Είχα χρόνια να ταξιδέψω από την Αθήνα στη Ζάκυνθο με το ΚΤΕΛ. Ένα ταξίδι που συνήθως απευχόμαστε, διότι, στην εποχή της ταχύτητας και της επιζητούμενης διευκόλυνσης, είναι όντως κουραστικό. Μεγαλώνουμε κιόλας και θέλουμε τη βολή μας.
Σήμερα, λοιπόν, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναζήσω ή να ξαναμυρίσω παλιότερες στιγμές μου, κυρίως τις φοιτητικές.
Πρωί μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη με τ' αγέρωχα περιστεράκια, εθισμένα (τα καημένα) στη συμβίωση με τον πολυπολιτισμικό άνθρωπο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.
Μετά από τον πάλαι ποτέ ποδαρόδρομο και μέσω της βρομερής από τις νυχτερινές κατρουλιές Πλατεία Ομονοίας, στο 051 λεωφορείο και κατευθείαν για τον Σταθμό Πελοποννήσου στον Κηφισό. Ο δρόμος προς τα εκεί σε τίποτε δεν έχει αλλάξει. Παρακμή, βρομιά, στενότης, ενώ στα ΚΤΕΛ η γνώριμη πολύχρωμη πολυκοσμία, λεωφορεία πάνε κι έρχονται, οι επαγγελματίες ζητιάνοι (πολύ περισσότεροι τώρα) επί το έργον μετά πολλής μάλιστα φορτικότητος, πρόσωπα απρόσωπα, σιωπές κραυγαλέες, μάτια που δε βλέπουν...
Στη συνέχεια, οι πολλές ώρες του λεωφορείου. Μουσική υπόκρουση λαϊκίζουσα, μα με κλιματισμό τώρα πια και φτάνουμε κάποτε στη Γλαρέτζα. Μια όμορφη φωτό ενός βράχου στην ακτή διασώζει την περιρρέουσα παρακμιακή αίσθηση.
Με κούνημα πολύ (7 μποφόρ Ιούλιο μήνα) φτάνουμε στη Ζάκυνθο, ενώ ο ήλιος τονίζει, ή μάλλον υπερτονίζει, τις ορθάνοιχτες πληγές του Σκοπού, παλιές και νεότερες...
Ήταν ένα πολύ συνηθισμένο ταξίδι, για εμάς τους Ζακυνθινούς... Μετράει όμως, γιατί έγινε, τι συναισθήματα ή αισθήματα το βαραίνουν, αλλά και με τι βλέμμα κοιτάς τα τοπία και τα πρόσωπα που τρέχανε στους σταθμούς ή στους δρόμους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου