Κείμενο - φωτογραφίες: π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Για περίπου τριάντα χρόνια ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Κλάδης, αποτελεί την ψυχή των Στροφάδων Νήσων, όπου υφίσταται τραυματισμένο απ' τους σεισμούς του 1997 το Πυργομονάστηρο του 13ου αιώνα, χτισμένο απ' τους Παλαιολόγους. Ο Ζακυνθινός αυτός Μοναχός επέλεξε, όχι τη βουή του Μοναστηριού στη Χώρα του Τζάντε, αλλά την απέραντη γαλανή ερημία της παλαιάς έδρας της Μονής του, σαράντα ναυτικά μίλια μακριά. Εκεί όπου κάθε πέτρα, κάθε πουρνάρι, κάθε κέδρος και κυρίως ο αρχηγέτης Άνεμος διηγούνται ολοένα μεγαλεία παρελθόντα, αλλεπάλληλες επιδρομές πειρατών και Αγαρηνών, αίματα, κρουνούς αιμάτων από τους σφαγιασμένους Πατέρες, που διέλαμψαν στον χώρο στο πέρασμα των αιώνων.
Αυτό είναι το περιβάλλον του παπα Γρηγόρη, του ολόμονου και απόμακρου Στροφαδινού ασκητή, ο οποίος, με την ολόθυμη και μόνιμη αφιέρωσή του, κράτησε ανοιχτή την Πύλη της Μονής του στο μεταίχμιο του Εικοστού και Εικοστού Πρώτου Αιώνα, καταφέρνοντας έτσι να παραμείνει αδιάσπαστη η μακρά άλυσος της μοναστικής Παράδοσης του τόπου και μάλιστα σε καιρούς, που χαρακτηρίζεται από μύρια όσα αντι- σε όλες μας τις εκφάνσεις. Εκείνος όμως ακόμη αντέχει, κατέχοντας την διάλεκτο της Μοναξιάς απέξω κι ανακατωτά, με μόνη του παρηγορητική παρέα τον σκύλο του τον Πάρη, τα πρόβατά του και την Παναγία την Παντοχαρά, υπέρμαχο αδιαμφισβήτητη των Πουλιών και των Αέρηδων, που ευδοκιμούν κάτω εκεί.
Ο μονήρης Μοναχός Γρηγόριος ουδόλως ευχαριστιέται με τις επισκέψεις. Το αντίθετο μάλιστα. Στενοχωριέται κι εξαφανίζεται. Έχει τον δικό του "θεό", θα έλεγε όποιος τον πρωτογνωρίζει. Αλλά, στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα μικρό παιδί. Αθώος, ανεξίκακος, έκπληκτος και συμμαζεμένος μπροστά σε όσους τελευταία τον επισκέπτονται. Προτιμάει να συνομιλεί με τα ζωντανά του, να ζυμώνει, να πήζει τυρί, να διαβάζει τα ιερά του βιβλία στο ταπεινότατο κατάλυμά του και από το παρεθύρι του, που το τσακίζουν συνήθως οι Άνεμοι, να θεάται μακριά το βαθύτατο γαλάζιο και, σε πρώτο πλάνο, το Κοιμητήρι των μακάριων συναδελφών του, όπου τού μέλλει...
Ο παπα Γρηγόρης είναι δέσμιος του αγαπημένου του νησιού στην απεραντοσύνη του Πουθενά...΄Η, μάλλον, απολύτως ελεύθερος στην άπλα του Παντός...
3 σχόλια:
Αγαπητέ Π.Κ., συχνά, τα πεζά σας δεν είναι διόλου πεζά, είναι σχεδόν πιο ποιητικά απο τα ποιήματά σας...
Να είστε καλά που μας κάνετε κοινωνούς της ύπαρξης τέτοιων ανθρώπων.
Καλή Χρονιά να έχετε.
@ Λέμον,
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευγένειά σου!
Αντεύχομαι καλή κι ευλογημένη χρονιά να διαβούμε!
Συγχαρητήρια για την ωραία παρουσίαση του χωριανού μου π.Γρηγόριου κατα κόσμον Γεώργιου Κλάδη απο τον Αγαλά.Θα σας διηγηθώ κατι που μμου είχε πεί η γιαγιά μου για τον π.Γρηγόρη.Οταν ηταν μικρός βοηθούσε όλους τους χωριανούς στις αγροτικές δουλειές ιδίως στον τρύγο και επίσης καταγόταν απο πολύ φτωχή οικογένεια.Οταν λοιπόν επιχειρούσαν να τον ανταμείψουν για την βοήθεια του αυτός ζητούσε μόνο να τον αφήσουν να πάρει τα "τσάμπουρα" (υπολλείματα σταφυλιών μετά τον τρύγο) γι αυτό και το παρατσούκλι του είναι "τσάμπουρος".
Δημοσίευση σχολίου