ήρεμη επαναστατικότητά του, με την αδιάπτωτη αναφορά του στο θείον, έστω και μες από το καμίνι του πόνου και των ύστερων προβλημάτων που τον ταλαιπώρησαν!...

Το γραφείο του όπως ακριβώς το άφησε... Στον απλόν αυτό χώρο δημιούργησε ο σεμνός Ποιητής του Πύργου εγκοσμίωσε τα όνειρά του με λόγον ουσίας, ενώ συχνά-πυκνά τον εύρισκαν τα χαράματα αποκοιμισμένον επάνω στα χαρτιά του...

Η κ. Μήτσα, η πολυαγαπημένη σύζυγός του, μάς δέχεται με τη γνώριμη καλοσύνη της, την ανοιχτή αγκαλιά της, ενώ μάς μιλά ακατάπαυστα για τον αλησμόνητο Γιώργη, ο οποίος εβίωσε όλες τις ημέρες της ζωής του ποιητικόπρεπα, ενώ δεν παραλείπει να μάς θυμίσει την διηνεκή φιλία του με τον Γιώργο Σεφέρη και τον Τάκη Σινόπουλο, τον αποχωρισμό του οποίου δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει...

Εμείς δεν έχουμε λόγια... Ο Ήσκιος του Ποιητή πλανιέται διαρκώς εδώ τριγύρω. Αγγίζει τα έπιπλα, χαϊδεύει τα κάδρα, ανακατεύει τα λατρεμένα βιβλία, κάθεται στις γνώριμες καρέκλες, ζωγραφίζει ωραίες γυναίκες, αγαπά και αγαπιέται!... Όντως, δεν έχουμε λόγια...

Όμως, υπάρχει λύση στο εκφραστικό μας πρόβλημα: Να μιλήσουμε δι' Εκείνου! Ξέρετε, την ημέρα της θανής του, κυκλοφορήθηκε το ύστατο βιβλίο του, με τίτλο "Να μη τους ξεχάσω" (εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2008). Εε, από αυτό ξεκλέβουμε παρακάτω δύο ενδεικτικά ποιήματα, σχολιαστικά της αθέατης παρουσίας του:

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Το σπίτι της Ποίησης είναι ακατοίκητο.

Οι ποιητές λείπουν πάντα έξω

γυρίζουν εδώ κι εκεί μέσα στον κόσμο.

Κανείς δεν ξέρει πώς περνούν

τις μέρες και τις νύχτες τους.

Μυστήριο η ζωή τους παραμένει.

Όμως υπάρχουν τ' αποτσίγαρα και τα χαρτιά.

Ποιοί καπνίζουν τόσα πολλά τσιγάρα;

Ποιοί γεμίζουν τόσα πολλά χαρτιά

σ' αυτό το έρημο σπίτι;

Κανείς δεν ξέρει.

Κάθε πρωί μια ωραία γυναίκα

- λένε πως είναι η ίδια η Ποίηση -

έρχεται και βγάζει στο δρόμο τα σκουπίδια.

Καθαρίζει το σπίτι και βάζει τα χαρτιά σε τάξη.

ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΩ

Τους είδα.

Ήμουν εκεί ανάμεσά τους

και τους κοίταζα και είπα:

Ίσως κανείς τους δεν ξέρει

πως είμαι ανάμεσά τους

και τους βλέπω.

Ίσως κι εγώ δεν ξέρω κάποτε

αν είμαι πράγματι ανάμεσά τους.

Όμως ας μείνω έτσι

να τους κοιτάζω κι ας αμφιβάλλω.

Πέρναγαν τα χρόνια

κι όλο αναρωτιόμουν:

Άραγε τους είδα

άραγε με είδαν που τους κοίταζα

και πόναγα γι' αυτούς;

Και ξαφνικά βρέθηκα πάλι εκεί

σα να μην έφυγα ποτέ από κοντά τους

σα να μην πέρασαν τα χρόνια.

Άπλωναν τώρα σε μένα τα χέρια τους

κι έκλαιγαν γυρεύοντας απελπισμένα

να μη τους ξεχάσω

να μη τους ξεχάσω.