Ο Σκοπός δεν είναι απλά μια κάποια λέξη, αλλά για εμάς τους Ζακυνθινούς ένα βουνό, σήμα κατατεθέν της γενέτειράς μας. Περήφανο και μεγαλοπρεπές υποδέχεται απ' τ' αριστερά δικούς και ξένους, καθώς μπαίνει το καράβι στο λιμάνι του Τζάντε. Στην κορφή του δεσπόζει η λεγόμενη "Τούρλα του Σκοπού", δηλαδή ένας μικρός χαρακτηριστικός βράχος-λόφος πάνω στο βουνό και δίπλα η Παναγία του Σκοπού ή Σκοπιώτισσα, Κυρά του Βουνού και των καρδιών μας.
Ο Σκοπός όμως μάς πληγώνει έτσι που παρουσιάζεται πληγωμένος.
Πρώτα-πρώτα η μεγάλη ανεπούλωτη πληγή απ' το παλιό νταμάρι, που δεν ξέρω αν ακόμη λειτουργεί. Μού φαίνεται όμως, ότι κάθε φορά εμφανίζεται όλο και μεγαλύτερη. Αυτό το αντιαισθητικό άνοιγμα έχει πλήξει την ωραιότητα του τόπου και ανέκαθεν μού θύμιζε λαίμαργη δαγκωματιά πάνω σ' ένα ζουμερό μήλο...
Τα τελευταία χρόνια, κάμποσες -αν και όχι σύντονες- είναι οι διαμαρτυρίες ευαίσθητων συγ-κατοίκων του δύσμοιρου και αφύλακτου πανταχόθεν τόπου μας (λ.χ. του λογοτέχνη Διονύση Σέρρα) για ένα ολόκληρο πέτρινο Χωριό, που ρίζωσε απ' το πουθενά στα ριζά του Σκοπού, προκαλώντας σημαντικότατη αλλοίωση στην αυθεντικότητα του τοπίου απ' την πλευρά της περιοχής του Βασιλικού, δημιουργώντας μάλιστα την αίσθηση ότι αυτά τα κτίρια (κάποιου επιχειρηματία, ο οποίος δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στο νησί μας), έρπουν κατακτητικά προς την κορφή ωσάν τεράστια προϊστορικά ζώα.
Αλίμονο, κανείς πια δεν πτοείται... Μετά την αρχική έκπληξη, τα πάντα ηρεμούν. "Σιγά, η πατρίδα κοιμάται"... Όλα στον βωμό της ισοπέδωσης, του ωχαδελφισμού και του νεοπλουτισμού... Δίχως ευαισθησίες και περίσκεψη για την απώλεια της Ομορφιάς, της κάθε λογής Ομορφιάς, η οποία διαρκώς πλήττεται, ώστε φτάνουμε αμαχητί σε μια νέα πραγματικότητα (πιο επίφοβη από οποιανδήποτε άλλη): Στο να μήν ξεδιακρίνουμε πια το κακάσχημο απ' το ωραίο, το κίβδηλο απ' το γνήσιο, το νεκρό απ' το ζωντανό...
Ως εσχάτη αντίδρασή μας στη φθορά του Σκοπού -δεν έχουμε άλλο μέσο- καταφεύγουμε πάλι στην Ποίηση και μάλιστα σε αυτήν (την αδιάπτωτη) του Διονυσίου Σολωμού. Ένα από τα ιταλικά του ποιήματα αφορά στο βουνό μας. Για να ξορκίσουμε, λοιπόν, το Κακό που μάς πνίγει, παρηγορώντας ταυτόχρονα το τραυματισμένο "πνεύμα" του Σκοπού, το αντιγράφουμε παρακάτω:
ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ
(με υποχρεωτικές ομοιοκαταληξίες)
Άμα είναι η νύχτα φεγγερή, με υψώνει ο λογισμός μου, βαριές φροντίδες φορτωμένος, απάνω στον ανάερο βουβό βράχο του Σκοπού, αφιερωμένον στης Παρθένου τον παλαιϊκό ναό.
Εδώ ο πόθος ν' αγναντεύω με βιάζει να καθίσω στον ίσκιο ενός χαμόδεντρου μα ξάφνου μπρος στ' αχόρταγα τα μάτια μου ένα πνεύμα ξεπετιέται, στα κινήματα και στην ειδή σεβάσμιο.
"Ποιος είσαι;" τον ρωτώ. Κι' εκείνος: "Τέτοια εικόνα όλο αγροτικά χρώματα απλώνεται εδώ πέρα, που το βλέπω καλά τι μπορεί και κάνει η Φύση.
Εδώ σού ανοίγονται της φύσης όλες οι ομορφιές, έτσι που ξαστοχάω ακόμα και τα Ηλύσια εγώ ο Πλίνιος τόση στα μάτια μου έχει αξία για την ομορφιά της".
[Μετάφραση Λίνος Πολίτης]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου