Μας πληροφορεί σχετικά, μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ, ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Οι απόδημοι Έλληνες στις ΗΠΑ και στον Καναδά, ευαισθητοποιημένοι και συγκινημένοι, από το πρώτο δεκαήμερο της εισβολής των Ιταλών είχαν αρχίσει να κινητοποιούνται για να βοηθήσουν την Ελλάδα. Καθώς ο ελληνικός λαός βρισκόταν υπό ιταλική και γερμανική κατοχή και αντιμετώπιζε πλέον και το φάσμα της επισιτιστικής κρίσης, η οποία επιδεινώθηκε ραγδαία από το φοβερό ψύχος που ενέσκηψε τον χειμώνα του 1941-42, οι απόδημοι συγκρότησαν πολλές οργανώσεις που συνεισέφεραν τα μέγιστα στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Οι Ελληνοαμερικανοί, ειδικότερα, ανέκαθεν ενδιαφέρονταν για οτιδήποτε συνέβαινε στην Ελλάδα και φρόντιζαν να το αποδεικνύουν έμπρακτα. Καλούσαν κοντά τους όσους συγγενείς ήθελαν να μεταναστεύσουν και ενίσχυαν ηθικά και υλικά τα μέλη των οικογενειών τους που είχαν μείνει στην πατρίδα.
Παραμένοντας επί πολλά χρόνια μακριά από τη γενέτειρά τους, οι Ελληνοαμερικανοί είχαν πλήρως ενστερνισθεί τον συντηρητικό αμερικανικό τρόπο ζωής και σκέψης και πίστευαν ακράδαντα, αλλά και μονοδιάστατα, στον ρόλο που μπορούσε να διαδραματίσει η Αμερική ως υπερδύναμη στην αναγέννηση της ελευθερίας στον κόσμο. Ταυτόχρονα διατηρούσαν μια αόριστη και εξιδανικευμένη εικόνα για την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Έχοντας ενταχθεί στην κοινωνική και στην οικονομική ζωή των ΗΠΑ, υποστήριζαν ασμένως με αφέλεια και καλή προαίρεση τις πολιτικές επιλογές της χώρας που τους φιλοξενούσε. Επεδείκνυαν έτσι μια στάση υποταγής, που αναγόταν στα πρώτα χρόνια της υπερατλαντικής μετανάστευσης, στις αρχές του 20ού αιώνα.
Η εικόνα που μέσω των ενημερωτικών δελτίων των ελληνοαμερικανικών οργανώσεων μεταφερόταν στους Αμερικανούς πολίτες ήταν εκείνη των ηρωικών Ελλήνων, που παραμένουν άξιοι συνεχιστές των επιτευγμάτων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και των αγωνιστών του 1821, πιστοί πάνω από όλα στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Στις πληροφορίες που έφθαναν από την Ελλάδα, αφελώς ή σκοπίμως, δεν ονοματίζονταν πουθενά οι αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κ.λπ., ούτε, το κυριότερο, υπήρχαν αναφορές για τη μεγαλειώδη τους προσφορά στην Αντίσταση κατά των κατακτητών.
Για τους Ελληνοαμερικανούς κυρίαρχο αναδεικνυόταν το ζήτημα της πείνας στην Ελλάδα της Κατοχής, ζήτημα που άγγιζε τις χορδές της ευαισθησίας τους και έδινε το έναυσμα για τη συστράτευσή τους στον αγώνα για την άμεση εξάλειψή της. Αισθάνονταν υπερήφανοι, επειδή, έχοντας πλέον οι ίδιοι ξεφύγει από το φάσμα της φτώχειας, ήταν σε θέση με άνεση να συνδράμουν τους συμπατριώτες τους. Και το έκαναν με συγκινητικές ομολογουμένως κινητοποιήσεις.
Η ταυτόχρονη δραστηριοποίησή τους για τα «εθνικά θέματα» απέδιδε ήδη στις αρχές του 1942 έναν πρώτο και σημαντικό καρπό, την εξαίρεση των Δωδεκανησίων από την κατηγορία των «Εχθρών Αλλοδαπών».
Σε κάθε περίπτωση, η προσφορά της ελληνοαμερικανικής εκστρατείας μπορεί να θεωρηθεί ανεκτίμητη, αφού κατόρθωσε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κινητοποιήσει τους Έλληνες της Αμερικής, τους Αμερικανούς και τους Καναδούς πολίτες και μέσω αυτών τις διεθνείς οργανώσεις, συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην ενημέρωση της αμερικανικής κοινής γνώμης για τα δεινά της Ελλάδας και στη διάσωση ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού από την πείνα και την ανέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου