Ο καλός μας φίλος Δημήτρης Λάγιος δεν είναι βιολογικά ανάμεσά μας. Παραμένει όμως με την αγαθή ανάμνηση και τη νυκτική-ερωτοπαθή μουσική του. Επιστρέφει πάλι και πάλι, με την πρώτη ευκαιρία. Κυκλοφορεί ιεροκρυφίως στο γενέθλιο νησί μας, το οποίο πολύ αγάπησε, αλλά εκείνο δεν τού ανταπέδωσε την Aγάπη, όσον αφορά στους ντόπιους παραγοντίσκους της τελευταίας πενταετίας της ζωής του. Τον πολέμησαν κάποιοι (με όνομα κι επώνυμο, δεν είναι άγνωστοι στο τοπικό προσκήνιο), τον πολέμησαν πολύ και ανελέητα. Διότι, όπως είναι γνωστό, το σκοτάδι ουδέποτε άνθεξε κοντά στο φως. Και ο Δημήτρης υπήρξε φως!!!
Ήταν πράγματι συγκλονιστική η γνωριμία μαζί του. Απέπνεε εμπιστοσύνη στη ζωή, στους ανθρώπους, στη μουσική, στον έρωτα, στη γενέτειρά του, στην Κύπρο!!!
Έτσι καθώς (και) σήμερα τον θυμόμαστε -μεταχειριζόμενοι τώρα πια οι πάντες την ευαίσθητη και γοητευτική μουσική του- ανασύρω από την ποιητική συλλογή "Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει" (εκδ. Αίολος 1995, σ. 26) ένα ποίημα που έγραψα την 31η Μαρτίου 1991, αφιερωμένο μάλιστα "στον φίλο που σκορπίστηκε", μετά από ένα μακρύ, βαθύ και ειλικρινές τηλεφώνημα μαζί του, λίγες μόλις μέρες πριν το Τέλος...
ΚΑΛΟΣ ΟΙΩΝΟΣ
του φίλου που σκορπίστηκε
Καλός οιωνός το κλάμα
το χάραγμα του απείρου βαθιά στη σάρκα σου
έτσι καθώς οι φιγούρες οι ενάλιες
πλάι μας προς Εμμαούς
κι αναλφάβητες
όταν τα πάντα θα επιστρέφουν στη φιλοκαλία του νότου
τα πάμφωνα τα χέρια σου όταν-
εγώ θα μισώ τ' ασβεστωμένα τα σπίτια
τα χαμώγια της χαμένης πατρίδας και μάλιστα όσα τραγουδήθηκαν
την αποψινή των αισθήσεων κατάνυξη
που έχει τη γεύση λες από λιβάνι αγιόκλημα ή λιωμένη ασπιρίνη
Καημένε μου Έλληνα πόσο δεν είσαι-
2 σχόλια:
Πες τα χρυσόστομε!!! Όχι μόνο τον πολέμησαν, αλλά οι κοντόφθαλμοι ζακυνθινοί (όχι όλοι αλλά πολλοί) δεν παραδέχονται ότι αυτός ξέθαψε την παράδοση και έβγαλε στην επιφάνεια όλα όσα σώθηκαν και πάνω σ' αυτά κάνουν σήμερα περιουσία μερικοί. Μιλάω για τη μουσική παράδοση βέβαια. Εγώ χαίρομαι που τον γνώρισα και που συνεργάστηκα μαζί του. Ήταν ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος και μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν κι αυτόν. Κρίμα που έφυγε νωρίς γιατί σίγουρα θα είχε να δώσει πολλά...
Λίγες μέρες μετά τον θάνατό του, στις 14 Απριλίου 1991, κι επηρεασμένος τα μάλα από το γεγονός και την πολεμική που τού έγινε, έγραψα ένα πολύ οργισμένο κείμενο για την όλη κατάσταση σε τοπική Εφημερίδα, απευθυνόμενος ανωνύμως σ' Εκείνους τους διεστραμμένους τύπους της δήθεν θιγόμενης Παράδοσης. Εε, λοιπόν, υπήρξε, ένας από αυτούς, ο λιγότερο εμπλεκόμενος, ο οποίος (ως έχων μύγα μυγιάστηκε) που μού έκοψε τη μιλιά (σκασίλα μου!!!) μέχρι που κι εκείνος πέθανε... Όλα δηλαδή τα διορθώνει το φτυάρι του νεκροθάφτη... Τι κρίμα... Να λέμε και να κάνουμε τόσα και τέτοια (κακά, εννοώ), δίχως να υπολογίζουμε, πόσο πρόσκαιροι είμαστε.
Ο ίδιος ο Λάγιος ήταν πάντως απογοητευμένος. Ένα χρόνο πριν φύγει, τον Απρίλιο του 1990, με πήρε τηλέφωνο και δειλά-δειλά με παρακάλεσε (κυριολεκτικά) να τον δεχτώ στη θεολογικο-λογοτεχνική εκπομπή που είχα τότε στον ιδιωτικό ραδιοσταθμό της ΕΡΖ, ξέρεις εκεί δίπλα σου στο Ακρωτήρι. Είχε, λέει, μόλις εκδώσει έναν δίσκο, το "Έργα για Ορχήστρα νυκτών εγχόρδων" με τη Μαρίζα Κωχ και κανένας ραδιοφωνικός αστέρας ή σταθμός δεν τον δεχόταν στα στούντιό τους. Τού είχαν κάμει απαξάπαντες εμπάργκο. Τα έχασα!... Ποιον δεν ήθελαν; Ναι, αυτόν, που σήμερα υμνούν και χρησιμοποιούν... Αμέσως δέχτηκα την πρόταση και όντως συμπαρουσιάσαμε τον δίσκο του (τον οποίον μάλιστα μού χάρισε με θερμή αφιέρωση)στις 28 Μαρτίου 1990, μαζί με μιαν εκ βαθέων συζήτηση. Να σημειώσω, ότι αυτή η εκπομπή απομαγνητοφωνήθηκε πρόσφατα και δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ, τόμος 26 (Φθινόπωρο-Χειμώνας 2006)σ. 677-692.
Αυτά, ως προς τα παρασκήνια εκείνου του πικρού καιρού. Λυπάμαι ακόμη πολύ και που τα σκέπτομαι...
Δημοσίευση σχολίου